Arauleński Kościół Aglosa

Arauleński Kościół Aglosa ma swoje korzenie w czasach przed zjednoczeniem Araulenu, kiedy to misjonarz z Alasparu przybył na dwór księcia Henry’ego var Ecta, późniejszego Henry’ego Założyciela. Misjonarz, później znany jako Guthmaer, przekonał księcia do wiary w Aglosa poprzez pokaz swojej niezłomnej wiary. Jego czyny oraz sukcesy militarne księcia Henry’ego pod sztandarem Aglosa spowodowały szybki wzrost kultu tego boga na terenach księstw, które później zostały zjednoczone w królestwo Araulen.

Guthmaer stał się pierwszym Wielebnym Ojcem Kościoła, a król var Ect podarował nowo powstałemu zakonowi wyspę na jeziorze Marsley, gdzie powstała Akademia Kapłanów Słońca w Whisperhout. To miejsce stało się głównym centrum szkolenia nowych kapłanów oraz kwaterą główną Kościoła Arauleńskiego.

Arauleński Kościół Aglosa ma hierarchiczną strukturę, której szczytem jest Wielebny Ojciec lub Wielebna Matka. Pod nim znajduje się Rada Hierarchów, którzy zarządzają poszczególnymi regionami królestwa. Hierarchowie są głównymi reprezentantami kościoła w swoich prowincjach i mają znaczący wpływ na lokalne sprawy religijne i polityczne. Przeorowie zarządzają poszczególnymi świątyniami, a ich podwładnymi są Słoneczni Kapłani, którzy ukończyli Akademię Kapłanów Słońca.

• Adept – osoby w trakcie nauk.

• Słoneczny Kapłan – pełnoprawni kapłani, którzy ukończyli nauki.

• Przeor – kapłani zarządzający świątynią.

• Hierarcha – kapłani zarządzający całym regionem.

• Wielebny Ojciec/Matka – głowa kościoła.

Kapłani Aglosa przechodzą intensywne szkolenie obejmujące nauki czytania i pisania, astrologii, alchemii, etykiety, polityki, historii, magii oraz zarządzania. Pod koniec szkolenia, adepci wybierają specjalizację i przechodzą ceremonię nadania nowego imienia, porzucając swoje dawne życie. Słoneczni Kapłani są zobowiązani do celibatu, nie mogą dziedziczyć ani posiadać dóbr doczesnych, a także są zobowiązani do życia w skromności.

Arauleński Kościół Aglosa jest znany ze swojego zamiłowania do mieszania się w politykę. Hierarchowie często wywierają nacisk na władców, a przedstawiciel kościoła zasiada w Radzie Hrabiów. Kościół posiada wiele aktywów, udziałów oraz ziemi, co czyni go trzecią siłą w Araulenie po królu i hrabiach.

Kościół prowadzi liczne zakony, w tym Słonecznych Kapłanów, którzy zarządzają kościołem i Paladynów, którzy zajmują się pomocą potrzebującym oraz ochroną wartości religijnych. Organizują również wiele zbiórek na rzecz biednych, prowadzą ośrodki dla sierot i bezdomnych. Mimo że kościół często jest krytykowany za swoje bogactwo i wpływy polityczne, jego działalność charytatywna jest znacząca.

W historii Arauleńskiego Kościoła Aglosa miały miejsce zarówno okresy ekspansji, jak i reform. Wielebny Ojciec Guthmaer pragnął, aby kościół nie ingerował w politykę, co zmieniło się za panowania Wielebnej Matki Corliss, która zaczęła bardziej aktywnie działać na rzecz ekspansji religii. Z czasem kościół otrzymał liczne przywileje, które umocniły jego wpływy polityczne, szczególnie za panowania króla Ecberta Zdobywcy, który zdelegalizował inne religie i powołał Arauleńską Inkwizycję, która zajmowała się niszczeniem wszystkich innych religii w Araulenie.

Władza kościoła została jednak ograniczona po reformach przeprowadzonych przez króla Ealhmunda Wielkiego, który rozwiązał Inkwizycję i otworzył Araulen na inne wyznania. Pod jego rządami kościół zaczął rozróżniać herezję od innowierstwa i skupił się na polityce oraz odbudowie tego, co zostało zniszczone podczas wojen.

