Wielka Bitwa o Silmaaroon

Przed bitwą Silmaaroon był bowiem jednym z najbardziej dynamicznie rozwijających się ośrodków handlu w Amarancie. Miasto to nie tylko prosperowało, ale także stanowiło centralny węzeł szlaków handlowych biegnących przez kontynent.

Silmaaroon, jako wolne miasto-państwo, cieszyło się swobodą i otwartością, co przyczyniło się do jego gospodarczego sukcesu. Było to miejsce, gdzie kupcy i inwestorzy z różnych stron świata mogli swobodnie prowadzić swoje interesy. Dzięki polityce wolnego miasta, która zakładała równość w handlu i przyjmowanie przedstawicieli różnych narodów bez względu na ich pochodzenie czy wyznanie, Silmaaroon szybko stało się jednym z głównych centrów handlowych Amarantu.

Jednakże, mimo tego, że Silmaaroon unikało zaangażowania się w zewnętrzną politykę oraz konflikty z sąsiadami, zmiany polityczne w okolicznych królestwach oraz represje Imperium Kalladańskiego przyniosły ze sobą napięcia i zagrożenia. Represje w Kalladanie, które zmusiły część arberterów do ucieczki, oraz agresywne działania imperium, skłoniły do ucieczki wielu uchodźców do Silmaaroonu, co wywołało konflikt z Kalladańczykami.

Niestety, próby utrzymania neutralności przez Silmaaroon w obliczu rosnącego napięcia okazały się nieskuteczne. Z pewnością, gdyby nie ciąg wydarzeń prowadzących do zaostrzenia konfliktu, bitwa o Silmaaroon mogłaby zostać uniknięta, a miasto nadal kontynuowałoby swoją rolę jako ośrodek handlu i tolerancji na kontynencie. Jednak los chciał inaczej, prowadząc do jednej z najbardziej krwawych bitew w historii Amarantu.

Silmaaroon, jako jedno z najlepiej obronionych miast w Królestwach Amarantu, posiadał strategiczną pozycję, która sprawiała, że zdobycie go było niezwykle trudnym zadaniem. Otoczone pasmami górskimi, miasto mogło być zaatakowane tylko przez dwa wąskie przesmyki, co znacząco utrudniało penetrację wrogich sił. Ponadto, ze względu na położenie przy brzegu morskim, oblężenie Silmaaroonu od strony morza również stanowiło wyzwanie, które wymagało bystrzej strategii.

Aulus Cloelius, przewidując trudności związane z bezpośrednim atakiem na miasto, postanowił zastosować podstępne działania. Jego strategia opierała się na destabilizacji społeczności Silmaaroonu poprzez podżeganie do zamieszek i chaosu wewnątrz miasta. W ten sposób, manipulując prokalladańskimi politykami oraz szpiegując dla Imperium, Aulus eliminował przeciwników i osłabiał opór wewnętrzny.

Następnie, wykorzystując niewolników jako narzędzie do wywołania zamieszek, Aulus sprowokował gwałtowną reakcję społeczeństwa. W wyniku pogromów, mieszkańcy zaczęli mordować niewinnych Kalladańczyków, którzy znaleźli się w mieście jedynie w celach handlowych lub zwyczajnie uciekali przed wojną. Wykorzystując rozgoryczenie społeczności, Aulus wcielił Kalladańczyków do swojego podziemia, które z czasem zyskało na sile.

W ramach pozorowanej "dobrej woli", Aulus uniewinnił arberterów, obiecując im wysokie stanowiska i uznanie po zdobyciu Silmaaroonu. Te działania doprowadziły do dalszego chaosu w mieście oraz wzmocnienia pozycji Aulusa i jego sił, co ostatecznie przyczyniło się do klęski Silmaaroonu.

Nadeszła przewrotna chwila, gdy na horyzoncie pojawiły się majestatyczne żagle kalladańskiej floty. W odpowiedzi, flotylla Silmaaroonu wyruszyła w morze, rozpoczynając epicką bitwę na falach pomiędzy Imperium a wolnym miastem. Wykorzystując chwilę, gdy znaczna część sił obronnych opuściła miasto, Aulus rozpoczął zasadzkę, uderzając na plecy przeciwnika. Wzmocnione przez podziemne siły Kalladańczyków, wojska Aulusa szybko zdobyły przewagę w mieście. Tymczasem, na morzu do kalladańskiej floty dołączyła druga, jeszcze większa flota, co zdecydowanie przywróciło przewagę stronie kalladańskiej.

