Kresy

Kresy posiada system władzy, który został odziedziczony z ustroju po ponownym połączeniu Terebychu po jego rozbiciu dzielnicowym. Państwo podzielona jest na sześć regionów, które rządzone są przez kniaziów:

• Barryova, rządzona przez króla Verislava Vovkiva;

• Maiahul, rządzone przez kniazia Lanę Andrijovych;

• Terezan, rządzony przez kniazia Myrodara Levchenko;

• Kamieniogród, rządzony przez kniazia Drogosława Kuzmych;

• Teplislav, rządzony przez kniazia Ozanę Petruk;

• Wrory, rządzone przez kniazia Svitolikę Kostyuk.

Każdy region rządzony jest w sposób autonomiczny i jest własnością Kniazia oraz podlegającego pod jego terytorium Bojarów. Na czele państwa stoi Kniaź Barryovy, stolicy państwa, który jest królem Kresów, lecz jego władza jest ograniczona. Kresowiańskie prawo zakłada, że władza powinna się odbywać poprzez sejm, na poziomie państwo oraz sejmiki, na poziomie regionu. W sejmikach udział bierze Kniaź, jako gospodarz, oraz bojarowie jako obradujący. W sejmie gospodarzem jest król, a obradującymi są kniaziowie. Zadaniem gospodarzy jest organizacja oraz ugoszczenie reszty w trakcie obrad. W czasie głosowania mają taką samą wagę głosu, co reszta uczestników. Niemniej posiadają prawo weta, które przerywa całe głosowanie. Wyjątkiem są czasy wojny, podczas, których gospodarze zyskują możliwość podejmowania samodzielnej decyzji za całą resztę bez zwoływania posiedzenia.

Obecny system powstał za czasów braterskich sejmików, kiedy to tymi ziemiami rządził ród Vorovichów, lecz później został wybity przez władzę Tzaratu Vuldarskiego. Dopiero w trakcie arauleńskiej okupacji z nadania arauleńskiego króla Ealhmunda Wielkiego władzę nad obecnymi Kresami przejął ród Vovkivów. Mimo, że nadanie było od zagranicznego władcy przyjęło się z spotkało akceptacją przez bojarów oraz kniaziów.

Pozycja każdego kniazia, a więc też króla jest dziedziczna. Bojarem są szlachcice z urodzenia lub nadania, którzy posiadają w Kresach ziemię. Bycie bojarem jest konieczne, aby zakupić ziemię w Kresach od innego Bojara, co oznacza, że kupcy oraz przyjezdni nie mają prawa zakupić ziemii na terenie państwa. Bojar, który nie posiada ziemii staje się Magnatą - nadal posiada szlacheckie urodzenie oraz prawo zakupu ziemii, lecz nie może brać udziału w sejmikach. Choć bojarowie handlują ziemią między sobą bardzo rzadko dochodzi do sytuacji, w której bojarowie wyprzedają całą swoją ziemię.

Basiu napisz xd

Kresowianie to naród o silnym duchu, pełnym butności i gotowości do walki, ale równocześnie charakteryzujący się niezwykłą gościnnością i życzliwością wobec innych. Ich historia i kultura są ukształtowane przez wieki trudów i prób, co sprawiło, że stali się niezłomnymi obrońcami swojej ziemi i tradycji.

Butność kresowian wynika z ich długiej historii walki o niezależność i wolność. Od wielu setek lat, Kresy były areną nieustannych konfliktów i potyczek. W obliczu trudności i zagrożeń Kresowianie zawsze stawali gotowi bronić swoich wartości i terytorium. Ich odwaga i determinacja są niezaprzeczalne, a duma z własnej kultury i historii niezachwiana.

Jednak pomimo tej gotowości do walki, Kresowianie są także niezwykle gościnni i życzliwi wobec przybyszów. Ich tradycja gościnności sięga głęboko w przeszłość, kiedy to podróżujący przez te ziemie byli przyjmowani z otwartymi ramionami i hojnie obdarowywani przez swoich gospodarzy. Nawet w obliczu trudnych czasów i niedostatków, Kresowianie zawsze potrafili dzielić się tym, co mieli, z innymi.

Kresowianie są znani z zamiłowania do jedzenia i picia, które stanowi istotną część ich kultury i tradycji społecznych. Ich kuchnia jest bogata w smaki i aromaty, łącząc wpływy różnych kultur i regionów. Kuchnia kresów bazuje bardzo mocno na tradycyjnej velizarskiej, która w Amarancie uchodzi za bardzo swojską. Choć nie zdobywa salonów, jest ceniona przez podróżników, przede wszystkim za swoją przystępność.

