Araulen, Hegemon Amarantu

Araulen to państwo, które w swoim szczytowym okresie władało ponad połową kontynentu. Choć minęły już czasy jego największej potęgi, wciąż pozostaje mocarstwem, z którym muszą liczyć się wszystkie inne krainy. Jednocześnie Araulen jest strukturą złożoną – tworzą je liczne narody i grupy etniczne. U swego zarania powstało jako konfederacja kilku księstw, dlatego od początku potrzebowało sprawiedliwego systemu władzy, który umożliwiałby zachowanie odrębnej tożsamości poszczególnych wspólnot, a zarazem dawał im poczucie przynależności do większej całości. Tak narodził się Arauleński System Prowincjonalny – fundament państwa.

Arauleński System Prowincjonalny to system polityczny, w którym państwo podzielone jest na wiele części rządzonych przez wielu władców tworząc swoistą hierarchię - w ten sposób każdy skrawek ziemii należy do kogoś, a im wyżej postawiony jest władca tym bardziej zaczyna być bardziej odpowiedzialny za koordynację i nadzorowanie pracy władców, którzy rządzą swoimi ziemiami w jego imieniu.

Hierarchia w Arauleńskim Systemie Prowincjonalnym prezentuje się następująco:

• Król - posiada władzę i autorytet, żeby rządzić całym królewstwem, które podzielone jest na prowincje

• Hrabia - posiada władzę i autorytet, żeby rządzić prowincją, która podzielona jest na baronaty

• Baron - posiada władzę i autorytet, żeby rządzić baronatem, który podzielony jest na domeny

• Lord - posiada władzę i autorytet, żeby rządzić domeną

Wyjątkiem od tej reguły są księstwa, które nie są arauleńskimi prowincjami, ale wasalami, którzy nadal są częścią królestwa, ale charakteryzuje ich większa ilość praw względem władców prowincji. Dodatkowo podział polityczny i terytorialny wewnątrz królestwa nie musi być zgodny z podziałem terytorialnym i zależy od prawa danego księstwa.

Istotnym elementem systemu politycznego królestwa jest Wysoka Rada, która jako centralny organ doradczy w królestwie, skupia się na wspieraniu króla w podejmowaniu decyzji dotyczących państwa oraz sprawowania rządów. Zgromadzenie to składa się z wybranych przez monarchę ekspertów, doradców, arystokratów oraz wysokich urzędników, którzy służą radą i doświadczeniem w sprawach administracyjnych, politycznych oraz wojskowych. Rada nie posiada bezpośredniej władzy nad hrabiami oraz książętami, choć posiadają oni władzę nadaną przez króla.

• Armekt
• Blackwood
• Dolny Silmaaroon
• Haltal
• Moorhaven
• Whisperhout
• Wyspy Południowe
• Ziemie Korony

• Egaras
• Księstwo Birchton
• Księstwo Casterville
• Księstwo Kirlańskie
• Księstwo Leśnych Elfów w Araulenie

Heptarchia Arauleńska, będąca początkiem współczesnej historii Araulenu, to okres, gdy sześć niezależnych księstw wywodzących się z ludzkich plemion królestwa Eldëvir kształtowało strukturę polityczną i społeczną centralnego Amarantu. Współpraca i rywalizacja między tymi księstwami stworzyły podwaliny dla jednego z najpotężniejszych królestw kontynentu.

Historia Araulenu jest bogata w wydarzenia, podboje, wojny i przemiany polityczne. Królestwo powstało z inicjatywy księcia Henry’ego Założyciela podczas I Wojny Arauleńskiej, kiedy księstwa Armekckie, Haltalskie i Whisperhout połączyły siły, by odeprzeć najazd wrogiego Hazardu. Po utworzeniu królestwa nastąpił okres rozwoju i sukcesów militarnych, jednak jego władcy musieli mierzyć się z kolejnymi wyzwaniami, jak utrata i odbicie terytoriów, konflikty zewnętrzne i wewnętrzne, a także epidemie.

Złoty Okres rozpoczął się za panowania króla Ecberta Zdobywcy, który podbił liczne ziemie i ustanowił Arauleńską Inkwizycję. Królowa Rayla Zwycięska zjednoczyła królestwo, podbiła pół kontynetu i wprowadziła Arauleńską Kapitułę Magów. Ealhmund Wielki, jej syn, rozwinął infrastrukturę oraz zakończył III Wojnę Arauleńską. Jednakże po jego śmierci rozpoczął się kryzys spowodowany słabymi rządami jego następców, co doprowadziło do utraty terytoriów i problemów ekonomicznych.

Najtrudniejszym okresem był Okres Kryzysu, kiedy królowa Nara Bogobojna wywołała wojnę z Alasparem, która zakończyła się porażką i osłabieniem królestwa. Chaos wywołany przez jej rządy doprowadził do powstań, wojen i osłabienia autorytetu królewskiego. I Wojna Amarantu, wojna z nekromantami w Vuldarze i najazdy Hazardu znacząco pogorszyły sytuację. Dopiero za panowania Wymonda Mężnego nastąpiło pewne odbudowanie sił, chociaż ostatecznie po jego śmierci Araulen ponownie popadł w kłopoty.

