Araulen

Araulen to państwo, które w szczytowym momencie rządziło ponad połową kontynentu. Choć te czasy minęły nadal jest mocarstwem, z którym muszą się wszyscy liczyć. Jednocześnie państwo te składa się z wielu mniejszych narodów oraz grup etnicznych. Araulen na dobrą sprawę powstał jako konfederacja kilku księstw. Państwo od samego początku potrzebowało uczciwego systemu władzy, który pozwoliłby poszczególnym grupom utrzymać swoją niepowtarzalną tożsamość, jednocześnie dając poczucie bycia częścią większej całości. W ten sposób u podstaw państwa powstał Arauleński System Prowincjonalny.

Arauleński System Prowincjonalny to system polityczny, w którym państwo podzielone jest na wiele części rządzonych przez wielu władców tworząc swoistą hierarchię - w ten sposób każdy skrawek ziemii należy do kogoś, a im wyżej postawiony jest władca tym bardziej zaczyna być bardziej odpowiedzialny za koordynację i nadzorowanie pracy władców, którzy rządzą swoimi ziemiami w jego imieniu.

Hierarchia w Arauleńskim Systemie Prowincjonalnym prezentuje się następująco:

• Król - posiada władzę i autorytet, żeby rządzić całym królewstwem, które podzielone jest na prowincje

• Hrabia - posiada władzę i autorytet, żeby rządzić prowincją, która podzielona jest na baronaty

• Baron - posiada władzę i autorytet, żeby rządzić baronatem, który podzielony jest na domeny

• Lord - posiada władzę i autorytet, żeby rządzić domeną

Wyjątkiem od tej reguły są księstwa, które nie są arauleńskimi prowincjami, ale wasalami, którzy nadal są częścią królestwa, ale charakteryzuje ich większa ilość praw względem władców prowincji. Dodatkowo podział polityczny i terytorialny wewnątrz królestwa nie musi być zgodny z podziałem terytorialnym i zależy od prawa danego księstwa.

Istotnym elementem systemu politycznego królestwa jest Wysoka Rada, która jako centralny organ doradczy w królestwie, skupia się na wspieraniu króla w podejmowaniu decyzji dotyczących państwa oraz sprawowania rządów. Zgromadzenie to składa się z wybranych przez monarchę ekspertów, doradców, arystokratów oraz wysokich urzędników, którzy służą radą i doświadczeniem w sprawach administracyjnych, politycznych oraz wojskowych. Rada nie posiada bezpośredniej władzy nad hrabiami oraz książętami, choć posiadają oni władzę nadaną przez króla.

• Armekt
• Blackwood
• Haltal
• Moorhaven
• Morberg
• Nowy Silmaaroon
• Whisperhout
• Wyspy Południowe
• Ziemia Korony

• Heptarchia Arauleńska
• Księstwo Birchton
• Księstwo Casterville
• Księstwo Egaras
• Księstwo Kirlańskie
• Księstwo Leśnych Elfów w Araulenie

Heptarchia Arauleńska, będąca początkiem współczesnej historii Araulenu, to okres, gdy sześć niezależnych księstw wywodzących się z ludzkich plemion królestwa Eldëvir kształtowało strukturę polityczną i społeczną centralnego Amarantu. Współpraca i rywalizacja między tymi księstwami stworzyły podwaliny dla jednego z najpotężniejszych królestw kontynentu.

Historia Araulenu jest bogata w wydarzenia, podboje, wojny i przemiany polityczne. Królestwo powstało z inicjatywy księcia Henry’ego Założyciela podczas I Wojny Arauleńskiej, kiedy księstwa Armekckie, Haltalskie i Whisperhout połączyły siły, by odeprzeć najazd wrogiego Hazardu. Po utworzeniu królestwa nastąpił okres rozwoju i sukcesów militarnych, jednak jego władcy musieli mierzyć się z kolejnymi wyzwaniami, jak utrata i odbicie terytoriów, konflikty zewnętrzne i wewnętrzne, a także epidemie.

Złoty Okres rozpoczął się za panowania króla Ecberta Zdobywcy, który podbił liczne ziemie i ustanowił Arauleńską Inkwizycję. Królowa Rayla Zwycięska zjednoczyła królestwo, podbiła pół kontynetu i wprowadziła Arauleńską Kapitułę Magów. Ealhmund Wielki, jej syn, rozwinął infrastrukturę oraz zakończył III Wojnę Arauleńską. Jednakże po jego śmierci rozpoczął się kryzys spowodowany słabymi rządami jego następców, co doprowadziło do utraty terytoriów i problemów ekonomicznych.

Najtrudniejszym okresem był Okres Kryzysu, kiedy królowa Nara Bogobojna wywołała wojnę z Alasparem, która zakończyła się porażką i osłabieniem królestwa. Chaos wywołany przez jej rządy doprowadził do powstań, wojen i osłabienia autorytetu królewskiego. I Wojna Amarantu, wojna z nekromantami w Vuldarze i najazdy Hazardu znacząco pogorszyły sytuację. Dopiero za panowania Wymonda Mężnego nastąpiło pewne odbudowanie sił, chociaż ostatecznie po jego śmierci Araulen ponownie popadł w kłopoty.

