Dunstan var Dalcott, ostatni z rodu

Dunstan var Dalcott był człowiekiem zdeterminowanym, którego działania w późniejszym okresie życia kierowane były głębokim poczuciem rozpaczy i upadku. Jako earl Doliny Zbożowej, regionu który ucierpiał najbardziej podczas Wojny Pokutnej, zmagał się z ogromnymi problemami gospodarczymi i społecznymi. Susza oraz przymusowe wysłanie dużej części ludności do Hintervoldu jako reparacje wojenne doprowadziły jego ziemie na skraj ruiny.

Kluczowym elementem jego charakteru była obsesja na punkcie dziedzictwa i ciągłości rodu. Fakt, że miał sześć córek, a żadnego syna, który mógłby odziedziczyć tytuł i ziemię, stał się dla niego źródłem ogromnej frustracji i goryczy. Winą za ten stan obarczał swoją żonę, wierząc, że to ona jest przyczyną braku męskiego potomka. Ta wiara przerodziła się w głęboką urazę i pragnienie unieważnienia małżeństwa.

Jego desperacja rosła z każdą odmową pomocy ze strony Witenagemotu. Kiedy inni earlowie, sami dotknięci kryzysem, odrzucali jego prośby o wsparcie finansowe, Dunstan poczuł się opuszczony i zdradzony przez instytucję, której lojalność powinna być wzajemna. To uczucie izolacji i bezsilności uczyniło go podatnym na obietnice księcia Haywooda, który w zamian za współpracę obiecywał rozwiązanie jego problemów dynastycznych i finansowych.

Decyzja o zdradzie nie była zatem aktem czystej ambicji, ale raczej desperacką próbą ratowania tego, co uważał za przyszłość swojego rodu i regionu. Jego charakter, wystawiony na ciężką próbę przez okoliczności, okazał się niewystarczająco silny, by oprzeć się pokusie łatwego rozwiązania, co ostatecznie przypieczętowało jego tragiczny los i upadek całej rodziny.

Dunstan var Dalcott był earlem Doliny Zbożowej, jednego z pięciu głównych regionów Księstwa Birchton. Jego rządy przypadły na trudny okres w historii księstwa, naznaczony konsekwencjami Wojny Pokutnej. Jako zarządca najbogatszego i najbardziej zaludnionego regionu, poniósł najcięższe straty w wyniku postanowień traktatu pokojowego, który zmusił Birchton do przesiedlenia części ludności do Hintervoldu.

Sytuacja gospodarcza Doliny Zbożowej, pogorszona dodatkowo przez suszę, zaczęła gwałtownie podupadać. Dunstan var Dalcott, stojąc na czele regionu dotkniętego kryzysem demograficznym i ekonomicznym, wielokrotnie zwracał się do Witenagemotu o pomoc finansową. Jego prośby spotykały się jednak z odmową ze strony innych earlów, którzy sami borykali się z problemami wywołanymi wojną.

Dunstan var Dalcott zmagał się z głębokim kryzysem dynastycznym, który w kulturze Birchton, gdzie dziedziczyć mogli wyłącznie synowie, stanowił poważne zagrożenie dla ciągłości rodu. Miał sześć córek, ale nie doczekał się męskiego potomka. Brak syna postrzegał jako osobistą porażkę i winę przypisywał swojej żonie, co pogłębiało jego frustrację i poczucie beznadziejności.

Upadek gospodarczy regionu, połączony z brakiem perspektyw na pomoc ze strony Witenagemotu oraz osobistym dramatem związanym z brakiem dziedzica, popchnął Dunstana do szukania ratunku u księcia Haywooda var Ainsleya. Władca, który sam znajdował się w politycznej izolacji po klęsce w Wojnie Pokutnej, wydawał się jedyną osobą zdolną do zmiany jego sytuacji.

Gdy siostra księcia, Marigold var Ect, podjęła próbę odwołania Haywooda i osadzenia na tronie synów ich wuja Alwina, Dunstan var Dalcott stanął przed kluczową decyzją. Licząc na pomoc Haywooda w unieważnieniu małżeństwa oraz na finansowe wsparcie dla zrujnowanej Doliny Zbożowej, postanowił poprzeć księcia. Gdy Haywood porwał kuzynów, Eardwulfa i Warwicka, Dunstan udzielił im schronienia w podległej mu twierdzy Rixmere, której był zarządcą.

Jego zdrada wobec Witenagemotu i Marigold została szybko odkryta. Twierdza Rixmere została oblężona przez siły wierne Marigold, wspierane przez ród Fyre. Po zdobyciu warowni okazało się, że na rozkaz Haywooda uwięzieni książęta zostali zamordowani przez earla, w konsekwencji czego Dunstan var Dalcott został uznany za zdrajcę i stracony. Ponieważ nie pozostawił po sobie męskiego potomka, jego ród wygasł, a władzę nad Doliną Zbożową przejął ród Waye. Zniszczona twierdza Rixmere pozostała jako ponury symbol jego upadku.