Kościół Barahira

Kościół Barahira narodził się na Wyspach Południowych, gdzie pierwotnie dotarli misjonarze Aglosa, głoszący nauki Świętej Trójcy. Miejscowa ludność, w większości Południowcy, odrzuciła jednak kult Aglosa, znajdując w Barahirze bóstwo bliższe ich wartościom – wolności, niezależności i równowadze. W ten sposób powstał odłam religijny skupiony wyłącznie na Barahirze, który z czasem przekształcił się w samodzielny Kościół Równowagi.

Początkowo wiara w Barahira rozwijała się w sposób nieformalny, jako odpowiedź na próby narzucenia kultu Aglosa przez arauleńskich misjonarzy. Z czasem jednak lokalne społeczności zaczęły organizować się wokół idei równowagi, tworząc pierwsze świątynie i wybierając kapłanów. Centralnym ośrodkiem kultu stała się Wyspa Ullos, gdzie wzniesiono główną Katedrę Barahira, będącą do dziś duchowym centrum Kościoła.

W przeciwieństwie do innych religii, Kościół Barahira nigdy nie prowadził agresywnej ekspansji, nie organizował świętych wojen ani nie narzucał swojej wiary siłą. Jego rozwój opierał się na stopniowym zdobywaniu wpływów wśród elit intelektualnych, politycznych i magicznych, którzy doceniali filozofię równowagi i wolności. Dzięki temu, mimo stosunkowo niewielkiej liczby wyznawców, Kościół Barahira zyskał znaczącą pozycję w Amarancie, szczególnie wśród tych, którzy cenili sobie niezależność i subtelne metody działania.

Kościół Barahira, zwany także Kościołem Równowagi, to jednolita lecz zdecentralizowana organizacja religijna obejmująca cały Angvalion. Choć posiada główną siedzibę w Katedrze na Wyspie Ullos, większość decyzji podejmowana jest lokalnie przez poszczególne świątynie. Ta unikalna struktura odzwierciedla filozofię Barahira - zachowanie równowagi między jednością a niezależnością.

Na czele Kościoła stoi Wielki Ojciec lub Wielka Matka, rezydujący w Katedrze Ullos, wspierany przez Radę Pryłatów - grupę najwyższych rangą kapłanów pełniących rolę doradców. Mimo istnienia tej centralnej władzy, każda świątynia zachowuje dużą autonomię w interpretacji nauk i podejmowaniu działań. Przeorzy lokalnych kościołów cieszą się znacznym autorytetem w swoich wspólnotach.

Ta pozornie luźna struktura jest w rzeczywistości silnie zintegrowana dzięki wspólnocie wartości i głębokiej lojalności wiernych. Kościół Barahira funkcjonuje jak żywy organizm - poszczególne części pozostają niezależne, lecz współpracują dla zachowania większej równowagi świata. Katedra na Ullos pełni głównie rolę symbolicznego centrum i miejsca wymiany idei, nie zaś ośrodka władzy narzucającego swoją wolę.

Na czele Kościoła Barahira stoi Wielki Ojciec lub Wielka Matka, rezydujący w Katedrze na Wyspie Ullos. Pełnią rolę duchowego przywódcy całej wspólnoty, choć ich władza ma charakter bardziej doradczy niż absolutny. Wielki Ojciec kieruje się zasadami równowagi i rzadko wydaje bezpośrednie rozkazy, pozostawiając lokalnym wspólnotom dużą swobodę działania.

Wielkiego Ojca wspiera Rada Pryłatów, złożona z najwyższych rangą kapłanów, tzn. Pryłatów. Pryłaci pełnią funkcję doradców i strażników tradycji, lecz ich wpływ ogranicza się głównie do spraw doktrynalnych. Każdy z nich reprezentuje inny aspekt nauk Barahira, dbając by żaden element wiary nie zdominował pozostałych.

