Wojna Dwóch Koron

Podłoże Wojny Dwóch Koron sięga głęboko w struktury polityczne Araulenu. Edgar var Langver został wybrany przez Radę Hrabiów pod presją wpływowej Rady Wojennej, co stanowiło decyzję nie do końca zgodną z prawem. Pominięcie standardowych procedur sukcesji oraz niejasności co do jego pochodzenia podważyły jego autorytet jako władcy, a dodatkowo Kościół Arauleński nigdy oficjalnie nie uznał tej koronacji. Te okoliczności wzbudziły niechęć wielu możnych, otwierając drogę do roszczeń hrabiego Tarona, który kwestionował legalność rządów Edgara.

Hrabia Taron var Wyndhame, pochodzący z dawnej dynastii Ectów, założycieli Araulenu, zaczął otwarcie podkreślać swoje roszczenia do tronu. W obliczu rosnącego niezadowolenia arystokracji z rządów Edgara, Taron pozyskał poparcie części wpływowych rodów, które liczyły na stabilizację polityczną. W jego planach było nie tylko odzyskanie tronu dla dynastii, ale i przywrócenie dawnego porządku, opartego na wierności wobec Kościoła i szlachty.

Rządy Edgara var Langvera są powszechnie krytykowane jako słabe i pełne wyzwań. W arauleńskim systemie król nie posiada własnej armii, a jego wojska stanowią oddziały wasali oraz rodowe siły Langverów. Jednak głowa tego rodu, Victor III var Langver, po incydencie z secesją Riggë wycofał swoje wsparcie, przez co Edgar utracił kluczowe zaplecze militarne.

Najpoważniejszym kryzysem dla Edgara jest konflikt o Księstwo Casterville, na które najechały wojska Hintervoldu. Księżna Shirley var Lynnford, pozbawiona tronu przez stronnictwo Flagelanów, oczekiwała, że Edgar uzna działania Hintervoldu za agresję wobec Araulenu i wypowie im wojnę. Edgar próbował dyplomacji, jednak stanowisko królowej Renée Clagon, która domagała się uznania jej zwierzchnictwa nad Casterville, uniemożliwiło porozumienie, co naraziło króla na krytykę szlachty.

Dodatkowo Arauleński Kościół Aglosa, odmawiając Edgarowi uznania jego koronacji, osłabił jego autorytet. Wobec rosnącego niezadowolenia, hrabia Taron var Wyndhame wyzwał Edgara do abdykacji, dając mu pół roku na ustąpienie. Taron zgromadził poparcie części władców Araulenu, zapowiadając mobilizację wojsk przeciw Edgarowi, jeśli ten nie zrzeknie się tronu.

Koronacja Shirley var Lynnford na księżną Casterville przez króla Edgara var Langvera miała zapewnić stabilność w regionie, ale szybko stała się zarzewiem sporu. Choć akt ten formalnie umocnił więź wasalną między Araulenem a Casterville, Edgar nie udzielił księżnej wsparcia, gdy Hintervold wkroczył zbrojnie na tereny księstwa. Tym samym Edgar naruszył obowiązki wynikające z wasalnej umowy, co nie tylko osłabiło autorytet Araulenu, lecz także wywołało oburzenie i mogło stanowić precedens dla przyszłych secesji wśród niezadowolonych wasali.

Decyzja Edgara o ograniczeniu reakcji do negocjacji, które zakończyły się impasem, podważyła jego wiarygodność w oczach wielu władców. Sytuację dodatkowo zaognił Manifest Księżnej Lynnford, w którym Shirley otwarcie skrytykowała Edgara za brak wsparcia i wezwała arauleńskich lordów do przeciwstawienia się królestwu, które nie przestrzega swoich zobowiązań. Te przemówienie podkreślało zagrożenie wynikające z osłabienia sojuszy i wzywał do odbudowy wspólnej siły w regionie.

W konsekwencji, sytuacja w Casterville nie tylko uwidoczniła słabości rządów Edgara, ale też nadszarpnęła pozycję Araulenu jako potęgi gwarantującej stabilność w Amarancie. Rozgłos związany z manifestem oraz osłabione zaufanie wśród wasali stwarzają realne ryzyko dalszych konfliktów i prób secesji wśród arauleńskich lenników, co może nieodwracalnie zmienić układ sił w regionie.

Ślub Tarona var Wyndhame z członkinią wpływowego rodu Fyre wzmacnia jego polityczną pozycję w Araulenie, a jego przyszłość wygląda jeszcze stabilniej dzięki oczekiwanemu dziedzicowi. Fakt, że Taron ma już zabezpieczoną linię sukcesji, zwiększa jego wiarygodność jako pretendenta do tronu w oczach szlachty i możnych. W kontekście trwających niepokojów, wiele rodów postrzega Tarona jako kandydata mogącego zapewnić stabilność i kontynuację władzy w królestwie.

