III Wojna Amarantu

Początkowo król Jimmy Cenwulf bagatelizował arauleński azyl w Alasparze, który powstał do Wojnach Drarańskich, traktując go jako formę dotrzymania dawnych umów politycznych. Sytuacja zmieniła się jednak, gdy drakarański wywiad odkrył istnienie Wewnętrznego Kręgu oraz ich plany dotyczące odzyskania arauleńskich ziem w Amarancie. W obawie przed rozprzestrzenieniem się buntu, Najwyższy Król Drakarii zdecydował się stłumić konflikt jeszcze przed jego rozwinięciem - co doprowadziło do wybuchu Konfliktu Alasparskiego.

Porażka Drakarii w Konflikcie Alasparskim była wynikiem nie tylko niekorzystnych warunków pustynnego kraju, ale także rozprężającego się Konfliktu Imperialnego w Kalladanie, który wymusił podział sił stacjonujących w Alasparze.

Konflikt Imperialny doprowadził do oderwania się Kalladanu od Drakarii, co zaowocowało powstaniem nowego Imperium Kalladańskiego na tych terenach. To był pierwszy sygnał dla Amarantu, że potęga Drakarii zaczyna chwiać się. Klęska Drakarii w Kalladanie i Alasparze, oraz jej izolacja od rządzonej przez Drakarię pustynii Hush-waq, pobudziły przeciwników króla Cenwulfa do działania. Wewnętrzny Krąg zaczął wysyłać sygnały do arauleńskich możnowładców, przygotowując ich do buntu w Araulen. W tym czasie jedna z dawnych arauleńskich prowincji, Srebrne Marchie, odłączyła się od Drakarii. Możnowładcy z podległych Drakarii Srebrnych Marchii porzucili lojalność wobec Najwyższego Króla po tym, jak zostali pozostawieni samym sobie podczas najazdu ze strony Hazardu.

Król Cenwulf musiał szybko zareagować na odłączenie Srebrnych Marchii, gdy niespodziewanie pojawiły się główne siły uderzeniowe z Alasparu. Wewnętrzny Krąg, przekształcony w Radę Wojenną, skoncentrował swoje działania na Czarnym Nurcie, strategicznie ważnym mieście na północy. W wyniku dobrze przygotowanego ataku arauleńskich sił szybko przejęły kontrolę nad miastem, chociaż walka nie ominęła Mostu Magdaleńskiego, gdzie generał Hayden Fletcher próbował się bronić, jednak ostrzał z broni oblężniczej spowodował duże straty wśród cywilów. Pomimo upadku Mostu Magdaleńskiego, mieszkańcy Czarnego Nurtu stanęli po stronie Araulenu, co doprowadziło do skazania na śmierć generała Fletchera oraz członków Smoczego Korpusu. Drakarańska reakcja na zajęcie miasta została pokrzyżowana przez wybuch rewolucji w Hintervoldzie, co zmusiło Drakaria do wysłania swojej armii na inne fronty, pozostawiając Czarny Nurt w blokadzie. W tej sytuacji arauleńskie wojska pod dowództwem Kyree Byrda podjęły pertraktacje z Namiestnikiem Gordonem, który zgodził się na przeprowadzenie arauleńskich wojsk przez blokadę w zamian za zrzeczenie się praw do terenów dawnego Revnaru. Arauleńczycy ruszyli na blokadę w Górnym Revnarze, a następnie zdobyli miasto Hopton, uderzając na blokadę pod Azmarin z dwóch stron i doszczętnie niszcząc drakarańskie wojsko.

