II Wojna Amarantu

Od setek lat Imperium Kalladańskie próbowało przeprowadzić inwazję na Amarant, lecz za każdym razem ich plany były udaremniane przez obronę organizowaną przez Kedron oraz Zakon Gregoriański.

Bogactwo surowców w Amarant było głównym motywem II Wojny Amarantu, jako że Imperium Kalladańskie miało ich poważne niedobory. Podbicie Amarantu miało umożliwić przejęcie tamtejszych technologii i wzmocnienie gospodarcze Imperium.

Almadrius Sestius całe swoje życie realizował plan zdobycia władzy absolutnej w Imperium Kalladańskim, dążąc do stania się najpotężniejszym władcą i magiem na świecie. Podbój Amarantu miał zakończyć jego starania.

Po przeprowadzeniu Czystki Elektora Sestiusa, Almadrius Sestius ogłosił się Imperatorem i rozpoczął wojnę przeciwko Amarantowi. Zanim Zakon Gregoriański zdążył zorganizować wsparcie, Imperium Kalladańskie podbiło Czarny Nurt i cały Kedron. Następnie armie wkroczyły do Revnaru, gdzie napotkały największą armię Zakonu w historii Państw Gregoriańskich. Mimo że Zakon miał mniej wojsk, finansowe wsparcie z Silmaaroonu pozwoliło im tymczasowo zamrozić front.

Wielka Bitwa o Silmaaroon była kluczowym momentem, w wyniku którego Imperium zniszczyło miasto, przełamując opór Zakonu w Revnarze. Wkrótce cały Revnar został podbity, a Imperium szykowało się do wkroczenia do Devronu od północy.

Przed Bitwą pod Azmarin, arauleński wywiad wykradł prototyp magicznej bomby z laboratorium w Imperium Kalladańskim. Bomba została zdetonowana w stolicy Imperium, co spowodowało śmierć Imperatora Almadriusa Sestiusa. To wydarzenie znacząco destabilizowało potężne Imperium Kalladańskie, osłabiając jego strukturę władzy i wprowadzając chaos w szeregach armii. Śmierć Imperatora była kluczowym momentem, który przyczynił się do zmniejszenia ofensywy Imperium i dała nadzieję na zwycięstwo siłom Amarantu.

Bitwa pod Azmarin była kluczowym starciem, w którym generałowie Septimus Cluilius Dardanus i Nonus Titius Nelius dowodzili siłami Imperium Kalladańskiego przeciwko zjednoczonym armiom Araulenu, Federacji Państw Gregoriańskich, Hazardu i Hintervoldu. Pomimo początkowych sukcesów Imperium, bitwa zakończyła się ich klęską dzięki niespodziewanej interwencji aspińskich najemników i użyciu smoka Mapunteona przez obrońców. Bitwa ta znacząco osłabiła Imperium Kalladańskie i zahamowała jego ekspansję.

W tym samym okresie trwały rozbiory Vuldaru przez Hintervold i Hazard. Kult Nekromantów, który przejął władzę w Vuldarze, planował przyłączyć się do Imperium Kalladańskiego.

Rozbiory Vuldaru przez Hintervold i Hazard miały na celu stłamszenie nekromantów i wcielenie vuldarczyków do armii przeciwko Imperium, co dodatkowo skomplikowało sytuację polityczną w regionie i w przyszłości doprowadziło do Vuldarskiej Burzy.

Podczas II Wojny Amarantu większość dowództwa Zakonu Gregoriańskiego zginęła w pierwszych dwóch latach konfliktu, a wojsko Imperium Kalladańskiego podbiło Wyspy Żółwie, gdzie znajdowała się główna siedziba Zakonu. Zakon Gregoriański prowadził szereg nieudanych działań wojskowych, często nieskoordynowanych z innymi królestwami Amarantu. W mieście Darca wybuchł bunt, który wojsko Imperium brutalnie stłumiło. Kiedy Armia Południowa uderzyła na Wyspy Żółwie, Zakon Gregoriański zaatakował Przełęcz Gladrel, lecz przegrał. Wybucha kolejny bunt w Darca, który kończy się całkowitą klęską.

