Wielka Rewolucja Hintervoldzka

Okupacja drakarańska odcisnęła silne piętno na Hintervoldzie - królestwo dotychczas znane było ze swojej dumy, niezależności oraz bogatej polityki wewnętrznej związanej z dużą autonomią poszczególnych landów. Najwyższy Król Drakarii pragnął to zmienić i umocnić swoją władzę, czyniąc ją niezależną od innych instytucji - działania te wprost godziły w dotychczasowy układ sił, a momentami naginały wręcz lub pomijały hintervoldzkie prawo.

Działania króla doprowadziły do podupadania hintervoldzkiej gospodarki i znacznego osłabienia pozycji Federacji Kupieckiej - wiele wchodzących w jej skład frakcji handlowych upadło lub musiało w dużej mierze się wycofać, aby nie dopuścić do bankructwa. Choć przewodniczący Federacji Kupieckiej, Quentin Thévenet, wielokrotnie podnosił ten temat z generałem Émilienem Chéreau, który był drakarańskim wysłannikiem w Hintervoldzie, to próby zmiany stanu rzeczy były raczej bezskuteczne.

Dużą niechęć hintervoldzkiego społeczeństwa i szlachty budziła również marionetkowa rola córki poprzedniego króla, Beartona Clagona - Renée Clagon. Po oficjalnym uznaniu króla Beartona za zmarłego, młodziutka księżniczka została koronowana na królową, sprawującą rządy w imieniu Najwyższego Króla - faktyczną władzę miał jednak przysłany przez Drakarię generał Émilienem Chéreau. W teorii miał on jedynie przewodzić drakarańskim wojskom w Hintervoldzie, podczas gdy w praktyce pociągał za wszystkie sznurki, ewentualne konsekwencje swoich działań sprowadzając na młodą Renée. W Hintervoldzkie każdy szlachcic wiedział, jak naprawdę mają się sprawy - jedni współczuli królowej, podczas gdy inni mieli jej za złe uległość wobec okupanta.

Wielką Rewolucję bezpośrednio poprzedził wybuch III Wojny Amarantu, której stała się częścią. W 3:231 roku arauleńskie siły uderzyły na Czarny Nurt, zdobywając strategicznie położone miasto i rzucając wyzwanie Drakarii - rozpoczął się pochód armii arauleńskiej pod przywództwem Kyree'ego de Byrda, który początkowo przyniósł Drakarii znaczne straty terytorialne. To oczywiste pokazanie słabości, w połączeniu z niedawną porażką Drakarii w Imperium Kalladańskim, wzbudziło w Hintervoldzie nastroje antydrakarańskie i wolnościowe - Hintervoldczycy w trwającej na zachodzie wojnie upatrywali szansy na odzyskanie własnej niepodległości.

Chcąc załagodzić niepokoje w królestwie Najwyższy Król Drakarii zdecydował się na zwołanie Zgromadzenia Koronnego - niegdyś corocznego spotkania z przedstawicielami władzy regionalnej, które jednak nie było zwoływane od czasu zajęcia Hintervoldu przez Drakarię. Podczas zgromadzenia generał Chéreau podjął temat trwającej wojny, jednak jego wystąpienie nie uspokoiło nastrojów. Wręcz przeciwnie - zainspirowało ono do wystąpienia diuk Kervalioux, Ericę Anamarueux, która w swojej przemowie otwarcie zaczęła nawoływać do buntu przeciwko drakarańskiej władzy. Przemówienie diuk, choć płomienne, spotkało się jednak ze słabym odbiorem - pozostali diukowie byli pełni wątpliwości i nie mieli odwagi jej poprzeć, a sama królowa nakazała jej przerwać przemówienie, jednocześnie przepraszając generała i prosząc go o wybaczenie za zachowanie diuk Anamarueux.