Okres Odrodzenia przyniósł chwilowy rozkwit, głównie dzięki rządom Rady Regencyjnej, która odbudowała królestwo i poprawiła stosunki z sąsiednimi krajami. Henry Wielki, który został królem, zjednoczył kontynent do walki przeciwko Imperium Kalladańskiemu, co zakończyło sprowokowaną przez Imperium II Wojnę Amarantu.

Po śmierci Henryego Wielkiego na tron wstąpił jego syn, Albert Zawodny, który okazał się słabym królem. Jego nieudolne rządy, zadłużenie kraju i wyprzedaż majątku na rzecz Aspińczyków doprowadziły do kryzysu w Araulenie. Wkrótce nad stolicą, Starym Armektem, pojawiła się magiczna anomalia, która zniszczyła miasto i zabiła Alberta. Ocalałych poprowadził Jimmy Cenwulf, który stworzył nowe państwo, Drakarię, i został jego królem. Jimmy podbił Amarant, podporządkował sobie smoka i rozpoczął prześladowania magów Kapituły, obwiniając ich za zniszczenie Armektu.

Pod panowaniem Cenwulfa Araulen utracił niezależność, a wiara w Aglosa była zakazana. Mimo twardych rządów, pokój zapanował na kontynencie, choć Arauleńczycy czekali na okazję do walki o wolność. Gdy Cenwulf przegrał wojnę w Kalladanie, Arauleńczycy pod wodzą Rady Wojennej rozpoczęli rebelię. Rozpoczęła się Wojna Ognia i Stali, a generał Kyree Byrd, wspólnie z nowym królem Edgarem var Langverem, pokonał Drakarię, odzyskując Araulen.

Podczas szczytu w Silmaaroonie, na którym miały zostać ustalone nowe granice, król Edgar przypadkowo ujawnił plany przejęcia władzy w księstwie Riggë, co doprowadziło do jego secesji. Araulen nie uzyskał kontroli nad ziemiami Sródmorza, co skutkowało powstaniem nowych państw. Edgar nie zdołał także rozwiązać kwestii Casterville, które zostało podstępem najechane przez Hintervold, co osłabiło jego pozycję. Jego porażki dyplomatyczne i secesja Riggë spowodowały, że hrabia Taron var Wyndhame, blisko spokrewniony z dawną dynastią Ectów, zaczął rościć sobie prawa do tronu, wywołując bunt.

Edgar, mimo swoich wad politycznych, był dobrym dowódcą i cieszył się zaufaniem prostych ludzi dzięki prawdomówności. Wzmacniał nastroje patriotyczne i odnowił sojusze, choć jego słabości w dyplomacji doprowadziły do kryzysu. Taron var Wyndham, niezadowolony z rządów Edgara, ogłosił się prawowitym królem, zdobywając poparcie części lordów. Konflikt przerodził się w otwartą wojnę domową, znaną jako Wojna Dwóch Koron, która podzieliła kraj na zwolenników Tarona i Edgara.

Arauleńczycy to przedstawiciele głównego nurtu etnicznego południowych Amarantian, przejawiający większość cech charakterystycznych dla tej grupy. Cenią odwagę, siłę i pracowitość. Ponieważ Araulen składa się z prowincji, które niegdyś były niezależnymi księstwami, warto zaznaczyć, że mieszkańcy poszczególnych regionów różnią się między sobą. Tym, co jednak wyróżnia Arauleńczyków spośród innych Amarantian, jest ich waleczność, głęboka religijność oraz silny szacunek wobec szlachty.

Pojęcie lojalności wśród Arauleńczyków różni się od tego, jakie spotyka się w innych państwach. Lordowie postrzegani są nie tyle jako urzędnicy królewscy, co raczej jako obrońcy i przywódcy lokalnych wspólnot, reprezentujący interesy swoich ludzi. Choć formalnie wszyscy podlegają władzy króla, rzadko dochodzi do sytuacji, w której podwładny występuje przeciwko swojemu zwierzchnikowi – żołnierz przeciwko lordowi, czy lord przeciwko baronowi. Najlepiej widać to podczas wojen domowych, kiedy chorąży i rycerze niemal zawsze stają murem za swoimi panami. Świadczy to o tym, że poczucie przynależności do lokalnej wspólnoty jest często silniejsze niż identyfikacja z całym królestwem – choć nie oznacza to, że Arauleńczycy nie czują się częścią Araulenu.

Do arauleńskiego społeczeństwa należy kilka mniejszości:

• największą grupę stanowią Leśne Elfy, które choć się świetnie zasymilowały do społeczeństwa, są najbardziej odmienne i posiadają odrębną kulturę;

• drugą co do wielkości są Południowcy - narodowość Amarantian zamieskzujący wyspy Morza Południowego;

• trzecią co do wielkości są Osmaerowie, którzy są wymieszaniem Amarantian oraz Vuldarów;

• krasnoludy Powierzchniowcy;

• Kamienni Ludzie, lub dla arauleńczyków Budowniczy z Moorhaven, którzy są odrębnym narodem w obrębie arauleńskiego państwa.

