Bractwo Cienia

Gergrund, znana również jako Pani Obłędu i Obsesji, jest jedną z sześciu Cór Nocy zrodzonych przez Elfrit, Mroczną Panią. Jako pomniejsza bogini, Gergrund uosabia szaleństwo, obsesję i wypaczenie umysłu, będąc ucieleśnieniem najgłębszych lęków i niepokojów drzemiących w duszach śmiertelników.

Jej sfera wpływów obejmuje nie tylko czyste szaleństwo, ale także obsesyjne pragnienia, paranoję oraz stopniową utratę człowieczeństwa. Gergrund specjalizuje się w korumpowaniu umysłów, wplątując swoje ofiary w sieć obsesji i wypaczonych pragnień, które ostatecznie prowadzą do całkowitego zatracenia się w mroku.

Charakter Gergrund jest kapryśny i nieprzewidywalny, co odzwierciedla naturę szaleństwa, które reprezentuje. Jej zamiary są ściśle powiązane z celami Elfrit - dąży do rozpadu rzeczywistości i ostatecznego triumfu mroku. W przeciwieństwie do innych Cór Nocy, Gergrund nie działa poprzez otwartą przemoc, ale poprzez subtelne manipulacje umysłami, stopniowo wypaczając percepcję i tożsamość swoich ofiar.

Jako patronka Bractwa Cienia, Gergrund obdarza swoich wyznawców wiedzą o demonicznych rytuałach i mrocznych magiach, które prowadzą do degeneracji zarówno ciała, jak i umysłu. W zamian oczekuje całkowitego oddania i gotowości do poświęcenia własnego człowieczeństwa w imię szerzenia chaosu i przygotowania świata na nadejście nowej ery pod panowaniem Elfrit.

Bractwo Cienia wyłoniło się z mroków najstarszych przekazów, sięgając czasów, gdy świat dopiero otrząsał się z chaosu po wojnie między Aglosem a Elfrit. Jego początki giną w mrokach historii, splatając się z legendami o pierwszych paktach zawieranych z demonami. Kult narodził się wśród tych, którzy uznali, że jedynym sposobem na przetrwanie w świecie rozdartym między światłem a ciemnością jest całkowite oddanie się mocy Elfrit i jej najstraszliwszej córce, Gergrund.

Mitologia Bractwa głosi, że Gergrund, Pani Obłędu, objawiła się grupie wygnańców i heretyków, ofiarując im wiedzę zakazaną przez Aglosa. Nauczyła ich języka demonów i otworzyła przed nimi bramy Międzyświata, by czerpali moc z samego źródła chaosu. Od tamtej pory wyznawcy Bractwa widzą w demonach nie wrogów, lecz przewodników, którzy pomagają im kruszyć fundamenty rzeczywistości, by przygotować grunt pod ostateczny triumf Elfrit, zwany Dniem Zaćmienia.

Stosunek Bractwa do innych religii jest jednoznaczny – wszystkie kultury i wierzenia, które nie oddają czci mrokowi, są ich wrogami. Szczególną nienawiścią darzą aglosan, których uważają za ślepe narzędzia skazane na zagładę. Nawet wśród innych sekt czczących Elfrit Bractwo Cienia budzi nieufność, gdyż ich metody są zbyt radykalne, a cele zbyt niebezpieczne nawet dla najbardziej zatwardziałych sług ciemności.

Przez wieki Bractwo działało w ukryciu, rozprzestrzeniając się jak trucizna w żyłach świata. Ich komórki powstawały w ruinach starożytnych miast, w podziemiach opuszczonych twierdz, a nawet w sercach tętniących życiem metropolii, gdzie maskowali się jako zwykli obywatele. Każda ich obecność pozostawiała po sobie ślady – zniekształconą rzeczywistość, znikające wioski i ofiary rytuałów, których nikt nie odważył się pochować.

Bractwo Cienia wyznaje doktrynę całkowitego podporządkowania woli Elfrit, uznając jej panowanie nad mrokiem, śmiercią i chaosem za jedyną prawdę wszechświata. Według ich wierzeń świat stworzony przez Barahira jest jedynie tymczasowym więzieniem, które musi zostać zniszczone, by uwolnić prawdziwą esencję istnienia – nieskrępowany chaos Elfrit. W przeciwieństwie do innych kultów mroku, Bractwo nie czci jedynie destrukcji, lecz dąży do całkowitego przekształcenia rzeczywistości w nowy porządek, gdzie władzę sprawować będą wyłącznie ci, którzy przyjęli mrok.

Główną cnotą w oczach Bractwa jest całkowite oddanie Gergrund, Pani Obłędu, która uosabia najczystszą formę szaleństwa i obsesji. Wierni muszą porzucić wszelkie ludzkie słabości, takie jak współczucie, miłość czy lęk przed śmiercią, by stać się narzędziami w rękach mroku. Najcięższym grzechem jest próba zachowania człowieczeństwa lub szukanie kompromisu z siłami światła – tchórze i zdrajcy są skazywani na wieczne męki w służbie demonów.