Edgar natomiast, mimo swojej pozycji króla, pozostaje bez żony i dziedzica, co rodzi wątpliwości co do jego zdolności do zapewnienia długowieczności dynastii Langverów. Brak potomstwa i wyraźnych perspektyw na stabilną linię sukcesji osłabia jego pozycję na arenie politycznej, tym bardziej że wielu wasali wolałoby unikać ryzyka kolejnych zmian władzy w przypadku jego bezpotomnej śmierci.

W obliczu narastających napięć Edgar var Langver postanowił załagodzić sytuację, oferując Taronowi powrót do łask pod warunkiem rezygnacji z pretensji do tronu. Taron jednak, świadomy rosnącego poparcia, uznał tę propozycję za przejaw słabości króla. W odpowiedzi wystosował ultimatum: abdykacja Edgara lub wybuch wojny domowej.

Napięcia osiągnęły szczyt podczas wesela Tarona, gdy doszło do starcia między jego stronnikami a zwolennikami Edgara. Wydarzenie to przeniosło się do Moorhaven, gdzie zostało zakończone śmiercią jednego z lordów, a następnie doprowadziło do Bitwy Połamanego Miecza – pierwszej otwartej potyczki, która choć nie przyniosła rozstrzygnięcia, zapoczątkowała otwarte działania wojenne. Tak rozpoczęła się Wojna Dwóch Koron, która dzieli Arauleńczyków, pochłaniając zasoby królestwa i pogrążając kraj w niepewności.

Po III Wojnie Amarantu, prowincja Moorhaven wróciła do granic Araulenu, jednak region, dawniej kluczowy dla obrony granic, popadł w wewnętrzne konflikty i kryzys ekonomiczny. Złożone interesy i brak jednoznacznych rozstrzygnięć doprowadziły do narastających sporów między lokalnymi lordami. Decyzja króla Edgara var Langvera o podzieleniu władzy w Moorhaven między generała Wilfreda var Radclyffee’a, mianowanego Namiestnikiem, a hrabiego Bentona var Cubera, tylko zaogniła sytuację. Prowincja podzieliła się na zwolenników Radclyffee’a i stronnictwo wierne Cuberowi, co stworzyło podatny grunt dla narastających napięć między stronnikami obu lokalnych przywódców.

Podział władzy zyskał nowy wymiar wraz z ogłoszeniem przez hrabiego Tarona var Wyndhame jego pretensji do tronu Araulenu. Gdy Taron koronował się na króla, Namiestnik Radclyffee poparł Edgara, a hrabia Cuber stanął po stronie Tarona. Podziały te wkrótce doprowadziły do wzajemnych utarczek, które eskalowały podczas wesela Tarona. Tam doszło do kłótni pomiędzy stronnikami Lady Wilony var Dral, popierającej Namiestnika, a baronem var Arwenem, sprzyjającym Cuberowi. Po propozycji elfickiej księżnej Norien Värn’asan’i spór zakończył się pojedynkiem rycerskim. Obaj lordowie wystawili swoich synów: Lady var Dral wystawiła Sir Dudleya var Dral, a Baron var Arwen Sir Winthropa var Arwen. Sir Winthrop, znany jako Rycerz Szarego Przełomu, był uważany za bardziej uzdolnionego niż Sir Dudley, dlatego większość lordów obstawiała jego wygraną. Podczas pojedynku Sir Winthrop złamał swój miecz, co przyczyniło się do jego porażki. Mimo że Rycerz Szarego Przełomu nie chciał zaakceptować wyniku walki, jego ojciec przyjął porażkę z godnością.

Po powrocie do Moorhaven po feralnym pojedynku, Sir Winthrop var Arwen, znany jako Rycerz Szarego Przełomu, obwiniał kowala za swoją porażkę, co zakończyło się dramatyczną egzekucją rzemieślnika. Rozgoryczony i upokorzony, Winthrop zebrał drużynę wiernych mu rycerzy i postanowił wywrzeć zemstę na rodzie Dral, odpowiedzialnym za jego upokorzenie. W lasach nieopodal Wigdar, posiadłości rodu Dral, zastawił zasadzkę na Sir Dudleya. W wyniku krwawej potyczki Dudley zginął, a jego ciało zostało zbezczeszczone i zawisło na drzewie, co było brutalnym sygnałem dla jego rodu. Ten akt okrucieństwa szybko dotarł do Lady Wilony var Dral, która zażądała sprawiedliwości od Namiestnika Wilfreda var Radclyffee’a.

