Henry Wielki

Król Henry Wielki to postać, która wzbudzała podziw i respekt swoim wyglądem oraz charyzmą. Uważany za najprzystojniejszego króla Araulenu, Henry miał wyraziste rysy twarzy, które odzwierciedlały jego szlachetne pochodzenie i naturalną urodę. Jego twarz była ozdobiona gęstą, starannie przystrzyżoną brodą, która dodawała mu majestatu.

Henry nosił długie, falujące włosy, które opadały mu na ramiona, nadając mu wygląd zarówno dostojny, jak i męski. Jego oczy, pełne głębi i zrozumienia, emanowały siłą i determinacją, które są niezbędne do rządzenia królestwem. Ubrany w bogato zdobioną szatę w kolorze zielonym, zdobioną złotymi ornamentami, Henry prezentował się jako prawdziwy monarcha.

Mimo swojej przystojnej aparycji, Henry Wielki był poddawany ciągłemu stresowi związanemu z rządzeniem królestwem. Aby odreagować, często spędzał czas na licznych biesiadach oraz w łożu, co stopniowo przyczyniło się do przybierania na masie. Jego sylwetka, choć nadal imponująca, w pewnym momencie zaczęła nosić ślady hedonistycznego stylu życia.

Jego postawa była pełna pewności siebie i królewskiego majestatu. Nawet w chwilach relaksu i zabawy, Henry zachowywał godność i autorytet, które były nieodłącznym elementem jego osobowości. Mimo dodatkowych kilogramów, jego obecność nadal budziła respekt i podziw wśród poddanych i dworzan.

Król Henry Wielki to postać, która łączyła w sobie urodę, siłę i królewski majestat. Jego życie, pełne obowiązków i stresu, było zrównoważone przez chwile hedonistycznego odreagowania, co czyniło go zarówno człowiekiem z krwi i kości, jak i potężnym władcą. Jego wygląd i sposób bycia odzwierciedlały zarówno blaski, jak i cienie życia na królewskim tronie.

Henry przyszedł na świat jako młodszy syn hrabiego Kirlan w bardzo złych dla Araulenu czasach, bo jeszcze za rządów Erysa var Lustinna. Jego rodzice od początku zakładali, że tron Kirlan przejmie po ojcu jego starszy brat, Lancel. Kiedy jednak obaj chłopcy byli mali, to właśnie Henry przejawiał talenty do polityki oraz zarządzania, a jego starszy brat do wojaczki. Niestety jego dzieciństwo przerwała Wojna Czterech Sztandarów. Sytuacja była niepewna, bowiem gdyby Victor var Langver przegrał wojnę, którą wraz z przyszłą Radą Regencyjną wypowiedział królowi, jego cała rodzina zostałaby stracona. Na szczęście wojna zakończyła się zwycięstwem buntowników, którzy, zamiast wybierać króla, utworzyli Radę Regencyjną, aby lata później wybrać nowego władcę spośród swoich dzieci.

Taki przebieg wydarzeń mocno wpłynął na sposób wychowywania Henry'ego, bowiem jego ojciec dla obydwu synów przewidział wspaniałe stanowisko: Lancela pragnął wychować na przyszłego króla, a jego młodszego brata na hrabiego Kirlan. Niestety Lancel, choć był bardzo dobrym synem, to był również niezwykle oporny jeśli chodzi o naukę - nie chciał rządzić, woląc miecz od korony. W tym czasie Henry chodził z ojcem na bankiety, robił bardzo dobre wrażenie na szlachcie oraz podsłuchiwał wiele zakulisowych rozmów, w których uczestniczył jego ojciec. Nie stronił również od licznych komentarzy poczynań ojca oraz krytyki.

Kiedy Henry skończył osiemnaście lat, rodzice oraz synowie odbyli poważną rozmowę. W jej wyniku rodzina zgodnie uznała, że Henry będzie lepszym królem, dlatego też Lancel ustąpił tego zaszczytu bratu, dzięki czemu mógł skupić się na wojaczce, a swoje plany ograniczyć do Kirlan. Hrabia var Langver oficjalnie mianował swojego syna Skarbnikiem Kirlan. Młodzieniec na nowej posadzie nie tylko zarządzał finansami prowincji, ale uczestniczył też w wielu negocjacjach, stając się ważną częścią naprawiania królestwa. Z początku jego petenci chcieli wykorzystać jego brak doświadczenia, lecz Henry nigdy nie ustępował - był bardzo sprawny w mowie oraz sztuce perswazji. Sam mawiał, że od wojowania jest jego brat, on natomiast załatwia sprawy piórem.

