Wojna Płonących Wież

Lata trwania

3:231

3:232

(2 lata)

Strony Konfliktu

Isurean

Isurean

Isurean to monarchia parlamentarna zdominowana przez oligarchów i frakcje handlowe. Kraj ma dynamiczną gospodarkę opartą na handlu, modzie i monopolu na nefryt. Społeczeństwo jest skrajnie podzielone, a polityka zagraniczna chaotyczna. Mimo bogactwa, nierówności społeczne są ogromne.
- Hränil Nämari'nel
  
  Hränil Nämari'nel
  
  Hränil Nämari’nel to wyjątkowe królestwo leśnych elfów w Amarancie, znane z unikalnego mikroklimatu, harmonii z naturą i bogatej kultury. Stolica Läm’täash’nel, Wierzba Matka i uniwersytet Academiis Leta’Brissë czynią je centrum tradycji, nauki i wymiany kulturowej.
Drakaria

Drakaria

Drakaria to potężne mocarstwo, które szybko zdominowało Amarant i Eudarię. Założone przez Jimmy’ego Cenwulfa po upadku Starego Armektu, Drakaria wyróżniała się różnorodnością kulturową i religijną, silną gospodarką i kontrowersyjnymi rządami, które łączyły różne narody pod jednym sztandarem.

Przyczyny

Skutki

Ważne postacie

Curtis Gordon

Nikolai Gordon

Duncan Sowle

Cärassil Värle’ta

Konflikty

Isurean

Drakaria

Hränil Nämari'nel

Wojna Płonących Wież

Lata trwania

3:231

3:232

(2 lata)

Strony Konfliktu

Przyczyny

Skutki

Ważne postacie

Curtis Gordon

Nikolai Gordon

Duncan Sowle

Cärassil Värle’ta

Wojna Płonących Wież była konfliktem zbrojnym, który rozegrał się w trakcie III Wojny Amarantu

. Był to decydujący moment w historii

Isureanu , ponieważ doprowadził do jego powstania jako niezależnego państwa. Wojna rozgorzała pomiędzy Isureańczykami dowodzonymi przez króla Curtisa Gordona, a następnie jego syna Nikolaia Gordona, oraz wojskami

Drakarii dowodzonymi przez generała Duncana Sowle. Konflikt zakończył się klęską drakarańskich wojsk i powstaniem suwerennego Isureanu.

Dowiedz się więcej na ten temat, czytając poniższą stronę:

III Wojna Amarantu

Przyczyny

Po zakończeniu Wojen Drakrańskich

ziemie dawnego

Revnaru (obecne ziemie Isureanu) przeszły spod władzy

Araulenu do

Drakarii .

Najwyższy Król Drakarii dał lokalnym władzom dużą swobodę - wymagał jedynie płacenia trybutu oraz zaakceptowania powrotu

leśnych elfów na ich ojczyste ziemie, z których zostały wypędzone przez rasistowski Zakon Gregoriański. Jednak dla mieszkańców te ustępstwa były niewystarczające - doskwierał im brak perspektyw oraz pomocy w odbudowie regionu.

Nowa sytuacja pozwoliła jednak odzyskać wpływy Curtisowi Gordonowi, wnukowi ostatniego władcy Revnaru. Zyskał poparcie mieszkańców dawnego Revnaru i stopniowo przejął rządy. Jego władza została w końcu uznana przez Najwyższego Króla Drakarii, stając się oficjalnym zarządcą tych ziem, choć pozostawał pod jurysdykcją Drakarii oraz lokalnego oddziału Smoczego Korpusu, który dowodził generał Duncan Sowle.

Curtis Gordon postawił na handel, rozwój nauki oraz otwartość. W historii swojego ludu zapoczątkował nowy nurt myślenia - uznał, że jego ród oraz zwykli mieszkańcy byli ofiarami Zakonu Gregoriańskiego, choć muszą wziąć odpowiedzialność za bierność wobec jego działań. W efekcie relacje między Isureanem a elfami osiedlonymi w lesie Hränil Nämari'nel

zaczęły się poprawiać. Po latach współpracy oba narody stały się przyjaciółmi, a ich relacje przypieczętowała przyjaźń Curtisa Gordona oraz Starszej Opiekunki elfów, Cärassil Värle'ty. W pewnym sensie Curtis Gordon zakończył istnienie Revnaru i zapoczątkował historię nowego państwa -

Isureanu .

