Hintervoldzkie Imperium Kolonialne

Hintervoldzka ekspansja kolonialna rozpoczęła się za panowania króla Alfreda de Volaille’a i była ściśle związana z inicjatywą rodu Jacquemin. To właśnie ten ród, dzięki dostarczeniu szczegółowych informacji o Nowych Ziemiach i nawiązaniu pierwszych kontaktów z rdzenną ludnością, przekonał Koronę do ekspansji na nowe tereny. Ród Jacquemin otrzymał przywilej zarządzania czterema kluczowymi koloniami, co zapewniło im znaczne wpływy oraz pozycję w hintervoldzkiej gospodarce.

Każda kolonizacja zaczynała się od wysłania ekspedycji badawczej, która oceniała wartość surowcową danego obszaru. Po potwierdzeniu potencjału ekonomicznego następowała ekspedycja osadnicza, kierowana przez gubernatora wyznaczonego przez Koronę. Zakładano osady, rozpoczynano wydobycie surowców oraz budowano infrastrukturę potrzebną do przetrwania i transportu dóbr. Kolonie były zasilane dostawami z kontynentu, obejmującymi materiały budowlane, żywność oraz żołnierzy do ochrony.

Kolonie były miejscami o zróżnicowanej kulturze, gdzie hintervoldzkie tradycje mieszały się z kulturą rdzennych mieszkańców. Rdzenni pracownicy w koloniach często zarabiali minimalne kwoty, podczas gdy ogromne zyski z handlu trafiały do skarbców gubernatorów, frakcji handlowych i Korony. Ta asymetria prowadziła do narastających napięć między osadnikami a rdzenną ludnością, która próbowała uniezależnić się od Hintervoldczyków.

Wysoka autonomia gubernatorów, wynikająca z dużej odległości od Hintervoldu i trudności w komunikacji, przyczyniała się do licznych nadużyć. Lokalne władze często ignorowały hintervoldzkie prawo, pozwalając na rozwój przemytu, handlu narkotykami oraz działalności przestępczej, o ile przynosiła ona korzyści ekonomiczne.

Choć Hintervoldzkie Imperium Kolonialne początkowo rozwijało się dynamicznie, utrzymanie kontroli nad nim okazało się wyzwaniem. Konflikty z rdzenną ludnością, różnice kulturowe oraz korupcja wśród gubernatorów osłabiły kolonialną strukturę. Rozbicie Dzielnicowe Hintervoldu w 3:78 roku, a później vuldarska okupacja w 3:82 roku, zapoczątkowały upadek kolonializmu. Kolonie, pozbawione dostaw i wsparcia militarnego, stały się łatwym celem dla lokalnych buntowników, piratów oraz wrogich państw.

Hintervoldzkie Imperium Kolonialne było zbiorem terytoriów zamorskich zarządzanych przez Hintervold, które powstały w wyniku ekspansji państwa na Nowe Ziemie. Imperium to obejmowało rozległe obszary na kontynentach Eudaria i Naggathor oraz na Archipelagach Attykańskim i Bénédicta. Jego fundamentem były kolonie, które pełniły funkcje gospodarcze, militarne i handlowe, zapewniając Hintervoldowi dostęp do bogatych złóż surowców naturalnych, takich jak złoto, diamenty, stal czy egzotyczne przyprawy, oraz do żyznych ziem pod uprawy.

Hintervoldczycy wykorzystywali kolonie do maksymalizacji zysków, wprowadzając swoją kulturę i administrację, jednocześnie adaptując elementy lokalnych tradycji. Kolonie były miejscem intensywnej wymiany kulturowej, ale też konfliktów wynikających z różnic cywilizacyjnych. Rdzenna ludność, choć często wykorzystywana jako tania siła robocza, odegrała ważną rolę w kształtowaniu unikalnego charakteru poszczególnych kolonii.

Primatole była pierwszą kolonią założoną przez Hintervold, powstałą na Eudarii, stanowiąc przełomowy krok w hintervoldzkim kolonializmie. Obszar ten był pierwotnie zamieszkany przez przedstawicieli ludu Hush-amei, którzy jednak znikneli z powodu nieznanej zarazy. Po Hush-amei pozostały jedynie ruiny, które stały się fundamentem dla hintervoldzkiej infrastruktury. Główną motywacją do założenia kolonii było odkrycie bogatych złóż złota. Obfitość tego cennego surowca przyciągnęła uwagę Hintervoldczyków i uczyniła Primatole kluczowym ogniwem w handlu z Hush-waq.

