Wojna Płonących Wież

Po zakończeniu Wojen Drakrańskich ziemie dawnego Revnaru (obecne ziemie Isureanu) przeszły spod władzy Araulenu do Drakarii. Najwyższy Król Drakarii dał lokalnym władzom dużą swobodę - wymagał jedynie płacenia trybutu oraz zaakceptowania powrotu leśnych elfów na ich ojczyste ziemie, z których zostały wypędzone przez rasistowski Zakon Gregoriański. Jednak dla mieszkańców te ustępstwa były niewystarczające - doskwierał im brak perspektyw oraz pomocy w odbudowie regionu.

Nowa sytuacja pozwoliła jednak odzyskać wpływy Curtisowi Gordonowi, wnukowi ostatniego władcy Revnaru. Zyskał poparcie mieszkańców dawnego Revnaru i stopniowo przejął rządy. Jego władza została w końcu uznana przez Najwyższego Króla Drakarii, stając się oficjalnym zarządcą tych ziem, choć pozostawał pod jurysdykcją Drakarii oraz lokalnego oddziału Smoczego Korpusu, który dowodził generał Duncan Sowle.

Curtis Gordon postawił na handel, rozwój nauki oraz otwartość. W historii swojego ludu zapoczątkował nowy nurt myślenia - uznał, że jego ród oraz zwykli mieszkańcy byli ofiarami Zakonu Gregoriańskiego, choć muszą wziąć odpowiedzialność za bierność wobec jego działań. W efekcie relacje między Isureanem a elfami osiedlonymi w lesie Hränil Nämari'nel zaczęły się poprawiać. Po latach współpracy oba narody stały się przyjaciółmi, a ich relacje przypieczętowała przyjaźń Curtisa Gordona oraz Starszej Opiekunki elfów, Cärassil Värle'ty. W pewnym sensie Curtis Gordon zakończył istnienie Revnaru i zapoczątkował historię nowego państwa - Isureanu.

Po rozpoczęciu III Wojny Amarantu Drakarańczycy planowali obstawić dwie przełęcze prowadzące do Czarnego Nurtu, który został zajęty przez arauleńskich rebeliantów. Jedna z nich znajdowała się na terytorium Isureanu, co skłoniło Najwyższego Króla Drakarii do utworzenia w Isureanie armii pod dowodzeniem generała Duncana Sowle ze Smoczego Korpusu. W ramach operacji wojskowej generał tymczasowo przejął władzę nad regionem, odsuwając miejscowego przywódcę Curtisa Gordona, co wywołało niezadowolenie ludności. Blokada okazała się skuteczna, a arauleńska armia została zamknięta w Czarnym Nurcie.

Zmuszony do działania, arauleński marszałek polny Kyree Byrd podjął negocjacje z Curtisem Gordonem, oferując mu uznanie niepodległości jego państwa w zamian za odwołanie blokady. Gordon przyjął propozycję i przekonał lokalnych dowódców do zignorowania rozkazów Drakarii. W ten sposób arauleńskie wojska mogły przejść przez Isurean, a Curtis Gordon koronował się na pierwszego króla nowo powstałego państwa.

Po złamaniu drakarańskiej blokady i przejściu wojsk Araulenu przez Isurean, Curtis Gordon ogłosił się pierwszym królem nowo powstałego państwa. Było to wydarzenie symboliczne – po latach podległości pod obce rządy, mieszkańcy dawnego Revnaru mogli w końcu nazywać się wolnym narodem. Jednak jego panowanie nie trwało długo, ponieważ już wiosną następnego roku Drakaria wysłała armię, by zdławić bunt i odzyskać kontrolę nad regionem.

Na czele drakarańskich sił stanął ponownie generał Duncan Sowle, dowódca lokalnego Smoczego Korpusu, który już wcześniej sprawował władzę w Isureanie z ramienia Drakarii. Jego armia była doświadczona, dobrze wyposażona i liczyła na szybkie stłumienie oporu. W pierwszych miesiącach kampanii siły Isureanu były rozbijane w kolejnych starciach. Miejscowa milicja, choć oddana sprawie, nie mogła się równać z regularnym wojskiem Drakarii.

