Edgar var Langver

Edgar var Langver to mężczyzna, który mimo królewskiego pochodzenia i wysokiej pozycji, prezentuje się jako osoba bardzo prostolinijna i bliska swoim poddanym. Uważany za niezbyt przystojnego, Edgar ma twarz, która emanuje poczciwością i serdecznością, co sprawia, że zyskuje sympatię innych.

Jego brązowe włosy sięgają połowy szyi, a zielone oczy błyszczą inteligencją i życzliwością. Nosi wąsy oraz lekką bródkę, co dodaje mu nieco dostojności, ale nie odbiera prostoty jego wyglądowi. Jego aparycja jest bardziej zbliżona do prostego człowieka niż do króla, co czyni go bardziej przystępnym i bliskim swoim poddanym.

Edgar nosi strój uszyty z drogich tkanin, lecz widać, że nie czuje się w nim swobodnie. Jego ubiór, choć szlachetny, jest prosty i praktyczny, co odzwierciedla jego charakter. Na ramionach ma pelerynę, a na głowie złotą koronę, jednak jego postawa zdradza, że nie przywiązuje dużej wagi do zewnętrznych oznak władzy.

Porusza się jak żołnierz, z pewnością siebie i dyscypliną, co świadczy o jego doświadczeniu wojskowym i gotowości do obrony swojego królestwa. Na jego twarzy niemal zawsze gości uśmiech, co podkreśla jego przyjazne usposobienie i optymizm.

Mimo szlachetnego pochodzenia Edgar wygląda na bardzo prostego człowieka, który nie wywyższa się i zawsze stara się być blisko swojego ludu. Jego wygląd, postawa i sposób bycia sprawiają, że jest postrzegany jako król, który jest prawdziwie oddany swoim poddanym i ich sprawom.

Edgar przyszedł na świat w 3:201 roku jako syn, Edvina Sunridera, który był nieślubnym synem króla Henry'ego Wielkiego z jedną ze swoich pokojówek. Urodził się jeszcze w wolnym Araulenie, lecz jego dzieciństwo przerwała Katastrofa w Starym Armekcie, gdzie mieszkał. Tego dnia umarł jego ojciec. Matka na własnych rękach wyniosła Edgara jeszcze jako niemowlaka ze śnieżycy dzięki pomocy Jimmy'ego Cenwulfa. Po uciecze zaszyła się gdzieś w Blackwood. Starała się wychować syna na dobrego człowieka o wartościach rycerskich. Od małego wpajany mu był honor, prawdomówność oraz wiara.

W wieku 16 lat Edgar dowiadział się o swoim pochodzeniu - o tym, że jest bękarcim wnukiem Henry'ego Wielkiego. Opuścił dom, aby podróżować i pomagać ludziom. W trakcie jego licznych podróży Edgar zaczął poznawać królestwo swojego dziadka - czuł ogromny ból w sercu, że jest tylko bękartem. Znany był ze swojego honoru oraz wiecznie dobrego humoru - wszędzie, gdzie się pojawiał, sprawiał ludziom radość. Zyskał sławę jako "Włóczykij", który wałęsał się od wioski do wioski, aby poznawać ludzi i im pomagać.

Kiedy usłyszał, że w Alasparze na wygnaniu żyją Arauleńczycy, który chcę odzyskać kraj, spakował się i natychmiast tam wyruszył.

W 3:220 roku dotarł do Alasparu, gdzie dołączył do wojowników Wilfreda var Radclyffee'a. Pod okiem jego wojowników okazało się, że młodzian ma talent do walki - podróżował razem z Radclyffeem oraz jego ludźmi, biorąc różne zlecenia i przygotowując się do tego, że pewnie dnia wrócą do swojego prawdziwego domu, aby wyrwać go z rąk tyrana. W trakcie swojego pobytu sprowadził też matkę.

W 3:226 wybucha wojna Alasparu z Drakarią - Edgar dzięki swoim umiejętnościom przywódczym szybko piał się po szczeblach armii, aż został generałem jednej z arauleńskich armii. Kiedy w 3:229 roku został podpisany rozejm między Alasparem a Drakarią, cesarz Ethorn VI wydał olbrzymią ucztę, na którą Edgar, jako jeden z dowódców, również został zaproszony. Pod wpływem dużej ilości wina Edgar przyznał się Wilfredowi var Radclyffee'owi kim naprawdę jest. Początkowo tego żałował - bardzo polubił swoje życie i obawiał się, że ktoś będzie widział w nim zagrożenie. Trzy dni później Wilfred zaprosił Edgara na posiedzenie Wewnętrznego Kręgu - organizacji arauleńskich patriotów, którzy od lat w tajemnicy szykowali się do odbicia Araulenu. Członkowie bardzo długo z nim rozmawiali, mówiąc o problemie sukcesji, który powstałby w Araulenie. Zaproponowali mu, żeby dołączył do nich, a z ich pomocą zostanie nowym królem Araulenu.