Diuk Anamarueux źle przyjęła słowa królowej - w pośpiechu opuściła zgromadzenie, wcześniej ubliżając jej jeszcze, między innymi nazywając ją drakarańskim pieskiem i drwiąc z hintervoldzkich tradycji, które królowa i tak jej zdaniem dawała deptać Drakarańczykom. Renée Clagon cudem udało powstrzymać się generała od aresztowania diuk - zrobił to jedynie ze względu na to, iż jej zatrzymanie mogłoby doprowadzić do buntu Normanów z landu Kervalioux, jako że Erica z pochodzenia była również normańską księżniczką.

Po feralnym Zgromadzeniu Koronnym diuk Erica Anamarueux wróciła do swojej siedziby w Thanvillé - tam zaczęła przygotowania do buntu przeciwko Drakarii, gromadząc swoje wojska i wysyłając poselstwa do podległych jej gubernatorów oraz pozostałych diuków. Generał Chéreau, który zaczął realnie obawiać się wybuchu rewolucji, zdecydował się ukrócić działania diuk w zarodku - zebrał Wojsko Korony oraz drakarańskie siły ze Smoczego Korpusu stacjonujące w Veulettes, a następnie ruszył na Thanvillé, aby rozbić siły diuk Anamarueux, a ją samą aresztować za zdradę.

Generał Chéreau zdecydował się na oblężenie Thanvillé. Kiedy jednak rozlokował drakarańskie wojska, Renée Clagon zdradziła go, wydając Wojskom Korony rozkaz ataku na Drakarańczyków - w tym samym czasie diuk Erica Anamarueux rozpoczęła szarżę z miasta, zamykając siły generała Chéreau w potrzasku. W wyniku Bitwy pod Thanvillé armia generała Chéreau została rozbita, a on sam pojmany - wyszło również na jaw, że królowa oraz diuk spiskowały razem już na długo przed Zgromadzeniem Koronnym, a cała przemowa diuk i reakcja wicekrólowej były częścią planu, który miał skłonić generała Chéreau do ataku na Thanvillé i wystawienia się. W trakcie walk pod Thanvillé zginął również wierny Drakarii król-małżonek Renée, Astor Villeneuve, którego królowa zabiła osobiście.

Połączone armie Kervalioux i Korony poszły za ciosem, w krótkim czasie zajmując resztę Półwyspu Hintervoldzkiego i nie dając Drakarii czasu na reakcję. Działania zbrojne na półwyspie zakończyły się tryumfalnym wjazdem Renée Clagon do Veulettes - w stolicy została ona oficjalnie koronowana na królową Hintervoldu w obecności Białej Pani Évelyne Clair i ogłosiła początek Wielkiej Rewolucji Hintervoldzkiej, nawołując resztę królestwa do walki z Drakarią.

W odpowiedzi na hintervoldzkie posunięcia Drakaria zdecydowała się wysłać do Hintervoldu generała Smoczego Korpusu, Toma Motleya. Wprowadził on od zachodu drakarańską armię, na główną bazę operacyjną wybierając sobie miasto Vallduvin, leżące na granicy z Dorzeczem, nad rzeką Brumeusą - swoje garnizony umieścił również w Lévesque, aby wywierać presję na Cieśninie Mew, oraz w Marlewyn, co miało zabezpieczyć tyły drakarańskiej armii.

Generał Motley rozpoczął działania mające na celu zajęcie Dorzecza - regionu strategicznego dla hintervoldzkiego przemysłu winnego, który stanowi podstawę gospodarki Hintervoldu. Spotkał się jednak z silnym oporem wojsk rewolucjonistów - diuk Anamarueux, która otrzymała od królowej tytuł Konetabla, czyli najwyższego zwierzchnika Wojska Korony, doskonale rozplanowała punkty obronne wzdłuż Brumeusy, jednocześnie skutecznie blokując lub niszcząc przeprawy, które mogłyby ułatwić drakarańskim siłom działania na Półwyspie Hintervoldzkim.

Impas w Dorzeczu zmusił obydwie strony do poszukiwania sojuszników. Królowa Clagon nie musiała szukać długo, jak że sama zgłosiła się do niej Naomi Roux, działająca z autoryzacji Federacji Kupieckiej - Naomi zaoferowała wsparcie finansowe Federacji dla rewolucji w zamian za zawarcie odpowiednich układów po uzyskaniu niepodległości, które pozwolą frakcjom handlowym stanąć na nogi. Po dobie intensywnych negocjacji udało się osiągnąć konsensus, a środki finansowe frakcji handlowych zaczęły napędzać Wojsko Korony.

