Wojna Ognia i Stali

Kiedy 25 lat temu Jimmy Cenwulf zajął arauleńskie ziemie i ogłosił się Najwyższym Królem, tworząc Drakarię, Arauleńczycy stanęli przed dużym wyzwaniem. Król Cenwulf obalił wielu legalnie sprawujących władzę hrabiów, a także zakazał wiary w Świętą Trójcę, która była integralną częścią Araulenu. Poza tym wielu wierzy, że to właśnie on był odpowiedzialny za katastrofę w Starym Armekcie, w wyniku której zginął arauleński król Albert var Langver. Część z przeciwników drakarańskiej władzy zmuszona była zbiec ze swojej ojczyzny. Dzięki dobrej woli króla Ethorna VI otrzymali oni azyl w Alasparze, gdzie przez 25 lat utworzyli Wewnętrzny Krąg - grupę wpływowych lojalistów oraz patriotów, którzy postawili sobie za cel przygotowanie się do walki o wolność Araulenu i powrót na Amarant.

Początkowo król Jimmy Cenwulf nie przykładał dużej wagi do alasparskiego azylu, uznając go raczej za nieszkodliwe dotrzymanie umów politycznych zawartych niegdyś między Alasparem a Araulenem. Trwało to do momentu, kiedy to drakarański wywiad dowiedział się o Wewnętrznym Kręgu oraz ich planach dotyczących Amarantu. W tej sytuacji Najwyższy Król Drakarii zdecydował się stłamsić bunt zanim ten zdąży się na dobre rozwinąć - doprowadziło to do Konfliktu Alasparskiego.

Konflikt Alasparski zakończył się całkowitą porażką Drakarii - wpływ na to miały przede wszystkim niesprzyjający klimat pustynnego państwa oraz rozgorzały Konflikt Imperialny w Kalladanie, który zmusił Najwyższego Króla do podzielenia stacjonujących w Alasparze sił.

W wyniku Konfliktu Imperialnego Kalladan odłączył się od Drakarii, a na jego terenach na nowo utworzone zostało Imperium Kalladańskie. Dla Amarantu był to pierwszy znak, że wielkie państwo drakarańskie zaczyna się chwiać. Porażka Drakarii w Kalladanie oraz w Alasparze, a także odcięcie państwa od Hush-waq pchnęły do działania przeciwników króla Cenwulfa. Wewnętrzny Krąg zaczął słać wici do arauleńskich możnowładców, szykując ich do podniesienia buntu w Araulenie. W tym samym czasie od Drakarii odłączyła się jedna z dawnych arauleńskich prowincji, Srebrne Marchie - tamtejsi możnowładcy wypowiedzieli posłuszeństwo Najwyższemu Królowi po tym, jak pozostawił ich samym sobie, kiedy ich ziemie najechane zostały przez Hazard.

Król Cenwulf nie miał jednak wiele czasu na reakcję, jako że niedługo po odłączeniu się Srebrnych Marchii do Amarantu przybyły w końcu arauleńskie główne siły uderzeniowe z Alasparu. Pierwszym celem Wewnętrznego Kręgu, który przekształcił się w Radę Wojenną, stał się Czarny Nurt - dobrze ufortyfikowane miasto na północy, które było w zasadzie mostem między Eudarią a Amarantem. Wewnętrzny Krąg uderzył na Czarny Nurt - cały atak był bardzo dobrze przygotowany. Na długo przed uderzeniem głównych sił na miasto do Czarnego Nurtu wprowadzony został arauleński wywiad, którego zadaniem było sabotowanie obrony miasta. Podobno wywiad otrzymał pomoc od części ludności zmęczonej drakarańską władzą - chodzą nawet plotki, że Rada Wojenna zawarła pewnego rodzaju porozumienie z Imperium Kalladańskim, którego jednostki w Czarnym Nurcie nie przeszkadzały w arauleńskich działaniach, a podobno nawet je wspierały.

