Kultura Araulenu

Lojalność, z punktu widzenia Arauleńczyków różni się nieco od tej spotykanej w innych państwach. Lordowie widziani są bardziej jako obrońcy i liderzy, którzy reprezentują lokalną ludność. Choć wszyscy, w teorii podlegają władzy króla rzadko zdarza się, że podwładny staje przeciwko swojemu zwierzchnikowi, np. żołnierz przeciwko swojemu lordowi lub lord przeciwko swojemu baronowi. Najlepiej to obrazują wojny domowe, kiedy za hrabiami oraz lordami zawsze murem stają ich chorąży. Oznacza to, że ludzie czują większą przynależność do swojej lokalnej spłeczności niż do królestwa, jako całości, co nie oznacza, że nie czują się częścią państwa.

Araulen wyróżnia się też wysokim poszanowaniem życia swoich obywateli na tle innych ludzkich królestw i tak jak na całym Amarancie, niewolnictwo jest nielegalne i powszechnie uznawane za coś złego. Naturalnie stawia to miejscową ludność jako naturalnych wrogów społeczeństw, które uważają inaczej.

W Araulenie waleczność jest jedną z najwyżej cenionych wartości, a jej mieszkańcy są znani ze swojej odwagi i umiejętności bojowych. Wojownicy, którzy bronią swoich ziem i ludzi, są szanowani i podziwiani. Jednak waleczność nie jest zarezerwowana tylko dla tych, którzy walczą na polu bitwy. Arauleńczycy wierzą, że odwaga przejawia się również w codziennych wyzwaniach i trudach. Osoby, które nie potrafią walczyć, nie są stygmatyzowane – każdy, kto przyczynia się do dobra królestwa w inny sposób, jest równie ważny. W Araulenie odwaga ma wiele twarzy, a każdy akt poświęcenia i odwagi jest wysoko ceniony.

Praca na rzecz społeczeństwa to kluczowa wartość w Araulenie. Arauleńczycy wierzą, że każdy powinien przyczyniać się do dobra wspólnego, niezależnie od swoich umiejętności. Rolnicy, rzemieślnicy, nauczyciele, kupcy – wszyscy są nieodzowną częścią społeczności. W Araulenie nie ma miejsca na lenistwo czy egoizm, a ciężka praca i poświęcenie dla innych są wysoko cenione. Społeczeństwo jest silne dzięki wspólnemu wysiłkowi wszystkich jego członków, a każdy, kto w jakikolwiek sposób przyczynia się do jego rozwoju, jest szanowany.

Jedność jest fundamentem arauleńskiego społeczeństwa. Pomimo różnorodności prowincji, Arauleńczycy są zjednoczeni wspólnymi wartościami i celami. Szacunek do szlachty, głęboka wiara i lojalność wobec swoich lordów tworzą silne więzi społeczne. W Araulenie wierzy się, że siła królestwa tkwi w jedności jego mieszkańców. Chociaż różnice regionalne są akceptowane i szanowane, to wspólnota i wzajemne wsparcie są na pierwszym miejscu. Arauleńczycy wierzą, że każdy powinien robić dla królestwa oraz społeczeństwa to, w czym jest najlepszy, a współpraca i wzajemna pomoc są kluczem do sukcesu całego narodu.

Jako jedno z pierwszych amarantiańskich mocarstw Araulen miał wysokie zapotrzebowanie na wysokiej jakości naukę. Pierwszy uniwersytet powstał w Whisperhout, we wczesnych latach istnienia królestwa i do dzisiaj jest najlepszym w królestwie oraz jednym w najbardziej prestiżowych na kontynencie oraz świecie. To właśnie na nim uczy się większość Arauleńskiej szlachty oraz zagraniczni studenci. Poza tym jest jeszcze uniwersytet w Kirlan, lecz ten jest dużo mniej prestiżowy. W większych miastach są szkoły, a ci których nie stać na posłanie dzieci do szkoły korzystają z nauki domowej. Arauleńska nauka skupia się głównie na ekonomii (inaczej pojmowanej niż np. w Aspin), technologii wojskowej, dowodzeniu oraz zarządzaniu. Uogólniając Arauleńczycy uchodzą za naród wykształcony. Sposród całego Amarantu to właśnie w tym państwie jest najmniej niepiśmiennych obywateli.

