Historia Araulenu

Tereny obecnego Araulenu były kiedyś sercem elfiego królestwa Eldëvir, które zajmowało centralną część Amarantu. Było to jedno z najpotężniejszych i najbardziej zaawansowanych cywilizacyjnie królestw w historii Angvalionu. Ludzkie plemiona, zamieszkujące te tereny, żyły pod zwierzchnictwem elfów, którym były winne posłuszeństwo. Elfy kontrolowały rozwój ludzi, starając się ograniczać ich populację i utrzymywać swoją dominację.

Jednak ludzie, dzięki swojej wyjątkowej zdolności do szybkiego rozmnażania, zaczęli tworzyć własne społeczności i budować niezależne osady. Choć byli znacznie mniej zaawansowani technologicznie niż elfy, ich liczebność rosła w zastraszającym tempie, aż w końcu zaczęli przewyższać liczebnie swoich elfich władców. Powstające grody i ludzkie miasta stały się źródłem napięć między dwiema rasami.

Gdy elfy próbowały zahamować rozwój ludzkiej populacji, doszło do konfliktu, który przeszedł do historii jako Upadek Eldëvir. W wyniku brutalnych walk, ludzie, kierowani strachem i chęcią przejęcia elfich bogactw oraz technologii, pokonali elfy. Upadek Eldëvir był nie tylko końcem potężnego królestwa, ale i początkiem nowej ery, w której ludzkie plemiona stworzyły podwaliny pod przyszłe księstwa. Na gruzach elfickich miast zaczęły powstawać ludzkie osady, a dziedzictwo Eldëvir zostało wchłonięte przez ich nowych mieszkańców.

Największe ludzkie miasta, takie jak późniejszy Stary Armekt lub Whisperhout, zostały zbudowane na ruinach elfickiej cywilizacji. Choć elfy niemal zniknęły z tych terenów, ich wpływ na kulturę, architekturę i wiedzę był nieodwracalny, a ślady ich osiągnięć wciąż można odnaleźć w reliktach przeszłości.

Okres Heptarchii to czas, w którym na gruzach elfiego królestwa Eldëvir wyrosło siedem niezależnych księstw ludzkich. Mimo że ten etap historii Araulenu był okresem podziałów i rywalizacji, położył on fundamenty pod przyszłe zjednoczenie królestwa. Księstwa, które wyłoniły się po upadku elfów, ukształtowały tożsamość i kulturę ludów, które zamieszkiwały centralny Amarant.

Relacje między księstwami były złożone – rywalizacja o wpływy i kontrolę nad zasobami często prowadziła do sporów i lokalnych wojen. Mimo tych napięć księstwa Heptarchii podzielały wspólne dziedzictwo i podobne cele, co pozwoliło im z czasem nawiązać głębszą współpracę. Okres ten charakteryzował się rozwojem lokalnych tradycji i kultur, które później stały się fundamentem zjednoczonego Araulenu.

Heptarchia Arauleńska była również okresem intensywnej urbanizacji. Wiele dzisiejszych miast Araulenu zostało założonych w tej epoce, a ludzkie osady rozwijały się wokół dawnych elfich ruin. Kultura i architektura tych księstw nosiły wpływy elfickiego dziedzictwa, choć były dostosowane do potrzeb ich ludzkich mieszkańców.

Araulen powstaje, gdy Księstwa Armekckie, Haltalskie i Whisperhout jednoczą siły podczas I Wojny Arauleńskiej, będącej odpowiedzią na najazd Hazardu. Królestwo założył książę Henry var Ecta z Whisperhout, który został zapamiętany jako Król Henry Założyciel. Siły nowego królestwa nie tylko odbijają utracone tereny, ale również przechodzą do ofensywy, zdobywając ziemie wroga. W tym czasie udaje im się także podbić Księstwo Morbergu. Połączone siły czterech księstw, wspierane przez Księstwo Kirlańskie, odnoszą liczne sukcesy.

Wojnę kończy drugi król, Diggory Żelazny, zdobywając Hazardzką Północną Marchię. Nastają czasy pokoju, choć jego rządy cechuje surowość, od której wziął się jego przydomek.

Po jego śmierci tron obejmuje syn, Tristan Budowniczy, przeciwnik polityki ojca. Skupia się na dyplomacji, rozwoju i rozbudowie państwa, tworząc znany dziś system prowincjonalny. Mimo dobrego panowania jego rządy kończą się porażką, gdy Hazard organizuje inwazję, odbijając Północną Marchię i Srebrne Marchie.

