Pierwszy Szczyt Amarantu w Silmaaroonie

Pierwszy Szczyt Państw Amarantu był ogromnym i złożonym wydarzeniem, które przyciągnęło władze z różnych królestw Amarantu oraz wysłanników innych regionów. To wieloetapowe spotkanie było areną dla dyskusji, negocjacji i rozstrzygania sporów dotyczących granic, przyszłości kontynentu, nowych instytucji, jak Kapituła Amarantu, oraz zagrożeń zewnętrznych. Obrady trwały tydzień i wymagały wielu ustępstw i kompromisów, ale były ważnym krokiem w kierunku stabilności i współpracy między państwami Amarantu.

Pierwszy Szczyt Państw Amarantu został zwołany w odpowiedzi na upadek Drakarii i zakończenie III Wojny Amarantu, pozostawiając za sobą ogromne wyzwania i chaos na kontynencie. Główne przyczyny tego wydarzenia obejmują upadek Drakarii, który spowodował nagłą próżnię władzy i konieczność ustalenia nowych struktur politycznych, rozdrobnienie polityczne oraz wzrost liczby roszczeń terytorialnych po upadku Drakarii, co zagrażało stabilności i spójności Amarantu. W obliczu chaotycznej sytuacji na kontynencie, władze państw Amarantu zrozumiały, że muszą działać wspólnie, aby rozwiązać wspólne problemy, takie jak odbudowa, stabilizacja polityczna i zapewnienie bezpieczeństwa. Istniała potrzeba stworzenia platformy, na której państwa mogłyby prowadzić dialog i negocjacje w celu zapobieżenia przyszłym konfliktom i wojnom na kontynencie.

Pierwszy Szczyt Państw Amarantu miał na celu odpowiedzieć na te wyzwania poprzez stworzenie ram współpracy, ustalenie nowych granic, rozwiązanie konfliktów oraz zapewnienie stabilności i pokoju na kontynencie.

Szczyt trwał przez cały tydzień, był pełny intensywnych dyskusji i negocjacji między państwami. Rozpatrywano różnorodne kwestie, począwszy od granic, poprzez utworzenie Kapituły Amarantu, aż po zagrożenia ze strony Imperium Kalladańskiego. Dodatkowo, przeprowadzono sądy nad drakarańskimi decydentami. Całość była wyjątkowo intensywna i złożona. Oczywiście były też dni przeznaczone na odpoczynek lub rozrywkę.

• Pierwszy dzień: Dyskusja na temat granic i roszczeń terytorialnych, w tym pretensji do niezależności zgłoszonych przez różne regiony.

• Drugi dzień: Bal, który miał charakter bardziej luźny i towarzyski, umożliwiający uczestnikom szczytu nawiązanie kontaktów towarzyskich poza obradami.

• Trzeci dzień: Obrady dotyczące utworzenia nowej Kapituły Amarantu oraz omówienie możliwości współpracy między państwami.

• Czwarty dzień: Dzień wolny, prawdopodobnie przeznaczony na odpoczynek i relaks po intensywnych obradach.

• Piąty dzień: Państwa postanowiły powołać sąd, który miał ocenić działania decydentów z Drakarii.

• Szósty dzień: Kontynuacja procesu sądowego nad decydentami z Drakarii.

• Siódmy dzień: Dyskusja na temat zagrożeń ze strony Imperium Kalladańskiego.

Pierwszy dzień obrad Pierwszego Szczytu Państw Amarantu był poświęcony głównie dyskusjom na temat granic i roszczeń terytorialnych. Wysocy rangą przedstawiciele każdego państwa omawiali kwestie dotyczące ziem spornych oraz ustalali zasady postępowania w przypadku różnic terytorialnych. Obrady były prowadzone w atmosferze intensywnych debat i negocjacji, przy udziale mediatorów i ekspertów ds. prawa międzynarodowego.