Lokalne świątynie zarządzane są przez Przeorów, którzy cieszą się znaczną autonomią. Brak sztywnych diecezji i centralnych struktur pozwala każdemu kościołowi na samodzielną interpretację nauk Barahira, dostosowaną do lokalnych warunków. Przeorzy odpowiadają przed swoimi wspólnotami, a nie przed hierarchią, co odzwierciedla barahickie przekonanie, że równowagę należy szukać najpierw we własnym otoczeniu.

Bractwo Pływów to tajna organizacja działająca w cieniu Kościoła Barahira, złożona z agentów rekrutowanych spośród najbardziej zaufanych wiernych. Jej członkowie wykonują misje zlecone przez lokalnych przeorów, mające na celu utrzymanie równowagi w świecie. W przeciwieństwie do innych struktur kościelnych, Bractwo jest całkowicie zdecentralizowane - każdy przeor posiada własną grupę operacyjną, która odpowiada wyłącznie przed nim.

Lojalność agentów Bractwa jest przede wszystkim lokalna. Nawet jeśli Wielki Ojciec lub Wielka Matka wyda polecenie sprzeczne z rozkazami przeora, członkowie organizacji będą słuchać tego drugiego. Taka struktura zapewnia autonomię poszczególnym świątyniom, ale też utrudnia koordynację działań na większą skalę. Bractwo działa w ukryciu, często na granicy prawa, stosując zarówno subtelne manipulacje, jak i bardziej bezpośrednie metody interwencji.

Misje Bractwa Pływów obejmują korygowanie rzeczywistości, gdy równowaga świata jest zagrożona. Agenci mogą infiltrować organizacje, zbierać informacje, a w skrajnych przypadkach - eliminować jednostki stanowiące zbyt duże zagrożenie dla balansu. Wszystkie działania są jednak prowadzone dyskretnie, zgodnie z filozofią Barahira, który preferuje subtelne, ale nieodwracalne zmiany.

Kult Barahira wyróżnia się podejściem, w którym rytuały nie są aktami błogosławieństw czy uświęceń, lecz symbolicznymi momentami uznania wolnej woli i odpowiedzialności za własne wybory. Każda ceremonia podkreśla ideę dynamicznej równowagi, gdzie kapłani pełnią rolę obserwatorów i kronikarzy, a nie pośredników między bogiem a wiernymi. W przeciwieństwie do innych religii, nie ma tu sztywnych formuł modlitewnych ani prób wpływania na boską łaskę – zamiast tego wierni konfrontują się z konsekwencjami swoich działań, zarówno tych dobrych, jak i złych, w atmosferze wspólnotowej akceptacji.

Filozofia rytualna Barahira odrzuca prosty podział na sacrum i profanum, traktując codzienne decyzje jako równie ważne co uroczyste obrzędy. Kluczowe jest tu pojęcie cykliczności – życie postrzegane jest jako ciąg wyborów i ich nieuniknionych skutków, które powracają jak fale. Kapłani nie oceniają, lecz dokumentują, tworząc archiwa ludzkich doświadczeń, gdzie każdy czyn, bez względu na moralną ocenę, zostaje uznany za część większej całości. Ta praktyka podkreśla, że prawdziwa równowaga wymaga przyjęcia zarówno światła, jak i cienia we własnym życiu.

Kościół Barahira, choć liczebnie mniejszy od innych wyznań w Amarancie, posiada znaczące wpływy wśród elit politycznych, intelektualnych i magicznych. Jego działalność opiera się na subtelnej manipulacji i długofalowym kształtowaniu równowagi, często poprzez działania w cieniu. Błękitni Kapłani nie dążą do otwartej władzy, lecz skupiają się na utrzymaniu balansu sił, co czyni ich potężnymi graczami w politycznych rozgrywkach.

