Silmaaroon, Łabędzia Przystań

Silmaaroon ze względu na swoją nietypową historię jest pierwszym państwem demokratycznym w Amarancie. Początkowo miasto-państwo zarządzane było przez Wielkiego Silmaara, lecz przed swoim odejściem zebrał mieszkańców powołując do życia nowy system polityczny, który miał sprawić, że ludzie "będą rządzić się sami". Całe społeczeństwo zostało podzielone na cztery stany:

• Stan Kupców - obejmujący wszystkich kupców oraz najzamożniejszych obywateli;

• Stan Wojowników - obejmujący wszystkich najemników, wojowników oraz żołnierzy;

• Stan Naukowy - obejmujący wszystkich magów, uczonych oraz studentów;

• Stan Ludzi Pracy - obejmujący wszystkich pozostałych mieszkańców, głównie prostych ludzi.

Każdy obywatel Silmaaroonu sam deklaruje do jakiego stanu należy - na dobrą sprawę przynależność nie niesie za sobą żadnych korzyści oraz obowiązków. Każdy stan posiada swój zarząd oraz posłów, których wybiera się demokratycznie poprzez głosowanie. Kandydować w wyborach na posła stanu może tylko osoba do niego przynależąca, tak samo jak głosować. Liczba posłów danego stanu jest uzależniona od jego wielkości oraz udziału w dochodów w budżecie miasta. Takie wybory odbywają się co sześć lat. Jednocześnie odbywają się wyboru na zarząd stanu, który składa się z 5-15 osób, zależnie do stanu. W przeciągu dwóch miesięcy zarząd wybiera sposród siebie swoje przedstawiciela w Wielkiej Czwórce.

Wielka Czwórka to organ ustanawiający w Silmaaroonie prawo. W jego skład wchodzi przedstawiciel każdego stanu. Wszystkie decyzje muszą być podejmowane w czasie obrad, który odbywają się na zawołanie jednego z członków Czwórki. Podczas obrad posłowie stanów mogą debatować, rozmawiać oraz składać propozycje uchwał oraz projekty ustaw. Po dyskusji posłowie oraz przedstawiciel stanu w Czwórce udają się na osobne narady, aby następnie członkowie Wielkiej Czwórki głosowali - aby podjąć decyzję zawsze muszą paść przynajmniej trzy głosy na jedną z opcji. Ma to wymuszać konsensus i szukanie złotego środka. Oczywiście w przypadku impasu obrady można odroczyć za zgodą trójki członków Wielkiej Czwórki.

Obrady może oglądać każdy obywatel miasta, który wcześniej podda się wcześniej ścisłej kontroli oraz wystarczy dla niego miejsca na widowni. Każde posiedzenie zazwyczaj kończy się tzn. sesją publiczną, podczas którego obywatele mogą przemawiać przed posłami oraz Wielką Czwórką.

Każdy stan posiada swój własny odrębny sąd, który oczywiście musi działać zgodnie z obowiązującym prawem. Obywatel odpowiada przed sądem właściwym dla wybranego przez siebie stanu. Zdarzają się sytuacje, kiedy sędziom wyznaczonym przez dany stan, posłowie innego stanu zarzucają stronniczość. Wtedy taka sprawa kierowana jest do Sądu Najwyższego, który składa się z Wielkiej Czwórki. W wyjątkowych sytuacjach stany decydują się oddać sąd od razu w ręce najwyższej władzy.

Warto dodatkowo zaznaczyć, że dowolny stan może zakwestionować przynależność jakiegoś obywatela do wybranego stanu - wtedy sprawa zostaje skierowaną do sądu stanowego, a takie sprawy czasami kończą się w Sądzie Najwyższym.

• Baldwin Russel - przedstawiciel Stanu Kupców

• major Elliot Francis - przedstawiciel Stanu Wojowników

• Eva Rogers - przedstawicielka Stanu Ludu Pracy

• Wilbur Holt - przedstawiciel Stanu Naukowego

Honorowymi członkami obrad dodatkowo są:

• Cecilia Robinett, Burmistrz Łabędziej Przystani

• Hugo Burnes, Burmistrz Neowharf

• Godard Deniau, obecny właściciel Wolnych Mieczy

Dolina Łabędzi w Gigancich Palcach była siedliskiem groźnych nekromantów. Eflicki Klan Łabędzia szukał bohaterów, by ich pokonać. Silmaar, przywódca grupy recydywistów, zorganizował Drużynę Silmaara, którzy pokonali nekromantów. Bohater postanowił zbudować miasto, Silmaaroon. Pewnego dnia Silmaar opuścił miasto, przekazując władzę powołanej do życia Wielkiej Czwórce. Silmaaroon rozwijał się, stając się potęgą handlową.

Rozwój miasta przykuł uwagę Zakonu Gregoriańskiego, który przeprowadził na miasto dwa nieudane Marsze Oczyszczenia - wojny religijne, które mają na celu nawrócenie siła na wiarę w Stwórcę. Kiedy pod mury miasta przybywa armia na trzeci Marsz Oczyszczenia Wielka Czwórka wie, że tym razem miasto nie będzie w stanie oprzeć się potędze Zakonu. Decydują się na szukanie pomocy - arauleński król Ealhmund Wielki zgadza się jej udzielić, jeśli Łabędzia Przystań zostanie jego księstwem na specjalnych prawach. Wielka Czwórka, nie mając wyboru, zgadza się. Marsz Oczyszczenia ostatecznie nie dochodzi do skutku przez inną wojnę, która skupiła uwagę Zakonu.

Po latach Nara Bogobojna zasiada na arauleńskim tronie i zmusza Silmaaroon do udziału w Drodze Słońca na Alaspar, co wywołuje kryzys. Wojna z Alasparem kończy się katastrofą, dotykającą także Silmaaroon. Miasto doświadcza buntów związanych z wysokimi kosztami wojny oraz uczestnictwem w Drodze Słońca. Dodatkowo wybucha I Wojna Amarantu. Wielka Czwórka łagodzi sytuację, wprowadzając prawo zakazujące udziału miasta w wojnach religijnych i żądając reparacji od Araulenu. Władza miast z powodzeniem przekonuje, że również silmaaroońscy Aglosanie, zasługują na odszkodowanie za panujący kryzys, co Kościół Arauleński akceptuje, zapewniając stabilizację w Silmaaroonie. Władze miasta decydują się pozostać neutralne w I Wojnie Amarantu, która dzieje się głównie na wschodzie, na Półwyspie Vuldarskim.