Złoty Okres otwiera król Ecbert Zdobywca – chorobliwie ambitny władca, który rozpoczyna II Wojnę Arauleńską i rozpoczyna falę bezprecedensowych podbojów. Choć ponosi porażkę w starciu z Zakonem Gregoriańskim, zdołał podporządkować Araulenowi Moorhaven, Kirlan oraz całe Wyspy Południowe. W międzyczasie wasalizuje Księstwo Birchton, z którym wspólnie odpiera kolejną gregoriańską inwazję. Za jego panowania zostają zdelegalizowane inne religie, a powołana przez niego Arauleńska Inkwizycja przez kolejne dekady tropi herezję. Mimo represyjnej polityki religijnej zawiera sojusz z leśnymi elfami, którym przyznaje szereg praw, w tym wolność wyznania. Z ich pomocą odbija utracone wcześniej Srebrne Marchie. Jego rządy kończy wybuch epidemii trądu, na który sam umiera.

Po Ecbercie Zdobywcy tron obejmuje jego bratanek, król Egerwald Krzywonosy. Młody i niedoświadczony, nie był gotów na przejęcie władzy po przedwczesnej śmierci wuja. W czasie jego panowania Srebrne Marchie ponownie wpadają w ręce Hazardu, a królestwo pogrąża się w kryzysie. Egerwald skupia się na walce z epidemią i rozwoju medycyny, co zyskuje mu przydomek „Uzdrowiciela.” Paradoksalnie, mimo swej troski o zdrowie ludu, sam umiera na gorączkę.

Następczynią Egerwalda zostaje jego córka – królowa Rayla Zwycięska, pierwsza kobieta na tronie Araulenu. Po Ecbercie odziedziczyła nieugiętą ambicję – jej celem staje się podbój i zjednoczenie całego Amarantu pod jednym berłem. Rozpoczyna III Wojnę Arauleńską – największy konflikt w historii królestwa. Odbija Srebrne Marchie, po czym rzuca wyzwanie hazardzkiej Północnej i Wschodniej Marchii, zdobywając i burząc ich stolicę, Ríoghbhaile. W czasie wojny powołuje do życia Arauleńską Kapitułę Magów. Następnie kieruje swe wojska ku Tzaratowi Vuldarskiemu – krainie wielkich przestrzeni, ale też największego ogniska herezji i nekromancji w Amarancie. Udaje jej się podbić cały Półwysep Vuldarski, przypieczętowując swoją legendę. Planuje dalszy marsz na Hintervold, lecz jej ambicje przekreśla zdrada – królowa zostaje otruta.

Po śmierci Rayli Zwycięskiej tron obejmuje jej syn – Ealhmund Wielki. Wkrótce po jego koronacji Zakon Gregoriański zaczyna czynić podchody, licząc na osłabienie Araulenu, jednak Ealhmund unika wojny na dwa fronty dzięki zręcznej dyplomacji. Gdy zakon decyduje się zaatakować Silmaaroon, król wykorzystuje sytuację – w zamian za pomoc militarną wasalizuje miasto-państwo. Bitwa o Silmaaroon kończy się zwycięstwem Araulenu.

Dostrzegając trudności wynikające z zarządzania rozległym imperium, Ealhmund kończy III Wojnę Arauleńską i wdraża szeroko zakrojone reformy znane dziś jako Plan Rozwoju Króla Ealhmunda Wielkiego. Koncentruje się na odbudowie i modernizacji zarówno starych, jak i nowo zdobytych ziem – rozwija handel, wzmacnia dyplomację i buduje gęstą sieć dróg. Miasta i twierdze wzniesione na Półwyspie Vuldarskim za jego panowania stoją tam do dziś. Mówi się, że:

Ealhmund Wielki zastał Vuldar drewniany, a zostawił murowany.

Jego wizja obejmowała również otwarcie Araulenu na świat oraz zakończenie religijnych prześladowań. Król rozwiązuje Arauleńską Inkwizycję i reformuje kościół, wprowadzając rozróżnienie między herezją a innowierstwem.

Po jego śmierci władzę przejmuje syn – Aelfheah Szczodry. Choć pozbawiony większych ambicji, kontynuuje politykę ojca, nie wprowadzając większych zmian. Jego panowanie uznaje się za nieco słabsze echo rządów Ealhmunda, lecz mimo to był dobrym królem – hojnie wspierał inwestycje, a za jego czasów znacznie rozwinęła się Kapituła Magów. Umiera, zostawiając po sobie czteroletnią córkę.

Zgodnie z testamentem Aelfheaha, do czasu osiągnięcia przez córkę pełnoletności, władzą miał sprawować namiestnik Woodrow var Sabelrot. Choć Woodrow posiadał nieprzeciętne zdolności administracyjne i jasną wizję rozwoju, brak prawowitego monarchy osłabił pozycję tronu. Silmaaroon zaczął wyraźnie dążyć do niezależności, a Rada Hrabiów coraz częściej otwarcie sprzeciwiała się rozkazom Namiestnika. Wielu spośród nich uważało, że władzę powinna przejąć Rada Regencyjna złożona z samych arystokratów.

