I Wojna Arauleńska

I Wojna Arauleńska wybuchła w wyniku złożonego splotu czynników politycznych, terytorialnych i religijnych, które narastały przez dziesięciolecia przed otwartym konfliktem. Główną przyczyną była ekspansjonistyczna polityka Ard-Rígh Séasána Hanwyna z Hazardu, który dążył do podporządkowania sobie słabych i podzielonych księstw centralnego Amarantu. Hazard, wzmocniony militarnie i gospodarczo po konsolidacji Północnego Hazardu, szukał nowych terenów do podboju, widząc w rozdrobnionej Heptarchii Arauleńskiej łatwy łup.

Drugą kluczową przyczyną była rywalizacja między tradycyjnymi wierzeniami Hazardu a rosnącym wpływem kultu Aglosa w księstwach Heptarchii. Misjonarze z Alasparu od lat działali na tych terenach, a ich nauki o sprawiedliwości i jedności zaczęły znajdować posłuch wśród lokalnych władców. Ard-Rígh Hanwyn postrzegał to jako zagrożenie dla swojej władzy i tradycyjnego porządku, dążąc do stłumienia nowej wiary siłą.

Bezpośrednim pretekstem do wojny stały się spory graniczne między Księstwem Haltalskim a Hazardem, które Hanwyn wykorzystał jako uzasadnienie inwazji. 16 Jullah 2:110 roku hazardzka armia przekroczyła granice Haltalu, rozpoczynając kampanię terroru - paląc wioski i dokonując masowych egzekucji. Ta bezprecedensowa brutalność zmusiła księstwa Heptarchii do zjednoczenia się w Koalicji, choć początkowo brakowało im wspólnej strategii i przywództwa.

Ostatecznie to połączenie czynników - imperialne ambicje Hazardu, religijna rywalizacja i bezpośrednia agresja na Haltal - doprowadziło do wybuchu pełnowymiarowej wojny, która zmieniła oblicze centralnego Amarantu.

Wojna rozpoczęła się 16 Jullah, gdy armia hazardzka przekroczyła granice Księstwa Haltalskiego, rozpoczynając krwawą kampanię. Żołnierze Hazardu palili wioski i dokonywali masowych egzekucji na ludności cywilnej, siejąc terror wśród mieszkańców. W ciągu miesiąca doszczętnie spalili Dartan i przystąpili do oblężenia stolicy księstwa – Haltalu.

Na szczęście dla Koalicji, szybka reakcja Księstw Whisperhout i Armekckiego pozwoliła na odbicie twierdzy po dwudniowej błyskawicznej akcji. Mimo zdobycia miasta przez Hazard, zjednoczone siły księstw odzyskały kontrolę nad Haltalem, rozpoczynając walkę o pozostałe terytoria.

Jak się później okazało, atak na Haltal był jedynie przemyślaną dywersją. W tym samym czasie druga armia hazardzka wyruszyła z Dúnmharu na osłabione walką terytoria Księstwa Armekckiego. W ciągu pół roku Hazardczycy rozbili trzy armekckie armie, ostatecznie docierając pod mury stolicy księstwa.

Oblężenie zakończyło się po dwóch dniach zdobyciem pałacu książęcego. Upadek Księstwa Armekckiego pozbawił Koalicję dostępu do morza i znacznie osłabił jej pozycję strategiczną.

Przełom nastąpił w roku 2:110, gdy Gregor var Lustinn wprowadził wojska na teren Hazardu, przygotowując się do oblężenia Dúnmharu. Hazardczycy, przekonani o swojej przewadze, skupili siły w stolicy, ignorując zagrożenie ze strony innych frontów.

Henry var Ect wykorzystał tę sytuację, atakując portowe miasto Merton i odcinając główną armię hazardzką od posiłków. W międzyczasie, dzięki tajnemu porozumieniu z Księstwem Kirlańskim, udało się zablokować Dúnmharu od strony morza, co dodatkowo osłabiło pozycję Hazardu.

Decydujące starcie rozegrało się na Polach Kahledzkich. Henry var Ect, który przed bitwą przyjął symbolikę Aglosa od misjonarzy z Alasparu, poprowadził swoje wojska do walki. W kluczowym momencie bitwy postać Henry'ego zaczęła promieniować nieziemskim blaskiem – znak boskiej interwencji Aglosa.

Boska moc przełamała prawą flankę Hazardu, a sam Henry pokonał w pojedynku dowódcę wrogiej armii. Zdezorientowani Hazardczycy zostali całkowicie rozbici, a pomoc z morza uniemożliwiła im odwrót do Starego Armektu.

Miesiąc po zwycięstwie na Polach Kahledzkich rozpoczęło się oblężenie Starego Armektu, które zakończyło się po tygodniu sukcesem Koalicji. Ard-Rígh Séasán Hanwyn, widząc beznadziejność swojej sytuacji, zaproponował negocjacje.

Na spotkanie dyplomatyczne przybyło jednak nie przedstawicielstwo Koalicji, lecz delegacja nowo powstałego Królestwa Araulenu z Henrym var Ectem jako królem, znany od tamtej chwili jako Król Henry Założyciel. Jako stolicę nowego państwa ustanowiono Stary Armekt, a Henry zrzekł się władzy w Whisperhout na rzecz rodu var Graven.

Ard-Rígh Séasán Hanwyn, przerażony konsekwencjami własnej chciwości, podpisał upokarzającą kapitulację, na mocy której Dúnmhar stał się arauleński, a hazardzkie wojska wycofały się z Srebrnych Marchii. Połowa oblężonej armii wróciła do Hazardu, druga pozostała jako zakładnicy. Hanwyn jednak planował złamać układ – jego powrót z nową armią został udaremniony przez srogą zimę, blokującą górskie przejścia.