Podczas Wojny Drakarańskiej w Amarancie, kiedy Araulen został pokonany przez Jimmy’ego Cenwulfa, wojska dowodzone przez Smoczy Korpus obległy Pierwszą Akademię. W wyniku bitwy cały kompleks został zniszczony, a jego wiedza rozkradziona. Akademia przekształciła się w fort wojskowy, kluczowy do utrzymania porządku w Whisperhout. Stała się również niewątpliwym symbolem porażki Kościoła Arauleńskiego. Jimmy, aby złamać przeciwnika delegalizuje wiarę w Aglosa. Po zakończeniu wojen, Drakaria zaczęła relatywnie luzować pewne zakazy, jak na przykład zakaz wiary w Aglosa, który ostatecznie został zniesiony przez króla. Niemniej to nie wystarczało, aby odbudować kościół.

Po III Wojnie Amarantu, w trakcie której Drakaria została pokonana, władca Araulenu, król Edgar var Langver podjął się odbudowy Kościoła Arauleńskiego, zaczynając od Pierwszej Akademii. Nowa głowa religii, wybrana podczas Konklawe Odrodzenia, Wielebna Matka Victoria, jest zwolenniczką otwartości i pokoju. Obecnie kościół skupia się na pomocy potrzebującym oraz odbudowie zniszczeń spowodowanych przez wojnę z Drakarią.

Arauleński Kościół Aglosa pozostaje istotnym elementem arauleńskiego społeczeństwa, wpływając na politykę, kulturę i życie codzienne mieszkańców królestwa. Jego bogata historia, złożona struktura i szerokie wpływy czynią go jednym z najważniejszych elementów tożsamości Araulenu.

Pierwsze Poświęcenie to sakrament w Kościele Arauleńskim, który powinien być odprawiany podczas porodu. Jeśli nie ma takiej możliwości lub poród był problematyczny, ceremonia może odbyć się po narodzinach. Sakrament ten ma na celu powitanie dziecka na świecie oraz ochronę przed złowrogą mocą Elfrit.

Podczas Pierwszego Poświęcenia pali się kadzidła, a na czole noworodka maluje się złote słońce, symbol Aglosa. Ceremonia kończy się ucztą, którą rodzice powinni wyprawić na cześć nowonarodzonego dziecka. Co więcej, Pierwsze Poświęcenie może być również przeprowadzone na osobie, która się nawróciła na wiarę w Aglosa.

Ten sakrament jest ważnym rytuałem, który symbolizuje włączenie nowej osoby do wspólnoty wiernych i zapewnia jej ochronę oraz błogosławieństwo Aglosa na całe życie.

W Kościele Aglosa małżeństwa mogą zawierać dwie osoby, łącząc się w ten sposób w jedną rodzinę na całe życie. Kościół dopuszcza zarówno związki jednopłciowe, jak i małżeństwa osób dwóch wyznań. W przypadku małżeństw mieszanych, ceremonie są prowadzone w obecności kapłanów obu wyznań.

W religii Aglosa dopuszczane są rozwody, ale tylko w kilku przypadkach:

• gdy małżeństwo zostało zawarte poprzez podstęp jednego z małżonków,

• w przypadku braku skonsumowania małżeństwa,

• gdy jeden z małżonków występuje przeciwko drugiemu lub wierze w Aglosa, na przykład przez zdradę lub uczestnictwo w mrocznych kultach.

Prawo religijne kościoła jest zgodne z prawem dotyczącym małżeństw w Araulenie, co zapewnia spójność w kwestiach prawnych i religijnych.

Co ciekawe, wśród szlachty, aby doszło do zawarcia małżeństwa, potrzebna jest zgoda przynajmniej jednego rodzica lub opiekuna po obu stronach. To dodatkowe wymaganie ma na celu zapewnienie aprobaty rodziny oraz zgodności z tradycjami i interesami rodów szlacheckich.

Ostatnie Pożegnanie, centralny obrządek pogrzebowy w religii aglosan, jest głęboko symbolicznym aktem przejścia, w którym ciało zmarłego zostaje spalone na specjalnie przygotowanym stosie, ozdobionym kwiatami i przedmiotami osobistymi, mającymi znaczenie dla zmarłego. Prochy, będące fizycznym pozostaństwem po zmarłym, są następnie umieszczane w krypcie rodowej, grobowcu lub przechowywane w urnie, która staje się materialnym symbolem pamięci. Sam moment kremacji jest nie tylko pożegnaniem z doczesnymi szczątkami, ale także uwolnieniem duszy, by mogła w czystej postaci dołączyć do Aglosa w zaświatach.