Zakon Gregoriański ponownie próbował zdobyć Przełęcz Gladrel, ale po raz kolejny poniósł porażkę, co pozwoliło imperialistom przełamać front i zdobyć Azmarin. Po tej bitwie Zakon był bardzo osłabiony, co ułatwiło imperialistom dalsze działania. Zdobycie Azmarin doprowadziło do oblężenia Ihr Dagra.

Po bitwie o Ihr Dagra Zakon Gregoriański był tak uszczuplony, że został wcielony do Armii Zwycięskiego Pochodu. Działania innych królestw Amarantu, które nie chciały współpracować z Zakonem, okazały się celowe, mające na celu osłabienie Zakonu i doprowadzenie do jego upadku podczas wojny.

Armia Południowa, dowodzona przez Króla Cyphera Clagona, składała się z wojsk arauleńskich, hintervoldzkich oraz nordów z Gór Starego Morza. Początkowo w jej skład wchodzili również hazardczycy. Zaraz po Bitwie o Azmarin, próbowali przekroczyć przełęcz Gladrel, lecz bitwa pozostała nierozstrzygnięta. Mimo porażki pod Azmarin, Imperium Kalladańskie wzmocniło obronę przełęczy. Tymczasem Imperium zdobyło kontrolę nad Międzygórzem, co zagroziło bezpośrednio Silmaaroonowi. Regularne potyczki odbywały się na przełęczy Gladrel oraz w okolicy Fortu Azgan przez resztę roku.

Wybuchły zamieszki między arauleńczykami a hazardczykami, co doprowadziło do decyzji o utworzeniu przez hazardczyków własnej Armii Północnej, która miała wycofać się i zaatakować tyły Imperium, na północy. Podjęto także decyzję o przekroczeniu rzeki Midr i wkroczeniu do Revnaru, a następnie zajęciu Wysp Żółwich, aby odciąć imperialną armię w Międzygórzu od zaopatrzenia. Ihr Ablark było tak dobrze ufortyfikowane, że Cypher Clagon postanowił otoczyć miasto i powoli wyzwalać Revnar.

Imperium Kalladańskie zaatakowało Silmaaroon, ale po dwóch miesiącach oblężenia wycofali się do Międzygórza, gdzie umocnili swoje pozycje. Armia Południowa z powodzeniem oblegała Ihr Ablark, rozpoczynając rekrutację wojsk i zdobywając miasta wewnątrz doliny, takie jak Raygat, Rivage oraz Austin.

Armia Południowa zaatakowała Wyspy Żółwie, lecz poniosła znaczącą porażkę ze względu na liczbę imperialnych statków oraz dobre pozycje imperialistów. Wycofali się do Ihr Ablark, aby zebrać siły, podczas gdy siły imperialne z Międzygórza zaczęły przekraczać granicę Silmaaroonu, łupiąc wioski i trakty wokół miasta, co paraliżowało Łabędzią Przystań.

Armia Południowa przeszła przez Silmaaroon i walczyła o Bród Silmaarooński, odnosząc zwycięstwo. Ta seria bitew i manewrów ukazuje złożoność i wyzwania, jakie napotkali alianci w walce z Imperium Kalladańskim podczas pierwszych lat II Wojny Amarantu.

Armia Północna, składająca się z łupieżczych sił Hazardu, miała za zadanie wypłynąć daleko na północ, aby uderzyć w najbardziej oddalone miasta Imperium Kalladańskiego, z których imperialiści czerpali stałe dostawy żywności i rekrutów.

Na wschodnim wybrzeżu, hazardczycy zaatakowali okolice Sopianae i południowego Astalonu, paląc farmy i mordując ludzi. Po zdobyciu i okupacji stolicy Astalonu, Anvio, Imperium próbowało bezskutecznie odbić miasto, lecz wewnętrzne konflikty między arberterami utrudniały skuteczną obronę.