Warto wspomnienia na pewno jest Kapituła, która pierwotnie była organizacją Arauleńską, a dopiero po III Wojnie Amarantu stała się organizacją oderwaną od konkretnego państwa na skalę całego kontynentu. Obecność tak dobrze zorganizowanej społeczności magów przyniosła ze sobą szereg korzyści takich jak wysoko rozwinięta technologia magiczna oraz uniwersytet magiczny w Whisperhout. Kapituła propaguje przede wszystkim magię jako narzędzie, które ma służyć wszystkim. Dzięki licznym projektom, które służyły ogółowi społeczeństwa mieszkańcy Araulenu mają wysokie zaufanie do magów, a dzięki staraniom Kapituły podstawowa wiedza o magii jest dość powszechna. Ze względu na rozszerzenie działalności Kapituły na cały kontynent, szacuje się, że w przeciągu kilkudziesięciu lat będzie można tak powiedzieć o mieszkańcach całego Amarantu.

Araulen jest społeczeństwem hierarchicznym, który dzieli się głównie na kilka stanów:

• stan władz - najmniej liczba grupa, którą stanowi król, hrabiowie, baronowie i lordowie oraz ich doradcy

• stan wyższy - jest to szlachta, która składa się na: rycerstwo, magnaterię i właścicieli ziemskich; oraz duchowieństwo.

• stan niższy - pozostała część społeczeństwa, czyli wojskowi, chłopi, rzemieślnicy oraz kupcy.

Każdym skrawiem ziemi rządzi jakiś lord, baron oraz hrabia, których własnością jest dana ziemia. Osoba postawiona niżej w hierarchii może oddać część własności innej osobie. W praktyce oznacza to, że kupując na przykład dom stajemy się jego właścicielami, ale nadal podlegamy pod jurysdykcję władz, która może tym domem rozporządzać wedle uznania. Oczywistą wadą takiego rozwiązania jest to, że mimo nabycia ziemii może ona zostać w każdej chwili odebrana przez władcę, lecz w praktyce bardzo rzadko ma taki proces miejsce, ponieważ doprowadziłby do sporem ilości roszczeń. Kiedy taka sytuacja już wystąpi istnieje możliwość poszukiwania pomocy u władcy, który jest wyżej w hierarchii.

Władze oraz właściciele ziemscy mogą takie ziemie dzierżawić lub oddawać pod nadzór. Jest to bardzo częste rozwiązanie w przypadku farm - lord nadaje prawo do rozporządzania częścią swojej ziemii nadzorcy, które buduje na niej farmy oraz prowadzi uprawy. Nadzorca rozporządza tą ziemią, jakby była jego, ale w rzeczywistości należy do jego lorda, któremu musi oddawać określony procent wytwarzanych dóbr lub złota z zarobku. W ten sposób najcenniejszym "towarem" w Araulenie jest prawo do ziemii.

Do stanu władz można dołączyć tylko poprzez nadanie - np. baron musi wyznaczyć daną osobę na nowego lorda domeny. Jest to bardzo trudne ponieważ domeny są przydzielone do rodzin szlacheckich, a stanowisko władcy jest dziedziczne. Lokalna ludność jest bardzo przywiązana do swoich władców, o ile rządzą nimi dobrze i uczciwie, nie lubią zmian. Próba zamiany władcy najczęściej kończy się jego buntem, do której dołączają jego poddani oraz podlegli mu władcy. W praktyce oznacza to, że nowy władca wyznaczany jest tylko w przypadku wygaśnięcia lub skazania rodu.