W odpowiedzi na sojusz królowej generał Motley wystosował poselstwa do diuków, którzy do tej pory nie zdecydowali się zaangażować w rewolucję. Generał obiecał im zachowanie urzędów w zamian za poparcie Drakarii i wcielenie swoich prywatnych wojsk do armii drakarańskiej. Część diuków przyjęła propozycję generała, stając jednocześnie w opozycji do królowej Clagon i całej rewolucji.

Królowa Renée, której armia była w tej chwili znacznie mniejsza od armii drakarańskiej, nie miała szans w starciu z Drakarią na otwartym polu. Zdecydowała się więc na działania mające blokować oraz sabotować drakarańskie wojsko, jak również skupiła się na walce morskiej - w momencie kiedy land Lorraine trafił we władanie rewolucjonistów, Drakaria straciła całkowicie dostęp do Hintervoldzkiej Armady, która dała królowej znaczną przewagę na morzu. Renée wykorzystała flotę, aby blokować zajęte przez Drakarię hintervoldzkie porty i ułatwić ich późniejsze zdobycie - fakt, iż duża część istotnych, hintervoldzkich miast była miastami portowymi bardzo jej w tej kwestii pomagał.

W międzyczasie w graniczącym z Hintervoldem od zachodu księstwie Casterville również wybuchł bunt przeciwko władzy Drakarii, wywołując jeszcze większą presję na drakarańskie wojsko. Kampania Kyree'ego de Byrda w Araulenie rozkręcała się natomiast coraz szybciej - królowa Renée przygotowywała się na kontratak, licząc, że będzie miała ku temu doskonałą sposobność, kiedy armia generała de Byrda rozpocznie obleganie jednego z najbardziej strategicznych miast w Araulenie, Whisperhout.

Wojska generała de Byrda nie dotarły jednak pod Whisperhout - zostały zatrzymane w Dolinie Zbożowej przez drakarańskie siły wspierane przez smoka, Mapunteona. Dla hintervoldzkiej królowej był to ogromny cios - obecność Arauleńczyków pod Whisperhout była strategiczną częścią jej taktyki, bez której nie mogła rzucić wyzwania Drakarańczykom, a przygotowania do ataku pochłonęły wiele środków.

Zatrzymanie pochodu arauleńskiego pozwoliło Drakarii na dosłanie większej ilości posiłków na front w Hintervoldzie, co zmusiło rewolucjonistów do oddawania terenów w Dorzeczu kawałek po kawałku. Po otrzymaniu informacji o niepowodzeniu Kyree'ego de Byrda królowa Renée na dwa dni zamknęła się samotnie w królewskim skrzydle pałacowym - pokojówka, która jako jedyna miała wtedy do niego dostęp twierdziła potem, że królowa spędziła te dwa dni nad mapami bez przerwy pijana winem.

Napierające siły Drakarii oraz zniknięcie królowej pozostawiły wojnę w rękach diuk Erici Anamarueux. Hintervold był w odwrocie, jednak diuk nie chciała się z tym pogodzić - zebrała więc oddział złożony z kilkudziesięciu swoich najlepszych, normańskich wojowników i pod osłoną nocy przepłynęli Brumeusę, a następnie wkradli się do Vallduvin, gdzie skrytobójczo zamordowali generała Motleya, a następnie wysadzili arsenał, powodując duże straty po stronie drakarańskiej. Dodatkowo oddziałowi udało się wrócić z bardzo niewielkimi stratami - nikt ze strony drakarańskiej nie spodziewał się bezczelnego ataku Erici.

