II Wojna Arauleńska

Gdy Król Tristan Budowniczy odchodził z tego świata, tron, zaledwie osiemnastoletni, przejął jego syn - Ecbert Zdobywca. Młody władca stanął na czele królestwa w niełatwych czasach, gdyż niedawno zakończyła się Druga Inwazja Hazardzka, skutkiem której Araulen utracił dwie prowincje zdobyte podczas I Wojny Arauleńskiej - Srebrne Marchie oraz Reingard. Dzięki tej klęsce ojca, Król Ecbert musiał stawić czoło wyzwaniom będąc już od samego początku w niekorzystnej sytuacji, jednakże natychmiast przystąpił do zbrojenia armii.

Hrabiowie byli niezmiernie zaniepokojeni nadmierną ambicją nowego władcy, który pragnął podbić cały kontynent, jednakże rządził on żelazną ręką, zachowując jednocześnie sprawiedliwość. Gdy Król skompletował swoje wojska, rozpoczął inwazję na mniejsze księstwa wokół Araulenu, ogłaszając tym samym oficjalnie rozpoczęcie II Wojny Arauleńskiej. Podczas gdy jedna armia podbijala kolejne królestwa, w Araulenie formowała się druga, gotowa do dalszych działań. Każde zdobyte księstwo było przekształcane w prowincję, zaś jego poprzedni władca, o ile nie stracił życia, stawał się nowym hrabią i lennikiem. W ten sposób stopniowo kształtował się znany na całym świecie Arauleński System Władzy, stworzony przez samego Króla Ecberta Zdobywcę.

Ecbert Zdobywca, świadomy potęgi i znaczenia morskiego handlu oraz strategicznego położenia Wysp Południowych, podejmuje decyzję o rozpoczęciu swoich podbojów od ich najechania. Wyspy te, zamieszkane przez Południowców, słyną z ich niezrównanych umiejętności żeglarskich, dorównujących nawet Normanom z Hazardu, których także Ecbert zamierza zaatakować w przyszłości, aby odbrać odbite przez nich ziemie.

Rozpoczyna się dwuletnia kampania, która staje się testem siły, wytrwałości i strategii. Araulen, pod przywództwem Ecberta, sukcesywnie zdobywa kontrolę nad czterema wyspami, choć nie bez ciężkiego oporu ze strony miejscowej ludności. Południowcy, znani z niezłomnej determinacji i umiejętności wojennych, stawiają zaciekły opór, który wymaga od Ecberta i jego armii pełnego skupienia, determinacji oraz elastyczności w dostosowywaniu strategii.

Mimo że pierwotny zamiar Ecberta obejmował podbicie wszystkich wysp, w trakcie kampanii zdaje sobie on sprawę z konieczności zachowania równowagi między ekspansją a stabilizacją. W rezultacie, w strategicznym momencie decyduje się na zawarcie rozejmu, korzystając z sytuacji, która przynosi mu najwięcej korzyści, taktycznie wykorzystując czas na dalsze przygotowania do kolejnych etapów swojej ekspansji.

Kampania na Wyspach Południowych staje się nie tylko próbą siły dla Araulenu pod wodzą Ecberta, ale również doskonałą lekcją zarządzania i strategii, która posłuży mu w przyszłych wyzwaniach podbojowych.

Po udanej kampanii na Wyspach Południowych, Ecbert Zdobywca wprowadził w swoim królestwie program osadnictwa i rozwóju manufaktur, co przyczyniło się do wzrostu gospodarczego. Jednakże, ta era dobrobytu miała również swoją mroczną stronę. Król, będący chorobliwym fanatykiem Aglosa, narzucił całemu królestwu wyłączność kultu tej jednej wiary, zakazując wszelkich innych wyznań. Dodatkowo, zawiązał Arauleńską Inkwizycję, której głównym celem stało się zwalczanie kultu Amarantiańskich Bogów.

Wzrastająca potęga Hazardu zmusiła króla do wzmocnienia wschodniego frontu w Morbergu oraz Haltal. Jednakże, Królowi nie wystarczało jedynie obrona przed armiami hazardzkimi - pragnął także podjąć kontratak i odzyskać utracone Srebrne Marchie i Reingard, a być może nawet podbić cały Hazard. Niestety, ten ambitny plan okazał się niemożliwy do realizacji.