Głównym narzędziem Kościoła jest Bractwo Pływów – tajna organizacja agentów działających na zlecenie lokalnych przeorów. Członkowie Bractwa wykonują misje korygujące rzeczywistość, gdy równowaga jest zagrożona. Ich metody obejmują zarówno dyplomację i manipulację, jak i eliminację jednostek destabilizujących sytuację. Lojalność agentów jest przede wszystkim wobec lokalnych przeorów, co sprawia, że Kościół pozostaje zdecentralizowany, lecz niezwykle skuteczny.

Wpływy Kościoła są szczególnie silne w na Wyspach Południowych, gdzie Barahir jest narodowym bóstwem Południowców. W Księstwie Kirlańskim i Protektoracie Riggë Błękitni Kapłani cieszą się dużym autorytetem, a ich świątynie stanowią centra lokalnej wspólnoty. W Amarancie Kościół Barahira ma poparcie wśród arystokracji i uczonych, takich jak Alcred var Pyke-Pontfield, przewodniczący Kapituły Amarantu.

Kontrowersje wokół Kościoła budzi jego podejście do moralności – brak jednoznacznych nakazów i zakazów sprawia, że niektórzy postrzegają go jako amoralny. Oficjalny Kościół potępia jednak heretycki odłam Cichej Wody, który dąży do wspierania zła w imię przywrócenia równowagi. Pomimo krytyki, Kościół Barahira pozostaje istotnym elementem życia religijnego i politycznego Amarantu, kształtując rzeczywistość w sposób subtelny, lecz nieodwracalny.

Obecne stanowisko Kościoła Barahira jest bezprecedensowe w jego długiej historii – od czasu Wojen Drakareńskich i podbojów Jimmy'ego Cenwulfa, który krwawo zjednoczył pod swoim berłem niemal cały Amarant i Eudarię, Błękitni Kapłani świadomie wycofali się z aktywnego uczestnictwa w sprawach świata. Decyzja ta zapadła po symbolicznym wydarzeniu – gdy armie Drakarii podbiły Amarant, potężny piorun uderzył w jedyny most prowadzący do katedry na wyspie Ullos, odcinając duchowe centrum Kościoła od reszty świata. Rada Pryłatów jednogłośnie uznała to za niepodważalny znak od samego Barahira, nakazujący czas duchowego wycofania i kontemplacji.

Od tamtej pory Kościół funkcjonuje w stanie zawieszonej aktywności, zachowując jedynie podstawowe struktury, ale rezygnując z jakiejkolwiek ingerencji w politykę czy konflikty religijne. Choć formalnie świątynie na całym Angvalionie pozostają w łączności, ich kontakty ograniczają się do minimum, pozbawione są dawnej intensywności i znaczenia politycznego. Wewnątrz wspólnoty panuje przekonanie, że ten okres izolacji to czas próby – Barahir wystawił ich cierpliwość na próbę, a oni muszą wytrwać w gotowości, aż nadejdzie właściwy moment interwencji. Wielu kapłanów spędza długie godziny na studiowaniu znaków i przepowiedni, próbując odczytać wolę swojego boga w zmieniającej się rzeczywistości.

Ta sytuacja budzi jednak coraz więcej pytań i wątpliwości wśród wiernych. Podczas gdy Kościół trwa w milczeniu, wpływy Aglosa rosną, a dawne zagrożenia – jak heretycka Cicha Woda – nie zniknęły. Niektórzy zaczynają kwestionować interpretację Radu Pryłatów, zastanawiając się, czy zniszczenie mostu rzeczywiście nakazywało bierność, czy może było ostrzeżeniem przed nadchodzącym kryzysem. Wśród młodszych kapłanów rodzi się niepokój – jak długo jeszcze Barahir będzie milczał? Czy ich obecna postawa nie jest przypadkiem błędem, który tylko pogłębia zakłócenia równowagi, zamiast je naprawiać? Na te pytania wciąż nie ma odpowiedzi, a Kościół zdaje się tkwić w bolesnym zawieszeniu między działaniem a oczekiwaniem.