Mimo politycznych przeciwności, Woodrow rządził mądrze i rozsądnie – choć jego wysiłki były nieustannie sabotowane. Zyskał przez to nieoficjalny przydomek: Woodrow Ponury.

Najczarniejszy okres w dziejach Araulenu rozpoczyna panowanie królowej Nary Bogobojnej. Już na początku swoich rządów ogłasza tzw. Drogę Słońca – świętą wojnę przeciwko Alasparowi, położonemu na dalekim zachodzie, na Morzu Tysiąca Wysp mimo że państwo to wyznaje tę samą wiarę. Opętana religijnym fanatyzmem, Nara uważa, że ziemie uznawane przez Alasparczyków za święte, szczególnie miasto, Madin-sha powinny być podporządkowane jej władzy jako „prawdziwej córki Aglosa”.

W imię tej idei organizuje najdroższą wojnę w historii Araulenu, mobilizując wojska ze wszystkich prowincji i wasali. Kampania okazuje się jednak katastrofalną porażką. Klęska na niemalże drugim końcu świata pogrąża królestwo w głębokim kryzysie – Silmaaroon de facto ogłasza secesję, a w podbitym wcześniej Vuldarze wybucha powstanie, którego Araulen nie jest w stanie stłumić z powodu pustego skarbca i braku zdolnych do walki sił.

Były namiestnik Woodrow Ponury, widząc grozę sytuacji, próbuje przejąć kontrolę nad wojskiem, by ruszyć z odsieczą do Vuldaru. Zostaje jednak odsunięty od władzy i wysłany przez królową na przymusową emeryturę.

Śmierć Nary Bogobojnej staje się iskrą, która rozpala kontynent – rozpoczyna się I Wojna Amarantu - wybucha pełnoskalowa wojna w Vuldarze oraz Wielka Inwazja Hazardzka.

Sawyer Krótki, syn Nary Bogobojnej, obejmuje tron, gdy Araulen leży w ruinie, a autorytet króla jest niemal zerowy. Zaczyna od brutalnych oszczędności – rezygnuje z uczt, tnie wydatki, co zraża do niego część szlachty i cechów. By ratować sytuację, zawiera rozejm z tzarem Vuldaru, Olegiem Zakharovem – Araulen uznaje niepodległość Tzaratu Vuldarskiego w granicach zajętych terenów, w zamian za pokój. Umowa gwarantuje wolny przepływ ludności, nawet heretyków, ale Sawyer potajemnie organizuje polowania na nekromantów.

Dzięki temu może skupić się na wojnie z Hazardem. Osobiście towarzyszy armii, podnosząc morale, lecz ginie w Bitwie o Burnsley, trafiony strzałą w oko.

Rozpoczyna się kryzys sukcesyjny. Jego jedyne dziecko, Wymond, ma zaledwie 15 lat, a Sawyer nie zostawił testamentu. Rada Hrabiów, nie chcąc dalszej destabilizacji, decyduje się postawić młodego królewicza na tronie. Tak zaczyna się panowanie Wymonda Mężnego – chłopca o bystrym umyśle i wojowniczym sercu. Świadomy własnego braku doświadczenia, zacieśnia więzi z Hrabiami i czyni ich swoimi najbliższymi doradcami, zyskując czas na naukę sztuki rządzenia u boku starszych i bardziej doświadczonych. Na swojego Wicekróla wybiera powszechnie szanowanego Hildreda var Pathissa.

Wkrótce jednak Tzar Zakharov odkrywa zdradę poprzedniego króla, Sawyera – dowiaduje się o tajnych polowaniach na vuldarskich magów i rozpoczyna inwazję na Araulen z pomocą nekromantów. Osamotniony przez dyplomatyczną izolację, jaką odziedziczył po poprzednikach, Wymond nie może liczyć na pomoc pozostałych państw Amarantu.

Po kilku latach dochodzi jednak do przewrotu – nekromanci dokonują puczu w Vuldarze i przejmują władzę. Syn Olega, Rodion Zakharov, wypowiada im wojnę. Wymond Mężny wykorzystuje okazję, by uderzyć na Hazard. Po serii zwycięstw wynegocjowuje pokój, choć Hazard odzyskuje Północną i Wschodnią Marchię.

