Historia Araulenu

Araulen powstaje w roku 0 kalendarza arauleńskiego, kiedy Księstwa Armekckie, Haltalskie oraz Whisperhout łączą swoje siły podczas I Wojny Arauleńskiej, kiedy zostają najechani przez Hazard. Królestwo powstaje z inicjatywy Księcia Henryego var Ecta z Whisperhout, który zostaje pierwszym królem, który został zapamiętany jako król Henry Założyciel. Siły nowego królestwa nie tylko obijają podbite tereny i ale zaczynają atakować tereny wroga. W międzyczasie udaje im się podbić Księstwo Morbergu. Połączone siły czterech księstw, z pomocą księstwa Kirlańskiego odnosi ogromne sukcesy w walce zdobywając kolejne terytoria.

Wojnę kończy drugi król, Diggory Żelazny podbojem Hazardzkiej Północnej Marchii. Nastają czasy pokoju, choć król rządzi bardzo żalazną ręką (od czego wziął się jego przydomek).

Kiedy umiera tron obejmuje jego syn, Tristan Budowniczy, który jest przeciwnikiem polityki ojca - koncertuje się na dyplomacji, rozbudowie i rozwoju. Tworzy znany dzisiaj system prowincjonalny. Choć jest bardzo dobrym władcą jego rządy kończą się porażką, kiedy Hazard organizuje inwazję, w wyniku której odbija hazardzkie Północną Marchię oraz już arauleńskie Srebrne Marchie.

Złoty Okres otwiera król Ecbert Zdobywca - chorobliwie ambitny król, który rozpoczyna II Wojnę Arauleńską oraz liczne podboje. Bez sukcesów ściera się z zakonem gregoriańskim, lecz podbija Moorhaven, Kirlan oraz Wyspy Południowe, w międzyczasie wasalizuje Księstwo Birchton, gdzie wraz ze swoim wasalem powstrzymuje gregoriańską inwazję. W trakcie swoich rządów delegalizuje inne religie oraz tworzy Arauleńską Inkwizycję, która przez następne lata tropi herezję. Zawiązuje sojusz z elfami, którym daje wiele praw, min. do wolności wyznania, a następnie z ich pomocą odbija Srebrne Marchie. Jego rządy zwieńcza wybuch epidemii trądu, na który umiera.

Tron po Ecbercie Zdobywcy otrzymuje jego bratanek - król Egerwald Krzywonosy. Młody król nie był gotowy na przejęcie władzy po przedwczesnej świeci wuja. W trakcie jego panowania Srebrne Marchie ponownie zostają podbite przez Hazard, a w królestwie panuje kryzys. Swoje rządy skupia na zakończeniu epidemii oraz rozwoju medycyny. Ironią losu jest, że król tak bardzo skupiony na leczeniu swoich obywateli umiera na gorączkę.

Tron obejmuje jego córka, jako pierwsza kobieta, królowa Rayla Zwycięska. Po Ecbercie Zdobywcy odziedzicza ambicję - pragnie podbić i zjednoczyć pod swoim panowaniem cały Amarant. Rozpoczyna się największa III Wojna Arauleńska, podczas której odbija Srebrne Marchie, a następnie wyzywa hazardzką Północną oraz Wschodnią Marchię. Burzy też Reingard, stolicę Północnej Marchii. W międzyczasie Rayla tworzy Arauleńską Kapitułę Magów. Następnie swoje kroki skierowała ku Vuldarowi - ogromne ziemie velizarów nie tylko mogłby zostać lepiej zagospodarowane, lecz dodatkowo na tych terenach gnieździ się najwięcej herezji i nekromancji w całym Amarancie. Udaje jej się podbić cały Vuldar. Rayla Zwycięska planuje podbój Hintervoldu, lecz jej plany niweczy jej otrucie.