Wobec tego, Król skierował swój wzrok ku słabemu Devronowi, wypowiadając mu otwartą wojnę. Ta decyzja doprowadziła do dalszego podziału władztwa na niepodbite jeszcze terytoria, oraz do mianowania nowych Hrabiów. Wszystko toczyło się po myśli arauleńskiego władcy, który strategią dzielenia skóry na nieubitym niedźwiedziu dążył do dalszego rozszerzenia swojego królestwa i jednania arauleńskiej szlachty.

Jednakże, plany Ecberta Zdobywcy zostały niespodziewanie pokrzyżowane przez jednego człowieka - Gregora Ridermarcha. Ten zręczny manipulator wynajął kalladańskie Hingavardzkie Kruki, które pod osłoną nocy dokonały masakry wszystkich generałów armii Króla. Rozproszona i osłabiona armia powróciła poniżona do Araulenu, co zaniepokoiło Hrabiów i podkopało ich wiarę w potęgę króla.

Mimo to, Hrabiowie spełnili żądania Króla, pomagając w sfinansowaniu kolejnej inwazji na przyszłe Państwa Gregoriańskie. Ta ekspedycja miała miejsce, jednak wojska Ecberta stanęły twarzą w twarz z potężną siłą nowo powstałego Zakonu Gregoriańskiego. Wojna zbliżała się do katastrofy dla Araulenu, gdy nagle, w ostatniej chwili, Królowi Ecbertowi udało się osiągnąć porozumienie z Wielkim Komturem Gregorem Ridermarchem.

Efektem tych negocjacji było podpisanie Drugich Paktów Devrońskich, kończących wojnę między Araulenem a Devronem. Zgodnie z warunkami paktów, Araulen musiał zrzec się władzy nad pobitymi devrońskimi ziemiami. To wydarzenie ostatecznie zakończyło krwawe starcia, choć pozostawiło wątpliwości co do potęgi i stabilności królestwa Ecberta.

Ta klęska miała ogromny wpływ na dwór królewski, poważnie nadwyrężając zaufanie do Króla Ecberta i pozostawiając jego przyszłość w bardzo niestabilnej sytuacji. Hrabiowie byli głęboko niezadowoleni z faktu, że ich finanse zostały wykorzystane na wojsko, które w większości poległo, a następnie musieli oddać ziemie, którymi dotąd zarządzali, w wyniku zawartej ugody, tracąc w ten sposób swoje tytuły.

W obliczu tych trudności, Ecbert zdecydował się na dwuletnią przerwę w podbojach, skupiając się na przekonywaniu starych hrabiów do swojej wizji oraz na zdobywaniu zaufania nowych, pochodzących z podbitych ziem. W tym czasie próbował również naprawić zszargane relacje z dworem oraz zjednać sobie poparcie wewnętrznych frakcji, aby umocnić swoją pozycję i przygotować się do ewentualnych przyszłych wyzwań.

Ecbert Zdobywca, wracając pobity z Devronu, uderzył na znajdujący się najbardziej na północy gród Gorlamdar, który był swoistą stolicą regionu. Mieszkańcy grodu nie mieli zbyt wiele czasu na reakcję, jako że nikt nie spodziewał się arauleńskiej agresji. Gród, pomimo doskonałej obrony, został szybko zdobyty. Król Ecbert ogłosił przyłączenie ziem Budowniczych do Araulenu, tworząc na tych terenach nową prowincję, Moorhaven. Władzę w prowincji oddał hrabiemu Fletcherowi var Cuber, któremu wcześniej obiecał władzę w Devronie - pragnął w ten sposób udobruchać szlachtę, która była niezadowolona z porażki króla.

Kampania w Moorhaven trwała zaledwie kilka miesięcy, a królowi Ecbertowi udało się zająć wszystkie ziemie Budowniczych. Ich kolejne dwa grody, leżące w centrum prowincji Ishtar i Rembrand, zostały zniszczone w wyniku walk, jako że tamtejsi wodzowie odmówili złożenia broni. Król Ecbert pozwolił pozostać na tych ziemiach wszystkim Budowniczym, którzy zaakceptowali jego władzę - musieli porzucić oni swoje zwyczaje i przyjąć wiarę w Aglosa. Król rozpoczął również inwestycje w nowej prowincji, wprowadzając na te ziemie arauleńskią technologię i magię, ale przede wszystkim rozpoczynając budowę fortów na granicy z Devronem.