Kolonia szybko się rozwinęła dzięki napływowi ludności, w tym koczowniczych grup Hush-amei oraz Nomadów Orków, którzy przybywali do Primatole w celach handlowych. Orkowie często podejmowali pracę jako najemnicy, a także migrowali do Hintervoldu i innych kolonii. Kolonia była również miejscem częstych kontaktów z Leśnymi Elfami z Hush-waq, co wpłynęło na jej rozwój kulturowy i ekonomiczny. Kolonia prosperowała bardzo dobrze - swojego czasu przeniosło się tam nawet kilka mniejszych, hintervoldzkich rodów szlacheckich. W tym okresie wykształciło się także lokalne rycerstwo o unikalnym charakterze, odzwierciedlające mieszankę kultur hintervoldzkiej i hush-wackiej.

Po upadku Hintervoldzkiego Imperium Primatole przekształciło się w niezależne państwo-miasto, adaptując swój ustrój i styl życia do wzorców znanych z oaz Hush-waq. Choć formalnie przestało być kolonią Hintervoldu, to po upadku Drakarii miasto odbudowało dobre relacje z Koroną Hintervoldzką. Dzięki kontaktom handlowym i kulturowym z królową Renée Clagon, Primatole stało się znaczącym partnerem w regionie. Państwo-miasto zachowało wiele elementów hintervoldzkiej infrastruktury, jednocześnie rozwijając własne instytucje i wzmacniając swoją tożsamość.

• złoto

Port Léon, główne miasto kolonialne na wyspie Attyka, powstało w wyniku współpracy Hintervoldczyków i rdzennej społeczności Attykan. Założenie kolonii było poprzedzone I Wojną Attykańską, podczas której Hintervoldczycy, wspierani przez Hintervoldzką Armadę, odparli ataki hazardzkich łupieżców, chroniąc wyspę przed dalszymi najazdami. Po zakończeniu konfliktu Rada Saerahów, składająca się z najpotężniejszych dowódców wojowników, złożyła hołd hintervoldzkiemu gubernatorowi, prosząc o protekcję w zamian za pomoc w rozwoju infrastruktury i handlu.

Kolonia została zbudowana na solidnych fundamentach lokalnej hierarchii społecznej, w której mieszkańcy niebędący wojownikami rozwijali umiejętności manualne i umysłowe, dbając życie wojowników. Dzięki wsparciu Hintervoldu na wyspie rozpoczęto wydobycie obsydianu i uprawę kawy, co przyciągnęło uwagę frakcji handlowych. Hintervoldczycy wprowadzili własne technologie i struktury administracyjne, jednocześnie czerpiąc z kultury Attykan. Powstanie Portu Léon było krokiem milowym w budowie hintervoldzkiego imperium kolonialnego.

Po upadku Imperium Hintervoldu władza nad Attyką wróciła do Rady Saerahów. Dzięki współpracy z Hintervoldem przez wiele lat, Attykanie zdążyli przyswoić sobie nowe technologie i wiedzę, co znacząco wzmocniło ich pozycję. Hierarchia na wyspie została odbudowana w oparciu o pierwotne tradycje, a Port Léon stał się niezależnym ośrodkiem handlu i wydobycia.

W czasach istnienia kolonii wielu Attykan wyjeżdżało do Hintervoldu i innych części Amarantu, aby rozwijać się i zdobywać majątki. Jednak po upadku kolonii kierunek handlu i współpracy uległ zmianie. Attykanie skupili się na handlu z pobliskimi wyspami oraz Naggathorem, nawiązując nowe kontakty i rozwijając lokalną wymianę towarów. Port Léon pozostał ważnym punktem handlowym w regionie, ale jego wpływy przestały sięgać tak daleko jak w czasach kolonialnych.

• kawa

• obsydian

• zboże

Kolonia Diamant, zlokalizowana na wyspie Irat w Archipelagu Attykańskim, powstała po krwawej II Wojnie Attykańskiej. Wyspa była wcześniej opanowana przez sektę Synów i Córek Irata, którzy czcili nekromantę Irata jako cesarza-boga. Społeczność ta przeprowadzała brutalne rytuały, w których ofiary były zabijane ku czci bogini Tarashy, a następnie ożywiane jako nieumarli przez Irata. Konflikt rozpoczął się, gdy Hintervoldczycy, dowiedziawszy się od mieszkańców Attyki o bogatych złożach diamentów na wyspie, zdecydowali się przejąć ten region.