Curtis Gordon wysłał posłów do Araulenu z prośbą o pomoc, jednak arauleńska armia była związana walkami pod Caldwell. Elfy z Hränil Nämari’nel również pozostały neutralne, obawiając się wplątania w wielką wojnę. Isureańczycy, pozbawieni wsparcia, zostali zamknięci w stolicy – Ablark. Generał Sowle rozpoczął oblężenie miasta, planując je zdobyć i raz na zawsze zakończyć bunt.

W trakcie oblężenia do Drakarii dotarły rozkazy nakazujące Sowle’owi wycofanie się i wsparcie innych frontów. Jednak generał zignorował je, uznając, że dokończenie podboju Isureanu jest ważniejsze. Wkrótce po tym jego wojska przełamały mury Ablark i rozpoczęła się rzeź. Curtis Gordon został pojmany i stracony, a jego zwolennicy rozbici.

Jednak zamiast oddać region pod kontrolę Drakarii, Sowle ogłosił się nowym królem Isureanu, zdradzając Najwyższego Króla Drakarii. Było to bezprecedensowe wydarzenie, które miało dalekosiężne konsekwencje, a sam Sowle nie wierząc, że Drakaria przegra wojnę na pozostałych frontach, chciał ugrać jak najwięcej dla siebie.

Ci, którzy przeżyli, wycofali się do elfiego lasu Hränil Nämari’nel, licząc na schronienie. Wśród uciekinierów był syn Curtisa, Nikolai Gordon. Matka Opiekunka Cärassil Värle’ta, bliska przyjaciółka zmarłego króla, zdecydowała się udzielić sąsiadom azylu.

Gdy Sowle zażądał wydania Nikolaia, elfy odmówiły, powołując się na prawo azylu. W odpowiedzi nowy „król” Isureanu nakazał atak na las, chcąc zgładzić ostatnich buntowników. Atak ten został odebrany jako akt wojny przeciwko leśnym elfom, co zmusiło Cärassil do podjęcia działań.

Zjednoczone siły leśnych elfów i isureańskich uchodźców stanęły do walki przeciwko wojskom Sowle'a. Mimo doświadczenia i lepszego wyposażenia, Drakarańczycy nie byli przygotowani na walkę w gęstych lasach, gdzie elfy miały przewagę. W wyniku serii zasadzek i potyczek armia Sowle została rozbita, a on sam ledwo uszedł z życiem.

Po tym zwycięstwie Nikolai Gordon ogłosił nową ofensywę, mającą na celu odbicie Isureanu.

Siły Nikolaia i elfów ruszyły na zachód, wyzwalając kolejne miasta spod władzy Sowle. W decydującej bitwie pod Rivage wojska lojalistów Gordona starły się z resztkami armii Sowle. Po krwawych walkach siły Sowle zostały całkowicie rozbite, a on sam zginął w boju.

Reszta drakarańskich wojsk poddała się, zostając jeńcami wojennymi.

Po zwycięstwie Nikolai Gordon nie czekał na koronację i od razu rozpoczął mobilizację wojsk, by wspomóc sprzymierzeńców w ostatecznym starciu z Drakarią. Mimo że Cärassil odmówiła dalszego angażowania elfów w konflikt, pozwoliła ochotnikom dołączyć do sił Isureanu.

Nowo sformowana armia Nikolaia Gordona ruszyła na południe, by wziąć udział w oblężeniu Dragmaaroonu, które zakończyło III Wojnę Amarantu.

Jeszcze w tym samym roku, gdy zakończyła się III Wojna Amarantu, odbył się Pierwszy Szczyt Amarantu w Silmaaroonie, na którym ustalano nowe granice polityczne kontynentu. Król Nikolai Gordon oficjalnie zażądał uznania Isureanu jako suwerennego państwa. Jego roszczenia poparł król Araulenu, Edgar var Langver, a także Wielka Czwórka z Silmaaroonu, co sprawiło, że reszta władców Amarantu również zgodziła się na jego niepodległość.