Jedzenie w społeczności kresowskiej jest często okazją do spotkań rodzinnych i przyjacielskich. Stoły uginające się pod ciężarem potraw są symbolem hojności i gościnności, które są głęboko zakorzenione w kulturze kresowej. Niezależnie od okazji, jedzenie jest zawsze obfite, a każdy gość jest witany z otwartymi ramionami i obdarowywany najsmaczniejszymi daniami.

Wraz z jedzeniem idzie również picie, a alkohol odgrywa istotną rolę w życiu społeczności kresowskiej. Wiele tradycyjnych świąt i uroczystości jest obchodzonych z udziałem alkoholu, który jest traktowany jako sposób na celebrację i wspólną radość. Wóda, nalewki, piwo - każdy znajdzie coś dla siebie w bogatej ofercie kresowskich trunków.

Społeczeństwo Kresów opiera się na złożonym systemie stanowym, z dominującą rolą szlachty. Jednakże, wzrastająca centralizacja władzy oraz wpływy zachodnie sprawiają, że coraz bardziej rysuje się różnica między zamożną magnaterią a resztą szlachty oraz innymi klasami społecznymi, takimi jak mieszczanie czy chłopi. Niepokój w społeczeństwie wynika również z rosnącej presji ze strony sąsiadujących mocarstw oraz napięć między różnymi frakcjami politycznymi.

Kultura Kresów znajduje się w dużej mierze pod wpływem zachodnich trendów, zwłaszcza z Araulenu oraz Silmaaroonu. Ten fakt przynosi ze sobą rozwój nauki oraz edukacji. Powstają liczne towarzystwa naukowe, akademie i szkoły, co przyczynia się do rozwoju intelektualnej elity w kraju.

Kultura dworska odgrywa istotną rolę, choć już nie tak dominującą jak w Terebychu. Dwory magnackie są nadal miejscem spotkań elit, gdzie odbywają się dyskusje na temat polityki, sztuki i nauki, ale coraz większe znaczenie zaczynają odgrywać również salony literackie i debaty publiczne.

Religia nadal ma duży wpływ na życie społeczne i kulturalne Kresów. Religijnie społeczeństwo podzielona jest między kultem Aglosa oraz Starych Bogów, ale istnieje niepisana umowa społeczna dotycząca szacunku wobec wyznawców innych religii, aby nie powtórzyła się sytuacja z przeszłości.

Obok dominującej szlachty, istotną rolę w społeczeństwie Kresów odgrywa mieszczaństwo oraz chłopi.

Mieszczaństwo, czyli warstwa mieszczan zajmujących się handlem, rzemiosłem i usługami, stanowi ważny element życia miejskiego. Mieszczanie, choć często pozbawieni wielu praw politycznych i społecznych, odgrywają istotną rolę w gospodarce kraju. Ich działalność handlowa przyczynia się do rozwoju miast i wymiany handlowej zarówno na poziomie krajowym, jak i międzynarodowym. Ponadto, mieszczaństwo jest również środowiskiem, w którym rozwija się kultura, nauka i sztuka. Mieszczanie zakładają teatry, organizują wystawy artystyczne oraz wspierają rozwój nauki i edukacji poprzez fundowanie szkół i uczelni.

Natomiast chłopi, stanowiący większość społeczeństwa wiejskiego, często znajdują się w trudnej sytuacji społeczno-ekonomicznej. Przeważająca większość chłopów pracuje na roli jako poddani pańszczyźniani, co oznacza, że są zobowiązani do pracy na rzecz swojego właściciela ziemskiego i często nie posiadają własnej ziemi ani majątku. Ich warunki życia są trudne, a możliwości awansu społecznego ograniczone. Chłopi borykają się z ubóstwem, ciężką pracą na roli oraz często brakiem dostępu do edukacji i opieki zdrowotnej.

Kresy posiadają też swoją mniejszość elficką, w tym dwa klany - Klan Srebrnych Łez oraz Klan Zaklętego Bagna. Niemniej elfy nie posiadają żadnych unikatowych praw, lecz są traktowani na równi z resztą społeczeństwa. Są też oczywiście miejskie elfy, lecz jest to marginalna grupa społeczna. Choć elfy wyróżniają się kultywowaniem swojej własnej kultury, zamieszkują swoje klany od czasów Terebychu i czują się częścią krajobrazu Kresów. W przeszłości wspierali lokalnych velizarów w walce z nekromantami.

Rolnictwo jest kluczowym sektorem gospodarki Kresów. Ogromna część społeczeństwa pracuje na roli, a produkcja rolno-spożywcza stanowi główne źródło dochodu dla wielu rodzin. System pańszczyzny, który nadal funkcjonuje, ogranicza jednak efektywność produkcji rolniczej i uniemożliwia chłopom swobodne dysponowanie swoim czasem i zasobami.