Po zdobyciu Czarnego Nurt, Kyree Byrd postanowił kontynuować ofensywę i wkroczył dalej na południe, wyzwalając Langcaster oraz księstwo Birchton. Wiele miejscowej ludności przyłączało się do Araulenu, widząc w Byrdzie wyzwoliciela. Dotarł nawet do Whisperhout, zdobywając Caldwell, ale próba oblegania stolicy regionu okazała się trudna. Drakarańska armia wzmocniła obronę miasta, a rezerwy i siły z Hintervoldu stworzyły potężną przeszkodę dla Byrda. Zmuszony do rezygnacji z oblężenia, skupił się na utrzymaniu zajętych terenów i zabezpieczeniu frontu pod Caldwell. Jednakże, gdy siły drakarańskie zaczęły przeważać, Byrd musiał wycofać się do Kinlaig. Niestety, zdrada w Czarnym Nurcie zablokowała mu drogę, co zmusiło go do pozostania na granicy Birchton i Whisperhout, gdzie stworzył silną linię obrony. Mimo trudności, jego oddziały przeprowadzały skuteczne działania partyzanckie, zyskując mu przydomek "Sępa z Caldwell". Jednak pojawienie się smoka Mapunteona zmieniło sytuację - Arauleńczycy musieli wycofać się do Doliny Zbożowej, gdzie zostali otoczeni przez siły drakarańskie i uwięzieni przez smoka. Byrd podzielił swoje siły na dwa fronty, walcząc zarówno z lądowymi siłami Drakarii, jak i ze smokiem. Pomimo trudności, jednemu z jego inżynierów udało mu się skonstruować balistę, która zmusiła Mapunteona do odwrotu. Jednak walka nadal była ciężka, a siły arauleńskie wyczerpane.

W trakcie, gdy Kyree Byrd zajmował się sytuacją na północy, Wielki Mistrz Theobald Warbrook skrycie udał się na Wyspę Riggë, aby przejąć kontrolę nad kopalniami i odciąć Drakarię od surowców, szczególnie Magicznej Rudy. Po wielu trudnościach, misja zakończyła się sukcesem, gdy bunt w kolonii karnej wybuchł, umożliwiając zdobycie Riggë. Ten sukces wywołał szereg bunów na terenie Araulenu, dodatkowo wsparcie z Riggë umożliwiło armii Kyree’ego Byrda wyzwolenie Kirlan i Wysp Południowych. Bunty na tych wyspach były szczególnie krwawe, ale skuteczne, co całkowicie odcięło Dragmaaroon od reszty kontynentu. W międzyczasie Araulen zawarł porozumienie ze Srebrnymi Marchiami, co dodatkowo wesprzeło działania wojenne.

Po zwycięstwie w Kirlan, arauleńscy hrabiowie oraz Rada Wojenna, bez udziału Kyree’ego Byrda, zebrały się, aby ustalić granice nowego Araulenu. Decyzją jednomyślną hrabiów nowym władcą został Edgar var Langver, syn poprzedniego króla, który został oficjalnie przyjęty do rodu przez swojego kuzyna, hrabiego Victora var Langvera.

Następnie arauleńska armia wyruszyła na kontynent, przybijając do brzegu w okolicach ruin Starego Armektu. Po drodze zajęli prowincje Armekt oraz Josaborough, które Drakarańczycy zostawili praktycznie samym sobie. W Birchton obydwie armie połączyły siły i przeprowadziły kontrofensywę, spychając osłabione siły wroga pod Whisperhout. Miasto zostało szybko zdobyte, a Arauleńczycy ustanowili je tymczasową stolicą. Po koronacji króla Edgara var Langvera, delegaci z prowincji Moorhaven ogłosili wyzwolenie swojej krainy, co przyczyniło się do ogłoszenia niepodległości Araulenu.

Kiedy Arauleńczycy uderzają na Czarny Nurt rozpoczynając III Wojnę Amarantu, Drakarańczycy planują obstawić dwie przełęcze, które prowadzą do Czarnego Nurt, aby zatrzymać marsz arauleńskiej armii. Przełęcz na zachodzie znajduje się na terytoriach Isureanu, więc Najwyższy Król Drakarii przysyła generała Duncana Sowle ze Smoczego Korpusu, któremu następnie przekazuje tymaczosowo władzę, odsuwając Curtisa Gordona, co nie podoba się miejscowej ludności. Blokada przełęczy okazuje się skuteczna - siły arauleńskie zostają zamknięte w Czarnym Nurcie. Generał Sowle planuje zagłodzić miasto.

