Kultura Araulenu

Lojalność, z punktu widzenia Arauleńczyków różni się nieco od tej spotykanej w innych państwach. Lordowie widziani są bardziej jako obrońcy i liderzy, którzy reprezentują lokalną ludność. Choć wszyscy, w teorii podlegają władzy króla rzadko zdarza się, że podwładny staje przeciwko swojemu zwierzchnikowi, np. żołnierz przeciwko swojemu lordowi lub lord przeciwko swojemu baronowi. Najlepiej to obrazują wojny domowe, kiedy za hrabiami oraz lordami zawsze murem stają ich chorąży. Oznacza to, że ludzie czują większą przynależność do swojej lokalnej spłeczności niż do królestwa, jako całości, co nie oznacza, że nie czują się częścią państwa.

Araulen wyróżnia się też wysokim poszanowaniem życia swoich obywateli na tle innych ludzkich królestw i tak jak na całym Amarancie, niewolnictwo jest nielegalne i powszechnie uznawane za coś złego. Naturalnie stawia to miejscową ludność jako naturalnych wrogów społeczeństw, które uważają inaczej.

W Araulenie waleczność jest jedną z najwyżej cenionych wartości, a jej mieszkańcy są znani ze swojej odwagi i umiejętności bojowych. Wojownicy, którzy bronią swoich ziem i ludzi, są szanowani i podziwiani. Jednak waleczność nie jest zarezerwowana tylko dla tych, którzy walczą na polu bitwy. Arauleńczycy wierzą, że odwaga przejawia się również w codziennych wyzwaniach i trudach. Osoby, które nie potrafią walczyć, nie są stygmatyzowane – każdy, kto przyczynia się do dobra królestwa w inny sposób, jest równie ważny. W Araulenie odwaga ma wiele twarzy, a każdy akt poświęcenia i odwagi jest wysoko ceniony.

Praca na rzecz społeczeństwa to kluczowa wartość w Araulenie. Arauleńczycy wierzą, że każdy powinien przyczyniać się do dobra wspólnego, niezależnie od swoich umiejętności. Rolnicy, rzemieślnicy, nauczyciele, kupcy – wszyscy są nieodzowną częścią społeczności. W Araulenie nie ma miejsca na lenistwo czy egoizm, a ciężka praca i poświęcenie dla innych są wysoko cenione. Społeczeństwo jest silne dzięki wspólnemu wysiłkowi wszystkich jego członków, a każdy, kto w jakikolwiek sposób przyczynia się do jego rozwoju, jest szanowany.

Jedność jest fundamentem arauleńskiego społeczeństwa. Pomimo różnorodności prowincji, Arauleńczycy są zjednoczeni wspólnymi wartościami i celami. Szacunek do szlachty, głęboka wiara i lojalność wobec swoich lordów tworzą silne więzi społeczne. W Araulenie wierzy się, że siła królestwa tkwi w jedności jego mieszkańców. Chociaż różnice regionalne są akceptowane i szanowane, to wspólnota i wzajemne wsparcie są na pierwszym miejscu. Arauleńczycy wierzą, że każdy powinien robić dla królestwa oraz społeczeństwa to, w czym jest najlepszy, a współpraca i wzajemna pomoc są kluczem do sukcesu całego narodu.

Jako jedno z pierwszych amarantiańskich mocarstw Araulen miał wysokie zapotrzebowanie na wysokiej jakości naukę. Pierwszy uniwersytet powstał w Whisperhout, we wczesnych latach istnienia królestwa i do dzisiaj jest najlepszym w królestwie oraz jednym w najbardziej prestiżowych na kontynencie oraz świecie. To właśnie na nim uczy się większość Arauleńskiej szlachty oraz zagraniczni studenci. Poza tym jest jeszcze uniwersytet w Kirlan, lecz ten jest dużo mniej prestiżowy. W większych miastach są szkoły, a ci których nie stać na posłanie dzieci do szkoły korzystają z nauki domowej. Arauleńska nauka skupia się głównie na ekonomii (inaczej pojmowanej niż np. w Aspin), technologii wojskowej, dowodzeniu oraz zarządzaniu. Uogólniając Arauleńczycy uchodzą za naród wykształcony. Sposród całego Amarantu to właśnie w tym państwie jest najmniej niepiśmiennych obywateli.

Warto wspomnienia na pewno jest Kapituła, która pierwotnie była organizacją Arauleńską, a dopiero po III Wojnie Amarantu stała się organizacją oderwaną od konkretnego państwa na skalę całego kontynentu. Obecność tak dobrze zorganizowanej społeczności magów przyniosła ze sobą szereg korzyści takich jak wysoko rozwinięta technologia magiczna oraz uniwersytet magiczny w Whisperhout. Kapituła propaguje przede wszystkim magię jako narzędzie, które ma służyć wszystkim. Dzięki licznym projektom, które służyły ogółowi społeczeństwa mieszkańcy Araulenu mają wysokie zaufanie do magów, a dzięki staraniom Kapituły podstawowa wiedza o magii jest dość powszechna. Ze względu na rozszerzenie działalności Kapituły na cały kontynent, szacuje się, że w przeciągu kilkudziesięciu lat będzie można tak powiedzieć o mieszkańcach całego Amarantu.

• Uniwersytet Torragburh
• Uniwersytet Whisperhout

Araulen jest społeczeństwem hierarchicznym, który dzieli się głównie na kilka stanów:

• stan władz - najmniej liczba grupa, którą stanowi król, hrabiowie, baronowie i lordowie oraz ich doradcy

• stan wyższy - jest to szlachta, która składa się na: rycerstwo, magnaterię i właścicieli ziemskich; oraz duchowieństwo.