W Kościele Barahira ceremonie i sakramenty różnią się znacząco od tych znanych w innych religiach. Nie są to rytuały błogosławieństw czy uświęceń, lecz akty uznania wolnej woli i odpowiedzialności za własne wybory. Każda ceremonia podkreśla ideę równowagi i konsekwencji, będąc jednocześnie wyrazem wspólnotowego charakteru wiary.

Pierwsze Zanurzenie to rytuał powitalny, odbywający się po narodzinach dziecka lub w chwili przejścia dorosłego na wiarę. Odbywa się w naturalnym zbiorniku wodnym lub w świątynnej kadzi z wodą z czterech źródeł. Kapłan, ubrany w błękitną szatę, zanurza osobę i wypowiada formułę uznania jej obecności w świecie. Na nadgarstek zakładana jest błękitna wstążka z trzema węzłami symbolizującymi życie, decyzje i odpowiedzialność.

Ceremonia ta nie zawiera błogosławieństw ani modlitw. Świadkowie zachowują milczenie, podkreślając indywidualny charakter wyborów nowego wyznawcy. Woda w rytuale reprezentuje zmienność i nieprzewidywalność życia, a samo zanurzenie symbolizuje wejście w cykl istnienia.

Małżeństwo w Kościele Barahira to zobowiązanie wspólnego dźwigania skutków życia, zawierane tak długo, jak między stronami trwa równowaga. Ceremonia odbywa się w kręgu z błękitnych kamieni, z misą wody pośrodku. Każdy z uczestników wrzuca do misy kamień, deklarując ciężar swojej obecności. Kapłan nie błogosławi związku, lecz pyta, czy strony rozumieją, że to, co budują, mogą też rozmontować.

Rozwiązanie małżeństwa jest równie ważne jak jego zawarcie i odbywa się poprzez wyjęcie kamienia z misy. Kościół dopuszcza wszystkie formy związków – jednopłciowe, wieloosobowe, tymczasowe – pod warunkiem pełnej świadomości i wzajemności. Kamień symbolizuje ciężar obecności, a woda – zmienność życia.

Ostatnie Pożegnanie to rytuał spopielenia i rozproszenia prochów zmarłego. Ciało spalane jest na naturalnym stosie, bez użycia Boskiego Ognia. Kapłan wypowiada słowa uznania faktu śmierci, bez pochwał czy modlitw. Prochy dzielone są na trzy części: rozsypywane do wody, wręczane rodzinie oraz mieszane z gliną i wypalane w Cegłę Pamięci, która zostaje wmurowana w ścianę świątyni.

Podczas ceremonii kapłan odczytuje listę wybranych czynów z życia zmarłego – zarówno dobrych, jak i złych. Cegła z prochów to materialny dowód istnienia, symbolizujący, że każdy człowiek coś po sobie zostawia. Śmierć nie jest tu uwolnieniem ani nagrodą, lecz faktem, który należy przyjąć bez złudzeń.

Święta w Kościele Barahira skupiają się na osobistej refleksji i rozliczeniu z konsekwencji własnych wyborów, zamiast na błogosławieństwach czy modlitwach. W przeciwieństwie do triumfalnych obchodów innych religii, barahickie święta polegają na milczeniu, spisywaniu czynów i rytuałach podkreślających wolność wyboru, gdzie kapłani pełnią jedynie rolę obserwatorów, a nie pośredników między bogiem a wiernymi.

Podczas świąt Barahira każdy wierny samodzielnie ocenia swoje decyzje, traktując wspólnotę jako lustro prawdy o sobie. To podejście wynika z filozofii równowagi – wolność wymaga odpowiedzialności, a balans między przeciwieństwami jest utrzymywany dzięki ciągłej czujności, nie boskiej interwencji.