W trakcie I Wojny Amarantu Arauleńczycy pokonują Hazard, lecz nekromanci z Vuldaru stają się poważnym zagrożeniem. Król Wymond Mężny przekonuje Silmaaroon i Hintervold, że konieczna jest wspólna walka z nekromantami. Państwa Amarantu zwyciężają w Bitwie Żywych oraz Martwych, lecz Król Wymond Mężny traci życie. Jego córka, Kelsey Uległa, obejmuje tron. Królowa jest zmuszona do podpisania Paktów Amarantiańskich, uznając niepodległość Vuldaru i Silmaaroonu.

Łabędzia Przystań odzyskuje niezależność, rozwijając się dzięki kryzysowi w Araulenie i uciskowi w państwach gregoriańskich. Silmaaroon staje się największym miastem na kontynencie. Król Edward Płaczliwy z Araulenu pożycza sporo pieniędzy w Silmaaroonie, ale zostaje obalony, a nowa władza odmawia spłaty długu. Sytuacja zmienia się dopiero podczas rządów Rady Regencyjnej.

Lata później Imperium Kalladańskie pod wodzą Imperatora Almadriusa Sestiusa Viatora planuje podbój Amarantu, mobilizując Kalladan do ataku na Czarny Nurt. W Silmaaroonie pojawiają się uchodźcy z podbitego obszaru, a Wielka Czwórka decyduje się ich przyjąć, pomimo sprzeciwu państw gregoriańskich. Aby utrzymać porządek, batalion zakonu zostaje skierowany do miasta pod komendę burmistrza.

Imperator wysyła do Silmaaroonu swojego ucznia, arbertera Aulusa Cloeliusa, który podszywa się pod niewolnika. Aulus buduje kalladańskie podziemie, przygotowując miasto do inwazji. Wprowadza chaos, a kalladańska flota atakuje miasto od strony morza. Aulus korzysta z mocy Wzgórza Dziedzictwa, powodując powstanie Czterech Złych Szponów, ale batalion Zakonu Gregoriańskiego opóźnia podbój miasta.

Chociaż Imperium na krótko zdobyło miasto, arauleński hrabia Victor II Mądry var Langver przybywa z armią i odzyskuje miasto. Niemniej Silmaaroon pozostaje w ruinie, co wykorzystuje Araulen i zmusza władze miasta do przyjęcia Victora, który odbił miasto w szeregi Wielkiej Czwórki. Ta bitwa, znana jako Wielka Bitwa o Silmaaroon, ta stanowi jedno z wczesnych wydarzeń II Wojny Amarantu, a Łabędzia Przystań po jej zakończeniu skupia się na odbudowie miasta.

Cały Amarant zaczął dokładać się do odbudowy miasta i po latach znów zaczęło tętnić życiem. Aby uzupełnić braku w ludności Wielka Czwórka zdecydowała się na przyjęcie uratowanych podczas wojny niewolników z Imperium Kalladańskiego. Postały specjalne programy, które miały za zadanie pomóc im się odnaleźć w nowej, wolnej rzeczywistości. Cześć niewolników, którymi zasiedlono Silmaaroon zaczęło utożsamiać się z istniejącymi grupami w mieście, a ci, którzy nie potrafili znaleźć swojego miejsca otworzyli bardzo dużą grupę Swanbearnów. Wszystko powoli wracało do normy.

Podczas Wojen Drakarańskich, Silmaaroon staje w obliczu oblężenia ze strony Drakarii pod wodzą byłego Magistra Arauleńskiej Kapituły, Jimmy'ego Cenwulfa. Jimmy był jednym z bohaterów II Wojny Amarantu i głównym wybawicielem niewolników, którzy mieszkali w mieście. Swanbearnowie, pamiętają jego zasługi dla ich wolności, zdecydowali się otworzyć mu bramy. Zdobywając miasto, Jimmy Cenwulf ustanawia tam swoje stolicę i przemianowuje miasto na Dragmaaroon. Wielka Czwórka zachowuje pewną autonomię, ale podlega Najwyższemu Królowi Drakarii.

W miarę wzrostu miasta, pojawiają się problemy przeludnienia i przestępczości. Klęska Drakarii w wojnie z Odrodzonym Kalladańskim Imperium przynosi III Wojnę Amarantu oraz późniejsze wyzwolenie Silmaaroonu, który powraca do pierwotnej nazwy. Wielka Czwórka, utrzymując władzę i skupia się na rozwiązaniu problemów po poprzedniej władzy.

Po wojnie, Silmaaroon rozwija się. Obecnie miasto odgrywa rolę nieformalnego lidera Amarantu, organizując Szczyty, na których władcy kontynentu obradują nad przyszłością. Wielka Czwórka dąży do utrzymania jedności Amarantu, przygotowania na potencjalną wojnę z Imperium Kalladańskim oraz polubownego rozwiązywania konfliktów między państwami.

Silmaaroończycy to ludzie bardzo pogodni, lekkoduszni oraz otwarci. Jednocześnie uchodzą za bardzo pracowitych i przedsiębiorczych. Warunki, które zbudowali sprzyjają interesom i spokojnemu życiu. Społeczeństwo kładzie bardzo duży nacisk na wyspecjalizowanie oraz mądrą pracę - silmaaroończyk nigdy nie będzie się przemęczał i zawsze będzie szukał sposobu jak uprościć swoją pracę. Poza tym uwielbiają towarzyskie życie - latem oraz wiosną, kiedy jest cieplej, kiedy tylko kończą się godziny pracy, spotykają się w domach, karczmach lub po prostu rozstawiają stoły na ulicy, o ile prawo pozwala zrobić to w tym miejscu. Uwielbiają obchodzić święta pór roku, szczególnie Kapallun oraz Hangarok.