Atak na Czarny Nurt rozpoczął się szturmem na port, który przebiegł dosyć gładko. Arauleńskim siłom stosunkowo szybko udało się przebić przez obronę miasta i zająć kolejne dzielnice. Siły drakarańskie zepchnięte zostały na Most Magdaleński, gdzie podjęły ostatnią próbę obrony. Generał Hayden Fletcher podjął decyzję o ostrzelaniu wojsk arauleńskich z Mostu Magdaleńskiego przy użyciu broni oblężniczej. Ostrzał przerzedził Arauleńczyków, jednak jednocześnie jego ofiarami w dużej części padła ludność cywilna Czarnego Nurtu - w tej sytuacji mieszkańcy miasta równo stanęli po stronie Araulenu. Most Magdaleński upadł w przeciągu następnej godziny, a niedługo później znajdujący się na nim zamek królewski. Arauleńczycy uwięzili tam wszystkich pozostałych przy życiu obrońców. Generał Fletcher, wolą ludności Czarnego Nurtu, został skazany na śmierć - on oraz wszyscy pozostali przy życiu członkowie Smoczego Korpusu zostali powieszeni na Moście Magdaleńskim.

Choć w pierwszej chwili Drakaria chciała ostro odpowiedzieć na zajęcie Czarnego Nurtu, to ich plany pokrzyżował wybuch rewolucji w Hintervoldzie - królowa Renée Clagon postanowiła wykorzystać ruchy drakarańskich wojsk, aby również wyzwolić swoje terytoria. W tej sytuacji Drakaria zmuszona była do wysłania połowy swojej armii do Hintervoldu. Pozostałe siły nie były wystarczające do oblegania Czarnego Nurtu, dlatego drakarańscy dowódcy zdecydowali się zamiast tego zablokować trakty prowadzące z Czarnego Nurtu na kontynent, aby zablokować dostawy do miasta. Samo drakarańskie wojsko wystarczyło jedynie do zablokowania jednego z nich - w tej sytuacji Drakarańczycy zgłosili się po wsparcie do namiestnika Curtisa Gordona, który zablokował trakt w Górnym Revnarze, podczas gdy Drakarańczycy rozstawili się na bagnach, nieopodal ruin miasta Azmarin.

Drakarańskie działania wywołały w mieście znaczny niepokój. Mieszkańcy, którzy jeszcze kilkanaście dni wcześniej walczyli przeciwko Drakarii, zaczęli mieć wątpliwości. W tej sytuacji Kyree Byrd, Wielki Mistrz Zakonu Drogi Słońca oraz głównodowodzący sił arauleńskich, zdecydował się na pertraktacje z Namiestnikiem Gordonem. W ich trakcie w imieniu Araulenu zrzekł się praw do terenów dawnego Revnaru na rzecz Nikolaja Gordona - w zamian za to ten miał przeprowadzić arauleńskie wojska przez blokadę w Górnym Revnarze.

Tak też się stało - Kyree Byrd rozdzielił swoje siły, połowę z nich zostawiając w Czarnym Nurcie, a z drugą połową wyruszył przez blokadę. Arauleńczycy wkroczyli do prowincji Langcaster od zachodu, za pierwszy cel obierając jej stolicę, Hopton. Na wieść o nadchodzącej armii w mieście wybuchł bunt, który z łatwością obalił stacjonujących tam Drakarańczyków - w Hopton został zaledwie symboliczny garnizon, jako że większość sił stacjonujących wcześniej w mieście wyruszyła na blokadę pod Azmarin. Kyree Byrd zdobył miasto praktycznie bez walki, a następnie ruszył dalej na niczego niespodziewających się Drakarańczyków. Arauleńczycy uderzyli na blokadę pod Azmarin zarówno z północy, jak i z południa, doszczętnie niszcząc drakarańskie wojsko na północy Amarantu.

Kiedy połowa sił arauleńskich wróciła do Czarnego Nurtu, Kyree Byrd, na czele reszty wojsk, postanowił iść za ciosem i ruszył dalej na południe - bez większych strat w ludziach wyzwolił całe Langcaster, a następnie księstwo Birchton. W wielu miejscach miejscowa ludność na samą wieść o nadchodzącej armii Kyree’ego Byrda buntowała się Drakarii i stawała po jego stronie - dotyczyło to zarówno dawnych arauleńskich żołnierzy, jak i ludności cywilnej, która widziała w nim wyzwoliciela.