• stan niższy - pozostała część społeczeństwa, czyli wojskowi, chłopi, rzemieślnicy oraz kupcy.

Każdym skrawiem ziemi rządzi jakiś lord, baron oraz hrabia, których własnością jest dana ziemia. Osoba postawiona niżej w hierarchii może oddać część własności innej osobie. W praktyce oznacza to, że kupując na przykład dom stajemy się jego właścicielami, ale nadal podlegamy pod jurysdykcję władz, która może tym domem rozporządzać wedle uznania. Oczywistą wadą takiego rozwiązania jest to, że mimo nabycia ziemii może ona zostać w każdej chwili odebrana przez władcę, lecz w praktyce bardzo rzadko ma taki proces miejsce, ponieważ doprowadziłby do sporem ilości roszczeń. Kiedy taka sytuacja już wystąpi istnieje możliwość poszukiwania pomocy u władcy, który jest wyżej w hierarchii.

Władze oraz właściciele ziemscy mogą takie ziemie dzierżawić lub oddawać pod nadzór. Jest to bardzo częste rozwiązanie w przypadku farm - lord nadaje prawo do rozporządzania częścią swojej ziemii nadzorcy, które buduje na niej farmy oraz prowadzi uprawy. Nadzorca rozporządza tą ziemią, jakby była jego, ale w rzeczywistości należy do jego lorda, któremu musi oddawać określony procent wytwarzanych dóbr lub złota z zarobku. W ten sposób najcenniejszym "towarem" w Araulenie jest prawo do ziemii.

Do stanu władz można dołączyć tylko poprzez nadanie - np. baron musi wyznaczyć daną osobę na nowego lorda domeny. Jest to bardzo trudne ponieważ domeny są przydzielone do rodzin szlacheckich, a stanowisko władcy jest dziedziczne. Lokalna ludność jest bardzo przywiązana do swoich władców, o ile rządzą nimi dobrze i uczciwie, nie lubią zmian. Próba zamiany władcy najczęściej kończy się jego buntem, do której dołączają jego poddani oraz podlegli mu władcy. W praktyce oznacza to, że nowy władca wyznaczany jest tylko w przypadku wygaśnięcia lub skazania rodu.

Bycie w stanie wyższym wiąże się ze szlachectwem lub duchowieństwem. Szlachciem się jest z racji urodzenia lub nadania. Każdy szlachcic należy do rodu, który stanowi jego rodzina. Nadając szlachectwo np. mężowi, szlachtą automatycznie staje się całego jego rodzina, wliczając w to żonę oraz dzieci. Nadanie szlachectwa nie działa wstecz, co oznacza, ze rodzice świeżo upieczonego szlachcica nie są szlachcicami. Nadanie szlacheckie można otrzymać na wiele sposób, chociaż nie jest to określone przez prawo, co oznacza, że przedstawiciele władz mogą je nadawać wedle uznania. Bycie szlachcicem wiążę się z prestiżem, ale przede wszystkim z prawem do nabywania większej ilości ziemii, oczywiście w ramach wcześniej opisanego systemu. Będąc szlachcicem można zostać rycerzem lub właścicielem ziemskim.

Stan niższy to cała reszta społeczeństwa. Członkowie stanu niższego nie mogą posiadać na własność ogromnych połaci ziemi zdatnych pod uprawy, jednak mają możliwość nabywania nieruchomości oraz użytkowania ziemi na podstawie Prawa Osadniczego. Prawo to pozwala im na dożywotnie i dziedziczne korzystanie z ziemi, domów, warsztatów lub ich części, ale formalnie ziemia wciąż należy do lorda. Osadnik musi wykupić to prawo oraz uiszczać coroczną daninę, aby utrzymać swoje miejsce.

Stan niższy nie jest podzielony na kasty, więc każdy może wykonywać taki zawód, jaki chce, ograniczany jedynie przez swoje umiejętności oraz rynek. Ułatwiają to gildie cechowe, które skupiają wokół siebie ludzi o tym samym fachu, zapewniając im wsparcie oraz dostęp do narzędzi pracy. Przynależność do gildii nie jest obowiązkowa, lecz często stanowi dużą korzyść. Członkowie stanu niższego mogą także zakładać ugrupowania i gildie, choć w przypadku tych ostatnich wymagana jest zgoda lokalnego władcy.

Chociaż ludzie spoza szlachty nie mogą posiadać wielkich posiadłości, wielu majętnych kupców i mieszczan korzysta z Prawa Osadniczego, aby nabywać ziemię pod własne domy, warsztaty czy farmy. Dzięki temu mogą rozwijać swoje majątki i inwestować w nieruchomości, choć formalnie ich własność pozostaje pod jurysdykcją lorda, który w wyjątkowych przypadkach może cofnąć prawo użytkowania.

Rodziny, które posiadają na własność ziemię, a więc rodziny lordów, baronów, hrabiów oraz królów, nazywane są Wielkimi Rodami. Każdym skrawkiem ziemi rządzi jakiś lord, baron lub hrabia, których własnością jest dana ziemia. Osoba niższa w hierarchii może przekazać część własności innej osobie. W praktyce oznacza to, że kupując dom stajemy się jego właścicielami, ale nadal podlegamy jurysdykcji władz, które mogą nim rozporządzać wedle uznania. Oczywistą wadą takiego rozwiązania jest to, że mimo nabycia ziemi, może ona zostać w każdej chwili odebrana przez władcę, jednak w praktyce zdarza się to rzadko, aby uniknąć sporów. W takiej sytuacji istnieje możliwość poszukiwania pomocy u wyższego władcy w hierarchii.