Budowniczy, którzy nie zaakceptowali arauleńskiej władzy, w większości umknęli w góry - do dnia dzisiejszego zamieszkują łańcuch Gigancich Palce i napadają na swoje dawne ziemie, wymierzając w ich mniemaniu karę najeźdźcom, którzy odebrali im dom. Mało kto nazywa ich już jednak Budowniczymi, a ich czasy świetności przeminęły - dużo popularniejsze stało się miano Kamiennych Ludzi, które sami sobie nadali.

Aby zrealizować swój plan wielkich podbojów Ecbert potrzebował zwycięstwa, które będzie łatwe do osiągnięcia, nie będzie kosztowne oraz zapewni mu dalsze korzyści. To był jedyny sposób na odzyskanie zaufania hrabiów oraz zmuszenie ich do finansowanie dalszych wojen. Za cel Ecbert Zdobywca obrał Księstwo Kirlańskie, którzy również są Południowcami, a ich wyspy są bogate w surowce. Chociaż Langverowie z Kirlan słyną ze swojej waleczności oraz potęgi w tamtym momencie są osłabieni po niedawnym rajdzie hazardu, a na dodatek nie spodziewają się ataku ze strony niedawnego sojusznika. Rozpoczyna się kampania na Kirlan, która trwa dwa lata i dzięki słabej pozycji przeciwnika Ecbert Zdobywca podbija wyspy kirlańskie po niecałych dwóch latach. Chociaż Langverowie zostali pobici istnieje bardzo duże ryzyko, że w przyszłości będą się buntować - dlatego książniczka Starla var Langver zostaje mianowana hrabiną, ale jej syn, następca kirlańskiego tronu, Ryder var Langver zostaje zakładnikiem Ecberta, który jednocześnie ma być gwarantem lojalności Kirlan. Niemniej Ryder jest traktowany bardzo dobrze, Król pozwala mu nawet na prowadzenie własnej polityki oraz dowodzenie w paru bitwach pod jego czujnym okiem. Doprowadza to do sytuacji, w której Ryder var Langver jest bardziej lojalny wobec Araulenu niż Kirlan, co wiele lat później, po śmierci Starli, skutkuje Wojną Dwóch Langverów.

Dziewięć lat po poprzedniej wojnie z Zakonem Gregoriańskim, nadarza się kolejna okazja do wzmocnienia pozycji Araulenu. Sąsiednie Królestwo Birchton zostaje doszczętnie złupione w ramach Krucjaty przez Zakon Gregoriański. W obliczu zagrożenia, Król Ecbert, za pośrednictwem Barona Sulivana var Sabelrota, składa władzom królestwa, rodowi Fyre, propozycję dołączenia do Araulenu na zasadzie lennika. W zamian, obiecuje ochronę przed kolejną krucjatą oraz rozbudowę ich włości. Trwają negocjacje, bowiem ród Fyre boi się całkowitej niezależności Birchton, lecz udaje się dość do porozumienia, na mocy którego Bichton ma zostać przekształcone z księstwo zależne od Araulenu.

Królestwo Birchton, widząc w tym szansę na przetrwanie i rozwój, przyjmuje propozycję króla. Przez rok w tajemnicy zbroją swoje terytoria i budują fortyfikacje, przygotowując się na ewentualny atak. Rok później, Zakon Gregoriański ponownie wyrusza na krucjatę, tym razem z zamiarem ostatecznego nawrócenia tych ziem.

Jednakże, dzięki starannym przygotowaniom i wsparciu Araulenu, Birchtonowie odnoszą spektakularne zwycięstwo - ich wojska wyposażone w nowoczesną broń i wspomagane przez dobrze umocnione fortyfikacje, skutecznie odpierają atak Zakonu Gregoriańskiego. Zaskoczeni i pokonani zakonnicy wycofują się, rezygnując z dalszych prób nawracania tych ziem.

To zwycięstwo nie tylko umacnia pozycję Ecberta Zdobywcy, ale również zapewnia bezpieczeństwo i stabilność Birchtonowi, teraz lojalnemu lennikowi Araulenu. Wspólne wysiłki w obronie przed wspólnym wrogiem zacieśniają więzi między oboma królestwami, a Ecbert zyskuje reputację mądrego i skutecznego przywódcy, zdolnego do ochrony swoich sojuszników i rozszerzenia wpływów Araulenu.