Król Henry Założyciel wykorzystał ten czas na wzmocnienie królestwa. W 2:111 wysłał ultimatum do Księstwa Morberskiego – przyłączenie lub wojna. Książę Varys var Morberg, pewny swej siły, odrzucił propozycję, lecz arauleńska armia w dwa miesiące złamała opór prowincji.

Pokonany Varys złożył przysięgę lojalności Henry'emu i oddał mu swoją armię. Ten ruch poszerzył granice Araulenu i wzmocnił jego siły przed ostatecznym starciem z Hazardem, potwierdzając boskie błogosławieństwo Aglosa dla dynastii Ectów.

Po srogiej zimie, która uniemożliwiła Hazardowi przeprowadzenie kontrofensywy, Ard-Rígh Séasán Hanwyn wysłał posłańców do Króla Henry'ego Założyciela z groźbami i ultimatum. Hazardzki władca, wykorzystując zimowe miesiące, odbudował znaczną część swojej armii i domagał się natychmiastowego zwrotu jeńców wojennych, grożąc w przeciwnym razie nową inwazją. Była to próba zastraszenia młodego królestwa, jednak Henry Założyciel, świadom swojej przewagi militarnej, nie zamierzał ulec szantażowi. Jego decyzja była bezprecedensowa i miała charakter zarówno strategiczny, jak i symboliczny – rozkazał stracić wszystkich hazardzkich jeńców dokładnie w tych samych miejscach, gdzie ich rodacy wcześniej dokonywali masakr na ludności Haltal. Była to nie tylko zemsta za zbrodnie, ale także jasny sygnał, że Araulen nie będzie negocjował z terroryzującym wrogiem.

Egzekucje jeńców stały się iskrą, która rozpaliła szesnastoletnią wojnę między królestwami. Ard-Rígh Hanwyn, wściekły i upokorzony, rzucił wszystkie dostępne siły przeciwko Araulenowi, jednak przewaga Henry'ego Założyciela okazała się trwała. Król, jako Boski Czempion Aglosa, prowadził swoje wojska z niezachwianym przekonaniem o słuszności sprawy, a jego taktyka, wsparta boskim błogosławieństwem, przynosiła kolejne zwycięstwa. Ostateczny cios Hazardowi zadał już syn Henry'ego, król Diggory Żelazny, który w 2:127 roku zdobył Ríoghbhaile – symboliczną stolicę Północnego Hazardu. Upadek tego miasta przypieczętował klęskę Hanwyna i zmusił go do podpisania Paktów Pokojowych. Starzejący się Ard-Rígh, mający wówczas 80 lat i wyczerpany długotrwałą wojną, ostatecznie uznał wyższość dynastii Ectów i boskie przeznaczenie Araulenu.

I Wojna Arauleńska przyniosła fundamentalne zmiany w strukturze politycznej centralnego Amarantu. Zakończyła okres Heptarchii Arauleńskiej, zastępując luźną federację sześciu księstw zjednoczonym Królestwem Araulenu pod berłem dynastii Ectów. Henry Założyciel, ustanowił nowy porządek, w którym władza centralna dominowała nad dawnymi księstwami, przekształconymi w prowincje lub wasalne terytoria.

Klęska Hazardu i podpisanie Paktów Pokojowych w Ríoghbhaile oznaczały utratę przez to królestwo kontroli nad Srebrnymi Marchiami, które weszły w skład Araulenu. Ard-Rígh Séasán Hanwyn do końca życia nie pogodził się z tą stratą, co według kronikarzy przyspieszyło jego śmierć dwa lata po wojnie.

Boska interwencja Aglosa podczas bitwy na Polach Kahledzkich miała dalekosiężne skutki dla życia religijnego w regionie. Henry Założyciel, jako Boski Czempion, uczynił kult Aglosa oficjalną religią nowego królestwa. Założenie Akademii Kapłanów Słońca w Whisperhout i budowa licznych świątyń zapoczątkowały instytucjonalizację Arauleńskiego Kościoła Aglosa.

Dzień Vaernir, w którym rozegrała się przełomowa bitwa, zyskał podwójne znaczenie - jako święto religijne i zarazem dzień narodzin arauleńskiej państwowości. Potomkowie Henry'ego dziedziczyli fragmenty boskiej mocy, co legitymizowało ich władzę i utrwalało związek dynastii Ectów z Aglosem.

Wojna radykalnie przekształciła mapę polityczną regionu. Oprócz utraty Srebrnych Marchii, Hazard musiał oddać strategiczne miasto Dúnmharu, które stało się ważnym ośrodkiem Araulenu. Zjednoczone królestwo wchłonęło dawne księstwa Heptarchii, w tym oporne, podbite siłą Księstwo Morberskie.

Zdobycie Ríoghbhaile przez króla Diggorego Żelaznego przypieczętowało podbój Północnego Hazardu, choć rdzenne ziemie hazardzkie zachowały niezależność. Nowe granice ustalone traktatami przetrwały przez pokolenia, kształtując geopolitykę regionu.

Dwudziesto sześcio konflikt pozostawił trwałe ślady w mentalności mieszkańców Araulenu. Okrucieństwa Hazardu, szczególnie masakry w Księstwie Haltalskim, oraz późniejsza zemsta Henry'ego Założyciela na jeńcach wojennych, zradykalizowały stosunki między narodami. Pola Kahledzkie stały się miejscem pamięci i pielgrzymek, a także nekropolią królewską dynastii Ectów.

Wojna ukształtowała arauleńską tożsamość narodową, łącząc dawne księstwa wspólnym mitem założycielskim opartym na boskim wybraniu Henry'ego i zwycięstwie nad pogańskim wrogiem. Ten narracyjny schemat wpływał na arauleńską politykę przez kolejne stulecia.