Okres Odrodzenia przyniósł chwilowy rozkwit, głównie dzięki rządom Rady Regencyjnej, która odbudowała królestwo i poprawiła stosunki z sąsiednimi krajami. Henry Wielki, który został królem, zjednoczył kontynent do walki przeciwko Imperium Kalladańskiemu, co zakończyło sprowokowaną przez Imperium II Wojnę Amarantu.

Po śmierci Henryego Wielkiego na tron wstąpił jego syn, Albert Zawodny, który okazał się słabym królem. Jego nieudolne rządy, zadłużenie kraju i wyprzedaż majątku na rzecz Aspińczyków doprowadziły do kryzysu w Araulenie. Wkrótce nad stolicą, Starym Armektem, pojawiła się magiczna anomalia, która zniszczyła miasto i zabiła Alberta. Ocalałych poprowadził Jimmy Cenwulf, który stworzył nowe państwo, Drakarię, i został jego królem. Jimmy podbił Amarant, podporządkował sobie smoka i rozpoczął prześladowania magów Kapituły, obwiniając ich za zniszczenie Armektu.

Pod panowaniem Cenwulfa Araulen utracił niezależność, a wiara w Aglosa była zakazana. Mimo twardych rządów, pokój zapanował na kontynencie, choć Arauleńczycy czekali na okazję do walki o wolność. Gdy Cenwulf przegrał wojnę w Kalladanie, Arauleńczycy pod wodzą Rady Wojennej rozpoczęli rebelię. Rozpoczęła się Wojna Ognia i Stali, a generał Kyree Byrd, wspólnie z nowym królem Edgarem var Langverem, pokonał Drakarię, odzyskując Araulen.

Podczas szczytu w Silmaaroonie, na którym miały zostać ustalone nowe granice, król Edgar przypadkowo ujawnił plany przejęcia władzy w księstwie Riggë, co doprowadziło do jego secesji. Araulen nie uzyskał kontroli nad ziemiami gregoriańskimi, co skutkowało powstaniem nowych państw. Edgar nie zdołał także rozwiązać kwestii Casterville, które zostało podstępem najechane przez Hintervold, co osłabiło jego pozycję. Jego porażki dyplomatyczne i secesja Riggë spowodowały, że hrabia Taron var Wyndhame, blisko spokrewniony z dawną dynastią Ectów, zaczął rościć sobie prawa do tronu, wywołując bunt.

Edgar, mimo swoich wad politycznych, był dobrym dowódcą i cieszył się zaufaniem prostych ludzi dzięki prawdomówności. Wzmacniał nastroje patriotyczne i odnowił sojusze, choć jego słabości w dyplomacji doprowadziły do kryzysu. Taron var Wyndham, niezadowolony z rządów Edgara, ogłosił się prawowitym królem, zdobywając poparcie części lordów. Konflikt przerodził się w otwartą wojnę domową, znaną jako Wojna Dwóch Koron, która podzieliła kraj na zwolenników Tarona i Edgara.

Arauleńczycy to przedstawiciele głównej nurt grupy etnicznej amarantian, jednocześnie przejawiając większość ich cech. Cenią sobie odwagę, siłę i pracowitość. Ze względu na to, że Araulen składa się z prowincji, które kiedyś stanowiły osobne księstwa warto odnotować, że mieszkańcy poszczególnych regionów różnią się od siebie. Coś co wyróżnia Arauleńczyków od pozostałych amarantian jest na pewno waleczność, głęboka wiara oraz wysoki szacunek do szlachty.

Lojalność, z punktu widzenia Arauleńczyków różni się nieco od tej spotykanej w innych państwach. Lordowie widziani są bardziej jako obrońcy i liderzy, którzy reprezentują lokalną ludność. Choć wszyscy, w teorii podlegają władzy króla rzadko zdarza się, że podwładny staje przeciwko swojemu zwierzchnikowi, np. żołnierz przeciwko swojemu lordowi lub lord przeciwko swojemu baronowi. Najlepiej to obrazują wojny domowe, kiedy za hrabiami oraz lordami zawsze murem stają ich chorąży. Oznacza to, że ludzie czują większą przynależność do swojej lokalnej spłeczności niż do królestwa, jako całości, co nie oznacza, że nie czują się częścią państwa.

Do arauleńskiego społeczeństwa należy kilka mniejszości:

• największą grupę stanowią elfy, które choć się świetnie zasymilowały do społeczeństwa, są najbardziej odmienne i posiadają odrębną kulturę;

• drugą co do wielkości są morgberczycy, którzy są wymieszaniem amarantian oraz vuldarów;

• krasnoludy Powierzchniowcy;

• Kamienni Ludzie, lub dla arauleńczyków Budowniczy z Moorhaven, którzy są odrębnym narodem w obrębie arauleńskiego państwa.