Mieszkańcy poza stanami, skupiają się w małe społeczności, zazwyczaj w obrębie ulicy lub kamienicy w której mieszkają. Są bardzo zżyci ze sobą. Co ciekawe ulice oraz kamienice zazwyczaj zasiedlane są przez ludzi podobnego pochodzenia, co tworzy nieoficjalnie dzielnicy ze względu na pochodzenie. W taki ogromnym tyglu kulturowym oczywiście dochodzi do sprzeczek na tle pochodzenia, lecz te są przez stanowe sądy szybko ukracane oraz surowo karane, zazwyczaj wygnaniem. Skupianie się ludzi podobnego pochodzenia w grupach sprawia, że czasami stają się nieco odizolowane od reszty.

Silmaaroon powstał jako ucieczka od wojen w Amarancie - miasto zostało założone przez Silmaara, który zbudował Łabędzią Przystań jako bezpieczne schronienie dla uchodźców. Miasto od samego początku ceni wolność, wspierając rozwój magii i badań. Silmaaroońska Akademia Magiczna zostaje założony jako konkurencja dla hintervoldzkich gildii magów, stając się symbolem intelektualnego i magicznego rozwoju. Wkrótce działalność akademii się rozszerza, a szkoła przekształca się w Uniwersytet Silmaarooński.

Fundamentami Silmaaroonu są równość i otwartość. Miasto ma świecki charakter, promując wolność wyznaniową, choć religie niezgodne z jego ideami są rzadko akceptowane – jedynie te, które nie kolidują z wolnością innych, mogą liczyć na tolerancję. Przykładem takich wyznań jest wiara gregoriańska lub elfritanizm. Transparentność i wspólnota są kluczowe, a zadaniem Wielkiej Czwórki jest służba ludowi. Silmaaroon szybko stał się ważnym punktem na szlaku handlowym, a dzięki wartościom, które wyznaje, zyskuje popularność. Łabędzia Przystań, będąca sercem miasta, staje się największym portem w Amarancie, przyciągając kupców i pracowników z całego świata.

Mieszkańcy miasta Silmaaroon, nazywani Silmaaroończykami, tworzą niezwykle zróżnicowaną społeczność, składającą się z wielu grup etnicznych. W Silmaaroonie nie istnieje coś takiego jak “rdzenny” mieszkaniec – każdy mieszkaniec miasta ma swoje korzenie w innym państwie lub kulturze. Z tego powodu społeczność miasta dzieli się na grupy ze względu na pochodzenie i przynależność kulturową.

Na przestrzeni lat wykształciła się tu unikalna kultura Silmaaroońska, która zlewa się z tradycjami przybyłych. Mimo tego ogromnego zróżnicowania, Silmaaroończycy potrafią współistnieć i budować jedno, wspólne społeczeństwo, co jest świadectwem ich zdolności do tworzenia harmonijnej wspólnoty w tak różnorodnym środowisku. Nie zmienia to jednak faktu, że podział kulturowy jest widoczny i często silmaaroończycy czują się bardziej przywiązani do swojej kultury niż do miasta, jako takiego.

Poniżej znajduje się lista wszystkich grup mieszkańców podzielona ze względu na pochodzenie, wypisana od największej do najmniejszej:

• Ludzie

  • grupa arauleńska

  • grupa swanbearnów

  • grupa kedrońska

  • grupa śródmorska

  • grupa vuldarska

  • grupa hintervoldzka

  • grupa hush-amei

• Elfy

  • grupa Leśnych Elfów (w tym Miejskie Elfy)

  • grupa Odrodzonych Elfów (bardzo mała, wręcz znikoma)

• Krasnoludy

  • grupa Powierzchniowców

  • grupa Aurinów (bardzo mała, wręcz znikoma)

• Eordiren

  • grupa Orków

  • grupa Bolgów

  • grupa Hoardiren

• Gnomy

Swanbearnowie to etniczna grupa, głównie ludzka, zamieszkująca Silmaaroon, której początki sięgają czasów, gdy uratowani z Imperium Kalladańskiego niewolnicy otrzymali w Łabędziej Przystani szansę na nowe życie. Większość z nich nie zna swojego dokładnego pochodzenia, ale po latach spędzonych w Amarancie, część z nich poczuła przynależność do istniejących w mieście grup lub zdecydowała się na wyjazd. Pozostała jednak znaczna grupa ludzi, którzy, z powodu swojego zróżnicowanego pochodzenia, nie czuli się częścią żadnej z istniejących społeczności. To ogromne zróżnicowanie kulturowe, etniczne i religijne przyczyniło się do wykształcenia nowej tożsamości, skupionej wokół Silmaaroonu, miasta, które dało im wolność i swobodę. Z czasem zaczęli tworzyć własną kulturę, którą nazywają kulturą Dzieci Łabędzi.

Swanbearnowie są znani z pracowitości i gościnności, jednak pozostają grupą dość zamkniętą – trudno zdobyć ich zaufanie. Interesujące jest to, że są najbardziej zróżnicowaną grupą pod względem wyznania; wyznają głównie Aglosa, Ashę oraz Mulvara. Pomimo tego różnorodnego zaplecza religijnego, grupa ta charakteryzuje się silnym poczuciem jedności i wspólnoty. Chociaż zachowują dystans wobec obcych, Swanbearnowie są dobrze zasymilowani z innymi grupami w Silmaaroonie. Choć ich społeczność składa się niemal wyłącznie z ludzi, wśród Swanbearnów można spotkać również przedstawicieli innych ras, jednak stanowią oni niewielki procent tej populacji.

Dzisiaj jest to grupa dość problematyczna, ponieważ większość Swanbearnów najbardziej utożsamiała się z upadłą Drakarią, której władcą był Jimmy Cenwulf, który nigdyś uratował ich z niewoli. Chociaż większość Amarantu cieszy się z upadku reżimu Cenwulfa Swanbearnowie są jedną z grup, które czują się poszkodowane - niektórzy wsród nich do tego stopnia, że czują się obecnie okupowani, a niektórzy do dzisiaj modlą się do Smoczego Króla. Z najbardziej radykalnych Swanbearnów powstała przestępcza grupa Smoczych Dzieciąt, którzy terroryzują Stany oraz Wielką Czwórkę wierząc, że szykują grunt pod powrót swojego króla, który wywoła kolejną Wojnę Drakarańską.