Na tron wchodzi syn Rayli - Ealhmund Wielki. Podchody zaczynają robić gregorianie, lecz arauleńczycy sprytnie unikają wojny na dwa fronty. Zakon decyduje się zaatakować Silmaaroon - Ealhmund Wielki wykorzystuje słabość sąsiada i w zamian za pomoc wasalizuje go. Bitwę o Silmaaroon wygrywa Araulen. Ealhmund Wielki widzi problemy, które rodzi zarządzanie tak wielkimi terenami, dlatego kończy III Wojnę Arauleńską i wprowadza plan reform dzisiaj znany jako Wielki Plan Rozwoju Króla Ealhmunda Wielkiego. Skupia się na rozwoju nowych i starych ziem, handlu, dyplomacji oraz budowie dróg. Fortece oraz miasta, które zbudował stoją w Vuldarze do dziś. Mówi się, że

Ealhmund Wielki zastał Vuldar drewniany, a zostawił murowany

Ealhmund Wielki pragnął bardziej otworzyć Araulen, ale przede wszystkim zakończyć religijne prześladowania. Rozwiązuje Arauleńską Inkwizycję oraz reformuje kościół, który zaczyna rozróżniać herezję oraz innowierstwo.

Po śmierci Ealhmunda Wielkiego tron obejmuje Aelfheah Szczodry. Nie miał swojego planu na zarządzanie królestwem - był mało ambitny, dlatego zdał się głównie na kontynuację Wielkiego Planu Rozwoju ojca. Choć jego rządy były właściwie trochę gorszą wersją rządów ojca, był dobrym królem. Cechowała go wysoka hojność w finansowaniu inwestycji. Za jego czasów bardzo mocno rozwija się Kapituła. Umiera zostawiając po sobie czteroletniego potomka.

Testament Aelfheaha Szczodrego mówił, że dopóki jego córka nie dorośnie rządzić w jej imieniu ma namiestnik - Woodrow var Sabelrot. Choć Woodrow wiedział jak rządzić i miał wiele dobrych pomysłów, brak prawowitego króla osłabiło pozycję centralnej władzy - znacznie pomniejszyły się arauleńskie wpływy w Silmaaroonie, który zaczął dążyć do swojej niezależności. Rada Hrabiów często sprzeciwiła się rozkazom Namistenika, bowiem uważali, że po śmierci króla władzę powinna przejąź złożona z nich Rada Regencyjna. Niemniej Namiestnik Woodrow rządził rozsądnie, ale na pewno osiągnąłby więcej gdyby nie ciągłe kłody rzucane mu pod nogi. Z tego powodu zyskał nieoficjalny przydomek - Woodrow Ponury.

Najgorszy okres w historii Araulenu rozpoczyna Królowa Nara Bogobojna. Swoje rządy rozpoczyna od ogłoszenia Drogi Słońca na położony na dalekim zachodzie Alaspar, który jest tego samego wyznania. Jako fanatyczna religijna uważa, że ziemia, która jest przez alasparczyków uznawana za święta powinna być rządzona przez nią.

Organizuje dotychczas najdroższą wojnę w historii Araulenu i mobilizuje wojska ze wszystkich swoich włości. Niestety wojna okazuje się katastrofalną porażką i rozpoczyna wielki kryzys, który skutkuje praktyczną secesją Silmaaroonu oraz wybuchem powstania w Vuldarze, którego arauleńska władza nie jest w stanie zdusić przez brak pieniędzy oraz wojska. Były namiestnik, Woodrow Ponury, próbuje przejąć władzę nad wojskiem, aby ruszyć do Vuldaru, lecz Nara Bogobojna wysyła go na przymusową emeryturę. Jej śmierć rozpoczyna I Wojnę Amarantu oraz regularną wojnę w Vuldarze i inwazję Hazardu.

Na tron wstępuje, syn Nary - Sawyer Krótki. Przejmuje królestwo z opłakanym stanie, a autorytet króla, za sprawą jego matki, jest bardzo słaby. Niemniej zaczął od cięcia kosztów, mówi się, że sam zrezygnował ze zbędnych posiłków i uczt, aby uzupełnić budżet. Oszczędzał na czym się tylko da. Sprawiło to, że zraził do siebie część szlachciców oraz cechów. Schował dumę do kieszeni i porozumiał się z królem Vuldaru, Olegiem Zakharovem. Podpisali zawieszenie broni na mocy którego Araulen uznawał niepodległość Vuldaru, ale jedynie dotychczas odbitych przez nich ziem. Pokój miał też gwarantować obywatelom vuldaru bezpieczne przejście przez granicę, niezależnie od popełnionych zbrodni, nawet heretykom. Sawyer Krótki nie był z Królem Olegiem szczery, bowiem na prośbę Kapituły wydał rozkaz organizowania polowań na vuldarskich czarnych magów oraz nekromantów. Niemniej pozwoliło mu się to skupić na wojnie z Hazardem. Zdecydował się osobiście przewodzić wojskiem, chociaż za decyzje byli odpowiedzialni generałowie, sama obecność króla znacząco wzmocniło morale. Niestety król umiera podczas Bitwa o Burnsley trafiony strzałą w oko.