Jako jedno z pierwszych amarantiańskich mocarstw Araulen miał wysokie zapotrzebowanie na wysokiej jakości naukę. Pierwszy uniwersytet powstał w Whisperhout, we wczesnych latach istnienia królestwa i do dzisiaj jest najlepszym w królestwie oraz jednym w najbardziej prestiżowych na kontynencie oraz świecie. To właśnie na nim uczy się większość Arauleńskiej szlachty oraz zagraniczni studenci. Poza tym jest jeszcze uniwersytet w Kirlan, lecz ten jest dużo mniej prestiżowy. W większych miastach są szkoły, a ci których nie stać na posłanie dzieci do szkoły korzystają z nauki domowej. Arauleńska nauka skupia się głównie na ekonomii (inaczej pojmowanej niż np. w Aspin), technologii wojskowej, dowodzeniu oraz zarządzaniu. Uogólniając Arauleńczycy uchodzą za naród wykształcony. Sposród całego Amarantu to właśnie w tym państwie jest najmniej niepiśmiennych obywateli.

Warto wspomnienia na pewno jest Kapituła, która pierwotnie była organizacją Arauleńską, a dopiero po III Wojnie Amarantu stała się organizacją oderwaną od konkretnego państwa na skalę całego kontynentu. Obecność tak dobrze zorganizowanej społeczności magów przyniosła ze sobą szereg korzyści takich jak wysoko rozwinięta technologia magiczna oraz uniwersytet magiczny w Whisperhout. Kapituła propaguje przede wszystkim magię jako narzędzie, które ma służyć wszystkim. Dzięki licznym projektom, które służyły ogółowi społeczeństwa mieszkańcy Araulenu mają wysokie zaufanie do magów, a dzięki staraniom Kapituły podstawowa wiedza o magii jest dość powszechna. Ze względu na rozszerzenie działalności Kapituły na cały kontynent, szacuje się, że w przeciągu kilkudziesięciu lat będzie można tak powiedzieć o mieszkańcach całego Amarantu.

Araulen wyróżnia się też wysokim poszanowaniem życia swoich obywateli na tle innych ludzkich królestw i tak jak na całym Amarancie, niewolnictwo jest nielegalne i powszechnie uznawane za coś złego. Naturalnie stawia to miejscową ludność jako naturalnych wrogów społeczeństw, które uważają inaczej.

Araulen jest społeczeństwem hierarchicznym, który dzieli się głównie na kilka stanów:

• stan władz - najmniej liczba grupa, którą stanowi król, hrabiowie, baronowie i lordowie oraz ich doradcy

• stan wyższy - jest to szlachta, która składa się na: rycerstwo, magnaterię i właścicieli ziemskich; oraz duchowieństwo.

• stan niższy - pozostała część społeczeństwa, czyli wojskowi, chłopi, rzemieślnicy oraz kupcy.

Każdym skrawiem ziemi rządzi jakiś lord, baron oraz hrabia, których własnością jest dana ziemia. Osoba postawiona niżej w hierarchii może oddać część własności innej osobie. W praktyce oznacza to, że kupując na przykład dom stajemy się jego właścicielami, ale nadal podlegamy pod jurysdykcję władz, która może tym domem rozporządzać wedle uznania. Oczywistą wadą takiego rozwiązania jest to, że mimo nabycia ziemii może ona zostać w każdej chwili odebrana przez władcę, lecz w praktyce bardzo rzadko ma taki proces miejsce, ponieważ doprowadziłby do sporem ilości roszczeń. Kiedy taka sytuacja już wystąpi istnieje możliwość poszukiwania pomocy u władcy, który jest wyżej w hierarchii.

Władze oraz właściciele ziemscy mogą takie ziemie dzierżawić lub oddawać pod nadzór. Jest to bardzo częste rozwiązanie w przypadku farm - lord nadaje prawo do rozporządzania częścią swojej ziemii nadzorcy, które buduje na niej farmy oraz prowadzi uprawy. Nadzorca rozporządza tą ziemią, jakby była jego, ale w rzeczywistości należy do jego lorda, któremu musi oddawać określony procent wytwarzanych dóbr lub złota z zarobku. W ten sposób najcenniejszym "towarem" w Araulenie jest prawo do ziemii.

Do stanu władz można dołączyć tylko poprzez nadanie - np. baron musi wyznaczyć daną osobę na nowego lorda domeny. Jest to bardzo trudne ponieważ domeny są przydzielone do rodzin szlacheckich, a stanowisko władcy jest dziedziczne. Lokalna ludność jest bardzo przywiązana do swoich władców, o ile rządzą nimi dobrze i uczciwie, nie lubią zmian. Próba zamiany władcy najczęściej kończy się jego buntem, do której dołączają jego poddani oraz podlegli mu władcy. W praktyce oznacza to, że nowy władca wyznaczany jest tylko w przypadku wygaśnięcia lub skazania rodu.