Choć Silmaaroon słynie z wolności i różnorodności, jego idealistyczny obraz często bywa mylący. W rzeczywistości miasto zmaga się z napięciami na tle kulturowym i rasowym, które regularnie wybuchają, zwłaszcza w biedniejszych dzielnicach, jak Zlewka lub Dolne Miasto. Konflikty te, wywoływane przez rywalizację o miejsca pracy czy różnice kulturowe, prowadzą do zamieszek i aktów przemocy. Mimo wysiłków władz i stanowczych wyroków sądów, problem pozostaje nierozwiązany, a zaufanie mieszkańców do oficjalnych instytucji maleje.

Jednocześnie Silmaaroon wykorzystuje propagandę, by utrzymać swój wizerunek jako miejsca harmonii i dobrobytu. Oficjalne przekazy oraz działania Wielkiej Czwórki często pomijają rosnące problemy miasta, takie jak przeludnienie czy bardzo wysoka przestępczość. Kreowany przez władze obraz idealnego społeczeństwa w wielu przypadkach rozmija się z codziennością mieszkańców, co rodzi frustrację i poczucie wykluczenia.

Likwidacja granic między państwami oraz Amarantem a Eudarią za czasów Drakarii doprowadziła do gwałtownego wzrostu populacji miasta, który szybko przekroczył jego możliwości infrastrukturalne. Przeludnienie stało się jednym z największych wyzwań Silmaaroonu – dzielnice zamieniają się w slumsy, a brak mieszkań zmusza tysiące ludzi do życia w skrajnie trudnych warunkach. Z kolei przeciążona infrastruktura miejska, w tym wodociągi i kanały, jeszcze bardziej pogłębia kryzys.

Wraz z problemem mieszkaniowym rośnie również bezrobocie. Szybki wzrost liczby mieszkańców sprawił, że miejsc pracy zaczyna brakować, co napędza przestępczość. Silmaaroon stał się miastem o najwyższym wskaźniku przestępczości w Amarancie – gangi, nielegalny handel i korupcja dominują w wielu dzielnicach. Biedniejsze rejony, takie jak Bękarcia Rana, są praktycznie poza kontrolą władz, a strach i niepewność towarzyszą codziennemu życiu ich mieszkańców.

Pomimo tych problemów, władze miasta unikają ich otwartego poruszania, co powoduje rosnące napięcia społeczne. Wspólnota Silmaaroończyków, znana z otwartości i przedsiębiorczości, zmaga się z narastającymi trudnościami, które zagrażają jej spójności i przyszłości miasta jako ośrodka tolerancji i wolności. Przepaść między idealistycznym wizerunkiem a rzeczywistością staje się coraz bardziej widoczna.

Przestępczość w Silmaaroonie to jeden z najpoważniejszych problemów, z jakimi boryka się miasto. W przeludnionych dzielnicach, zwłaszcza w takich jak Zlewka, działają liczne grupy przestępcze, które wykorzystują słabości systemu i nierówności społeczne. Wśród nich znajdują się zarówno dobrze zorganizowane syndykaty, jak i lokalne gangi, które kontrolują nielegalny handel, wymuszenia czy przemyt. Wolne Miecze, choć skuteczne w tłumieniu otwartych zamieszek, nie są w stanie nadążyć z walką z przestępczością zorganizowaną, która często ma powiązania z wpływowymi osobami w strukturach stanowych.

Jedną z najbardziej wpływowych grup jest Syndykat, który wyrósł na fundamentach legalnego handlu stalą w czasach Drakarii. Obecnie kontroluje dużą część nielegalnego rynku, wykorzystując swoją siłę ekonomiczną i polityczne koneksje. Podobnie działa Korda, która choć początkowo była stowarzyszeniem kupców, dziś specjalizuje się w korupcji i nielegalnych transakcjach, wykorzystując swoje wpływy w portach i na szlakach handlowych. Z kolei Krasnoludzki Kartel, choć oficjalnie odcięty od Aurinów, wykorzystuje ich wiedzę geologiczną i sieć tuneli Nurra do przemycania towarów, stanowiąc poważne wyzwanie dla służb porządkowych.

Wśród lokalnych gangów szczególną pozycję zajmują Porzuceni, którzy łączą działalność przestępczą z quasi-społeczną misją ochrony mieszkańców Bękarciej Rany. Choć ich metody bywają brutalne, cieszą się pewnym poparciem wśród ubogiej ludności, która nie ufa już oficjalnym instytucjom. Z drugiej strony działają Sztyletnicy, bezwzględna organizacja wywodząca się z hazardzkich Normanów, specjalizująca się w zabójstwach na zlecenie i kontroli podziemnego rynku usług. Ich obecność dodatkowo destabilizuje już i tak napiętą sytuację w mieście.

Przestępczość w Silmaaroonie to nie tylko problem porządku publicznego, ale także symptom głębszych kryzysów – przeludnienia, nierówności i słabości systemu sprawiedliwości. Wielka Czwórka, choć zdaje sobie sprawę z powagi sytuacji, nie jest w stanie skutecznie przeciwdziałać przestępczości zorganizowanej, zwłaszcza że niektóre grupy mają wpływy wśród przedstawicieli stanów. Bez reform systemowych i zwiększenia środków na walkę z korupcją oraz nielegalnymi interesami, problem będzie się tylko pogłębiał, zagrażając stabilności całego miasta. Przestępczość jest też często sposobem zdobywania wpływów w mieście przez zagraniczne mocarstwa.

• Gildia Złodziei Silmaaroonu
• Korda
• Krasnoludzki Kartel
• Lisy Zmroku
• Porzuceni
• Syndykat
• Sztyletnicy
• Wieszczka Szeptów
• Żelazny Legion

Ekonomia Łabędziej Przystani opiera się głównie na handlu, rzemieślnictwie oraz wytwarzaniu towarów. Jako największy port na kontynencie, który jest skomunikowany z całym Amarantem, przyciąga kupców i frakcje kupieckie z południa świata, w tym z Aspin. Stabilność państwa, sprzyjające prawo, jego neutralność oraz nowoczesne podejście do handlu sprawiają, że jest to idealne miejsce na prowadzenie interesów.