Po rozpoczęciu III Wojny Amarantu

Drakarańczycy planowali obstawić dwie przełęcze prowadzące do

Czarnego Nurtu , który został zajęty przez

arauleńskich rebeliantów. Jedna z nich znajdowała się na terytorium Isureanu, co skłoniło Najwyższego Króla Drakarii do utworzenia w Isureanie armii pod dowodzeniem generała Duncana Sowle ze Smoczego Korpusu. W ramach operacji wojskowej generał tymczasowo przejął władzę nad regionem, odsuwając miejscowego przywódcę Curtisa Gordona, co wywołało niezadowolenie ludności. Blokada okazała się skuteczna, a arauleńska armia została zamknięta w Czarnym Nurcie.

Zmuszony do działania, arauleński marszałek polny Kyree Byrd

podjął negocjacje z Curtisem Gordonem, oferując mu uznanie niepodległości jego państwa w zamian za odwołanie blokady. Gordon przyjął propozycję i przekonał lokalnych dowódców do zignorowania rozkazów Drakarii. W ten sposób arauleńskie wojska mogły przejść przez Isurean, a Curtis Gordon koronował się na pierwszego króla nowo powstałego państwa.

Dowiedz się więcej na ten temat, czytając poniższą stronę:

Wojny Drakarańskie

Przebieg

Koronacja Curtisa Gordona i początek konfliktu

Po złamaniu drakarańskiej

blokady i przejściu wojsk

Araulenu przez

Isurean , Curtis Gordon ogłosił się pierwszym królem nowo powstałego państwa. Było to wydarzenie symboliczne – po latach podległości pod obce rządy, mieszkańcy dawnego

Revnaru mogli w końcu nazywać się wolnym narodem. Jednak jego panowanie nie trwało długo, ponieważ już wiosną następnego roku Drakaria wysłała armię, by zdławić bunt i odzyskać kontrolę nad regionem.

Najazd Drakarii i oblężenie Ablark

Na czele drakarańskich sił stanął ponownie generał Duncan Sowle, dowódca lokalnego Smoczego Korpusu, który już wcześniej sprawował władzę w Isureanie

z ramienia

Drakarii . Jego armia była doświadczona, dobrze wyposażona i liczyła na szybkie stłumienie oporu. W pierwszych miesiącach kampanii siły Isureanu były rozbijane w kolejnych starciach. Miejscowa milicja, choć oddana sprawie, nie mogła się równać z regularnym wojskiem Drakarii.

Curtis Gordon wysłał posłów do Araulenu

z prośbą o pomoc, jednak arauleńska armia była związana walkami pod Caldwell. Elfy z

Hränil Nämari’nel również pozostały neutralne, obawiając się wplątania w wielką wojnę. Isureańczycy, pozbawieni wsparcia, zostali zamknięci w stolicy –

Ablark . Generał Sowle rozpoczął oblężenie miasta, planując je zdobyć i raz na zawsze zakończyć bunt.

Upadek Ablark i śmierć Curtisa Gordona

W trakcie oblężenia do Drakarii

dotarły rozkazy nakazujące Sowle’owi wycofanie się i wsparcie innych frontów. Jednak generał zignorował je, uznając, że dokończenie podboju Isureanu jest ważniejsze. Wkrótce po tym jego wojska przełamały mury Ablark i rozpoczęła się rzeź. Curtis Gordon został pojmany i stracony, a jego zwolennicy rozbici.

Jednak zamiast oddać region pod kontrolę Drakarii, Sowle ogłosił się nowym królem Isureanu, zdradzając Najwyższego Króla Drakarii

. Było to bezprecedensowe wydarzenie, które miało dalekosiężne konsekwencje, a sam Sowle nie wierząc, że Drakaria przegra wojnę na pozostałych frontach, chciał ugrać jak najwięcej dla siebie.