Nie zmieniało to jednak faktu, że wokół Henry'ego var Langvera było wiele skandali - głównie za sprawą jego licznych romansów, często z zamężnymi szlachciankami. Choć zarządcą był dobrym, to liczne skandale były solą w oku jego ojca. Dopiero podczas wizyty w Starym Armekcie w 3:155 roku sprawa nieco się wyklarowała - co prawda za sprawą kolejnego skandalu. Henry var Langver, razem z córką przyjaciela swojego ojca Atią var Pathiss, urządził w swoich komnatach całkiem pokaźną orgię ze służącymi, która nie umknęła uwadze reszty szlachty.

Victor var Langver oraz Dervo var Pathiss odbyli z dwójką aferowiczów poważną, ojcowską rozmowę, podczas której młodzi zadeklarowali, że darzą siebie uczuciem i chcieliby się pobrać. Hrabiom bardzo spodobał się pomysł połączenia ich rodów jeszcze silniejszym sojuszem i zgodzili się, pod warunkiem że ci nigdy więcej nie doprowadzą do takiego skandalu. Młodzi pobrali się jeszcze tego samego dnia, a trzy miesiące później w Starym Armekcie odbyło się huczne wesele. Warto zanotować, że nie był to koniec skandali z ich udziałem - para bardzo często lubiła zapraszać do swojego łoża innych szlachciców oraz przedstawicieli niższych warstw społecznych. Bardzo często sypiali też z innymi partnerami i partnerkami, choć nigdy nie mieli do siebie o to pretensji, zgodnie twierdząc, że się na to godzą. Zdecydowanie było to jeden z najdziwniejszych małżeństw, jakie widziało królestwo.

W 3:158 roku Henry kolejny raz pokazał swoje doskonałe umiejętności, kiedy jego ojciec ruszył na wojnę ze zbuntowanym Zakonem Gorejącego Światła. Udało mu się wtedy przekupić oraz przekonać wielu kapitanów zakonu, aby zmienili strony, co ograniczyło straty. Po uporaniu się z buntem Rada Regencyjna spotkała się, a każdy z członków zaprezentował swojego kandydata do tronu.

W wyniku elekcji, która odbyła się w 3:158, Henry var Langver został wybrany na nowego króla Araulenu. Później zapisał się w historii Araulenu jako jeden z najlepszych władców, zaraz obok poprzedzającej go Rady Regencyjnej czy Ealhmunda Wielkiego, Rayli Zwycięskiej oraz Ecberta Zdobywcy z rodu Ectów.

W początkach swojego panowania Henry skoncentrował się na wzmacnianiu pozycji Araulenu, podejmując pertraktacje z Hazardem i próbując nawiązać sojusz z Cypher Clagonem w Hintervoldzie, który toczył walkę o władzę z rodem Frér. Wysłanie Zakonu Drogi Słońca do Hintervoldu miało na celu wsparcie rebelii Clagona, zamiast zakładanych bardziej korzystnych relacji handlowych z Frérami. Decyzja ta wynikała z przewidywań dotyczących nadchodzącej wojny z Imperium Kalladańskim.

Jednakże, jego plany zostały pokrzyżowane przez skandal związany z oskarżeniami o manipulowanie głosami poprzez romans żony króla, Atii var Langver, z księciem Däë Gorem. Choć para królewska oficjalnie nigdy nie odniosła się do tych plotek, wpłynęły one znacząco na ich reputację wśród szlachty - temat ucichł dopiero w 3:159 roku, gdy zagrożenie ze strony najeźdźcy z północy zjednoczyło królestwa Amarantu i stworzyło nowe, większe problemy.

Henry var Langver wykazał się umiejętnością dowodzenia podczas II Wojny Amarantu, co umocniło jego pozycję w kraju, szczególnie po zwycięstwie w Bitwie pod Azmarin. Jego dobry kontakt ze szlachtą oraz działania na rzecz poprawy relacji z Silmaaroonem przyniosły mu popularność wśród poddanych.

Podczas wojny podjął wielokrotnie decyzję, aby wystawić armie Zakonu Gregoriańskiego na pierwszej linii, aby sukcesywnie go osłabiać. Kiedy wojna się skończyła, zmanipulował władców Devronu oraz Revnaru do złożenia mu hołdu lennego, a następnie delegalizacji Zakonu Gregoriańskiego, co doprowadza do Wędrówki Ludu. Zakon do końca swojego istnienia obwiniał Henry'ego Wielkiego za to, że musieli opuścić Amarant.