Bycie w stanie wyższym wiąże się ze szlachectwem lub duchowieństwem. Szlachciem się jest z racji urodzenia lub nadania. Każdy szlachcic należy do rodu, który stanowi jego rodzina. Nadając szlachectwo np. mężowi, szlachtą automatycznie staje się całego jego rodzina, wliczając w to żonę oraz dzieci. Nadanie szlachectwa nie działa wstecz, co oznacza, ze rodzice świeżo upieczonego szlachcica nie są szlachcicami. Nadanie szlacheckie można otrzymać na wiele sposób, chociaż nie jest to określone przez prawo, co oznacza, że przedstawiciele władz mogą je nadawać wedle uznania. Bycie szlachcicem wiążę się z prestiżem, ale przede wszystkim z prawem do nabywania większej ilości ziemii, oczywiście w ramach wcześniej opisanego systemu. Będąc szlachcicem można zostać rycerzem lub właścicielem ziemskim.

Stan niższy to cała reszta społeczeństwa. Członkowie stanu niższego mogą posiadać ograniczoną ilość ziemii, np. dom, ale nie mogę posiadać już ogromnych połaci zdatnych pod uprawy. Stan nie jest podzielony na kasty, więc każdy może wykonywać taki zawód, jaki chce, ograniczają go jedynie jego umiejętności oraz rynek. Ułatwiać to mają gildie cechowe, które skupiają wokół siebie ludzi o tym samym zawodzie, aby mogli się wspierać i działać jako grupa, choć przynależność do nich nie jest obowiązkowa i wiąże się z kosztami, ale również zapewnieniem narzędzi do pracy. Członkowie stanu niższego mogą tworzyć ugrupowania oraz gildie, choć w przypadku tego drugiego potrzebna jest zgoda lokalnego władcy. Co ciekawe członkowie stanu niższego, również kupcy, nie mogą posiadać ogromnych połaci terenu, lecz mogę je dzierżawić, w ten sposób wiele majętnych kupców oraz mieszczan "posiada" swoje ziemie.

Istotnym elementem arauleńskiego społeczeństwa jest mniejszość elficka. Powszechnie wiadomo, że Araulen powstał w większości w granicach Królestwa Eflów Eldëvir, a największe miasta w ramach nowego ludzkiego królestwa powstały na ruinach elfickich. Wszystkie źródła historyczne mówią również, że to amarantianie byli odpowiedzialni za wybicie Starożytnych Elfów. W czasach II Wojny Arauleńskiej, Król Ecbert potrzebował sojusznika, aby wyruszyć na wojnę z Hazardem. Zaproponował leśnym elfom (który wywodzą się od elfów Eldëvir), aby Ci wsparli go militarnie w zamian za specjalne prawa. Po wygranej wojnie król Ecbert oraz przedstawiciel elfów, Alagnir Värn’asan'i, podpisali wspólnie dekret ustanawiający Księstwo Leśnych Elfów w Araulenie, jednocześnie czyniąc Alagnira pierwszym elfickim księciem w ramach państwa.

Elfickie księstwo nie odnosi się w rygorystyczny sposób do terytoriów, a do ludu - elfy otrzymały na wyłączność dzielnicę, w każdym dużym mieście Araulenu, którym mogą zarządzać wedle uznania. Mogą ustanawiać swoje własne prawo na terenach przez nich zarządzanych, które musi być zgodne z prawem ustanowionym przez lokalnego Hrabiego. Dodatkowo traktat daje im gwarancję wolności wyznania oraz prawo do sądzenia własnych obywateli nawet za przestępstwa popełniona poza zarządzanymi przez elfy terenami. Książę elfów należy też do Rady Hrabiów. Oczywiście w ramach traktatu elfy winne są posłuszeństwa królowi i muszę odpowiadać na jego wezwania wojskowe oraz płacić podatki. Niemniej elfy zawsze odpowiadały na wezwanie króla, z wyjątkiem wojen domowych, a sami królowie rzadko ingerowali w wewnętrzne sprawy elfów.

Warto odnotować, że poza dzielnicami elfickimi w miastach w całym Araulenie znajduje się masa rozproszonych elfickich klanów.

Elfy w Araulenie, mimo ponurej przeszłości z Eldëvir, są traktowane z szacunkiem, na równi z resztą obywateli i jednocześnie z uznaniem ich praw. Same elfy w Araulenie w znacznej większości poczuwają się obywatelami królestwa i choć zawsze pierwszorzędnie uważają się za elfy, czuję się również arauleńczykami. W czasach, kiedy w siłę rosły takie siły jak Kalladan oraz Zakon Gregoriański, Araulen był jednym z głównych celów przesiedleń elfów.

Mniejszość krasnoludzką w Araulenie stanowią głównie Powierzchniowcy, którzy osiedlili się na terenach tego królestwa. Skupieni głównie w północnej części kraju, szczególnie w miastach takich jak Riverdale, krasnoludowie kultywują swoją kulturę i tradycje, przynosząc ze sobą umiejętności rzemieślnicze i inżynieryjne, które wzbogacają społeczność Araulenu. Riverdale, będące ich miastem, słynie z wielkich warsztatów i małego portu rzecznego, co przyciąga zarówno krasnoludy, jak i inne rasy.

