Aulus Cloelius

Aulus był postacią niezwykle zdeterminowaną. Od wczesnych lat życia wyznaczał sobie ambitne cele i wytrwale dążył do ich realizacji. Jego tragiczne doświadczenia – utrata rodziny w wyniku intryg rodu Sestiusów – nie złamały go, lecz zmotywowały do działania. W miejsce bezpośredniej konfrontacji wybrał cierpliwość i skrytą zemstę, co pozwoliło mu przetrwać w złożonym politycznie świecie Imperium Kalladańskiego.

Mimo żądzy zemsty na rodzie Sestiusów, Aulus dostrzegł, że współpraca z Almadriusem, głową tego rodu, mogła zapewnić mu większe możliwości. Zamiast otwarcie walczyć, poddał się jego naukom, skrywając swoje prawdziwe intencje. Lojalność wobec mistrza była pragmatyczna, lecz nie fałszywa – Aulus szanował Almadriusa za jego potęgę i umiejętności, które były dla niego inspiracją.

Jedną z najważniejszych cech charakteru Aulusa była zdolność adaptacji do skrajnie trudnych sytuacji. Dzięki niej mógł przetrwać jako “drugi uczeń” mistrza, nie ujawniając zazdrości czy niecierpliwości. Ta umiejętność pozwoliła mu także skutecznie działać na wrogim terenie, jakim był Silmaaroon, gdzie ukrywał swoją tożsamość, aby zrealizować powierzoną mu misję.

Aulus był mistrzem Magii Krwi, specjalizując się w rytuałach, które pozwalały mu czerpać moc z innych istot. Najważniejszym z tych rytuałów była “Pijawka”, opracowana we współpracy z mistrzem. Rytuał ten umożliwiał nie tylko zabicie przeciwnika, ale także wchłonięcie jego talentu magicznego. Była to mroczna sztuka, która przyniosła Aulusowi niesamowitą potęgę, ale też zapewniła mu miejsce wśród najbardziej znienawidzonych magów w historii Angvalionu.

Poza tym w stopniu mistrzowskim posługiwał się jeszcze magiami jak: Pirokineza, Magia Rozpraszania oraz Magia Międzyświata.

Jako uczeń Elektora, Aulus szybko zyskał reputację wybitnego stratega. Potrafił przewidywać ruchy wroga i przygotowywać złożone plany, które destabilizowały przeciwników. Jego działania w Silmaaroonie, polegające na podżeganiu do zamieszek i sabotażu, były doskonałym przykładem jego zdolności strategicznych.

Aulus był mistrzem manipulacji, co pozwalało mu wykorzystywać innych do realizacji swoich celów. Dzięki swojej elokwencji i umiejętności wzbudzania zaufania, mógł przekonać nawet najbardziej nieprzychylne osoby do swoich racji. W Imperium Kalladańskim zdobył wpływy, które pozwoliły mu działać niemal niezależnie od mistrza.

Aulus Cloelius urodził się jako syn Casaiusa Cloeliusa, szlachcica z niższego rodu Imperium Kalladańskiego, znanego z lojalności wobec Elektoratu i umiarkowanego podejścia do magii. Rodzina Cloeliusów od pokoleń zajmowała się zarządzaniem niewielkimi majątkami na obrzeżach stolicy Imperium, ciesząc się szacunkiem wśród lokalnej społeczności. Mimo skromnego statusu w porównaniu z wielkimi rodami, Cloeliusowie byli znani ze swojej etyki pracy i oddania Imperium.

Los rodziny Aulusa odmienił się w wyniku intryg politycznych. Rodzina Cloeliusów stała się celem rodu Sestiusów, gdy Casaius odmówił wsparcia jednego z ich kontrowersyjnych projektów politycznych. W odwecie ród Sestiusów, pod przywództwem Elektora Almadriusa, doprowadził do ich upadku – najpierw poprzez zrujnowanie ich pozycji finansowej, a następnie przez brutalny zamach, w którym zginęli rodzice Aulusa. Aulus, mający wówczas jedenaście lat, cudem przeżył dzięki pomocy jednego z wiernych sług ojca, który ukrył go przed siepaczami.