Ucieczka niedobitków i interwencja elfów

Ci, którzy przeżyli, wycofali się do elfiego lasu Hränil Nämari’nel

, licząc na schronienie. Wśród uciekinierów był syn Curtisa, Nikolai Gordon. Matka Opiekunka Cärassil Värle’ta, bliska przyjaciółka zmarłego króla, zdecydowała się udzielić sąsiadom azylu.

Gdy Sowle zażądał wydania Nikolaia, elfy odmówiły, powołując się na prawo azylu. W odpowiedzi nowy „król” Isureanu nakazał atak na las, chcąc zgładzić ostatnich buntowników. Atak ten został odebrany jako akt wojny przeciwko leśnym elfom, co zmusiło Cärassil do podjęcia działań.

Bitwa w lesie Hränil Nämari’nel

Zjednoczone siły leśnych elfów i isureańskich uchodźców stanęły do walki przeciwko wojskom Sowle'a. Mimo doświadczenia i lepszego wyposażenia, Drakarańczycy nie byli przygotowani na walkę w gęstych lasach, gdzie elfy miały przewagę. W wyniku serii zasadzek i potyczek armia Sowle została rozbita, a on sam ledwo uszedł z życiem.

Po tym zwycięstwie Nikolai Gordon ogłosił nową ofensywę, mającą na celu odbicie Isureanu

Wyzwolenie Isureanu i śmierć Sowle

Siły Nikolaia i elfów ruszyły na zachód, wyzwalając kolejne miasta spod władzy Sowle. W decydującej bitwie pod Rivage wojska lojalistów Gordona starły się z resztkami armii Sowle. Po krwawych walkach siły Sowle zostały całkowicie rozbite, a on sam zginął w boju.

Reszta drakarańskich wojsk poddała się, zostając jeńcami wojennymi.

Dalszy udział Isureanu w III Wojnie Amarantu

Po zwycięstwie Nikolai Gordon nie czekał na koronację i od razu rozpoczął mobilizację wojsk, by wspomóc sprzymierzeńców w ostatecznym starciu z Drakarią

. Mimo że Cärassil odmówiła dalszego angażowania elfów w konflikt, pozwoliła ochotnikom dołączyć do sił

Isureanu .

Nowo sformowana armia Nikolaia Gordona ruszyła na południe, by wziąć udział w oblężeniu Dragmaaroonu, które zakończyło III Wojnę Amarantu

Konsekwencje

Uznanie niepodległości Isureanu i powstanie Hränil Nämari’nel

Jeszcze w tym samym roku, gdy zakończyła się III Wojna Amarantu

, odbył się

Pierwszy Szczyt Amarantu w Silmaaroonie , na którym ustalano nowe granice polityczne kontynentu. Król Nikolai Gordon oficjalnie zażądał uznania

Isureanu jako suwerennego państwa. Jego roszczenia poparł król Araulenu,

Edgar var Langver , a także Wielka Czwórka z Silmaaroonu, co sprawiło, że reszta władców

Amarantu również zgodziła się na jego niepodległość.

Podczas szczytu Nikolai Gordon ogłosił jednak coś niespodziewanego – zrzekł się praw do terytoriów lasu Hränil Nämari’nel

i przekazał je Starszej Opiekunce elfów, Cärassil Värle’ta, by mogła stworzyć tam niezależne państwo elfów. Cärassil, uznając, że jej czas dobiegł końca, przekazała władzę swojej córce,

Eíwen Fäíeld’i , która – za aprobatą pozostałych królestw – została pierwszą królową Hränil Nämari’nel.

Był to przełomowy moment w relacjach między ludźmi

elfami w Amarancie, a także symboliczne zamknięcie historii dawnego

Revnaru , który wcześniej był bastionem Zakonu Gregoriańskiego – organizacji, która niegdyś prześladowała elfy.