W ten sposób bez większych strat Kyree Byrd dotarł aż do prowincji Whisperhout, gdzie na dobry początek zajął najbardziej wysunięte na północ miasto Caldwell. Z dobrym zapleczem zdecydował się na próbę oblegania stolicy regionu, Whisperhout, jednak nie było to takie proste. Najwyższy Król Drakarii, przyciśnięty do muru przez szybką ofensywę Byrda, zdecydował się relokować część sił z Hintervoldu do Whisperhout, a także wysłał na front rezerwy składające się w większości z żołnierzy będących ciągle w trakcie szkolenia. Wszystkie te wojska utworzyły w Whisperhout naprawdę ogromną masę, przez którą arauleńska armia nie miała szans się przebić - w tej sytuacji Kyree Byrd, choć niechętnie, zrezygnował z próby oblegania Whisperhout. Zamiast tego skupił się na stabilizowaniu zajętych już terenów oraz utrzymaniu linii frontu pod Caldwell. Ogromna armia drakarańska w zasadzie przyszpiliła go na północy Whisperhout, na pewien czas zatrzymując kampanię Kyree’ego Byrda w martwym punkcie - rozpoczęły się walki o dominację w regionie.

W pewnym momencie siły drakarańskie zaczęły mieć znaczną przewagę nad mniejszą armią Kyree’ego Byrda. W obliczu silnego nacisku Kyree Byrd podjął decyzję o wycofaniu się do Kinlaig, gdzie otrzymałby wsparcie z Czarnego Nurtu - kiedy jego wojska rozpoczęły jednak marsz, z miasta przybyła wiadomość o zdradzie. Jeden z generałów, Dominic Kieran, zorganizował przewrót. Rozprawił się z pozostałymi w mieście Arauleńczykami, którzy stanęli przeciwko niemu i przejął władzę w Czarnym Nurcie. Sytuacji nie poprawiał fakt, iż dostał on wsparcie od Imperium Kalladańskiego - blokowało to jakąkolwiek możliwość reakcji ze strony pozostałych przy życiu arauleńskich urzędników. Sytuacja ta zmusiła Byrda do pozostania na granicy Birchton i Whisperhout, gdzie okopał się i stworzył silny front. Nie mogąc się wycofać, postanowił utrzymać pozycję i jak najbardziej osłabić drakarańskie wojska. Przez następne miesiące Kyree Byrd organizował obronę oraz działania partyzanckie w regionie. Jego doskonale skoordynowane oddziały wypadowe okazały się prawdziwym utrapieniem dla Drakarii, która nie mogła sobie poradzić z przemieszczającym się szybko wrogiem ani przełamać obrony Byrda. W drakarańskich szeregach Kyree Byrd zaczął być nazywany Sępem z Caldwell - jednocześnie znienawidzonym i podziwianym, żerującym na drakarańskich wojskach i czekającym na okazję.

Sytuacja pogorszyła się jednak drastycznie, kiedy z Hintervoldu przybył smok Mapunteon. Wojska Kyree'ego Byrda, które już wcześniej z trudem utrzymywały front, znalazły się w tragicznej sytuacji. Mapunteon zmusił siły arauleńskie do cofnięcia się nieco w głąb Birchton - po drodze wielu żołnierzy padło ofiarą morderczych płomieni, które zablokowały drogę do Kinlaig. Arauleńczycy okopali się w Dolinie Zbożowej położonej w centralnej części księstwa - miejsce to jednocześnie zamykało ich w potrzasku i dawało im cień jakiejkolwiek szansy na ukrycie się przed smokiem.