Mniejszość krasnoludzka w Araulenie skupia się również w dzielnicy w Whisperhout, gdzie tworzą swoją społeczność i zachowują tradycje krasnoludzkie. Jednak ich obecność w kraju nie ogranicza się tylko do stałych osiedli - ich tabory podróżują między miastami, handlując różnorodnymi towarami i usługami. Lokalni władcy często zlecają im organizację festynów i wydarzeń kulturalnych, z których Powierzchniowcy są bardzo znani, przynosząc radość i kolorowe doświadczenia mieszkańcom Araulenu.

Poza wcześniej wspomnianymi miejscami wiele Powierzchniowców zamieszkuje księstwo Birchton, lecz nigdy nie doczekali się powierzenie im własnej dzielnicy.

Araulen to jedyne w całym Amarancie w pełni samowystarczalne państwo. Gdyby całkowicie je zamknąć na towary z zewnątrz mogłoby normalnie funkcjonować. Ze względu na swoją centralną pozycję oraz dostęp do dwóch mórz Araulen stanowi ważny ośrodek w handlu wewnątrz oraz na zewnątrz kontynentu. W królestwie znajduje się też ogromna ilość upraw.

Gospodarka Araulenu bardzo mocno stoi na surowcach oraz ich obróbce - większość pracy opiera się na produkcji dóbr, jedzenia oraz elementów uzbrojenia. Większość działalności skupiających pracowników to koronne lub lokalne gildie oraz rodzinne interesy. Arauleńczycy podchodzą bardzo sceptycznie do towarów zza granicy, które są wariantem tego co wyrabia się u nich lokalnie lub w kraju. Tak samo istnieje olbrzymia nieufność do aspińskich wyrobów, które w znacznej większości są tańsze oraz niskiej jakości, przez co niszczą wiele rynków. Istnieje nawet przesąd, że kupując od aspińczyka finansuje się korupcję.

Priorytetowo wytwarzane towary trafiają na rynek wewnętrzny - regiony wymieniają się między sobą dobrami uzupełniając swoje luki. Wzmacnia to poczucie jedności oraz specjalizuje dany region. Nadwyżka wytwarzanych towarów jest eksportowana, głównie do Isureanu, Silmaaroonu oraz na szlak aspiński.

Ziemie Araulenu są bogate w żyzne ziemie, złoża oraz zwierzynę, więc przyciągają zagranicznych inwestorów, którzy chętnie zakładają na terenie państwa gildie kupieckie.

Istotna dla Arauleńskiej gospodarki jest technologia - władze starają się zatrzymywać wszystkie innowacje w ramach arauleńskich gildii cechowych, tak aby tylko ich członkowie mogli z nich korzystać. Daje to Araulenowi przewagę na wielu polach. Przykładem może być wyhodowana w Armakcie rasa konia (Armekcki Koń Ostrouchy), którego hodowlą mogą się zajmować tylko i wyłącznie hodowcy zrzeszeni w Armekckiej Gildii Koni, która starannie pilnuje, aby koń był sprzedawany jedynie armekckim lordom do ich armii.

Co ciekawe arauleńczycy słyną z doskonale wyszkolonych wojsk oraz bardzo dobrych elitarnych jednostek. Choć wiele państw zarabia szkoląc jednostki innym państwom, Arauleńczycy stronią od tego. Bierze się to z tego, że jest to królestwo bardzo zmilitaryzowane. Jedynym wyjątkiem jest szkoła oficerska w Whisperhout, gdzie emerytowani arauleńscy dowódcy dzielą się swoją wiedzą.

Araulen dla zagranicznych inwestorów jest bardzo przyjaznym miejscem - lordowie chętni przejmują zagraniczne inwestycje i mają wysokie poszanowanie praw. Wyjątkiem od tej reguły są aspińczycy, którzy ze względu na zaszłości historyczne są traktowani o ogromnym dystansem. Araulen to królestwo, które pomimo licznych udziałów w wojnach uchodzi za państwo stabilne. Dobrze wyszkolona i zawsze gotowa armia zwiększa poczucie bezpieczeństwa prowadzonych interesów.

Ważnym elementem wymiany dóbr między prowincjami Araulenu oraz między królestwem a resztą Amarantu są rzeki. Araulen ma bardzo wysoko rozwinięty handel rzeczny oraz liczne porty rzeczne. Większość towarów jest transportowana właśnie w tej sposób. Każdy region królestwa poza traktami jest skomunikowany z resztą właśnie przez rzeki. Większość amarantiańskich statków oraz łodzi rzecznym pochodzi właśnie z Araulenu.

Armia Arauleńska to fundament militarnej potęgi królestwa, opierający się na feudalnym systemie zależności i decentralizacji. Każdy hrabia, baron i lord wystawia własne siły zbrojne, podporządkowane królewskim standardom organizacyjnym i taktycznym. Dzięki temu każda prowincja posiada własne oddziały, zdolne do natychmiastowej mobilizacji w przypadku zagrożenia. Struktura ta zapewnia elastyczność, umożliwiając szybkie gromadzenie wojsk w razie potrzeby, a jednocześnie minimalizuje koszty utrzymania dużej armii w czasach pokoju.