Hintervoldczycy zmierzyli się z fanatykami Irata oraz jego nieumarłą gwardią, co uczyniło II Wojnę Attykańską jednym z najbardziej brutalnych konfliktów kolonialnych. Choć Irata nigdy nie odnaleziono, a wyspa nadal skrywa niedostępne miejsca pełne rojów nieumarłych, Hintervoldczycy zdołali ustabilizować sytuację. Po zajęciu wyspy założyli kolonię i przemianowali jej stolicę z Irat na Diamant, rozpoczynając intensywne wydobycie diamentów. Z czasem podjęto działania mające na celu wyplenienie pozostałości po sekcie.

Po upadku Imperium Kolonialnego Diamant nie zdołało utrzymać swojej stabilności. Kolonia została złupiona przez piracką organizację Złotego Oka, którzy przejęli wyspę i przekształcili ją w bazę wypadową. Diamentowe kopalnie, które stanowiły główny punkt gospodarczy kolonii, zostały porzucone lub przejęte przez piratów. Wyspa pozostaje obecnie niezależnym, chaotycznym regionem, gdzie dawna hintervoldzka infrastruktura popadła w ruinę.

• diamenty

Anahar, położony na wyspie Hush-darim w Archipelagu Attykańskim, był początkowo zamieszkiwany przez Attykan, którzy odrzucili wojskową hierarchię panującą na Attyce i założyli niezależne, pacyfistyczne państwo. Ich społeczeństwo, nazwane Hush-darim, co oznacza spokój piasku, charakteryzowało się unikaniem konfliktów i płaceniem trybutów Hazardowi i Bolgom w zamian za spokój. Stolica Anahar, zlokalizowana w górach w głębi wyspy, pozostała nietknięta przez rajdy dzięki swojej izolacji.

Początkowa współpraca z Hintervoldem układała się pomyślnie. Hintervoldczycy otrzymali od rdzennych mieszkańców zgodę na założenie kolonii i rozpoczęcie wydobycia na wyspie pod warunkiem, że nie będą ingerować w życie i miasta Hush-darim. Jednak gdy najcenniejsze złoża surowców okazały się zlokalizowane w górach w pobliżu Anaharu, napięcia zaczęły narastać. Społeczność Hush-darim podzieliła się: skrajni pacyfiści byli gotowi na dalszą współpracę, ale inni rozpoczęli działalność partyzancką, by powstrzymać Hintervoldczyków przed eksploatacją ich ziem.

Ostatecznie te napięcia doprowadziły do III Wojny Attykańskiej. Hintervoldczycy, zmuszeni do stłumienia oporu, zniszczyli społeczność partyzancką, a potem zajęli Anahar i inne miasta. Choć ci Hush-darim, którzy poddali się, nie spotkali się z oficjalnymi represjami, to w przeciągu kilku lat zostali przesiedleni do Hintervoldu i innych kolonii pod pretekstem zapewnienia im pracy, co miało na celu eliminację dalszych konfliktów na wyspie.

Po upadku Hintervoldzkiego Imperium wyspa Hush-darim stanęła w obliczu destabilizacji. Brak dostaw z kontynentu sprawił, że kolonia nie była w stanie się utrzymać, co przyciągnęło uwagę Hazardczyków i Bolgów. Regularne rajdy ostatecznie wyniszczyły społeczność Hintervoldczyków, którzy zmuszeni byli opuścić wyspę.

Po wycofaniu się Hintervoldu Hush-darim zostało zajęte przez wojsko Attyki. Wykorzystali oni infrastrukturę pozostawioną przez Hintervoldczyków i rozpoczęli eksploatację tamtejszych zasobów naturalnych. Anahar ponownie stał się centrum życia na wyspie, a Attykanie wprowadzili swoje własne porządki, kontynuując wydobycie surowców.

• todo

Berceatar, zlokalizowane na Wyspie Króla Alfreda w Archipelagu Bénédicta, zostało założone przez Hintervoldczyków ze względu na wyjątkowo żyzne ziemie i bogate złoża surowców. Wyspa szybko stała się jednym z głównych centrów rolniczych Hintervoldu, produkując znaczny procent upraw niezbędnych do zaopatrzenia zarówno kontynentu, jak i innych kolonii. Dodatkowo rozwój kopalń umożliwił wydobycie cennych surowców, co czyniło Berceatar kluczowym ośrodkiem gospodarczym.