Ideologia Bractwa opiera się na cyklach destrukcji i odrodzenia, gdzie każda epoka kończy się krwawym kataklizmem, a nowy świat rodzi się z popiołów poprzedniego. Według ich proroctw obecny świat, Angvalion, jest już skazany na zagładę, a zadaniem Bractwa jest przyspieszenie tego procesu poprzez otwieranie bram do Międzyświata i przyzywanie istot, które rozerwą tkankę rzeczywistości. Wierzą, że tylko poprzez całkowite zniszczenie można osiągnąć prawdziwą wolność w chaosie Elfrit.

Obietnice dla wiernych są zarówno kuszące, jak i przerażające. Ci, którzy całkowicie oddadzą się służbie mrokowi, zyskają moc przekraczającą ludzkie ograniczenia – nieśmiertelność poprzez symbiozę z demonami, władzę nad życiem i śmiercią oraz miejsce w nowym świecie, który powstanie po zagładzie. Jednak cena za te dary jest wysoka: utrata człowieczeństwa, wieczne brzemię obłędu i nieuchronne przekształcenie w hybrydę złożoną z ludzkiej i demonicznej esencji. Dla Bractwa jest to jednak najwyższy zaszczyt – stanie się częścią wielkiego dzieła Elfrit.

Bractwo Cienia odcisnęło swoje piętno na historii Angvalionu poprzez serię mrocznych wojen, herezji i katastrof, które wstrząsnęły fundamentami cywilizacji. Ich działania często pozostawały w cieniu, lecz skutki były odczuwalne przez pokolenia. Najstarsze kroniki wspominają o tajemniczych upadkach królestw, gdzie całe dynastie znikały bez śladu, a na ich miejscu powstawały przeklęte ruiny, opanowane przez dziwne istoty.

W okresie Wielkiego Rozłamu na Morzu Tysiąca Wysp, Bractwo Cienia infiltrowało elity Starożytnych Miast Korzennych, doprowadzając do serii krwawych przewrotów. Władcy, którzy sprzeciwiali się ich wpływom, ginęli w podejrzanych okolicznościach, a ich miejsce zajmowali marionetkowi przywódcy, sterowani przez ukrytych doradców z Bractwa. W efekcie kilka wysp pogrążyło się w chaosie, a handel przyprawami i magicznymi artefaktami został przejęty przez tajemnicze kulty.

Bractwo Cienia od wielu stuleci prowadzi swoją mroczną działalność na terenach Amarantu, szczególnie upodobało sobie trzy regiony: Araulen, Srebrne Marchie oraz Silmaaroon. W każdym z tych miejsc wyznawcy Gergrund podejmowali próby otwarcia bram do Międzyświata, przywołując istoty, które nie powinny nigdy przekroczyć granic rzeczywistości.

Mimo że każda z tych prób została ostatecznie udaremniona przez lokalne władze, aglosan lub śmiałych łowców demonów, Bractwo za każdym razem powraca silniejsze i bardziej zdeterminowane. Ich metody ewoluują – tam, gdzie dawniej stosowali proste krwawe ofiary, dziś wplątują całe społeczności w sieć obłędu, by ofiary same oddawały się w ręce demonów. Gdzie niegdyś potrzebowali tygodni na przygotowanie rytuału, teraz potrafią wywołać lokalne pęknięcia rzeczywistości w ciągu jednej nocy. Najbardziej niepokojące jest to, że z każdą porażką ich działania stają się bardziej wyrafinowane, a przyzywane istoty – coraz potężniejsze. Mówi się, że w głębi Amarantu wciąż ukrywają się komórki Bractwa, czekające tylko na odpowiedni moment, by ponownie spróbować rozerwać zasłonę między światami.

Bractwo Cienia od wieków gromadzi wiedzę tak niebezpieczną, że nawet inni wyznawcy Elfrit unikają jej jak zarazy. Najważniejszym z ich dogmatów jest przekonanie, że rzeczywistość to tylko krucha zasłona, którą można rozerwać odpowiednimi rytuałami. Wierzą, że poprzez stopniowe osłabianie granic między światami doprowadzą do Dnia Zaćmienia - momentu, gdy moc Elfrit wyleje się na świat w czystej postaci, niszcząc obecny porządek.

Ich rytuały przywołań opierają się na skomplikowanych formułach w języku demonicznym. Najpotężniejsze z nich wymagają ofiar z istot rozumnych za pomocą Magii Krwi, przy czym im bardziej świadoma i pełna życia była ofiara, tym silniejszy efekt rytuału. Szczególnie cenione są osoby o silnej woli lub mocnej aurze, takie jak kapłani innych bóstw czy magowie.

• Gregory z Hazorytów