Władze oraz właściciele ziemscy mogą dzierżawić ziemie lub oddawać je pod nadzór. Jest to częste w przypadku farm - lord nadaje prawo do zarządzania częścią swojej ziemi nadzorcy, który buduje na niej farmy i prowadzi uprawy. Nadzorca rozporządza ziemią, jakby była jego, ale w rzeczywistości należy do lorda, któremu oddaje określony procent wytworzonych dóbr lub zarobionego złota. W ten sposób najcenniejszym “towarem” w Araulenie jest prawo do ziemi.

Do stanu władz można dołączyć tylko poprzez nadanie - np. baron musi wyznaczyć osobę na nowego lorda domeny. Jest to trudne, ponieważ domeny są przydzielone do rodzin szlacheckich, a stanowiska władców są dziedziczne. Lokalna ludność jest bardzo przywiązana do swoich władców, jeśli ci rządzą dobrze i uczciwie, i nie lubi zmian. Próba zmiany władcy najczęściej kończy się buntem, do którego dołączają poddani oraz podlegli władcy. W praktyce oznacza to, że nowy władca jest wyznaczany tylko w przypadku wygaśnięcia lub skazania rodu.

• Eldë’atan
• Ród Banmock
• Ród Harper
• Ród Langver
• Ród Langver ze Starego Armektu
• Ród Lynnford
• Ród Morberg
• Ród Pyke
• Ród Riggver
• Ród Sabelrot
• Ród Wyndhame

Nazwisko w Araulenie to symbol statusu i przynależności do rodu. Posiadają je jedynie szlachcice oraz bogatsi mieszczanie. Osoby nisko urodzone zazwyczaj nie mają nazwiska – w takich przypadkach używa się formuły “wyn”, oznaczającej dziecko danej osoby i miejscowość pochodzenia, np. Edda wyn Twyla z Carlong.

Członkowie szlachty używają przed nazwiskiem “var”, co oznacza przynależność do rodu, np. Haywood var Sabelrot. To wyraźnie odróżnia szlachtę od bogatszych mieszczan, którzy mogą posiadać nazwisko, ale nie używają przedrostka “var”.

Szlachta dziedziczy nazwisko rodowe, a w małżeństwach przyjmuje się zazwyczaj nazwisko partnera o wyższym statusie. Można też podkreślić swoje pochodzenie, używając formuły “z domu”, np. Earline var Wyndhame z domu Fyre. Czasami, choć rzadko, stosuje się podwójne nazwiska, np. Alcred var Pyke-Pontfield, by zaznaczyć ważne unie rodowe.

Bogatsi mieszczanie mogą otrzymać nazwisko od lorda, któremu służą, co jest wyrazem uznania i oznacza awans społeczny. W przeciwieństwie do szlachty ich nazwiska często wynikają z profesji lub miejsca pochodzenia.

System dziedziczenia w Araulenie jest złożony, szczególnie w przypadku szlachty, gdzie tradycja i prawo współistnieją z możliwością sporządzenia testamentu, dając głowie rodziny pewien wpływ na to, kto stanie się kolejnym spadkobiercą.

Arauleńczycy, jak wszyscy Amarantianie, przywiązują ogromną wagę do więzów krwi i dziedziczenia genów, szczególnie wśród szlachty i zamożniejszych rodów. W społeczeństwie Araulenu panuje przekonanie, że krew ma niezwykłą moc przenoszenia cech, a dzieci stanowią przedłużenie swoich rodziców i przodków. To one są odpowiedzialne za kontynuację dzieła rodu oraz zachowanie jego wartości i tradycji.

Dla Arauleńczyków geny stanowią najcenniejszą spuściznę, a planowanie małżeństw i potomstwa wśród szlachty jest kluczowe dla podtrzymania potęgi rodów. Starannie dobrane sojusze małżeńskie mają nie tylko wymiar polityczny, ale także biologiczny – dąży się do zachowania wyrazistych i silnych cech danej linii. W rodach szlacheckich często mówi się o „czystej krwi”, a potomkowie, którzy najbardziej przypominają swoich przodków, są uznawani za prawowitych spadkobierców i przyszłych liderów.

Z tego względu w Araulenie z dużą nieufnością podchodzi się do wszelkich form dziedziczenia, które nie wynikają bezpośrednio z więzów krwi. Adoptowane dzieci oraz bękarci w rodzinach szlacheckich często muszą udowadniać swoją wartość, by być uznanymi za pełnoprawnych członków rodu i niejednokrotnie są pomijani w dziedziczeniu na rzecz biologicznych dzieci.

W Araulenie system dziedziczenia opiera się na zasadach primogenitury, co oznacza, że dziedziczy najstarsze dziecko, niezależnie od płci. Jednak głowa rodziny szlacheckiej ma prawo do sporządzenia testamentu, w którym może wyznaczyć innego spadkobiercę. Taki testament musi zostać podpisany przez samego spadkobiercę, lokalnego Przeora oraz lorda, któremu dana rodzina służy. Jeśli testament zostanie sporządzony i zatwierdzony, dziedziczenie odbywa się zgodnie z jego zapisami. W przypadku braku testamentu dziedziczenie przebiega według tradycyjnych zasad, gdzie najstarsze dziecko automatycznie staje się spadkobiercą.

Jeśli najstarsze dziecko nie może dziedziczyć lub testament wskazuje innego spadkobiercę, kolejnym w kolejce do dziedziczenia jest małżonek zmarłego. Jeśli małżonek również nie może dziedziczyć, spadek przechodzi na rodzeństwo zmarłego, zaczynając od najstarszego. Proces ten może kontynuować się w górę drzewa genealogicznego, tworząc kolejkę spadkobierców.