Namiestnik, będąc świadomym narastającego napięcia, zareagował zdecydowanie, pozbawiając Winthropa tytułów i żądając, aby stawił się przed obliczem sądu. Jednak Baron var Arwen, ojciec Winthropa, nie zgodził się z wyrokiem i udał się po wsparcie do Hrabiego Bentona var Cubera. W odpowiedzi Radclyffee ogłosił Barona buntownikiem, czym rozpoczął otwarty konflikt. Armie Namiestnika uderzyły na rodową twierdzę Arwenów, Drundar, gdzie Cuber zgromadził swoich chorążych do obrony.

W odpowiedzi na zaogniający się konflikt do Moorhaven przybyły posiłki obu królów. Edgar wsparł Namiestnika Radclyffee’a, wysyłając swoich żołnierzy, aby stłumić rosnący bunt. W odpowiedzi Taron, wsparł hrabiego Bentona var Cubera swoimi oddziałami, co znacząco zwiększyło siły po obu stronach i wzmocniło determinację do walki o wpływy w regionie. Rozpoczęła się Bitwa Połamanego Miecza — starcie brutalne i wyniszczające, które przyniosło śmierć samego Rycerza Szarego Przełomu, pokonanego przez Lady Wilonę. Jego ciało wystawiono na widok publiczny, co tylko podsyciło nienawiść obu stron.

W konsekwencji Bitwa Połamanego Miecza przerodziła konflikt w pełnoskalową wojnę domową. Cały region Moorhaven został spustoszony; nie oszczędzono ani farm, ani miast, a większość zamków legła w gruzach. Miasto Gorlamdar, stolica prowincji, stanowiło kluczowy punkt strategiczny i w trakcie oblężenia zostało poważnie zniszczone, choć udało się odeprzeć wojska Edgara. W Moorhaven walczyli także najemnicy z Międzygórza po stronie Namiestnika, lecz z powodu niezwykle krwawego charakteru konfliktu szybko wycofali się do swojego kraju. Po wojnie prowincja stała się siedliskiem bandytów i anarchii, pozostając bez stabilnych przywódców.

W wyniku konfliktu całkowitemu zniszczeniu uległy cztery wielkie rody regionu — Cuber, Dral, Hegen i Varnhame. Pomimo interwencji Zakonu Westalek, które pełniły rolę sanitariuszek i opiekunek cywilów, Moorhaven popadło w bankructwo, tracąc stabilność i niemalże wszelkie zasoby. Choć zwycięstwo nie przypadło jednoznacznie żadnej ze stron, Taronowi udało się zabezpieczyć kluczowe przejścia w okolicach Fortu Azgan, skutecznie odcinając Edgara od dalszego wsparcia z zachodnich regionów. Konflikt w Moorhaven, choć nierozstrzygnięty, był tragicznym zwiastunem dalszych starć w Wojnie Dwóch Koron.

Taron zyskał kluczowego sojusznika w postaci rodu Crawforde z Haltal, co dało mu strategiczny punkt oparcia i pozwoliło przenieść działania wojenne do regionu Haltal. Stamtąd mógł bezpośrednio zagrozić Staremu Armekowi, stolicy Araulenu, w której rezyduje Edgar. Choć większość lordów w Haltal pozostała lojalna królowi Edgarowi, Taron zdołał umocnić się w potężnej warowni Dartan. Z niej planował rozpocząć szybki marsz na stolicę, co, gdyby się powiodło, mogłoby szybko zakończyć konflikt. Pomoc rodu Morberg, który dostarczał stal dla jego armii, zapewniła Taronowi dostateczną ilość zasobów do zaopatrywania swojej armii, a wsparcie lokalnych rodów i zabezpieczenie tras dostaw umocniło jego pozycję w Haltal. Edgar, chcąc zapewnić sobie podobną przewagę, skorzystał z wpływów Namiestnika Radclyffee’a, by uzyskać dostawy stali z Międzygórskiego Związku Górniczego, gdzie chorąży Namiestnika pełnili rolę beneficjentów. Takie zbrojenie obu stron sprawiało, że wojna nabierała charakteru długotrwałego, wyniszczającego konfliktu.

Tymczasem Taron wysłał swojego Wicekróla, Haywooda var Sabelrota, do krasnoludzkich inżynierów w Thraegu, by zakupił moździerze — niezwykle nowoczesną, trudno dostępna, drogą i potężną broń. Sabelrot przywiózł siedem takich dział do Dartan, planując ich użycie podczas planowanego oblężenia Starego Armektu. Jednak zanim Taron mógł przejść do ofensywy, Edgar zdecydował się na odważne i zaskakujące posunięcie: przeprawił swoje siły przez rzekę w trudno dostępnych górach, by niespodziewanie zaatakować South Cross. Zaskakujący manewr zakończył się sukcesem, a Edgar przejął kontrolę nad miastem, strategicznie odcinając Dartan i wojska Tarona od ich głównych ziem. Edgar przystąpił do destabilizacji Whisperhout oraz rozpoczął walkę o North Cross, co zmusiło Tarona do obrony na kilku frontach.