Pojawia się problem sukcesji - jedyne dziecko Sawyera Krótkiego ma zaledwie 15 lat, a król nie zostawił po sobie testamentu. Rada Hrabiów decyduje się podjąć ryzyko i postawia młodego króla na tronie i rozpoczyna się panowanie Wymonda Mężnego, który oprócz chęci do bitki, charakteryzował się mądrością - widząc, że jako młodzian nie ma doświadczenia zacieśnił więzy z Hrabiami czyniąc ich swoimi najbliższymi doradcami. Pozwolało mu to po cichu oddać sterowanie komuś innemu oraz szybką naukę pod okiem bardziej doświadczonych władców. Niestety Król Zakharov dowiaduje się o kłamstwie poprzedniego władcy Araulenu - atakuje Araulen z pomocą nekromantów. Ze względu na napięte stosunki przez jego poprzedników, pozostałe państwa Amarantu odmawiają Wymondowi Mężnemu pomocy.

Po paru latach nekromancji robią w Vuldarze pucz i przejmują władzę. Syn Olega, Rodion prowadzi przeciwko nekromantom wojnę. Pozwala to Wymondowi Mężnemu przycisnąć Hazard i po paru zwycięstwach wynegocjować pokój, chociaż Hazard w trakcie wojny odbił swoją Północną oraz Wschodnią Marchię. W międzyczasie armia nekromantów rośnie w siłę i pokonuje Rodiona. Król Wymond Mężny przekonuje Silmaaroon oraz Hintervold, że nekromanci stali się zagrożeniem i łączą swoje siły z Rodionem, aby pokonać nekromantów w Bitwie Żywych i Martwych. Państwa Amarantu zwyciężają, lecz swoje życie oddaje Król Wymond Mężny, a tron obejmuje jego córka, Kelsey Uległa.

Królowa Kelsey Uległa zostaje przez pozostałe państwa zmuszona do podpisania Paktów Armekckich, które zmuszają ją do uznania niepodelgłości Vuldaru oraz Silmaaroonu, uznania obecnych granic reszty państw. Dzięki interwencji hrabiów Rodion Zakharov również musiał podpisać pakty - dopiero jego podpis czynił Vuldar wolnym państwem, lecz nakładał na niego obowiązek zakazania nekromancji oraz wprowadzenie na swoje ziemi Arauleńskiej Kapituły, która dopilnuje egzekwowania tego prawa. Tutaj warto zaznaczyć, że jej proprzedni król, Wymond Mężny, oraz jego żona słynęli z bardzo luźnego podejścia do związku. Wiele poszlak sugeruje, że Kelsey w rzeczywistości nie była córką Wymonda, co by oznaczało przerwanie dynastii Ectów w momencie jej stąpienia na tron. Kelsey Uległa, choć w kuluarach była nazywana Bękarcia, była złą władczynią - była łatwowierna, nie posiadała potrzebnej królowej wiedzy i robiła wszystko wbrew radom doradców, których sama powołała. Niemniej Hrabiowie nauczyli się ją ignorować i działać wedle własnego uznania. Po bardzo dobrym Wymondzie Mężnym autorytet władcy znowu podupadł.

Kiedy Kelsey Uległa umiera władzę przejmuje Edward Płaczliwy, który stał się zdecydowanie najgorszym królem. Zaczął zapożyczać królestwo w czasach kryzysu, jaki zostawiła po sobie poprzednia wojna oraz jego matka, aby urządzać liczne bankiety w Silmaaroonie, choć lubował pić w obskurnych karczmach. Skandal dyplomatyczny z jego udziałem doprowadza niemalże do wojny z Hintervoldem. Dynastia Ectów została powszechnie uznana za wymierającą.