Kolonia była w pełni podporządkowana produkcji rolnej i przemysłowej, a jej społeczność koncentrowała się wokół uprawy roli, wydobycia oraz transportu dóbr do Hintervoldu. Hintervoldczycy stworzyli na wyspie sieć infrastruktury, która wspierała efektywne pozyskiwanie i eksport surowców. Berceatar od początku istnienia było narażone na ataki Hazardczyków i Bolgów, co wymusiło konieczność utrzymania silnej obecności wojskowej, wspieranej przez Południową Armadę.

Po rozpadzie Hintervoldu Berceatar szybko podupadło. Brak dostaw zaopatrzenia z kontynentu i zmniejszenie obecności wojskowej uczyniły kolonię łatwym celem dla hazardzkich rajdów. Wielokrotne ataki doprowadziły do wyniszczenia infrastruktury i wyeksploatowania zasobów. Większość Hintervoldczyków została zmuszona do opuszczenia wyspy, pozostawiając ją na pastwę losu.

Z czasem wyspa zaczęła przyciągać osadników z pobliskich regionów, którzy zajęli opuszczone tereny i kontynuowali działalność rolniczą oraz wydobywczą na mniejszą skalę. Mimo to Berceatar nigdy nie odzyskało swojej dawnej pozycji, a znaczenie gospodarcze Wyspy Króla Alfreda ograniczyło się do lokalnego handlu. W późniejszym czasie wyspa została zajęta przez hazardzki klan Anmärr.

• zboże

• stal

Cornabonde, położone na Jeleniej Wyspie w Archipelagu Bénédicta, zostało założone jako kolonia o podwójnej funkcji: rolniczej i wydobywczej. Wyspa od samego początku była atrakcyjna ze względu na swoje żyzne ziemie oraz różnorodność surowców mineralnych znajdujących się pod powierzchnią. Jelenia Wyspa słynie z bogactwa naturalnego, które obejmuje wiele rzadkich i unikalnych surowców – choć złoża te nie są ogromne, ich różnorodność uczyniła je niezwykle cennymi dla gospodarki Hintervoldu.

Hintervoldczycy, dostrzegając potencjał wyspy, nawiązali współpracę z lokalnymi Aurinami zamieszkującymi aurińską metropolię Teldur’agmar. Podpisano umowy regulujące handel oraz wydobycie, co pozwoliło na płynny rozwój kolonii. W pobliżu aurińskiego khazamu Bul’zein Hintervoldczycy założyli swoją główną osadę, Cornabonde, która szybko stała się ośrodkiem górniczym oraz centrum handlowym. Dzięki współpracy z Aurinami efektywnie wykorzystywano zarówno zasoby rolne, jak i bogactwa mineralne wyspy.

Po upadku kolonializmu Cornabonde zostało zajęte przez Hazardczyków z klanu Anmärr, którzy przekształcili kolonię w swoją bazę operacyjną. Hazardczycy zmienili nazwę osady na Kornabund, adaptując istniejącą infrastrukturę do swoich potrzeb. Pod ich kontrolą zyski z eksploatacji różnorodnych surowców naturalnych przestały trafiać do Hintervoldu, co znacznie osłabiło gospodarcze znaczenie Jeleniej Wyspy dla dawnego imperium kolonialnego.

Aurinowie, którzy wcześniej współpracowali z Hintervoldczykami, wycofali się z wszelkich umów, koncentrując swoje wysiłki na ochronie interesów w Teldur’agmar i Bul’zein. Brak stabilnego wsparcia ze strony Hintervoldu oraz presja ze strony Hazardczyków uczyniły wyspę miejscem ciągłych napięć. Mimo to jej różnorodne zasoby naturalne pozostają przedmiotem zainteresowania różnych frakcji.

• zboże

• dać tu w kij różnych surowców, też rzadkich

Nowe Yosmin, położone w Archipelagu Bénédicta, było unikalnym przypadkiem kolonii Hintervoldu. Zamiast budować tam własne miasta, Hintervoldczycy zdecydowali się na integrację z lokalną społecznością Gnomów, którzy osiedlili się na wyspie po zniszczeniu swojego dawnego domu, Yosmin. Wyspa stała się ich nowym schronieniem, lecz Gnomy borykały się z brakiem nowoczesnego sprzętu oraz zagrożeniem ze strony najazdów Hazardczyków i Bolgów.