Jako jedno z pierwszych amarantiańskich mocarstw Araulen miał wysokie zapotrzebowanie na wysokiej jakości naukę. Pierwszy uniwersytet powstał w Whisperhout, we wczesnych latach istnienia królestwa i do dzisiaj jest najlepszym w królestwie oraz jednym w najbardziej prestiżowych na kontynencie oraz świecie. To właśnie na nim uczy się większość Arauleńskiej szlachty oraz zagraniczni studenci. Poza tym jest jeszcze uniwersytet w Kirlan, lecz ten jest dużo mniej prestiżowy. W większych miastach są szkoły, a ci których nie stać na posłanie dzieci do szkoły korzystają z nauki domowej. Arauleńska nauka skupia się głównie na ekonomii (inaczej pojmowanej niż np. w Aspin), technologii wojskowej, dowodzeniu oraz zarządzaniu. Uogólniając Arauleńczycy uchodzą za naród wykształcony. Sposród całego Amarantu to właśnie w tym państwie jest najmniej niepiśmiennych obywateli.

Warto wspomnienia na pewno jest Kapituła, która pierwotnie była organizacją Arauleńską, a dopiero po III Wojnie Amarantu stała się organizacją oderwaną od konkretnego państwa na skalę całego kontynentu. Obecność tak dobrze zorganizowanej społeczności magów przyniosła ze sobą szereg korzyści takich jak wysoko rozwinięta technologia magiczna oraz uniwersytet magiczny w Whisperhout. Kapituła propaguje przede wszystkim magię jako narzędzie, które ma służyć wszystkim. Dzięki licznym projektom, które służyły ogółowi społeczeństwa mieszkańcy Araulenu mają wysokie zaufanie do magów, a dzięki staraniom Kapituły podstawowa wiedza o magii jest dość powszechna. Ze względu na rozszerzenie działalności Kapituły na cały kontynent, szacuje się, że w przeciągu kilkudziesięciu lat będzie można tak powiedzieć o mieszkańcach całego Amarantu.

Araulen wyróżnia się też wysokim poszanowaniem życia swoich obywateli na tle innych ludzkich królestw i tak jak na całym Amarancie, niewolnictwo jest nielegalne i powszechnie uznawane za coś złego. Naturalnie stawia to miejscową ludność jako naturalnych wrogów społeczeństw, które uważają inaczej.

Araulen to państwo o wyraźnej strukturze hierarchicznej, w której społeczeństwo dzieli się na trzy główne stany. Stan władzy tworzą król, hrabiowie, baronowie i lordowie, będący właścicielami ziemskimi oraz zwierzchnikami lokalnych wspólnot. Stan wyższy to szlachta i duchowieństwo – szlachcicem można zostać z urodzenia lub poprzez nadanie, a tytuł daje prawo do posiadania dużych areałów ziemi, sprawowania urzędów i nabywania majątków na pełną własność. Pozostałą część społeczeństwa stanowi stan niższy: chłopi, rzemieślnicy, wojskowi i kupcy. Choć nie mają oni prawa do pełnej własności ziemi, mogą użytkować ją w ramach tzw. Prawa Osadniczego – dziedzicznego i dożywotniego przywileju, który pozwala na posiadanie domów, warsztatów czy gospodarstw, ale zawsze pod zwierzchnictwem lokalnego lorda.

Prawo Osadnicze stabilizuje życie społeczne i gospodarcze Araulenu. Choć nieruchomość formalnie nie należy do osadnika, w praktyce jest przekazywana potomkom i użytkowana przez pokolenia. Lordowie mogą teoretycznie cofnąć to prawo, ale robią to niezwykle rzadko, by nie podważyć zaufania poddanych. W niektórych regionach dozwolone jest również poddzierżawianie gruntów czy przekazanie prawa innej osobie – za zgodą właściciela ziemi. To właśnie użytkowanie, a nie własność, jest podstawą życia codziennego w Araulenie, a główną granicą społeczną pozostaje dostęp do pełnej własności ziemi, zarezerwowany wyłącznie dla stanu wyższego i władzy.

Istotnym elementem arauleńskiego społeczeństwa jest mniejszość elficka. Powszechnie wiadomo, że Araulen powstał w większości w granicach Królestwa Eflów Eldëvir, a największe miasta w ramach nowego ludzkiego królestwa powstały na ruinach elfickich. Wszystkie źródła historyczne mówią również, że to amarantianie byli odpowiedzialni za wybicie Starożytnych Elfów. W czasach II Wojny Arauleńskiej, Król Ecbert potrzebował sojusznika, aby wyruszyć na wojnę z Hazardem. Zaproponował leśnym elfom (który wywodzą się od elfów Eldëvir), aby Ci wsparli go militarnie w zamian za specjalne prawa. Po wygranej wojnie król Ecbert oraz przedstawiciel elfów, Alagnir Värn’asan'i, podpisali wspólnie dekret ustanawiający Księstwo Leśnych Elfów w Araulenie, jednocześnie czyniąc Alagnira pierwszym elfickim księciem w ramach państwa arauleńskiego.