Po utracie rodziny Aulus poprzysiągł zemstę na rodzie Sestiusów. Jego początkowe plany były nieśmiałe i chaotyczne, lecz zmieniły się po spotkaniu z Elektorem Almadriusem. Zamiast walczyć otwarcie, Aulus uznał, że najlepszym sposobem na pokonanie wroga będzie zdobycie jego zaufania i stanięcie u jego boku.

Almadrius Sestius Viator Plautus, będący wówczas jednym z najpotężniejszych Elektorów Imperium Kalladańskiego, dostrzegł potencjał młodego Aulusa podczas jednej z wizyt w prowincji. Widząc w nim talent magiczny oraz niezwykłą determinację, zaproponował mu miejsce wśród swoich uczniów. Aulus, mimo nienawiści do rodu Sestiusów, zgodził się, postrzegając to jako okazję do zdobycia wiedzy i potęgi, które mogłyby mu umożliwić realizację zemsty.

Aulus szybko stał się drugim uczniem Almadriusa, pozostając w cieniu jego bardziej doświadczonego protegowanego, Rydica Tesserusa. Choć relacje między Aulusem a Rydicem były na pozór przyjacielskie, Aulus odczuwał zazdrość i niechęć wobec starszego kolegi. Wiedział jednak, że okazanie takich emocji mogłoby zniweczyć jego plany, dlatego zachowywał pozory lojalności i pokory.

Pod okiem Almadriusa Aulus szybko rozwijał swoje zdolności magiczne, szczególnie w dziedzinie Magii Krwi. Elektor doceniał jego zmysł taktyczny i inteligencję, powierzając mu coraz trudniejsze zadania. Aulus poświęcał się nauce dniami i nocami, zdobywając umiejętności, które wkrótce miały uczynić go jednym z najpotężniejszych magów w historii Imperium Kalladańskiego.

Czystka Kalladańska była kluczowym momentem w karierze Aulusa. Razem z Almadriusem opracował rytuał Pijawki, który pozwalał na pochłanianie talentów magicznych przeciwników poprzez Magię Krwi. Był to innowacyjny, choć przerażający rytuał, który zmienił sposób prowadzenia wojen magicznych w Imperium.

Podczas nocy masakry, Aulus odgrywał kluczową rolę jako strateg i wykonawca. Jego plan zakładał wzajemne eliminowanie się arberterów, których moc miała ostatecznie trafić do Almadriusa. Dzięki swojej przebiegłości i umiejętności manipulacji, Aulus nie tylko zapewnił sukces operacji, ale także zdobył szacunek swojego mistrza, który podzielił się z nim częścią zgromadzonej mocy.

Po sukcesie Czystki Kalladańskiej, Almadrius rozwiązał Elektorat i ogłosił się Imperatorem, ustanawiając nowy porządek w Imperium Kalladańskim. Był to punkt zwrotny w historii Imperium, które z magokratycznej konfederacji przekształciło się w autokratyczne państwo rządzone przez jedną osobę.

Po zmianie ustroju, Aulus stał się prawą ręką nowego Imperatora. W tej roli zarządzał likwidacją opozycji, koordynując działania przeciwko wewnętrznym i zewnętrznym zagrożeniom dla nowego porządku. Zyskał ogromne wpływy, a jego opinia była brana pod uwagę w niemal wszystkich kluczowych decyzjach politycznych i militarnych.

Pozycja Aulusa została jednak zagrożona, gdy jego brat Marcus zakochał się w niewolnicy i zbiegł z nią do Amarantu, wywołując skandal polityczny. Danarius Parlathan, wpływowy członek dworu i kluczowy sojusznik Imperatora, oskarżył Aulusa o zdradę i nielojalność wobec Imperium. Parlathan, odpowiedzialny za cały system niewolnictwa w Imperium, widział w działaniach Marcusa zagrożenie dla stabilności jego pozycji i interesów.

