Ealhmund Wielki

Ealhmund Wielki był monarchą zrównoważonym, pragmatycznym i dalekowzrocznym. Choć nie posiadał militarnej żarliwości swojej matki, wyróżniał się zdolnością do podejmowania mądrych i przemyślanych decyzji, które miały na celu dobro królestwa i jego mieszkańców. Jego postawa była bliska idei praworządności, dążąc do harmonii i sprawiedliwości, ale również potrafił być surowy i stanowczy, gdy wymagała tego sytuacja. Był oddany idei pokoju i rozwoju, co widać było w jego reformach społecznych i gospodarczych. Jednocześnie, Ealhmund Wielki był królem, który rozumiał znaczenie silnej i lojalnej ochrony, co skłoniło go do założenia Gwardii Królewskiej, zwanej Złotymi Płaszczami.

Ealhmund Wielki, syn Rayli Zwycięskiej, dorastał w cieniu swojej niezwykłej matki, która była nie tylko królową, ale i wybitnym strategiem wojennym. Jego dzieciństwo przypadło na burzliwy okres III Wojny Arauleńskiej, podczas której Rayla prowadziła liczne kampanie militarne. Z powodu częstych nieobecności matki, która była zajęta prowadzeniem wojen i rozszerzaniem granic królestwa, Ealhmund spędzał dużo czasu pod opieką wicekróla Aegenwulfa var Wyndhame. Aegenwulf, bliski przyjaciel rodziny królewskiej, pełnił rolę zarówno mentora, jak i opiekuna młodego księcia. To on nauczył Ealhmunda sztuki rządzenia, dyscypliny oraz szacunku dla prawa i porządku, które stały się fundamentem przyszłych rządów młodego następcy tronu.

Ealhmund obserwował, jak Aegenwulf zarządza królestwem w imieniu jego matki, co dało mu solidne podstawy do przyszłego sprawowania władzy. Chociaż młody książę był świadomy wielkich ambicji Rayli i jej militarnych sukcesów, dorastanie w atmosferze skupionej na zarządzaniu państwem oraz odpowiedzialności wobec obywateli ukształtowało jego własne podejście do rządzenia. Kiedy Ealhmund trochę podrósł, Aegenwulf powołał go do Wysokiej Rady jako Kanclerza Skarbu Korony, co umożliwiło mu bezpośrednie zaangażowanie w zarządzanie finansami królestwa. To połączenie wojennego dziedzictwa matki oraz administracyjnego i prawnego doświadczenia wicekróla miało kluczowy wpływ na jego późniejsze decyzje jako władcy Araulenu.

Pod rządami Ealhmunda Wielkiego Araulen przeszedł gruntowne zmiany. Po wstąpieniu na tron, jego priorytetem było zakończenie III Wojny Arauleńskiej, co pozwoliło skupić się na wewnętrznym rozwoju królestwa. Widząc problemy wynikające z zarządzania ogromnym terytorium, Ealhmund opracował i wdrożył Wielki Plan Rozwoju, który koncentrował się na rozwoju infrastruktury, handlu i administracji. Budowa nowych dróg, fortec i miast, zwłaszcza w nowo zdobytych ziemiach Vuldaru, znacząco podniosła poziom cywilizacyjny tych terenów.

Ealhmund Wielki również znacznie rozwinął politykę dyplomatyczną, wasalizując Księstwo Silmaaroon w zamian za wsparcie militarne przeciwko groźbie ataku ze strony Zakonu Gregoriańskiego. Dążył także do zakończenia religijnych prześladowań, rozwiązał Arauleńską Inkwizycję i zreformował Kościół, wprowadzając rozróżnienie między herezją a innowierstwem. Jego polityka przyniosła stabilność i pokój religijny w królestwie. Władca wsparł również ród Däë Gor z wyspy Riggë w ich buncie przeciwko panującemu tam rodowi, co zaowocowało zdobyciem tronu przez jego sojuszników i uczynieniem Riggë wasalem Araulenu.

Rządy Ealhmunda Wielkiego można ocenić jako wybitnie udane. Był królem, który doskonale rozumiał, że militarna potęga, choć ważna, nie jest jedynym fundamentem silnego państwa. Jego reformy przekształciły Araulen z królestwa wojennego w państwo o rozwiniętej infrastrukturze, stabilnej gospodarce i silnym systemie administracyjnym. Plan Rozwoju Króla Ealhmunda był kluczowym elementem, który zmodernizował królestwo, a jego decyzje dyplomatyczne pozwoliły na rozszerzenie wpływów Araulenu bez konieczności prowadzenia kolejnych wojen. Ealhmundowi udało się również zakończyć wewnętrzne konflikty religijne i wprowadzić pokój, co pozwoliło na dalszy rozwój społeczny i gospodarczy. Jego decyzje o wasalizacji Silmaaroonu oraz poparcie dla rodu Däë Gor świadczą o jego strategicznym myśleniu i umiejętności budowania trwałych sojuszy. Jego panowanie pozostawiło po sobie silne, zjednoczone i nowoczesne państwo, które cieszyło się powszechnym dobrobytem.

Ealhmund Wielki zmarł ze starości w 2:299 roku, pozostawiając po sobie dziedzictwo mądrego reformatora, którego rządy wzmocniły pozycję Araulenu na kontynencie i zapewniły mu wieloletnią stabilność.

• "Ealhmund Wielki zastał Vuldar drewniany, a zostawił murowany" - Król Ealhmund Wielki przeprowadził szeroko zakrojoną rozbudowę Vuldaru, inwestując w budowę kamiennych fortec, dróg i miast. To powiedzenie nawiązuje do słynnej frazy odnoszącej się do polskiego króla, Kazimierza Wielkiego, który podobnie rozwinął infrastrukturę swojego królestwa.