Hrabiowie zaczęli chować pieniądze w swoich skarbcach i odliczać dni do śmierci Edwarda, który do tej pory nie znalazł żony. W końcu, kiedy Edwardowi skończyły się fundusze, zauważył on, że hrabiowie od paru lat nie odprowadzają należnych podatków, a korona nie ma praktycznie żadnych przychodów. Nikt go o tym fakcie nie poinformował, bowiem wysokie urzędy zajmowali jego koledzy poznani w portowych karczmach, najczęściej nie mający nic wspólnego z wykonywana pracą. Król zarządził konfiskatę majątków hrabiów, którą ignorują. Pewnego dnia Edward staje się celem nieudanego zamachu, za którym stoi Hrabia Robert var Lustinn. Ten jednak przyznaje się do zarzucanego mu czynu i wybucha Arauleńska Wojna Domowa. Robert wygrywa wojnę i ścina Edwarda a następnie, z aprobatą Hrabiów, zostaje mianowany nowym władcą Araulenu. W tak ponury sposób kończy się wielka dynastia Ectów oraz rozpoczyna dynastia Lustinnów.

Robert Waleczny jest miernym królem - dużo pije i często ucztuje. Choć wydaje dużo pieniądzy, choć nadal znacznie mniej niż swój poprzednik, pozwala Hrabiom na swobodę działania, którzy sami organizują się i rządzą królestwem. Rządy Króla Roberta Walecznego są długie, bo trwają aż 52 lata. Po jego śmierci na tronie zasiada jego syn.

Erys Tyran okazał się kolejnym złym królem - był rozwydrzony, miał manię wyższości, a królestwo . bardzo często opuszczał biesiady, czując urazę do hrabiów oraz lordów. Często skazywał ludzi za to, że źle na niego spojrzeli oraz miał obsesję na punkcie waleczności swojego ojca. Robert był jednym z najlepszych wojowników Araulenu i niemalże sam wyrżnął sobie drogę do tronu, a jego syn za wszelka cenę chciał być tak potężny jak on. W końcu jako pokaz siły decyduje się dokonać egzekucji na swoich własnych wujach i ich rodzinie. Tylko jednej osobie udaje się zbiec, bratu Roberta, Williamowi var Lustinnowi, który wraca do Haltal i mobilizuje swoje wojsko do walki z Erysem Tyranem. Po jego stronie stają Hrabia Dervo var Pathiss, Hrabia Victor var Langer oraz księżna Linley var Maravel. W tej sposób rozpoczyna się Wojna Czterech Sztandarów - najbardziej krwawa wojna domowa w historii całego Araulenu. Wojna kończy się bitwą między Starym Armektem a Josaborough, gdzie król Erys Tyran zostaje zabity przez włócznika. Buntownicy wchodząc do Starego Armektu zakończyli wojnę.

Koniec rządów Erysa Tyrana tworzy kolejny problem sukcesji - król nie pozostał po sobie żadnych potomków, a zwycięscy hrabiowie już wtedy byli sędziwego wieku. Zdecydowali się, że zawiążą Radę Regencyjną i wspólnie będą podejmować najważniejsze decyzje. Kiedy nadejdzie odpowiednia pora Rada Hrabiów wybierze nowego władcę. Od tej pory rozpoczyna się Okres Odrodzenia - każdy arauleński hrabia oraz książę rządzą swoimi prowincjami, odbudowując ich świetność. W międzyczasie Rada poprawiła stosunki z Silmaaroonem, które od czasów Edwarda Płaczliwego były napięte. Odnowiono również porozumienia handlowe z Hintervoldem. Rada Regencyjna nie tylko udostępniła skarbiec królewski na potrzeby hrabiów, ale mądrze inwestowali stale mnożąc arauleńskie finanse. Araulen w ciąglu paru lat odżył i ponownie stał się potęgą. Niestety na północy powstaje nowe zagrożenie - powstaje Imperium Kalladańskie, któremu udaje się wziąć szturmem Czarny Nurt, a Zakon Gregoriański, który zawsze stał na straży północy Amarantu zaczął przegrywać bitwę za bitwą. Na domiar złego z vuldarze znów pojawili się nekromancji, a Hazard najechał Srebrne Marchie. Araulen był w doskonałej pozycji, ale bez króla mogło to się szybko zmienić. Głosowanie Rady Hrabiów wyłania nowego króla - Henryego var Langvera, który rozpoczyna dynastię Langverów.