W ten sposób zostały ustalone nowe granice oraz królestwa na Amarancie. Władcy wspólnie podpisali traktat o uznaniu granic, który nie uwzględnił jedynie ziem wciąż spornego księstwa Casterville. Silmaaroon przekonał również do odnowienia Traktatu Królestw Amarantu, który miał gwarantować wszystkim królestwom nienaruszalność i uznanie ich obecnych ziem przez resztę. Ten sam dokument obligował również wszystkie królestwa do wspólnej walki w wypadku, gdyby ktoś najechał kontynent.

Araulen i Hintervold nie musiały wysuwać żadnych roszczeń podczas szczytu Amarantu, gdyż jako dwa największe państwa, które odniosły zwycięstwo w wojnie, posiadały największy wpływ i miały najwięcej do powiedzenia w kwestiach dotyczących przyszłości kontynentu. Jako główne siły dominujące, miały decydujący głos w ustalaniu nowych granic, organizacji politycznej oraz innych kluczowych aspektów porządku po wojnie. Ich pozycja dawała im znaczący wpływ na kształtowanie się nowej rzeczywistości w Amarancie.

Pierwszy swoje roszczenia wysunął Silmaaroon, który pragnąc przywrócenia jego dawnego statusu niezależnego miasta-państwa, na co zgodzili się wszyscy obradujący. Został również zatwierdzony skład nowej Wielkiej Czwórki, która będzie rządziła miastem. Silmaaroon ogłosił również swoją neutralność wobec wszystkich królestw Amarantu oraz chęć odbudowania swojej potęgi handlowej.

Drugą poruszoną kwestią było uformowane w trakcie wojny królestwo Isureanu. Te powstało na terenach dawnego Revnaru, a na jego tronie miała zasiąść wciąż żyjąca revnarska dynastia, reprezentowana przez Nikolaia Gordona. Wygłosił on przemówienie, podczas którego uznał, że dla jego włości nastała nowa era pokoju i królestwo, które wróciło do prawowitych rąk, pragnie odciąć się od przeszłości, aby budować przyszłość skupioną na rozwoju i nauce. Oficjalne uznano zawiązanie się niepodległego państwa Isureanu.

Nikolai Gordon, jako król nowego, niepodległego królestwa Amarantu, wyraził chęć oddania południowo-zachodniej puszczy elfom, które pomogły w jego dążeniach oraz na znak nowo zawartej przyjaźni. Elfy swoje królestwo nazwało od nazwy puszczy, która została im ofiarowana - Hränil Nämari'nel. Władza została oddana w ręce Päradisy Eíwen Fäíeld'i - córki opiekunki tamtejszych elfów. Pozostali władcy Amarantu uszanowali decyzję króla Gordona, uznając królestwo leśnych elfów.

Gomez Helvegen zgłosił swoje roszczenie do części ziem Isureanu - Międzygórza, które od wielu lat działało autonomicznie. Gomez Helvegen był przywódcą lokalnej hanzy, która objęła te ziemie swoją protekcją. Swój sprzeciw uznania tych roszczeń wyraziła Renée Clagon, która zwróciła uwagę, że nowy władca jest nikim więcej jak bandytą, który siłą przywłaszczył sobie ziemie, do których nie ma najmniejszych praw. Helvegen przemówił, kreując się na głos ludu. Nikolai Gordon uznał takie roszczenia, a Silmaaroon poparł dążenia Międzygórza. Niemniej ustalono, że do czasu uformowania się międzygórskich struktur państwo będzie zależne od władzy Silmaaroonu.

Kolejną poruszoną kwestią było księstwo Casterville. Przez setki lat było wasalem Araulenu, lecz w trakcie wojny zostało odebrane drakarańczykom przez królową Hintervoldu, Renée Clagon, która ustanowiła tam nowego władcę oraz nielegalnie ogłosiła się seniorem księstwa. Arauleński król Edgar var Langver domagał się oddania władzy w księstwie rodowi Lynnford, który powinien tę władzę dziedziczyć, lecz strona hintervoldzka odmówiła, argumentując, że ziemie te zostały odebrane Drakarii. Wcześniej należały do rodu Maravel, który został pokonany przez Króla Tyrana i wygasł.

