Konklawe Odrodzenia

Po Wojnach Drakarańskich, w których Araulen został pokonany przez Jimmy’ego Cenwulfa, Kościół Aglosa został niemal całkowicie zniszczony. Delegalizacja wiary i rozbicie struktur kościelnych skutkowały utratą wpływów i zaufania wiernych. Pierwsza Akademia – siedziba nauki i duchowości – została zrównana z ziemią, a jej miejsce zajęła drakarańska forteca. Choć późniejsze zmiany polityczne przyniosły częściowe zniesienie zakazu działalności religijnej, Kościół pozostawał w ruinie.

Zwycięstwo Araulenu w III Wojnie Amarantu oraz upadek Drakarii stworzyły możliwość odbudowy Kościoła. Król Edgar var Langver wspierał te wysiłki, zlecając rekonstrukcję Pierwszej Akademii i zwołując kapłanów na zgromadzenie, które przeszło do historii jako Konklawe Odrodzenia.

Konklawe Odrodzenia zostało zwołane w kluczowym momencie dla Kościoła Arauleńskiego i królestwa Araulenu. Po latach okupacji Drakarii, Kościół znalazł się w głębokim kryzysie. W trakcie drakarańskiej dominacji, wiara w Aglosa została zdelegalizowana, a jej struktury niemal całkowicie zniszczone. Wielu wiernych porzuciło tradycyjne wyznanie na rzecz innych religii, szczególnie Kościoła Goddejki, który zyskał na znaczeniu zarówno politycznym, jak i duchowym, stając się jednym z głównych rywali Kościoła Aglosa. Po zakończeniu wojen odbudowa wpływów Kościoła okazała się niezwykle trudna, a jego znaczenie w wielu regionach osłabło.

Celem Konklawe było nie tylko wyłonienie nowej głowy Kościoła, ale również określenie strategii jego odrodzenia. Odbudowa autorytetu i struktur Kościoła Arauleńskiego wymagała jasnej wizji i zdecydowanego przywództwa, które mogłoby zjednoczyć wiernych w obliczu licznych wyzwań. Trwające konflikty w Casterville i Vuldarze osłabiały stabilność regionu, a ryzyko wybuchu wojny między Amarantem a potężnym Imperium Kalladańskim dodatkowo komplikowało sytuację. W tej atmosferze napięcia i niepewności, Kościół musiał stać się siłą jednoczącą społeczeństwo, zdolną do wzmocnienia moralnego i politycznego fundamentu królestwa.

Konklawe stanowiło okazję do sformułowania długofalowego planu, który uwzględniałby odbudowę Pierwszej Akademii jako duchowego i edukacyjnego centrum, wzmocnienie współpracy z sojusznikami Kościoła, a także stworzenie struktur zapewniających skuteczniejsze niesienie pomocy potrzebującym. W obliczu narastającej potęgi Kościoła Goddejki, który w wielu miejscach przejął dawną rolę Kościoła Aglosa, Konklawe musiało również odpowiedzieć na pytanie o sposób współistnienia lub konfrontacji z tym dynamicznie rozwijającym się ruchem religijnym.

Ostatecznym celem Konklawe było przywrócenie Kościołowi Arauleńskiemu dawnej świetności i uczynienie go filarem jedności Amarantu, zdolnym do sprostania zarówno wewnętrznym konfliktom, jak i zewnętrznym zagrożeniom, z których największym było widmo wojny z Imperium Kalladańskim.

Victoria była jedną z najbardziej znanych i cenionych postaci wśród wiernych Kościoła Aglosa. Jej droga do pozycji kandydatki na głowę Kościoła rozpoczęła się w świątyni haltalskiej, gdzie służyła jako kapłanka w czasie Wojen Drakarańskich. Jej heroiczne działania, takie jak organizowanie ewakuacji ludności i pomoc w ucieczkach do sojuszniczego Alasparu, uczyniły ją symbolem nadziei i odrodzenia. Podczas okupacji drakarańskiej Victoria prowadziła ukrytą świątynię, wspierała rebeliantów i stała się znana z nieustannego działania na rzecz potrzebujących, nawet w najtrudniejszych warunkach. Jej liczne podróże po kraju zbliżyły ją do prostych ludzi, którzy zaczęli widzieć w niej postać matki duchowej.

Victoria była znana ze swojej życzliwości, spokoju i stonowanego charakteru. Jej podejście do problemów opierało się na dyplomacji i współczuciu, choć potrafiła być stanowcza, gdy wymagały tego okoliczności. Dla niej wierni byli jak dzieci, o które należy dbać z troską i odpowiedzialnością. W swoim przemówieniu Victoria podkreślała potrzebę odbudowy Kościoła w duchu pokoju, zjednoczenia Amarantu przeciwko Imperium Kalladańskiemu oraz zakończenia Wojny Domowej w Casterville za pomocą mediacji królewskiej. Chciała powołać Zakon Westalek, organizację charytatywną, oraz odbudować dawny Zakon Paladynów, by wzmocnić Kościół zarówno duchowo, jak i obronnie. Dodatkowo podkreślała znaczenie współpracy z Kresami, widząc w nich kluczowego partnera dla odbudowy struktur kościelnych.