Elfickie księstwo nie odnosi się w rygorystyczny sposób do terytoriów, a do ludu - elfy otrzymały na wyłączność dzielnicę, w każdym dużym mieście Araulenu, którym mogą zarządzać wedle uznania. Mogą ustanawiać swoje własne prawo na terenach przez nich zarządzanych, które musi być zgodne z prawem ustanowionym przez lokalnego Hrabiego. Dodatkowo traktat daje im gwarancję wolności wyznania oraz prawo do sądzenia własnych obywateli nawet za przestępstwa popełniona poza zarządzanymi przez elfy terenami. Książę elfów należy też do Rady Hrabiów. Oczywiście w ramach traktatu elfy winne są posłuszeństwa królowi i muszę odpowiadać na jego wezwania wojskowe oraz płacić podatki. Niemniej elfy zawsze odpowiadały na wezwanie króla, z wyjątkiem wojen domowych, a sami królowie rzadko ingerowali w wewnętrzne sprawy elfów.

Warto odnotować, że poza dzielnicami elfickimi w miastach w całym Araulenie znajduje się masa rozproszonych elfickich klanów.

Elfy w Araulenie, mimo ponurej przeszłości związanej z Eldëvir, są traktowane z szacunkiem, na równi z resztą obywateli i jednocześnie z uznaniem ich praw. Same elfy w Araulenie w znacznej większości poczuwają się obywatelami królestwa i choć zawsze pierwszorzędnie uważają się za elfy, czuję się również arauleńczykami. W czasach, kiedy w siłę rosły takie siły jak Imperium Kalladańskie oraz Zakon Gregoriański, Araulen był jednym z głównych celów przesiedleń elfów.

Mniejszość krasnoludzką w Araulenie stanowią głównie Powierzchniowcy, którzy osiedlili się na terenach tego królestwa. Skupieni głównie w północnej części kraju, szczególnie w miastach takich jak Riverdale, krasnoludowie kultywują swoją kulturę i tradycje, przynosząc ze sobą umiejętności rzemieślnicze i inżynieryjne, które wzbogacają społeczność Araulenu. Riverdale, będące ich miastem, słynie z wielkich warsztatów i małego portu rzecznego, co przyciąga zarówno krasnoludy, jak i inne rasy.

Mniejszość krasnoludzka w Araulenie skupia się również w dzielnicy w Whisperhout, gdzie tworzą swoją społeczność i zachowują tradycje krasnoludzkie. Jednak ich obecność w kraju nie ogranicza się tylko do stałych osiedli - ich tabory podróżują między miastami, handlując różnorodnymi towarami i usługami. Lokalni władcy często zlecają im organizację festynów i wydarzeń kulturalnych, z których Powierzchniowcy są bardzo znani, przynosząc radość i kolorowe doświadczenia mieszkańcom Araulenu.

Poza wcześniej wspomnianymi miejscami wiele Powierzchniowców zamieszkuje księstwo Birchton, lecz nigdy nie doczekali się powierzenie im własnej dzielnicy.

Araulen to jedyne w pełni samowystarczalne królestwo na Amarancie, zdolne funkcjonować bez importu dzięki bogactwu surowców, żyznych ziem i rozwiniętej produkcji. Jego centralne położenie oraz dostęp do dwóch mórz czynią go kluczowym ośrodkiem handlowym, zarówno wewnątrz kontynentu, jak i na szlakach międzynarodowych. Gospodarka opiera się na gildiach cechowych i rodzinnych interesach, a Arauleńczycy preferują lokalne towary, z nieufnością podchodząc do produktów zagranicznych, zwłaszcza aspińskich, które uważają za tandetne i szkodliwe dla rynku.

Handel rzeczny odgrywa w Araulenie kluczową rolę – sieć rzek i portów umożliwia sprawne przemieszczanie towarów między prowincjami oraz eksport nadwyżek do sąsiednich krajów, takich jak Isurean czy Silmaaroon. Władze królestwa dbają o technologiczną przewagę, kontrolując innowacje poprzez gildie, jak w przypadku ekskluzywnej hodowli Armekckich Koni Bojowych, dostępnej tylko dla arauleńskich lordów. Mimo militaryzacji, kraj przyciąga zagranicznych inwestorów, oferując stabilność i ochronę praw, choć wyjątkiem są tu Aspińczycy, z którymi łączą Araulen trudne historyczne relacje.

Choć Araulen angażuje się w liczne konflikty, jego gospodarka pozostaje stabilna, a dobrze zorganizowana armia gwarantuje bezpieczeństwo. Wyjątkowość królestwa polega na harmonijnym połączeniu samowystarczalności, handlu rzecznego i strategicznej kontroli nad technologią, co czyni go ekonomiczną potęgą Amarantu.