Fakt ten Renée Clagon uznała jako utratę czyichkolwiek praw do tych terenów, które zdobyła. Wybuchła olbrzymia kłótnia, którą próbowali ostudzić pozostali władcy. Ostatecznie kwestia Casterville pozostaje nadal sporna i niewyjaśniona, lecz powszechnie wiadomo, że realne rządy sprawuje tam władza hintervoldzka poprzez uległy im lokalny ród Flagelanów.

Brak rozwiązania tego sporu skutkuje początkiem Szeptanej Wojny między Araulenem i Hintervoldem, zaostrzeniem wojny domowej w Casterville oraz później wybuchem otwartego buntu w Araulenie.

Podczas dysputy na temat Casterville swój głos zabrały elfy mieszkające na granicy księstw Casterville oraz Birchton. Las Hränil Múr'i, choć uważany za podległy Araulenowi, zawsze był niezależny, a mieszkające w nim elfy uzurpowały sobie prawo do rządzenia nim. Ludzie nigdy nie sprawowali tam realnej władzy, tylko elfy oraz driady. Ich dążenia poparły Silmaaroon, Hränil Nämari'nel oraz Isurean. Ostatecznie roszczenia te poparte zostały również przez władców Araulenu oraz Hintervoldu, co było częścią potyczki między nimi. W ten sposób powstało drugie królestwo leśnych elfów w Amarancie.

Królowa Renée Clagon ogłosiła, że jako swój dar dla elfów podaruje Wiecowi Druidów las, w którym od zarania dziejów się spotykają. Las ten został niezależnym królestwem pod rządami Wiecu. Nikt nie protestował - powstało trzecie i ostatnie królestwo elfów w Amarancie - Hranil Cäel'i.

W tym momencie szczytu głos zabrał Dexter var Howard, Kanclerz Ligii Srebrnomarchijskiej, która odłączyła się od Drakarii jeszcze przed wybuchem wojny i ogłosiła swoją niepodległość jako konfederacja kilku niezależnych marchii ze wspólną polityką. Niepodległość Ligi została już uznana przez Araulen oraz Silmaaroon, lecz na szczycie pozostałe królestwa również ogłosiły swoje poparcie dla niepodległych Srebrnych Marchii. Co ciekawe, zarówno pod kątem historycznych jak i trwającej tam wojny, niepodległość Ligi została również poparta przez posłów hazardzkich.

Na obradach swoje roszczenie wysunął Verisłav Vovkiv - bojar, który zjednoczył pozostałych bojarów na terenach dawnego vuldarskiego królestwa Terebychu. Powiedział, że walczyli za Renée Clagon w hintervoldzkiej rewolucji, za co ta zobowiązała się uznać ich niepodległość. Hintervoldzka królowa zaprzeczyła jakoby do takiej umowy miało dojść, lecz arauleński Król Edgar var Langver zarzuca jej kłamstwo, a następnie popiera dążenia Kresów.

Rozpoczęła się dysputa na temat rozbiorów Vuldaru, jakie miały miejsce podczas II Wojny Amarantu, które niejednogłośnie zostają uznane za nielegalne, co sprawia, że Hintervold nie może sobie już rościć praw do tych ziem. Dodatkowo reszta państw zaczyna uznawać niepodległość roszczenia Verisłava Vovkiva, namówiona przez Araulen - w ten sposób na zgliszczach Terebychu powstaje królestwo Kresy. Jest to ważny krok w stronę rozwiązania Vuldarskiej Burzy - wojny domowej na dawnych ziemiach Vuldaru.