Ceremonia, prowadzona przez Słonecznych Kapłanów, ma charakter podniosły i pełen godności, skupiając się na celebracji życia zmarłego poprzez wspomnienia, modlitwy i pieśni chwały. Bliscy i członkowie społeczności gromadzą się, by oddać hołd osiągnięciom zmarłego, jego cnocie i wkładowi w życie wspólnoty, wierząc, że dzięki błogosławieństwu Aglosa dusza odnajdzie spokój w świetle wieczności. Ostatnie Pożegnanie jest więc nie tylko rytuałem przejścia, ale także aktem jedności żywych, którzy poprzez pamięć i modlitwę utrzymują więź z tymi, którzy odeszli.

Przez to jak wygląda ceremonia pogrzebu w religii aglosan w grobowcach oraz podziemnych kryptach bardzo często rośnie Welaria, którą znaleźć można jedynie w wilgotnej, popiołowej ziemi. Wsród aglosan, Welaria uznawana jest za symbol opieki zmarłych nad żywymi. Jej pojawienie się w miejscu pochówku traktowane bywa jako znak, że duchy przodków czuwają nad rodziną. Uważa się, że to właśnie dzięki ich obecności roślina może kiełkować, a jej działanie niesie ukojenie niczym błogosławieństwo z zaświatów.

Święta w Kościele Arauleńskim Aglosa stanowią nieodłączny element życia duchowego i społecznego wiernych, wyznaczając rytm roku oraz celebrując kluczowe momenty w mitologii i historii wiary. Każde z nich posiada unikalną symbolikę, rytuały i znaczenie, odzwierciedlające różne aspekty relacji między Aglosem a jego wyznawcami. Od radosnych obchodów odrodzenia po refleksyjne ceremonie oczyszczenia, święta te nie tylko umacniają więzi wspólnoty, ale także przypominają o fundamentalnych wartościach, takich jak sprawiedliwość, pokój i wiara w światło. W poniższej sekcji przedstawione zostaną najważniejsze święta Kościoła Arauleńskiego, których celebracja kształtuje tożsamość religijną Araulenu.

Hangarok, znane również jako Święto Stworzenia Świata, to najważniejsze święto zimy w kalendarzu Arauleńskiego Kościoła Aglosa, obchodzone w najkrótszy dzień roku, kiedy słońce ledwo unosi się nad horyzontem. Święto upamiętnia dzień, w którym Barahir, bóg-stwórca, stworzył świat, i jest czasem refleksji oraz wdzięczności za ten dar. W wielu kulturach Hangarok utożsamiany jest ze świętowaniem nowego roku, symbolizując koniec starego cyklu i początek nowego. W tradycji aglosiańskiej święto to ma szczególne znaczenie, gdyż łączy w sobie zarówno kult Barahira jako stwórcy, jak i Aglosa jako opiekuna świata, co podkreśla unikalną symbiozę między tymi dwoma bóstwami w wierzeniach Araulenu.

W świątyniach Aglosa i Barahira organizowane są festyny oraz małe turnieje, a wierni puszczają lampiony ku niebu, aby rozświetlić noc i podziękować Barahirowi za stworzenie świata, a Aglosowi za jego opiekę. Tradycyjnie jest to czas refleksji i podsumowań, ale także radości – rodziny gromadzą się przy ogniskach i ucztach, śpiewając pieśni i oddając cześć słońcu, które zacznie znów rosnąć w siłę. W miastach takich jak Whisperhout czy stolica królestwa organizowane są wielkie procesje, podczas których kapłani niosą święte relikwie związane z mitem stworzenia, a na placach głównych odgrywane są misteria przedstawiające walkę światła z ciemnością. W domach praktykuje się zwyczaj zapalania dwunastu świec – symbolizujących dwanaście miesięcy roku – które płoną przez całą noc, aby zapewnić ochronę przed zimowymi duchami.