Armia składa się z jednostek aktywnych, które pełnią stałą służbę, oraz uśpionych, czyli żołnierzy przebywających na co dzień w swoich domenach, gotowych na wezwanie seniora. System ten pozwala na szybkie zwiększenie liczebności sił w razie wojny, bez konieczności utrzymywania kosztownych stałych garnizonów. Feudałowie odpowiadają za szkolenie i wyposażenie swoich wojsk, ale nad całością czuwa królewskie dowództwo, które ustala standardy oraz nadzoruje strategiczne operacje.

Choć Araulen nie posiada jednolitej, w pełni centralnej armii, jej poszczególne oddziały działają według wspólnych zasad. Każde księstwo wystawia własny pułk, który może być organizowany według wewnętrznych reguł, przy czym niektóre regiony, jak Birchton czy Kirlan, dostosowały swoje wojska do królewskiego systemu. Wyjątek stanowią Leśne Elfy z księstwa, które nie utrzymują odrębnej armii, lecz zasilają lokalne regimenty jako wyspecjalizowani łucznicy, zwiadowcy i partyzanci.

Siły zbrojne Araulenu cieszą się dużym wsparciem ze strony gildii cechowych, które finansują i wyposażają część oddziałów, czerpiąc z tego polityczne oraz ekonomiczne korzyści. W czasie wojny armia opiera się na hierarchicznym systemie dowodzenia, w którym król i Marszałek Polny określają główne cele strategiczne, a hrabiowie, baronowie i lordowie organizują swoje pułki, regimenty i chorągwie. Dzięki tej elastycznej strukturze Araulen jest zdolny do prowadzenia zarówno wielkich kampanii ofensywnych, jak i skutecznej obrony swoich granic.

Rycerstwo Arauleńskie stanowi elitę wojskową królestwa, łączącą tradycję feudalną z profesjonalnym dowodzeniem. Każdy rycerz posiada własną drużynę, składającą się z giermka i lojalnych wojowników, co czyni go nie tylko wybitnym wojownikiem, ale także mobilnym dowódcą. W czasie wojny rycerze dowodzą chorągwiami, regimentami, a najbardziej zasłużeni mogą osiągnąć nawet stopień generała. Ich obecność na polu bitwy jest symbolem honoru i prestiżu, a ich wyszkolenie i wyposażenie przewyższają standardowe jednostki armii. W czasach pokoju pilnują porządku w swoich domenach, biorą udział w turniejach oraz służą jako zbrojne ramię swoich seniorów.

Wiara jest fundamentem Araulenu, choć mieszkańcy poszczególnych prowincji różnią się podejściem do religii. W tak dużym królestwie istnieje wiele wyznań, lecz najpopularniejszymi są kult Aglosa oraz Pramatki Ashy.

Aglos to bóg sprawiedliwości oraz światła z panteonu Świętej Trójcy, utożsamiany z dobrem oraz patronem wojowników, władzy i porządku. Arauleński Kościół Aglosa, znany ze swojego wpływu na politykę, odpowiada za liczne zakony, w tym Słonecznych Kapłanów i Paladynów. Słoneczni Kapłani, cieszący się ogromnym autorytetem, należą do Stanu Wyższego. Przedstawiciel Kościoła zasiada w Radzie Hrabiów, czyniąc Kościół potężną siłą polityczną. W Araulenie wierzy się, że Aglos czuwa nad władcami, choć teoretycznie nie potrzebują oni błogosławieństwa Kościoła. Jego żywiołem jest ogień, a od wieczności toczy świętą krucjatę przeciwko swojej siostrze Elfrit, uosabiającej największe zło.

Wyznawcy Pramatki Ashy w Araulenie to głównie leśne elfy, druidzi oraz małe grupy ludzkie, czczący boginię harmonii i natury. Asha, zmiennokształtna opiekunka wszystkich istot żywych, jest dla swoich wyznawców jak matka, dążąca do jedności, wolności i pokoju. Wyznawcy Ashy w Araulenie są chronieni prawem dzięki traktatom króla Ecberta Zdobywcy, co czyni ich religię jedyną poza Barahirem akceptowaną przez Arauleński Kościół Aglosa. Organizacje takie jak klanowe Opiekunki i Dälenärel są znane z oddania Ashy, a mimo że nie należy ona do panteonu Świętej Trójcy, jej kult jest integralną częścią arauleńskiego krajobrazu religijnego.