Tymczasem armia nekromantów rośnie w siłę i pokonuje Rodiona. W obliczu wspólnego zagrożenia Wymond przekonuje Silmaaroon i Hintervold do utworzenia koalicji, która wspiera Rodiona w ostatecznej konfrontacji. W Bitwie Żywych oraz Martwych armie Amarantu odnoszą zwycięstwo nad nekromantami, ale król Wymond Mężny ginie na polu chwały, osłaniając swoim ciałem córkę - Kelsey.

Królowa Kelsey Uległa zostaje zmuszona przez pozostałe państwa Amarantu do podpisania Paktów Amarantiańskich, na mocy których musi uznać niepodległość Tzaratu Vuldarskiego i Silmaaroonu oraz zaakceptować obecne granice pozostałych krain. Dzięki interwencji Rady Hrabiów, także Rodion Zakharov zostaje zobowiązany do podpisania paktów – dopiero jego pieczęć nadaje Vuldarowi pełną suwerenność. W zamian musi on zakazać nekromancji oraz dopuścić Arauleńską Kapitułę Magów na swoje ziemie, by egzekwowała powstania paktu oraz walczyła z nekromancję. Warto zaznaczyć, że poprzedni król – Wymond Mężny – oraz jego żona znani byli z wyjątkowo swobodnego podejścia do małżeńskiej wierności. Wiele poszlak sugeruje, że Kelsey nie była jego biologiczną córką, co oznaczałoby, że dynastia Ectów faktycznie wygasła już w chwili jej koronacji. Kelsey, choć w kuluarach nazywana Bękarcią, była fatalną monarchinią – łatwowierna, nieprzygotowana do władzy, a większość jej decyzji stała w sprzeczności z radami własnych doradców, głównie jej Wicekrólowej, Shirley var Paytone, która wszelkimi siłami starała się naprawić sytuację. Z czasem Hrabiowie nauczyli się ją ignorować, rządząc wedle własnego uznania. Po znakomitych rządach Wymonda autorytet korony znów się załamał.

Po śmierci Kelsey władzę przejmuje Edward Płaczliwy – bez wątpienia najgorszy z królów Araulenu. W obliczu kryzysu, jaki pozostawiły wojna i matka, zaczyna zaciągać długi, by urządzać wystawne uczty w Silmaaroonie, choć sam najbardziej lubował się w tanim winie i obskurnych karczmach. Jeden z jego dyplomatycznych wybryków niemal doprowadza do wojny z Hintervoldem. Dynastia Ectów zostaje wówczas powszechnie uznana za wymarłą.

Hrabiowie przestają łożyć na koronę i zamykają swoje skarbce, z nadzieją, że śmierć Edwarda przyniesie koniec upadku. Król, nie mając żony ani potomków, nagle odkrywa, że od lat nikt nie odprowadza podatków, a przychody korony praktycznie nie istnieją. Żadne z królewskich urzędów go o tym nie informuje – piastują je bowiem jego znajomi z portowych tawern, którzy nie mają pojęcia o sprawowaniu swoich funkcji. W desperacji Edward zarządza konfiskatę majątków hrabiów, lecz jego dekret zostaje zignorowany. Wkrótce potem dochodzi do nieudanego zamachu – za którym stoi hrabia Robert var Lustinn. Ten jednak nie zaprzecza i otwarcie przyznaje się do winy, wywołując Arauleńską Wojnę Domową. Wojnę tę wygrywa, a po publicznej egzekucji Edwarda zostaje ogłoszony nowym królem.

Robert Waleczny okazał się królem przeciętnym – dużo pił, często ucztował i choć wydawał sporo pieniędzy, to i tak znacznie mniej niż jego poprzednik. Pozwalał hrabiom na dużą swobodę, nie ingerując w ich działania. W praktyce to oni samodzielnie organizowali administrację i rządzili królestwem. Rządy Roberta Walecznego trwały aż 52 lata, co czyni je jednymi z najdłuższych w historii Araulenu. Po jego śmierci tron przejął jego syn.

Erys Tyran okazał się kolejnym złym monarchą – był rozwydrzony, cierpiał na manię wielkości i z pogardą odnosił się do szlachty. Często opuszczał uroczystości i biesiady, okazując otwartą wrogość wobec hrabiów i lordów. Znany był z tego, że skazywał ludzi za spojrzenie, które uznał za obraźliwe, i obsesyjnie pragnął dorównać ojcu, którego uważał za ideał siły i męstwa. Robert był jednym z najwybitniejszych wojowników Araulenu, niemal sam wywalczył sobie drogę do tronu – Erys za wszelką cenę chciał być równie potężny.

