Elfrit

Elfrit narodziła się z myśli Barahira jako przeciwwaga dla Aglosa, boga światła i porządku. Jej powstanie miało zapewnić równowagę w świecie, gdzie światło i ciemność miały się wzajemnie równoważyć. Od samego początku Elfrit uosabiała wszystko, co Aglos odrzucał: zimno, strach, nieprzeniknioną noc i nieuchronność śmierci. Jej istnienie było konieczne, by świat nie pogrążył się w jednostronnej dominacji światła, co według Barahira prowadziłoby do stagnacji i upadku.

Według świętych tekstów Światło i Mrok, Elfrit od razu rozpoczęła walkę z Aglosem, wprowadzając zaćmienia jako odpowiedź na jego gwiazdy i księżyce. Stworzyła kobiety, by jej służyły, a gdy jedna z nich odmówiła złożenia ofiary, Elfrit zabiła ją, dając początek śmierci. To wydarzenie zapoczątkowało wieczny konflikt między światłem a mrokiem, który stał się centralnym motywem mitologii Świętej Trójcy.

Elfrit nieustannie dąży do zniszczenia dzieła Aglosa, wprowadzając chaos i cierpienie. Stworzyła bestie i Molocha, swojego krwiożerczego syna, by siał zniszczenie. Gdy Jalaal, wybraniec Aglosa, pokonał Molocha, Elfrit odpowiedziała zarazami, w tym trądem, by dręczyć żywe istoty. Jej działania zawsze spotykały się z reakcją Barahira, który interweniował, by przywrócić równowagę.

Najważniejszym mitem związanym z Elfrit jest historia jej Cór Nocy, które narodziły się z jej gniewu i nienawiści, gdy Barahir ograniczył jej władzę nad światem. Naihild, Gridwyn, Fenmer, Wylwella, Gergrund i Namora stały się uosobieniem różnych aspektów mroku i chaosu, rozszerzając wpływ Elfrit na wszystkie dziedziny życia. Szczególnie Naihild, najbliższa Elfrit, odegrała kluczową rolę w mitologii, zdradzając i zabijając Aglosa, co na krótko pogrążyło świat w wiecznym mroku.

Ostatecznie jednak szaleństwo Elfrit doprowadziło do jej własnego upadku, gdy rzuciła wyzwanie Barahirowi, pragnąc jego mocy. Barahir pozwolił, by chaos pochłonął Elfrit, a następnie stworzył nowy świat, Angvalion, gdzie władza zarówno Aglosa, jak i Elfrit została ograniczona, by historia nie mogła się powtórzyć. Mimo to Elfrit pozostaje wiecznym zagrożeniem, a jej kulty wciąż działają w cieniu, czekając na dzień, gdy mrok znów zapanuje nad światłem.

Elfrit jako bogini mroku, śmierci i chaosu uosabia wartości całkowicie przeciwstawne porządkowi i światłu reprezentowanym przez Aglosa. Jej podstawową zasadą jest nieustanne dążenie do zniszczenia istniejącego ładu i wprowadzenia wiecznego panowania ciemności. W przeciwieństwie do swojego brata, który reprezentuje sprawiedliwość i praworządność, Elfrit gloryfikuje wolność absolutną - wolność od wszelkich zasad, ograniczeń i moralnych dylematów.

Centralną wartością w kulcie Elfrit jest indywidualna potęga osiągana przez łamanie tabu i przekraczanie granic. Jej wyznawcy cenią sobie osobiste ambicje ponad wspólnotę, egoizm ponad altruizm. Bogini promuje ideę, że tylko poprzez całkowite poddanie się instynktom i pragnieniom można osiągnąć prawdziwą moc. W przeciwieństwie do Aglosa, który wymaga od wiernych samodyscypliny, Elfrit zachęca do ulegania najciemniejszym pokusom. Nie oznacza to, że wśród wyznawców Elfrit brakuje jakichkolwiek bliskich społeczności lub zasad - zawsze służą one jednak wyciągnięciu pełnego potencjału z jednostki.

Elfrit ceni chaos nie jako środek do celu, ale jako cel sam w sobie. Jej filozofia zakłada, że uporządkowany świat jest nienaturalny i musi zostać zniszczony. W przeciwieństwie do Barahira, który dąży do równowagi, Elfrit pragnie absolutnego przewrotu - stanu permanentnej destabilizacji, gdzie żadne zasady nie mają mocy. Jej wartości to negacja wszelkich wartości, odrzucenie jakichkolwiek stałych punktów odniesienia w moralności czy etyce.