Na obrady przybył również generał Dominic Kieran, któremu towarzyszył Elektor Marcus Crassus z Imperium Kalladańskiego. Jasno wyrazili oni swoje stanowisko, twierdząc, że Czarny Nurt powinien być niezależnym miastem-państwem, którym dalej będzie rządzić generał Kieran. Elektor Crassus zaznaczył również, że przyjęcie ich warunków uzna za wyraz chęci zachowania pokoju między Imperium Kalladańskim a państwami Amarantu. Tej zawoalowanej groźby oraz jawnej próby odebrania mu Czarnego Nurtu nie wytrzymał Kyree Byrd, który stracił panowanie nad sobą do tego stopnia, że musiał zostać wyprowadzony z sali obrad przez straż. Jeszcze w czasie wojny arauleński władca obiecał mu, że zostanie księciem Czarnego Nurtu.

Choć Araulen nie chciał się zgodzić na takie żądania, to został przegłosowany przez pozostałe państwa - jedynie Hintervold zachował neutralność w tej kwestii. Za namową Silmaaroonu ustalono jednak utworzenie w Czarnym Nurcie Rady Doradczej złożonej z wysłanników każdego państwa Amarantu oraz każdego regionu Imperium Kalladańskiego - jej zadaniem miało być doradzanie Lordowi-Zarządcy Dominikowi Kieranowi oraz, w teorii, kontrolowanie sytuacji w Czarnym Nurcie.

Decyzja dotycząca Czarnego Nurtu nie została dobrze przyjęta przez Kyree’ego Byrda. Wyjechał on wraz z całym Zakonem Drogi Słońca do Nebrazzy, gdzie urządził sobie tymczasową bazę wypadową za zgodą swojego bliskiego przyjaciela, króla Emiliano de Vittocce, jednocześnie stając się trzonem nebrazkiej armii. Tam rozpoczął swoje działania przeciwko Czarnemu Nurtowi, które, choć nie były bezpośrednią agresją, nie stawiały sprawy w zbyt dobrym świetle. Zarówno Król, jak i Arcykapłani próbowali interweniować, jednak w odpowiedzi Kyree Byrd rozwiązał Zakon Drogi Słońca, odcinając się od zwierzchnictwa któregokolwiek z nich - prawie wszyscy byli zakonnicy pozostali z nim z lojalności, stając się częścią Kompanii Kyree’ego Byrda.

Podczas szczytu Amarantu powstało Księstwo Egaras w wyniku negocjacji między przedstawicielami regionu a królem Edgarem var Langverem z Araulenu. Tereny dawnego południowego i centralnego Devronu, zaanektowane przez Araulen w czasie II Wojny Amarantu, stały się przedmiotem rozmów. Carl Cooke, reprezentujący ludność tych terenów, zaproponował utworzenie autonomicznego księstwa, które byłoby wasalem Araulenu. Umowa zakładała sojusz militarnej i gospodarczej współpracy, zachowując jednocześnie autonomię w zarządzaniu oraz wolność wyznania. Araulen zobowiązał się również do udzielenia wsparcia w odbudowie regionu, a Księstwo Egaras miało tępić religię gregoriańską na swoich ziemiach. Umowa została podpisana, a Księstwo Egaras rozpoczęło współpracę z Araulenem, zachowując jednocześnie swoją niezależność wewnętrzną.

Podczas obrad na scenie pojawił się Lynch Barlow, głowa potężnego rodu Aermaghu, który zgłosił swoje roszczenia do rządzenia obszarami, które uważał za należące do jego rodziny. Barlow domagał się uznania niezależności tych terytoriów, co spotkało się z poparciem królowej Renée Clagon z Hintervoldu. Jednakże Araulen uznało te roszczenia za zdradę oraz secesję. Co ciekawe, również Nebrazza i Księstwo Egaras zgłosiły roszczenia do tych samych ziem, co wprowadziło dodatkowe napięcia na szczycie. Poparcie dla Aermaghu było wyrazem politycznej gry królowej Renée Clagon, która obawiała się konfrontacji z Araulenem. W efekcie jej wsparcie umożliwiło Aermaghu ugruntowanie swojej pozycji, co pozwoliło mu osiągnąć cele, choć początkowo wydawały się niemożliwe.