W końcu, podczas jednej z uroczystości urodzinowych, Erys zaprosił wszystkich hrabiów, lecz nieobecność Dervo var Pathissa, który wysłał zamiast siebie żonę Katherine i syna Lincolna, rozwścieczyła króla. Uznając to za zdradę, Erys wtrącił Lincolna do lochu, a Katherine przywiązał do obracającej się tarczy, do której strzelali jego gwardziści – zginęła na oczach zebranych. Następnego dnia Lincoln miał stoczyć walkę z niedźwiedziem na arenie; mimo że przeżył, król zastrzelił go z kuszy. Gdy przeciwko barbarzyństwu zaprotestował jego wuj, hrabia William var Lustinn, został uwięziony z rozkazem egzekucji. Wtedy hrabia Victor var Langer uwolnił Williama i wraz z nim uciekł do Kirlan, gdzie rozpoczęli przygotowania do rebelii. Poza Victorem, Wiliiamem oraz Dervo buntu przyłączyła się jeszcze księżna Casterville, Linley var Maravel.

Tak rozpoczyna się Wojna Czterech Sztandarów – najkrwawszy konflikt domowy w dziejach Araulenu. Zakończenie przynosi bitwa między Starym Armektem a Josaborough, gdzie król Erys Tyran ginie z ręki włócznika. Gdy buntownicy wkraczają do Starego Armektu, wojna dobiega końca.

Koniec rządów Erysa Tyrana przynosi kolejny kryzys sukcesyjny – król nie pozostawił po sobie żadnych potomków, a zwycięscy hrabiowie byli już w podeszłym wieku. Zdecydowano, że powstanie Rada Regencyjna, która wspólnie będzie podejmować najważniejsze decyzje, aż do czasu wyboru nowego władcy przez Radę Hrabiów. Tak zaczyna się Okres Odrodzenia – czas, w którym każdy arauleński hrabia i książę skupia się na odbudowie swojej prowincji i przywracaniu jej dawnej świetności.

W tym czasie Rada Regencyjna poprawia relacje z Silmaaroonem, napięte od czasów Edwarda Płaczliwego, oraz odnawia umowy handlowe z Hintervoldem. Udostępnia również królewski skarbiec na potrzeby odbudowy, a mądre inwestycje sprawiają, że finanse królestwa szybko rosną. W ciągu kilku lat Araulen znów staje się potęgą.

Niestety, w cieniu odrodzenia pojawiają się nowe zagrożenia – wybucha II Wojna Amarantu. Na północy szczyt potęgi osiąga magokratyczne Imperium Kalladańskie, które szturmem zdobywa Czarny Nurt, a Zakon Gregoriański, dotąd strzegący północy Amarantu, przegrywa bitwę za bitwą. W Tzaracie Vuldarskim znów pojawiają się nekromanci, a Hazard rozpoczyna inwazję na Srebrne Marchie. Choć Araulen znajduje się w znakomitej pozycji, brak monarchy grozi destabilizacją.

W końcu Rada Hrabiów przeprowadza głosowanie, które wyłania nowego króla – Henry’ego var Langvera, rozpoczynającego dynastię Langverów.

Henry Wielki błyskawicznie nawiązuje pertraktacje z innymi państwami Amarantu, dążąc do stworzenia wspólnego frontu przeciwko rosnącemu zagrożeniu ze strony Imperium Kalladańskiego oraz sprzymierzonego z nim Tzaratu. Potajemnie wspiera obalenie hazardzkiego monarchy, by zastąpić go Mathúinem Uvaranem, skłonnym podpisać rozejm i dołączyć do wojny z Imperium Kalladańskim. Henry przymyka oko na rozbiór Vuldaru dokonany przez Hintervold i Hazard, byle tylko osiągnąć kontynentalną jedność. W efekcie niemal cały Amarant jednoczy się w walce, wspierając Zakon Gregoriański pod Azmarin, gdzie dochodzi do największej bitwy w historii kontynentu. Imperium Kalladańskie ponosi druzgocącą klęskę, a Kompania Ralpha var Faqua detonuje magiczną bombę w stolicy Imperium, Tolmarze, przechwyconą wcześniej przez arauleński wywiad.

Choć wojna trwa jeszcze wiele lat, Henry odnosi serię spektakularnych zwycięstw. W decydującym momencie celowo wmanewrowuje siły Zakonu Gregoriańskiego w wyniszczającą bitwę, której wynik rozbija ich militarną potęgę. Korzystając z tego, Henry zmusza państwa gregoriańskie do złożenia hołdu Araulenowi, co prowadzi do wydarzenia znanego jako Wędrówka Ludu – masowego exodusu Zakonu z Amarantu. Zjednoczone wojska kontynentu zdobywają Czarny Nurt, ostatecznie kończąc wojnę.