Jednakże, pomimo swojej popularności, Victoria była krytykowana za zbyt łagodne podejście wobec zagrożeń takich jak Hintervold i Wojna Domowa w Casterville. Niektórzy hierarchowie uważali, że Kościół potrzebuje bardziej stanowczego przywódcy, który potrafiłby zmobilizować wiernych do walki o przetrwanie.

Yonwin pochodził z zamożnej rodziny kupieckiej w Whisperhout. Jego powołanie do służby Aglosowi narodziło się w młodości, kiedy był świadkiem cudu uzdrowienia swojego młodszego brata. W czasie Wojen Drakarańskich Yonwin zyskał przydomek „Opiekun Granic”, organizując tajne trasy ucieczki dla uchodźców, szczególnie rodzin mieszanych, które były szczególnie prześladowane przez Smoczy Korpus. Po wojnie zaangażował się w odbudowę wspólnot kościelnych w prowincjach przygranicznych, zdobywając szacunek zarówno wśród ludzi, jak i elfów.

Jego charakter wyróżniał się ciepłem i troską, choć w sytuacjach zagrożenia potrafił być stanowczy i pragmatyczny. Yonwin wierzył w współpracę między różnymi grupami społecznymi i religijnymi, ale był również gotów na zdecydowane działania wobec tych, którzy zagrażali stabilności Kościoła. Jego wizja Kościoła obejmowała promocję edukacji jako narzędzia zmniejszania nierówności społecznych oraz odbudowę Zakonu Paladynów jako siły obronnej. Yonwin był również zwolennikiem Drogi Słońca – świętej krucjaty wymierzonej w Hintervold, mającej na celu osłabienie jego wpływów w Casterville i zabezpieczenie Kościoła przed zagrożeniem heretyckim.

Choć Yonwin cieszył się dużym poparciem, jego propozycja Drogi Słońca była kontrowersyjna. Wielu kapłanów obawiało się, że taka krucjata może doprowadzić do wojny religijnej na kontynencie, na którą Araulen nie był przygotowany. Jego bliskie relacje z elfami i umiarkowane podejście do współpracy z innymi religiami tworzyły paradoksalny obraz duchownego, który jednocześnie dążył do pokoju i planował radykalne działania militarne.

Waegstan pochodził z biedoty, ale dzięki ambicji i sprytowi zbudował swoją pozycję w Kościele, stając się jednym z najbardziej wpływowych i bogatych kapłanów Aglosa. Jego zdolności polityczne i doskonałe relacje z patriarchami Kościoła Alasparu uczyniły go jednym z faworytów konserwatywnego skrzydła hierarchii. Waegstan odegrał kluczową rolę w Radzie Wojennej podczas III Wojny Amarantu, co przyniosło mu dodatkowe uznanie.

Jego charakter był jednak przedmiotem wielu kontrowersji. Waegstan był postrzegany jako chciwy, żądny władzy i fanatyczny. Otwarcie krytykował inne religie, w tym kult Ashy i Kościół Goddejki, uważając je za zagrożenia dla dominacji kultu Aglosa. W swoim programie dążył do stworzenia scentralizowanego Kościoła Alasparsko-Arauleńskiego, ponownego założenia Inkwizycji i utworzenia państwa kościelnego. Waegstan był także orędownikiem Drogi Słońca jako sposobu na zniszczenie Kościoła Goddejki i zabezpieczenie dominacji Aglosa na kontynencie.

Choć Waegstan miał swoich zwolenników wśród radykalnego skrzydła Kościoła, większość kapłanów obawiała się, że jego działania mogłyby doprowadzić do rozłamu i nowych konfliktów. Krytycy zarzucali mu brak szacunku dla mniejszości, takich jak elfy, oraz gotowość do eskalacji wojny religijnej.

Głosowanie odbyło się w Pierwszej Akademii w Whisperhout, gdzie zgromadziło się ponad 212 kapłanów. Wyniki były następujące:

• Matka Victoria: 96 głosów

• Ojciec Yonwin: 91 głosów

• Ojciec Waegstan: 25 głosów

Wybór Victorii był wyrazem pragnienia pokoju i stabilności. Yonwin zdobył mocne poparcie, lecz jego radykalny plan Drogi Słońca wzbudzał obawy, że Kościół i naród nie są gotowi na tak drastyczne działania.