Hangarok to najważniejsze święto zimy w Kościele Barahira, obchodzone 22 Dezrin w najkrótszy dzień roku. Upamiętnia ono akt stworzenia świata przez Barahira, który nie był cudem, lecz świadomą decyzją rozpoczynającą cykl życia, wyborów i konsekwencji. Wierni traktują ten dzień jako czas refleksji nad przeszłymi wyborami i przygotowania do nowego cyklu.

Główne tradycje obejmują turnieje bez nagród materialnych, gdzie zwycięzcy wpisywani są do "Księgi Trwania", oraz puszczanie błękitnych lampionów jako symbol uznania trwania świata. W świątyniach zapala się dwanaście świec, każda reprezentująca miesiąc i pytanie do samego siebie, podczas gdy wierni spisują "Kamienie Założeń" - deklaracje na nowy rok, które później wmurowywane są w fundamenty świątyń. Charakterystyczne jest też puste miejsce przy ogniu, symbolizujące rzeczy jeszcze nie stworzone i potencjał przyszłości.

Niebiesko-fioletowa zorza pojawiająca się podczas Hangaroku uważana jest za przypadkowy efekt stworzenia, dowód na to, że świat istnieje dzięki równowadze między przypadkiem a wolą. W przeciwieństwie do innych religii, Barahici nie interpretują intensywności zorzy, uznając milczenie za ważniejsze niż jakakolwiek interpretacja tego zjawiska.

Vaernir, obchodzone 21 Marzel podczas równonocy wiosennej, to w Kościele Barahira święto decyzji i początków. W przeciwieństwie do tradycyjnych świąt odrodzenia, nie celebruje się tu samego życia, lecz moment świadomego wyboru, który rozpoczyna nowy cykl. Barahici wierzą, że każda decyzja niesie konsekwencje, a Vaernir to czas, gdy należy je rozważyć i przyjąć na siebie odpowiedzialność.

Główne rytuały obejmują Rytuał Pierwszego Cienia, podczas którego wierni zaznaczają swoje cienie na piasku lub wodzie, symbolizując ciężar przyszłych wyborów. W południe odbywa się Ceremonia Siewu, gdzie uczestnicy wrzucają ziarna do ziemi, wypowiadając słowa o osobistej odpowiedzialności. Ważnym elementem jest pozostawianie zapisów decyzji w specjalnym pomieszczeniu świątynnym, gdzie przechowuje się świadectwa wolnej woli.

Fioletowo-złota zorza, pojawiająca się tej nocy, interpretowana jest jako przypomnienie o nieprzewidywalności konsekwencji. Barahici unikają modlitw błagalnych, zamiast nich składają publiczne deklaracje swoich postanowień. Święto podkreśla, że świat istnieje dzięki ciągłym wyborom, a nie boskiemu planowi czy przeznaczeniu.

Kapallun to święto obchodzone 21 Junis podczas przesilenia letniego, będące w Kościele Barahira dniem przejrzystości i prawdy o sobie. W przeciwieństwie do innych tradycji, które skupiają się na radości z najdłuższego dnia roku, barahici traktują to święto jako czas bezlitosnej szczerości wobec własnych pragnień i ich konsekwencji.

Centralnym rytuałem jest Ceremonia Rozświetlenia, podczas której wierni stają przed lustrzaną taflą wody lub wypolerowanym kamieniem, wypowiadając słowa:

Jestem tym, co widzisz. I jestem też tym, czego nie

Skakanie przez ogniska symbolizuje przyjęcie prawdy o sobie, zaś Noc Rozmów to czas, gdy bliscy zadają sobie pytania, na które wcześniej nie mieli odwagi odpowiedzieć. Kapłani skrupulatnie zapisują wydarzenia w księgach, nie oceniając, lecz dokumentując ludzką naturę.

Złoto-zielona zorza, pojawiająca się tej nocy, jest interpretowana jako światło odsłaniające nawet najbardziej ukrywane prawdy. Lustro wody w rytuałach nie służy pokazaniu obiektywnej prawdy, lecz odbija tyle, ile człowiek jest gotów w sobie zobaczyć. Kapallun to święto, w którym - jak mówią barahici - "nawet milczenie staje się wyznaniem".