Henry Wielki rządzi jeszcze kilka lat, aż zostaje otruty w niewyjaśnionych okolicznościach. Po śmierci zostaje uhonorowany przydomkiem „Wielki” i zapisany w historii jako jeden z najwybitniejszych władców Araulenu. W chwili jego zgonu państwo znajduje się u szczytu potęgi, a po zakończeniu II Wojny Amarantu kontynent wchodzi w okres pokoju.

Po śmierci Henry’ego Wielkiego tron obejmuje jego syn – Albert Zawodny, który, jak się później okazuje, nie był jego biologicznym potomkiem, lecz bękartem królowej, Atii var Langver. Szybko zyskał reputację nieudacznika – lekceważył rady doradców, trwonił środki ze skarbca i coraz bardziej przypominał Edwarda Płaczliwego, a nie swojego rzekomego ojca. Rozpoczął zaciąganie ogromnych pożyczek w Aspińskim Banku, których nie potrafił później spłacić. Aby częściowo uregulować długi, zaczął wyprzedawać manufaktury, technologie, prawa handlowe i ziemie Aspińczykom, którzy błyskawicznie zaczęli monopolizować całe sektory arauleńskiej gospodarki, co doprowadziło do głębokiego kryzysu w całym Amarancie, znany jako Kryzys Aspiński w Amarancie.

Zdesperowany, Albert zaczął nawet sprzedawać urzędy cudzoziemcom. Tysiące Arauleńczyków straciło pracę, środki do życia i dostęp do pomocy, a nieufność wobec Aspińczyków i ich towarów przetrwała aż do czasów współczesnych – jako symbol zdrady, korupcji i upadku państwa.

Pewnego dnia nad Starym Armektem pojawia się magiczna anomalia, która przeradza się w niszczycielską śnieżycę. Miasto zostaje zdewastowane, a większość jego mieszkańców ginie – w tym król i jego świta. Ocalonych wyprowadza Jimmy Cenwulf, który w Josaborough, „za namową ludu”, ogłasza powstanie nowego państwa – Drakarii – i koronuje się na Najwyższego Króla.

Do dziś nie wiadomo, kto odpowiadał za anomalię. Według jednej wersji wywołała ją bardzo skorumpowana w tych czasach Kapituła, planując zamach na króla, lecz rytuał wymknęło się spod kontroli. Inna teoria głosi, że była to część planu Jimmiego Cenwulfa, mającego na celu przejęcie władzy w Araulenie.

Jimmy Cenwulf był postacią niezwykle intrygującą – brał udział w końcowej fazie II Wojny Amarantu, wyróżniał się charyzmą i potrafił porywać tłumy swoją skromnością. Był również Psionikiem – osobą obdarzoną tajemniczą magią, która pozwalała mu wpływać na innych, rozbudzając w nich niemal fanatyczne oddanie. Jako Najwyższy Król Drakarii zebrał wokół siebie lojalnych władców, którzy złożyli mu hołd, po czym rozpoczął podbój Amarantu, zapoczątkowując Wojny Drakarańskie.

W trakcie kampanii afektyzował smoka Mapunteona, którego podporządkował własnej woli za pomocą swoich psionicznych mocy – od tej chwili Cenwulf zdobywał królestwo za królestwem. Rozbił zakon paladynów i zniszczył Kościół Aglosa, a Kapitułę Magów poddał brutalnym prześladowaniom, obwiniając ją o katastrofę w Starym Armekcie. Gdy cały Amarant upadł, Cenwulf ruszył dalej – podbił Kalladanię oraz pustynię Hush-waq, rozszerzając granice imperium na trzy kontynenty.

Choć większość arauleńskich hrabiów i niższych władców pozostała na swoich stanowiskach, ich kompetencje zostały mocno ograniczone. Araulen znalazł się pod okupacją – wiara w Aglosa została zakazana, a ludzie czuli się pokonani i upokorzeni. Wielu uciekło do Alasparu, gdzie planowano opór i zbierano siły do przyszłej wojny. Ci, którzy zostali, żyli bez godności i tożsamości, pogrążeni w milczącym buncie.

Choć Cenwulf rządził twardą ręką, a wielu nazywało go tyranem, nie da się zaprzeczyć, że większość jego panowania była czasem pokoju – nie tylko w Araulenie, ale w całym jego królestwie. Z czasem ludzie nauczyli się żyć w nowym porządku, choć w głębi duszy wciąż czekali na dzień, w którym znów chwycą za broń i zawalczą o wolność.