Kyree Byrd zdecydował się podzielić swoje pozostałe siły na dwa fronty - jeden, wykorzystując sprzyjający Arauleńczykom teren, blokował lądowe siły Drakarii, podczas gdy drugi miał zająć się walką z Mapunteonem. Sytuacja skomplikowała się jednak, kiedy smok zaatakował podczas transportu alasparskich balist - impet potężnego ataku spowodował osuwisko, które uniemożliwiło transport balist na pozycje mogące zagrozić bestii oraz odcięło od siebie obydwie części oddziału. Arauleńczycy, którzy zostali po drugiej stronie, z dala od bezpiecznego podłoża doliny, zmuszeni byli do stworzenia własnego schronienia - przez wiele miesięcy kopali tunele, w których chroni się przed smokiem. Praca ta nie miała końca, bowiem Mapunteonowi zdarzało się zasypywać niektóre z tuneli, niekiedy grzebiąc schowanych w nich Arauleńczyków żywcem.

W końcu jednemu z arauleńskich inżynierów, Aratzowi Frontierze, udało się skonstruować prototypową balistę. Precyzyjny strzał oddany z balisty przebił skrzydło Mapunteona, zmuszając go do wycofania się z pola bitwy i powrotu do Dragmaaroonu. Dla sił arauleńskich było to prawdziwe zbawienie, które pozwoliło na powrót zjednoczyć obydwie części armii i nieco odeprzeć Drakarańczyków. Armia Kyree'ego Byrda była wyczerpana, jednak nie zamierzała się poddać.

W międzyczasie kiedy Kyree Byrd zajmował się sytuacją na północy, Wielki Mistrz Theobald Warbrook, na czele Zakonu Westalek, pod przykrywką udał się na Wyspę Riggë, aby przejąć kontrolę nad tamtejszymi kopalniami i odciąć Drakarię od dostaw surowców - w szczególności Magicznej Rudy, z której znane było Riggë. Theobald Warbrook skontaktował się z rodami na Riggë, aby wyegzekwować warunki poselstwa, które książę Mir Däë Gor już wcześniej wysłał do Rady Wojennej. Książę Däë Gor pomógł wprowadzić Westalki do Kolonii Karnej na Riggë, aby te przekonały więźniów do wzniecenia buntów - mieli to zrobić w zamian za amnestię po zakończeniu wojny. Nie wszystko poszło jednak zgodnie z planem - zanim Westalki dały radę dotrzeć do odpowiednich osób w kolonii, przeszły tam przez istne piekło, które w zasadzie zdziesiątkowało ich zakon.

Cała misja zakończyła się jednak sukcesem - w kolonii karnej wybuchł bunt, w wyniku którego udało się wyprowadzić skazańców z kolonii. Siły skazańców pod Nolan, stolicą Riggë, zjednoczyły się z siłami księcia Däë Gora oraz przybyłą z Czarnego Nurtu arauleńską armią - wspólnie udało im się zdobyć Nolan, a następnie przejąć kontrolę nad całym Riggë. Zdobycie wyspy rozniosło się echem i, w połączeniu z sukcesami Kyree’ego Byrda, wywołało bunt na terytoriach całego Araulenu - Drakaria powoli zaczęła tracić grunt pod nogami.

Podczas kiedy siły Kyree’ego Byrda były unieruchomione pod Caldwell, armia z Riggë wyruszyła na wschód, aby wesprzeć bunty w prowincji Kirlan oraz na Wyspach Południowych. Buntem w Kirlan dowodził Victor var Langver, natomiast na Wyspach Południowych Anthony var Pyke.

Zdobycie tych terenów przebiegło niezwykle szybko, ale również krwawo. Śmiało można stwierdzić, że bunty na wyspach należały do tych o największej skali - dosłownie cała ludność podniosła się przeciwko Drakarańczykom, atakując w wielu miejscach na raz i często nawet nie czekając na przybycie arauleńskiej armii, co niestety doprowadzało niekiedy do dziesiątkowania cywilów przez drakarańskie siły. Nie zmienia to jednak faktu, że całe Kirlan i Wyspy Południowe zostały wyzwolone w przeciągu dwóch miesięcy. Zdobycie tych regionów całkowicie odcięło Dragmaaroon, który jako stolica był skupiskiem dużej części drakarańskich sił - od północy naciskał na nich Kyree Byrd, od południa nadpływała już arauleńska flota z Kirlan, od zachodu zamykał ich Nikolaj Gordon, natomiast na wschodzie drogę ucieczki odcinała coraz bardziej rozszalała hintervoldzka rewolucja. W trakcie walk na wyspach Araulen zawarł również porozumienie ze Srebrnymi Marchiami, uznając ich niepodległość - w zamian za to srebro z kopalń dawnej prowincji zaczęło opłacać działania wojenne Arauleńczyków.