Podczas nocy Hangaroku niebo rozświetla niebiesko-fioletowa zorza, symbolizująca mrok zimy oraz światło nadchodzącego odrodzenia. To zjawisko dodaje świętu mistycznego charakteru, podkreślając jego znaczenie jako momentu przejścia między starym a nowym, między ciemnością a światłem. Aglosanie wierzą, że w tę szczególną noc granica między światem żywych a sferą boską staje się cieńsza, a modlitwy i życzenia wypowiedziane pod rozgwieżdżonym niebem mają większą szansę zostać wysłuchane. W niektórych regionach praktykuje się rytuał "pustego krzesła" – przy rodzinnym stole pozostawia się wolne miejsce dla dusz przodków, którzy tej nocy mogą odwiedzić żyjących. Wśród szlachty popularny jest zwyczaj wymiany darów – często są to ręcznie zdobione przedmioty z motywami solarnymi lub symbolami Aglosa, co ma zapewnić obdarowanym pomyślność w nadchodzącym roku.

Hangarok to także czas magicznych praktyk i wróżb, szczególnie popularnych wśród ludu. Dziewczęta wylewają wosk na wodę, interpretując kształty jako przepowiednie dotyczące przyszłego małżonka, a gospodarze obserwują zachowanie zwierząt domowych, które tej nocy mają szczególną zdolność przewidywania pogody na nadchodzący rok. W górzystych regionach praktykuje się rytualne spalanie drewnianych kół symbolizujących słońce, które toczą się ze wzgórz, rozświetlając zimową noc. Wszystkie te tradycje, choć różnorodne, łączy wspólny motyw – wiara w odradzającą się moc światła i nadzieję na lepsze jutro, która jest esencją tego wyjątkowego święta.

Vaernir, znane również jako Święto Odrodzenia, to najważniejsze i najbardziej uroczyste święto w kalendarzu Arauleńskiego Kościoła Aglosa, obchodzone 21 Marzel podczas równonocy wiosennej. Jego korzenie sięgają zarówno mitologii religijnej, jak i historii Araulenu. Dla aglosan święto to stanowi duchowe odrodzenie, triumf światła nad ciemnością oraz celebrację narodzin nowego życia – zarówno w wymiarze boskim, jak i ziemskim.

Według świętej księgi "Światło i Mrok", Vaernir upamiętnia moment, gdy Król pokonał siły ciemności, doprowadzając do odrodzenia się Aglosa po okresie mroku. Ta święta walka dobra ze złem znalazła swoje odbicie w historii Araulenu – w dniu Vaernir pierwszy władca królestwa, Henry Założyciel, przywdział symbole Aglosa i poprowadził swoje wojska do zwycięskiej bitwy na Polach Kahledzkich przeciwko niewiernym z Hazardu. To wydarzenie uczyniło go boskim czempionem i dało początek dynastii Ectów oraz arauleńskiej państwowości. Dlatego dla mieszkańców Araulenu Vaernir ma podwójne znaczenie – jest zarówno świętem religijnym, jak i rodzajem dnia niepodległości, celebrującym narodziny ich królestwa.

Centralnym elementem obchodów Vaernir są turnieje wojowników, organizowane w kaskadowych świątyniach większych miast. Zwycięzcy tych rywalizacji otrzymują honorowy przywilej zapalenia Świętego Znicza – naczynia zawierającego Boski Ogień Aglosa, który nigdy nie gaśnie. Vaernir to także święto pamięci i wdzięczności. Tego dnia składa się hołd poległym wojownikom oraz niesie pomoc weteranom, co podkreśla wojskowy charakter uroczystości. W wielu regionach organizowane są pochody z pochodniami, podczas których śpiewa się pieśni chwały na cześć Aglosa i Henryego Założyciela.

Vaernir jako święto życia i odrodzenia, związane jest z pierwszymi siewami i cyklem natury – symbolicznym przejściem z zimowego uśpienia do wiosennego rozkwitu. W mniejszych wsiach i osadach kultywuje się tradycje ludowe: składanie ofiar ziemi, rytuały oczyszczające oraz dekorowanie domów kwiatami i świeżymi gałązkami przez dzieci. Wieczorem, gdy na niebie pojawia się charakterystyczna fioletowo-złota zorza, rodziny gromadzą się na wspólnych ucztach, dzieląc się chlebem upieczonym z pierwszego ziarna.

Symbolika Vaernir jest więc niezwykle bogata – łączy w sobie triumf światła nad ciemnością, odrodzenie natury, chwałę militarną Araulenu oraz duchowe oczyszczenie. To dzień, w którym aglosanie szczególnie mocno doświadczają obecności swojego boga, zarówno w blasku Boskiego Ognia, jak i w pierwszych promieniach wiosennego słońca. Dla Arauleńskiego Kościoła jest to okazja do umocnienia wiary wiernych i zamanifestowania swojej roli jako strażnika zarówno duchowych, jak i narodowych wartości królestwa.