Arauleński generał Kyree Byrd postanawia w tajemnicy osobiście spotkać się z Curtisem Gordonem, aby złożyć mu ofertę - jeśli Gordon odwoła blokadę i pozwoli arauleńczykom przejść, ci uznają niepodległość jego państwa. Nadchodzi największa próba dla wielu lat starań Gordona - przyjmuje ofertę, a następnie przekonuje lokalnych dowódców do zignorowania rozkazów z Drakarii oraz powrót do domu. Okazuje się, że miejscowi wybrali lojalność wobec swojego władcy, a nie generała z "wielkiej Drakarii". Arauleńskie wojska przechodzą przez Isurean i rozbijają blokadę na wschodzie, a następnie maszerują na południe. W międzyczasie generał Sowle wraca po posiłki, a Curtis Gordon koronuje się na pierwszego władcę Isureanu.

Następnej wiosny generał Sowle wraca do Isureanu na czele armii - planuje obalić nowego władcę. W ten sposób oficjalnie rozpoczyna się Wojna Płonących Wież. Isureańczycy nie byli gotowi na starcie z zaprawionym w boju wojskiej Drakarii i już na samym początku zaczynają tą wojnę przegrywać. Król Curtis Gordon wysyła prośbę o pomoc do arauleńczyków, lecz Ci zostają przygwożdżeni pod Caldwell, a elfy z Hränil Nämari'nel postanawiają zachować neutralność. Kiedy generał Sowle planuie oblężenie stolicy Isureanu - Ablark, przychodzą rozkazy z Dragmaaroonu, według, których generał ma się wycofać z Isureanu, aby walczyć na innych frontach. Generał ignoruje rozkazy - podbija Ablark, zabijając Króla Curtisa Gordona oraz rozbija isureańską armię. Samego siebie odwołuje nowym królem, zdradzając z ten sposób Drakarię.

Isureańskie niedobitki wycofuję się do Hränil Nämari'nel, gdzie Matka Opiekunka Cärassil Värle'ta udziela im schronienia, w tym synowi króla, Nikolaiowi Gordonowi. Generał Sowle domaga się wydania spadkobiercy tronu, lecz elfy odmawiają. Wtedy generał Sowle atakuje isureańczyków, którzy znajdują się w elfickiej puszczy. Cärassil uznaje to za atak na jej własny lud i włącza się do wojny po stronie Nikolaia Gordona. Wywiązuje się ogromna bitwa w lesie Hränil Nämari'nel, gdzie połączone siły Isureanu oraz elfów gromią armię generała. Po wygranej rozpoczynają wspólny pochód celem wyzwolenia Isureanu spod okupacji. Wojna Płonących Wież kończy się zajęcie Rivage, gdzie umiera generał Sowle. Pozostałe "drakarańscy" wojownicy składają broń, stając się jeńcami wojennymi.

W międzyczasie arauleńczycy zdobywają Whisperhout, a hintervoldczycy kończą rewolucję. Wszystkie siły Amarantu skupiają się wokół Dragmaaroonu, aby zadać Najwyższemu Królowi Drakarii ostateczny cios. Nikolai Gordon nie czeka na swoją koronację i od razu mobilizuje wojska, aby pomóc sprzymierzeńcom. Prosi Cärassil o jeszcze jedną pomoc, lecz opiekunka podtrzymuje swoją neutralność, ale pozwala tymczasowo dołączyć do isureańskiej armii elfickim ochotnikom.

Zaraz po zdobyciu Czarnego Nurtu przez Arauleńczyków zwołana została Rada Królewska w Hintervoldzie, gdzie diuk Kervalioux, Erici Anamarueux, otwarcie nawoływała do buntu przeciwko uzurpatorowi, co spotkało się z poparciem wielu emirów oraz szlachty hintervoldzkiej i normańskiej. Jednakże debatę przerwała wicekrólowa Renée Clagon, spadkobierczyni hintervoldzkiego tronu oraz generał Émilien Chéreau. Następnie diukowie udali się do swoich własnych ziem, gdzie zaczęli mobilizować swoich ludzi do otwartego buntu przeciwko Drakarii. W całym Hintervoldzie zaczęły rozlewać się strugi drakarańskiej krwi, a rozpoczęła się Hintervoldzka Rewolucja.

