Program Drakarańskiej Amnestii

Po upadku Drakarii wielu jej żołnierzy oraz agentów wywiadu znalazło się bez zatrudnienia, pozostawionych samym sobie. Isureańska gospodarka oraz struktury państwowe były zbyt słabe, by wystawić regularną armię, a społeczeństwo było zmęczone wojnami. W tej sytuacji wprowadzono program amnestii, który pozwalał byłym drakarańskim wojskowym uniknąć konsekwencji prawnych w zamian za służbę dla Isureanu. Miało to rozwiązać problem braku armii oraz zapewnić stabilizację wewnętrzną.

Jednakże program szybko wymknął się spod kontroli króla, ponieważ zamiast zasilić wojsko państwowe, rekruci trafili do prywatnych organizacji wojskowych kontrolowanych przez oligarchów.

Program zakładał, że drakarańczycy, którzy po III Wojnie Amarantu stali się jeńcami wojennymi, mogli uzyskać pełną amnestię pod warunkiem dołączenia do sił zbrojnych Isureanu. W zamian za służbę zostali uznani za pełnoprawnych obywateli i uzyskali prawo do osiedlenia się w Isureanie.

Głównym beneficjentem programu stał się Edmond Rowse, potężny oligarcha i właściciel Isureańskich Kondotierów. Zgodnie z założeniami amnestii, dawni drakarańscy żołnierze mieli możliwość wyboru jednej z trzech opcji: mogli wstąpić do lokalnych straży miejskich, zasilić szeregi wojsk królewskich lub dołączyć do Isureańskich Kondotierów. W praktyce jednak zdecydowana większość wybierała trzecią opcję, ponieważ to właśnie prywatna armia Rowse’a oferowała najlepsze warunki finansowe, stabilność zatrudnienia oraz możliwość kontynuowania służby pod dowództwem doświadczonych oficerów.

W efekcie Rowse przejął kontrolę nad najbardziej doświadczonymi i najlepiej wyszkolonymi oddziałami w kraju, co w istocie doprowadziło do prywatyzacji sił zbrojnych. Armia królewska, która w założeniu miała się wzmocnić poprzez napływ byłych drakarańskich żołnierzy, ostatecznie została osłabiona, ponieważ do jej szeregów trafiały głównie jednostki mniej wykwalifikowane, a najbardziej elitarny personel wolał służyć Kondotierom. Oligarcha zyskał nie tylko wpływy wojskowe, ale również polityczne – stał się kluczowym graczem w państwie, kontrolującym siłę militarną, której król nie mógł w pełni podporządkować.

Równie ważnym skutkiem Programu Amnestii Drakarańskiej było utworzenie Bryggi, isureańskiego wywiadu, przez Quinna Marshalla. Były szef drakarańskiego wywiadu Omega, znany ze swojej skuteczności i bezwzględności, skorzystał z amnestii, aby uniknąć konsekwencji swoich działań, w tym współudziału w brutalnym reżimie Jimmiego Cenwulfa. Amnestia pozwoliła mu nie tylko uniknąć odpowiedzialności za przeszłość, ale również otworzyła przed nim nowe możliwości w Isureanie. Początkowo Marshall miał stworzyć wywiad dla Edmonda Rowse’a, jednak szybko zdał sobie sprawę, że może wykorzystać sytuację na swoją korzyść. Dzięki umiejętnemu lawirowaniu między Rowsem a królem Nikolaiem Gordonem, uzyskał środki i wpływy potrzebne do stworzenia własnej, niezależnej organizacji wywiadowczej.

W ciągu kilku lat Brygga stała się kluczowym narzędziem Marshalla, a jej działalność wykraczała daleko poza standardowy wywiad państwowy. Posiadając bogatą sieć informatorów i agentów, Marshall zbudował swoją pozycję na kompromitujących materiałach, które zdobył zarówno w czasach Omegi, jak i po utworzeniu Bryggi. To sprawiło, że nie tylko politycy i oligarchowie w Isureanie zaczęli go traktować jako kluczowego gracza, ale również zagraniczne państwa uznały go za osobę, z którą należy prowadzić rozmowy, jeśli chce się mieć realny wpływ na isureańską politykę. W efekcie Marshall awansował do rangi jednego z najpotężniejszych oligarchów w państwie – człowieka, który nie potrzebował formalnej władzy w Izbie Lordów, by faktycznie nią kierować.

Program Drakarańskiej Amnestii wywołał liczne kontrowersje zarówno w Isureanie, jak i w innych państwach Amarantu. Władcy sąsiednich królestw, zwłaszcza Araulen i Hintervold, patrzyli na to z niepokojem, widząc w Isureanie schronienie dla byłych drakarańskich wojskowych i agentów, którzy w przeszłości działali przeciwko nim. W szczególności amnestia dla Quinna Marshalla, byłego szefa drakarańskiego wywiadu, uznawanego za jednego z architektów drakarańskiego reżimu, wywołała polityczne oburzenie.

Wewnątrz Isureanu program przyczynił się do dalszego osłabienia autorytetu króla, który stracił kontrolę nad siłami zbrojnymi na rzecz Edmonda Rowse’a. Isureańscy Kondotierzy, zamiast być narodową armią, stali się prywatną milicją oligarchy, co jeszcze bardziej pogłębiło dominację elit kupieckich nad państwem. Oligarchowie zaczęli wykorzystywać drakarańskich najemników do realizacji własnych interesów, co doprowadziło do serii lokalnych konfliktów i narastającego niezadowolenia wśród ludności Isureanu.

Dodatkowo, wielu isureańczyków postrzegało program jako zdradę, twierdząc, że dawni najeźdźcy z Drakarii otrzymali więcej praw i przywilejów niż rdzenni mieszkańcy Isureanu. Pojawiły się ruchy oporu wobec Kondotierów i Bryggi, a także rosnące napięcia między frakcjami politycznymi.

Choć program amnestii wzmocnił militarnie Isurean i pozwolił na szybkie odbudowanie sił zbrojnych, jego długofalowe konsekwencje okazały się destrukcyjne dla stabilności kraju. Isurean stał się areną walki między oligarchami, a król utracił resztki władzy na rzecz niezależnych grup interesów. W efekcie państwo zaczęło coraz bardziej dryfować w stronę plutokracji, w której władzę sprawują najbogatsi, a polityczne decyzje podejmowane są przez tych, którzy kontrolują armię i wywiad, a nie przez legalnie wybranych przedstawicieli.