Po odniesionych sukcesach w Kirlan, zebrali się przyszli arauleńscy hrabiowie oraz Rada Wojenna, bez Kyree’ego Byrda, który nie mógł być obecny, aby nakreślić granice nowego Araulenu. W Kirlan zapadła również decyzja o wyborze nowego władcy - jednomyślną decyzją hrabiów został nim Edgar var Langver, bękart syna poprzedniego króla Henryego Wielkiego, którego Victor var Langver oficjalnie przyjął do rodu.

Następnie arauleńska armia wyruszyła z Kirlan na kontynent, przybijając do brzegu w okolicach ruin Starego Armektu. Stamtąd ruszyła w kierunku księstwa Birchton, do którego została zepchnięta obrona Kyree’ego Byrda. Po drodze Arauleńczycy zajęli prowincje Armekt oraz Josaborough, które zostały pozostawione przez Drakarańczyków praktycznie samymi sobie - większość sił z tego regionu walczyła na froncie w Whisperhout. W Birchton obydwie armie połączyły się w jedną i przeprowadziły zawziętą kontrofensywę, spychając osłabione, drakarańskie siły pod samo Whisperhout. Arauleńczycy zaczęli szykować się do oblężenia miasta, na pomoc w którym ze wschodu przybyła hintervoldzka drużyna rycerska - Hintervold do tej pory zdołał już zyskać kontrolę nad większością swoich dawnych ziem.

Miasto upadło zadziwiająco szybko, a Arauleńczycy od razu rozprawili się z całymi stacjonującymi tam siłami Drakarii. Whisperhout zostało okrzyknięte tymczasową stolicą - na miejscu odbyła się również oficjalna koronacja króla Edgara var Langvera. W trakcie uroczystości przybyli delegaci z prowincji Moorhaven, którzy, ku ogólnej radości, ogłosili wyzwolenie prowincji w wyniku buntu. Niedługo potem król Edgar proklamował niepodległość Araulenu.

Odzyskanie niepodległości przez Araulen nie było jednak końcem wojny. Choć znacznie osłabione, to państwo drakarańskie wciąż istniało i przegrupowywało się właśnie w Dragmaaroonie. Zjednoczona armia Amarantu ruszyła więc mu naprzeciw, a na wieść o tym w Dragmaaroonie zaczęły wybuchać bunty, które Drakaria próbowała tłumić. W niedługim czasie doszło do Bitwy o Dragmaaroon, w trakcie której przeciwko Drakarii stanęły zjednoczone siły Araulenu, Isureanu oraz Srebrnych Marchii. W bitwie wzięły także udział elfy z Hränil Nämari'nel oraz Huncwoci z Międzygórza, którzy zgodzili się wspomóc sprawę jako najemni żołnierze. Rozpoczęło się oblężenie Dragmaaroonu, w trakcie którego bardzo pomocni okazali się członkowie Silmaaroońskiego Powstańczego Podziemia, którzy wspierali atak od wewnątrz miasta.

Ostatecznie miasto zostało zdobyte, głównie dzięki zdradzie Donovana Kirklanda i oddziału Smoczego Korpusu, który otworzyli bramy. Najwyższy Król Drakarii został pojmany, a jego smok Mapunteon ciężko ranny zdołał uciec. Walki w mieście zakończyły się po długiej batalii, a wraz z nimi upadek Drakarii. Dragmaaroon odzyskał swoją starą nazwę, Silmaaroon, i natychmiast rozpoczęto jego odbudowę.