Hazardczycy podzielili się na dwie grupy. Pierwsza oblegała Sopianae, dążąc do dostępu do Morza Smoków, a druga wędrowała na północ, łupiąc pustynię Hush-waq, gdzie rozpoczynali kolejną inwazję. Druga grupa nie uczestniczyła już w II Wojnie Amarantu. Po zdobyciu Sopianae, pierwsza grupa hazardczyków spaliła miasto i ruszyła na zachód, paraliżując handel w całym Imperium.

Przez kilka lat łupili okolice Vedinum i Trakt Imperialny, budując drakkary, które pozwoliły im łupić statki na całym Morzu Smoków. Na wyspie Carthago hazardczycy zbudowali bazę wypadową, skąd kontynuowali swoje ataki. Kolejne uderzenia miały miejsce na Brivas i Drobetę.

W końcu, podczas bitwy pod Drobetą, armia hazardczyków została rozbita, a niedobitki wyłapane i zabite. W ten sposób Armia Północna została zniszczona, kończąc swoją kampanię łupieżczą w Imperium Kalladańskim.

Po porażce Zakonu Gragoriańskiego pod przełęczą Gladrel do Ihr Dagra przybywa główny trzon armii arauleńskiej pod dowództwem Króla Henry’ego Wielkiego. Tworzy się największa armia frontu południowego, znana później jako Armia Zwycięskiego Pochodu. Do armii dołączają rozbici zakonnicy, Armia Południowa oraz leśne elfy z Araulenu, łącząc siły w walce przeciwko Imperium Kalladańskiemu. Co ciekawe, choć Avenzio pozostawało neutralne w tej wojnie, nieoficjalnymi kanałami działanie Armii Zwycięskiego Pochodu finansowało oraz najemnikami.

Podczas oblężenia Ihr Dagra przez Imperium Kalladańskie, Armia Zwycięskiego Pochodu odnosi zwycięstwo, co znacząco podnosi morale wojsk sprzymierzonych. Następnie Armia Zwycięskiego Pochodu odbija zdobyte przez Imperium Azmarin. Te sukcesy zamrażają front na kilka lat pod przełęczą Gladrel, pozwalając na stabilizację sytuacji.

Decyzja o pozostawieniu silnego garnizonu w Azmarin i ponownym wyruszeniu na Wyspy Żółwie okazuje się kluczowa. Wojna o te strategicznie ważne wyspy trwa prawie trzy lata, a działania prowadzone są z rozwagą, co pozwala na sukcesywne odzyskiwanie wyspy po wyspie. Armia Zwycięskiego Pochodu podejmuje decyzję o powrocie na kontynent i mobilizacji kolejnego, najmocniejszego ataku na przełęcz.

Po wygranej bitwie o Gladrel i przekroczeniu gór, Armia Zwycięskiego Pochodu rozpoczyna powolną walkę w mocno ufortyfikowanym przez Imperium Kedronie. Front przesuwa się bardzo powoli, dlatego podejmowana jest decyzja o utworzeniu nowej Armii Wschodniej w Hintervoldzie, która zaatakuje południe Imperium, odcinając imperialny siły w Amarancie od wsparica. Armia Zwycięskiego Pochodu powoli i sukcesywnie przesuwa linię frontu, docierając do Czarnego Nurtu, a Armia Wschodnia pomaga, oblegając miasto od północy.

Armia Wschodnia była formacją utworzoną w Hintervoldzie przez Cyphera Clagona. Składała się głównie z łupieżców nordów, kawalerii oraz najlepszego rycerstwa Hintervoldzkiego. Ich głównym celem było wspieranie działań przeciwko Imperium Kalladańskiemu i zdobywanie strategicznych punktów na południu Imperium.

Pierwszym celem Armii Wschodniej było miasto Consilanello, na które uderzyli, szybko je zajmując. To otworzyło drogę do dalszych działań w głąb terytorium wroga. Następnie armia skierowała się na Muro Cantola, gdzie napotkała najcięższy opór. Walki były intensywne, lecz dzięki przewadze kawalerii i determinacji rycerstwa, udało się przełamać linie obronne i zająć miasto.