Obecnie gospodarka Araulenu boryka się z poważnym problemem zalewu tanich podróbek z Ligii Srebrnomarchijskiej, które wypierają lokalne produkty z rynku. Manufaktury Srebrnych Marchii, wykorzystując nowoczesne metody produkcji, oferują towary nie tylko tańsze, ale często porównywalnej jakości, co stawia arauleńskich rzemieślników w trudnej sytuacji. Gildie cechowe, choć cenione za tradycję i kunszt, nie są w stanie konkurować skalą i szybkością wytwarzania, co prowadzi do spadku dochodów lokalnych wytwórców oraz rosnącego niezadowolenia wśród kupców i konsumentów, którzy coraz chętniej sięgają po importowane zamienniki.

Dodatkowym wyzwaniem jest trwająca Wojna Dwóch Koron, która destabilizuje handel wewnętrzny i utrudnia wprowadzenie skutecznych rozwiązań prawnych mających chronić lokalny rynek. Konflikt rozprasza uwagę władz, uniemożliwiając skoordynowane działania przeciwko nieuczciwej konkurencji. W efekcie arauleńska gospodarka, choć nadal silna dzięki samowystarczalności, zaczyna odczuwać skutki tej nierównej walki, a brak jednolitej polityki gospodarczej w czasie wojny domowej tylko pogłębia kryzys, zagrażając długoterminowej stabilności królestwa.

Armia Arauleńska to fundament militarnej potęgi królestwa, opierający się na feudalnym systemie zależności i decentralizacji. Każdy hrabia, baron i lord wystawia własne siły zbrojne, podporządkowane królewskim standardom organizacyjnym i taktycznym. Dzięki temu każda prowincja posiada własne oddziały, zdolne do natychmiastowej mobilizacji w przypadku zagrożenia. Struktura ta zapewnia elastyczność, umożliwiając szybkie gromadzenie wojsk w razie potrzeby, a jednocześnie minimalizuje koszty utrzymania dużej armii w czasach pokoju.

Armia składa się z jednostek aktywnych, które pełnią stałą służbę, oraz uśpionych, czyli żołnierzy przebywających na co dzień w swoich domenach, gotowych na wezwanie seniora. System ten pozwala na szybkie zwiększenie liczebności sił w razie wojny, bez konieczności utrzymywania kosztownych stałych garnizonów. Feudałowie odpowiadają za szkolenie i wyposażenie swoich wojsk, ale nad całością czuwa królewskie dowództwo, które ustala standardy oraz nadzoruje strategiczne operacje.

Choć Araulen nie posiada jednolitej, w pełni centralnej armii, jej poszczególne oddziały działają według wspólnych zasad. Każde księstwo wystawia własny pułk, który może być organizowany według wewnętrznych reguł, przy czym niektóre regiony, jak Birchton czy Kirlan, dostosowały swoje wojska do królewskiego systemu. Wyjątek stanowią Leśne Elfy z księstwa, które nie utrzymują odrębnej armii, lecz zasilają lokalne regimenty jako wyspecjalizowani łucznicy, zwiadowcy i partyzanci.

Siły zbrojne Araulenu cieszą się dużym wsparciem ze strony gildii cechowych, które finansują i wyposażają część oddziałów, czerpiąc z tego polityczne oraz ekonomiczne korzyści. W czasie wojny armia opiera się na hierarchicznym systemie dowodzenia, w którym król i Marszałek Polny określają główne cele strategiczne, a hrabiowie, baronowie i lordowie organizują swoje pułki, regimenty i chorągwie. Dzięki tej elastycznej strukturze Araulen jest zdolny do prowadzenia zarówno wielkich kampanii ofensywnych, jak i skutecznej obrony swoich granic.

Rycerstwo Arauleńskie stanowi elitę wojskową królestwa, łączącą tradycję feudalną z profesjonalnym dowodzeniem. Każdy rycerz posiada własną drużynę, składającą się z giermka i lojalnych wojowników, co czyni go nie tylko wybitnym wojownikiem, ale także mobilnym dowódcą. W czasie wojny rycerze dowodzą chorągwiami, regimentami, a najbardziej zasłużeni mogą osiągnąć nawet stopień generała. Ich obecność na polu bitwy jest symbolem honoru i prestiżu, a ich wyszkolenie i wyposażenie przewyższają standardowe jednostki armii. W czasach pokoju pilnują porządku w swoich domenach, biorą udział w turniejach oraz służą jako zbrojne ramię swoich seniorów.

Wiara jest fundamentem Araulenu, choć mieszkańcy poszczególnych prowincji różnią się podejściem do religii. W tak dużym królestwie istnieje wiele wyznań, lecz najpopularniejszymi są kult Aglosa oraz Pramatki Ashy.