W przypadku pospólstwa, zasady dziedziczenia są znacznie prostsze. Dziedziczyć mogą jedynie dzieci zmarłego lub jego małżonek. Jeśli zmarły nie zostawił żadnych spadkobierców, cały majątek przechodzi na lorda, któremu dana osoba podlegała za życia. W takich przypadkach lordowie często przekazują decyzję o dziedziczeniu lokalnym Słonecznym Kapłanom, którzy mogą rozdysponować majątek zgodnie z potrzebami społeczności lub kościoła.

Spory dotyczące dziedziczenia w Araulenie rozstrzyga lord, któremu zmarły służył za życia. Dotyczy to zarówno szlachty, jak i pospólstwa. Lordowie są zobowiązani do rozważenia wszystkich okoliczności i zachowania sprawiedliwości, choć w praktyce ich decyzje mogą być różnie odbierane. W przypadku dziedziczenia wśród pospólstwa, lordowie często powierzają tę kwestię Słonecznym Kapłanom, co zapewnia dodatkową warstwę duchowego i społecznego nadzoru nad procesem dziedziczenia.

Choć prawo Araulenu dopuszcza adopcję, w praktyce jest to rzadko stosowana forma przyjęcia nowego członka do rodziny, szczególnie w niższych warstwach społecznych. Adopcja jest praktykowana niemal wyłącznie przez szlachtę i bogatsze rody, a jej głównym celem jest zapewnienie dziedzica w przypadku braku biologicznego potomstwa.

Proces adopcji wymaga zgody biologicznych rodziców lub potwierdzonego zgonu opiekunów dziecka. Po adopcji dziecko zyskuje pełne prawa rodowe, w tym możliwość dziedziczenia, jednak w praktyce rzadko traktowane jest na równi z „własną krwią”. W sytuacjach spornych adopcję łatwo podważyć, zwłaszcza gdy w grę wchodzą kwestie majątkowe lub polityczne – władze rodu lub krewni często dążą do unieważnienia adopcji, by uniemożliwić przejęcie tytułów przez osobę niespokrewnioną biologicznie.

W hierarchii dziedziczenia adoptowane dzieci zajmują wyższe miejsce niż uznani bękarci, jednak ich pozycja w rodzie nigdy nie jest tak silna jak biologicznych spadkobierców. Dlatego też adopcja wśród szlachty jest traktowana jako ostateczność, a rodziny, które decydują się na taki krok, często próbują ukryć ten fakt lub otwarcie szukają innych rozwiązań, np. ustanowienia dalekiego kuzyna jako dziedzica.

W pospólstwie adopcja jest jeszcze rzadsza – najczęściej dzieci osierocone trafiają pod opiekę krewnych lub są przyjmowane przez społeczność, jednak nieformalnie, bez zmiany ich prawnego statusu. W przypadku śmierci opiekunów bezpotomnych ich majątek często przechodzi na lorda, któremu podlegali za życia, co skutecznie ogranicza przypadki adopcji dla celów dziedziczenia.

Podsumowując, choć adopcja istnieje jako instytucja prawna, w praktyce Arauleńczycy traktują ją z dużym dystansem. W społeczeństwie, gdzie dziedzictwo krwi jest świętością, adopcja pozostaje rozwiązaniem awaryjnym, akceptowanym, lecz nigdy nie dorównującym „prawdziwej” linii rodowej.

W Araulenie, mimo że ludzie mają w zwyczaju mówić prosto, przywiązuje się dużą wagę do dworskiej etykiety i właściwego tytułowania. Dotyczy to każdej sytuacji, w której osoby nisko urodzone zwracają się do kogoś z tytułem szlacheckim, a także szlachciców, którzy muszą należycie zwracać się do innych szlachciców. Osoby nisko urodzone muszą zawsze kłaniać się szlachcie, a szlachta z kolei musi kłaniać się wyżej postawionym szlachcicom. Brak pokłonu lub niewłaściwe tytułowanie jest odbierane jako poważna zniewaga. Takie uchybienia są surowo karane, aby utrzymać porządek i hierarchię społeczną. Dbałość o te zasady jest fundamentalna dla arauleńskiej kultury i podkreśla szacunek oraz lojalność wobec tradycji i hierarchii w królestwie.

Tytułowanie jest równie ważne poza szlachtą – Arauleńczycy przykładają dużą wagę do poprawnego zwracania się do innych nie tylko ze względu na status szlachecki, ale również zajmowaną pozycję. Dlatego do mistrzów rzemiosła, uczonych czy doświadczonych wojskowych zwraca się per „mistrzu”, „starszy” lub „dowódco”, w zależności od kontekstu. Takie zwroty mają na celu podkreślenie czyjegoś doświadczenia i zasług, a także okazanie szacunku dla wiedzy i umiejętności.

Istotnym elementem arauleńskiej etykiety jest także sposób zwracania się do wyższych statusem oraz nieznajomych – w Araulenie obowiązuje forma grzecznościowa w liczbie mnogiej. Używanie liczby pojedynczej wobec osoby wyżej postawionej lub nieznanej jest uznawane za niegrzeczne, a w niektórych sytuacjach nawet obraźliwe. Zasada ta obowiązuje nie tylko w kontaktach oficjalnych, ale również w codziennych interakcjach, zwłaszcza między osobami z różnych stanów.

Nieprzestrzeganie tych zasad może zostać odebrane jako lekceważenie i zniewaga, co w skrajnych przypadkach prowadzi do konsekwencji, od utraty szacunku po realne sankcje społeczne, a w środowisku szlacheckim nawet do wyzwań na pojedynek. W ten sposób etykieta nie tylko kształtuje relacje międzyludzkie, ale również odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu społecznego porządku Araulenu.

Wiara jest fundamentem Araulenu, choć mieszkańcy poszczególnych prowincji różnią się podejściem do religii. W tak dużym królestwie istnieje wiele wyznań, lecz najpopularniejszymi są kult Aglosa oraz Pramatki Ashy.

