Arauleńska Wojna Domowa

Zakończenie II Wojny Amarantu było dla Arauleńczyków niezwykle bolesne - utracili większość ziem oraz pozycję najpotężniejszego na kontynencie królestwa. Poza tym zwolnienie Silmaaroonu z obowiązków lennika przyczyniło się do kryzysu - w królestwie zaczęła panować bieda, spowodowana przegraną wojną, która uszczupliła królewski skarbiec. Po utracie większości swoich ziem państwo potrzebowało reform, nowego rozdania oraz skupienia się na przywrócenia Araulenowi statusu mocarstwa. Niestety dwójka następców króla Wymonda Mężnego okazała się niezwykle niekompetentna. Istnieją nawet przesłanki, że Kelsey Uległa nie był tak naprawdę córką swojego ojca a jedynie bękartem. Niestety jako jedyne dziecko Wymonda, który miał ogromne problemy z przedłużeniem dynastii, była jedynym pretendentem do tronu.

W 3:58 roku do władzy doszedł Edward Płaczliwy, syn Kelsey Uległej. Jeszcze zanim został królem zyskał sławę jako rozwydrzony dzieciak, który w głowie ma tylko kobiety oraz wino. Niezwykły skandal wywołał fakt, iż Edward został ojcem już w wieku siedemnastu lat, co nigdy wcześniej nie przydarzyło się w tak znamienitej dynastii. Na swoją koronację przyszedł spóźniony i pijany, robił sobie żarty z gości oraz doprowadził do skandalu dyplomatycznego, który mógł się zakończyć kolejną wojną. Mianowice hintervoldzki król Adam Lambert, jedząc jedną z potraw podanych w trakcie uczty koronacyjnej, poplamił swoją koszulę - kawałek potrawy spadł na nią przez to, iż była ona niewłaściwie podana. Świeżo upieczony król Edward skwitował to stwierdzeniem, że żabojady ze wschodu nie potrafią nawet jeść jak cywilizowani ludzie.

Hintervoldzki król, nie mogąc przejść obojętnie wobec takiej zniewagi, wyzwał młodziana na pojedynek, lecz kiedy ten w lekceważący sposób odmówił, doszło do walki. W końcu król Lambert wypowiedział wojnę Araulenowi. Wtedy to obrażony Edward wyszedł z sali, a hrabiowie, przerażeni całym zajście, próbowali dość z hintervoldzkim królem do porozumienia. Negocjacje trwały długo, lecz ten w końcu zgodził się wycofać swoje stanowisko w zamian za zwiększenie procentu od pożyczki, którą kilka lat wcześniej zaciągnął od Hintervoldu poprzedni król Araulenu. Doprowadziło to do jeszcze większej biedy w królestwie, a po tym, co zrobił Edward, nikt już nie miał szacunku do panującego króla.

W tym najgorszym dla Araulenu okresie polityka zagraniczna istniała tylko jeśli była prowadzona przez hrabiów - niegdyś dumne królestwo zaczęło coraz bardziej przypominać rozbite księstwa. Choć hrabiowie wykonywali kawał naprawdę ciężkiej pracy, aby postawić królestwo na nogi, to głupie inwestycje króla raz za razem przywracały państwo na skraj bankructwa. W końcu Edward otwarcie zaczął publicznie krytykować swój własny kraj, uważając go za zacofany - sam większość czasu spędzał w Silmaaroonie, gdzie wydawał bankiety dla tamtejszej szlachty, płodził bękarty portowym dziwkom oraz przegrywał pieniądze z królewskiego skarbca w licznych zakładach.

Dynastia Ectów została powszechnie uznana za wymierającą. Hrabiowie zaczęli chować pieniądze w swoich skarbcach i odliczać dni do śmierci Edwarda, który do tej pory nie znalazł żony, a którego bękarty nie miały absolutnie żadnych praw do tronu. W końcu, kiedy Edwardowi skończyły się fundusze, zauważył on, że hrabiowie od paru lat nie odprowadzają należnych podatków, a korona nie ma praktycznie żadnych przychodów. Nikt go o tym fakcie nie poinformował, bowiem wysokie urzędy zajmowali jego koledzy poznani w portowych karczmach, najczęściej nie mający nic wspólnego z wykonywana pracą. Podobno część z nich nie była nawet piśmienna.

W 3:80 roku Edward wrócił do Starego Armektu i zarządził konfiskatę wszystkich majątków hrabiów - spotyka się to z ich ogromną dezaprobatą, wojna domowa wisiała na włosku. Pewnego wieczora grupa uzbrojonych ludzi dokonała nieudanej próby zamachu na króla. Zamachowcy zostali poddani przesłuchaniom, z których wynikło, że ich zleceniodawcą był hrabia Robert var Lustinn. Edward wypowiedział swojemu hrabiemu wojnę.

Z początku nie było pewności, czy zamachowiec mówił prawdę - w końcu mógł go nasłać każdy inny hrabia, baron lub lord, a nawet jakiś silmaarooński szlachcic, któremu król był winien pieniądze. Reakcja Roberta, który otwarcie przyznał się do zlecenia zamachu, rozwiała jednak wszelkie wątpliwości. Hrabia sam stwierdził, że jego czyn był haniebny, lecz konieczny - króla należało bowiem usunąć, aby przestał niszczyć kraj. Var Lustinn ogłosił, że zbiera armię, aby wyruszyć wyrwać tron z ręki Edwarda oraz zakończyć dynastie Ectów raz na zawsze. Jego armię poparli hrabiowie var Langver, var Morberg, var Windgloom oraz książę var Maravel. W tamtym okresie w kuluarach mówiło się, że tak naprawdę to cała zbuntowana piątka nasłała zamachowców, lecz var Lustinn wziął całą winę na siebie.

Wywiązał się szereg bitew, w których strategiczny umysł Roberta rozgromił wojska korony. W końcu doszło do bitwy pod Josaborough, która miała wszystko rozstrzygnąć. W przededniu bitwy Leofsige var Sabelrot, który od początku wojny był lojalny Ectom, których poprzysiągł bronić, zdemaskował hrabiego var Windglooma, który planował zdradzić Roberta w zamian za uznanie go przez króla Edwarda za spadkobiercę korony, co miałoby zapoczątkować nową dynastię. Choć ruch var Sabelrota zaszkodził jego władcy, to został uznany za niezwykle szlachetny i pozwolił Robertowi wygrać bitwę.

Po zwycięstwie w Josaborough Robert tryumfalnie wjechał do Starego Armektu, gdzie bez niczyjego sprzeciwu ściął Edwarda za zdradę królestwa, a następnie został koronowany na nowego władcę, rozpoczynając dynastię Lustinnów.

W wyniku wygrania wojny domowej na tronie zasiada Robert Waleczny, rozpoczynając dynastię Lustinnów. Choć nie każdy był z tego faktu zadowolony, większość władców szybko zaakceptowała nową rzeczywistość.

Pierwszą decyzją nowego króla było odebranie var Windgloomowi tytułu hrabiego oraz nadanie go Leofsige var Sabelrotowi, który, choć stał po przeciwnej stronie, udowodnił swoją lojalność oraz szlachetność. Król Robert obiecał również, że przywróci Araulenowi świetność z czasów po III Wojnie Arauleńskiej, zaznaczając przy tym, że nie będzie naruszał granic ustalonych przez Traktat Pokojowy Amarantu.

Choć Robert sam w sobie był miernym królem, to pozwolił hrabiom na swobodne działanie, a ci zaczęli powoli odbudowywać królestwo.