Gdy Drakaria poniosła klęskę w wojnie z Odrodzonym Imperium Kalladańskim, arauleńscy wygnańcy z Alasparu uznali, że to właściwy moment na kontratak. Pod wodzą tajnej Rady Wojennej rozpoczęli Wojnę Ognia i Stali, a wraz z nią III Wojnę Amarantu. Główna armia, prowadzona przez marszałka polnego Kyreego Byrda, ruszyła na południe, lecz ich marsz zatrzymał smok Mapunteon. Zmuszeni, zaczęli kopać tunele pod Doliną Zbożową. W tym czasie cały kontynent pogrążył się w wojnie – wybuchła rewolucja w Hintervoldzie i Wojna Płonących Wież w Revnarze, a druga arauleńska armia odzyskała Riggë, Kirlan i Wyspy Południowe. Drakaria zaczęła przegrywać na wszystkich frontach.

W obliczu zwycięstw Rada Wojenna zwołała potajemne spotkanie z Hrabiami, podczas którego koronowano nowego króla Araulenu – Edgara var Langvera, syna bękarta Henry’ego Wielkiego, Edvina Sunridera. Poparcia udzielił mu hrabia Victor var Langver, w zamian za władzę nad Księstwem Riggë. W międzyczasie armia w Dolinie Zbożowej odniosła przełom – dzięki balistom skonstruowanym przez inżyniera Doriana Salvierra raniono Mapunteona i zmuszono go do odwrotu. Wojska Byrda i Edgara połączyły siły, zdobywając Whisperhout. Drakaria utraciła wszystkie ziemie poza warownym Dragmaaroonem (Silmaaroonem), a zjednoczony Amarant odniósł ostateczne zwycięstwo zdobywając stolicę.

Tuż po wojnie doszło jednak do zdrady. Królowa Hintervoldu, Renée Clagon, wykorzystała zamieszanie, by najechać Księstwo Casterville, obwołać się jego seniorką i osadzić sprzyjającą sobie władczynię. To wydarzenie zapoczątkowało wojnę domową w Casterville między rodem Lynnfordów, którego przedstawicielka, Shirley var Lynnford została koronowana na księżną przez Edgara, a rodem Flagelanów, lojalnym wobec Hintervoldu.

Wielka Czwórka Silmaaroonu postanawia zorganizować w mieście Pierwszy Szczyt Amarantu, podczas którego miały zostać ustalone nowe granice i porządek powojennego świata. Niestety, tuż przed obradami król Edgar nieopatrznie zdradza księciu Mir Däë Gorowi, władcy Riggë, plany dotyczące podporządkowania jego księstwa jemu wujowi z Kirlan. Prowadzi to do secesji Riggë oraz częściowego uniezależnienia Kirlanu, który – ze względu na konflikt hrabiego Victora III z Edgarem – uzyskuje status wasalnego księstwa. Choć rozwiązanie to było w danym momencie korzystne dla obu stron, dla wielu było wyraźnym sygnałem słabości Edgara.

Araulenowi nie udaje się również utrzymać wpływów na ziemiach gregoriańskich, zdobytych po II Wojnie Amarantu. Z dawnych terytoriów powstają niezależne byty: miasto-państwo Czarny Nurt, królestwo Nebrazza, Wielkie Księstwo Aermagh oraz Egaras – z których tylko Egaras zgadza się zostać wasalem Araulenu. Aermagh natomiast trafia pod protekcję Hintervoldu, z którym Araulen znajduje się w stanie Szeptanej Wojny – nieformalnego, ale ciągłego konfliktu polityczno-dyplomatycznego. Zmusza to królestwo do intensywnego zbrojenia się na ewentualną wojnę na dwóch frontach.

Mimo trudności, podczas Pierwszego Szczytu Amarantu dochodzi do ważnego przełomu – król Edgar decyduje się „wypuścić” Kapitułę Magów, którą odbudowano w czasie wojny, spod swojej jurysdykcji, tworząc Kapitułę Amarantu, niezależną instytucję służącą całemu kontynentowi, której celem ma być regulacja, rozwój i ochrona magii w skali międzynarodowej.

Araulen po wojnie jest cieniem dawnego imperium z czasów Henry’ego Wielkiego. Osłabione wewnętrznie i międzynarodowo, królestwo cierpi na skutek dyplomatycznych porażek króla Edgara – w tym secesji Riggë oraz braku jednoznacznego rozwiązania sprawy Casterville. Szczególnie dotkliwa okazuje się jego bierność wobec agresji Hintervoldu, który atakuje wasalne Casterville, nie napotykając żadnej realnej odpowiedzi Araulenu. W odpowiedzi księżna Shirley var Lynnford ogłasza słynny manifest, w którym w ostrych słowach krytykuje króla i po raz pierwszy publicznie wypowiada to, co wielu myślało po cichu.

