Królowie Araulenu

Jeden z ojców-założycieli Araulenu oraz pierwszy król. Został wybrany na władcę nowego królestwa spośród książąt biorących udział w I Wojnie Arauleńskiej głównie ze względu na jego taktyczny zmysł, wizjonerstwo oraz doskonały plan, który odmienia losy wojny z Hazardem. Jako król wprowadza również na tereny Amarantu wiarę w Świętą Trójcę. Panował od 0 roku kalendarza arauleńskiego do 16 roku kalendarza arauleńskiego. Jego panowanie zakończyła śmierć ze starości.

Syn Heryego Założyciela. Wstępuje na tron w 16 roku kalendarza arauleńskiego przed zakończeniem I Wojny Arauleńskiej. Od kiedy ukończył wiek poborowy ojciec zabierał go ze sobą na wojny, gdzie wraz z generałami uczył go wojennego rzemiosła. Kiedy rada wojenna uznała jego gotowość objął należyte miejsce pośród Książąt oraz generałów odpowiedzialnych za przebieg wojny. W wieku dwudziestu trzech lat stał się jednym z głównych generałów. Wojnę ojca zwieńcza ryzykownym, lecz ostatecznie triumfalnym zdobyciem Reingardu. Po wojnie skupia się na walce z przestępczością oraz zapewnieniem bezpieczeństwa w królestwie. Znany ze swojej żelaznej ręki, skąd też wziął się jego przydomek. Umiera w 34 roku kalendarza arauleńskiego ze starości, co kończy jego rządy.

Syn Diggoryego Żelaznego. Wielki przeciwnik polityki ojca. Przed wstąpieniem na tron wysławia się poprzez częste podróże po hrabstwach, gdzie zawiązuje ze szlachtą sojusze oraz opracowuje plan rozbudowy królestwa, który chce zrealizować, kiedy wejdzie na tron. Tristan Budowniczy zostaje koronowany w 34 roku kalendarza arauleńskiego i rozpoczyna rozbudowę swoich włości. Tworzy znany dzisiaj system prowincjonalny. Jego polityka skupia się głównie na dyplomacji oraz nawiązywanie relacji. Sielankę w królestwie przerywa Druga Inwazja Hazardzka, z która nowy król, jako polityk, sobie nie radzi w efekcie tracąc Reingard oraz Srebrne Marchie. Umiera w 56 roku kalendarza arauleńskiego ze startości.

Syn Tristana Budowniczego. Według historyków najlepszy Arauleński król. Cały okres jego rządów spina się jako II Wojnę Arauleńską, podczas, której podbija Moorhaven, Kirlan oraz Wyspy Południowe oraz wasalizuje Księstwo Birchton. Udaje mu się również odbić na krótko Srebrne Marchie. Zawiązuje sojusz z elfami współtworząć Księstwo Leśnych Elfów w Araulenie. Wprowadza program osadnictwa, lecz w tym samym czasie zakazuje wiary w inne religie i powłuje fanatyczną Inkwizycję, której zadaniem jest niszczenie pozostałych kultów w Królestwie. Rządy Ecberta kończy epidemia trądu w 99 roku kalendarza arauleńskiego, na którą umiera.

Bratanek Ecberta Zdobywce. Młody król nie był gotowy na przejęcie władzy po przedwczesnej świeci wuja. W trakcie jego panowania Srebrne Marchie ponownie zostają podbite przez Hazard, a w królestwie panuje kryzys. Swoje rządy skupia na zakończeniu epidemii oraz rozwoju medycyny. Zabezpiecza półudniowie ziemie budując na granicy z podbitymi Srebrnymi Marchiami liczne forty. Ironią losu jest, że król tak bardzo skupiony na leczeniu swoich obywateli umiera na gorączkę w 130 roku.

Córka Egerwalda Krzywonosego. Pierwsza kobieta na tronie Araulenu. o Ecbercie Zdobywcy odziedzicza ambicję - pragnie podbić i zjednoczyć pod swoim panowaniem cały Amarant. Rozpoczyna się największa III Wojna Arauleńska, podczas której odbija Srebrne Marchie, a następnie wyzywa hazardzką Północną oraz Wschodnią Marchię. Burzy też Reingard, stolicę Północnej Marchii. W międzyczasie Rayla tworzy Arauleńską Kapitułę Magów. Następnie swoje kroki skierowała ku Vuldarowi - ogromne ziemie velizarów nie tylko mogłby zostać lepiej zagospodarowane, lecz dodatkowo na tych terenach gnieździ się najwięcej herezji i nekromancji w całym Amarancie. Udaje jej się podbić cały Vuldar. Rayla Zwycięska planuje podbój Hintervoldu, lecz jej plany niweczy jej otrucie w 155 roku.