Działania diuk tchnęły nowy ogień w rewolucję - w Cieśninie Mew część hintervoldzkich żołnierzy podległych diukom, którzy stanęli po stronie Drakarii, zbuntowała się i przeszła na stronę rewolucjonistów. Dodatkowo diuk landu Picardie, Hamelin Marséllion, który dotychczas starał się nie angażować w walki, również wszczął bunt w Chatillon, zdobywając miasto i w niedługim czasie zajmując całą wyspę Picardie. Następnie, po wyzwoleniu swoich ziem, diuk skierował się do Goldport, aby wspomóc bunt Casterville i zagrozić drakarańskim dostawom zapasów i wyposażenia z zachodu.

Choć Drakarańczycy stosunkowo szybko otrząsnęli się z poniesionych strat, to sukcesy rewolucjonistów znacząco wpłynęły na morale w królestwie. Drakaria na miejsce Toma Motleya wybrała jednego z hintervoldzkich generałów - pochodzącego z Wysokiego Rodu Alsace Bénédicta Villeneuve. Tym sposobem Drakarańczycy jasno podkreślili poparcie współpracujących z nimi Wysokich Rodów dla Drakarii i na dobre odebrali im możliwość zmiany stron.

Działania diuk Anamarueux oraz diuka Marséllion nie były wystarczające, żeby pokonać Drakarię, jednak w międzyczasie królowa Renée opracowała swój własny plan. Zakładał on włączenie do rewolucji Kresów, leżących w części Vuldaru, która przed powstaniem Drakarii znajdowała się pod rządami Hintervoldu. Królowa wysłała poselstwo do nieoficjalnego króla Kresów, Verisława Vovkiva - pomimo wcześniejszych napięć pomiędzy stronami udało się dojść do porozumienia, które zakładało uzyskanie przez Kresy niepodległości po zakończeniu się rewolucji.

Po zakończeniu rozmów wojska Verisława przekroczyły granicę hintervoldzką - otwarty został front południowy pod Sudbois, a część armia skierowała się pod Donvauye, aby zdobyć stolicę landu. Vuldarczycy wsparli również główną armię hintervoldzką na północy.

Szala zaczęła się przechylać na korzyść rewolucjonistów - siły królowej Renée, wzmocnione nowymi posiłkami, zajęły całą Cieśninę Mew, natomiast armii vuldarskiej udało się zdobyć Donvauye i zabezpieczyć południe Hintervoldu. Drakarańczycy zostali odcięci ze wszystkim stron, a ich jedynym źródłem wsparcia pozostała ścieżka z zachodu, przez Marlewyn.

Król Verisłav wysłał więc swojego syna Yaropełka wraz z częścią armii, aby ten zajął garnizon w Marlewyn i całkowicie odciął Drakarię od wsparcia - według posiadanych przez rewolucjonistów informacji garnizon ten był obecnie słabo obsadzony, co czyniło z niego łatwy cel. Yaropełk wyruszył, jednak zanim dotarł na miejsce, przez garnizon przeszło znaczące wsparcie dla Drakarii. Zwiadowcy Yaropełka dostrzegli drakarańską armię, zmierzającą na wschód - książę zdecydował się jednak wyminąć ją i nie angażować się w walkę, pragnąc przede wszystkim wypełnić zadanie powierzone mu przez ojca.

Yaropełk uderzył na Marlewyn, które w międzyczasie zostało jednak doskonale obsadzone przez posiłki z Drakarii - choć księciu ostatecznie udało się zdobyć garnizon, to poniósł ogromne straty, które praktycznie anihilowały jego armię.

Drakarańskie posiłki, które zignorował Yaropełk, dotarły natomiast do Vallduvin, a wzmocniona dzięki nim drakarańska armia wykonała kontratak, który całkowicie zaskoczył rewolucjonistów, jako że Yaropeł nie wysłał nawet poselstwa z informacją o nowych siłach. Ogromna przewaga liczebna Drakarańczyków pozwoliła im w krótkim czasie przełamać front w Dorzeczu i zająć cały region, a następnie uderzyć na stolicę Hintervoldu, którą również zdobyli - królowa Renée została zmuszona do ucieczki z Veulettes wraz z niedobitkami królewskiej armii.