Niemniej księstwo obecnie jest uznawane tylko i wyłącznie przez Hintervold.

Kiedy każdy myślał już, że kwestia granic została ustalona, głos zabrał książę Mir Däë Gor, władca Wyspy Riggë oraz wasal Araulenu. Oficjalnie wypowiedział swoje lennictwo Araulenowi i ogłosił Riggë niepodległym państwem. Wszystkich to zszokowało - szczególnie że było to jawne złamanie umów między Riggë a Araulenem oraz pogwałcenie ustaleń jeszcze z czasów wojny, na której Araulen, ponosząc ogromne straty, wyzwolił wyspę spod drakarańskiej okupacji. Posłowie hazardzcy uznali te roszczenia, tak samo jak królowa Clagon.

Silmaaroon oraz Isurean wyraziły swoje zaniepokojenie złamaniem przez księcia danych obietnic, lecz Mir Däë Gor zwrócił uwagę, że wyspa należy się jemu, tak samo jak wcześniej na tych samych obradach Casterville należało się Maravelom, a nie Araulenowi. Dodatkowo książę Däë Gor powołał się na brak lojalności ze strony arauleńskiego króla, który planował odebrać władzę rodowi Däë Gor i oddać ją swojemu wujowi, Victor'owi var Langverowi - wbrew Traktatom Nolańskim, na podstawie których Riggë było wasalem Araulenu. To przekonało Silmaaroon. Król Edgar var Langver zaczął odgrażać się wojną księciu. Książe Däë Gor pod naciskiem Silmaaroonu zgodził się wypłacić Araulenowi ogromne reparacje wojenne oraz zawrzeć z nimi umowę na tani skup magicznej rudy, jeśli Araulen uzna ich niepodległość. Mimo że król var Langver nadal pozostawał niezadowolony, w końcu się zgodził.

Drugiego dnia obrad Pierwszego Szczytu Państw Amarantu odbył się bal, który miał na celu umożliwienie uczestnikom spotkania się w bardziej swobodnej atmosferze oraz nawiązanie relacji między państwami. Była to okazja do wymiany poglądów poza oficjalnymi dyskusjami oraz budowania więzi i zaufania między władzami Amarantu.

Trzeci dzień obrad Pierwszego Szczytu Państw Amarantu był poświęcony sprawie Kapituły oraz kwestiom współpracy między państwami. Podczas tego dnia omawiano propozycje utworzenia nowej Kapituły Amarantu, która miałaby zrzeszać magów na całym kontynencie i ustalać jednolite prawo. Władcy wyrazili chęć i zgodę na rozpoczęcie prac nad taką organizacją, co doprowadziło do uformowania się tej instytucji. Dodatkowo omawiano także możliwość współpracy między państwami w różnych dziedzinach, takich jak handel, kultura czy nauka.

Trzeciego dnia obrad Pierwszego Szczytu Państw Amarantu król Edgar var Langver zaskakująco ogłosił, że Araulen zrzeka się władzy na wyspach kirlańskich, przekazując ją swojemu wujowi, Victorowi var Langverowi, który został mianowany władcą nowo utworzonego księstwa oraz seniorem Araulenu. Decyzja ta została przyjęta bez większego sprzeciwu, co jedynie podkreśliło słabość arauleńskiego władcy oraz wywołało spekulacje na temat jego stabilności politycznej.

Utworzenie Kapituły Amarantu było wynikiem długich i intensywnych dyskusji podczas Pierwszego Szczytu Państw Amarantu. Po wielogodzinnych obradach i negocjacjach w sprawie wspólnej polityki magicznej oraz regulacji dotyczących praktyk magicznych na kontynencie, władcy postanowili zjednoczyć się w kwestii magicznej wiedzy i praktyk.