Kapallun, znane również jako Noc Kupały, to jedno z najbardziej radosnych i żywiołowych świąt w kalendarzu Arauleńskiego Kościoła Aglosa, obchodzone w najdłuższy dzień roku, gdy słońce osiąga swój zenit. W przeciwieństwie do innych świąt aglosiańskich, Kapallun nie jest organizowane przez kapłanów w świątyniach, lecz przybiera formę spontanicznych festynów organizowanych przez lokalne społeczności. To święto płodności, szczęścia i miłości, które łączy w sobie elementy duchowego odrodzenia z beztroską zabawą.

Podstawą teologiczną Kapallun jest legenda o powtórnym stworzeniu świata przez Barahira po jego zniszczeniu przez Elfrit. Aglosanie wierzą, że tak jak świat narodził się na nowo z ciemności, tak i oni mogą symbolicznie odrodzić się wolni od zła i grzechu. Ta idea odnowy przeplata się z pradawnymi wierzeniami związanymi z cyklem natury – najdłuższy dzień roku jest bowiem momentem, gdy siły światła osiągają apogeum, a życie tryska pełnią.

Centralnym elementem obchodów są tańce wokół ognisk, które rozpalane są na wzgórzach, polanach i placach wiejskich. Młodzi i starzy, bogaci i biedni, wszyscy łączą się w radosnych korowodach, śpiewając tradycyjne pieśni i skacząc przez płomienie – ten ostatni zwyczaj ma przynieść szczęście i ochronę przed złem. Zakochani wyruszają do lasów na poszukiwanie kwiatu paproci, który według wierzeń zakwita tylko tej jednej nocy i przynosi wieczne szczęście w miłości. W wielu regionach praktykuje się też puszczanie wianków na wodę – dziewczęta plotą wianki z ziół i kwiatów, które następnie puszczają na rzekę lub jezioro; kierunek ich dryfowania ma wskazać, skąd nadejdzie przyszły małżonek.

Niezwykłym zjawiskiem towarzyszącym Kapallun jest złoto-zielona zorza, która rozświetla nocne niebo, symbolizując pełnię lata i bogactwo natury. Wierzono, że to sam Aglos błogosławi w ten sposób świętującym. W całym Araulenie obowiązuje wtedy zakaz podejmowania jakiejkolwiek pracy – dzień ten poświęca się wyłącznie celebracji życia, zabawie i odpoczynkowi. Na wsiach gospodarze składają ofiary z pierwszych zbiorów, dziękując za urodzaj, podczas gdy w miastach organizowane są jarmarki, występy kuglarzy i uczty, na których królują świeże owoce, miód i lekkie wina.

Choć większość obrzędów Kapallun ma charakter ludowy i świecki, istnieje też duchowy wymiar święta związany ze świątynią. Tylko tego dnia wierni mogą przystąpić do Sakramentu Oczyszczenia – najwyższego sakramentu wiary aglosiańskiej, który polega na rytualnym przejściu przez Boski Ogień. Choć sakrament ten można teoretycznie odbyć w dowolnym momencie roku, to właśnie podczas Kapallun ogień ma największą moc oczyszczającą i jest jednocześnie najbardziej wyrozumiały. Przygotowania do sakramentu trwają wiele tygodni i wymagają duchowego przewodnictwa kapłanów, dlatego dostępny jest tylko dla wybranych, najgorliwiej wierzących.

Kapallun stanowi więc wyjątkowe połączenie radosnego święta natury z głębokim wymiarem duchowym. To czas, gdy społeczności same stają się kapłanami, celebrując życie w jego najpełniejszym wymiarze, jednocześnie pamiętając o możliwości duchowego odrodzenia. Kapallun tętni życiem, śmiechem i swobodą, będąc ulubionym świętem prostego ludu. To właśnie w tę magiczną noc, gdy granica między światem ludzi a sferą boską staje się najcieńsza, Aglosanie doświadczają najpełniej błogosławieństwa swojego boga – nie w murach świątyń, ale w sercach rozradowanych wspólnot.