Aglos to bóg sprawiedliwości oraz światła z penteonu Świętej Trójcy, utożsamiany z dobrem oraz patronem wojowników, władzy i porządku. Jego żywiołem jest ogień. Stworzył mężczyzn i dał wszystkim rozumnym możliwość rozmnażania się. Stoi na straży życia, choć często kosztem wywoływania wielu wojen. Od czasów wieczności toczy świętą krucjatę przeciwko swojej siostrze Elfrit, którą uosabia jako największe zło. Arauleński Kościół Aglosa jest znany ze swojego zamiłowania do mieszania się w politykę i często wywiera nacisk na władców. Niemniej jednak, Kościół jest odpowiedzialny za wiele zakonów, zarówno militarnych, jak i tych, które zajmują się pomocą potrzebującym. W Araulenie wierzy się, że Aglos, jako patron królów i porządku, czuwa nad władcami, chociaż władcy teoretycznie nie potrzebują błogosławieństwa Kościoła, który jest im winien posłuszeństwo.

Najbardziej znane arauleńskie organizacje ku czci Aglosa to Słoneczni Kapłani i Paladyni. Wszystkie organizacje związane z wyznawaniem Aglosa muszą odpowiadać przed Arauleńskim Kościołem Aglosa, zarządzanym przez Słonecznych Kapłanów. Słoneczni Kapłani cieszą się ogromnym szacunkiem i autorytetem w arauleńskim społeczeństwie, należą do Stanu Wyższego, a ich zdanie muszą brać pod uwagę nawet lordowie. Przedstawiciel całego Kościoła, Wielebna Matka lub Wielebny Ojciec, zasiada w Radzie Hrabiów, a sam Kościół to potężna siła polityczna. Warto zaznaczyć, że Srebrne Marchie, kiedy były jeszcze arauleńską prowincją, posiadały własny kościół, który powstał w wyniku wojny srebrnomarchijsko-morberskiej.

Wyznawcy Pramatki Ashy w Araulenie to głównie leśne elfy, druidzi oraz małe grupy ludzkie, którzy czczą boginię harmonii i natury. Asha, całkowicie dobra i pozytywna, jest zmiennokształtną opiekunką wszystkich istot żywych, której wyznawcy czują się z nią blisko związani, traktując ją jak matkę. Wartości takie jak wolność, jedność i pokój są kluczowe dla wyznawców Ashy, którzy dążą do osiągnięcia Harmonii – stanu, w którym wszystkie istoty żyją w zgodzie z własną naturą. Asha była pierwszą boginią wyznawaną przez starożytne elfy Eldëvir i jej kult przetrwał przez wieki, przejmowany przez różne elfie rasy po Elfickiej Schizmie.

W Araulenie, wyznawcy Ashy są chronieni prawem dzięki traktatom podpisanym przez króla Ecberta Zdobywcę, które gwarantują im wolność wyznania. Jest to wyjątkowe, ponieważ poza Barahirem, Asha jest jedyną religią akceptowaną przez Arauleński Kościół Aglosa. Do najbardziej znanych arauleńskich organizacji ku czci Ashy należą klanowe Opiekunki oraz Dälenärel. Mimo że Asha nie należy do panteonu Świętej Trójcy, jej wyznawcy są integralną częścią religijnego krajobrazu Araulenu, cenieni za swoje dążenie do harmonii i jedności.

Barahir, bóg równowagi i wolności, jest jedną z mniej licznych, ale znaczących postaci panteonu Świętej Trójcy. W Araulenie, mimo że jego wyznawcy stanowią mniejszość, kult Barahira ma swoje miejsce w niemalże każdym większym mieście, a także w niektórych mniejszych osadach. Barahir, którego żywiołem jest woda, dał istotom rozumnym wolną wolę, umożliwiając im samodzielne podejmowanie decyzji w stworzonym przez siebie świecie. Uważa, że zarówno dobro, jak i zło są ze sobą ściśle powiązane i nie może istnieć jedno bez drugiego. Jego kapłanami są Błękitni Kapłani, zrzeszeni w Kościele Barahira, który działa jako zbiór autonomicznych świątyń. Główna kwatera Kościoła znajduje się na Wyspie Ullos, jednej z Wysp Południowych, gdzie znajduje się klasztor szkolący nowych kapłanów.

Kościół Barahira w Araulenie charakteryzuje się dużą niezależnością każdej świątyni. Choć Wielki Przeor, głowa kościoła, pełni funkcję reprezentacyjną, to rzadko ingeruje w codzienne prowadzenie innych świątyń, pozostawiając to Przeorom. Kapłani Barahira, mimo że często działają w odosobnieniu, są znani ze swojego zaangażowania w nauczanie o równowadze i wolności, co odzwierciedla kapryśny i trudny do zrozumienia charakter samego Barahira. W Araulenie kult Barahira jest niszowy, a jego wyznawcy często spotykają się z niezrozumieniem ze strony innych, którzy nie są w stanie pojąć złożoności równowagi, którą Barahir reprezentuje. Mimo to, jego wyznawcy trwają w wierze, starając się dążyć do równowagi i wolności w swoich działaniach. Barahir w Araulenie jest szeroko wyznawany tylko w Księstwie Kirlańskim oraz na Wyspach Południowych.