Aglos to bóg sprawiedliwości oraz światła z panteonu Świętej Trójcy, utożsamiany z dobrem oraz patronem wojowników, władzy i porządku. Arauleński Kościół Aglosa, znany ze swojego wpływu na politykę, odpowiada za liczne zakony, w tym Słonecznych Kapłanów i Paladynów. Słoneczni Kapłani, cieszący się ogromnym autorytetem, należą do Stanu Wyższego. Przedstawiciel Kościoła zasiada w Radzie Hrabiów, czyniąc Kościół potężną siłą polityczną. W Araulenie wierzy się, że Aglos czuwa nad władcami, choć teoretycznie nie potrzebują oni błogosławieństwa Kościoła. Jego żywiołem jest ogień, a od wieczności toczy świętą krucjatę przeciwko swojej siostrze Elfrit, uosabiającej największe zło.

Wyznawcy Pramatki Ashy w Araulenie to głównie leśne elfy, druidzi oraz małe grupy ludzkie, czczący boginię harmonii i natury. Asha, zmiennokształtna opiekunka wszystkich istot żywych, jest dla swoich wyznawców jak matka, dążąca do jedności, wolności i pokoju. Wyznawcy Ashy w Araulenie są chronieni prawem dzięki traktatom króla Ecberta Zdobywcy, co czyni ich religię jedyną poza Barahirem akceptowaną przez Arauleński Kościół Aglosa. Organizacje takie jak klanowe Opiekunki i Dälenärel są znane z oddania Ashy, a mimo że nie należy ona do panteonu Świętej Trójcy, jej kult jest integralną częścią arauleńskiego krajobrazu religijnego.

Barahir, bóg równowagi i wolności, jest wyznawany przez mniejszość w Araulenie, z głównymi ośrodkami kultu w Księstwie Kirlańskim i na Wyspach Południowych. Jego kapłani, zwani Błękitnymi Kapłanami, zrzeszeni są w autonomicznych świątyniach podlegających Kościołowi Barahira z główną kwaterą na Wyspie Ullos. Barahir, którego żywiołem jest woda, dał istotom rozumnym wolną wolę i strzeże równowagi między dobrem a złem. Kult Barahira jest niszowy, a jego wyznawcy często spotykają się z niezrozumieniem, jednak trwają w wierze, dążąc do równowagi i wolności w swoich działaniach.

Trzecim najpopularniejszym, ale należącym już do mniejszości, jest wiara w Mulvara. Mulvar, tak jak Asha nie należy do panteonu Świętej Trójcy, jest bogiem sprawiedliwości oraz zemsty. Choć pozornie wydaje się podobny do Aglosa diametralnie się od niego różni. Aglos jak patron porządku oraz prawa, jest sprawiedliwością zgodną z władzą oraz prawem, zarówno tym świeckim oraz boskim, natomiast Mulvar to patron sprawiedliwości bardziej w formie zemsty. Religia ta bardzo szybko gromadzi nowych wyznawców, głównie dlatego, że opiera się na pomocy najprostszym ludziom i burzeniu dotychczasowego porządku. Dlatego też są obecnie największym wrogiem wyznawców Aglosa, którzy cenią sobie porządek oraz prawo do sądu, a tam gdzie są wyznawcy Mulvara zawsze pojawia się chaos oraz samosądy. Co ciekawe wyznawcy Mulvara nie są związani żadną organizacją, ani kościołem, a stanowią odrębne grupy, którzy szerzą słowa swojego boga. Większość z tych grup jest w Araulenie ścigana przez prawo, za liczne morderstwa oraz samosądy oraz Kościół Aglosa, za herezję.

• Bogowie Amarantiańscy - pierwotne wyznanie arauleńczyków jeszcze z czasów, zanim powstał Araulen. wyznawani głównie w księstwie Egaras oraz Casterville;

• Starzy Bogowie - którzy uznawani są za herezję, w Araulenie jest to wymierający kult;

• Elfrit - bogini zła i mroku z panteonu Świętej Trójcy, wyznawana głównie przez kultystów oraz apostatów. Jest uznawana za herezję.

• Bogowie Gór - wymierająca religia, wyznawana tylko i wyłącznie w Morbergu. Jest uznawana za herezję.

Araulen zlokalizowany jest w centralnej części Amarantu. Zaliczając do jego terenów wszystkie podległe mu księstwa oraz sporne Casterville można śmiało założyć, że obecnie jest to największe amaranstiańskie królestwo. Jego tereny są bardzo żyzne oraz bogate w surowce. Królestwo z każdej strony otoczone jest naturalnymi barierami jak rzeki oraz góry, które stanowią znaczną większość granic państwa. W araulenie znajduje się sporo łąk, rzek, którymi transportowane są towary oraz lasów. Wszystkie wyspy pod jurysdykcją Araulenu są wyspami górzystymi.

Z najciekawszych krain geograficznych można wymienić Małe Grzbiety, Czarny Las lub Dolinę Midru.