Syn Rayli Zwycięskiej. Występuje na tron w 155 roku. Gregorianie zaczynają robić podchody, lecz arauleńczycy sprytnie unikają wojny na dwa fronty. Zakon decyduje się zaatakować Silmaaroon - Ealhmund Wielki wykorzystuje słabość sąsiada i w zamian za pomoc wasalizuje go. Bitwę o Silmaaroon wygrywa Araulen. Ealhmund Wielki widzi problemy, które rodzi zarządzanie tak wielkimi terenami, dlatego kończy III Wojnę Arauleńską i wprowadza plan reform dzisiaj znany jako Wielki Plan Rozwoju Króla Ealhmunda Wielkiego. Skupia się na rozwoju nowych i starych ziem, handlu, dyplomacji oraz budowie dróg. Fortece oraz miasta, które zbudował stoją w Vuldarze do dziś. Mówi się, że:

Ealhmund Wielki zastał Vuldar drewniany, a zostawił murowany

Ealhmund Wielki pragnął bardziej otworzyć Araulen, ale przede wszystkim zakończyć religijne prześladowania. Rozwiązuje Arauleńską Inkwizycję oraz reformuje kościół, który zaczyna rozróżniać herezję oraz innowierstwo. Wspiera ród Däë Gor z Wyspy Riggë w ich buncie przeciwko władającemu rodowi. Pomaga im zdobyć tron Riggë, w zamian zostając seniorem księstwa. Umiera w 189 roku ze starości.

Po śmierci Ealhmunda Wielkiego tron w 189 roku obejmuje jego syn, Aelfheah Szczodry. Nie miał swojego planu na zarządzanie królestwem - był mało ambitny, dlatego zdał się głównie na kontynuację Wielkiego Planu Rozwoju ojca. Choć jego rządy były właściwie trochę gorszą wersją rządów ojca, był dobrym królem. Cechowała go wysoka hojność w finansowaniu inwestycji. Za jego czasów bardzo mocno rozwija się Kapituła. Umiera zostawiając po sobie czteroletniego potomka. Jego rządy trwały bardzo krótko, bo zakończyły się jego niespodziewaną śmiercią po roku, w 190 roku. Pozostawił po sobie testament, który utworzył problem sukcesji.

Testament Aelfheaha Szczodrego mówił, że dopóki jego córka nie dorośnie rządzić w jej imieniu ma namiestnik - Woodrow var Sabelrot. Choć Woodrow wiedział jak rządzić i miał wiele dobrych pomysłów, brak prawowitego króla osłabiło pozycję centralnej władzy - znacznie pomniejszyły się arauleńskie wpływy w Silmaaroonie, który zaczął dążyć do swojej niezależności. Rada Hrabiów często sprzeciwiła się rozkazom Namistenika, bowiem uważali, że po śmierci króla władzę powinna przejąć złożona z nich Rada Regencyjna. Niemniej Namiestnik Woodrow rządził rozsądnie, ale na pewno osiągnąłby więcej gdyby nie ciągłe kłody rzucane mu pod nogi. Z tego powodu zyskał nieoficjalny przydomek - Woodrow Ponury. Namiestnik rządził w latach 190 - 204.

Córka Aelfheaha Szczodrego. Wstępuje na tron w 204 roku. Organizuje dotychczas najdroższą wojnę w historii Araulenu i mobilizuje wojska ze wszystkich swoich włości, aby wyruszyć na ogłoszonę przez nią Drogę Słońca na znajdujący się na dalekim zachodzie Alaspar. Niestety wojna okazuje się katastrofalną porażką i rozpoczyna wielki kryzys, który skutkuje praktyczną secesją Silmaaroonu oraz wybuchem powstania w Vuldarze, którego arauleńska władza nie jest w stanie zdusić przez brak pieniędzy oraz wojska. Były namiestnik, Woodrow Ponury, próbuje przejąć władzę nad wojskiem, aby ruszyć do Vuldaru, lecz Nara Bogobojna wysyła go na przymusową emeryturę. Jej śmierć w 223 roku rozpoczyna I Wojnę Amarantu oraz regularną wojnę w Vuldarze i inwazję Hazardu.