Trzecim najpopularniejszym, ale należącym już do mniejszości, jest wiara w Mulvara. Mulvar, tak jak Asha nie należy do panteonu Świętej Trójcy, jest bogiem sprawiedliwości oraz zemsty. Choć pozornie wydaje się podobny do Aglosa diametralnie się od niego różni. Aglos jak patron porządku oraz prawa, jest sprawiedliwością zgodną z władzą oraz prawem, zarówno tym świeckim oraz boskim, natomiast Mulvar to patron sprawiedliwości bardziej w formie zemsty. Religia ta bardzo szybko gromadzi nowych wyznawców, głównie dlatego, że opiera się na pomocy najprostszym ludziom i burzeniu dotychczasowego porządku. Dlatego też są obecnie największym wrogiem wyznawców Aglosa, którzy cenią sobie porządek oraz prawo do sądu, a tam gdzie są wyznawcy Mulvara zawsze pojawia się chaos oraz samosądy. Co ciekawe wyznawcy Mulvara nie są związani żadną organizacją, ani kościołem, a stanowią odrębne grupy, którzy szerzą słowa swojego boga. Większość z tych grup jest w Araulenie ścigana przez prawo, za liczne morderstwa oraz samosądy oraz Kościół Aglosa, za herezję.

• Bogowie Amarantiańscy - pierwotne wyznanie arauleńczyków jeszcze z czasów, zanim powstał Araulen. wyznawani głównie w księstwie Egaras oraz Casterville;

• Starzy Bogowie - którzy uznawani są za herezję, w Araulenie jest to wymierający kult;

• Elfrit - bogini zła i mroku z panteonu Świętej Trójcy, wyznawana głównie przez kultystów oraz apostatów. Jest uznawana za herezję.

• Bogowie Gór - wymierająca religia, wyznawana tylko i wyłącznie w Morbergu. Jest uznawana za herezję.

Co ciekawe Arauleńskie społeczeństwo posiada również kilka mniejszości

• największą grupę stanowią elfy, które choć się świetnie zasymilowały do społeczeństwa, są najbardziej odmienne i posiadają odrębną kulturę;

• drugą co do wielkości są osmaerowie, którzy są wymieszaniem amarantian oraz vuldarów;

• krasnoludy Powierzchniowcy;

• Kamienni Ludzie, lub dla arauleńczyków Budowniczy z Moorhaven, którzy są odrębnym narodem w obrębie arauleńskiego państwa.

Istotnym elementem arauleńskiego społeczeństwa jest mniejszość elficka. Powszechnie wiadomo, że Araulen powstał w większości w granicach Królestwa Eflów Eldëvir, a największe miasta w ramach nowego ludzkiego królestwa powstały na ruinach elfickich. Wszystkie źródła historyczne mówią również, że to amarantianie byli odpowiedzialni za wybicie Starożytnych Elfów. W czasach II Wojny Arauleńskiej, Król Ecbert potrzebował sojusznika, aby wyruszyć na wojnę z Hazardem. Zaproponował leśnym elfom (który wywodzą się od elfów Eldëvir), aby Ci wsparli go militarnie w zamian za specjalne prawa. Po wygranej wojnie król Ecbert oraz przedstawiciel elfów, Alagnir Värn’afaínsan, podpisali wspólnie dekret ustanawiający Księstwo Leśnych Elfów w Araulenie, jednocześnie czyniąc Alagnira pierwszym elfickim księciem w ramach państwa.

Elfickie księstwo nie odnosi się w rygorystyczny sposób do terytoriów, a do ludu - elfy otrzymały na wyłączność dzielnicę, w każdym dużym mieście Araulenu, którym mogą zarządzać wedle uznania. Mogą ustanawiać swoje własne prawo na terenach przez nich zarządzanych, które musi być zgodne z prawem ustanowionym przez lokalnego Hrabiego. Dodatkowo traktat daje im gwarancję wolności wyznania oraz prawo do sądzenia własnych obywateli nawet za przestępstwa popełniona poza zarządzanymi przez elfy terenami. Książę elfów należy też do Rady Hrabiów. Oczywiście w ramach traktatu elfy winne są posłuszeństwa królowi i muszę odpowiadać na jego wezwania wojskowe oraz płacić podatki. Niemniej elfy zawsze odpowiadały na wezwanie króla, z wyjątkiem wojen domowych, a sami królowie rzadko ingerowali w wewnętrzne sprawy elfów.

Warto odnotować, że poza dzielnicami elfickimi w miastach w całym Araulenie znajduje się masa rozproszonych elfickich klanów.

Elfy w Araulenie, mimo ponurej przeszłości z Eldëvir, są traktowane z szacunkiem, na równi z resztą obywateli i jednocześnie z uznaniem ich praw. Same elfy w Araulenie w znacznej większości poczuwają się obywatelami królestwa i choć zawsze pierwszorzędnie uważają się za elfy, czuję się również arauleńczykami. W czasach, kiedy w siłę rosły takie siły jak Kalladan oraz Zakon Gregoriański, Araulen był jednym z głównych celów przesiedleń elfów.

Mniejszość krasnoludzką w Araulenie stanowią głównie Powierzchniowcy, którzy osiedlili się na terenach tego królestwa. Skupieni głównie w północnej części kraju, szczególnie w miastach takich jak Riverdale, krasnoludowie kultywują swoją kulturę i tradycje, przynosząc ze sobą umiejętności rzemieślnicze i inżynieryjne, które wzbogacają społeczność Araulenu. Riverdale, będące ich miastem, słynie z wielkich warsztatów i małego portu rzecznego, co przyciąga zarówno krasnoludy, jak i inne rasy.

Mniejszość krasnoludzka w Araulenie skupia się również w dzielnicy w Whisperhout, gdzie tworzą swoją społeczność i zachowują tradycje krasnoludzkie. Jednak ich obecność w kraju nie ogranicza się tylko do stałych osiedli - ich tabory podróżują między miastami, handlując różnorodnymi towarami i usługami. Lokalni władcy często zlecają im organizację festynów i wydarzeń kulturalnych, z których Powierzchniowcy są bardzo znani, przynosząc radość i kolorowe doświadczenia mieszkańcom Araulenu.