Pozycja Ecberta Zdobywcy oraz Araulenu znacznie umocniła się od początku jego panowania. Król, czując się na tyle pewny swojej władzy, planuje inwazję na Hazard. Zanim jednak przystąpi do tego ambitnego przedsięwzięcia, decyduje się na kolejną, drugą kampanię na Wyspach Południowych, aby zapewnić sobie strategiczne pozycje.

Południowcy, świadomi możliwości kolejnego ataku, przygotowali się na obronę, lecz nie byli w stanie sprostać zmasowanemu arauleńskiemu natarciu. Armia Ecberta była wspierana przez żołnierzy z nowo podbitych prowincji oraz wojska księstwa Birchton, co znacznie zwiększyło jej siłę bojową.

Wojna trwała niecały rok i zakończyła się całkowitym zwycięstwem Ecberta Zdobywcy. Wyspy Południowe zostały w pełni zintegrowane z Araulenem, co pozwoliło królowi na zabezpieczenie południowych granic swojego królestwa i przygotowanie się do przyszłych konfliktów. Wzorem Kirlan oraz Moorhaven mianował hrabią przedstawiciela lokalnej szlachty, który był najbardziej przychylny współpracy.

Zajęcie Wysp Południowych stanowiło ważny krok w strategii Ecberta, umożliwiając mu planowanie ataku na Hazard z wielu frontów. Zdobyte tereny nie tylko zwiększyły zasoby Araulenu, ale również zapewniły strategiczne punkty do przeprowadzenia przyszłych kampanii wojskowych. Dzięki temu sukcesowi, Król Ecbert umocnił swoją pozycję jako niekwestionowanego władcy i przygotował grunt pod kolejne ambitne podboje.

Król Ecbert coraz bardziej pragnie zaatakować Hazard, lecz uważa, że mimo wsparcia jego armii przez siły Birchton, nie są one wystarczające do inwazji na obecnie najsilniejsze królestwo Amarantu. Rozpaczliwie szuka sojuszników, lecz szybko stwierdza, że błędnie szuka ich wśród ludzi i zwraca się ku leśnym elfom, zamieszkującym rozmaite lasy na jego włościach. Ich wiara w Ashę jako jedyna przez długi czas stawiała opór jego Inkwizycji.

Król osobiście udaje się do elfów i składa im propozycję: oni wspomogą go w inwazji na Hazard, a w zamian otrzymają dzielnicę w każdym największym mieście jego królestwa oraz pełną legalizację swojej wiary. Jako potwierdzenie swoich zamiarów oferuje również utworzenie księstwa leśnych elfów, które obejmować będzie nie tylko ofiarowane dzielnice, ale również rozproszone po królestwie klany, a przedstawiciel księstwa będzie częścią Rady Hrabiów. Elfy, choć przeczy to ich religii, zgadzają się ruszyć na wojnę i zasilają wojska Króla Ecberta. Jest to bardzo ważny dzień oraz początek wielkiej przyjaźni Araulenu z Leśnymi Elfami.

W międzyczasie arauleńscy dyplomaci nawiązują kontakt z aspińską Radą Magnacką, składając ofertę wsparcia finansowego ich podboju w zamian za znaczący udział w łupach. Choć złożona oferta mogłaby wydawać się nieopłacalna dla Araulenu, Król Ecbert bardzo wierzy w potencjał srebrnomarchijskich kopalni oraz ich zdolności wydobywcze.

Dzięki tym sojuszom, Ecbert przygotowuje swoje królestwo do wielkiej inwazji, licząc na zdecydowane zwycięstwo i ekspansję terytorialną, która umocni jego władzę i pozycję w regionie.

Rada Magnacka zgodziła się na propozycję Ecberta Zdobywcy, przyjmując ofertę wsparcia finansowego w zamian za udział w łupach wojennych. Dzięki temu, rozpoczęła się inwazja na Srebrne Marchie. Kampania była niezwykle krwawa i wyczerpująca, trwając dwanaście długich lat. Wojna toczyła się na wielu frontach – oprócz Srebrnych Marchii, walki odbywały się również w Kirlan oraz na Wyspach Południowych. Po wielu bitwach i licznych ofiarach, w końcu zakończyła się sukcesem. Srebrne Marchie zostały włączone do Araulenu, co stanowiło ogromne zwycięstwo dla Króla Ecberta, jego hrabiów oraz elfów, którzy wspólnie walczyli przeciwko wrogowi.