W 3:231 roku arauleńskie siły z Alasparu zamknęły w oblężeniu Czarny Nurt, rozpoczynając III Wojnę Amarantu. W tym czasie Edgar, razem z Wewnętrznym Kręgiem, który wyszedł z cienia jako Rada Wojenna, porozumiał się ze swoim wujem, Victorem var Langverem. Dobili interesu - w zamian za obietnicę objęcia władzy w Riggë, Victor var Langver, jako głowa rodu, oficjalnie legitymizował Edgara jako członka swojego rodu, co w praktyce oznaczało, że ten stał się bezpośrednim spadkobiercą poprzedniego króla. Oczywiście nie było to takie proste - taka legitymizacja wymagała zgody króla, którego obecnie w ogóle w Araulenie nie było, a sam proces nie został nigdy poparty przez Kościół, co, choć nie było wymagane, sprawiało, że uznanie Edgara członkiem rodu Langverów było nieco szemrane. Niemniej to wystarczyło Radzie Wojennej - wykorzystali swoje poparcie wojskowe do wywarcia wpływu na hrabiach. Tymczasem Edgar dowodził wieloma bitwami oraz rozmawiał z lokalnymi władcami, zdobywają ich poparcie.

W 3:233 roku odbyła się Rada Hrabiów, podczas której hrabiowie oraz książęta oficjalnie ogłosili koniec drakarańskiej okupacji i niepodległość królestwa Araulenu, a następnie, pod naciskiem Rady Wojennej, wybrali Edgara nowym królem. Z wyboru nowego władcy nie każdy był zadowolony, ale uznano to za potrzebny kompromis. Edgar, już jako król, poprowadził cały Araulen do Whisperhout, ostatniego arauleńskiego miasta pod władzą Najwyższego Króla Drakarii - była to również pierwsza bitwa, w której Edgar był głównym dowódcą. Kiedy bitwa została wygrana, władcy Amarantu spotkali się w nim i wspólnie wyruszyli na Dragmaaroon. Zwycięstwo w Dragmaaroonie zakończyło III Wojnę Amarantu, a jeszcze w tym samym roku odbył się Pierwszy Szczyt Amarantu w Silmaaroonie, na którym państwa ustaliły granice oraz legitymizowały swoją władzę - w ten sposób oficjalnie rozpoczęły się rządy Edgara var Langvera w czasach pokoju.

Rządy Edgara w bardzo krótki sposób można streścić stwierdzeniem, że jest nielubiany przez szlachtę oraz lubiany przez lud. Prości mieszkańcy lubią go, bo widzą w nim samych siebie - jest honorowy, prawdomówny i zna realia zwykłego życia. Wiele jego decyzji skupia się wokół poprawy życia najbiedniejszych oraz zapewnienia pracy po długiej okupacji. Szlachta natomiast nie lubi Edgara za wiele błędów politycznych, jakie popełnił i za zbytnie duże spoufalanie się z "prostactwem". Edgar nie potrafi kłamać, czasami ma problemy z używaniem trudniejszych zwrotów, co prowadzi do tego, że szlachta pozostałych państw czasami nie traktuje go poważnie.

Pierwsze lata panowania Edgar spędził na polityce, w której popełnił wiele błędów. Pierwszym była niewystarczająca reakcja na nielegalną okupację księstwa Casterville przez Hintervold - starał się negocjować z królową Clagon, lecz kiedy rozmowy nie dały skutku, postanowił czekać, podczas gdy księżna var Lynnford oczekiwała stanowczej reakcji. Niemniej Edgar dobrze zna wojnę i nie chciał posyłać żołnierzy na kolejną, kiedy dopiero co skończyła się poprzednia. Podczas wojny jego kuzynowi, Victorowi, obiecano przejęcie władzy w księstwie Riggë kosztem panującej tam dynastii - podczas jednej z rozmów z przedstawicielami tamtejszej władzy Edgar "wygadał się", co doprowadziło do secesji Riggë oraz niemalże Kirlan - w drugim przypadku udało się temu zapobiec, nadając Victorowi var Langverowi tytuł książęcy oraz dużą autonomię. Z tego chaosu skorzystały również Nebrazza oraz Wielkie Księstwo Aermaghu, które przez "słabość" Edgara w polityce uzyskały niepodległość, choć pierwotnie ich ziemie miały zostać włączone do Araulenu. Te porażki kosztowały go poparcie wielu hrabiów.

