Egaras

Egaras, choć formalnie uznawane za wasala Araulenu, funkcjonuje jako niezależne państwo z własnym, charakterystycznym systemem władzy, który nazywa się Poliarchią Komendacyjną. Struktura ustrojowa Egaras opiera się na skomplikowanej sieci zależności między różnymi szczeblami arystokracji, gdzie realna władza rozkłada się między lokalnymi władcami a centralną administracją Landgrafa.

Na szczycie hierarchii stoi Landgraf Carl Cooke, który sprawuje władzę wykonawczą i sądowniczą w imieniu króla Araulenu. Landgraf nie jest właścicielem ziem, lecz ich zarządcą, co odróżnia go od tradycyjnych monarchów. Bezpośrednio pod nim znajdują się Markgrafowie - władcy największych miast i regionów, którzy cieszą się znaczną autonomią w zarządzaniu swoimi domenami.

Niżej w hierarchii plasują się Burggrafowie, zarządzający mniejszymi miastami i osadami. Choć formalnie podlegają Landgrafowi, w praktyce często ulegają wpływom potężniejszych Markgrafów. Najniższą warstwę szlachty stanowią Grafowie i Raugrafowie, przy czym ci drudzy wyróżniają się tym, że ich tytuły nie są dziedziczne.

Ustrój Egaras opiera się na zasadzie siły i wpływów, gdzie poszczególni władcy nieustannie rywalizują o dominację. Markgrafowie zabiegają o kontrolę nad jak największą liczbą Burggrafów, co prowadzi do skomplikowanych gier politycznych. Konflikty rozgrywają się głównie na polu ekonomicznym i politycznym, choć czasem przybierają bardziej brutalny charakter.

Dwa główne organy decyzyjne to sejmiki polne, zwoływane lokalnie przez grafów, oraz sejmiki dworskie, organizowane przez Landgrafa. Te ostatnie mają charakter obligatoryjny dla wszystkich posiadaczy tytułów szlacheckich i stanowią główne forum dyskusji o sprawach państwa.

Choć Egaras formalnie jest wasalem Araulenu, w praktyce cieszy się znaczną niezależnością. Zgodnie z umową wasalną, Egaras zobowiązuje się do wystawiania wojsk na wezwanie Araulenu oraz dostosowywania swojego prawa do arauleńskich wymogów. W zamian otrzymuje gwarancję wolności religijnej i autonomii administracyjnej.

Granice między oboma państwami pozostają otwarte, a handel nie jest ograniczany cłami. Ta specyficzna forma zależności pozwala Egaras zachować własną tożsamość, jednocześnie korzystając z ochrony potężnego sąsiada.

Egaras wyrosło z ruin dawnego królestwa Devronu, zachowując niemal identyczne granice, z wyjątkiem terenów zajętych przez Wielkie Księstwo Aermaghu oraz Fortu Azgan. Devron przez stulecia pozostawał pod wpływem Federacji Państw Gregoriańskich, gdzie realną władzę sprawował opresyjny Zakon Gregoriański, narzucający rasistowskie prawa i prześladowania nieludzi oraz magów.

Początkowo Devronem rządziła dynastia Corbyn, lecz po wymarciu rodu i braku jasnych zasad sukcesji, władza przeszła w ręce Landgrafów mianowanych przez Zakon Gregoriański. Po II Wojnie Amarantu Araulen doprowadził do tzw. Wędrówki Ludów, wymuszając migrację Zakonu i wcielenie Devronu oraz Revnaru do granic Araulenu. Devron został podzielony na dwie prowincje: Langcaster i Overport.

Arauleńczycy rozpoczęli brutalny proces degregorianizacji, próbując wykorzenić wpływy Zakonu i nawrócić ludność na kult Aglosa. Paradoksalnie, represje doprowadziły do odrodzenia rodzimych wierzeń w Bogów Amarantiańskich. Mimo początkowego ubóstwa, region stopniowo się odradzał, aż do upadku Araulenu podczas Wojen Drakariańskich, w czasie który tereny te zostały wcielone do Drakarii.