Córy Nocy to sześć potężnych bóstw zrodzonych z gniewu i nienawiści Elfrit, bogini mroku i chaosu. Każda z nich uosabia inny aspekt ciemności, stanowiąc odrębną manifestację destrukcyjnej natury swojej matki. Powstały jako odpowiedź na ograniczenia nałożone przez Barahira, by rozszerzyć wpływy Elfrit w świecie.

Naihild, zwana Namiestniczką Nocy, jest najbliższą córką Elfrit i jej najwierniejszą służką. Przedstawiana jako piękna, lecz zimna kobieta o bladej skórze, dąży do pogrążenia świata w wiecznej ciemności. Jej celem jest całkowite zniszczenie światła Aglosa, a jej wyznawcy często posługują się mordem i zdradą.

Gridwyn to bogini chciwości i zła, specjalizująca się w manipulacji ludzkimi pragnieniami. Jako patronka oszustów i złodziei, wciąga śmiertelników w spiralę żądzy i zdrady. Jej metody są subtelne, lecz równie destrukcyjne co otwarta przemoc.

Fenmer, Pani Nienawiści, zasiewa ziarna konfliktu i agresji. Nawołuje do zdrady i pielęgnowania uraz, dążąc do rozpadu wszelkich więzi międzyludzkich. Wyznawanie jej często wiąże się ze zdradą i porzuceniem dawnych wartości.

Wylwella to pani kłamstw i manipulacji, której domeną jest podważanie zaufania. Działa poprzez intrygi i oszustwa, rozsiewając podejrzenia i nieufność. W przeciwieństwie do otwartej agresji Fenmer, preferuje bardziej wyrafinowane metody.

Gergrund, Bogini Szaleństwa, kontroluje umysły, prowadząc je ku obsesji i autodestrukcji. Jest uosobieniem paranoi i destrukcyjnej ambicji, a jej ofiary często tracą kontakt z rzeczywistością.

Namora stanowi wyjątek wśród Cór Nocy, będąc połączeniem mroku i światła. Ta bogini utraty oraz nadziei zrodzona została nie tylko z gniewu, ale również ze smutku Elfrit, jest pełna wewnętrznych sprzeczności. Część wyznawców czci ją jako złą boginię, podczas gdy inni widzą w niej źródło nadziei - co czyni ją najbardziej enigmatyczną z całego panteonu.

Kult Elfrit na Morzu Tysiąca Wysp wywodzi się z Alasparskiego Cesarstwa Słońca, gdzie narodziła się cała religia Świętej Trójcy. Choć rozprzestrzenił się na licznych wyspach, pozostaje słabo zorganizowany i pozbawiony centralnej struktury, co odzwierciedla chaotyczną naturę samej bogini. Wyznawcy działają w rozproszonych grupach, często rywalizujących ze sobą, choć połączonych wspólnym celem szerzenia mroku i walki ze światłem Aglosa.

Głównymi ośrodkami kultu są Starożytne Miasta Korzenne oraz enklawy czarnoksiężników z Karath. W przeciwieństwie do podziemnych sekt Amarantu, kultyści na Morzu Tysiąca Wysp prowadzą otwartą wojnę z wyznawcami Aglosa z Cesarstwa Słońca. Ich metody są brutalne i bezpośrednie - od krwawych ofiar po morskie najazdy na świątynie światła. Mimo tej agresji, brak jednolitego przywództwa sprawia, że ich działania są często nieskoordynowane i chaotyczne.

Mimo rozproszenia, wszystkie kulty łączy wiara w nadchodzący Dzień Zaćmienia - moment, gdy Elfrit ostatecznie pokona Aglosa, a mrok spowije świat. Ta eschatologiczna wizja napędza ich okrutne rytuały i nieustanną wojnę z wyznawcami światła. Choć pozbawieni jednolitej struktury, stanowią stałe zagrożenie dla porządku na Morzu Tysiąca Wysp, a ich wpływy rosną w miarę, jak kolejne wyspy pogrążają się w chaosie i przemocy.

Na Amarancie kult Elfrit przybiera formę podziemnej sieci tajnych stowarzyszeń i sekt, zmuszonych do działania w ukryciu przez dominację wyznawców Aglosa i innych religii. W przeciwieństwie do otwartej wojny prowadzonej przez elfritan na Morzu Tysiąca Wysp, amaranckie kulty nastawione są na długofalowe działania, czekając na nadejście przepowiedzianego Dnia Zaćmienia, gdy Elfrit zniszczy słońce i otworzy drogę do otwartej konfrontacji.