Podczas dyskusji pojawiły się różne propozycje dotyczące struktury i zakresu działania Kapituły. Po dogłębnej analizie oraz debatach ustalono, że Kapituła Amarantu będzie skupiała się na zapewnieniu jednolitych zasad praktyk magicznych, promowaniu nauki oraz ochronie przed nadużyciami magicznymi.

Wreszcie, po uzgodnieniu wszystkich szczegółów i akceptacji przez wszystkich uczestników szczytu, oficjalnie ogłoszono powstanie Kapituły Amarantu. Podpisanie dokumentu ustanawiającego Kapitułę było symbolicznym momentem, który jednocześnie kończył pierwszy etap procesu jej utworzenia i inaugurujący nowy rozdział w historii Amarantu.

Po zakończeniu szczytu, w ciągu następnych dni, wyznaczono specjalną komisję, która miała opracować listę kandydatów na starszych magistrów Kapituły. Po przeprowadzeniu wyborów i zaakceptowaniu nominacji, pierwszy przewodniczący oraz archonci zostali oficjalnie wybrani, przyjmując na siebie odpowiedzialność za zarządzanie Kapitułą i realizację jej celów.

Sam status Kapituły to ogromny traktat, w którym wszystkie państwa uczestniczące w szczycie ustaliły relacje między organizacją a państwami. Traktat zawierał również dokument, w którym król Araulenu zrzekał się swoich roszczeń wobec Arauleńskiej Kapituły i zgadzał się na uznanie jej dokonań jako wkładu w powstanie nowej organizacji. Jego podpis był zezwoleniem na rozwiązanie dotychczasowej struktury. To symboliczne posunięcie miało na celu podkreślenie przejścia do nowej ery oraz wspieranie jednolitości działań w zakresie magii na kontynencie.

W czwarty dzień obrad, który był dniem wolnym od formalnych dyskusji i spotkań, uczestnicy szczytu mieli czas na relaks, luźne rozmowy oraz integrację. Wielu z nich korzystało z tego dnia, aby spędzić czas na spacerach po okolicy, zapoznać się z kulturą i zwyczajami innych państw, a także wymieniać się doświadczeniami oraz planami na przyszłość. Atmosfera tego dnia była bardziej swobodna i przyjazna, co sprzyjało budowaniu więzi między przedstawicielami różnych królestw. Jednak mimo braku oficjalnych obrad, wiele spraw i kwestii nadal pozostawało w sferze rozmów kuluarowych oraz dalszych planów działań.

W piąty i szósty dzień obrad kontynuowano proces sądzenia drakarańskich decydentów, którzy zostali schwytani podczas III Wojny Amarantu. Sądy te były prowadzone przez specjalnie powołane komisje, składające się z wybranych przedstawicieli państw uczestniczących w szczycie. Jednak najważniejszym wydarzeniem tych dni był proces sądzenia Najwyższego Króla Drakarii - Jimmiego Cenwulfa. Oskarżony o liczne zbrodnie wojenne, był przesłuchiwany przed całym zgromadzeniem, a dowody przeciwko niemu były omawiane wnikliwie.

Po długich dyskusjach i przesłuchaniach, wydano wyrok, którym było wygnanie Cenwulfa z Amarantu na zawsze, zakazując mu powrotu pod karą śmierci. To wydarzenie było ważnym krokiem w kierunku sprawiedliwości i zakończenia epoki rządów Drakarii.

W ciągu dwóch dni przed sądem stanęły też takie osoby jak Quinn Marshall, Darien Cobb oraz Donovan Kirkland.

W tym czasie także wielu uczestników korzystało z możliwości prowadzenia prywatnych rozmów i dyskusji, w celu omówienia różnych kwestii oraz wzmacniania sojuszy i relacji między państwami. Atmosfera na szczycie była wciąż napięta, jednakże nieustanny dialog i współpraca między uczestnikami pozwoliły na podejmowanie skutecznych decyzji oraz znalezienie kompromisów w sprawach spornych.