Barahir, bóg równowagi i wolności, jest wyznawany przez mniejszość w Araulenie, z głównymi ośrodkami kultu w Księstwie Kirlańskim i na Wyspach Południowych. Jego kapłani, zwani Błękitnymi Kapłanami, zrzeszeni są w autonomicznych świątyniach podlegających Kościołowi Barahira z główną kwaterą na Wyspie Ullos. Barahir, którego żywiołem jest woda, dał istotom rozumnym wolną wolę i strzeże równowagi między dobrem a złem. Kult Barahira jest niszowy, a jego wyznawcy często spotykają się z niezrozumieniem, jednak trwają w wierze, dążąc do równowagi i wolności w swoich działaniach.

Trzecim najpopularniejszym, ale należącym już do mniejszości, jest wiara w Mulvara. Mulvar, tak jak Asha nie należy do panteonu Świętej Trójcy, jest bogiem sprawiedliwości oraz zemsty. Choć pozornie wydaje się podobny do Aglosa diametralnie się od niego różni. Aglos jak patron porządku oraz prawa, jest sprawiedliwością zgodną z władzą oraz prawem, zarówno tym świeckim oraz boskim, natomiast Mulvar to patron sprawiedliwości bardziej w formie zemsty. Religia ta bardzo szybko gromadzi nowych wyznawców, głównie dlatego, że opiera się na pomocy najprostszym ludziom i burzeniu dotychczasowego porządku. Dlatego też są obecnie największym wrogiem wyznawców Aglosa, którzy cenią sobie porządek oraz prawo do sądu, a tam gdzie są wyznawcy Mulvara zawsze pojawia się chaos oraz samosądy. Co ciekawe wyznawcy Mulvara nie są związani żadną organizacją, ani kościołem, a stanowią odrębne grupy, którzy szerzą słowa swojego boga. Większość z tych grup jest w Araulenie ścigana przez prawo, za liczne morderstwa oraz samosądy oraz Kościół Aglosa, za herezję.

• Bogowie Amarantiańscy - pierwotne wyznanie arauleńczyków jeszcze z czasów, zanim powstał Araulen. wyznawani głównie w księstwie Egaras oraz Casterville;

• Starzy Bogowie - którzy uznawani są za herezję, w Araulenie jest to wymierający kult;

• Elfrit - bogini zła i mroku z panteonu Świętej Trójcy, wyznawana głównie przez kultystów oraz apostatów. Jest uznawana za herezję.

• Bogowie Gór - wymierająca religia, wyznawana tylko i wyłącznie w Morbergu. Jest uznawana za herezję.

Araulen zlokalizowany jest w centralnej części Amarantu. Zaliczając do jego terenów wszystkie podległe mu księstwa oraz sporne Casterville można śmiało założyć, że obecnie jest to największe amaranstiańskie królestwo. Jego tereny są bardzo żyzne oraz bogate w surowce. Królestwo z każdej strony otoczone jest naturalnymi barierami jak rzeki oraz góry, które stanowią znaczną większość granic państwa. W araulenie znajduje się sporo łąk, rzek, którymi transportowane są towary oraz lasów. Wszystkie wyspy pod jurysdykcją Araulenu są wyspami górzystymi.

Z najciekawszych krain geograficznych można wymienić:

• Dolina Casterville

• Czarny Las

• Góry Czarne

• Łańcuch Górski Gigancie Palce

• Nizina Jednorożca

• Mokradła Azmarin

Arauleńska kuchnia łączy prostotę codziennych posiłków z wyrafinowaniem świątecznych uczt. W codziennej diecie dominują chleb, sery, warzywa korzeniowe, owoce oraz mięso z dziczyzny i drobiu, często przygotowywane w formie gulaszy i potrawek z dodatkiem lokalnych przypraw. Na szczególne okazje serwowane są pieczone dziki, jelenie oraz faszerowany drób, a także wykwintne desery i ciasta aromatyzowane cynamonem, goździkami i gałką muszkatołową. Popularne są również elfickie potrawy, wprowadzające element egzotyki do arauleńskiej kuchni. Trunki, takie jak piwo, cydry, miody pitne oraz ziołowe likiery, często towarzyszą posiłkom, a wódka jest powszechnie spożywana przez pospólstwo, pozwalając oderwać się od trudów codziennego życia.

• Arauleńska Gwardia Królewska
• Arauleński Kościół Aglosa
• Arauleńskie Rycerstwo
• Korda
• Krasnoludzki Kartel
• Kruki Korony
• Legia Obcych Braci
• Pakt Toruga
• Rada Regencyjna
• Rycerstwo Casterville
• Słoneczni Kapłani
• Sowy Korony
• Zakon Słonecznych Braci i Sióstr
• Zakon Westalek
• Żelazny Legion