Taron, próbując zachować przewagę, skoncentrował siły na obronie Dartan i za pomocą krasnoludzkich moździerzy skutecznie odpierał próby Edgara zmierzające do oblężenia tej warowni. Moździerze te, dzięki swojemu zasięgowi i mocy, niszczyły machiny oblężnicze Edgara, zanim te zdążyły się zbliżyć do murów warowni. Edgar, nieposiadający żadnych środków, aby zneutralizować potężne moździerze, zmuszony był prowadzić długotrwałe oblężenie z zachodu oraz południa. Zablokowany w Dartan, Taron podjął próbę przełamania oblężenia, uderzając na South Cross, które było silnie bronione przez Edgara, i jednocześnie prowadząc ciężkie walki o Przełęcz Haltalską na wschód od Dartan. Zdobycie tej przełęczy pozwoliłoby mu na dostarczenie nowych posiłków przez rzekę Greyhan. Taron liczył, że posiłki te przełamią front Edgara, umożliwiając mu powrót do pierwotnego planu — oblężenia stolicy.

Edgar nie ograniczał swoich działań tylko do South Cross — próbował również zdobyć bliźniacze miasto, North Cross. Mimo licznych ataków, stacjonujące tam siły Tarona, doskonale przygotowane i zdeterminowane, skutecznie odpierały wszelkie próby przejęcia miasta przez króla.

Wojna Dwóch Koron utknęła w martwym punkcie. Obie strony, świadome, że jedna poważna porażka może zadecydować o ich losie, powstrzymywały się przed odważniejszymi ruchami, ograniczając działania głównie do drobnych potyczek i manewrów politycznych. Zarówno Edgar, jak i Taron, skoncentrowali się na zyskiwaniu poparcia wśród niezdecydowanych hrabiów, wiedząc, że każde nowe sojusze mogą znacząco przechylić szalę zwycięstwa na ich stronę.

W centrum ich politycznych działań znalazł się ród Broadway z Blackwood. Region Blackwood, jako jedyny spośród prowincji Araulenu, uniknął znacznych strat podczas III Wojny Amarantu, dzięki czemu posiadał obecnie największą i najliczniejszą armię. Zdobycie poparcia rodu Broadway mogło zadecydować o losach konfliktu, ponieważ siły z Blackwood mogłyby zapewnić przewagę na każdym froncie. Obie strony prowadziły intensywne negocjacje, oferując rodowi Broadway liczne korzyści w zamian za wsparcie militarne.

Taron dodatkowo starał się umocnić swoją pozycję wśród rodów z Morbergu, szczególnie tych, które nie poparły go mimo przysięgi lojalności wobec rodu Morberg, który oficjalnie stanął po stronie Tarona. Umocnienie wsparcia na tym regionie miało dla Tarona kluczowe znaczenie, zwłaszcza że jego wojska były zamknięte w Haltal, co mogło wkrótce doprowadzić do problemów z zaopatrzeniem. Z kolei Edgar desperacko szukał wsparcia w Wyspach Południowych oraz u swojego wuja w Kirlan, licząc na to, że dodatkowe siły pozwolą mu przełamać impas w wojnie.

Wielką rolę w negocjacjach odegrała również kwestia poparcia Kościoła Arauleńskiego. Obaj królowie zabiegali o wsparcie Wielebnej Matki Victorii, której autorytet mógł zapewnić poparcie całego kościoła, a tym samym zwiększyć legitymizację działań jednego z pretendentów do tronu. Jednak Wielebna Matka upierała się przy swojej neutralnej postawie, twierdząc, że nie zamierza wspierać żadnej strony w bratobójczej walce. Jej odmowa zmusiła Tarona i Edgara do dalszych poszukiwań wsparcia wśród możnych rodów, co dodatkowo przedłużało konflikt.

Choć obie strony mają wyrównane szanse, czas działała na niekorzyść Tarona. Blokada jego wojsk w Haltal i trudności z dostawami mogły prędzej czy później osłabić jego zdolność do dalszych działań wojennych, zwłaszcza że siły Edgara intensyfikują destabilizacje kluczowego dla Tarona regionu Whisperhout. Przedłużający się konflikt dodatkowo zmniejsza szanse na szybkie zakończenie wojny domowej w Casterville, osłabiając pozycję Księżnej Lynnford, która również liczyła na wsparcie Tarona.

Ciąg dalszy konfliktu będzie przedstawiony w ramach fabuły Sagi Kamieni Świata.