W tej atmosferze słabości i niezadowolenia pojawia się nowy pretendent do tronu – hrabia Taron var Wyndhame, powołujący się na bliskie pokrewieństwo swojego rodu z dynastią Ectów. Ogłasza, że przez pół roku będzie zbierał chorążych oraz sprzymierzonych hrabiów i książąt, a jeśli Edgar w tym czasie nie zrzeknie się korony, otwarcie wystąpi przeciwko niemu.

Mimo licznych porażek Edgara nie sposób uznać za słabego monarchę – raczej za postać barwną i nieoczywistą. Fatalny dyplomata, ale świetny dowódca i człowiek, który potrafi rozumieć potrzeby zwykłych ludzi. Po kompromitacji podczas Pierwszego Szczytu zrzekł się samodzielnego prowadzenia polityki zagranicznej i powierzył ją Wysokiej Radzie. Jego uczciwość i prawdomówność, choć nierzadko prowadziły do politycznych wpadek, zyskały mu zaufanie zarówno innych państw, jak i prostego ludu. Edgar doprowadził też do handlowego sojuszu z Isureanem, a jego wizja skupia się nie tylko na silnym Araulenie, ale i stabilnym Amarancie – co jest kluczowe wobec rosnącej potęgi Imperium Kalladańskiego. W kraju król wzmacnia nastroje patriotyczne, tworzy kult weteranów i szacunek do armii, zarządza odbudowę Starego Armektu i prowadzi inwestycje z pomocą doradców. Chciał nawet wziąć na nie pożyczki, mając konkretny plan spłaty, lecz Rada Hrabiów, obawiając się powtórki z czasów Edwarda Płaczliwego, zablokowała ten pomysł.

Obiektywnie rzecz biorąc, Edgar nie jest złym królem – ale popełnił kilka istotnych błędów, za które dziś płaci. Jego pozycja jest coraz bardziej zagrożona przez rosnącą w siłę rebelię Tarona var Wyndhame. Edgar to władca uczciwy i zdolny wojskowo, lecz zdecydowanie zbyt słaby na czasy, w których przyszło mu rządzić.

Na fali narastającej krytyki Taron var Wyndhame ogłosił bunt, powołując się na nieuznanie koronacji Edgara przez Kościół oraz własne pochodzenie – jako potomka dynastii założycieli Araulenu. Ogłosił się prawowitym królem i zdobył poparcie wielu lordów, zwłaszcza tych rozczarowanych biernością Edgara. Przełomowym momentem była ceremonia ślubna Tarona, podczas której Wielebna Matka Victoria publicznie nazwała go królem, co odebrano jako symboliczne wsparcie Kościoła, choć sama instytucja nigdy otwarcie Tarona nie poparła.

Napięcie eskalowało po pojedynku Sir Winthropa z Sir Dudleyem podczas ślubu Tarona, którego następstwa doprowadziły do wojny w prowincji Moorhaven. Te wydarzenia przekształciły rebelię w pełnoskalowy konflikt domowy, znany jako Wojna Dwóch Koron – wojna, która podzieliła Araulen między zwolenników Edgara a rosnące siły Tarona.

• Czystka Stanowicieli
• Derby Serca Góry
• Godwynie Gody
• Katastrofa w Starym Armekcie
• Konklawe Odrodzenia
• Królewskie Łowy
• Manifest Księżnej Lynnford
• Niepodległość Srebrnych Marchii
• Niewolniczy Skandal na Riggë
• Pierwszy Szczyt Amarantu w Silmaaroonie
• Pokój Amarancki
• Ślub Tarona i Earline var Wyndhame'ów
• Trójka Langvera
• Wędrówka Ludu
• Wojna Czarnego Lasu

• Aneksja Moorhaven
• Arauleńska Wojna Domowa
• Czarna Jesień
• Derby Serca Góry
• Droga Słońca na Alaspar
• Druga Inwazja na Srebrne Marchie
• I Wojna Amarantu
• I Wojna Arauleńska
• II Wojna Amarantu
• II Wojna Arauleńska
• III Wojna Amarantu
• III Wojna Arauleńska
• Rebelia Cyphera Clagona
• Wielka Bitwa o Silmaaroon
• Wielka Inwazja Hazardzka
• Wojna Czarnego Lasu
• Wojna Czterech Sztandarów
• Wojna Domowa Casterville
• Wojna Dwóch Koron
• Wojna Morza Południowego
• Wojna Ognia i Stali
• Wojna Paytonów
• Wojna Srebrnomarchijsko-Morberska
• Wojny Drakarańskie

• Bitwa na Polach Kahledzkich
• Bitwa o Most Vuldarski
• Bitwa o Quintus Sectum
• Bitwa pod Azmarin
• Bitwa Połamanego Miecza
• Bitwa w Szepczącym Lesie
• Wielka Bitwa o Silmaaroon