Bycie w stanie wyższym wiąże się ze szlachectwem lub duchowieństwem. Szlachciem się jest z racji urodzenia lub nadania. Każdy szlachcic należy do rodu, który stanowi jego rodzina. Nadając szlachectwo np. mężowi, szlachtą automatycznie staje się całego jego rodzina, wliczając w to żonę oraz dzieci. Nadanie szlachectwa nie działa wstecz, co oznacza, ze rodzice świeżo upieczonego szlachcica nie są szlachcicami. Nadanie szlacheckie można otrzymać na wiele sposób, chociaż nie jest to określone przez prawo, co oznacza, że przedstawiciele władz mogą je nadawać wedle uznania. Bycie szlachcicem wiążę się z prestiżem, ale przede wszystkim z prawem do nabywania większej ilości ziemii, oczywiście w ramach wcześniej opisanego systemu. Będąc szlachcicem można zostać rycerzem lub właścicielem ziemskim.

Stan niższy to cała reszta społeczeństwa. Członkowie stanu niższego mogą posiadać ograniczoną ilość ziemii, np. dom, ale nie mogę posiadać już ogromnych połaci zdatnych pod uprawy. Stan nie jest podzielony na kasty, więc każdy może wykonywać taki zawód, jaki chce, ograniczają go jedynie jego umiejętności oraz rynek. Ułatwiać to mają gildie cechowe, które skupiają wokół siebie ludzi o tym samym zawodzie, aby mogli się wspierać i działać jako grupa, choć przynależność do nich nie jest obowiązkowa i wiąże się z kosztami, ale również zapewnieniem narzędzi do pracy. Członkowie stanu niższego mogą tworzyć ugrupowania oraz gildie, choć w przypadku tego drugiego potrzebna jest zgoda lokalnego władcy. Co ciekawe członkowie stanu niższego, również kupcy, nie mogą posiadać ogromnych połaci terenu, lecz mogę je dzierżawić, w ten sposób wiele majętnych kupców oraz mieszczan "posiada" swoje ziemie.

Rodziny, które posiadają na własność ziemię, a więc rodziny lordów, baronów, hrabiów oraz królów, nazywane są Wielkimi Rodami. Każdym skrawkiem ziemi rządzi jakiś lord, baron lub hrabia, których własnością jest dana ziemia. Osoba niższa w hierarchii może przekazać część własności innej osobie. W praktyce oznacza to, że kupując dom stajemy się jego właścicielami, ale nadal podlegamy jurysdykcji władz, które mogą nim rozporządzać wedle uznania. Oczywistą wadą takiego rozwiązania jest to, że mimo nabycia ziemi, może ona zostać w każdej chwili odebrana przez władcę, jednak w praktyce zdarza się to rzadko, aby uniknąć sporów. W takiej sytuacji istnieje możliwość poszukiwania pomocy u wyższego władcy w hierarchii.

Władze oraz właściciele ziemscy mogą dzierżawić ziemie lub oddawać je pod nadzór. Jest to częste w przypadku farm - lord nadaje prawo do zarządzania częścią swojej ziemi nadzorcy, który buduje na niej farmy i prowadzi uprawy. Nadzorca rozporządza ziemią, jakby była jego, ale w rzeczywistości należy do lorda, któremu oddaje określony procent wytworzonych dóbr lub zarobionego złota. W ten sposób najcenniejszym “towarem” w Araulenie jest prawo do ziemi.

Do stanu władz można dołączyć tylko poprzez nadanie - np. baron musi wyznaczyć osobę na nowego lorda domeny. Jest to trudne, ponieważ domeny są przydzielone do rodzin szlacheckich, a stanowiska władców są dziedziczne. Lokalna ludność jest bardzo przywiązana do swoich władców, jeśli ci rządzą dobrze i uczciwie, i nie lubi zmian. Próba zmiany władcy najczęściej kończy się buntem, do którego dołączają poddani oraz podlegli władcy. W praktyce oznacza to, że nowy władca jest wyznaczany tylko w przypadku wygaśnięcia lub skazania rodu.

• Ród Blackborne
• Ród Flagelan
• Ród Green
• Ród Halgver
• Ród Harper
• Ród Langver
• Ród Lynnford
• Ród Maravel
• Ród Morberg
• Ród Riggver
• Ród Sabelrot
• Ród Standale
• Ród Windbloom
• Ród Wyndhame

System dziedziczenia w Araulenie jest złożony, szczególnie w przypadku szlachty, gdzie tradycja i prawo współistnieją z możliwością sporządzenia testamentu, dając głowie rodziny pewien wpływ na to, kto stanie się kolejnym spadkobiercą.