Septra, zwana Równonocą Jesienną, to święto obchodzone 21 Septem, upamiętniające pierwszą śmierć Aglosa. Pierwsza część obchodów ma charakter żałobny – wierni gromadzą się w świątyniach, modląc się i rozważając poświęcenie swojego boga, zachowując powściągliwość w jedzeniu na znak solidarności z jego cierpieniem. Jednocześnie Septra jest świętem dziękczynienia za plony i przygotowania do zimy, co wyraża się w wielkich festiwalach, podczas których dzieli się jedzeniem z ubogimi, symbolizując wspólnotę w obliczu nadchodzących trudów.

Niezwykłym zjawiskiem towarzyszącym Septrze jest zielono-niebieska zorza, interpretowana jako światło towarzyszące Aglosowi w jego podróży przez zaświaty, a teraz błogosławiące wiernych. Centralnym punktem obchodów jest zapalenie Boskiego Ognia, symbolizującego nieśmiertelność Aglosa i jego zwycięstwo nad śmiercią.

Septra to także czas praktycznych przygotowań – kończenia zbiorów, zabezpieczania zapasów i organizowania targów z zimowymi zapasami. Święto podkreśla mądrość Aglosa, który nauczył ludzi przygotowywać się na trudne czasy, łącząc refleksję nad przemijaniem z nadzieją na odrodzenie. Choć mniej radosne niż Kapallun czy tak podniosłe jak Vaernir, Septra zajmuje szczególne miejsce w sercach aglosan, ucząc, że nawet w obliczu śmierci i zimy należy zachować wiarę w odnowę.

Gdy zorza znika o świcie, a chłodne wiatry zwiastują zimę, aglosanie rozpoczynają nowy rozdział roku – z błogosławieństwem Aglosa i mądrością przodków. Septra, łącząc smutek z nadzieją, żałobę z dziękczynieniem, stanowi przejście między obfitością lata a surowością zimy, przypominając o cyklicznej naturze życia i wiary.

Arauleński Kościół Aglosa, niegdyś znany z wojowniczego podejścia wobec innych wyznań, zmienił swoje podejście na przestrzeni lat. W przeszłości kościół prowadził intensywne kampanie przeciwko wszystkim religiom poza Barahirem oraz Ashą. Te dwie religie były wyjątkami ze względu na ich neutralne lub sprzyjające postawy wobec nauk Aglosa.

Obecnie Arauleński Kościół rozróżnia między innowiercami a heretykami. Innowiercy to osoby wyznające inne religie, które nie są wrogie wobec Aglosa i jego nauk. Kościół toleruje innowierców, uznając ich prawo do wierzeń, które nie zagrażają arauleńskiej wierze i społecznemu porządkowi.

Heretycy natomiast to osoby wyznające religie, które są uznawane za złe lub bezpośrednio przeciwstawiające się naukom Aglosa. Z heretykami kościół podejmuje świętą walkę, starając się ich nawrócić lub wyeliminować, aby chronić czystość wiary i społeczeństwa. Heretykami są głównie wyznawcy Elfrit, Upadłych Smoków, Mulvara lub po prostu apostaci.

To nowe podejście pozwala na większą tolerancję i współistnienie różnych religii w Araulenie, choć Kościół Aglosa nadal dąży do dominacji swojej wiary.

Drogi Słońca to krucjaty religijne prowadzone przez Kościół Aglosa, będące jednocześnie wezwaniem do broni, mające na celu spełnienie woli obecnie panującego Wielebnego. Wierzy się, że Wielebni ogłaszając Drogę Słońca, spełniają wolę samego Aglosa. Wierzący, którzy oddali swoje życie podczas Dróg Słońca, mają w nagrodę zyskać specjalne miejsce u boku Aglosa za swoje oddanie wobec wiary. Droga Słońca może zostać ogłoszona wyłącznie przeciwko heretykom, będącym wyznawcami religii uznawanych za złe lub przeciwnych naukom Aglosa.

Arauleński Kościół Aglosa i Alasparski Kościół Aglosa różnią się na wielu płaszczyznach, obejmując zarówno strukturę, doktrynę, jak i wpływ na społeczeństwo. Te fundamentalne różnice pokazują, jak dwie instytucje wyznające tego samego boga mogą różnić się w interpretacji, strukturze i wpływie na społeczeństwo.