Septra to święto obchodzone 23 Septem, w czasie równonocy jesiennej, stanowiące w Kościele Barahira dzień bilansu i rozliczenia. Nie jest to czas dziękczynienia ani radości, lecz chłodnej oceny własnych czynów i ich konsekwencji. Wierni spisują swoje uczynki z minionego roku na Kamiennych Stołach, dzieląc je na dwie kolumny: skutki dla innych i skutki dla siebie. Kapłani nie oceniają tych zapisów, lecz archiwizują wybrane z nich w Księgach Konsekwencji – anonimowych kronikach ludzkich wyborów.

Centralnym elementem obchodów są Rytuały Wyciszenia – długie godziny wspólnego milczenia, przerywane jedynie odczytywaniem spisanych wyznań. Wieczorem zapala się błękitne ognisko, do którego wierni wrzucają symbole rzeczy, które chcą pozostawić za sobą. Zielono-niebieska zorza, pojawiająca się tej nocy, jest uważana za znak przechyłu równowagi – nie interpretuje się jej, lecz przyjmuje w milczeniu jako przypomnienie o nieprzewidywalności konsekwencji.

Symbolika Septry skupia się na idei rozliczenia bez osądu. Kamienie na stołach reprezentują czyny pozbawione moralnej oceny, pusta miska – wybór dzielenia się lub powstrzymania, a pamięć wolna od personalizacji. To święto uczy, że każdy wybór pozostawia ślad, nawet jeśli nikt go nie potępia ani nie chwali.

Kult Barahira wyróżnia się unikalnym podejściem do innych wierzeń, które wynika z jego podstawowych zasad równowagi i wolności. Barahici nie uważają swojej wiary za jedyną słuszną, lecz traktują ją jako jedną z wielu możliwych dróg duchowego rozwoju. Ich zdaniem różnorodność religijna jest naturalnym elementem świata stworzonego przez Barahira, gdzie każda istota ma prawo do własnych wyborów i poszukiwań.

W stosunku do wyznawców Aglosa Kościół Barahira zachowuje postawę chłodnego szacunku. Choć nie aprobują radykalnych metod aglosan, takich jak palenie heretyków na stosach, uznają istnienie kultu światła za konieczny element równowagi. Wielu Błękitnych Kapłanów prowadzi dysputy teologiczne ze Słonecznymi Kapłanami, podkreślając, że skrajny dogmatyzm może zaburzyć delikatny balans świata.

Stosunki z kultem Elfrit są bardziej złożone. Oficjalnie Kościół potępia działania Cór Nocy, ale równocześnie uznaje, że chaos i destrukcja są nieodłącznymi częściami istnienia. Ta ambiwalentna postawa często prowadzi do napięć, zwłaszcza gdy chodzi o radykalny odłam Cichej Wody, który współpracuje z wyznawcami Elfrit. Oficjalne stanowisko Kościoła głosi, że każda ingerencja w naturalny porządek rzeczy - nawet w imię równowagi - musi być dokonywana z najwyższą ostrożnością.

W relacjach z lokalnymi wierzeniami, takimi jak Harmonia Ashy czy kult Topaza, Barahici wykazują się dużą tolerancją. W wielu świątyniach na Wyspach Południowych można zaobserwować elementy zapożyczone z tych tradycji, co świadczy o otwartości na duchową wymianę. Kapłani Barahira często uczestniczą w ceremoniach innych wyznań, traktując je jako wartościowe doświadczenia, które mogą wzbogacić ich własną wiarę.

Specyficzne jest podejście Barahitów do herezji. W przeciwieństwie do agresywnych metod stosowanych przez aglosan, Błękitni Kapłani wolą działać poprzez dyskusję i perswazję. Uważają, że przemoc wobec innowierców tylko pogłębia podziały i zaburza równowagę. Wyjątkiem są sytuacje, gdy czyjeś działania wyraźnie zagrażają ogólnemu porządkowi - wtedy może interweniować Bractwo Pływów, działając w ukryciu.