Wybór Victorii na stanowisko głowy Kościoła Aglosa miał dalekosiężne konsekwencje, zarówno dla samego Kościoła, jak i dla społeczeństwa Araulenu. Dzięki swojemu pragmatyzmowi, empatii oraz głębokiemu zrozumieniu potrzeb wiernych, Victoria szybko rozpoczęła proces odbudowy pozycji Kościoła, który za czasów Drakarii utracił wiele wpływów na rzecz rywalizującego Kościoła Goddejki. W ciągu pierwszych miesięcy swoich rządów wprowadziła kluczowe reformy, koncentrując się na konsolidacji struktur kościelnych i odbudowie zaufania wiernych.

Jednym z jej pierwszych kroków było ustanowienie nowych hierarchów, którzy objęli pieczę nad regionalnymi kościołami. Były to osoby kompetentne i zaufane, które rozumiały zarówno duchowe potrzeby wiernych, jak i realia polityczne poszczególnych prowincji. Dzięki temu Kościół Aglosa zaczął odgrywać bardziej aktywną rolę w życiu lokalnych społeczności, a jego pozycja znacząco wzrosła.

Jednym z najważniejszych wydarzeń pierwszego roku rządów Victorii była jej podróż do Avenzio, gdzie spotkała się z głową Kościoła Goddejki, Revedissimą Francescą D’Orsi. Spotkanie, które odbyło się w atmosferze delikatnego napięcia, miało na celu omówienie przyszłości kontynentu i zapobieżenie dalszym konfliktom między dwiema dominującymi religiami.

Pomimo różnic doktrynalnych, Victoria i Francesca osiągnęły porozumienie, które miało dalekosiężne skutki. Dzięki tej mediacji Araulen i Nebrazza podpisały umowę handlową, co poprawiło relacje między tymi państwami i wpłynęło pozytywnie na stabilność w regionie. Porozumienie to wysłało również jasny sygnał władcom kontynentu, że oba kościoły nie są obecnie zainteresowane konfliktem, co przyczyniło się do poprawy bezpieczeństwa w Amarancie.

Victoria otwarcie nawołuje do wsparcia księżnej Shirley var Lynnford w trwającej wojnie domowej w Casterville, gdzie Hintervold wspiera roszczenia rodu Flagelanów. Niestety, neutralność króla Edgara var Langvera ogranicza możliwości bezpośredniego zaangażowania się Kościoła w konflikt. Mimo to Victoria pozostaje jednym z najważniejszych głosów wzywających do zakończenia tej wojny i przywrócenia prawowitego władztwa w Casterville.

Wybór Victorii na Wielebną Matkę przypadł na burzliwy okres polityczny, w tym bunt Tarona var Wyndhame, który wybuchł dwa lata po Konklawe. Jego koronacja na króla podczas ślubu w Kinlaig wywołała kontrowersje wśród wiernych i hierarchów. Wielu krytykowało Victorii za brak jednoznacznego stanowiska wobec Tarona, który podważał autorytet króla Edgara i jedności królestwa. Dodatkowo podczas ślubu tytułowała go królem, co sugerowało jej stronniczość.

W obliczu trwającej Wojny Dwóch Koron Victoria nawoływała obie strony do pokoju, jednak jej wysiłki na razie nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Wielu uważa, że neutralność Kościoła w tym konflikcie jest jedynie tymczasowa i Victoria w końcu będzie musiała opowiedzieć się po jednej ze stron.

Obecnie Victoria utrzymuje neutralność Kościoła Aglosa w Wojnie Dwóch Koron, argumentując, że jego rolą jest jednoczenie wiernych, a nie podsycanie konfliktów. Niemniej, sytuacja polityczna staje się coraz bardziej napięta, a presja zarówno ze strony zwolenników Tarona, jak i króla Edgara, rośnie. Victoria stara się balansować między koniecznością zachowania pokoju a potrzebą obrony jedności Kościoła i królestwa.

W ramach swojego programu reform Victoria podjęła się również odbudowy Zakonu Paladynów, którego celem jest ochrona wiernych oraz zwalczanie herezji. Proces ten jest jednak długotrwały, gdyż wyszkolenie nowego pokolenia Paladynów wymaga wielu lat intensywnego przygotowania, zarówno w zakresie walki, jak i duchowości. Dodatkowo, Victoria powołała do życia Zakon Westalek, zajmujący się pomocą charytatywną i ochroną ludności cywilnej, co jeszcze bardziej wzmocniło pozycję Kościoła jako instytucji troszczącej się o swoich wyznawców.

Współpraca z Kresami, którą zainicjowała, pozwoliła na utworzenie nowych szlaków handlowych i polityczne wsparcie ze strony tego państwa, co dodatkowo ustabilizowało sytuację w regionie.