W chaosie po upadku arauleńskich lordów, lokalni watażkowie zjednoczyli się pod przywództwem Carla Cooke'a, dalekiego krewnego dawnych królów Devronu. Cooke uzyskał legitymizację władzy od Jimmiego Cenwulfa z Drakarii, który nadał mu tytuł Landgrafa, a jego zwolennikom tytuły Markgrafów i Burggrafów.

Po klęsce Drakarii w III Wojnie Amarantu wszystkie nadania ziemskie Cenwulfa stały się nielegalne, co sprawiło, że Landgraf nie miał żadnych praw rządzić Egaras. Cooke zabiegał o uznanie niezależności Egaras, lecz arauleński król Edgar var Langver, obawiając się buntu, zgodził się jedynie na wasalną zależność. Formalnie to król Araulenu pozostaje zwierzchnikiem ziem Egaras, lecz w praktyce Cooke rządzi niemal niezależnie, balansując między arauleńskimi oczekiwaniami a groźbą inwazji Hintervoldu oraz Wielkiego Księstwa Aermaghu.

Obecnie Egaras istnieje w stanie permanentnego zagrożenia konfliktem, z armią Hintervoldu stacjonującą przy granicach Aermaghu, gotową do ataku w przypadku wojny między Araulenem a Hintervoldem. Ta delikatna sytuacja geopolityczna kształtuje wszystkie aspekty funkcjonowania państwa.

Egaras to państwo o złożonej i wielowarstwowej kulturze, ukształtowanej przez burzliwą historię oraz wpływy sąsiednich narodów. Mieszkańcy tworzą społeczeństwo zbudowane na wartościach pracy, lokalnej wspólnotowości i głębokim poczuciu niesprawiedliwości historycznej.

Brak wyraźnej tożsamości narodowej zastępuje silne przywiązanie do małych ojczyzn - miast, wiosek i regionów. Egari identyfikują się przede wszystkim ze swoją społecznością lokalną, co wynika zarówno z tradycji, jak i wieloletnich podziałów administracyjnych narzuconych przez kolejnych władców.

Egari uchodzą za ludzi nieufnych, wręcz podejrzliwych wobec obcych. Wychowani w cieniu wielkich imperiów i wojen, wykształcili mentalność opartą na przekonaniu, że 'świat chce ich oszukać'. Ta postawa przejawia się zarówno w relacjach handlowych, jak i politycznych.

Z drugiej strony, są niezwykle lojalni wobec swoich - rodziny, przyjaciół i lokalnej społeczności. W sytuacjach zagrożenia potrafią zjednoczyć się w obronie wspólnych wartości, choć na co dzień preferują unikanie otwartych konfliktów. Ich wojowniczość ma charakter obronny, nie ekspansywny.

Pracowitość to kolejna cecha charakterystyczna Egari. Wierzą, że tylko wspólnym wysiłkiem mogą odbudować potęgę swojego kraju. Ta etosowa postawa wynika zarówno z wpływu kultu Ishatara (boga pracy), jak i trudnych doświadczeń historycznych.

Społeczeństwo Egaras dzieli się na trzy główne warstwy: grafów (szlachtę), mieszczan i chłopów. Szlachta nosi tytuły grafa, raugrafa, burggrafa lub markgrafa, w zależności od pozycji i dziedziczności tytułu.

Mieszczanie stanowią trzon gospodarki, zajmując się rzemiosłem i handlem. W przeciwieństwie do innych krajów Amarantu, w Egaras rzadko spotyka się drobnych przedsiębiorców - większość produkcji skupiona jest w manufakturach należących do grafów.

Chłopi, choć formalnie wolni, często pozostają w zależności od lokalnych władców. Ich życie koncentruje się wokół pracy na roli i uczestnictwa w życiu świątyń.

