I Wojna Arauleńska

8 czerwca 2:101 hazardzka armia rozpoczęła gwałtowne poszerzanie swojego terytorium. Wydzielona została nowa marchia - Północny Hazard, w którym zebrała się kolejna armia. Król Sebastian Hahn osobiście wyruszył do Dankmaru, tymczasowo czyniąc z niewielkiego miasta stolicę. Zagrożenie dla księstw centralnego amarantu było oczywiste i nikt nie mógł przejść obok tego obojętnie.

Dwa tygodnie od pierwszych raportów zwiadowczych odbyło się spotkanie trzech włodarzy, w którym uczestniczyli: Gregor Lustinn, reprezentant Księstwa Haltalskiego, Henry Ect, reprezentant Księstwa Whisperhout oraz Charles Pathiss, reprezentant Księstwa Armekckiego. Wszystkie te księstwo były związane ze sobą umową gospodarczą, jednakże podczas tych obrad podjęto decyzję o współpracy militarnej w obliczu zagrożenia ze strony Hazardu. Książęta rozpoczęli relokowanie armii wzdłuż wspólnego frontu.

16 lipca armia hazardzka wkroczyła zbrojnie na teren Księstwa Haltalskiego, niszcząc wszystko na swojej drodze – palili wioski oraz dokonywali masowych egzekucji na miejscowej ludności. W przeciągu miesiąca doszczętnie spalili Dartan i zaczęli oblężenie stolicy księstwa – Haltalu. Na szczęście Koalicji, Hazardzki atak spotkał się z szybką reakcją Księstw Whisperhout i Armekckiego. Mimo, że miasto zostało zdobyte, dwudniowa szybka akcja pozwoliła odbić twierdzę. Rozpoczęła się walka o pozostałe terytoria. Okazało się jednak, że wszystko było jedynie bardzo dobrze przemyślaną taktyką Króla Hazardu. W tym czasie bowiem druga armia ruszyła z Dankmaru na osłabione walką w Haltal terytoria Księstwa Armekckiego. W przeciągu pół roku rozbili trzy armekckie armie, ostatecznie ścierając się z niedobitkami w ówczesnej stolicy Księstwa Armekckiego. Hazard wygrał oblężenie, zdobywając pałac po dwóch dniach.

Sensem istnienia Księstwa Armekckiego była jedynie przynależność do Koalicji. Następne kilka lat Koalicja spędziła na próbach odbicia straconego terytorium (stracili dostęp do morza) i odpieraniu ataków na granica Księstwa Haltalskiego. Przełom nastąpił w 2:110, w którym Gregor Lustinn wprowadził wojsko na teren Hazardu, ewidentnie szykując się do oblężenia Dankmaru, które dla Króla Hazardu było śmiechem. Szybka rotacja oraz przemieszczenie wojsk, dobre morale i potężne fortyfikacje zwiastowały rychły upadek haltalskiej armii. Kiedy Hazardzkie wojsko skupiło się w Dankmarze, Koalicja wykorzystała przeciwko swoim wrogom ich własną taktykę. Kiedy Hazardczycy przygotowywali się do dumnej i kończącej wojnę obrony Dankmaru, Henry Ect zaatakował z innej strony, podbijając portowe miasto Merton i odcinając główną armię od pomocy z serca królestwa. Król jednak nie bał się, bo wiedział, że z podbitego Armektu zmierza kolejna armia. Haltalscy wojacy nie dali się jednak prowokować i skutecznie przeciągli szturm do momentu, aż nie przybyła niespodziewana pomoc od Księstwa Kirlańskiego.

Aby zminimalizować szansę wykrycia, Ect, bez wiedzy pozostałych Książąt, porozumiał się z Ulriciem Langverem, który w zamian za przyszłe szlaki handlowe zablokował port Dankmaru i zaczął pomagać w oblężeniu miasta z wody. Dzięki temu Ect zaryzykował kolejny raz – przemieścił cześć swojej armii oraz tej, która miała oblegać hazardzką twierdzę, w taki sposób, aby spotkać się z hazardzką armia na Polach Kahledzkich. Co ciekawe przed bitwą odwiedzili go misjonarze z Alasparu, którzy głosili wiarę w Aglosa. Książę zdecydował się pójść do bitwy nosząc symbol boga sprawiedliwości - słońce.

