Aglos

Kult Aglosa jest jednym z filarów religii Świętej Trójcy. Aglos jest bogiem światła, ognia, dnia i słońca, a jego wierni czczą go jako obrońcę przed mrokiem Elfrit i symbolem nadziei, sprawiedliwości i odnowy. Aglos jest patronem tych, którzy szukają prawdy i dążą do dobra, stojąc w opozycji do ciemności i chaosu, które reprezentuje Elfrit. Jego wizerunek przedstawia się najczęściej jako postać promienistego mężczyzny, dzierżącego ognistą włócznię, która symbolizuje jego moc oczyszczania i obrony.

Wiara arauleńska w Aglosa jest głęboko zakorzeniona w kulturze i tradycji Arauleńczyków. Stanowi podstawę ich duchowej i politycznej tożsamości, gdzie król jest najwyższym przywódcą religijnym, nadrzędnym nawet wobec Kościoła. Aglos jest postrzegany jako bóg-mediator, który przewodzi swojemu ludowi w walce z mrokiem, zarówno w sferze duchowej, jak i fizycznej. Wiara arauleńska kładzie duży nacisk na odwagę, poświęcenie oraz obowiązek wobec społeczności i państwa, a także na nieustanną walkę o światłość.

Wiara arauleńska w Aglosa wyewoluowała z tradycji alasparskich, jednak z czasem przybrała własny, odmienny charakter. Powstała po Alasparskiej, gdy Arauleńczycy zaczęli reinterpretować i rozwijać kanony wiary w oparciu o własne doświadczenia historyczne, takie jak wojny z kultami Elfrit czy migracje. Te wydarzenia sprawiły, że arauleńska interpretacja Aglosa stała się bardziej bojowa i skoncentrowana na idei świętej wojny – Drogi Słońca.

Kościół Arauleński odgrywa kluczową rolę w arauleńskiej wierze w Aglosa. Jest zorganizowany w sposób ściśle podporządkowany władzy królewskiej, co oznacza, że król jest zwierzchnikiem kościoła i ma decydujący wpływ na kształtowanie doktryny oraz ceremonii. Kościół Arauleński jest mocno związany z państwem, pełniąc funkcje zarówno religijne, jak i polityczne. Wyprawy Drogi Słońca w Araulenie były stosunkowo rzadkie, ale miały ogromne znaczenie i były prowadzone pod bezpośrednim nadzorem króla. Kapłanami w Kościele Arauleńskim są Słoneczni Kapłani.

Mitologia arauleńska jest ściśle powiązana z księgami Światła i Mroku, które w całości są uznawane za święte teksty. Księgi opisują stworzenie świata przez Barahira, powstanie Aglosa i Elfrit, ich odwieczną walkę oraz dzieje ludzkości w świetle tych zmagań. Kluczowe są zwłaszcza ostatnie trzy księgi, które opisują wojny z mrocznymi siłami Elfrit, triumf ciemności, a w końcu ostateczną odbudowę równowagi przez Barahira. Księgi te stanowią podstawę doktryny i rytuałów Kościoła Arauleńskiego.

Arauleński Kościół obchodzi liczne święta ku czci Aglosa, z których najważniejsze to Święto Odrodzenia Światła, upamiętniające triumf Aglosa nad mrokiem Elfrit. Inne ważne święta obejmują Dzień Ognistej Włóczni, związany z Jalaalem, pierwszym czempionem Aglosa, oraz Drogę Słońca, święto upamiętniające wojenne wyprawy w imię światła.

Kościół Srebrnomarchijski jest odłamem Kościoła Arauleńskiego, który z czasem wykształcił własne rytuały i interpretacje doktrynalne. Choć nadal uznaje pełen kanon ksiąg Światła i Mroku, kładzie większy nacisk na duchową kontemplację i osobiste doświadczenie boskości. Srebrnomarchijczycy wyróżniają się pacyfizmem i dążeniem do wewnętrznej równowagi, co odróżnia ich od bardziej wojowniczej interpretacji Arauleńczyków.

Wiara alasparska w Aglosa jest jedną z najstarszych i najbardziej wpływowych tradycji religijnych w świecie Świętej Trójcy. Aglos jest tu postrzegany przede wszystkim jako bóg porządku, sprawiedliwości i prawa, który przewodzi wiernym w ich codziennym życiu. Alasparczycy skupiają się na doktrynie wywodzącej się głównie z dwóch pierwszych ksiąg Światła i Mroku, które stanowią kanoniczny fundament ich religii. W Alasparze Kościół jest instytucją nadrzędną nad władzą świecką, co oznacza, że pełni zarówno rolę duchową, jak i polityczną. Wpływy alasparskiego kościoła rozciągają się na całe Morze Tysiąca Wysp.

Kościół Alasparski to hierarchiczna i dobrze zorganizowana instytucja, która posiada ogromny wpływ na wszystkie aspekty życia społecznego i politycznego w Alasparze. Jest to jedyny kościół, w którym kapłani mają władzę równą, a czasami przewyższającą władców świeckich. Kościół Alasparski jest znany z organizowania licznych wypraw Drogi Słońca, będących kluczowym elementem ich wiary, mających na celu szerzenie światła Aglosa i zniszczenie wpływów mroku w różnych częściach świata.

Mitologia alasparska koncentruje się głównie na dwóch pierwszych księgach Światła i Mroku, które opisują stworzenie świata, ustanowienie równowagi przez Barahira, oraz odwieczną walkę między Aglosem a Elfrit. Szczególny nacisk kładzie się na historię Jalaala jako pierwszego wybranego przez Aglosa wojownika, który przywraca nadzieję i światłość w czasach największego mroku. Niemniej najważniejszymi księgami dla alasparczyków są Księgi Opisania Światła.

W religii alasparskiej szczególną rolę odgrywa doktryna Twarzy Aglosa, która przedstawia bóstwo w różnych aspektach i obliczach. Każda z twarzy symbolizuje inną cechę boga, od mądrości po gniew, i ma swoje własne święta oraz rytuały. Twarze Aglosa są centralnym elementem alasparskiej teologii, pozwalając wiernym na bardziej osobiste i zróżnicowane doświadczenie boskości.

Droga Słońca to święta wojna, będąca integralną częścią zarówno arauleńskiej, jak i alasparskiej wiary w Aglosa. Jest to nieustający konflikt przeciwko wrogom światła, czy to innym krainom, kultom czy mrocznym siłom Elfrit. Droga Słońca symbolizuje nie tylko fizyczną walkę z ciemnością, ale także duchową ścieżkę, którą każdy wierny musi przejść, aby pozostać wiernym ideałom Aglosa. W Alasparze Drogi Słońca są organizowane regularnie i stanowią jedno z najważniejszych działań kościoła, mających na celu szerzenie wpływów Aglosa. W Araulenie, choć wyprawy te miały miejsce rzadziej, zawsze miały ogromne znaczenie​.

• Droga Słońca na Alaspar
• Wojna Srebrnomarchijsko-Morberska

Czempioni Aglosa to wybrańcy Aglosa, obdarzeni częścią jego boskiej mocy, aby pełnić rolę obrońców ludu i szerzyć jego wolę na ziemi. Czempioni są niezwykle rzadcy, a ich misją jest walka z zagrożeniami, które mogą zniszczyć wiernych Aglosowi. Otrzymują boską moc, która daje im nadludzkie zdolności, jednak dar ten zawsze wiąże się z wielką odpowiedzialnością.

• Guillaume z Veulettes
• Ojciec Gerbrandt
• Paladyni