Codzienne życie Egari zorganizowane jest wokół pracy, rodziny i praktyk religijnych. Święta i festyny organizowane przez Świątynie Czuwania stanowią główne formy rozrywki i integracji społecznej.

W przeciwieństwie do innych krajów, w Egaras nie ma rozwiniętej kultury karczemnej. Mieszkańcy wolą spędzać czas w domach lub przy świątyniach. Wynika to zarówno z podejrzliwości wobec obcych, jak i praktycznego podejścia do życia.

Interesującym zwyczajem jest tzw. 'sąd polny' - nieformalne rozstrzyganie sporów przez starszyznę wiejską lub miejską, często z udziałem kapłanek Linki. Ta tradycja sięga czasów, gdy formalne sądownictwo było słabo rozwinięte.

Wiara w Bogów Amarantiańskich stanowi fundament tożsamości Egari. Szczególną czcią otaczani są Linka (bogini życia i wiosny), Ishatar (bóg pracy) i Bojmir (bóg wojny i pokoju). Kult Goddejki spotyka się z niechęcią, kojarząc się z opresyjnymi rządami Zakonu Gregoriańskiego.

Świątynie Czuwania odgrywają kluczową rolę w życiu społecznym. Pełnią funkcje nie tylko religijne, ale też edukacyjne i medyczne. Kapłanki Linki cieszą się ogromnym szacunkiem, a ich autorytet często przewyższa nawet władzę lokalnych grafów.

Co ciekawe, mimo historycznych prześladowań magów przez Zakon Gregoriański, w Egaras praktyki magiczne (zwłaszcza lecznicze) są akceptowane, o ile odbywają się pod nadzorem Kapituły i Świątyń Czuwania.

System edukacji w Egaras opiera się niemal wyłącznie na świątyniach. Kapłanki Linki uczą nie tylko religii, ale także podstaw czytania, pisania i arytmetyki. Zaawansowana nauka dostępna jest tylko dla dzieci grafów i zamożnych mieszczan.

Medycyna stanowi szczególnie rozwiniętą dziedzinę wiedzy. Egarskie metody leczenia, opracowane przez Świątynie Czuwania, cieszą się uznaniem w całym Amarancie. Wiele leków i specyfików eksportowanych jest na cały kontynent i poza niego.

W przeciwieństwie do innych narodów, Egari nie przywiązują dużej wagi do filozofii czy sztuk pięknych. Ich kultura materialna ma charakter utylitarny, co wynika zarówno z historycznych uwarunkowań, jak i praktycznego podejścia do życia.

Gospodarka Egaras opiera się przede wszystkim na lokalnych surowcach i manufakturach, co wynika zarówno z geograficznego położenia kraju, jak i historycznych uwarunkowań. Egari, pomimo braku wyraźnej tożsamości narodowej, wykazują się niezwykłą pracowitością i przywiązaniem do lokalnych społeczności, co przekłada się na specyficzny model ekonomiczny.

Podstawą gospodarki Egaras jest eksploatacja zasobów naturalnych występujących na danym terenie. W regionach bagiennych wydobywa się torf, w górzystych – kamień i stal, a w lesistych – drewno. Ta specjalizacja regionalna sprawia, że poszczególne części kraju rozwijają się w różnym tempie, w zależności od wartości swoich surowców.

W przeciwieństwie do wielu innych królestw Amarantu, w Egaras niemal nie istnieją małe, rodzinne przedsiębiorstwa. Większość produkcji skupiona jest wokół manufaktur zakładanych i finansowanych przez lokalnych grafów. Taki system, choć ogranicza konkurencję, zapewnia stabilność zatrudnienia dla miejscowej ludności.