Kiedy trwało oblężenie Dragmaaroonu, hintervoldzkie siły, które wracały spod Whishperhout, uderzyły na podległe Araulenowi księstwo Casterville i zdobyły jego stolicę we współpracy z hintervoldzką armią, która nadeszła ze wschodu. Atak szybko poradził sobie ze stacjonującymi w mieście drakarańskimi siłami, a Hintervoldczycy w niedługim czasie zajęli region. Królowa Renée Clagon nie zwlekała długo i osadziła na tronie Casterville Leah’e var Flagelan, która od razu po koronowaniu na księżną ogłosiła przyłączenie się Casterville do Hintervoldu. Ruch ten był całkowitym zaskoczeniem dla Araulenu, który nie spodziewał się agresji ze strony wschodniego sąsiada.

Po wojnie miał miejsce Pierwszy Szczyt Królestw Amarantu w Silmaaroonie. Niestety w jego trakcie nie udało się dojść do porozumienia w kwestii Casterville, które pozostało w rękach Hintervoldu - stało się to kością niezgody pomiędzy obydwoma królestwami, ale również wewnątrz samego Araulenu, gdzie zaczęły pojawiać się głosy niezadowolenia względem nowego króla. Rozpoczęło to też Szeptaną Wojnę między oboma królestwami oraz wojnę domową w Casterville.

Na obrady przybył również generał Dominic Kieran, któremu towarzyszył elektor Marcus Crassus z Imperium Kalladańskiego. Jasno wyrazili oni swoje stanowisko, twierdząc, że Czarny Nurt powinien być niezależnym miastem-państwem, którym dalej będzie rządzić generał Kieran. Arberter Crassus zaznaczył również, że przyjęcie ich warunków uzna za wyraz chęci zachowania pokoju między Imperium Kalladańskim a państwami Amarantu. Tej zawoalowanej groźby oraz jawnej próby odebrania mu Czarnego Nurtu nie wytrzymał Kyree Byrd, który stracił panowanie nad sobą do tego stopnia, że musiał zostać wyprowadzony z sali obrad przez straż. Choć Araulen nie chciał się zgodzić na takie żądania, to został przegłosowany przez pozostałe państwa - jedynie Hintervold zachował neutralność w tej kwestii. Za namową Silmaaroonu ustalono jednak utworzenie w Czarnym Nurcie Rady Doradczej złożonej z wysłanników każdego państwa Amarantu oraz każdego regionu Imperium Kalladańskiego - jej zadaniem miało być doradzanie Lordowi-Zarządcy Dominikowi Kieranowi oraz, w teorii, kontrolowanie sytuacji w Czarnym Nurcie.

Decyzja dotycząca Czarnego Nurtu nie została dobrze przyjęta przez Kyree’ego Byrda. Wyjechał on wraz z całym Zakonem Drogi Słońca do Nebrazzy, gdzie urządził sobie tymczasową bazę wypadową za zgodą lokalnego władcy, Króla Emiliano de Vittocce. Tam rozpoczął swoje działania przeciwko Czarnemu Nurtowi, które, choć nie były bezpośrednią agresją, nie stawiały sprawy w zbyt dobrym świetle. Zarówno Król, jak i Arcykapłani próbowali interweniować, jednak w odpowiedzi Kyree Byrd rozwiązał Zakon Drogi Słońca, odcinając się od zwierzchnictwa któregokolwiek z nich - prawie wszyscy byli zakonnicy pozostali z nim z lojalności, stając się częścią Kompanii Kyree’ego Byrda.

W wyniku zawirowań politycznych Riggë odłączyło się od Araulenu - choć sam Araulen nie wyszedł na tej sytuacji aż tak źle, to była to kolejna rzecz rzucająca cień na rządy króla Edgara. Choć niepodległy, Araulen targany jest przez wewnętrzne konflikty, które z każdym dniem się nasilają.

Smok Mapunteon, który ranny umknął z pola bitwy, zaszył się w prowincji Morberg, gdzie wpadł w szał, kompletnie niszcząc spore połacie terenu - obecnie nikt nie zapuszcza się na ten obszar, który otrzymał miano Pustkowi Mapunteona. Krążą jednak słuchy o planowanym rozpoczęciu polowań na smoka.