Choć pozornie rozproszone i pozbawione centralnego przywództwa, amaranckie kulty Elfrit pozostają niebezpieczne dzięki swojej cierpliwości, przebiegłości i głęboko zakorzenionym wpływom w strukturach władzy. Ich działania obejmują wszystko od subtelnych manipulacji po krwawe rytuały, zawsze jednak ukierunkowane na osłabienie światła i przygotowanie gruntu pod ostateczne zwycięstwo mroku.

Czarne Konklawe stanowi tajemniczą i potężną radę kierującą wszystkimi kultami Elfrit na Amarancie. Składa się z siedmiu boskich czempionów - po jednym dla każdej z Cór Nocy oraz samej Elfrit. Czempion Elfrit, znany tylko jako Cień Matki, przewodzi Konklawe, będąc bezpośrednim wysłannikiem bogini mroku.

Spotkania Konklawe odbywają się w zmiennych lokalizacjach, zawsze w miejscach naznaczonych szczególnym cierpieniem lub mroczną energią. Decyzje podejmowane przez tę radę kształtują długofalową strategię elfritan na całym kontynencie, choć sam proces decyzyjny pozostaje owiany tajemnicą. Nawet wysoko wtajemniczeni członkowie poszczególnych kultów rzadko wiedzą, które z ich działań wynikają z poleceń Konklawe.

Bractwo Cienia to najstarsza i najbardziej przerażająca sekta elfritan na Amarancie, oddana służbie Gergrund, Córze Szaleństwa. Specjalizują się w zakazanych rytuałach przywołujących istoty z Bezkresu, traktując demony nie jako sługi, ale jako nauczycieli i przewodników na drodze do całkowitego zniszczenia rzeczywistości.

Członkowie Bractwa operują z ukrytych kryjówek w opuszczonych ruinach i podziemiach, ich obecność zdradzają jedynie niepokojące anomalie magiczne. Wielu z nich, szczególnie tych dłużej służących Gergrund, traci powoli swoje człowieczeństwo, stając się hybrydami łączącymi cechy śmiertelników i istot z zaświatów.

Szepczący to samotni czarnoksiężnicy oddający cześć Gridwyn, Córze Chciwości. Działając w całkowitej izolacji, każdy z nich dąży do zdobycia zakazanej wiedzy i mocy, gotowy zdradzić nawet współwyznawców Elfrit, jeśli tylko przyniesie mu to korzyść.

Choć nieliczni, Szepczący stanowią szczególne zagrożenie ze względu na swoją nieprzewidywalność i brak jakichkolwiek skrupułów. Często udają neutralnych badaczy lub nawet sprzymierzeńców światła, by lepiej infiltrować struktury wiedzy i władzy. Ich ostatecznym celem jest zawsze osobiste wyniesienie się ponad innych, nawet jeśli miałoby to oznaczać czasowe wsparcie sił porządku.

Czarny Druhir to radykalny odłam himrańskiego społeczeństwa, który odrzucił tradycyjne wartości na rzecz kultu Fenmer, Córy Nienawiści. Ukryci w głębinach Nurra, przygotowują się do dnia, gdy wyprowadzą otwarty atak na powierzchnię, by wymazać światło z Amarantu.

Ich metody walki obejmują skrytobójstwa, sabotaż i psychologiczne terror, szczególnie skierowany przeciwko swoim dawnym braciom z Druhiru Czarnej Wody. Mimo izolacji, stanowią rosnące zagrożenie, wykorzystując naturalne podziemne korytarze do przenikania nawet do najlepiej strzeżonych miejsc na powierzchni.

Służki Nocy to elitarna grupa wyznawczyń Naihild, specjalizująca się w uwodzeniu i deprawacji wpływowych osobistości. Działając jako kurtyzany, damy dworu lub artystki, wykorzystują magię iluzji i trucizny, by pogrążać swoje ofiar w moralnym upadku.

Ich drugim, równie ważnym celem jest rodzenie dzieci naznaczonych mocą Elfrit, które w przyszłości mają stanowić przywództwo mroku. Każda Służka przechodzi rygorystyczne szkolenie w sztukach uwodzenia, trucicielstwa i podstawach mrocznych arkan, stając się idealnym narzędziem Naihild w walce ze światłem.