Miasto jest również przyjazne dla rzemieślników oraz uczonych, dzięki obecności wielu kultur, które wpływają na rozwój nauki i oferują unikalne spojrzenie na świat, wykraczające poza Amarant. Prawo pozwala z łatwością założyć nowy interes. W mieście roi się od manufaktur produkujących różnorakie wyroby, broń oraz statki.

Silmaaroon zarabia także z największej w Amarancie kopalni diamentów, która została rozbudowana o więzienie. W Silmaaroonie wyroki są krótsze, lecz w ich ramach więźniowie pracują w kopalni, a wydobyte diamenty trafiają do miasta oraz inwestorów. Co ciekawe, więźniowie, którzy przekroczą normę wydobycia, po wyjściu na wolność otrzymują równowartość procentu nadwyżki diamentów w złocie. Kopalnia ma również część, w której pracują normalni górnicy. Oprócz tego Silmaaroon jest znany z wytwarzania soli oraz barwników.

Mimo swoich zalet, Łabędzia Przystań nie jest wolna od wad. Podstawowym problemem są wysokie ceny żywności, która ze względu na położenie miasta musi być sprowadzana zza granicy. Lokalni rybacy łowią ryby oraz owoce morza, ale pokrywają one jedynie mały procent zapotrzebowania miasta. Choć można tu kupić jedzenie z całego świata, podstawowe produkty są wyraźnie droższe niż w reszcie kontynentu. Największym wyzwaniem miasta jest jednak przeludnienie. Miasto ciągle rozrasta się na zachód, a nowe dzielnice są zamieszkałe głównie przez osoby, których nie stać na życie bliżej centrum, co prowadzi do tworzenia się gorzej zadbanych, biedniejszych obszarów.

Rozpoczęcie działalności w Silmaaroonie jest proste – wystarczy złożyć deklarację podatkową w Ratuszu, zgłaszając płacenie podatków oraz zakres działalności zgodny z liberalnym prawem miasta. W sprzedaży towarów istnieje lista dozwolonych produktów. Wystawienie straganu nie podlega opodatkowaniu, jednak wymaga przyczynienia się do utrzymania porządku publicznego. Przedsiębiorcy są zobowiązani do prowadzenia ksiąg rachunkowych, które mogą złożyć w Archiwach, zatrzymać osobiście lub przekazać Stanowi Kupców. Kontrola ksiąg przez władze jest rzadka, co sprzyja swobodzie działalności gospodarczej.

Silmaaroon praktykuje zamknięte archiwa, nieudostępniając informacji innym państwom, z wyjątkiem okresów zależności od Araulenu lub członkostwa Victora II Mądrego var Langvera w Wielkiej Czwórce. Duże przedsiębiorstwa płacą dodatkowy podatek na rozwój miasta, negocjowany z Wielką Czwórką. Opłaty celne są uzależnione od sytuacji światowej i waluty. Port Łabędziej Przystani rozwija się dynamicznie dzięki niskim opłatom celnym, stając się największym portem na Amarancie. Opłata portowa zwiększa koszty transportu wodnego, ale nie obejmuje prywatnych przystani. Ostatnim podatkiem jest opłata od ziemi, zależna od wielkości. Bogaci obywatele budują kamienice na dużych działkach, tworząc opodatkowane dzielnice w mieście.

Silmaaroon to małe państwo położone w malowniczej Dolinie Łabędzi, położonej w łańcuchu górskim Gigancie Palce. Silmaaroon uznawany jest za miasto-państwo o znacznym znaczeniu w regionie. Znane również jako Łabędzia Przystań, Silmaaroon pełni rolę centrum politycznego i kulturalnego doliny. W granicach Doliny Łabędzi znajdują się jednak również dwa inne, mniejsze miasta, które podlegają władzy Silmaaroonu: Ironvale, znane z bogatych złóż stali i prężnego przemysłu metalurgicznego, oraz Neowharf, dynamicznie rozwijający się port i centrum handlowe. Oba miasta, choć posiadają pewną autonomię, pozostają pod jurysdykcją Silmaaroonu, który sprawuje nad nimi zwierzchnictwo.

Silmaaroon to ogromne miasto, które przez wiele lat było rozbudowywane przez przedstawicieli różnych religii oraz kultur. Podstawowym celem władz było stworzenie w mieście dogodnych warunków dla każdego obywatela. Najważniejsze części miasta znajdują się w jego centralnej części. Istotne jest również to, ze poza paroma wyjątkami, jak na przykład Górne Miasto, wstęp do każdej z dzielnic mają wszyscy obywatele. Niemniej w niektórych częściach miasta panują inne zasady.

Miasto składa się z kilku dzielnic:

• Bękarcia Rana

• Dolne Miasto

• Dzielnica Rzemieślnicza

• Elfickie Ogrody

• Górne Miasto

• Nabrzeże

• Nowe Miasto

• Pałac Silmaarooński

• Plaza Mistrzów

• Podgórze

• Port Wschodni

• Port Zachodni

• Rynek Główny

• Słoneczna Plaza

• Stare Miasto

• Stary Rynek

• Uniwersytet Silmaarooński

• Winogrady

• Wzgórze Dziedzictwa

• Wyspa Młyńska

• Wyspa Słodowa

• Wyspa Solna

• Wyspa Świątynna

• Wyspa Wielorybia

• Zlewka

Neowharf to dynamicznie rozwijające się miasto w północno-zachodniej części Doliny Łabędzi, założone w czasach Drakarii przez Hugo Burnesa, obecnego burmistrza tego miasta. Powstanie miasta, mimo braku zgody Wielkiej Czwórki, stało się punktem zapalnym po III Wojnie Amarantu, gdyż Neowharf leży na terenie państwa Silmaaroon. Ostatecznie osiągnięto kompromis, na mocy którego burmistrz Burnes został honorowym członkiem Wielkiej Czwórki, a miasto zyskało ograniczoną autonomię. Neowharf, mimo przynależności do Silmaaroonu, posiada własne wojsko i politykę podatkową, choć w sprawach konfliktowych i prawnych pozostaje pod jurysdykcją Silmaaroonu. W przypadku ataku na jedno z miast muszą się wspierać, a wojsko Neowharf jest częścią armii Silmaaroonu.