Armia królowej wycofała się na południe, do Forêtombry, gdzie połączyła się z armią vuldarską, która już tam czekała. Król Verisław wyszedł tam z propozycją fortelu, na którą królowa Renée zgodziła się w obliczu przewagi przeciwnika. Połączona armia rewolucjonistów porzuciła mało warowną Forêtombrę i skierowała się dalej na południe, w kierunku Jeziora Różanego - z drakarańską armią depczącą im po piętach.

Po dwóch dniach intensywnego marszu armia rewolucjonistów dotarła nad jezioro, które o tej porze roku było całkowicie zamarznięte. Król Verisław rozkazał przeprowadzić armię na drugą stronę jeziora, a w międzyczasie jego ludzie ukryli w lesie katapulty. Kiedy drakarańska armia ruszyła śladem przeciwnika, Verisław rozkazał ostrzelać jezioro - lód zapadł się pod Drakarańczykami, prowadząc do zatopienia większości ich armii. Bitwa ta, nazwana potem Zagładą Różaną, w zasadzie zakończyła rewolucję, dziesiątkując siły drakarańskie.

Po zwycięskiej Zagładzie Różanej król Verisław wraz ze swoją armią wycofał się na powrót do Vuldaru, podczas gdy królowa Renée zajęła się stabilizacją sytuacji w królestwie. Wielu z żołnierzy oraz dowódców hintervoldzkiego pochodzenia, walczących dotąd po stronie drakarańskiej, zdradziło swoich diuków i dołączyło do armii królowej. W Veulettes, kiedy tylko dotarła tam informacja o porażkach Drakarii na wielu frontach, doszło do buntu - żołnierze hintervoldzkiego pochodzenia, a nawet zwykli cywile, zaatakowali Drakarańczyków i kiedy królowa dotarła do stolicy, do w zasadzie otworzono przed nią bramy.

Po ustabilizowaniu sytuacji królowa Renée Clagon, diuk Erica Anamarueux oraz Naomi Roux, Trzy Matki Rewolucji, spotkały się, aby radzić na temat układu sił w nowym Hintervoldzie - spotkanie to przeszło do historii jako Wiec Trzech i poza wspomnianymi Matkami Rewolucji brało w nim udział wielu przedstawicieli szlachty, frakcji handlowych oraz dawnych urzędników państwowych, którzy stanęli po stronie rewolucji.

Na wiecu podjętych zostało wiele decyzji - między innymi nadano nowe prawa Federacji Kupieckiej oraz obsadzono Radę Ministrów i nowych diuków dla landów, które opowiedziały się za Drakarią. Évelyne Clair, która w międzyczasie otrzymała tytuł hintervoldzkiej Matriarchini Kościoła Goddejki, oficjalnie pobłogosławiła Renée jako królową Hintervoldu.

W dwa tygodnie po zakończeniu rewolucji miał miejsce Dzień Odnowy, który został uznany za narodowe święto hintervoldzkie. W jego trakcie w Veulettes i wielu innych miastach odbyły się festyny na część zwycięstwa Hintervoldu nad Drakarią. Dzień Odnowy został jednak najbardziej zapamiętany z licznych egzekucji, które miały wtedy miejsce - przebywajacy dotąd w więzieniu Drakarańczycy oraz wspierający ich Hintervoldczycy zostali straceni. Większość została powieszona, jednak dla najważniejszych królowa przeznaczyła nowy, normański wynalazek - gilotynę, która w efektowny sposób dekapitowała skazańca. Wyrok na generale Émilienie Chéreau królowa wykonała osobiście, tym samym ogłaszając koniec drakarańskiej zwierzchności i niepodlegość Hintervoldu.

Wysokie Rody, które poparły Drakarię, również zostały przykładnie ukarane. Królowa skazała na śmierć diuków oraz ich najbliższą rodzinę - łącznie z potomstwem. Rodom zostały odebrane majątki, które królowa przekazała tym, którzy pozostali jej wierni. Choć represje nie dotknęły w tak dużym stopniu dalszych krewnych tych diuków, to pozbawieni oni zostali statusu szlacheckiego i wielu z nich opuściło Hintervold, starając się ratować ten majątek, który im jeszcze pozostał.