W międzyczasie trwania wojny król ciągle w sposób sprawny zarządzał królestwem - wzorem poprzedników dawał hrabiom sporą autonomię, a sam proponował różne inwestycje i wspierał hrabiów w ich decyzjach. Kiedy tylko mógł, podróżował po królestwie.

Pomimo sukcesów jego rządy zostały przerwane jego nagłą śmiercią w 3:179 roku - król Henry padł ofiarą trucizny, pozostawiając kraj pod władzą jego syna, Alberta var Langvera. Henry var Langver, choć uznawany za jednego z najlepszych władców Araulenu, nie dożył realizacji swoich ambitnych planów, a jego śmierć pozostaje owiana tajemnicą, wywołując spekulacje co do przyczyn i sprawcy.

Nie wiadomo kto otruł króla, chociaż podejrzeń jest wiele. Mówi się o Vuldarczykach, którzy chcieli go ukarać za to, że się za nimi nie wstawił, kiedy ich kraj był rozbierany przez Hazard oraz Hintervold, o Hazardczykach, z którymi relacje po wojnie znacząco się pogorszyły lub nawet o Gregorianach, którzy chcieli ukarać naród arauleński za podniesienie ręki na Zakon. Tego prawdopodobnie nigdy się nie dowiemy.

Niemniej wielkość Henry'ego var Langvera polegała na tym, że był dobrym królem zarówno na czas wojny oraz pokoju - idealnym balansem między jednym i drugim, co wcześniej w historii Araulenu się nie zdarzyło. Był w stanie skutecznie zarządzać królestwem i je rozwijać w trakcie II Wojny Amarantu, co jest nie mniej imponujące. Niemniej jego zarządzanie było gorsze niż Ealhmunda Wielkiego, a dowodzenie gorsze niż Rayli Zwycięskiej. Mimo to Henry otrzymał przydomek Wielki i jest zaliczany w poczet najlepszych władców Araulenu.

Rządy Henry'ego Wielkiego, choć cieszyły się ogólnym poparciem kraju, nie obyły się bez żadnych kontrowersji. Sam król i jego żona, Atia var Pathiss, znani byli na dworze ze swoich rozwiązłych stylów życia. Para bardzo często lubiła zapraszać do swojego łoża innych szlachciców oraz przedstawicieli niższych warstw społecznych. Organizowali też wiele orgii ze swoją służbą i bardzo często sypiali też z innymi partnerami i partnerkami - oboje byli biseksualni.

O ile ich łóżkowe przygody nie kończyły się kłótniami między nimi, bo oboje się na to godzili, to problemem stawały się liczne oskarżenia lordów i baronów wobec nich o podkradanie mężów i żon. Ich chuć generowała im przeciwników politycznych. Kościół, choć początkowo był wielkim sprzymierzeńcem Henry'ego, również nie popierał ich stylu życia.

Warto zaznaczyć, że sypianie z innymi szlachcicami nierzadko miało podłoże polityczne i było pragmatyczną drogą do celu.

Ciągłe poszukiwanie nowych doznań doprowadziły do spłodzenia przez Henry'ego wielu bękartów, a Atia często znikała z życia politycznego na parę miesięcy, a następnie pojawiała się ponownie w momencie, kiedy jedna z jej pokojówek, akurat "urodziła" dziecko. Niemniej trzeba przyznać, że para dbała o swoje bękarty - dokładali wszelkich starań, aby rodzinom, które przyjęły ich nieślubne dzieci, niczego nie brakowało.

Ich chuć ustała, kiedy ich pierwszy syn, Albert, osiągnął wiek, w których zaczął rozumieć co robią jego rodzice. Faktem jest też, że przez lata rządzenia Henry, choć nadal był przystojny, strasznie się roztył. Rządzenie tak dużym królestwem w czasie wojny było bardzo stresujące, co król leczył licznymi biesiadami.

Co ciekawe rozwiązłość seksualna pary stawia bardzo poważne znaki zapytania w kwestii pochodzenia Alberta, który w niczym nie przypominał swojego ojca.

• Istnieje prawdopodobieństwo, że Edvin Sunrider, ojciec króla Edgara, który uważany jest za bękarta Henry'ego, w rzeczywistości był bękartem Atii, który został powierzony pokojówce Henry'ego.

• Henry Wielki cierpiał na kompulsywne zajadanie stresu.

• Henry Wielki miał aż 13 bękartów.

• Henry Wielki i jego żona byli biseksualni.