Cicha Woda to radykalny i heretycki odłam wyznawców Barahira, który odrzuca oficjalne nauki Kościoła Równowagi. Członkowie tego ruchu wierzą, że świat został zdominowany przez siły dobra, co zaburzyło naturalną równowagę, którą Barahir pragnie utrzymać. W odpowiedzi na tę sytuację, Cicha Woda głosi konieczność aktywnego wspierania sił ciemności, aby przywrócić balans w świecie.

Działalność Cichej Wody obejmuje zarówno propagandę, jak i bezpośrednie działania, w tym przemoc i współpracę z kultami Elfrit. Heretycy uważają, że tylko poprzez wzmocnienie zła można przeciwdziałać nadmiernej dominacji światła i sprawiedliwości reprezentowanej przez Aglosa. Ich metody często wzbudzają kontrowersje nawet wśród tych, którzy rozumieją potrzebę równowagi.

Oficjalny Kościół Barahira zdecydowanie potępia Cichą Wodę, uznając ją za wypaczenie idei równowagi. Błękitni Kapłani twierdzą, że prawdziwa równowaga nie polega na sztucznym wspieraniu którejkolwiek ze stron, ale na pozwoleniu, by siły dobra i zła naturalnie się równoważyły. Mimo to, Cicha Woda wciąż znajduje zwolenników, szczególnie wśród tych, którzy czują się zdominowani przez wpływy Aglosa.

Heretycy z Cichej Wody działają w ukryciu, często infiltrując lokalne społeczności Barahitów. Ich symbolika nawiązuje do mrocznych wód, które mają przynieść zmianę i przywrócić równowagę poprzez chaos. Choć ich liczebność jest niewielka, stanowią poważne wyzwanie dla spójności Kościoła Barahira, zmuszając kapłanów do czujności i działań mających na celu zachowanie czystości wiary.

Świątynie Kościoła Barahira, zwane Świątyniami Pływów, stanowią unikalny przykład sakralnej architektury. Ich projekt odzwierciedla filozofię równowagi i wspólnoty, będącą fundamentem wiary w Barahira. Choć nie imponują rozmiarami ani bogactwem zdobień, wyróżniają się przemyślaną symboliką i harmonią formy.

Centralnym elementem każdej świątyni jest okrągła sala modlitewna, w której ławy ustawione są koncentrycznie wokół ołtarza. Ten układ znosi hierarchię między wiernymi, podkreślając równość wszystkich uczestników ceremonii. W podłodze wyżłobione są kanały, przez które przepływa woda – żywioł Barahira. Jej nurt może zmieniać kierunek w zależności od pływów lub lokalnych uwarunkowań, symbolizując nieprzewidywalność boskiej woli.

Ściany świątyń wznoszone są z lokalnych materiałów: kamienia rzecznego, wapienia lub glinianych cegieł. Szczególną cechą są tzw. cegły pamięci, wykonane z prochów zmarłych wyznawców zmieszanych z gliną. Każda taka cegła opatrzona jest imieniem i nazwiskiem zmarłego, czasem z krótką inskrypcją. Praktyka ta materializuje ideę ciągłości wspólnoty, gdzie przeszłość dosłownie staje się fundamentem teraźniejszości.

Od głównej sali odchodzą boczne skrzydła, których układ i funkcja różnią się w zależności od potrzeb lokalnej społeczności. Mogą się tam znajdować cele kapłańskie, refektarze, laboratoria alchemiczne, sale rytualne czy warsztaty rzemieślnicze. Wszystkie pomieszczenia zdobione są skromnymi, lecz znaczącymi dekoracjami wykonanymi rękami wiernych – freskami, mozaikami lub płaskorzeźbami. Brak tu wystawnych ornamentów, za to każdy element niesie osobistą historię i intencję twórcy.