Głównym partnerem handlowym Egaras jest Araulen, z którym łączy kraj otwarta granica i wolny przepływ towarów. Paradoksalnie, pomimo historycznych animozji, znaczną część eksportu kieruje się również do Kościoła Goddejki, który jest głównym odbiorcą wysokiej jakości dóbr medycznych produkowanych w Egaras. Duża część egarskich towarów sprzedawana jest również do Isureanu.

Istnieje niepisana umowa między grafami, że stal produkowana w kraju nie jest sprzedawana za granicę, lecz przeznaczana na rozwój i modernizację armii. Ta praktyka wynika zarówno z poczucia zagrożenia ze strony Wielkiego Księstwa Aermaghu, jak i wojowniczej natury samych Egari.

Egaras nie należy do bogatych państw, ale nie można go też nazwać biednym. System gospodarczy oparty na manufakturach i lokalnej specjalizacji zapewnia względną stabilność, choć brak wyraźnej centralnej polityki ekonomicznej sprawia, że rozwój jest nierównomierny. Najbogatsze regiony to te, w których znajdują się złoża stali i kamienia, podczas gdy tereny rolnicze często ledwo wiążą koniec z końcem.

Mieszkańcy Egaras mają silne poczucie wspólnoty i odpowiedzialności za swój region, co przekłada się na gotowość do ciężkiej pracy. Wierzą, że tylko wspólnym wysiłkiem mogą zbudować silne i dostatnie państwo, co jest echem trudnych doświadczeń z okresu degregorianizacji i Wojen Amarantu.

Świątynie Czuwania odgrywają ważną rolę w gospodarce Egaras, szczególnie w sektorze usług medycznych. Kapłanki Linki oferują leczenie za symboliczną opłatą, co sprawia, że ich usługi są dostępne nawet dla najbiedniejszych warstw społeczeństwa. Jednocześnie świątynie organizują szkolenia z zakresu medycyny i magii, co podnosi kwalifikacje miejscowej ludności.

Świątynie stały się również ważnymi ośrodkami życia społecznego i kulturalnego, organizując festyny i święta, które integrują lokalne społeczności. To właśnie wokół świątyń często rozwijają się nowe dzielnice handlowe i rzemieślnicze, co dodatkowo stymuluje lokalną gospodarkę.

Armia Egaras opiera się na systemie feudalnym, gdzie każdy Markgraf i Burggraf odpowiada za werbunek i utrzymanie własnych oddziałów. W przypadku konfliktu zbrojnego Landgraf Carl Cooke zwołuje wszystkie siły pod swoją komendę, jednak dowództwo nad połączonymi wojskami sprawuje Pierwszy Miecz – najwyższy kapłan Bojmira w Egaras. Ten unikalny system dowodzenia wynika z tradycji i lokalnych wierzeń, gdzie Bojmir jako bóg wojny i pokoju uznawany jest za naturalnego patrona armii.

Skład i jakość wojsk różni się znacznie w zależności od regionu i zamożności poszczególnych grafików. Najlepiej wyposażone oddziały pochodzą z bogatszych miast zarządzanych przez wpływowych Markgrafów, podczas wiejskie Burggrafowie często muszą polegać na słabiej uzbrojonych ochotnikach. Typowy oddział składa się z piechoty uzbrojonej w włócznie, topory i tarcze, wspieranej przez łuczników i niewielkie jednostki kawalerii.

Podstawową jednostką taktyczną jest tzw. 'szturm' liczący około 50-100 żołnierzy, odpowiadający kompanii w innych armiach. Kilka szturmów tworzy 'zastęp' pod dowództwem doświadczonego oficera, często członka rodziny grafa lub zawodowego żołnierza. Największe miasta mogą wystawić po kilka zastępów, podczas gdy mniejsze osady często ograniczają się do jednego lub dwóch szturmów.

Specyficzną cechą armii Egaras jest brak scentralizowanego systemu zaopatrzenia. Każdy graf odpowiada za wyżywienie i ekwipunek swoich ludzi, co prowadzi do znacznych różnic w jakości wyposażenia między oddziałami. Tylko podczas większych kampanii Landgraf przejmuje kontrolę nad dystrybucją zapasów, co często prowadzi do napięć między grafikami.