Podczas szczytu Nikolai Gordon ogłosił jednak coś niespodziewanego – zrzekł się praw do terytoriów lasu Hränil Nämari’nel i przekazał je Starszej Opiekunce elfów, Cärassil Värle’ta, by mogła stworzyć tam niezależne państwo elfów. Cärassil, uznając, że jej czas dobiegł końca, przekazała władzę swojej córce, Eíwen Fäíeld’i, która – za aprobatą pozostałych królestw – została pierwszą królową Hränil Nämari’nel.

Był to przełomowy moment w relacjach między ludźmi a elfami w Amarancie, a także symboliczne zamknięcie historii dawnego Revnaru, który wcześniej był bastionem Zakonu Gregoriańskiego – organizacji, która niegdyś prześladowała elfy.

Po powrocie do Isureanu, Nikolai Gordon wprowadził nowy system polityczny, będący próbą połączenia monarchii i republiki. Reformy miały na celu stworzenie sprawiedliwego państwa, w którym władza królewska byłaby równoważona przez przedstawicieli arystokracji i kupców. Jednak w praktyce system okazał się niewydolny – do władzy zaczęli dochodzić oligarchowie, którzy stopniowo ograniczali rolę monarchy.

Władza w państwie znalazła się w rękach kilku wpływowych osób, a król Nikolai Gordon miał coraz mniej do powiedzenia w kwestiach kluczowych dla państwa. Isureańczycy, zmęczeni wieloletnimi wojnami, skupili się na rozwoju gospodarczym i handlu, co jeszcze bardziej umocniło władzę elit finansowych.

Podczas gdy reszta Amarantu przygotowywała się do kolejnego konfliktu z Imperium Kalladańskim, Isureańczycy byli skrajnie niechętni dalszym walkom. Po latach ciągłych zmagań militarnych pragnęli pokoju i odbudowy. Ich postawa najlepiej uwidoczniła się w stosunku do Kalladanu – mimo prowokacji ze strony Imperium, Isurean wierzył, że możliwe jest pokojowe rozwiązanie konfliktu.

Choć Isurean nie był militarnie gotowy na kolejną wojnę, jego polityka otwartości pozwoliła na zacieśnienie sojuszy z Araulenem, Hränil Nämari’nel i Międzygórzem. Te relacje miały kluczowe znaczenie dla stabilności regionu, a Isurean stał się ważnym partnerem w dyplomatycznej układance Amarantu.

Z powodu niechęci Isureańczyków do walki, król Nikolai Gordon wprowadził Program Amnestii Drakarańskiej, który umożliwiał byłym drakarańskim żołnierzom uniknięcie kary w zamian za wstąpienie do Isureańskich Kondotierów – nowej formacji wojskowej. Problem polegał na tym, że oddział ten był prywatną armią oligarchy Edmonda Rowse’a, który szybko zyskał ogromne wpływy w kraju.

Wkrótce Isureańscy Kondotierzy stali się najlepszymi i najliczniejszymi wojskami Isureanu, jednak ich lojalność wobec króla była wątpliwa – formalnie służyli państwu, ale w praktyce działali w interesie Rowse’a. Ich działania na Morzu Tysiąca Wysp były kontrowersyjne i często uznawane za nielegalne w innych państwach Amarantu.

Widząc swoją rosnącą potęgę, Edmond Rowse przekonał Quinna Marshala, byłego dowódcę drakarańskiego wywiadu, aby skorzystał z amnestii i stworzył dla niego nową sieć szpiegowską. Tak powstała Brygga, isureański wywiad.

Jednak Quinn Marshal nie zamierzał być jedynie narzędziem w rękach Rowse’a – zaproponował królowi Nikolaiowi, by Brygga formalnie podlegała monarsze, co pozwoliło mu lawirować między królem a oligarchami. W rzeczywistości Marshal dążył do pełnej niezależności, a z czasem stał się kolejnym oligarchą, posiadającym potężną sieć informatorów.

Dzięki swoim wpływom i dostępowi do kompromitujących materiałów, Brygga szybko stała się najbardziej skutecznym wywiadem w Amarancie, posiadającym haki na większość wpływowych ludzi w regionie – zarówno z obecnych czasów, jak i z okresu rządów Drakarii.