• Aegenwulf var Wyndhame
• Aelfheah Szczodry
• Aen var Windbloom
• Aethelwynn var Langver
• Aiken Torug
• Albert Zawodny
• Alcred var Pyke-Pontfield
• Aldric var Everhart
• Alfred var Pyke
• Alrys var Pyke
• Alvena Forester
• Aratz Frontiera
• Arthur var Lynnford
• Arthur var Pyke
• Atia var Langver
• Avery var Pyke
• Becket var Morberg
• Diggory Żelazny
• Dominic Kieran
• Ealhmund Wielki
• Ecbert Zdobywca
• Edgar var Langver
• Edward Płaczliwy
• Egerwald Krzywonosy
• Elton var Lynnford
• Erys Tyran
• Flodwig var Crawforde
• Gleí'fidel
• Hamilton var Townere
• Haywood var Sabelrot
• Henry Wielki
• Henry Założyciel
• Jimmy Cenwulf
• Kelsey Uległa
• Kyle Strongheart
• Kyree de Byrd
• Lancel I var Langver
• Lancel II var Langver
• Lynn Hailey
• Lynn Harper
• Lynn var Faqua
• Malamhin
• Mapunteon
• Meredith II var Langver
• Nara Bogobojna
• Nimuë
• Ojciec Gerbrandt
• Ralph var Faqua
• Rayla var Crawforde
• Rayla Zwycięska
• Robert Waleczny
• Ryder var Langver
• Sawyer Krótki
• Shil'iúthar var Alvaerion
• Shirley var Lynnford
• Starla var Langver
• Taron var Wyndhame
• Tristan Budowniczy
• Victor I Odnowiciel var Langver
• Victor II Mądry var Langver
• Victor III var Langver
• Wassa var Cliftone
• Wielebna Matka Victoria
• Will var Lynnford
• Woodrow Ponury var Sabelrot
• Wymond Mężny
• Wyneue var Pyke

• Eldë’atan
• Ród Banmock
• Ród Harper
• Ród Langver
• Ród Langver ze Starego Armektu
• Ród Lynnford
• Ród Morberg
• Ród Pyke
• Ród Riggver
• Ród Sabelrot
• Ród Wyndhame

• Aneksja Moorhaven
• Arauleńska Wojna Domowa
• Czarna Jesień
• Derby Serca Góry
• Droga Słońca na Alaspar
• Druga Inwazja na Srebrne Marchie
• I Wojna Amarantu
• I Wojna Arauleńska
• II Wojna Amarantu
• II Wojna Arauleńska
• III Wojna Amarantu
• III Wojna Arauleńska
• Wielka Bitwa o Silmaaroon
• Wielka Inwazja Hazardzka
• Wojna Czarnego Lasu
• Wojna Czterech Sztandarów
• Wojna Domowa Casterville
• Wojna Dwóch Koron
• Wojna Ognia i Stali
• Wojna Srebrnomarchijsko-Morberska
• Wojny Drakarańskie

• Czystka Stanowicieli
• Derby Serca Góry
• Katastrofa w Starym Armekcie
• Konklawe Odrodzenia
• Manifest Księżnej Lynnford
• Niepodległość Srebrnych Marchii
• Niewolniczy Skandal na Riggë
• Pierwszy Szczyt Amarantu w Silmaaroonie
• Pokój Amarancki
• Ślub Tarona i Earline var Wyndhame'ów
• Trójka Langvera
• Wędrówka Ludu
• Wojna Czarnego Lasu

• Aegenborough
• Angreal
• Athelstat
• Azmarin
• Fort Sabelrot
• Foxbrook
• Hartspire
• Miasto Stołeczne Dunmere
• Miasto Stołeczne Gorlamdar
• Miasto Stołeczne Josaborough
• Miasto Studenckie Whisperhout
• Pykeport
• Riverdale
• Stary Armekt
• Twinsburh
• Westwood

• Blackwood
• Dolina Midru
• Haltal
• Moorhaven
• Morze Południowe
• Srebrne Marchie (Araulen)
• Whisperhout

• Arauleński Wojskowy Kodeks Honorowy
• Armia Araulenu
• Bękarci w Araulenie
• Dekret Elficki
• Kultura Srebrnych Marchii
• Legenda o Deanärë Múr'i
• Legenda Yoruna var Pyke
• Miłość, która zjednoczyła morze i ląd
• Prawdy Magii
• Prawdy Magii jako Fundament Magii
• Prawo Osadnicze
• Trójka Langvera
• Uniwersytet Whisperhout

• Nazwa Araulen wzięła się z tego, że Mistrzy Gry za młodu niepoprawnie czytał nazwę królestwa Araluen z serii "Zwiadowcy" Johna Flanagana.

• Jedno z silnie trujących ziół zostało nazwane od faktu, że zostało użyte do sporządzenia trucizny, którą otruto Raylę Zwycięską. Zioło nazywa się "Zguba Rayli".

• Ealhmund Wielki i przysłowie z nim związane są inspirowane polskim królem, Kazimierzem Wielkim.

• Historycy twierdzą, że gdyby Wymond Mężny nie oddał swojego życia za córkę nigdy nie dopuściłby do podpisania tak szkodliwych dla królestwa Paktów Armekckich, co zmieniłoby bieg historii Araulenu. Niemniej podczas bitwy postąpił tak, jak podpowiadała jego ojcowska miłość oraz honor.

• Królowie Robert Waleczny i Erys Tyran są nawiązaniem do Roberta oraz Joffreya Baratheon z serii "Pieśń Lodu i Ognia" G. R. R. Martina.