Handel również odgrywa istotną rolę w gospodarce. Miasta, zwłaszcza te położone przy głównych szlakach handlowych, rozwijają się jako centra handlowe i rzemieślnicze. Kresy biorą aktywny udział w międzynarodowej wymianie handlowej, co przyczynia się do wzrostu gospodarczego kraju. Jednakże, brak dostępu do morza ogranicza rozwój handlu morskiego. Dodatkowo handel jest mocno utrudniony przez wojnę w Casterville na północy oraz Pustkowia Mapunteona na zachodzie. W Kresach rozwija się też handel rzeczny.

Przemysł w Kresach jest stosunkowo słabo rozwinięty w porównaniu do innych krajów Amarantu. Istnieją pewne ośrodki przemysłowe, ale ogólnie rzecz biorąc, przemysł działa na niewielką skalę. W tej sytuacji pomaga fakt, że Kresy uzyskały możliwość produkowania prochu strzelniczego, co jest ogromną szansą zarówno na rozwój gospodarczy oraz modernizację armii.

Mimo wszystkich trudności, podejmowane są próby reformowania gospodarki i poprawy sytuacji ekonomicznej kraju. Wprowadzane są pewne reformy, takie jak modernizacja rolnictwa czy rozwój infrastruktury drogowej, ale wiele z tych inwesytycji wymaga czasu.

Ogłoszone przez arauleńskiego króla Edgara var Langvera polowanie na smoka, jeśli się uda, odblokuje kluczowy szlak handlowy dla Kresów i pozwoli krajowi wreszcie odetchnąć oraz w pełni otworzyć się inwestycje z zachodu.

Po Trzeciej Wojnie o Kamienie Terebych został zmuszony do przyjęcie wiary w Aglosa. Doprowadziło to do konfliktu między bojarami, którzy się do tych zmian zastosowali i prostym ludem, który obstawał przy Velizarskich Bogach, którzy zyskali miano Starych Bogów.

Aglos to bóg sprawiedliwości oraz światła. Jest utożsamiany z dobrem oraz patronem wojowników, władzy oraz porządku. Jego żywiołem jest ogień. Od czasów wieczności toczy świętą krucjatę przeciwko swojej siostrze Elfrit, którą uosabia jako największe zło. Stworzył mężczyzn i przyjął pod swoją protekcję stworzone przez jego siostrę kobiety, które się jej bały. Dał wszystkim rozumnym możliwość rozmnażania się. Stoi na straży życia, choć często kosztem wywoływania wielu wojen.

Po podbiciu Terebychu, kult Aglosa zyskiwał nowych wyznawców, choć w czasach vuldarskiej okupacji była to religia zakazana. Niemniej wpływy z zachodu sprawiały, że mimo prawa liczba wyznawców stale rosła. Kult znacznie rozrósł się w trakcie arauleńskiej okupacji po III Wojnie Amarantu. Choć Aglos jest w Kresach wyznawany w sposób, który mógłby przez innych zostać uznany za pogański, prawdą jest, że przez większość czasu kresowianie wyznwali Aglosa po cichu. Dopiero teraz, gdy Kresy uzyskały niepodległość wiara w Aglosa zyskała oficjalniejszy ton. Oczywiście kościół kresów podlega pod kościół arauleński, lecz Kresy posiadają swoją własną Hierarchini.

Aglos wyznawany jest głównie przez bojarów, magnaterię i w miastach. W Kresach wiara w Aglosa uchodzi za modną oraz bardzo nowoczesną.

Starzy Bogowie to nazwa na Velizarskich Bogów spopularyzowana w Amarancie. Panteon Bogów Velizarskich skupia się na walce życia i śmierci, która ma kulminować w Kraj Svijeta, wydarzeniu mającym zakończyć losy świata. Bogowie dzielą się na dwie główne grupy: bogów pierwotnych i pozostałych bogów. Bogowie Pierwotni to ci, którzy uczestniczyli w wielkim dziele stworzenia świata, podczas gdy pozostali bogowie są ich potomstwem.

Wierzy się, że świat podzielony jest na dwie połowy. Pierwszą jest Zemlja, którą jest kraina życia. Drugą Noć, która jest krainą śmierci. Dusze rodzą się w Zemlji, aby po śmierci zawędrować do Noci.

Starszy Bogowie wyznawani są głównie na wsiach, choć oczywiście istnieje niemałą grupa mieszczan oraz bojarów, którzy również ich wyznają. Niemniej religia ta uchodzi za przedawnioną i zacofaną.

• Andarven Coir'is'nel Nävinor

• Sorokin Fyodorovich

• Verisław Vovkiv

• Yaropełk Vovkiv

• Kresy inspirowane są Rusią Kijowską oraz Polską szlachecką.