Generał Émilien Chéreau zebrał armię i wyruszył na Thanvillé, przekonany, że rebelia umrze w zarodku, jeśli zginie jej przywódczyni, diuk Anamarueux. Renée Clagon dołączyła do niego. W trakcie starcia obu armii wicekrólowa zdradziła generała, co doprowadziło do jego porażki i pojmania. Następnie zwołano nadzwyczajną Radę Królewską w Veulettes, podczas której wszyscy władcy jednomyślnie przyłączyli się do rewolucji. Erica Anamarueux przyznała, że obraza wobec wicekrólowej była ich wspólnym planem, mającym na celu sprowokowanie generała do nierozważnego ataku. Normańska księżniczka oddała hołd nowej Królowej Hintervoldu - Renée Clagon.

Wszyscy diukowie oraz cała szlachta podążyli za nią, a tego samego dnia Renée została koronowana na pierwszą w historii Królową Hintervoldu. Zmobilizowała całe Hintervold pod swoim sztandarem, by walczyć o niepodległość przeciwko Najwyższemu Królowi Drakarii. Zwykli ludzie wyszli na ulice, aby zabijać drakarańskich urzędników oraz żołnierzy, nie oszczędzając nawet Smoczego Korpusu oraz Stanowicieli. Drakrańczycy nie byli w stanie utrzymać kontroli nad rozwścieczonym tłumem. Podjęto decyzję o próbie krwawego tłumienia buntów, które tylko eskalowały konflikt. Jednakże sytuacja stała się jeszcze bardziej napięta, gdy do Hintervoldu przybyła armia drakarańska, przekształcając rewolucję w krwawą wojnę o suwerenność Hintervoldu.

Spora armia Drakarii stanowiła ogromne zagrożenie - była większa, lepiej wyposażona i wyszkolona. Zmusiło to królową Clagon do szukania sojusznika. Zdecydowała się na pertraktacje z bojarem Verisławem Vovkivkem, jednym z vuldarskich władców - oczekiwała na jego pomoc w rewolucji. Vovkiv nie był chętny ze względu na bardzo złą przeszłość między ich narodami, lecz kiedy drakarańczycy zaczęli odnosić sukcesy królowa zdecydowała się obiecać bojarowi, że ogłosi jego ziemie niepodległym państwem z nim na czele jako władcą. Verisław nie mógł przejść obojętnie takiej okazji i zdecydował się wesprzeć Hintervold. Bojar zaangażował w rewolucję hintervoldzką nie tylko swoje wojsko, ale również swojego syna.

Wspólnymi siłami Hintervoldu oraz żołnierzy Vovkiva udaje się wypierać drakarańskie siły aż do bitwy o Aliendbieliard, gdzie obie strony konfliktu postanawiają rzucić na siebie wszystkie siły, ryzykując wszystko. Z bitwy zwycięsko wychodzi Renée Clagon, która osobiście dowodziła bitwą. Choć w całym królestwie pozostają rozproszone niedobitki drakarańskich wojsk rewolucja kończy się sukcesem, a Hintervold odzyskuje niepodległość.

Renée Clagon decyduje się wspomóc Araulen w bitwie o Whisperhout oddziałem rycerzy, ale na tym kończy się jej udział w wojnie z Drakarią. Królowa skupia się na swoim królestwie.

Odzyskanie niepodległości przez Araulen, Hintervold oraz Isurean nie oznaczało końca wojny. Mimo znacznego osłabienia, Drakaria nadal istniała i przegrupowywała się w Dragmaaroonie. Zjednoczona armia Amarantu ruszyła więc na niego, co spowodowało wybuch bunty w samej Drakarii. Wkrótce doszło do Bitwy o Dragmaaroon, gdzie przeciwko Drakarii stanęły siły Araulenu, Isureanu oraz Srebrnych Marchii. W bitwie wzięły także udział elfy z Hränil Nämari'nel oraz Huncwoci z Międzygórza jako najemni żołnierze. Oblężenie miasta trwało ponad dwa tygodnie, wspomagane przez członków Silmaaroońskiego Powstańczego Podziemia, którzy wspierali atak od wewnątrz.