Pomimo tej klęski, wojska Silmaaroonu nie mogły wycofać się za mury miasta, gdyż drogę ucieczki odcięli im Kalladańczycy z podziemia, zajmując całe wybrzeże. Sytuacja wydawała się beznadziejna dla obrońców Silmaaroonu.

W międzyczasie, w innej części miasta, Aulus rozpoczął kolejną fazę swojego planu. Mieszkańcy musieli patrzeć, jak z ziemi wyłaniały się ostrych filary, niszcząc budynki wokół nich. Jednak najbardziej przerażające było to, co działo się na Wzgórzu Dziedzictwa. To tajemnicze miejsce, o którym wiedziało tylko kilku najwyższych urzędników, stało się areną dla demonicznej potęgi, uwięzionej pod miastem. Aulus, wykorzystując chaos bitwy, uwolnił tę straszną istotę i pochłonął jej moc za pomocą zaklęcia pijawki.

Wydawało się, że Aulus jest niezwyciężony, ale w obliczu takiej potęgi stanęła trójka bohaterów: Kapłan Słońca Ulthar var Faqua, Błękitny Kapłan Urien i apostata Killian, działający w imieniu swoich bogów. Razem przeprowadzili skomplikowany rytuał Świętej Trójcy, który zmiótł Aulusa z powierzchni ziemi. Jednak nawet po jego upadku, skutki jego działań pozostały - wielkie kryształowe stalagmity, znane jako Złe Szpony, wyrosły z podziemia, pozostawiając trwałe piętno bitwy o Silmaaroon.

Nawet po upadku przywódcy, kalladańskie podziemie kontynuowało walkę, dowodzone przez wprawnych generałów wybranych przez Aulusa, którzy mogli prowadzić działania bez jego bezpośredniej ingerencji. Pomimo tego, że Kalladan mógłby być może wygrać bitwę, pojawiło się nieoczekiwane wsparcie: od południa nadeszły statki kirlańskie, a z wschodu, przez góry, dotarła armia armekcka.

Walki trwały kolejne dwa dni, podczas których port został doszczętnie zniszczony, a miasto poniósło ciężkie straty zarówno w wyniku walk, jak i zniszczeń spowodowanych magicznymi filarami. Silmaaroon zamienił się w ruinę. Królestwa Amarantu poniosły ogromne straty, tracąc o połowę więcej żołnierzy, w tym większość armii Silmaaroonu, ćwierć floty Kirlan oraz połowę wojsk Armektu.

Mimo że teoretycznie Królestwom Amarantu udało się zniszczyć wojska wroga oraz odbić miasto, Kalladańczycy, uważają tę bitwę za swoje wielkie zwycięstwo.

Wielka Bitwa o Silmaaroon pozostaje ważnym punktem w historii Amarantu, symbolizującym zarówno siłę obronną, jak i jej kruchość wobec wewnętrznych i zewnętrznych zagrożeń. Jednocześnie stanowi przestrogę przed złamaniem wartości wolności i tolerancji, które kształtowały ducha Silmaaroonu przez wiele lat. Jej tragiczne konsekwencje przypominają o konieczności jednoczenia się i solidarności w obliczu groźby zewnętrznej oraz dążenia do zachowania pokoju i stabilności w regionie.

Po bitwie o Silmaaroon, miasto rozpoczęło długotrwały proces odbudowy, który jednak okazał się niezwykle trudny. Mimo obfitości w skarbie, brakowało zarówno ochotników do pracy, jak i czasu, by podnieść miasto z gruzów. Cała sieć handlowa załamała się, gdyż nikt nie był zainteresowany wysyłaniem towarów do zniszczonego miasta-państwa. To spowodowało całkowity paraliż wielu handlowych regionów, które straciły zdolność kontynuowania handlu bez pośrednictwa Silmaaroonu.

Odbudowa miasta stała się możliwa jedynie dzięki pomocy Araulenu, jednakże to doprowadziło do zależności Silmaaroonu od tego królestwa na kolejne trzydzieści lat. Ta zależność niewątpliwie wpłynęła na spadek otwartości miasta w przyszłości. Silmaaroon, dawniej symbol wolności i otwartości, musiał teraz polegać na pomocy z zewnątrz, co ograniczyło jego samodzielność i niezależność.