Syn Nary Bogobojnej. Występuje na tron w 223 roku. Całe jego rządy są smutnym dla Araulenu rozdziałem I Wojny Amarantu, podczas której królestwo odnosi wiele porażek zarówno w walce z Vuldarem, jak i Hazardem. Udaje mu się wynegocjować pokój z Vuldarem, jednocześnie w tajemnicy łamiąc postanowienia tego pokoju. Znany był ze swojej chuderlawej postury, lecz żołnierze mówili o nim dobrze, bo choć nie potrafił walczyć zawsze starał swoją obecnością zagrzewać wojowników do walki. Król umiera w 255 roku podczas Bitwa o Burnsley trafiony strzałą w oko przez bezimiennego hazardzkiego wojownika.

Syn Sawyera Krótkiego. Wstepuje na tron w 255 roku mając zaledwie 15 lat. Rada Hrabiów decyduje się postawić go na tronie, mimo tak młodego wieku. Charakteryzował się mądrością - widząc, że jako młodzian nie ma doświadczenia zacieśnił więzy z Hrabiami czyniąc ich swoimi najbliższymi doradcami. Pozwolało mu to po cichu oddać sterowanie komuś innemu oraz szybką naukę pod okiem bardziej doświadczonych władców. Niestety za jego rządów wychodzi na jaw prawda o kłamstwie jego ojca, co doprowadza do zerwania pokoju z Vuldarem. Udaje mu się obronić Srebrne Marchie oraz wynegocjować pokój z Hazardem. Był jedynym arauleńskim królem, który razem z wojskiem ruszał do boju. Kiedy nekromanci przejmuję władzę w Vuldarze, przekonuje cały Amarant (z wyłączeniem Zakonu Gregoriańskiego) do wspólnego pokonania nekromantów. Umiera w 278 roku w Bitwie Żywych i Martwych osłaniając swoją córkę własną piersią.

Córka Wymonda Mężnego. Zostaje koronowana w 278 roku, zaraz po śmieci swojego ojca. Zostaje przez pozostałe państwa zmuszona do podpisania Paktów Armekckich, które zmuszają ją do uznania niepodelgłości Vuldaru oraz Silmaaroonu, uznania obecnych granic reszty państw. Dzięki interwencji hrabiów Rodion Zakharov również musiał podpisać pakty - dopiero jego podpis czynił Vuldar wolnym państwem, lecz nakładał na niego obowiązek zakazania nekromancji oraz wprowadzenie na swoje ziemi Arauleńskiej Kapituły, która dopilnuje egzekwowania tego prawa. Tutaj warto zaznaczyć, że jej proprzedni król, Wymond Mężny, oraz jego żona słynęli z bardzo luźnego podejścia do związku. Wiele poszlak sugeruje, że Kelsey w rzeczywistości nie była córką Wymonda, co by oznaczało przerwanie dynastii Ectów w momencie jej stąpienia na tron. Kelsey Uległa, choć w kuluarach była nazywana Bękarcia, była złą władczynią - była łatwowierna, nie posiadała potrzebnej królowej wiedzy i robiła wszystko wbrew radom doradców, których sama powołała. Niemniej Hrabiowie nauczyli się ją ignorować i działać wedle własnego uznania. Po bardzo dobrym Wymondzie Mężnym autorytet władcy znowu podupadł. Umiera w 302 roku.

