Wojna Morza Południowego

Wojna Morza Południowego wybuchła w wyniku sporu o sukcesję w Haltal, jednej z kluczowych prowincji Araulenu. Bezpośrednią przyczyną była decyzja hrabiego Williama var Lustinna, który ogłosił swoim następcą Daranisa, syna swojego nieślubnego syna Wilhelma Steela. Ta kontrowersyjna decyzja spotkała się ze sprzeciwem córki Williama, Lady Waerhild var Lustinn, która uważała, że jako legalne dziecko ma wyższe prawa do dziedziczenia.

Konflikt miał również głębsze podłoże polityczne. Haltal od pokoleń pełnił rolę protektora Wysp Południowych i Srebrnych Marchii, tworząc silny sojusz południowych prowincji Araulenu. Gdy Waerhild zawarła sojusz z Hazardem, tradycyjnym wrogiem tych ziem, władcy Wysp Południowych i Srebrnych Marchii stanęli po stronie Daranisa, by chronić dotychczasowy układ sił.

Dodatkowym czynnikiem była postawa króla Alberta Zawodnego, który zaniedbał swoje obowiązki jako zwierzchnika lennego i nie interweniował w konflikt. Jego bierność pozwoliła na eskalację sporu, który początkowo mógł być rozwiązany na drodze dyplomatycznej. Brak reakcji ze strony króla zmusił strony konfliktu do szukania rozstrzygnięcia na polu bitwy.

Daranis var Lustinn dysponował wsparciem większości sił Haltal, w tym doświadczonych oddziałów Crawforde'ów i Gladwyne'ów. Jego pozycję wzmacniała obecność matki Aurelii, znanej z politycznej roztropności, oraz ojczyma Revana, aspinckiego kupca o szerokich kontaktach.

Waerhild var Lustinn mogła liczyć na lojalność części wojsk Farnhame'ów i Hortone'ów, a także na wsparcie swojego brata Thrydwulfa i matki Aethelflaed. Pomimo mniejszych zasobów, jej stronnicy byli zdeterminowani, uważając walkę o prawowite dziedzictwo za święty obowiązek.

Pierwsze większe starcie wojny domowej rozegrało się w cieniu Góry Trzech Strumieni. Daranis, wykorzystując przewagę liczebną i lepsze przygotowanie taktyczne, zadał druzgocącą klęskę siłom Waerhild. Bitwa ta pokazała, że mimo młodego wieku, nowy hrabia posiadał talent dowódczy i potrafił inspirować żołnierzy.

Klęska pod Górą Trzech Strumieni zmusiła Waerhild do wycofania się na południe, gdzie próbowała zorganizować nową linię obrony. Straty w ludziach i sprzęcie znacznie osłabiły jej pozycję, podczas gdy Daranis umacniał swoją władzę w północnych regionach Haltal.

Kolejnym kluczowym momentem wojny było oblężenie Northport, głównej twierdzy rodu Farnhame. Miasto, położone nad Morzem Południowym, stanowiło ostatni bastion oporu przeciwko Daranisowi. Oblężenie trwało kilka tygodni, a obrońcy wykazali się niezwykłym uporem.

Ostatecznie, wobec braku nadziei na odsiecz i wyczerpania zapasów, Farnhame'owie zmuszeni byli poddać twierdzę. Kapitulacja Northport pozbawiła Waerhild ostatniego znaczącego punktu oporu w Haltal, zmuszając ją do ucieczki za granicę.

Po klęsce pod Górą Trzech Strumieni i upadku Northport, Waerhild var Lustinn wraz z resztkami swoich zwolenników popłynęła do Hazardu. Tam znalazła schronienie na dworze Ard-Rígha Mathúina Uvarana, który widział w konflikcie wewnętrznym Araulenu szansę na wzmocnienie własnej pozycji w regionie. Udzielił schronienia zbuntowanej arystokratce i obiecał jej wsparcie militarne w zamian za przyszłe ustępstwa terytorialne i handlowe. Waerhild, desperacko potrzebująca sojuszników, przystała na te warunki, choć oznaczało to współpracę z odwiecznymi wrogami Araulenu.

Ucieczka Waerhild oznaczała zakończenie pierwszej fazy wojny domowej w Haltal. Daranis var Lustinn został uznany za prawowitego władcę prowincji, choć konflikt miał wkrótce przekształcić się w znacznie szerszą wojnę o wpływy na Morzu Południowym.