Miasto powstało jako odpowiedź na przeludnienie i rosnące koszty życia w Silmaaroonie, szybko stając się atrakcyjnym miejscem zarówno dla nowych mieszkańców, jak i kupców zakładających tam magazyny i manufaktury. Neowharf, choć niewielkie, przyciąga coraz więcej osób, oferując im nowe możliwości w rozwijającym się centrum handlowym Doliny Łabędzi.

Ironvale to strategiczne miasto w północno-zachodnich górach Doliny Łabędzi, którego losy naznaczyły liczne walki między Silmaaroonem a Zakonem Gregoriańskim. Po zakończeniu konfliktów tereny te zasiedliły klany krasnoludów Powierzchniowców, które przybyły z Araulenu, a następnie odbudowały region i rozwinęły potężny przemysł wydobywczy. Bogate złoża metali, szczególnie żelaza, uczyniły Ironvale ważnym ośrodkiem metalurgii w regionie.

Choć miasto formalnie należy do Silmaaroonu, jego mieszkańcy zachowują silną odrębność kulturową. 75% populacji stanowią Powierzchniowcy, 20% ludzie, a 5% inne rasy, a samo Ironvale powszechnie uznaje się za miasto krasnoludzkie, nie silmaaroońskie. Ich lokalne tradycje, twardy charakter i dumne poczucie dziedzictwa wyrastają bezpośrednio z surowych warunków i długiej historii walk o ten region.

Władza w Ironvale należy do Rady Klanów, tworzonej przez najważniejsze rodziny krasnoludzkie. Rada ma szeroką autonomię w zarządzaniu miastem, choć działa w ramach prawa Silmaaroonu i pod nadzorem Wielkiej Czwórki. Wojsko Ironvale jest częścią Armii Silmaaroonu, co zapewnia miastu bezpieczeństwo, jednocześnie pozwalając mu zachować swoją wyjątkową pozycję i tożsamość w strukturze państwa.

Leśnoelficki klan znajdujący się na północy. Zamieszkują go leśny elfy, które nigdyś udzieliły schronienia Silmaarowi oraz pomogły mu pokonać nekromantów. Po powstaniu miasta, Silmaar podpisał z Opiekunką klanu dokument, który gwarantuje klanowi niezależność oraz pomoc miasta w razie potrzeby i wyłączne prawa do doliny, w którym znajduje się klan.

Elfy żyją swoim życiem nie zwracając większej uwagi na zgiełk największego miasta Amarantu, jednocześnie chętnie prowadząc z nim wymianę handlową. Niestety w roku na rok mieszkańców klanu ubywa, którzy decydują się zamieszkać w Silmaaroonie.

Silmaaroon jest państwem świeckim - oznacza to, że prawo nie pozwala kapłanom zajmować urzędów oraz uczestnictwa w polityce, choć w historii bywały ustępstwa od tej reguły, jeśli Wielka Czwórka wyraziła na to zgodę. Tak samo kapłani oraz zakonnicy mają zakaz prowadzenia w mieście osobistych interesów, a same organizacje religijne mają ograniczony zakres świadczonych usług oraz sprzedawanych towarów.

W Silmaaroonie panuje wolność wyznaniowa - oczywiście wyklucza ona religie, które przeczą Silmaaroońskiej Idei.

Główną narodowością, z którym powstał Silmaaroon, są Arauleńczycy, którzy przynieśli do miasta swoją religię - Święta Trójcę. Większość z nich wyznaje Aglosa - boga światła oraz sprawiedliwości. Silmaaroońska świątynia podlega pod Arauleński Kościół, który stara się wywierać polityczny nacisk na Wielką Czwórkę. Aglosanie w Silmaaroonie od zawsze prowadzili agresywną politykę zdobywania nowych wyznawców - obecnie robią to głównie pośród wyznających Starych Bogów Vuldarów, których od wybuchu Vuldarskiej Burzy jest coraz więcej w mieście. Kościół Aglosa jest największy ze wszystkich świątyń w Silmaaroonie i ma wielki udział w charytatywnych zbiórkach oraz pracach na rzecz chorych lub ubogich. Organizuje też wiele festynów i angażują się w sprawy bezpieczeństwa miasta, choć nie tak bardzo jakby chciał, ze względu na ograniczenia związane z silmaaroońskim prawem.

Ośrodkiem kultu Aglosa w Silmaaroonie jest Silmaaroońską Świątynia Aglosa na Wyspie Świątynnej.

Kościół Goddejki jest drugi w Silmaaroonie co do wielkości. Na jego czele stoi Matriarchini Zita Tosca. Goddejka jest potężną boginią, utożsamianą z władzą, bogactwem oraz porządkiem - z tego powodu cieszy się dużym zainteresowaniem wśród silmaaroońskich możnych oraz bogatych kupców. Co ciekawe w Silmaaroonie Goddejka jest również dosyć popularna wśród wszelkiego rodzaju artystów i ludzi sztuki.

Kościół Goddejki jest silnie zhierarchizowany i wpływowy, choć w Silmaaroonie ich zapędy są skutecznie hamowane przez prawo, które rozdziela religię i politykę. Nie mniej jednak Kościół Goddejki posiada wśród silmaaroońskich wysokich sfer wielu przyjaciół.

Ośrodkiem kultu Goddejki w Silmaaroonie jest Katedra na Wyspie Świątynnej.

W Silmaaroonie pewną popularnością cieszy się również elficka Pramatka Asha - bogini harmonii oraz natury, opiekunka wszystkich istot żywych. Wyznawana jest głównie przez zamieszkujące Silmaaroon Leśne Elfy oraz małe grupy ludzkie, w tym Swanbearnów. Choć wyznawcy Ashy nie są tak liczny jak ci będący częścią Kościoła Aglosa lub Goddejki, to mają znaczący udział w życiu miasta - to właśnie Leśne Elfy sprawują pieczę nad silmaaroońską florą, przede wszystkim nad Elfickimi Ogrodami i Plantami, które są chlubą miasta.

Ośrodkiem kultu Ashy w Silmaaroonie jest Jabłoń Gwiazd na Wyspie Świątynnej.