Bractwo Dzieci Namory to sekta specjalizująca się w indoktrynacji młodych umysłów. Pod pozorem pomocy, wyciągają dzieci z ulic i domów przemocy, by wychować je na fanatycznych wyznawców mrocznej strony Namory, Córy Utraty.

Ich metody wychowawcze polegają na systematycznym niszczeniu wszelkich więzi emocjonalnych poza lojalnością wobec Elfrit, zastępując naturalne uczucia obsesyjnym oddaniem dla sprawy mroku. Wychowankowie Bractwa często zajmują później niepozorne pozycje w społeczeństwie, czekając na sygnał do działania.

Kolektyw Cienia to tajna organizacja wyznawców Elfrit, działająca wśród amaranckiej arystokracji. Oficjalnie szanowani lordowie i doradcy, w rzeczywistości są mistrzami intryg, czczącymi głównie Wylwellę, Córę Kłamstw. Działają poprzez manipulacje, zdrady i strategiczne ciosy w plecy sojuszników, zamiast otwartej walki.

Ich struktura przypomina pajęczą sieć – rozległą i śmiertelnie niebezpieczną. Choć formalnie służą Elfrit, każdy członek prowadzi własną grę, często kosztem współwyznawców. Spotykają się w miejscach naznaczonych zdradą, a nowicjusze muszą dokonać "Aktu Zaprzeczenia" – odrzucenia dawnych wartości.

Choć ich ogólnym celem jest sianie chaosu, to każdy członek Kolektywu gra o własną pozycję, czyniąc Kolektyw najbardziej wewnętrznie skłóconą sektą na Amarancie.

Potępieni to tajemna gildia zabójców oddanych Naihild, specjalizująca się w eliminacji kluczowych postaci stojących na drodze do zwycięstwa mroku. Kontakt z nimi możliwy jest wyłącznie poprzez krwawy Rytuał Odwróconego Blasku, wymagający ofiary z części własnego ciała.

Członkowie gildii posługują się mrocznymi technikami pozwalającymi im poruszać się w cieniach, paraliżować ofiary spojrzeniem lub wprowadzać je w śmiertelny obłęd. Każde zlecenie przyjęte przez Potępionych ma na celu nie tylko fizyczne zniszczenie celu, ale też maksymalne osłabienie struktur światła poprzez sianie strachu i nieufności.

Czempioni Elfrit to wybrańcy bogini mroku, obdarzeni cząstką jej boskiej mocy i wyznaczeni do szerzenia chaosu w świecie. Choć każda z Cór Nocy ma swoich własnych czempionów, wszyscy oni w ostatecznym rozrachunku służą samej Elfrit, będąc narzędziami w jej odwiecznej wojnie ze światłem.

Elfrit wybiera swoich czempionów w sposób kapryśny i nieprzewidywalny, często kierując się własnym humorem lub chwilowym kaprysem. Mogą to być zarówno potężni wojownicy, jak i zwykli ludzie, którzy w kluczowym momencie ulegli pokusie mroku. Często są to osoby dotknięte głęboką traumą lub zawiedzione przez światło, gotowe poświęcić wszystko dla zemsty lub władzy.

Obdarzenie mocą przez Elfrit zawsze wiąże się z wysoką ceną - czempioni stopniowo tracą swoje człowieczeństwo, zarówno fizycznie, jak i duchowo. Ich ciała mogą pokrywać się mrocznymi znakami, oczy przybierać nienaturalny blask, a umysły wypełniać się obsesją i szaleństwem. Niektórzy z nich stają się niemalże ucieleśnieniem aspektów, którym służą - na przykład czempion Fenmer może stać się żywym wcieleniem nienawiści.

Najpotężniejsi spośród czempionów zasiadają w Czarnym Konklawe, gdzie reprezentują interesy swoich patronów i planują wielkie akty destrukcji. Jednak nawet oni są tylko pionkami w rękach kapryśnej bogini, która może w każdej chwili odebrać im swoją łaskę, jeśli przestaną ją bawić lub okażą się zbyt słabi.

• Cień Matki
• Gregory z Hazorytów
• Myrael Thornir

• Bractwo Cienia
• Bractwo Dzieci Namory
• Czarne Konklawe
• Czarny Druhir
• Kolektyw Cienia
• Potępieni
• Służki Nocy
• Szepczący