W Araulenie system dziedziczenia opiera się na zasadach primogenitury, co oznacza, że dziedziczy najstarsze dziecko, niezależnie od płci. Jednak głowa rodziny szlacheckiej ma prawo do sporządzenia testamentu, w którym może wyznaczyć innego spadkobiercę. Taki testament musi zostać podpisany przez samego spadkobiercę, lokalnego Przeora oraz lorda, któremu dana rodzina służy. Jeśli testament zostanie sporządzony i zatwierdzony, dziedziczenie odbywa się zgodnie z jego zapisami. W przypadku braku testamentu dziedziczenie przebiega według tradycyjnych zasad, gdzie najstarsze dziecko automatycznie staje się spadkobiercą.

Jeśli najstarsze dziecko nie może dziedziczyć lub testament wskazuje innego spadkobiercę, kolejnym w kolejce do dziedziczenia jest małżonek zmarłego. Jeśli małżonek również nie może dziedziczyć, spadek przechodzi na rodzeństwo zmarłego, zaczynając od najstarszego. Proces ten może kontynuować się w górę drzewa genealogicznego, tworząc kolejkę spadkobierców.

W przypadku pospólstwa, zasady dziedziczenia są znacznie prostsze. Dziedziczyć mogą jedynie dzieci zmarłego lub jego małżonek. Jeśli zmarły nie zostawił żadnych spadkobierców, cały majątek przechodzi na lorda, któremu dana osoba podlegała za życia. W takich przypadkach lordowie często przekazują decyzję o dziedziczeniu lokalnym Słonecznym Kapłanom, którzy mogą rozdysponować majątek zgodnie z potrzebami społeczności lub kościoła.

Spory dotyczące dziedziczenia w Araulenie rozstrzyga lord, któremu zmarły służył za życia. Dotyczy to zarówno szlachty, jak i pospólstwa. Lordowie są zobowiązani do rozważenia wszystkich okoliczności i zachowania sprawiedliwości, choć w praktyce ich decyzje mogą być różnie odbierane. W przypadku dziedziczenia wśród pospólstwa, lordowie często powierzają tę kwestię Słonecznym Kapłanom, co zapewnia dodatkową warstwę duchowego i społecznego nadzoru nad procesem dziedziczenia.

W Araulenie, mimo że ludzie mają w zwyczaju mówić prosto, przywiązuje się dużą wagę do dworskiej etykiety i właściwego tytułowania. Dotyczy to każdej sytuacji, w której osoby nisko urodzone zwracają się do kogoś z tytułem szlacheckim, a także szlachciców, którzy muszą należycie zwracać się do innych szlachciców. Osoby nisko urodzone muszą zawsze kłaniać się szlachcie, a szlachta z kolei musi kłaniać się wyżej postawionym szlachcicom. Brak pokłonu lub niewłaściwe tytułowanie jest odbierane jako poważna zniewaga. Takie uchybienia są surowo karane, aby utrzymać porządek i hierarchię społeczną. Dbałość o te zasady jest fundamentalna dla arauleńskiej kultury i podkreśla szacunek oraz lojalność wobec tradycji i hierarchii w królestwie.

Wiara jest fundamentem Araulenu, choć mieszkańcy poszczególnych prowincji różnią się podejściem do religii. W tak dużym królestwie istnieje wiele wyznań, lecz najpopularniejszymi są kult Aglosa oraz Pramatki Ashy.

Aglos to bóg sprawiedliwości oraz światła z penteonu Świętej Trójcy, utożsamiany z dobrem oraz patronem wojowników, władzy i porządku. Jego żywiołem jest ogień. Stworzył mężczyzn i dał wszystkim rozumnym możliwość rozmnażania się. Stoi na straży życia, choć często kosztem wywoływania wielu wojen. Od czasów wieczności toczy świętą krucjatę przeciwko swojej siostrze Elfrit, którą uosabia jako największe zło. Arauleński Kościół Aglosa jest znany ze swojego zamiłowania do mieszania się w politykę i często wywiera nacisk na władców. Niemniej jednak, Kościół jest odpowiedzialny za wiele zakonów, zarówno militarnych, jak i tych, które zajmują się pomocą potrzebującym. W Araulenie wierzy się, że Aglos, jako patron królów i porządku, czuwa nad władcami, chociaż władcy teoretycznie nie potrzebują błogosławieństwa Kościoła, który jest im winien posłuszeństwo.