Henry Wielki błyskawicznie pertraktuje z resztą królestw, aby połączyć siły i utworzyć wspólny front - potajemnie pomaga w obaleniu hazardzkiego władcy, aby na jego miejsce wszedł Mathias Hoover, który jest skłonny podpisać rozejm i wspólnie walczyć z Imperium Kalladańskim. Przymyka też oko na rozbiór Vuldaru przez Hinervold oraz Hazard. W ten sposób cały kontynent jest zjednoczony do walki i dołącza do gregorian po Azmarin, gdzie wywiązuje się największa bitwa, jaką widział Amarant i rozpoczyna II Wojna Amarantu. Imperium odnosi katastrofalną porażkę, a Kompania Ralpha var Faqua dotonują magiczną bombę w stolicy Kalladanu, Minracie, którą wcześniej przechwycił arauleński wywiad.

Wojna trwa jeszcze wiele lat, a w jej trakcie Henry Wielki odnosi spektakularne sukcesy, udaje mu się też wmanewrować siły Zakonu Gregoriańskiego w bitwę, która go rozbija, kiedy jest to dla Araulenu korzystne. W ten sposób zmusza władców państw gregoriańskich do oddania hołdu arauleńskiego władcy. Doprowadza to do Wędrówki Ludu, podczas której Zakon Gregoriański opuszcza Amarant. Wojska Amarantu zdobywa Czarny Nurt, kończąc wojnę. Henry Wielki rządzi jeszcze pare lat a następnie zostaje otruty. Pośmiertnie Henry zostaje okrzyknięty "Wielkim" oraz zostaje przyjęty w poczet najlepszych władców Araulenu. W chwili jego śmierci państwo jest silniejsze niż kiedykolwiek, a od zakończenia II Wojny Amarantu na kontynencie trwa pokój.

Po śmierci Henryego Wielkiego na tron wstępuje jego syn, który jak się okazało po latach nie był jego dzieckiem, a bękartem jego żony. Albert Zawodny szybko okazał się słabym królem i zyskał łatkę nieudacznika. Roztrwaniał pieniądze z królewskiego skarbca oraz nie słuchał swoich doradców. Przypominał bardziej Edwarda Płaczliwego niż swojego "ojca". Zaczął zaciągać olbrzymi pożyczki w Aspińskim Banku, których nie potrafił później spłacić. Aby częsciowo uregulować długi zaczął wyprzedawać manufaktury, technologię, prawa handlowe oraz ziemię aspińczykom, którzy bardzo szybko zaczęli monopolizować wiele gałęzi arauleńskiego rynku, co odbiło się na kryzysie w całym Amarancie. Zdesperowany król zaczął również sprzedawać aspińczykom urzędy. Wielu arauleńczyków zostało bez pracy, bez środków oraz bez możliwości zasięgnięcia pomocy. To właśnie przez skorumpowane i słaby rządy Alberta Zawodnego arauleńczycy po dziś dzień podchodzą do aspińczyków i ich towarów z dystansem i brakiem zaufania.

Pewnego dnia nad Starym Armektem pojawiła się magiczna anomalia, która przekształciła się w śnieżycę, która niszczy miasto oraz zabija większość mieszkańców, w tym króla oraz jego świtę. Część mieszkańców wyprowadza z miast Jimmy Cenwulf, który w Josaborough "za namową" ludu tworzy nowe państwo - Drakarię i mianuje się Najwyższym Królem. Do dziś nie wiadomo kto wywołał anomalię. Jedna wersja twierdzi jakoby została wywołana przez Kapitułę, która chciała dokonać zamachu na królu, lecz ta wyrwała się spod kontroli. Inni twierdzą, że to był plan Jimmiego Cenwulfa na przejęcie władzy.

Jimmy Cenwulf był postacią intrygującą - brał udział w końcówce II Wojny Amarantu, był niezwykle charyzmatyczny i potrafił porwać ludzi swoją skromnością. Był też Widzącym - osobą, która z pomocą nieznanej magii potrafiła naginać innych do swojej woli poprzez magiczne rozkochanie ich w sobie. Najwyższy Król Drakarii zebrał wokół siebie grono władców, którzy złożyli mu hołd, a następnie ruszył na podbój Amarantu rozpoczynając Wojny Drakarańskie. W trakcie podbojów nagiął do swojej woli smoka, Mapunteona - od tej pory Król Cenwulf zdobywał królestwo za królestwem. W trakcie wojny rozbił paladynów oraz kościół Aglosa. Rozpoczęły się też prześladowania magów z Kapituły, których obwinił za katastrofę w Stary Armekcie. Kiedy podbił Amarant ruszył dalej na północ, gdzie zdobył Kalladan oraz pustynię Dah'harra.