Imperator, pragnąc załagodzić sytuację, odsunął Aulusa od spraw politycznych. Jednocześnie obiecał mu, że jeśli jego tajna misja w Amarancie zakończy się sukcesem, Aulus otrzyma tytuł Elektora Silmaaroonu, gdy tylko miasto zostanie podbite przez Imperium. Pozbawiony dotychczasowych wpływów na dworze, Aulus skupił się całkowicie na przygotowaniach do swojej misji.

Po odsunięciu od dworu przez Imperatora w wyniku skandalu z udziałem swojego brata, Aulus Cloelius w pełni skupił się na przygotowaniach do powierzonej mu misji w Silmaaroonie. Zadanie wymagało niezwykłej dyskrecji, precyzji oraz dogłębnego zrozumienia lokalnych realiów. Silmaaroon, znany jako Łabędzia Przystań, jest wolnym miastem-państwem o strategicznym znaczeniu dla Amarantu. Znajdowało się na skrzyżowaniu kluczowych szlaków handlowych, co czyniło je ważnym celem dla Imperium Kalladańskiego.

Aulus wiedział, że w mieście pełnym uchodźców z Imperium i dawnych niewolników jego prawdziwa tożsamość mogłaby go narazić na niebezpieczeństwo. W ramach przygotowań podjął radykalny krok – wytatuował na swoim ciele symbole niewolnicze, które miały sprawić, że zostanie uznany za wyzwoleńca szukającego schronienia w Silmaaroonie. Ten krok pozwolił mu wtopić się w lokalną społeczność i działać z ukrycia.

Pierwszym krokiem Aulusa w Silmaaroonie było stworzenie siatki szpiegowskiej złożonej z prokalladańskich sympatyków oraz skorumpowanych mieszkańców. Dzięki swojej charyzmie i talentowi manipulacji, Aulus szybko zdobył lojalność kilku wpływowych postaci w mieście. Jego agenci działali zarówno wśród elit handlowych, jak i w biedniejszych dzielnicach, gdzie niezadowolenie z władz było największe.

Aulus postawił na taktykę destabilizacji poprzez wzniecanie zamieszek i konfliktów wewnętrznych. Celowo podsycał napięcia między różnymi grupami społecznymi, szczególnie między wyzwoleńcami a rodowitymi mieszkańcami miasta. Jego działania doprowadziły do pogromów ludności pochodzenia kalladańskiego, co jeszcze bardziej podzieliło społeczeństwo i osłabiło jedność Silmaaroonu.

W kolejnych miesiącach Aulus koordynował sabotaż kluczowych elementów infrastruktury miejskiej. Ataki na magazyny żywności, spalenie arsenału i blokowanie szlaków zaopatrzeniowych miały na celu zmniejszenie zdolności obronnych miasta. Aulus działał w sposób przemyślany, tak aby władze Silmaaroonu wiedziały, że stoją za tym agenci Imperium Kalladańskiego, lecz jednocześnie nie były w stanie zidentyfikować jego samego.

Aulus wykorzystał swoją sieć kontaktów do infiltracji lokalnej polityki. Wspierał prokalladańskich polityków i handlowców, oferując im wsparcie w zamian za lojalność wobec Imperium. Niektórzy z nich, zachęceni wizją przyszłych korzyści z podboju Silmaaroonu przez Imperium, zaczęli sabotować wysiłki obronne miasta od wewnątrz.