Najbardziej znane arauleńskie organizacje ku czci Aglosa to Słoneczni Kapłani i Paladyni. Wszystkie organizacje związane z wyznawaniem Aglosa muszą odpowiadać przed Arauleńskim Kościołem Aglosa, zarządzanym przez Słonecznych Kapłanów. Słoneczni Kapłani cieszą się ogromnym szacunkiem i autorytetem w arauleńskim społeczeństwie, należą do Stanu Wyższego, a ich zdanie muszą brać pod uwagę nawet lordowie. Przedstawiciel całego Kościoła, Wielebna Matka lub Wielebny Ojciec, zasiada w Radzie Hrabiów, a sam Kościół to potężna siła polityczna. Warto zaznaczyć, że Srebrne Marchie, kiedy były jeszcze arauleńską prowincją, posiadały własny kościół, który powstał w wyniku wojny srebrnomarchijsko-morberskiej.

Wyznawcy Pramatki Ashy w Araulenie to głównie leśne elfy, druidzi oraz małe grupy ludzkie, którzy czczą boginię harmonii i natury. Asha, całkowicie dobra i pozytywna, jest zmiennokształtną opiekunką wszystkich istot żywych, której wyznawcy czują się z nią blisko związani, traktując ją jak matkę. Wartości takie jak wolność, jedność i pokój są kluczowe dla wyznawców Ashy, którzy dążą do osiągnięcia Harmonii – stanu, w którym wszystkie istoty żyją w zgodzie z własną naturą. Asha była pierwszą boginią wyznawaną przez starożytne elfy Eldëvir i jej kult przetrwał przez wieki, przejmowany przez różne elfie rasy po Elfickiej Schizmie.

W Araulenie, wyznawcy Ashy są chronieni prawem dzięki traktatom podpisanym przez króla Ecberta Zdobywcę, które gwarantują im wolność wyznania. Jest to wyjątkowe, ponieważ poza Barahirem, Asha jest jedyną religią akceptowaną przez Arauleński Kościół Aglosa. Do najbardziej znanych arauleńskich organizacji ku czci Ashy należą klanowe Opiekunki oraz Dälenärel. Mimo że Asha nie należy do panteonu Świętej Trójcy, jej wyznawcy są integralną częścią religijnego krajobrazu Araulenu, cenieni za swoje dążenie do harmonii i jedności.

Barahir, bóg równowagi i wolności, jest jedną z mniej licznych, ale znaczących postaci panteonu Świętej Trójcy. W Araulenie, mimo że jego wyznawcy stanowią mniejszość, kult Barahira ma swoje miejsce w niemalże każdym większym mieście, a także w niektórych mniejszych osadach. Barahir, którego żywiołem jest woda, dał istotom rozumnym wolną wolę, umożliwiając im samodzielne podejmowanie decyzji w stworzonym przez siebie świecie. Uważa, że zarówno dobro, jak i zło są ze sobą ściśle powiązane i nie może istnieć jedno bez drugiego. Jego kapłanami są Błękitni Kapłani, zrzeszeni w Kościele Barahira, który działa jako zbiór autonomicznych świątyń. Główna kwatera Kościoła znajduje się na Wyspie Ullos, jednej z Wysp Południowych, gdzie znajduje się klasztor szkolący nowych kapłanów.

Kościół Barahira w Araulenie charakteryzuje się dużą niezależnością każdej świątyni. Choć Wielki Przeor, głowa kościoła, pełni funkcję reprezentacyjną, to rzadko ingeruje w codzienne prowadzenie innych świątyń, pozostawiając to Przeorom. Kapłani Barahira, mimo że często działają w odosobnieniu, są znani ze swojego zaangażowania w nauczanie o równowadze i wolności, co odzwierciedla kapryśny i trudny do zrozumienia charakter samego Barahira. W Araulenie kult Barahira jest niszowy, a jego wyznawcy często spotykają się z niezrozumieniem ze strony innych, którzy nie są w stanie pojąć złożoności równowagi, którą Barahir reprezentuje. Mimo to, jego wyznawcy trwają w wierze, starając się dążyć do równowagi i wolności w swoich działaniach. Barahir w Araulenie jest szeroko wyznawany tylko w Księstwie Kirlańskim oraz na Wyspach Południowych.