Architektura Świątyń Pływów, choć różnorodna w detalach, zawsze zachowuje kluczowe elementy: okrąg jako symbol jedności, wodę jako znak obecności Barahira oraz materialne ślady tych, którzy odeszli. To przestrzeń, gdzie sacrum przeplata się z codziennością, a wspólnota znajduje namacalny wyraz w kamieniu i drewnie.

Kościół Barahira od dawna budzi kontrowersje ze względu na brak jasnych wytycznych dotyczących wiary i moralności. W przeciwieństwie do innych religii, które opierają się na świętych tekstach lub jednoznacznych nakazach, Barahici nie mają spójnego kodeksu postępowania. Ich filozofia równowagi i wolności wyboru sprawia, że każdy wierny musi samodzielnie interpretować nauki Barahira, co prowadzi do licznych nieporozumień i nadużyć. Krytycy zarzucają Kościołowi, że jego elastyczność jest jedynie przykrywką dla relatywizmu moralnego, a brak konkretnych zasad utrudnia wiernym odróżnienie słusznych decyzji od tych, które naruszają równowagę. Ta niejednoznaczność sprawia, że wielu postrzega Barahitów jako amoralnych oportunistów, którzy ukrywają się za mglistymi hasłami o "wolności" i "konsekwencjach".

Kolejną kwestią budzącą wątpliwości jest duża autonomia lokalnych Przeorów, którzy często wykorzystują swoją pozycję do manipulowania wiernymi. Ponieważ Kościół Barahira nie ma scentralizowanej hierarchii, poszczególni Przeorzy mogą dowolnie interpretować nauki, co prowadzi do skrajnie różnych praktyk w różnych regionach. W niektórych świątyniach wolność wyboru jest czczona jako najwyższa wartość, podczas gdy w innych Przeorzy tworzą niemal dyktatorskie struktury, wymuszając posłuszeństwo pod pozorem zachowania "wspólnotowej równowagi". Tajemnicze Bractwo Pływów, działające na zlecenie Przeorów, dodatkowo pogłębia te obawy, gdyż jego agenci często angażują się w działania na granicy prawa, tłumaczone koniecznością utrzymania równowagi. To sprawia, że Kościół bywa postrzegany jako organizacja bardziej zainteresowana władzą niż duchowym przewodnictwem.

Wreszcie, silna integracja wewnątrz wspólnot Barahitów momentami przypomina struktury sekciarskie. Wierni są zobowiązani do bezwzględnej lojalności wobec lokalnej świątyni, a decyzje jednostki często podporządkowane są potrzebom grupy. Choć oficjalnie Kościół głosi wolność, w praktyce nacisk na wspólnotowość może prowadzić do izolacji wyznawców od reszty społeczeństwa. Dodatkowo, obojętność Barahitów na wiele konfliktów – tłumaczona potrzebą zachowania neutralności – bywa odbierana jako cyniczny pragmatyzm. Gdy świat pogrąża się w chaosie, a kult Aglosa i Elfrit toczy otwartą wojnę, Kościół Barahira często ogranicza się do obserwacji, twierdząc, że ingerencja zaburzyłaby naturalny porządek. Ta postawa frustruje zarówno sojuszników, jak i przeciwników, którzy widzą w niej przejaw tchórzostwa lub ukrytej gry o wpływy.

• Acealdo Cenwulf
• Przeor Urien
• Przeor Wyatt
• Wielki Ojciec Beowulf

• Błękitni Kapłani
• Bractwo Pływów
• Cicha Woda
• Kościół Barahira
• Rada Pryłatów

• Światło i Mrok - Księga 1
• Światło i Mrok - Księga 2 Alasparska
• Światło i Mrok - Księga 2 Arauleńska
• Światło i Mrok - Księga 3
• Światło i Mrok - Księga 4
• Światło i Mrok - Księga 5