W obliczu tych trudności Gnomy zawarły umowę z Hintervoldem. W zamian za protekcję wyspę otwarto na hintervoldzkie inwestycje w manufaktury i pozwolono im czerpać zyski z ich działalności. Gnomy zaoferowały Hintervoldowi stal wysokiej jakości, kluczowy materiał do budowy statków i uzbrojenia. Podpisano również umowę, zgodnie z którą Gnomy miały na wyłączność współpracować z Hintervoldem przy rozbudowie Hintervoldzkiej Armady. Warunki obejmowały zakaz przyjmowania zleceń na budowę flot od innych państw oraz sprzedaży wiedzy technicznej poza Hintervold.

Po upadku Hintervoldzkiego Imperium Nowe Yosmin utrzymało swoją autonomię jako gnomia społeczność, która odrzuciła jakiekolwiek dalsze wpływy polityczne z zewnątrz. Wyspa pozostała miejscem intensywnej działalności przemysłowej, a Gnomy zdołały utrzymać swoje manufaktury, wykorzystując wiedzę i technologie zdobyte dzięki współpracy z Hintervoldem.

Mimo braku oficjalnej kontroli Hintervoldu, relacje handlowe między Gnomami a dawnymi frakcjami handlowymi Hintervoldu przetrwały. Produkty wyspy, w tym wysokiej jakości stal i wyroby rzemieślnicze, wciąż trafiają na rynki Amarantu. Gnomy wykorzystały swoją samodzielność, by rozwijać się technologicznie, a ich manufaktury stały się symbolem niezależności wyspy - rozwinęły również własną flotę i zawarły umowy ze Złotą Kompanią, co pozwoliło im uniknąć zagrożeń ze strony najeźdźców.

• wysokiej jakości stal

Kolonie Naggathorskie zostały założone przez Hintervoldczyków na Półwyspie Capdelun, niezagospodarowanym wcześniej obszarze kontynentu Naggathor. Hintervoldzcy badacze odkryli bogate złoża surowców naturalnych, co stało się impulsem do ekspansji. Ze względu na brak miejscowej ludności zdolnej do pracy, Korona Hintervoldu zainicjowała kampanię zachęcającą osadników do przybycia na półwysep. Oferta obejmowała ziemię, pracę i amnestię dla drobnych przestępców, co przyciągnęło zarówno mieszkańców Hintervoldu, jak i innych części Amarantu.

Kluczową rolę w rozwoju kolonii odegrał ród Jacquemin, który zyskał monopol na zarządzanie koloniami. Pod ich patronatem powstały frakcje handlowe, które inwestowały w infrastrukturę oraz organizację wydobycia. Rozwój kolonii był dynamiczny – powstawały miasta, liczba osadników szybko rosła, a eksport surowców przynosił ogromne zyski zarówno Koronie, jak i rodowi Jacquemin.

Po rozpadzie Hintervoldu kolonie naggathorskie doświadczyły serii buntów. Ród Jacquemin, mimo prób utrzymania kontroli, musiał pójść na ustępstwa. Ostatecznie kolonie odłączyły się od Hintervoldu, tworząc Republikę Wolnych Miast. Każde miasto zyskało autonomię, zachowując jednak współpracę poprzez Radę Wolnych Miast – organ zarządzający półwyspem, który ustanawiał wspólne prawo oraz koordynował politykę międzynarodową.

Stolica Republiki, Port Avelond, stała się głównym ośrodkiem handlu i polityki. Ród Jacquemin, mimo formalnej utraty bezpośredniej władzy, umocnił swoje wpływy, zdobywając stanowisko kanclerza Rady, które piastuje do dziś.

Kolonie naggathorskie były niezwykle zróżnicowane pod względem zasobów naturalnych, co uczyniło je jednymi z najcenniejszych posiadłości Hintervoldu.

Montelinka:

• jedwab

• kakao

• egzotyczne przyprawy

• tropikalne drewno

• egzotyczne rośliny i zwierzęta

Palbojmir (później Port Avelond):

• centrum handlu na Naggatorze

• główna baza operacyjna frakcji handlowych

Golemcret:

• wysokiej jakości stal

• nikiel

• surowce budowlane