Lorem Ipsum jest tekstem stosowanym jako przykładowy wypełniacz w przemyśle poligraficznym. Został po raz pierwszy użyty w XV w. przez nieznanego drukarza do wypełnienia tekstem próbnej książki. Pięć wieków później zaczął być używany przemyśle elektronicznym, pozostając praktycznie niezmienionym. Spopularyzował się w latach 60. XX w. wraz z publikacją arkuszy Letrasetu, zawierających fragmenty Lorem Ipsum, a ostatnio z zawierającym różne wersje Lorem Ipsum oprogramowaniem przeznaczonym do realizacji druków na komputerach osobistych, jak Aldus PageMaker.

Lorem Ipsum jest tekstem stosowanym jako przykładowy wypełniacz w przemyśle poligraficznym. Został po raz pierwszy użyty w XV w. przez nieznanego drukarza do wypełnienia tekstem próbnej książki. Pięć wieków później zaczął być używany przemyśle elektronicznym, pozostając praktycznie niezmienionym. Spopularyzował się w latach 60. XX w. wraz z publikacją arkuszy Letrasetu, zawierających fragmenty Lorem Ipsum, a ostatnio z zawierającym różne wersje Lorem Ipsum oprogramowaniem przeznaczonym do realizacji druków na komputerach osobistych, jak Aldus PageMaker.

Choć większość silmaaroońskich wyznawców Świętej Trójcy skupia się wokół Aglosa, to w Silmaaroonie istnieje również niewielka społeczność wyznawców Barahira. Gromadzą się oni wokół Silmaaroońskiego Kościoła Pływów zarządzanej przez Przeora Wyatta, który jest przedstawicielem Kościoła Barahira w Silmaaroonie. Barahici, w przeciwieństwie do Aglosan, nie interesuje aż tak polityka - mocniej skupiają się na własnej społeczności, pomocy potrzebującym oraz szerzeniu prawdy Barahira.

Ośrodkiem kultu Barahira w Silmaaroonie jest Silmaarooński Kościół Pływów na Wyspie Świątynnej.

Mulvaryści w Silmaaroonie wywodzą się głównie od przedstawicieli dawnego Silmaaroońskiego Podziemia, które powstało do walki z Drakarią za czasów okupacji. Po zakończeniu III Wojny Amarantu i upadku Drakarii podziemie przestało być potrzebne, jednak część partyzantów nie była zadowolona ze stanu rzeczy, co skrzętnie wykorzystali przedstawiciele kultu Mulvara, kreując w Silmaaroonie silną komórkę.

Choć silmaaroońscy Mulvaryści twierdzą, że walczą przeciwko nierównościom społecznym, to w praktyce prowadzą oni w mieście zaawansowaną działalność terrorystyczną - napadając na bogatych kupców i przeprowadzając zamachy, niekiedy z użyciem materiałów wybuchowych. Choć Mulvaryści ubiegają się o swoje miejsce na Wyspie Świątynnej, to jakiekolwiek rozmowy w tej sprawie utknęły w martwym punkcie ze względu na niezgodne z prawem działania mulvarskiego podziemia.

Ośrodkiem kultu Mulvara w Silmaaroonie jest kaplica w Bękarciej Ranie.

Lorem Ipsum jest tekstem stosowanym jako przykładowy wypełniacz w przemyśle poligraficznym. Został po raz pierwszy użyty w XV w. przez nieznanego drukarza do wypełnienia tekstem próbnej książki. Pięć wieków później zaczął być używany przemyśle elektronicznym, pozostając praktycznie niezmienionym. Spopularyzował się w latach 60. XX w. wraz z publikacją arkuszy Letrasetu, zawierających fragmenty Lorem Ipsum, a ostatnio z zawierającym różne wersje Lorem Ipsum oprogramowaniem przeznaczonym do realizacji druków na komputerach osobistych, jak Aldus PageMaker.

Lorem Ipsum jest tekstem stosowanym jako przykładowy wypełniacz w przemyśle poligraficznym. Został po raz pierwszy użyty w XV w. przez nieznanego drukarza do wypełnienia tekstem próbnej książki. Pięć wieków później zaczął być używany przemyśle elektronicznym, pozostając praktycznie niezmienionym. Spopularyzował się w latach 60. XX w. wraz z publikacją arkuszy Letrasetu, zawierających fragmenty Lorem Ipsum, a ostatnio z zawierającym różne wersje Lorem Ipsum oprogramowaniem przeznaczonym do realizacji druków na komputerach osobistych, jak Aldus PageMaker.

W Silmaaroonie obecną są również inne, znacznie mniejsze wierzenia:

• Ishatar, bóg pracy Bogów Amarantiańskich, z kaplicą w Domu Bogów na Wyspie Świątynnej;

• Starzy Bogowie, bogowie Vuldarów, z kaplicą w Domu Bogów na Wyspie Świątynnej;

• Midra, bogini miłości Bogów Amarantiańskich, z kaplicą w Domu Bogów na Wyspie Świątynnej;

• Linka, bogini życia Bogów Amarantiańskich, z kaplicą w Domu Bogów na Wyspie Świątynnej;

• Bojmir, bóg wojny Bogów Amarantiańskich, z kaplicą w Domu Bogów na Wyspie Świątynnej;

• Hazardzcy Bogowie, bogowie normańscy, z kaplicą w Domu Bogów na Wyspie Świątynnej;

• Duchy Dahra, bogowie Eordiren, bez swojej kaplicy lub świątyni;

• Bogowie Śmiertelnego Świata, bogowie Drainii, z kaplicą w Domu Bogów na Wyspie Świątynnej;

Polityka zagraniczna Silmaaroonu to ciągłe balansowanie między idealizmem a pragmatyzmem. Z jednej strony miasto dąży do pokoju i współpracy, z drugiej – musi twardo bronić swoich interesów w świecie, gdzie siła często przeważa nad prawem. Wielka Czwórka stara się wykorzystywać pozycję Silmaaroonu jako neutralnego mediatora, by łagodzić konflikty i budować mosty między zwaśnionymi stronami, ale coraz częściej staje przed trudnymi wyborami, gdy wartości miasta zderzają się z brutalną rzeczywistością polityki międzynarodowej.