Egarscy żołnierze preferują defensywną taktykę, wykorzystując znajomość terenu i umiejętności fortyfikacyjne. Popularne są zasadzki, szybkie kontrataki i działania opóźniające. W otwartym polu tworzą zwarte formacje przypominające mur tarcz, osłaniający łuczników i kuszników. Kawaleria pełni głównie rolę zwiadowczą i do przeprowadzania szybkich rajów.

Szkolenie żołnierzy jest zróżnicowane – w bogatszych regionach odbywa się regularnie pod okiem doświadczonych instruktorów, podczas gdy w biedniejszych obszarach ogranicza się do podstawowego przeszkolenia przed bitwą. Wyjątkiem są elitarne oddziały gwardii miejskich, które przechodzą intensywne szkolenie przez cały rok.

Jako wasal Araulenu, Egaras zobowiązany jest wystawić pułk na żądanie króla Edgara var Langvera. W praktyce oznacza to, że w przypadku wojny Landgraf musi zebrać około 1000-1500 żołnierzy i wysłać ich do dyspozycji arauleńskiego dowództwa. Egarscy żołnierze cenieni są za wytrzymałość i znajomość terenów górskich, często wykorzystywani są jako straż przednia lub oddziały rozpoznawcze.

W zamian za służbę wojskową, Araulen zapewnia Egaras ochronę przed zagrożeniami zewnętrznymi, szczególnie przed Wielkim Księstwem Aermaghu. Na granicy stacjonują arauleńskie garnizony, które w teorii mają wspierać lokalne siły, choć w praktyce pełnią również rolę politycznej presji na Landgrafa.

Ostatnie lata przyniosły znaczną modernizację egarskiej armii. Wpływowi Markgrafowie inwestują w lepsze uzbrojenie, w tym importowane z Araulenu kusze i pancerze. Powstają pierwsze manufaktury produkujące broń lokalnie, choć wciąż brakuje specjalistów do wytwarzania zaawansowanego sprzętu. Landgraf Carl Cooke dąży do stworzenia stałego korpusu zawodowych żołnierzy, co spotyka się z oporem części grafików obawiających się utraty wpływów.

Kluczowym wyzwaniem pozostaje unifikacja systemu dowodzenia i szkolenia. Obecne plany zakładają stworzenie centralnej akademii wojskowej w Dagra, gdzie szkoliliby się oficerowie ze wszystkich regionów Egaras. Projekt ten napotyka jednak na trudności finansowe i polityczne, szczególnie ze strony Markgrafów preferujących lokalne rozwiązania.

Linka, bogini życia, wiosny i dzieci, jest najpopularniejszym bóstwem w Egaras. Jej kult skupia się wokół Świątyń Czuwania, prowadzonych przez kapłanki. Kapłanki Linki pełnią rolę medyczek, nauczycieli i organizatorów życia społecznego. Świątynie te powstały po II Wojnie Amarantu, początkowo jako miejsca pomocy dla chorych i biednych.

Kapłankami mogą być tylko kobiety, choć mężczyźni mogą pracować i uczyć się w świątyniach. Nowe świątynie zakładane są, gdy istniejąca świątynia rozrośnie się na tyle, by wysłać misję założenia kolejnej. Kapłanki leczą za symboliczną opłatą, organizują święta i festyny, a także nauczają medycyny i magii (za zgodą Kapituły Amarantu).

Ishatar, bóg pracy, plonów i domowego ogniska, jest codziennym bóstwem Egari. Jego wyznawcy skupiają się na rozwoju rolnictwa i rzemiosła. Kult Ishatara jest tolerancyjny i praktyczny, co odpowiada pracowitej naturze mieszkańców Egaras.