Ostatecznie miasto zostało zdobyte, głównie dzięki zdradzie Donovana Kirklanda i oddziału Smoczego Korpusu, który otworzył bramy. Najwyższy Król Drakarii został pojmany, a jego smok Mapunteon ciężko ranny zdołał uciec. Walki w mieście zakończyły się po długiej batalii, a wraz z nimi upadek Drakarii na Amarancie. Dragmaaroon odzyskał swoją starą nazwę, Silmaaroon, i natychmiast rozpoczęto jego odbudowę.

Kiedy trwało oblężenie Dragmaaroonu, hintervoldzkie siły, które wracały spod Whishperhout, uderzyły na księstwo Casterville i zdobyły jego stolicę we współpracy z hintervoldzką armią, która nadeszła ze wschodu. Atak szybko poradził sobie ze stacjonującymi w mieście drakarańskimi siłami, a Hintervoldczycy w niedługim czasie zajęli region. Królowa Renée Clagon nie zwlekała długo i osadziła na tronie Casterville Leah’e var Flagelan, która od razu po koronowaniu na księżną ogłosiła przyłączenie się Casterville do Hintervoldu. Ruch ten był całkowitym zaskoczeniem dla Araulenu, który nie spodziewał się agresji ze strony wschodniego sąsiada.

Po zakończeniu wojny i rozpoczęciu okupacji w Casterville miał miejsce Pierwszy Szczyt Państwa Amarantu w Silmaaroonie, który był symbolicznym wydarzeniem, które nastąpiło po ostatecznym pokonaniu Drakarii na Amarancie. Odbył się on w odrestaurowanym pałacu królewskim, zgromadzając przedstawicieli różnych regionów Araulenu oraz innych państw, które wzięły udział w walce. Podczas szczytu omawiano kwestie związane z odbudową, nowymi porozumieniami handlowymi oraz ustaleniem granic nowego Araulenu. Była to również okazja do ustanowienia nowych sojuszy i przywrócenia pokoju na kontynencie po latach konfliktów.

W jego wyniku powstały też nowa państwa:

• Hranil Cäel'i

• Czarny Nurt

• Hränil Múr'i

• Hränil Nämari'nel

• Isurean

• Kresy

• Liga Srebrnomarchijska

• Nebrazza

• Wielkie Księstwo Aermagh

W trakcie III Wojny Amarantu, gdy wszystkie Królestwa Amarantu zbuntowały się przeciwko Drakarii, całe wojsko zostało wycofane z Międzygórza na rozkaz Najwyższego Króla Drakarii. W rezultacie tego wycofania, hanzo bandytów poczuły się bezkarnie i zaczęły siać chaos w regionie. Gdy zauważyły, że upadek Drakarii jest nieunikniony, rozpoczęły walkę między sobą o władzę, co doprowadziło do wybuchu Wojny Pięciu Rozbójników. Konflikt ten trwał rok, a zwycięzcą wyszedł Huncwoci pod przywództwem Hetmana Gomeza Helvegena. Helvegen zaczął tytułować się władcą Międzygórza, ogłaszając go nowym niezależnym państwem.

Ze względu na to, że w wojnie nie brała udziału Drakaria konflikt nie jest uznawany za część III Wojny Amarantu.

Vuldarska Burza to konflikt między narodowościami vuldarskimi, który wybuchł po rozbiorach Vuldaru przez Hintervold i Hazard. Te państwa prowadziły politykę dążącą do skonfliktowania lokalnych grup. Trzecia Wojna Amarantu pogłębiła ten konflikt, gdy Drakaria wycofała swoje wojska z Vuldaru. W rezultacie konflikt zaognił się na tyle, że Hintervold oraz Hazard również wycofały się z tych ziem. Obecnie w Vuldarze istnieje tylko jedno uznawane państwo, Kresy, podczas gdy reszta krainy pogrążona jest w konflikcie, który zżera ją od środka. Dodatkowo w Vuldarze na powrót pojawili się nekromanci.

Vuldarska Burza to wojna domowa w Vuldarze rozpoczęta na długo przez wybuchem III Wojny Amarantu, dlatego nie jest traktowana jako jej część.