Polityka zagraniczna Silmaaroonu od wieków opiera się na trzech filarach: neutralności, mediacji i gospodarczej współzależności. Jako nieformalna stolica Amarantu, Łabędzia Przystań odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu polityki kontynentu, będąc gospodarzem regularnych Szczytów Amarantu – zgromadzeń władców i przedstawicieli państw regionu, podczas których podejmowane są decyzje o znaczeniu przekraczającym granice pojedynczych królestw. Wielka Czwórka konsekwentnie prezentuje się jako mediator i orędownik pokoju, starając się łagodzić konflikty i znajdować kompromisy nawet w najbardziej zapalnych sporach, takich jak trwająca Vuldarska Burza na Półwyspie Vuldarskim.

Neutralność Silmaaroonu ma jednak swoje granice – miasto-państwo nie może pozwolić sobie na całkowitą bierność, zwłaszcza w kwestiach bezpośrednio zagrażających jego interesom. Brak własnych upraw i całkowite uzależnienie od importu żywności czyni z bezpieczeństwa żywnościowego priorytet w polityce zagranicznej. To właśnie dlatego obecna wojna w Casterville, wywołana przez Hintervold, stanowi poważne zagrożenie – księstwo od lat było głównym dostawcą zboża i innych produktów rolnych dla przeludnionego Silmaaroonu. Wielka Czwórka prowadzi intensywne negocjacje, próbując znaleźć alternatywne źródła zaopatrzenia, jednocześnie wywierając presję na królową Hintervoldu, by zaprzestała działań wojennych.

Sojusze Silmaaroonu układają się w skomplikowaną sieć zależności. Najbliższymi partnerami pozostają Araulen, Międzygórze i Nebrazza – państwa o stabilnych gospodarkach. Szczególnie ważny jest sojusz z Araulenem, który mimo burzliwej wspólnej historii, obecnie stanowi kluczowego gwaranta bezpieczeństwa regionu. Z kolei relacje z Hintervoldem to mieszanka współpracy i napięć – z jednej strony bliskie więzi handlowe i kulturowe, z drugiej niepokój wobec ekspansjonistycznej polityki królowej, która destabilizuje region. Liga Srebrnomarchijska cieszy się sympatią polityczną Silmaaroonu, ale jej gospodarka oparta na masowej produkcji podróbek stanowi długoterminowe zagrożenie dla silmaaroońskich rzemieślników i kupców.

Wśród wyraźnych przeciwników Silmaaroonu na pierwszym miejscu znajduje się Aspin – państwo kupieckie, które od dekad prowadzi gospodarczą wojnę z Łabędzią Przystanią, zalewając jej rynek tanimi, niskiej jakości towarami i korumpując urzędników. Wielka Czwórka odpowiada na to szeregiem ceł i ograniczeń handlowych, ale walka jest nierówna wobec potęgi finansowej aspińskich kupców. Największym wrogiem pozostaje jednak Imperium Kalladańskie – antyteza wszystkiego, co reprezentuje Silmaaroon. Miasto-państwo aktywnie wspiera ruchy wolnościowe w Kalladanie i prowadzi dyplomatyczną ofensywę na arenie międzynarodowej, by izolować Imperium, jednocześnie przygotowując się na ewentualny konflikt zbrojny.

Silmaaroon to miasto wybudowane z Dolinie Łabędzi, który jest częścią łańcuchu górskiego zwanego Gigancie Palce. To górzysty teren pełen dolin oraz wąskich przełęczy. Stanowi to naturalną obronę dla miasta, które uważane jest za najtrudniejsze do zdobycia w całym Amarancie oraz jedno z najtrudniejszych w całym Angvalionie. Tutejsze góry są bogate w surowce, lecz gleby nie nadają się do efektywnej uprawy.

• Arauleński Kościół Aglosa
• Błękitni Kapłani
• Czarna Rota, Korpus Śledczy
• Gildia Złodziei Silmaaroonu
• Konsylium Ocalenia
• Korda
• Kościół Barahira
• Krasnoludzki Kartel
• Lisy Zmroku
• Porzuceni
• Silmaaroońska Szkoła Rycerska
• Silmaaroońskie Podziemie
• Słoneczni Kapłani
• Syndykat
• Sztyletnicy
• Trójgłowa Hydra
• Wieszczka Szeptów
• Wolne Miecze
• Żelazny Legion

• Alcred var Pyke-Pontfield
• Aulus Cloelius
• Austin Cunningham
• Baldwin Russel
• Donovan Kirkland
• Khatun Obrończyni
• Marigold var Paytone
• Pádraig Falkenberg
• Seraphine Cobb
• Stanwyn Seasmoke
• Thrunri Stuoki
• Wassa var Cliftone
• Wieszczka Szeptów
• Wulfgar var Paytone

• Ród Paytone z Angrealu
• Rodzina Sarratt

• Droga Słońca na Alaspar
• I Wojna Amarantu
• II Wojna Amarantu
• III Wojna Amarantu
• Wielka Bitwa o Silmaaroon
• Wojna Paytonów
• Wojny Drakarańskie

• Czystka Stanowicieli
• Drugi Szczyt Amarantu w Silmaaroonie
• Konklawe Odrodzenia
• Pierwszy Szczyt Amarantu w Silmaaroonie
• Pokój Amarancki

• Angreal
• Dolina Łabędzi
• Dom Bogów
• Dragmaaroon
• Dzielnice Silmaaroonu
• Dzielnice Silmaaroonu (stare)
• Dzielnice Silmaaroonu - kopia
• Ironvale
• Jabłoń Gwiazd
• Morze Południowe
• Neowharf
• Plaza Mistrzów w Silmaaroonie
• Restauracja "Czarna Perła"

• Cień Silmaarooński
• Kaskadowa Świątynia Aglosa
• Makijaż Amarantiański
• Makijaż Silmaarooński
• Silmaaroońska Idea

• Planty oraz sukiennice są inspirowane polskim Krakowem.

• Silmaaroon nie posiada swojej straży miejskiej - ich obowiązki pełnią najemnicy zwani Wolnymi Mieczami, którzy oryginalnie pochodzą z Hintervoldu. Obecnie miasto jest ich jedynym klientem i nie zapowiada się, żeby po setkach lat współpracy żadne ze stron chciała wycofać się z porozumienia.

• Silmaaroon w całej swojej historii był oblegany wiele razy - jedyny dowódca, który odniósł sukces bez otwarcia bram przez kogoś z zewnątrz był Arberter Aulus Cloelius.