Dowiedz się więcej na ten temat, czytając poniższą stronę:

Hränil Nämari'nel

Nieudana reforma ustroju i wzrost oligarchii

Po powrocie do Isureanu

, Nikolai Gordon wprowadził nowy system polityczny, będący próbą połączenia monarchii i republiki. Reformy miały na celu stworzenie sprawiedliwego państwa, w którym władza królewska byłaby równoważona przez przedstawicieli arystokracji i kupców. Jednak w praktyce system okazał się niewydolny – do władzy zaczęli dochodzić

oligarchowie , którzy stopniowo ograniczali rolę monarchy.

Władza w państwie znalazła się w rękach kilku wpływowych osób, a król Nikolai Gordon miał coraz mniej do powiedzenia w kwestiach kluczowych dla państwa. Isureańczycy, zmęczeni wieloletnimi wojnami, skupili się na rozwoju gospodarczym i handlu, co jeszcze bardziej umocniło władzę elit finansowych.

Dowiedz się więcej na ten temat, czytając poniższą stronę:

Isureańscy Oligarchowie

Pacyfizm Isureanu i bliskie sojusze

Podczas gdy reszta Amarantu

przygotowywała się do kolejnego konfliktu z

Imperium Kalladańskim , Isureańczycy byli skrajnie niechętni dalszym walkom. Po latach ciągłych zmagań militarnych pragnęli pokoju i odbudowy. Ich postawa najlepiej uwidoczniła się w stosunku do Kalladanu – mimo prowokacji ze strony Imperium, Isurean wierzył, że możliwe jest pokojowe rozwiązanie konfliktu.

Choć Isurean nie był militarnie gotowy na kolejną wojnę, jego polityka otwartości pozwoliła na zacieśnienie sojuszy z Araulenem

Hränil Nämari’nel i

Międzygórzem . Te relacje miały kluczowe znaczenie dla stabilności regionu, a Isurean stał się ważnym partnerem w dyplomatycznej układance Amarantu.

Dowiedz się więcej na ten temat, czytając poniższą stronę:

Imperium Kalladańskie

Program Amnestii Drakarańskiej i narodziny Kondotierów Isureańskich

Z powodu niechęci Isureańczyków do walki, król Nikolai Gordon wprowadził Program Amnestii Drakarańskiej

, który umożliwiał byłym drakarańskim żołnierzom uniknięcie kary w zamian za wstąpienie do Isureańskich Kondotierów – nowej formacji wojskowej. Problem polegał na tym, że oddział ten był prywatną armią oligarchy Edmonda Rowse’a, który szybko zyskał ogromne wpływy w kraju.

Wkrótce Isureańscy Kondotierzy stali się najlepszymi i najliczniejszymi wojskami Isureanu

, jednak ich lojalność wobec króla była wątpliwa – formalnie służyli państwu, ale w praktyce działali w interesie Rowse’a. Ich działania na Morzu Tysiąca Wysp były kontrowersyjne i często uznawane za nielegalne w innych państwach

Amarantu .

Dowiedz się więcej na ten temat, czytając poniższą stronę:

Program Drakarańskiej Amnestii

Powstanie Bryggi – isureańskiego wywiadu

Widząc swoją rosnącą potęgę, Edmond Rowse przekonał Quinna Marshala

, byłego dowódcę drakarańskiego wywiadu, aby skorzystał z amnestii i stworzył dla niego nową sieć szpiegowską. Tak powstała

Brygga , isureański wywiad.

Jednak Quinn Marshal nie zamierzał być jedynie narzędziem w rękach Rowse’a – zaproponował królowi Nikolaiowi, by Brygga formalnie podlegała monarsze, co pozwoliło mu lawirować między królem a oligarchami. W rzeczywistości Marshal dążył do pełnej niezależności, a z czasem stał się kolejnym oligarchą, posiadającym potężną sieć informatorów.

Dzięki swoim wpływom i dostępowi do kompromitujących materiałów, Brygga szybko stała się najbardziej skutecznym wywiadem w Amarancie, posiadającym haki na większość wpływowych ludzi w regionie – zarówno z obecnych czasów, jak i z okresu rządów Drakarii.

Dowiedz się więcej na ten temat, czytając poniższą stronę:

Brygga

Przebieg Wydarzeń

Wojna Płonących Wież

233

Trzecia Era

Użyj strzałek, aby zmienić wyświetlaną erę

III