Po zdobyciu Muro Cantola, Armia Wschodnia skierowała się w stronę Movinder, które zostało złupione. Wojska Hintervoldu spustoszyły miasto, zastraszając miejscową ludność i osłabiając morale przeciwnika. Następnie armia skierowała się w stronę Czarnego Nurtu, aby oblegać miasto od północy. Przed rozpoczęciem oblężenia, hintervoldzka konnica przechwyciła wsparcie z Cartei, likwidując je i tym samym osłabiając obronę Czarnego Nurtu.

Dzięki zorganizowanym i skutecznym działaniom Armia Wschodnia znacząco przyczyniła się do osłabienia Imperium Kalladańskiego, wspierając działania Armii Zwycięskiego Pochodu i przyspieszając upadek wrogich sił w regionie.

Choć zdobycie Czarnego Nurtu mogło zakończyć wojnę, Amarant chciał mocno uderzyć w niewolniczy interes imperium i uratować niewolników. Quintus Sectum, rodzinna wyspa rodu Parlathan, była sercem niewolnictwa w Imperium. To tam trafiali wszyscy niewolnicy, by następnie zostać wysłanym dalej. Nowo zorganizowana armia pod przywództwem Arauleńskiej Kapituły wypływa z Silmaaroonu i atakuje Quintus Sectum, co kończy wojnę, niszcząc kluczowy element gospodarki Imperium Kalladańskiego. Danarius Parlathan, głowa rodu i władca wyspy, miał ambicję i możliwości, aby w następnych latach zjednoczyć Imperium. Jego śmierć dawała szansę na rozpad zbrodniczego magokratycznego imperium.

Bitwa o Quintus Sectum zakończyła II Wojnę Amarantu.

II Wojna Amarantu przyniosła ogromne zmiany w politycznym krajobrazie Amarantu. Po zakończeniu konfliktu, Revnar i Devron zdecydowały się przyłączyć do Araulenu, oficjalnie odłączając się od Zakonu Gregoriańskiego i delegalizując wiarę w Stwórcę na swoich ziemiach. W rezultacie, arauleńska armia wkroczyła na te tereny. Wielki Komtur, niezdolny do stawienia czoła Araulenowi, zdecydował się opuścić Amarant. Gregorianie opróżnili wszystkie skarbce i wraz ze swoimi bogactwami odpłynęli do Drabove, co później nazwano Wędrówką Ludu. W wyniku tych wydarzeń, tereny Devronu i Irdal zostały wchłonięte przez Araulen, co doprowadziło do upadku Federacji Państw Gregoriańskich.

Vuldar został rozebrany przez Hintervold i Hazard, a Silmaaroon został odbudowany wspólnymi siłami Araulenu i Hintervoldu oraz częściowo zasiedlony przez niewolników uratowanych z Quintus Sectum. Chociaż Araulen próbował zwasalizować miasto, dyplomacja Wielkiej Czwórki temu zapobiegła. Niemniej jednak, członkiem Wielkiej Czwórki został arauleński hrabia Victor II var Langver jako uznanie za pomoc, jaką Łabędzie Przystań otrzymała od sąsiada.

Na Amarancie, poza Avenzio i Silmaaroonem, pozostały tylko trzy wielkie mocarstwa: Araulen, Hintervold i Hazard. Po wojnie cały Amarant cieszył się pokojem i dobrobytem, aż do momentu, gdy Hooverowie złamali postanowienia pokoju, dokonując Inwazji na Kirlan. Niestety lata później przyszedł wielki kryzys na Amarancie.

W Imperium Kalladańskim, po śmierci Danariusa Parlathana, nikt nie był w stanie zjednoczyć rozbitych ziem, co zapoczątkowało okres Chaosu Imperialnego, podczas którego arberterzy walczyli między sobą o władzę, pogłębiając kryzys w państwie.