Większość arauleńskich hrabiów oraz niżej postawionych władców zostało na swoich stanowiskach, chociaż nowy układ sił znacząco ograniczył ich kompetencje. Arauleńczycy czuli się pokonani, dodatkowo przez wiele lat na tych terenach zabroniona była wiara w Aglosa. Ci, którzy nie mogli się z tym pogodzić zbiegli do Alasparu, gdzie szykowali się do wojny z Drakarią. Reszta pozostała w Amarancie, mimo, że zostali obdarci z godności oraz tożsamości. Choć w wielu momentach Jimmy rządził twardą ręką oraz spora grupa nazywała go Tyranem, faktem jest, że przez większość czasu jego panowania we wszystkich trzech kontynentach panował pokój. Arauleńczycy w końcu nauczyli się żyć w nowej rzeczywistości, chociaż czekali na dzień, kiedy będą mogli chwycić za broń i walczyć o swoją niepodległość.

Moment walki nastał, kiedy Król Drakarii przegrał wojnę w Kalladanie z Odrodzonym Imperium Kalladańskim. Arauleńczycy w Alasparze uznali, że to odpowiedni moment, aby uderzyć w osłabioną Drakarię. Wojskiem przwodzi Rada Wojenna - tajna organizacja złożona z patriotów, którzy chcę wygrać wojnę oraz ustawić odnowione królestwo Araulenu, tak, aby szybko wróciło do swojej potęgi. Rada decyduje się uderzyć na Czarny Nurt, rozpoczynając Wojnę Ognia i Stali oraz III Wojnę Amarantu. Armie maszeruje na południe prowadząc pochód na Whisperhout pod wodzą generała Kyreego Byrda. Niestety planu krzyżuje im Mapunteon, który szachuje ich pod Caldwell. Armia Byrda zostaje zmuszona do kopania tunelów pod polami, nad którymi lata smok.

W międzyczasie cały Amarant podrywa się do walki - wybucha Hintervoldzka Rewolucja oraz Wojna Płonących Wierz na terenach dawnego Revnaru. Druga arauleńska armia uderza na Riggë, a następnie Kirlan, żeby na końcu zdobyć Wyspy Południowe. Drakaria zaczyna przegrywać na każdym froncie, a władza w Amarancie ucieka Królowi Cenwulfowi między palcami. Rada Wojenna decyduje się na potajemne spotkanie z hrabiami, gdzie wspólnie, lecz z naciskiem rady, koronują nowego króla Araulenu - Edgara var Langvera, wnukiem bękarta Henryego Wielkiego. Postawienie na tronie bękarta umożliwia Hrabia Victor var Langver, który przyjmuje go do swojej rodziny. W zamian za to Król ma oddać hrabiemu władzę w Księstwie Riggë, pozbawiając jej dotychczas rządzącego rodu.

W międzyczasie armia pod Caldwell dokonuje przełomu - w tunelach, jeden z inżynierów, Aratz Frontiera, konstruuje balistę, która rani smoka i zmusza go do wycofania się. Umożliwia to dalszy pochód. Armia Kyreego Byrda oraz Króla Edgara spotkają się pod Whisperhout i zdobywają miasto. Drakaria w tym momencie straciła swoje wszystkie włości, poza warownym Dragmaaroonem (drakarańska nazwa na Silmaaroon). Cały Amarant jednoczy się do wspólnej bitwy i odnosi huczne zwycięstwo. Niestety królowa Hinvervoldu, Renée Clagon, dopuszcza się zdrady i wracając do swojego królestwa podbija księstwo Casterville, a następnie stawia na tamtejszy tron sprzyjającą jej władczynię, a samą siebie obwołuje seniorem księstwa. Ta sytuacja doprowadza do wojny domowej w Casterville między dwoma rodami - Lynnfordami, którzy reprezentują Araulen oraz Flagelanami, którzy reprezentują Hintervold.