Kapłani Ishatara to głównie młodzi mężczyźni i kobiety, pełniący rolę zielarzy i nauczycieli. Nie mieszają się w politykę, skupiając się na pomocy lokalnym społecznościom. Święta Ishatara związane są z cyklem rolniczym i zbiorami.

Bojmir, bóg wojny i pokoju, jest uważany za narodowego boga Egaras. Jego kult jest szczególnie ważny dla grafów i żołnierzy. Pierwszy Miecz, najwyższy kapłan Bojmira, Pierwszy Miecz, dowodzi połączonymi siłami Egaras w czasie wojny.

Świątynie Bojmira przyjmują zwykle formę szkół walki. Wojownik posiadający duże doświadczenie oraz szeroki wachlarz zdolności bitewnych gromadzi pod swoimi skrzydłami uczniów, stając się Mistrzem Miecza. Obecność takiej szkoły zdecydowanie wpływa pozytywnie na bezpieczeństwo w regionie i jest chętnie przyjmowana przez mieszkańców.

Aglos, bóg światłości, który jest częścią panteonu Świętej Trójcy, jest mało popularny w Egaras. Jego wyznawcy skupiają się głównie w okolicach Azmarin, gdzie wpływy Araulenu są najsilniejsze. Kapłani Aglosa próbowali nawracać mieszkańców Egaras po degregorianizacji, ale bez większego sukcesu.

Świątynie Aglosa są nieliczne i często pustoszeją. Mieszkańcy Egaras, pamiętający opresyjny Zakon Gregoriański, nieufnie podchodzą do religii narzucanych z zewnątrz. Aglos jest postrzegany jako bóstwo obce, związane z arauleńskim panowaniem.

Kuchnia Egaras jest prosta, sycąca i oparta na lokalnych produktach, odzwierciedlając surowe warunki życia oraz historię regionu. Podstawą większości potraw są zboża, warzywa korzeniowe oraz mięso dzikich zwierząt, uzupełniane przez ryby z licznych rzek i jezior doliny Egaras. Egari preferują dania jednogarnkowe, które można długo gotować na wolnym ogniu, oszczędzając w ten sposób drewno i czas.

Charakterystyczną cechą kuchni egarskiej jest intensywne użycie ziół leśnych oraz dzikich przypraw, które nadają potrawom wyrazisty, często gorzkawy smak. Popularne są zwłaszcza liście czarnego bzu, korzeń tataraku oraz jagody jałowca, stosowane zarówno do mięs, jak i do pieczywa. W przeciwieństwie do bogatszych krain, Egari rzadko używają drogich przypraw importowanych, takich jak szafran czy pieprz.

Mimo ubóstwa regionu, kuchnia Egaras wykazuje pewną różnorodność regionalną. Na północy, bliżej gór, dominują potrawy z dziczyzny i suszonych grzybów, podczasomiast na południu, gdzie tereny są bardziej podmokłe, częściej jada się ryby i ptactwo wodne. Wschodnie rejony, sąsiadujące z Araulenem, przejęły nieco arauleńskich zwyczajów kulinarnych, takich jak pieczenie chleba na miodzie.

Posiłki w Egaras mają charakter społeczny – spożywa się je wspólnie, często na drewnianych tacach przekazywanych z rąk do rąk. Wśród szlachty przyjęło się organizowanie tzw. "uczt grafa", podczas których serwuje się najlepsze mięsa i nalewki, aby zademonstrować status gospodarza. Wśród zwykłych ludzi popularne są natomiast "garne strawy", czyli wspólne gotowanie w wielkich kociołkach podczas świąt i festynów organizowanych przez Świątynie Czuwania.

• Kruki Korony
• Słoneczni Kapłani
• Sowy Korony

• Ibe Iovine
• Kyle Strongheart

• Drugi Szczyt Amarantu w Silmaaroonie
• Konklawe Odrodzenia

• Azmarin