Siódmy dzień obrad był poświęcony dyskusjom na temat zagrożeń ze strony Imperium Kalladańskiego. W trakcie tego dnia państwa uczestniczące w szczycie omawiały potencjalne działania oraz strategie mające na celu zabezpieczenie Amarantu przed ewentualnymi agresywnymi ruchami ze strony imperium. Wysłannicy państw dokładnie analizowali sytuację geopolityczną i militarystyczną regionu, wymieniając się informacjami i opiniami na temat najlepszych sposobów reagowania na ewentualne zagrożenie.

Podczas dyskusji poruszano również kwestie obrony wspólnej oraz możliwych sojuszów i porozumień między państwami Amarantu w przypadku konfliktu z Imperium Kalladańskim. Wielu uczestników szczycie wyraziło gotowość do współpracy oraz podjęcia wspólnych działań w celu zapewnienia bezpieczeństwa regionu.

Isurean twardo stało przy swoim stanowisku, że z Imperium należy się dogadać i unikać prowokacji, co miało na celu uniknięcie eskalacji konfliktu. Dodatkowo, sytuacja Czarnego Nurtu znacznie komplikowała sprawę, wymagając zrównoważonego podejścia oraz przemyślanych decyzji w kwestii stosunków z Imperium.

Po pierwszym szczycie Amarantu, który odbył się w Silmaaroonie, kontynent ten ujrzał wiele istotnych zmian. Ustalono nowe granice między państwami, co miało na celu uregulowanie sporów terytorialnych i zapewnienie stabilności regionu. Ponadto powstały nowe państwa, takie jak Kresy czy Isurean, które uzyskały autonomię lub niepodległość na mocy decyzji podjętych podczas szczytu. W wyniku rozmów zawarto również nowe sojusze, które miały służyć wspólnej obronie i rozwojowi gospodarczemu. Traktaty podpisane podczas szczytu miały na celu ustanowienie jasnych i akceptowanych przez wszystkie strony granic oraz regulacji handlowych.

Jednym z istotnych wydarzeń było wygnanie Jimmy'ego Cenwulfa, byłego króla Drakarii, który został uznany winnym swoich zbrodni i wygnany z Amarantu. Dodatkowo, podczas szczytu powołano Kapitułę Amarantu, organizację zrzeszającą magów z całego kontynentu, której celem było ustalenie jednolitych standardów prawa i nauki magii.

W trakcie obrad wyrażono również chęć kontynuowania współpracy i dialogu podczas kolejnych szczytów, co miało służyć dalszemu budowaniu pokoju i stabilności w regionie. Pomimo różnic zdań i sporów, wszystkie strony zobowiązały się do kontynuowania współpracy i poszukiwania rozwiązań problemów podczas przyszłych spotkań.

Jednakże, mimo dążeń do pokoju, na kontynencie narastały również napięcia. Wybuchła tzw. Szeptana Wojna, będąca wynikiem zaostrzenia się konfliktów między Araulenem a Hintervoldem, zwłaszcza w sprawie spornego księstwa Casterville. Walka o kontrolę nad tą krainą doprowadziła do dalszego eskalowania napięć, które mogły zagrozić całemu kontynentowi.

• Król Edgar var Langver

• Królowa Renée Clagon

• Hetman Gomez Helvegen

• Lord-zarządca Dominic Kieran

• Król Nikolai Gordon

• Päradisa Eíwen Fäíeld'i

• Książę Victor II z Langverów

• Przewodniczący Alcred var Pyke-Pontfield

• Elektor Marcus Crassus

• Kyree Byrd

• Múr'Länta

• Jimmy Cenwulf

• Quinn Marshall

• Darien Cobb

• Donovan Kirkland

• Pierwszy Szczyt uważa się za najważniejsze wydarzenie w historii Amarantu;

• Pierwszy Szczyt Amarantu uważa się za największą porażkę króla Edgara var Langvera;

• Wielu drakarańskich decydentów skazanych podczas sądu w trakcie szczytu na śmierć, uniknęło kary korzystając z Programu Drakarańskiej Amnestii w Isureanie.