Zdezorientowani Hazardczycy zostali rozbici, a kolejna pomoc z wody Księstwa Kirlańskiego nie pozwoliła wycofać im się do Armektu. Miesiąc później rozpoczęło się oblężenie dawnej stolicy Księstwa Armekckiego, które po tygodniu zakończyło się sukcesem. Król Sebastian Hahn wiedział, że jest na przegranej pozycji i zgubiła go chęć upokorzenia przeciwnika. Zaproponował dyplomatyczne spotkanie, na które nie przyszła Koalicja, tylko zawiązane już Królestwo Arauleńskie, które według ustaleń miało być rządzone przez jednego Króla – Henry’ego Ecta. Jako stolica został ustanowiony Armekt, a nowy król zrzekł się władzy w Whisperhout na rzecz kuzynowskiego rodu var Graven.

Hazardzki Król był przerażony ubocznymi skutkami jego własnej chciwości. Zgodził się na kapitulację, na mocy której Dankmar miał stać się miastem arauleńskim, Hazardzkie wojska wycofano z terytoriów przyszłych Srebrnych Marchii, a armię będącą w twierdzy podzielono na pół – pierwsza część miała wrócić do Hazardu, a druga zostać w Araulenie jako jeńcy wojenni i gwarancja pokoju. Powrót Króla Sebastiana na czele nowej armii był jedynie oczywistą dywersją. Sroga zima na szczęście sprawiła, że góry miedzy królestwami pozostawały na kilka miesięcy niemożliwe do przejścia dla wystarczająco dużej armii. Król Ect musiał poszerzyć terytoria oraz skądś zapewnić armię, a wyposażenie tworzyć daleko od hazardzkich granic. W 2:111 do Księstwa Morberskiego przybyło poselstwo z Armektu z przejrzystą propozycją – prowincjonalizacja ich terenów albo szybka wojna. Książę Varys var Morberg był jednak zbyt dumny i uważał, że kiedy Araulen upadnie, sam obroni się przed Hazardem. Jego ambicje bardzo szybko zostały zgaszone przez armię, która w dwa miesiące podbiła prowincję, zmuszając Księcia do przyłączenia się do królestwa, przysięgi lojalności oraz powierzenia Królowi Ectowi swojej armii.

Po zimie na horyzoncie pojawili się hazardcy posłańcy z groźbą – Król Hahn stworzył przez zimę nową armię i groził ponownym atakiem, jeśli jeńcy nie wrócą do domów. Król Ect podejrzewał, że jego armia obecnie jest większa oraz lepiej wyposażona niż hazardzka, dlatego jako karę za zbrodnie dokonane na ludności haltalskiej kazał zabić wszystkich hazardzkich jeńców dokładnie tam, gdzie palili wcześniej wioski. Rozpoczęła się szesnastoletnia wojna przeciwko Hazardowi zakończona przez Króla Diggorego Ecta zdobyciem Reingardu w 2:127, co przypieczętowało podbój Północnego Hazardu. Król Sebastian, jako 80-letni, zmęczony przegraną wojną człowiek, zgodził się na podpisanie Paktów Pokojowych oraz zakończenie wojny.

Na mocy podpisanego paktu pokojowego Król Sebastian Hahn musiał oficjalnie uznać dwie nowe arauleńskie prowincje - Srebrne Marchie oraz Reingard. W ten sposób powstało Królestwo Araulenu, które na zawsze dumnie wpisało się w historię Amarantu i pozostawało potęgą przez setki lat.

Po bitwie na Polach Kahledzkich, Henry var Ect przekonwertował się na wiarę w Aglosa i założył kościół w Araulenie. Jego synowie byli wychowywani w nowej wierze.

• Ciekawostką jest to, że dwa lata po zakończeniu wojny Król Sebastian Hahn zmarł na zawał – arauleńczycy prześmiewczo mówią, że po prostu dojrzał, jak na jego błędzie powstała potęga i jego serce pękło na pół