Syn Kelsey Uległej. Wstępuje na tron w 302 roku. Zdecydowanie najgorszy król Araulenu. Zaczął zapożyczać królestwo w czasach kryzysu, jaki zostawiła po sobie poprzednia wojna oraz jego matka, aby urządzać liczne bankiety w Silmaaroonie, choć lubował pić w obskurnych karczmach. Skandal dyplomatyczny z jego udziałem doprowadza niemalże do wojny z Hintervoldem. Dynastia Ectów została powszechnie uznana za wymierającą. Hrabiowie zaczęli chować pieniądze w swoich skarbcach i odliczać dni do śmierci Edwarda, który do tej pory nie znalazł żony. W końcu, kiedy Edwardowi skończyły się fundusze, zauważył on, że hrabiowie od paru lat nie odprowadzają należnych podatków, a korona nie ma praktycznie żadnych przychodów. Nikt go o tym fakcie nie poinformował, bowiem wysokie urzędy zajmowali jego koledzy poznani w portowych karczmach, najczęściej nie mający nic wspólnego z wykonywana pracą. Król zarządził konfiskatę majątków hrabiów, którą ignorują. Pewnego dnia Edward staje się celem nieudanego zamachu, za którym stoi Hrabia Robert var Lustinn. Ten jednak przyznaje się do zarzucanego mu czynu i wybucha Arauleńska Wojna Domowa. Robert wygrywa wojnę i ścina Edwarda a następnie, z aprobatą Hrabiów, zostaje mianowany nowym władcą Araulenu. W tak ponury sposób w 324 roku kończy się wielka dynastia Ectów.

Wstąpił na tron w 324 roku po wygraniu Arauleńskiej Wojnie Domowej. Robert Waleczny jest miernym królem - dużo pije i często ucztuje. Choć wydaje dużo pięniędzy, choć nadal znacznie mniej niż swój poprzednik, pozwala Hrabiom na swobodę działania, którzy sami organizują się i rządzą królestwem. Zdecydowanym plusem rządów Roberta Walecznego, poza swobodą działania hrabiów, były liczne turnieje rycerskie, które znacznie podniosły prestiż rycerstwa arauleńskiego. Rządy Króla Roberta Walecznego są długie, bo trwają aż 52 lata. Umiera w 376 roku.

Syn Roberta Walecznego. Wstąpił na tron w 376 roku. Erys Tyran okazał się kolejnym złym królem - był rozwydrzony, miał manię wyższości, a królestwo . bardzo często opuszczał biesiady, czując urazę do hrabiów oraz lordów. Często skazywał ludzi za to, że źle na niego spojrzeli oraz miał obsesję na punkcie waleczności swojego ojca. Robert był jednym z najlepszych wojowników Araulenu i niemalże sam wyrżnął sobie drogę do tronu, a jego syn za wszelka cenę chciał być tak potężny jak on. W końcu jako pokaz siły decyduje się dokonać egzekucji na swoich własnych wujach i ich rodzinie. Tylko jednej osobie udaje się zbiec, bratu Roberta, Williamowi var Lustinnowi, który wraca do Haltal i mobilizuje swoje wojsko do walki z Erysem Tyranem. Po jego stronie stają Hrabia Dervo var Pathiss, Hrabia Victor var Langer oraz księżna Linley var Maravel. W tej sposób rozpoczyna się Wojna Czterech Hrabiów - najbardziej krwawa wojna domowa w historii całego Araulenu. Wojna kończy się bitwą między Starym Armektem a Josaborough, gdzie król Erys Tyran zostaje zabity przez włócznika w 381 roku.

Koniec rządów Erysa Tyrana tworzy kolejny problem sukcesji - król nie pozostał po sobie żadnych potomków, a zwycięscy hrabiowie już wtedy byli sędziwego wieku. W 381 roku zdecydowali się, że zawiążą Radę Regencyjną i wspólnie będą podejmować najważniejsze decyzje. Kiedy nadejdzie odpowiednia pora Rada Hrabiów wybierze nowego władcę. Od tej pory rozpoczyna się Okres Odrodzenia - każdy arauleński hrabia oraz książę rządzą swoimi prowincjami, odbudowując ich świetność. W międzyczasie Rada poprawiła stosunki z Silmaaroonem, które od czasów Edwarda Płaczliwego były napięte. Odnowiono również porozumienia handlowe z Hintervoldem. Rada Regencyjna nie tylko udostępniła skarbiec królewski na potrzeby hrabiów, ale mądrze inwestowali stale mnożąc arauleńskie finanse. Araulen w ciąglu paru lat odżył i ponownie stał się potęgą. Niestety na północy powstaje nowe zagrożenie - powstaje Imperium Kalladańskie, któremu udaje się wziąć szturmem Czarny Nurt, a Zakon Gregoriański, który zawsze stał na straży północy Amarantu zaczął przegrywać bitwę za bitwą. Na domiar złego z vuldarze znów pojawili się nekromancji, a Hazard najechał Srebrne Marchie. Araulen był w doskonałej pozycji, ale bez króla mogło to się szybko zmienić. Rada regencyjna w 402 roku organizuje głosowanie Rady Hrabiów na nowego króla, któremu oddają władzę.