Pierwszą ważną różnicą jest podejście do roli kobiet w kościele. Alasparski Kościół jest instytucją bardzo patriarchalną. W mitologii Świętej Trójcy Aglos stworzył mężczyzn, a Elfrit kobiety na wzór mężczyzn, które jednak nie chciały jej słuchać i zaczęły wyznawać Aglosa. W alasparze wierzy się, że kobieta jest istotą złą, stworzoną przez Elfrit. Kobiety nie mogą służyć w zakonach, z wyjątkiem zakonu Shams’aieda, który jest jedynym zakonem dla kobiet. Z kolei Arauleński Kościół neguje twierdzenie o złej naturze kobiet, twierdząc, że kobiety wybrały Aglosa, ponieważ nie są złymi istotami. W Araulenie istniało kilka zakonów przyjmujących jedynie przedstawicieli jednej płci, ale większość z nich, w tym najważniejsi Słoneczni Kapłani oraz Paladyni, były otwarte zarówno na kobiety, jak i mężczyzn.

Kolejną różnicą jest wpływ na politykę. Choć obie instytucje są bardzo wpływowe, Alasparski Kościół stoi nad prawem i władcami. Głowa kościoła może wybierać oraz odwoływać cesarzy. W Araulenie natomiast, sprzeciw kościoła wobec władzy mógłby odbić się głośnym echem i potencjalnie doprowadzić do obalenia władcy, jednak kościół nie posiada prawnych mechanizmów do ingerowania w system dziedziczenia władzy. Przykładem tego jest koronacja Edgara var Langvera, która odbyła się bez zgody kościoła, co miało swoje negatywne skutki.

Najbardziej wyraźną różnicą dla osób z zewnątrz jest podejście do innowierców i heretyków. Arauleński Kościół rozróżnia innowierców i heretyków. Innowiercą jest osoba, która wyznaje inną religię, natomiast heretykiem jest osoba wyznająca religię, która z założenia jest zła lub jest przeciwieństwem tego, w co wierzą wyznawcy Aglosa. Innowiercy są tolerowani, a z heretykami podejmowana jest święta walka. W Alasparze każdy wyznawca innej religii jest uznawany za heretyka. Chociaż istnieje pewien poziom tolerancji dla innych wyznań, jest on bardzo niski.

W Alasparze wierzy się, że Aglos składa się z siedmiu awatarów, które odzwierciedlają różne aspekty jego boskiej postaci. Każdego dnia tygodnia Aglos jest innym ze swoich awatarów, co ma znaczący wpływ na społeczeństwo. W Arauleńskim Kościele wszystkie awatary zostały połączone w jedną postać - po prostu Aglosa.

Inną istotną różnicą jest podejście do kanonicznych ksiąg. Arauleński Kościół nie uznaje za kanoniczne wszystkich Ksiąg Opisania Światła, które w Alasparze są ważniejsze niż sama księga Światło i Mrok. Dla Arauleńskiego Kościoła najważniejszą księgą jest właśnie Światło i Mrok, co odzwierciedla inne priorytety i interpretacje religijne.

Kościół Arauleński składa się, z wielu Zakonów, lecz wszystkie podlegają pod Słonecznych Kapłanów pod przywództwem Wielebnej Matki Victorii. Arauleński Kościół składa się z następujących Zakonów:

• Słoneczni Kapłani

• Paladyni

• Arauleńska Inkwizycja

• Zakon Drogi Słońca

• Zakon Oświeconego Ojca Hazora

• Zakon Westalek

• Zakon Słonecznych Braci i Sióstr

• Zakon Dwunastu Kielichów

Arauleński Kościół Aglosa jest obecny w wielu państwach, lecz w większości z nich nie ma tak dużych wpływów jak w ojczystym królestwie. Do tych państwa należą:

• Araulen

  • Księstwo Birchton

  • Egaras

  • Księstwo Casterville

  • Księstwo Kirlańskie

• Kresy

• Isurean

• Silmaaroon

• Riggë

• Kyle Strongheart
• Ojciec Gerbrandt
• Theobald Warbrook
• Wielebna Matka Corliss
• Wielebna Matka Victoria
• Wielebny Ojciec Guthmaer
• Wielebny Ojciec Humphrey

• Aelfheah Szczodry
• Diggory Żelazny
• Ealhmund Wielki
• Ecbert Zdobywca
• Egerwald Krzywonosy
• Henry Założyciel
• Ojciec Gerbrandt
• Rayla Zwycięska
• Ród Ect
• Tristan Budowniczy

• Boski Ogień Aglosa
• Buława Rayli Zwycięskiej
• Królewska Korona Ectów