Jednym z kluczowych elementów strategii Aulusa była propozycja, aby władze Silmaaroonu umożliwiły powrót uchodźców do Imperium Kalladańskiego w zamian za wolność dla obywateli miasta przebywających na terenach Imperium. Choć oficjalnie propozycja ta miała na celu zmniejszenie napięć między obiema stronami, Aulus wykorzystał ją do identyfikacji tych, którzy nie byli lojalni wobec Imperium. Ci, którzy pozostali w Silmaaroonie, zostali uznani za zdrajców i stali się celem jego działań.

Przygotowując miasto na inwazję, Aulus zorganizował prokalladańskie podziemie, które miało odegrać kluczową rolę w momencie ataku. Jego agenci byli odpowiedzialni za przejęcie kluczowych punktów miasta, takich jak bramy i wieże obronne, w chwili, gdy główne siły Imperium Kalladańskiego wkroczą do akcji.

Podczas kulminacyjnego momentu misji Aulus sprowokował serię zamieszek w Silmaaroonie, które uniemożliwiły skuteczną obronę miasta. Jego działania były precyzyjnie skoordynowane z nadejściem floty Imperium Kalladańskiego, która rozpoczęła oblężenie od strony morza.

Aulus odegrał kluczową rolę w pierwszych godzinach Wielkiej Bitwy o Silmaaroon. Jego podziemie zaatakowało obrońców od wewnątrz, otwierając bramy i przejmując kontrolę nad strategicznymi punktami. Mimo to, zacięty opór mieszkańców i interwencja armii Araulenu oraz Zakonu Gregoriańskiego ostatecznie pokrzyżowały jego plany.

Podczas ostatniej fazy bitwy Aulus Cloelius skierował swoje działania na tajemnicze Wzgórze Dziedzictwa. To miejsce od wieków wzbudzało fascynację zarówno uczonych, jak i magów, którzy wierzyli, że kryje ono starożytne moce lub artefakty o ogromnym znaczeniu. Aulus, doskonale świadomy potencjału tego miejsca, dążył do odkrycia jego sekretów, co stało się kluczowym elementem jego planu.

Kulminacyjnym momentem działań Aulusa na Wzgórzu Dziedzictwa było odprawienie rytuału Pijawki. Celem tego rytuału nie było tylko destabilizowanie miasta, ale także przywołanie potężnego demona, którego moc Aulus zamierzał wchłonąć, aby zwiększyć swoje własne zdolności. Przyzwany demon był istotą o nieopisanej sile, a jego obecność zaburzyła magię całego miasta, wywołując chaos i zniszczenie.

Podczas walki z demonem Aulus rozpoczął proces pochłaniania jego mocy za pomocą rytuału. Choć udało mu się zgromadzić część energii, proces ten wymknął się spod kontroli. Moc demona, w połączeniu z intensywnością rytuału Pijawki, doprowadziła do powstania Złych Szponów – gigantycznych kryształowych struktur, które wyrosły z ziemi. Te monumentalne filary nie tylko zniszczyły dużą część Silmaaroonu, ale stały się też trwałym symbolem wydarzeń tamtej nocy. Ostatecznie demon został pokonany.

Na szczycie Wzgórza Dziedzictwa Aulus został zaatakowany przez trzech kapłanów Świętej Trójcy. Kapłani, w akcie desperacji, połączyli swoje moce, by powstrzymać maga i przywrócić równowagę. Przeprowadzili skomplikowany rytuał, który dosłownie zmiótł Aulusa z powierzchni ziemi. Mimo swojej ogromnej mocy Aulus nie był w stanie oprzeć się energii trzech bogów, która okazała się ostateczną barierą nie do pokonania.

Do dziś nie wiadomo, co dokładnie Aulus chciał osiągnąć na Wzgórzu Dziedzictwa. Istnieją teorie, że jego celem był starożytny artefakt, który miał zapewnić Imperium Kalladańskiemu dominację nad Amarantem. Inni sugerują, że jego działania miały na celu całkowite zniszczenie Silmaaroonu i przejęcie nad nim kontroli. Niezależnie od prawdziwych intencji, jego działania pozostawiły trwałe piętno na mieście i jego mieszkańcach. Sam Silmaaroon w wyniku bitwy został zniszczony i dopiero po wielu latach odbudowy wstał z kolan.