Wielka Czwórka Silmaaroonu postanawia zorganizować w swoim mieście szczyt, na którym zostaną ustalone nowe granice. Niestety przed spotkaniem Król Edgar wygaduje się władcy Riggë, księciu Mir Däë Gor, odnośnie ich planów na przjęcie władzy w księstwie. Doprowadza to do secesji Riggë. Araulenowi nie udaje się również uzyskać władzy nad ziemiami gregoriańskimi, którymi władali po II Wojnie Aramantu - powstaje miasto-państwo Czarny Nurt, królestwo Nebrazza, Wielkie Księstwo Aermagh oraz Księstwo Egaras. Jedynie to ostatnie zgodziło się zostać wasalem Araulenu. Natomiast Wielkie Księstwo Aermaghu zostało objęte protekcją Hintervoldu, z którym Araulen jest w stanie Szeptanej Wojny. Zmusza to królestwo do zbrojenia się do potencjalnej wojny z Hintervoldem na dwóch frontach.

W trakcie Pierwszego Szczytu utworzona zostaje Kapituła Amarantu, którą Król Edgar "wypuszcza" spod swojej jurysdykcji, aby mogła służyć całemu kontynentowi.

Araulen odzyskuje dawną świetność, ale słabość Edgara w dyplomacji, doprowadzenie do secesji Riggë oraz niedoprowadzenie do końca sprawy Casterville, sprawiła, że pojawił się nowy pretendent do tronu - hrabia Taron var Wyndhame, który może sobie rościć prawa do bycia królem, ze względu na bliskie pokrewieństwo jego rodu z dynastią Ectów. Hrabia ogłosił, że przez pół roku będzie zbierał chorążych i myślących tak samo hrabiów oraz książąt, a jeśli Król Edgar do tego czasu nie zrzeknie się korony na jego rzecz, otwarcie wystąpi przeciwko niemu. Obecnie ten czas dobiega końca, a Król Edgar nie odniósł się w żaden sposób do buntu, który urósł do bardazo dużych rozmiarów i zyskał sporo wsparcia.

Niemniej Króla Edgara nie można zaliczyć do słabych, a raczej to tych barwnych. Mimo, że jest fatalnym politykiem i dyplomatą, jeśli świetnym dowódcą, który rozumie potrzeby zwykłych ludzi. Od czas u swojej porażki podczas Pierwszego Szczytu oddał dyplomację w ręce swoich doradców, a tych wybrał na prawdę kompetentnych. Jego porażki świadczą również o jego pozytywnej cesze, jaką jest prawdomówność, co bardzo mocno wpłynęło na zaufanie do niego w oczach innych państw oraz prostego ludu. Doprowadza też do bardzo ścisłego sojuszu z Isureanem. Ogólnie rzecz biorąc jego polityka mocno skupia się nie tylko na Araulenie, ale również silnym Amarancie, co jest bardzo ważne w obliczu rosnącej siły Imperium Kalladańskiego. W swoim kraju wzmacnia nastroje patriotyczne i tworzy kult weteranów oraz ogólnego szacunku dla żołnierzy. Zarządza też odbudowę Starego Armektu i prowadzi liczne inwestycje swoich doradców. Chciał nawet na nie wziąć pożyczki, mając plan ich spłaty, ale Rada Hrabiów w obawie przed powtórką dawnych wydarzeń, wypersfadowała mu zachiechanie tego zamiaru.

Obiektywnie na to patrząc Edgar nie jest złym królem, ale popełnił kilka znaczących błędów za które teraz płaci. Jego władza stoi pod znakiem zapytania ze względu na narastającą na sile rebelię Hrabiego var Wyndhame. Nie jest złym królem, ale zdecydowanie niewystarczająco dobrym na trudne czasy, w których rządzi.

Z powodu nasratstającej krytyki rządów obecnego króla Taron var Wyndham rozpoczął bunt, który wywodzi się od jego niezadowolenia z rządów króla Edgara var Langvera, którego koronacja była kontrowersyjna i nieuznana przez kościół. Taron, wywodzący się z dynastii założycieli Araulenu, ogłosił się prawowitym królem, zdobywając poparcie wielu lordów. Konflikt eskalował po ceremonii ślubnej Tarona, kiedy to Wielebna Matka Victoria nazwała go królem, co sugerowało poparcie kościoła. Kluczowym momentem był pojedynek Sir Winthropa i Sir Dudleya, którego następstwa doprowadziły do wojny prowincji Moorhaven. Te wydarzenia przerodziły bunt Tarona w otwartą wojnę domową, znaną jako Wojna Dwóch Koron, która podzieliła Araulen na zwolenników Tarona i Edgara.