Poza wcześniej wspomnianymi miejscami wiele Powierzchniowców zamieszkuje księstwo Birchton, lecz nigdy nie doczekali się powierzenie im własnej dzielnicy.

Arauleńskie rycerstwo wyrosło z rozdrobnionych księstw, z których powstał Araulen, gdzie najwybitniejsi wojownicy zbierali drużyny, by strzec swoich ziem i ludzi. Po formalnym powstaniu Araluenu, rycerstwo stało się oficjalnie uznane, kładąc nacisk na wspólnotę i lojalność wobec lorda, któremu służą. W Araulenie, w przeciwieństwie do Hintervoldu, kobieta mogła stać się rycerzem, a osoba przyjmująca ten zaszczyt nie traciła swego majątku ani prawa do dziedziczenia.

W czasach pokoju rycerze strzegli ziem swoich władców i lokalnej ludności, ciesząc się prestiżowym statusem. Niemniej jednak, zdarzały się nadużycia, a niektóre drużyny zachowywały się jak bandyckie szajki. W trakcie wojny, rycerze i ich drużyny stawali się chorążymi lordów, którym byli zaprzysiężeni, stanowiąc elitę w ich wojskach. Choć pojedynczy rycerze z Araulenu byli słabsi niż ich odpowiednicy z Hintervoldu, to właśnie spośród nich wyłaniali się najwybitniejsi generałowie i przywódcy armii.

Proces ślubowania rycerskiego był złożony i wymagał od młodzieńców najpierw zostania giermkiem, a potem zgromadzenia drużyny. Podczas uroczystego pasowania, rycerz składał przysięgę lojalności wobec hrabiów i zobowiązywał się chronić swoją drużynę oraz królestwo. Ślubowanie odbywało się nie tylko przed lordem, któremu rycerz miał służyć, ale także w obliczu boga - Aglosa lub Ashy, zależnie od wyznania rycerza. W niektórych regionach dopuszcza się też ślubowanie wobec boga równowagi, Barahira. Ważnym elementem każdej drużyny rycerskiej był delegat, skarbnik, kuk, konsyliarz oraz sztandarowy, a każdy z nich miał specyficzne zadania i role w grupie.

Arauleńscy rycerze mieli wiele opcji zarobkowania, od służby lokalnym władcom i kupcom, po udział w turniejach i pokazach na bankietach. Turnieje były w Araulenie wyznacznikiem prestiżu i szlachetności. Trening rycerski obejmował szeroki zakres umiejętności, w tym taktykę, jazdę konną, walkę bronią białą i dystansową oraz dworską etykietę. Giermkowie przechodzili surową szkołę życia, a ich szkolenie kończyło się, gdy ich mistrz uznawał ich za gotowych, co wiązało się z wyborem lorda, któremu będą służyć.

• Eardwulf var Bardsleye
• Mapunteon
• Sir Dudley var Dral
• Sir Rawdon Benkrik
• Sir Winthrop var Arwen
• Sir Wulfrith var Blackborne

Bękarci, czyli dzieci urodzone poza małżeństwem, spotykają się w Araulenie z różnym traktowaniem w zależności od regionu. W niektórych prowincjach, jak Blackwood czy Whisperhout, są społecznie akceptowani i mogą mieszkać na dworach swoich rodziców, a nawet zajmować wysokie stanowiska. W innych, jak Haltal czy Morberg, uznaje się ich za skazę na honorze rodziny, a ich status jest niski i pełen społecznych ograniczeń. Bękarci nie mogą dziedziczyć, chyba że zostaną oficjalnie uznani przez jednego z rodziców, co wymaga zgody seniora rodu. Choć teoretycznie uznani bękarci stają się częścią procesu dziedziczenia, w praktyce ich prawa są łatwe do podważenia.

Każdy region Araulenu nadaje bękartom specyficzne nazwiska, odzwierciedlające lokalne podejście do ich statusu. W Armekcie, Nowym Silmaaroonie i Ziemi Korony noszą nazwisko Sunrider, w Blackwood Forester, w Haltal Steel, a w Moorhaven Darkstone. Niektóre nazwy mają pozytywne konotacje – np. w Birchton Dawnward wiąże się z elitarną formacją rycerską, Strażników Jutrzenki, złożoną z bękartów, podczas gdy w Morbergu Edwit często kojarzy się z niskim statusem społecznym. Leśne elfy, żyjące w Araulenie, w ogóle nie uznają bękartów, ponieważ ich kultura opiera się na ścisłym przekazywaniu dziedzictwa w obrębie klanów.

• Alvena Forester
• Eardwulf var Black
• Edgar var Langver
• Elfrida Steel
• Sawyer Streamwalker

Arauleńska kuchnia odzwierciedla zarówno bogactwo natury, jak i społeczne zróżnicowanie królestwa. Posiłki są proste, ale obfite, szczególnie wśród pospólstwa, które czerpie z bogatych zasobów ziemi i wód. Podstawą diety są zboża, z których przygotowuje się różnego rodzaju chleby i kasze, oraz warzywa, takie jak kapusta, cebula i groch. Mięso, choć rzadziej spożywane przez chłopstwo, pojawia się w postaci wieprzowiny, drobiu i dziczyzny. Szczególną popularnością cieszy się ryby, zwłaszcza w regionach przybrzeżnych. Odświętnie jadane są potrawy elfickie, które dodają egzotycznego smaku do lokalnej kuchni.