Najbardziej rozpoznawalnym śladem, jaki pozostawił po sobie Aulus Cloelius, są Złe Szpony – monumentalne kryształowe struktury, które wyrosły w całym Silmaaroonie podczas jego ostatniego rytuału. Powstały w wyniku niekontrolowanego uwolnienia mocy przywołanego demona, którego Aulus próbował pochłonąć za pomocą rytuału Pijawki. Te gigantyczne filary zniszczyły dużą część miasta, a ich przerażający wygląd do dziś budzi lęk i fascynację. Szpony stały się symbolem zarówno destrukcji, jaką przyniósł Aulus, jak i niewyobrażalnej potęgi, którą próbował posiąść.

Struktury te są przesycone chaotyczną energią magiczną, której natury nie udało się w pełni zbadać. Złe Szpony przyciągają magów, uczonych i poszukiwaczy przygód, pragnących zgłębić tajemnice związane z wydarzeniami na Wzgórzu Dziedzictwa. Wielka Czwórka Silmaaroonu, obawiając się dalszego naruszenia tych magicznych anomalii, wprowadziły ścisły zakaz badań na ich terenie, co tylko zwiększyło aurę tajemnicy i spekulacje wokół ich powstania.

Rytuał Pijawki, opracowany przez Aulusa i jego mistrza Almadriusa, to jedna z najbardziej kontrowersyjnych spuścizn Cloeliusa. Pozwalał on na pochłanianie talentów magicznych innych istot poprzez brutalną i mroczną Magię Krwi. Ta technika, choć budziła przerażenie, zapewniła Aulusowi ogromną moc i odegrała kluczową rolę w jego działaniach zarówno w Silmaaroonie, jak i podczas Czystki Kalladańskiej. Rytuał ten wymagał nie tylko głębokiej wiedzy magicznej, ale także niezwykłej precyzji i kontroli nad przepływem magicznej energii, co czyniło go jednym z najtrudniejszych do opanowania rytuałów znanych w historii Amarantu.

Rytuał ten jest zakazany w większości cywilizowanego świata, uważany za herezję i symbol mrocznej ambicji. Nawet w Imperium Kalladańskim, gdzie Magia Krwi jest powszechnie akceptowana, rytuał Pijawki pozostaje otoczony aurą tajemnicy i lęku. Obecnie tylko kilku najpotężniejszych magów Imperium zna pełne zasady jego działania, a ich wiedza jest strzeżona z najwyższą ostrożnością. Dla jednych Aulus jest mistrzem tej sztuki i wzorem do naśladowania, dla innych – symbolem tego, jak daleko może posunąć się człowiek w pogoni za władzą.

Śmierć Aulusa Cloeliusa na Wzgórzu Dziedzictwa budzi liczne kontrowersje, głównie z powodu braku jego ciała po zakończeniu rytuału kapłanów Świętej Trójcy. Oficjalne raporty mówią o jego całkowitym unicestwieniu, lecz brak dowodów materialnych oraz niezwykła potęga, jaką posiadł dzięki pochłonięciu demonicznej mocy, sprawiają, że teoria o jego przetrwaniu jest szeroko dyskutowana. Wielu twierdzi, że Aulus mógł uciec z Silmaaroonu w ostatnich chwilach starcia, być może nawet w zmienionej, magicznej formie.

Spekulacje te podsycają teorie spiskowe o jego powrocie. Niektórzy wierzą, że Aulus żyje w ukryciu, czekając na odpowiedni moment, by ponownie uderzyć w swoich wrogów i dokończyć swoje dzieło. Jego imię, choć związane z tragedią Silmaaroonu, pozostaje synonimem geniuszu, ambicji i tajemnic, które wciąż wywołują lęk w sercach mieszkańców Amarantu.