Trzecim najpopularniejszym, ale należącym już do mniejszości, jest wiara w Mulvara. Mulvar, tak jak Asha nie należy do panteonu Świętej Trójcy, jest bogiem sprawiedliwości oraz zemsty. Choć pozornie wydaje się podobny do Aglosa diametralnie się od niego różni. Aglos jak patron porządku oraz prawa, jest sprawiedliwością zgodną z władzą oraz prawem, zarówno tym świeckim oraz boskim, natomiast Mulvar to patron sprawiedliwości bardziej w formie zemsty. Religia ta bardzo szybko gromadzi nowych wyznawców, głównie dlatego, że opiera się na pomocy najprostszym ludziom i burzeniu dotychczasowego porządku. Dlatego też są obecnie największym wrogiem wyznawców Aglosa, którzy cenią sobie porządek oraz prawo do sądu, a tam gdzie są wyznawcy Mulvara zawsze pojawia się chaos oraz samosądy. Co ciekawe wyznawcy Mulvara nie są związani żadną organizacją, ani kościołem, a stanowią odrębne grupy, którzy szerzą słowa swojego boga. Większość z tych grup jest w Araulenie ścigana przez prawo, za liczne morderstwa oraz samosądy oraz Kościół Aglosa, za herezję.

• Bogowie Amarantiańscy - pierwotne wyznanie arauleńczyków jeszcze z czasów, zanim powstał Araulen. wyznawani głównie w księstwie Egaras oraz Casterville;

• Starzy Bogowie - którzy uznawani są za herezję, w Araulenie jest to wymierający kult;

• Elfrit - bogini zła i mroku z panteonu Świętej Trójcy, wyznawana głównie przez kultystów oraz apostatów. Jest uznawana za herezję.

• Bogowie Gór - wymierająca religia, wyznawana tylko i wyłącznie w Morbergu. Jest uznawana za herezję.

Co ciekawe Arauleńskie społeczeństwo posiada również kilka mniejszości

• największą grupę stanowią elfy, które choć się świetnie zasymilowały do społeczeństwa, są najbardziej odmienne i posiadają odrębną kulturę;

• drugą co do wielkości są morgberczycy, którzy są wymieszaniem amarantian oraz velizarów;

• krasnoludy Powierzchniowcy;

• Kamienni Ludzie, lub dla arauleńczyków Budowniczy z Moorhaven, którzy są odrębnym narodem w obrębie arauleńskiego państwa.

Istotnym elementem arauleńskiego społeczeństwa jest mniejszość elficka. Powszechnie wiadomo, że Araulen powstał w większości w granicach Królestwa Eflów Eldëvir, a największe miasta w ramach nowego ludzkiego królestwa powstały na ruinach elfickich. Wszystkie źródła historyczne mówią również, że to amarantianie byli odpowiedzialni za wybicie Starożytnych Elfów. W czasach II Wojny Arauleńskiej, Król Ecbert potrzebował sojusznika, aby wyruszyć na wojnę z Hazardem. Zaproponował leśnym elfom (który wywodzą się od elfów Eldëvir), aby Ci wsparli go militarnie w zamian za specjalne prawa. Po wygranej wojnie król Ecbert oraz przedstawiciel elfów, Alagnir Värn’afaínsan, podpisali wspólnie dekret ustanawiający Księstwo Leśnych Elfów w Araulenie, jednocześnie czyniąc Alagnira pierwszym elfickim księciem w ramach państwa.