Król Ecbert, hrabiowie i elfy pragnęli kontynuować swoją współpracę i skierować swoje siły na Reingard, marząc o dalszych podbojach i ekspansji terytorialnej. Jednak ich ambitne plany zostały nagle przerwane przez wybuch epidemii trądu, która zaczęła szerzyć się w królestwie. Epidemia była brutalna i nieubłagana, a jej skutki były katastrofalne dla całego Araulenu.

Rok po zakończeniu kampanii w Srebrnych Marchiach, trąd zebrał swoje żniwo i Król Ecbert zmarł, pozostawiając swoje królestwo w stanie niepewności. Jego śmierć była ogromnym ciosem dla Araulenu, który właśnie zaczął cieszyć się owocami swoich trudów i zwycięstw.

Rok zakończenia podboju Srebrnych Marchii został uznany za koniec II Wojny Arauleńskiej. Mimo śmierci króla, jego dziedzictwo przetrwało. Hrabiowie i elfy, pamiętając o wspólnych sukcesach i sojuszu, kontynuowali współpracę, starając się utrzymać stabilność i dobrobyt w królestwie. Jednak bez silnej ręki Ecberta, przyszłość Araulenu była niepewna, a marzenia o dalszych podbojach musiały poczekać na nowego lidera, który zdołałby poprowadzić ich do kolejnych zwycięstw.

II Wojna Arauleńska przyniosła Araulenowi zarówno sukcesy, jak i trudne wyzwania, kształtując przyszłość królestwa na wiele lat. Zakończenie konfliktu oznaczało przede wszystkim włączenie nowym prowincji oraz odzyskanie Srebrnych Marchii, co znacząco zwiększyło terytorium i umocniło pozycję polityczną oraz militarną Araulenu w Amarancie. Król Ecbert ustanowił nowe system polityczny, co pozwoliło na lepsze zarządzanie tymi obszarami i ich integrację z resztą królestwa.

Po wojnie Araulen stał się najpotężniejszym królestwem Amarantu. Wsparcie elfów oraz sił z Kirlanu i Birchton okazało się kluczowe dla zwycięstwa. Elfy, które zgodziły się walczyć u boku Araulenu w zamian za legalizację swojej wiary i autonomię w dużych miastach, stały się cennymi sojusznikami. Ich udział w wojnie przyczynił się do większej akceptacji ich obecności i kultury w społeczeństwie arauleńskim. Księstwo Kirlańskie, jako nowy lennik Araulenu, wzmocniło wspólny front przeciwko zewnętrznym zagrożeniom.

Jednak wojna miała również swoje mroczne strony. Długotrwałe konflikty i ciężkie walki spowodowały znaczne straty ludzkie i materialne. W wielu regionach infrastruktura została zniszczona, a populacja znacznie zdziesiątkowana. Największym ciosem dla królestwa była epidemia trądu, która wybuchła pod koniec wojny. Zaraza zdziesiątkowała ludność, a jej najtragiczniejszym skutkiem była śmierć samego Ecberta Zdobywcy. Epidemia szybko zmieniła sytuację Araulenu, który z najpotężniejszego królestwa Amarantu stał się miejscem chaosu i niepewności. Jego nagłe odejście wprowadziło królestwo w stan niepewności, ponieważ nie było przygotowane na nagłą zmianę władzy.

Śmierć Króla Ecberta zakończyła II Wojnę Arauleńską, pozostawiając po sobie zarówno dziedzictwo zwycięstw, jak i problemy wynikające z zarazy oraz wojennych zniszczeń. Hrabiowie i elfy, pamiętając o wspólnych sukcesach i sojuszu, starali się kontynuować współpracę, aby utrzymać stabilność i dobrobyt w królestwie. Bez silnej ręki Ecberta przyszłość Araulenu była jednak niepewna, a marzenia o dalszych podbojach musiały poczekać na nowego lidera, który zdołałby poprowadzić królestwo do kolejnych zwycięstw.