Arauleńska kuchnia łączy prostotę codziennych posiłków z wyrafinowaniem świątecznych uczt. W codziennej diecie dominują chleb, sery, warzywa korzeniowe, owoce oraz mięso z dziczyzny i drobiu, często przygotowywane w formie gulaszy i potrawek z dodatkiem lokalnych przypraw. Na szczególne okazje serwowane są pieczone dziki, jelenie oraz faszerowany drób, a także wykwintne desery i ciasta aromatyzowane cynamonem, goździkami i gałką muszkatołową. Popularne są również elfickie potrawy, wprowadzające element egzotyki do arauleńskiej kuchni. Trunki, takie jak piwo, cydry, miody pitne oraz ziołowe likiery, często towarzyszą posiłkom, a wódka jest powszechnie spożywana przez pospólstwo, pozwalając oderwać się od trudów codziennego życia.

• Armekt
• Blackwood
• Dolny Silmaaroon
• Haltal
• Moorhaven
• Whisperhout
• Wyspy Południowe
• Ziemie Korony

• Egaras
• Księstwo Birchton
• Księstwo Casterville
• Księstwo Kirlańskie
• Księstwo Leśnych Elfów w Araulenie

• Arauleńska Gwardia Królewska
• Arauleński Kościół Aglosa
• Arauleńskie Rycerstwo
• Błękitni Kapłani
• Cech Kucharzy Wyspiarskich
• Kompania Ralpha var Faqua
• Korda
• Koronny Cech Łowczych
• Kościół Barahira
• Krasnoludzki Kartel
• Kruki Korony
• Legia Obcych Braci
• Pakt Toruga
• Pomioty Ormontu
• Rada Pryłatów
• Rada Regencyjna
• Rycerstwo Casterville
• Słoneczni Kapłani
• Sowy Korony
• Zakon Słonecznych Braci i Sióstr
• Zakon Westalek
• Żelazny Legion

• Aedelric var Pathiss
• Aegenwulf var Wyndhame
• Aelfheah Szczodry
• Aen var Windbloom
• Aethelflaed var Ect
• Aethelwynn var Langver
• Aiken Torug
• Ainsley var Ect
• Albert Zawodny
• Alcred var Pyke-Pontfield
• Aldric var Everhart
• Alfred var Pyke
• Alfreda var Paytone
• Alger var Ect
• Allana var Morberg
• Allura var Crawforde
• Alrys var Pyke
• Alvena Forester
• Alwaía Lina'sila'ta Cenwulf
• Arthur var Lynnford
• Arthur var Pyke
• Atia var Langver
• Averill var Paytone
• Avery var Pyke
• Becket var Morberg
• Beornwulf var Pathiss
• Beverly Reids
• Brandyn var Sabelrot
• Camdyn var Paytone
• Ceawlin var Pathiss
• Cenfrith var Pathiss
• Coenhelm var Pathiss
• Corliss var Paytone
• Cuthbert var Paytone
• Daranis var Lustinn
• Darrene var Paytone
• Dean var Broadway
• Dean var Crawforde
• Dervo var Pathiss
• Diggory Żelazny
• Dominic Kieran
• Dorian Salvierra
• Ealdred var Paytone
• Ealhmund Wielki
• Eanwin var Pathiss
• Earline var Wyndhame
• Eawyn var Pathiss
• Ecbert Zdobywca
• Edgar var Langver
• Edward Płaczliwy
• Egerwald Krzywonosy
• Egerwald Mądry var Crawforde
• Elfrida var Lustinn
• Elton var Lynnford
• Emilia Jones
• Eohric var Pathiss
• Erys Tyran
• Esegar var Pyke
• Esmond var Fyre
• Flodwig var Crawforde
• Friede var Paytone
• Gleí'fidel
• Gregor var Lustinn
• Halsey var Ect
• Halwen var Paytone
• Hamilton var Townere
• Harold var Paytone
• Haywood var Sabelrot
• Hector var Lustinn
• Henry var Paytone
• Henry Wielki
• Henry Założyciel
• Hildred var Pathiss
• Huxley var Pathiss
• Illy var Sabelrot
• Irthileth var Paytone
• Irvette var Crawforde
• Jimmy Cenwulf
• Kelsey Uległa
• Kennard var Paytone
• Kyle Strongheart
• Kyree de Byrd
• Lancel I var Langver
• Lancel II var Langver
• Leanne var Paytone
• Leofsige var Paytone
• Leofsige var Sabelrot
• Luella var Paytone
• Lynn Hailey
• Lynn Harper
• Madulf var Paytone
• Malamhin
• Mapunteon
• Marigold var Paytone
• Marley var Paytone
• Marshal var Fyre
• Meredith II var Langver
• Nara Bogobojna
• Nara var Paytone
• Nimuë
• Norvella var Crawforde
• Ojciec Gerbrandt
• Ostar var Sabelrot
• Ralph var Faqua
• Rayla var Crawforde
• Rayla Zwycięska
• Riley var Pyke
• Robert Waleczny
• Rowena var Fyre
• Royce var Sabelrot
• Ryder var Langver
• Sawyer Krótki
• Scarlett Sunrider
• Scarlett var Pathiss
• Shil'iúthar var Alvaerion
• Shirley var Lynnford
• Shirley var Paytone
• Sir Wulfrith var Blackborne
• Starla var Langver
• Sulivan var Sabelrot
• Taron var Wyndhame
• Thorley var Pontfield
• Tristan Budowniczy
• Twyla var Paytone
• Victor I Odnowiciel var Langver
• Victor II Mądry var Langver
• Victor III var Langver
• Wassa var Cliftone
• Wielebna Matka Godwyna
• Wielebna Matka Victoria
• Wilburga var Crawforde
• Wilfred var Radclyffee
• Will var Lynnford
• William var Lustinn
• Woodrow Ponury var Sabelrot
• Wulfgar var Paytone
• Wulfrun var Lustinn
• Wymond Mężny
• Wyneue var Pyke