Elfickie księstwo nie odnosi się w rygorystyczny sposób do terytoriów, a do ludu - elfy otrzymały na wyłączność dzielnicę, w każdym dużym mieście Araulenu, którym mogą zarządzać wedle uznania. Mogą ustanawiać swoje własne prawo na terenach przez nich zarządzanych, które musi być zgodne z prawem ustanowionym przez lokalnego Hrabiego. Dodatkowo traktat daje im gwarancję wolności wyznania oraz prawo do sądzenia własnych obywateli nawet za przestępstwa popełniona poza zarządzanymi przez elfy terenami. Książę elfów należy też do Rady Hrabiów. Oczywiście w ramach traktatu elfy winne są posłuszeństwa królowi i muszę odpowiadać na jego wezwania wojskowe oraz płacić podatki. Niemniej elfy zawsze odpowiadały na wezwanie króla, z wyjątkiem wojen domowych, a sami królowie rzadko ingerowali w wewnętrzne sprawy elfów.

Warto odnotować, że poza dzielnicami elfickimi w miastach w całym Araulenie znajduje się masa rozproszonych elfickich klanów.

Elfy w Araulenie, mimo ponurej przeszłości z Eldëvir, są traktowane z szacunkiem, na równi z resztą obywateli i jednocześnie z uznaniem ich praw. Same elfy w Araulenie w znacznej większości poczuwają się obywatelami królestwa i choć zawsze pierwszorzędnie uważają się za elfy, czuję się również arauleńczykami. W czasach, kiedy w siłę rosły takie siły jak Kalladan oraz Zakon Gregoriański, Araulen był jednym z głównych celów przesiedleń elfów.

Mniejszość krasnoludzką w Araulenie stanowią głównie Powierzchniowcy, którzy osiedlili się na terenach tego królestwa. Skupieni głównie w północnej części kraju, szczególnie w miastach takich jak Riverdale, krasnoludowie kultywują swoją kulturę i tradycje, przynosząc ze sobą umiejętności rzemieślnicze i inżynieryjne, które wzbogacają społeczność Araulenu. Riverdale, będące ich miastem, słynie z wielkich warsztatów i małego portu rzecznego, co przyciąga zarówno krasnoludy, jak i inne rasy.

Mniejszość krasnoludzka w Araulenie skupia się również w dzielnicy w Whisperhout, gdzie tworzą swoją społeczność i zachowują tradycje krasnoludzkie. Jednak ich obecność w kraju nie ogranicza się tylko do stałych osiedli - ich tabory podróżują między miastami, handlując różnorodnymi towarami i usługami. Lokalni władcy często zlecają im organizację festynów i wydarzeń kulturalnych, z których Powierzchniowcy są bardzo znani, przynosząc radość i kolorowe doświadczenia mieszkańcom Araulenu.

Poza wcześniej wspomnianymi miejscami wiele Powierzchniowców zamieszkuje księstwo Birchton, lecz nigdy nie doczekali się powierzenie im własnej dzielnicy.

Arauleńskie rycerstwo wyrosło z rozdrobnionych księstw, z których powstał Araulen, gdzie najwybitniejsi wojownicy zbierali drużyny, by strzec swoich ziem i ludzi. Po formalnym powstaniu Araluenu, rycerstwo stało się oficjalnie uznane, kładąc nacisk na wspólnotę i lojalność wobec lorda, któremu służą. W Araulenie, w przeciwieństwie do Hintervoldu, kobieta mogła stać się rycerzem, a osoba przyjmująca ten zaszczyt nie traciła swego majątku ani prawa do dziedziczenia.

W czasach pokoju rycerze strzegli ziem swoich władców i lokalnej ludności, ciesząc się prestiżowym statusem. Niemniej jednak, zdarzały się nadużycia, a niektóre drużyny zachowywały się jak bandyckie szajki. W trakcie wojny, rycerze i ich drużyny stawali się chorążymi lordów, którym byli zaprzysiężeni, stanowiąc elitę w ich wojskach. Choć pojedynczy rycerze z Araulenu byli słabsi niż ich odpowiednicy z Hintervoldu, to właśnie spośród nich wyłaniali się najwybitniejsi generałowie i przywódcy armii.