Zasiadł na tronie w 402 roku w wyniku głosowania Rady Hrabiów. Henry Wielki błyskawicznie pertraktuje z resztą królestw, aby połączyć siły i utworzyć wspólny front - potajemnie pomaga w obaleniu hazardzkiego władcy, aby na jego miejsce wszedł Mathias Hoover, który jest skłonny podpisać rozejm i wspólnie walczyć z Imperium Kalladańskim. Przymyka też oko na rozbiór Vuldaru przez Hinervold oraz Hazard. W ten sposób cały kontynent jest zjednoczony do walki i dołącza do gregorian po Azmarin, gdzie wywiązuje się największa bitwa, jaką widział Amarant i rozpoczyna II Wojna Amarantu. Imperium odnosi katastrofalną porażkę, a Kompania Ralpha var Faqua dotonują magiczną bombę w stolicy Kalladanu, Minracie, którą wcześniej przechwycił arauleński wywiad.

Wojna trwa jeszcze wiele lat, a w jej trakcie Henry Wielki odnosi spektakularne sukcesy, udaje mu się też wmanewrować siły Zakonu Gregoriańskiego w bitwę, która go rozbija, kiedy jest to dla Araulenu korzystne. W ten sposób zmusza władców państw gregoriańskich do oddania hołdu arauleńskiego władcy. Doprowadza to do Wędrówki Ludu, podczas której Zakon Gregoriański opuszcza Amarant. Wojska Amarantu zdobywa Czarny Nurt, kończąc wojnę. Henry Wielki rządzi jeszcze pare lat a następnie zostaje otruty w 428 roku przez nieznanego sprawcę.

Syn Heryego Wielkiego. Wstepuje na tron w 428 roku. Po latach okazało się, że nie był jego dzieckiem, a bękartem jego żony. Albert Zawodny szybko okazał się słabym królem i zyskał łatkę nieudacznika. Roztrwaniał pieniądze z królewskiego skarbca oraz nie słuchał swoich doradców. Przypominał bardziej Edwarda Płaczliwego niż swojego "ojca". Zaczął zaciągać olbrzymi pożyczki w Aspińskim Banku, których nie potrafił później spłacić. Aby częsciowo uregulować długi zaczął wyprzedawać manufaktury, technologię, prawa handlowe oraz ziemię aspińczykom, którzy bardzo szybko zaczęli monopolizować wiele gałęzi arauleńskiego rynku, co odbiło się na kryzysie w całym Amarancie. Zdesperowany król zaczął również sprzedawać aspińczykom urzędy. Wielu arauleńczyków zostało bez pracy, bez środków oraz bez możliwości zasięgnięcia pomocy. To właśnie przez skorumpowane i słaby rządy Alberta Zawodnego arauleńczycy po dziś dzień podchodzą do aspińczyków i ich towarów z dystansem i brakiem zaufania. W 446 roku nad Starym Armektem pojawiła się magiczna anomalia, która przekształciła się w śnieżycę, a następnie niszczy miasto oraz zabija większość mieszkańców, w tym króla oraz jego świtę.

Koronowany w 477 roku w trakcie III Wojny Amarantu w wyniku głosowania Rady Hrabiów, która była naciskana przez Radę Wojenną. Na początku swojej kariery przewodzi w dwóch najważniejszych bitwach wojny - a Bitwie o Whisperhout oraz Bitwie o Dragmaaroon. Słynie z tego, że jeszcze za nim był królem był częścią Rady Wojennej oraz przewodził armią w wielu bitwach. Jest uwielbiany przez żołnierzy. Wojna kończy się w 479 roku zdobyciem Dragmaaroonu.