Do walki po stronie Waerhild przyłączyły się trzy potężne klany hazardzkie: Uvaran, Dagmor i Laofer. Każdy z nich wnosił do konfliktu unikalne umiejętności i taktyki. Laoferowie szczególnie zasłynęli z brutalności w trakcie rajdów na Wyspy Południowe, paląc osady i mordując cywilów.

Daranis var Lustinn, świadom zagrożenia ze strony połączonych sił Waerhild i Hazardu, postanowił zbudować własną koalicję. Zwrócił się do tradycyjnych sojuszników Haltal - Wysp Południowych i Srebrnych Marchii. Hrabina Estrid var Pyke i hrabia Cynnath var Horn bez wahania przyłączyli się do walki, honorując dawne zobowiązania wobec rodu Lustinnów.

Sojusz ten miał charakter zarówno militarny, jak i symboliczny. Wyspy Południowe zapewniły flotę i doświadczonych żeglarzy, podczas gdy Srebrne Marchie dostarczyły piechoty i zaopatrzenia. Daranis objął dowództwo nad połączonymi siłami, choć w praktyce każda z prowincji zachowała dużą autonomię w prowadzeniu działań wojennych.

Pierwszym poważnym zagrożeniem ze strony hazardzkich sojuszników Waerhild były brutalne rajdy przeprowadzane przez klan Laofer. Ich szybkie okręty atakowały przybrzeżne osady na Wyspach Południowych, paląc domostwa i świątynie. Szczególnie ucierpiały mniejsze wyspy archipelagu, których mieszkańcy nie byli przygotowani na tak agresywne ataki.

Najkrwawszy rajd miał miejsce na wyspie Ullos, gdzie Laoferowie wymordowali całą populację rybackiej wioski, nie oszczędzając nawet dzieci. Ta zbrodnia wstrząsnęła całym regionem i zmobilizowała obrońców do zdecydowanego oporu. Hrabina Estrid var Pyke zarządziła ewakuację ludności cywilnej z mniejszych wysp do lepiej ufortyfikowanych portów.

Pierwsze większe starcie morskie między siłami koalicji a flotą hazardzką przy wyspie Krakenholm. Daranis, dowodząc osobiście flagowym okrętem, zaskoczył przeciwnika, wykorzystując znajomość lokalnych prądów i płycizn marynarzy rodu Black, lenników rodu Pyke.

Bitwa trwała cały dzień i zakończyła się taktycznym zwycięstwem sił arauleńskich, choć nie zdecydowanym. Hazardczycy wycofali się, pozostawiając jednak zgliszcza na przybrzeżnych osadach. Straty po obu stronach były znaczne, ale bitwa ta udowodniła, że połączone siły południa są w stanie stawić czoła doświadczonym żeglarzom z Hazardu.

Kluczowym momentem wojny stało się oblężenie Pykeportu, głównego portu Wysp Południowych. Hazardczycy, wspierani przez oddziały Waerhild, próbowali zdobyć to strategiczne miasto, które stanowiło bramę do całego archipelagu. Obroną kierowała osobiście hrabina Estrid var Pyke, mimo że wcześniej odniosła ciężkie rany w potyczce z zwiadem przeciwnika.

Oblężenie trwało trzy tygodnie i przyniosło ogromne straty po obu stronach. W decydującym momencie, gdy sytuacja obrońców wydawała się beznadziejna, przybyły posiłki z rodu Gladwyne, wysłane przez Daranisa. Świeże oddziały przełamały linie przeciwnika, zmuszając hazardzkich najeźdźców do odwrotu. To strategiczne zwycięstwo znacznie podniosło morale obrońców i odwróciło bieg wojny na korzyść koalicji.

Po nieudanym oblężeniu Pykeport, klan Dagmor podjął desperacką próbę desantu w Zatoce Trzech Grot, licząc na odzyskanie inicjatywy strategicznej. Mimo czujności patroli morskich, floty Wysp Południowych i Srebrnych Marchii nie zdołały w pełni przygotować się na niespodziewany atak, gdyż część ich sił została odciągnięta na północ przez pozorowany manewr Laoferów.