Proces ślubowania rycerskiego był złożony i wymagał od młodzieńców najpierw zostania giermkiem, a potem zgromadzenia drużyny. Podczas uroczystego pasowania, rycerz składał przysięgę lojalności wobec hrabiów i zobowiązywał się chronić swoją drużynę oraz królestwo. Ślubowanie odbywało się nie tylko przed lordem, któremu rycerz miał służyć, ale także w obliczu boga - Aglosa lub Ashy, zależnie od wyznania rycerza. W niektórych regionach dopuszcza się też ślubowanie wobec boga równowagi, Barahira. Ważnym elementem każdej drużyny rycerskiej był delegat, skarbnik, kuk, konsyliarz oraz sztandarowy, a każdy z nich miał specyficzne zadania i role w grupie.

Arauleńscy rycerze mieli wiele opcji zarobkowania, od służby lokalnym władcom i kupcom, po udział w turniejach i pokazach na bankietach. Turnieje były w Araulenie wyznacznikiem prestiżu i szlachetności. Trening rycerski obejmował szeroki zakres umiejętności, w tym taktykę, jazdę konną, walkę bronią białą i dystansową oraz dworską etykietę. Giermkowie przechodzili surową szkołę życia, a ich szkolenie kończyło się, gdy ich mistrz uznawał ich za gotowych, co wiązało się z wyborem lorda, któremu będą służyć.

• Eardwulf var Bardsleye
• Mapunteon
• Sir Dudley var Dral
• Sir Rawdon Benkrik
• Sir Winthrop var Arwen
• Sir Wulfrith var Blackborne

Bękarci w Araulenie to osoby urodzone poza małżeństwem, co niesie ze sobą społeczny i religijny wstyd. Nie ma prawa karzącego szlachtę za posiadanie bękarcich dzieci, lecz uznanie bękarta wymaga błogosławieństwa seniora, co jest rzadkie. Bękarci nie mogą dziedziczyć, chyba że zostaną uznani przez rodzica, ale ich prawa łatwo podważyć. Sytuacja bękartów zależy od lokalnej kultury każdej prowincji; w niektórych regionach są traktowani łagodniej i otrzymują wsparcie, w innych są marginalizowani.​

• Eardwulf var Black
• Edgar var Langver

Arauleńska kuchnia odzwierciedla zarówno bogactwo natury, jak i społeczne zróżnicowanie królestwa. Posiłki są proste, ale obfite, szczególnie wśród pospólstwa, które czerpie z bogatych zasobów ziemi i wód. Podstawą diety są zboża, z których przygotowuje się różnego rodzaju chleby i kasze, oraz warzywa, takie jak kapusta, cebula i groch. Mięso, choć rzadziej spożywane przez chłopstwo, pojawia się w postaci wieprzowiny, drobiu i dziczyzny. Szczególną popularnością cieszy się ryby, zwłaszcza w regionach przybrzeżnych. Odświętnie jadane są potrawy elfickie, które dodają egzotycznego smaku do lokalnej kuchni.

Posiłki wśród szlachty są znacznie bardziej wyszukane i różnorodne. Stoły arystokracji uginają się od pieczeni, pasztetów, i wyszukanych potraw z dziczyzny oraz drobiu. Szlachta uwielbia bogate zupy i gulasze, doprawiane egzotycznymi przyprawami, które nadają daniom wyjątkowego smaku. W odróżnieniu od chłopstwa, które raczy się prostymi napojami, takimi jak piwo i cydr, arystokracja delektuje się winami, miodami pitnymi i wyszukanymi likierami. Wyjątkiem są prowincje północne, takie jak Birchton oraz Casterville, gdzie wino jest popularne także wśród prostych ludzi.

Alkohole odgrywają znaczącą rolę w arauleńskiej kulturze kulinarnej. Najpopularniejszym trunkiem jest piwo, które pite jest zarówno przez szlachtę, jak i chłopstwo. Miody pitne, znane ze swojego słodkiego smaku, są cenione podczas świąt i uroczystości. Wódka, nierzadko pita przez pospólstwo, pomaga oderwać się od trudów codziennego życia. Cydry, produkowane z lokalnych jabłek, są również powszechne. Tak różnorodna paleta smaków i tradycji kulinarnej sprawia, że arauleńska kuchnia jest bogata i zróżnicowana, stanowiąc ważny element życia codziennego i odświętnego w królestwie.