Wielka Czwórka Silmaaroonu postanawia zorganizować w swoim mieście szczyt, na którym zostaną ustalone nowe granice. Niestety przed spotkaniem Król Edgar wygaduje się władcy Riggë, księciu Mir Däë Gor, odnośnie ich planów na przjęcie władzy w księstwie. Doprowadza to do secesji Riggë. Araulenowi nie udaje się również uzyskać władzy nad ziemiami gregoriańskimi, którymi władali po II Wojnie Aramantu - powstaje miasto-państwo Czarny Nurt, królestwo Nebrazza, Wielkie Księstwo Aermagh oraz Księstwo Egaras. Jedynie to ostatnie zgodziło się zostać wasalem Araulenu. Natomiast Wielkie Księstwo Aermaghu zostało objęte protekcją Hintervoldu, z którym Araulen jest w stanie Szeptanej Wojny. Zmusza to królestwo do zbrojenia się do potencjalnej wojny z Hintervoldem na dwóch frontach.

W trakcie Pierwszego Szczytu utworzona zostaje Kapituła Amarantu, którą Król Edgar "wypuszcza" spod swojej jurysdykcji, aby mogła służyć całemu kontynentowi.

Araulen odzyskuje dawną świetność, ale słabość Edgara w dyplomacji, doprowadzenie do secesji Riggë oraz niedoprowadzenie do końca sprawy Casterville, sprawiła, że pojawił się nowy pretendent do tronu - hrabia Taron var Wyndhame, który może sobie rościć prawa do bycia królem, ze względu na bliskie pokrewieństwo jego rodu z dynastią Ectów. Hrabia ogłosił, że przez pół roku będzie zbierał chorążych i myślących tak samo hrabiów oraz książąt, a jeśli Król Edgar do tego czasu nie zrzeknie się korony na jego rzecz, otwarcie wystąpi przeciwko niemu. Obecnie ten czas dobiega końca, a Król Edgar nie odniósł się w żaden sposób do buntu, który urósł do bardazo dużych rozmiarów i zyskał sporo wsparcia.

Niemniej Króla Edgara nie można zaliczyć do słabych, a raczej to tych barwnych. Mimo, że jest fatalnym politykiem i dyplomatą, jeśli świetnym dowódcą, który rozumie potrzeby zwykłych ludzi. Od czas u swojej porażki podczas Pierwszego Szczytu oddał dyplomację w ręce swoich doradców, a tych wybrał na prawdę kompetentnych. Jego porażki świadczą również o jego pozytywnej cesze, jaką jest prawdomówność, co bardzo mocno wpłynęło na zaufanie do niego w oczach innych państw oraz prostego ludu. Doprowadza też do bardzo ścisłego sojuszu z Isureanem. Ogólnie rzecz biorąc jego polityka mocno skupia się nie tylko na Araulenie, ale również silnym Amarancie, co jest bardzo ważne w obliczu rosnącej siły Imperium Kalladańskiego. W swoim kraju wzmacnia nastroje patriotyczne i tworzy kult weteranów oraz ogólnego szacunku dla żołnierzy. Zarządza też odbudowę Starego Armektu i prowadzi liczne inwestycje swoich doradców. Chciał nawet na nie wziąć pożyczki, mając plan ich spłaty, ale Rada Hrabiów w obawie przed powtórką dawnych wydarzeń, wypersfadowała mu zachiechanie tego zamiaru.

Obiektywnie na to patrząc Edgar nie jest złym królem, ale popełnił kilka znaczących błędów za które teraz płaci. Jego władza stoi pod znakiem zapytania ze względu na narastającą na sile rebelię Hrabiego var Wyndhame. Nie jest złym królem, ale zdecydowanie niewystarczająco dobrym na trudne czasy, w których rządzi.

• Jedno z silnie trujących ziół zostało nazwane od faktu, że zostało użyte do sporządzenia trucizny, którą otruto Raylę Zwycięską. Zioło nazywa się "Zguba Rayli".

• Ealhmund Wielki i przysłowie z nim związane są inspirowane polskim królem, Kazimierzem Wielkim.

• Historycy twierdzą, że gdyby Wymond Mężny nie oddał swojego życia za córkę nigdy nie dopuściłby do podpisania tak szkodliwych dla królestwa Paktów Armekckich, co zmieniłoby bieg historii Araulenu. Niemniej podczas bitwy postąpił tak, jak podpowiadała jego ojcowska miłość oraz honor.

• Królowie Robert Waleczny i Erys Tyran są nawiązaniem do Roberta oraz Joffreya Baratheon z serii "Pieśń Lodu i Ognia" G. R. R. Martina.