Bitwa w Zatoce Trzech Grot okazała się katastrofą dla sił Daranisa. Choć płytkie wody teoretycznie miały utrudniać manewry większych drakkarów Dagmorów, doświadczeni hazardzcy żeglarze wykorzystali przypływ i wiatr, by wymanewrować mniejsze jednostki południowców. Po krwawej, całodniowej walce flota koalicji została rozproszona, a strategiczna zatoka wpadła w ręce przeciwnika. To bolesne zwycięstwo Dagmorów przywróciło Waerhild kontrolę nad kluczowymi szlakami zaopatrzeniowymi i wzmocniło morale hazardzkich sojuszników.

Ostatnim i decydującym starciem wojny była Bitwa Trzech Flot, która rozegrała się jednocześnie na morzu i lądzie. Daranis zgromadził wszystkie dostępne siły, by ostatecznie rozbić wojska Waerhild i jej hazardzkich sojuszników. Po stronie przeciwnika walczyły nie tylko oddziały z Hazardu, ale także lojalni Waerhild żołnierze z rodów Farnhame i Hortone.

Bitwa rozpoczęła się od wymiany pocisków z machin między flotami, po czym doszło do abordaży i walki wręcz na pokładach okrętów. Na lądzie piechota Srebrnych Marchii starła się z oddziałami Thrydwulfa, młodszego brata Waerhild. Kulminacyjnym momentem był pojedynek między Daranisem a Waerhild, który zakończył się śmiercią zbuntowanej arystokratki.

Według przekazów, ostatnie słowa Waerhild brzmiały:

Nie krwią zdobywa się władzę. Lecz wolą tych, którzy umierają, by ją przekazać.

Wojna Morza Południowego zakończyła się pełnym zwycięstwem Daranisa var Lustinna, który utrwalił swoją pozycję jako prawowity hrabia Haltal. Rody Farnhame i Hortone, które wcześniej popierały Waerhild, zostały zmuszone do złożenia hołdu lennego, co przywróciło jedność prowincji. Daranis wzmocnił swoją władzę poprzez małżeństwo z Ealhild var Crawforde, co wzmocniło poprawcie młodego hrabiego ze strony rodu Crawforde.

Wojna domowa w rodzie Lustinnów ostatecznie rozstrzygnęła kwestię jego praw do dziedziczenia w Haltal. Thrydwulf var Lustinn i jego matka Aethelflaed zostali wygnani za zdradę, co ostatecznie usunęło ostatnich przeciwników Daranisa.

Wojna umocniła sojusz między Haltalem, Wyspami Południowymi i Srebrnymi Marchiami. Daranis otrzymał tytuł "Pana Trzech Flot", co symbolizowało jego przywództwo w tym przymierzu. Hrabina Estrid var Pyke i hrabia Cynnath var Horn zyskali znaczące wpływy w polityce regionu, potwierdzając strategiczne znaczenie swoich prowincji.

Zwycięstwo koalicji południowej zabezpieczyło szlaki handlowe na Morzu Południowym przed normańskimi najazdami, przynosząc okres względnego spokoju i rozwoju gospodarczego dla całego regionu.

Klęska w Wojnie Morza Południowego była poważnym ciosem dla prestiżu Hazardu. Ard-Rígh Mathúin Uvaran wycofał się z planów ekspansji na południe, co osłabiło pozycję klanów Uvaran, Dagmor i Laofer. Nieudana interwencja pogłębiła konflikty wewnętrzne w Hazardzie, przyczyniając się do dalszego osłabienia władzy centralnej.

Rajdy Laoferów na Wyspy Południowe, choć brutalne, okazały się strategiczną porażką, nadszarpując reputację Hazardu jako morskiej potęgi. Klęska w Bitwie o Zatokę Trzech Grot udowodniła, że floty arauleńskie są w stanie skutecznie przeciwstawić się normańskiej przewadze na morzu.

Wojna Morza Południowego odbywała się w cieniu rządów króla Alberta Zawodnego, który nie udzielił wsparcia swojemu wasalowi Daranisowi. Ta bierność jeszcze bardziej osłabiła autorytet monarchy i ukazała słabość centralnej władzy w Araulenie. Paradoksalnie, zwycięstwo Daranisa bez pomocy korony wzmocniło pozycję prowincji południowych względem stolicy.

Konflikt utrwalił też negatywne nastawienie do wpływów aspińskich w Araulenie, gdyż Aurelia var Lustinn celowo zrezygnowała z pomocy swojego męża Revana, by uniknąć skojarzeń z korupcją stolicy.