• Eldë’atan
• Ród Banmock
• Ród Broadway
• Ród Crawforde
• Ród Ect
• Ród Harper
• Ród Langver
• Ród Langver ze Starego Armektu
• Ród Lustinn
• Ród Lynnford
• Ród Morberg
• Ród Pathiss
• Ród Paytone z Angrealu
• Ród Paytone z Athelstatu
• Ród Pyke
• Ród Riggver
• Ród Sabelrot
• Ród Wyndhame
• Wielkie Rody Araulenu

• Aneksja Moorhaven
• Arauleńska Wojna Domowa
• Czarna Jesień
• Derby Serca Góry
• Droga Słońca na Alaspar
• Druga Inwazja na Srebrne Marchie
• I Wojna Amarantu
• I Wojna Arauleńska
• II Wojna Amarantu
• II Wojna Arauleńska
• III Wojna Amarantu
• III Wojna Arauleńska
• Rebelia Cyphera Clagona
• Wielka Bitwa o Silmaaroon
• Wielka Inwazja Hazardzka
• Wojna Czarnego Lasu
• Wojna Czterech Sztandarów
• Wojna Domowa Casterville
• Wojna Dwóch Koron
• Wojna Morza Południowego
• Wojna Ognia i Stali
• Wojna Paytonów
• Wojna Srebrnomarchijsko-Morberska
• Wojny Drakarańskie

• Czystka Stanowicieli
• Derby Serca Góry
• Godwynie Gody
• Katastrofa w Starym Armekcie
• Konklawe Odrodzenia
• Królewskie Łowy
• Manifest Księżnej Lynnford
• Niepodległość Srebrnych Marchii
• Niewolniczy Skandal na Riggë
• Pierwszy Szczyt Amarantu w Silmaaroonie
• Pokój Amarancki
• Ślub Tarona i Earline var Wyndhame'ów
• Trójka Langvera
• Wędrówka Ludu
• Wojna Czarnego Lasu

• Aegenborough
• Angreal
• Burnsley
• Fort Sabelrot
• Foxbrook
• Miasto Studenckie Whisperhout
• Riverdale

• Armekt
• Blackwood
• Dolina Midru
• Dolny Silmaaroon
• Haltal
• Moorhaven
• Morze Południowe
• Srebrne Marchie (Araulen)
• Whisperhout
• Wyspy Południowe
• Ziemie Korony

• Akademia Inżynieryjna Josaborough
• Akademia Kapłanów Słońca w Whisperhout
• Uniwersytet Torragburh
• Uniwersytet Whisperhout

• Arauleński Wojskowy Kodeks Honorowy
• Armia Araulenu
• Bękarci w Araulenie
• Dekret Elficki
• Dziennik Marca Butlera
• Kaskadowa Świątynia Aglosa
• Kultura Srebrnych Marchii
• Legenda o Deanärë Múrnis
• Legenda Yoruna var Pyke
• Manifest Republikański
• Miłość, która zjednoczyła morze i ląd
• Prawdy Magii
• Prawdy Magii jako Fundament Magii
• Prawo Osadnicze
• Statut Rodowy Broadwayów
• Trójka Langvera
• Uniwersytet Whisperhout
• Wielkie Rody Araulenu

• Nazwa Araulen wzięła się z tego, że Mistrzy Gry za młodu niepoprawnie czytał nazwę królestwa Araluen z serii "Zwiadowcy" Johna Flanagana.

• Jedno z silnie trujących ziół zostało nazwane od faktu, że zostało użyte do sporządzenia trucizny, którą otruto Raylę Zwycięską. Zioło nazywa się "Zguba Rayli".

• Ealhmund Wielki i przysłowie z nim związane są inspirowane polskim królem, Kazimierzem Wielkim.

• Historycy twierdzą, że gdyby Wymond Mężny nie oddał swojego życia za córkę nigdy nie dopuściłby do podpisania tak szkodliwych dla królestwa Paktów Armekckich, co zmieniłoby bieg historii Araulenu. Niemniej podczas bitwy postąpił tak, jak podpowiadała jego ojcowska miłość oraz honor.

• Królowie Robert Waleczny i Erys Tyran są nawiązaniem do Roberta oraz Joffreya Baratheon z serii "Pieśń Lodu i Ognia" G. R. R. Martina.