Posiłki wśród szlachty są znacznie bardziej wyszukane i różnorodne. Stoły arystokracji uginają się od pieczeni, pasztetów, i wyszukanych potraw z dziczyzny oraz drobiu. Szlachta uwielbia bogate zupy i gulasze, doprawiane egzotycznymi przyprawami, które nadają daniom wyjątkowego smaku. W odróżnieniu od chłopstwa, które raczy się prostymi napojami, takimi jak piwo i cydr, arystokracja delektuje się winami, miodami pitnymi i wyszukanymi likierami. Wyjątkiem są prowincje północne, takie jak Birchton oraz Casterville, gdzie wino jest popularne także wśród prostych ludzi.

Alkohole odgrywają znaczącą rolę w arauleńskiej kulturze kulinarnej. Najpopularniejszym trunkiem jest piwo, które pite jest zarówno przez szlachtę, jak i chłopstwo. Miody pitne, znane ze swojego słodkiego smaku, są cenione podczas świąt i uroczystości. Wódka, nierzadko pita przez pospólstwo, pomaga oderwać się od trudów codziennego życia. Cydry, produkowane z lokalnych jabłek, są również powszechne. Tak różnorodna paleta smaków i tradycji kulinarnej sprawia, że arauleńska kuchnia jest bogata i zróżnicowana, stanowiąc ważny element życia codziennego i odświętnego w królestwie.

Architektura Araulenu to harmonijne połączenie funkcjonalności, symboliki i artystycznego kunsztu, odzwierciedlające wartości i historię tego królestwa. Dominującym stylem jest monumentalizm, który podkreśla siłę i stabilność państwa, a także jego związek z wiarą i tradycją. Budowle arauleńskie charakteryzują się solidnymi, masywnymi konstrukcjami, często zdobionymi detalami rzeźbiarskimi i płaskorzeźbami, które opowiadają historie o bohaterstwie, wierze i jedności narodu. Motywy słońca, symbolizującego światło, sprawiedliwość i boską opiekę Aglosa, są wszechobecne w arauleńskiej architekturze, pojawiając się na fasadach budynków, w ornamentach okiennych oraz na bramach miejskich. Słońce, często przedstawiane jako promieniste koło lub tarcza, jest nie tylko ozdobą, ale także przypomnieniem o boskiej obecności w życiu codziennym Arauleńczyków.

Wojownicy, jako symbol odwagi i poświęcenia, zajmują ważne miejsce w arauleńskiej sztuce budowlanej. Posągi rycerzy, często w pełnej zbroi, strzegą wejść do zamków, świątyń i ważnych budynków publicznych. Ich postacie, wyrzeźbione z precyzją i dbałością o szczegóły, przypominają o obowiązku obrony królestwa i jego wartości. Wiele budynków, zwłaszcza tych związanych z władzą, zdobią płaskorzeźby przedstawiające sceny bitewne lub pojedynki, które mają inspirować odwiedzających do naśladowania cnót bohaterów przeszłości. Nawet w mniejszych osadach można znaleźć pomniki lokalnych wojowników, którzy zasłużyli się w obronie swoich ziem.

Świątynie Aglosa, będące jednymi z najbardziej charakterystycznych budowli w Araulenie, przybierają formę kaskadowych świątyń, które wznoszą się ku niebu niczym schody do boskiego światła. Te imponujące konstrukcje, zbudowane z kamienia i ozdobione złotymi akcentami, symbolizują dążenie do doskonałości i bliskości z bogiem. Każdy poziom kaskadowej świątyni reprezentuje kolejny etap duchowej wędrówki, a najwyższy punkt, zwieńczony ołtarzem, jest miejscem, gdzie kapłani składają ofiary i prowadzą modlitwy. Wnętrza świątyń są równie majestatyczne, z wysokimi sklepieniami, witrażami przedstawiającymi sceny z życia Aglosa oraz freskami, które opowiadają historie o jego świętych wojnach i błogosławieństwach. Światło, które wpada przez witraże, tworzy atmosferę mistycyzmu, podkreślając boską obecność w tych świętych miejscach.

Architektura Araulenu to nie tylko budynki, ale także przestrzeń publiczna. Place miejskie, często otoczone przez ratusze, świątynie i domy kupieckie, są miejscem, gdzie społeczność zbiera się na targach, festynach i uroczystościach. Fontanny, często zdobione posągami wojowników lub symbolami słońca, są centralnym punktem wielu miast, symbolizując życie i odrodzenie. Mosty, zwłaszcza te w większych miastach, są często ozdobione rzeźbami i herbami, podkreślając ich znaczenie jako łączników między różnymi częściami królestwa. W arauleńskiej architekturze widać również wpływy innych kultur, szczególnie elfów i krasnoludów, które wzbogaciły lokalny styl o swoje unikalne elementy. Elfy, znane z zamiłowania do harmonii z naturą, wprowadziły do arauleńskich miast ogrody i parki, które stanowią oazę spokoju wśród kamiennych budowli. Krasnoludy, z kolei, przyczyniły się do rozwoju technik budowlanych, zwłaszcza w konstrukcji mostów i fortyfikacji, które są zarówno trwałe, jak i piękne. Te wpływy, choć subtelne, dodają arauleńskiej architekturze głębi i różnorodności, czyniąc ją jednym z najbardziej charakterystycznych stylów na kontynencie.

• Arauleński Wojskowy Kodeks Honorowy
• Armia Araulenu
• Bękarci w Araulenie
• Dekret Elficki
• Kultura Srebrnych Marchii
• Legenda o Deanärë Múr'i
• Legenda Yoruna var Pyke
• Miłość, która zjednoczyła morze i ląd
• Prawdy Magii
• Prawdy Magii jako Fundament Magii
• Prawo Osadnicze
• Trójka Langvera
• Uniwersytet Whisperhout