Po porażkach Edgar powołał wielu doradców, który pomagają mu rządzić - oddaje w ich ręce kwestie na których się nie zna, samemu będąc wykonawcą cudzych planów. Osobiście skupia się na tym, na czym się zna - wzmacnia patriotyczne nastroju w kraju i tworzy kult weteranów, który zapewnia walczącym w poprzedniej wojnie godne życie. Buduje wiele farm oraz manufaktur, często za pożyczone pieniądze, lecz w ten sposób inwestuje. Stara się utrzymywać dobre stosunki z Nebrazzą oraz Międzygórzem, które powoli stają się najbliższymi sojusznikami Araulenu.

Jeszcze w czasie wojny Edgar powołał ponownie do życia Arauleńską Kapitułę - jej członkowie chcieli jednak odłączyć się od królestwa, aby stać się organizacją dla wszystkich królestw Amarantu. Król Edgar zgodził się na taką decyzję w imię ogólnego dobra - Araulen na tym utracił, lecz zyskał cały kontynent i sama organizacja. Ta decyzja jest uznawana za najbardziej kontrowersyjną z jego wszystkich dotychczasowych. Każdy Arauleńczyk ma na ten temat odmienną opinię.

Ważnym elementem jego rządów była decyzja o odbudowaniu Starego Armektu - choć początkowo ten pomysł uznawany był za niemożliwy do zrealizowania, to dzięki pomocy swoich doradców i dobremu planowi osadnictwa, ostatecznie się powiódł. Choć odbudowa potrwa jeszcze wiele lat, całe królestwo dokłada się, aby odbudować symbol swojej potęgi.

Rządy Edgara var Langvera mają wiele problemów. Podstawowym problemem jest fakt, ze król nie posiada swojej armii jako takiej - w arauleńskim systemie władzy armia króla to armia wszystkich hrabiów oraz książąt, ale przede wszystkim żołnierze rodu, z którego władca pochodzi. Głowa rodu Langverów, wuj Edgara, Victor var Langver, z początku popierał władzę swojego krewniaka, lecz po incydencie z secesją Riggë, przestał mu pomagać. W przypadku konfliktu istnieje mała szansa, że Edgar będzie miał poparcie kirlańskiego wojska, którym rządzi jego ród, a prawda jest taka, że tamtejsi żołnierze pójdą tylko i wyłącznie za Victorem, który nimi rządzi od wielu lat, a nie za królem. Doprowadza to do sytuacji, w której Edgar var Langver nie ma poparcia we własnym rodzie.

Największym problemem rządów Edgara jest sprawa hintervoldzka i najazd na Casterville. Księżna Shirley var Lynnford, która utraciła tron Casterville w wyniku knowań castervillskiego rodu Flagelanów oraz Hintervoldu, przybyła na Pierwszy Szczyt Państw Amarantu oczekując, że król Edgar wypowie Hintervoldowi wojnę, a atak na Casterville zostanie uznany za atak na Araulen. Edgar starał się prowadzić negocjacje z Hintervoldem, lecz królowa Renée Clagon otrawcie mówiła, że jedyne porozumienie, jakie ją interesuje, to takie w którym zostaje uznana za seniora księstwa Casterville. Edgar nie mógł przystać na takie warunki, lecz starał się nadal negocjować - nie chciał wywoływać wojny. Edgar szybko utracił poparcie hrabiów, a jego koronacja nigdy nie została uznana za legalną przez Arauleński Kościół, który nadal uznaje Edgara za bękarta.

W wyniku wszystkich tych zawirowań hrabia Whisperhout, Taron var Wyndhame, który wcześniej był jednym z kandydatów do tronu, uznał Edgara za "bękarciego króla" - wywołało to jawny bunt, który poparła księżna var Lynnford oraz wielu innych władców Araulenu. Nowy pretendent dał królowi ultimatum - jeśli przez pół roku abdykuje na jego rzecz, pozwoli mu odejść na godną emeryturę oraz uzna jego koronację. W przypadku niespełnienia warunków hrabia var Wyndhame zwoła swoich chorążych oraz popierających go władców, aby obalić Edgara, który zostanie uznany za zdrajcę i uzurpatora.

Bunt w końcu przerodził się w Wojnę Dwóch Koron.

• Autor postaci (Bobi) subiektywnie uważa, że Edgar nie jest złym królem, ale za słabym na czasy, w których przyszło mu rządzić.

• Edgar var Langver jest jedną z osób wyprowadzonych z zaśnieżonego Starego Armektu przez Jimmy'ego Cenwulfa.

• Edgar odbył rozmowę z Jimmy'm Cenwulfem przed jego wygnaniem, w trakcie której podziękował, że uratował go i jego matkę w Starym Armekcie. Arauleński król uznał tę rozmowę za bardzo pouczającą.

• Istnieje prawdopodobieństwo, że Edvin Sunrider, ojciec króla Edgara, który uważany jest za bękarta Henry'ego w rzeczywistości był bękartem Atii - oznaczało by to, że Edgar jest potomkiem Atii, nie Henry'ego.