Srebrnomarchijski Kościół Aglosa

Aglos to bóg światła oraz sprawiedliwości. Jest też patronem wojowników, ognia oraz władzy, zarówno boskiej i świeckiej. Jest jednym z trzech bogów panteonu Świętej Trójcy. Jego odwiecznym wrogiem, jest jego siostra Elfrit - bogini mroku, z którą toczy odwieczną wojnę między światłem i mrokiem. Pomiędzy nimi stoi Barahir, którzy stoi na straży równowagi, pilnując, aby ich konflikt nie zniszczył świata.

Srebrne Marchie oficjalnie zostały zawiązane po zakończeniu Pierwszej Wojny Arauleńskiej. Już na samym początku ogromny problem stanowiły rozmaite kulty Starych Bogów, które były w Araulenie uznawane za herezję. Taki stan rzeczy sprawił, że srebrnomarchijscy wyznawcy Aglosa zaczęli praktykować swoją religię z wieloma naleciałościami z pogańskiego kultu. Po zakończeniu III Wojny Arauleńskiej Arauleński Kościół chciał w tej sprawie podjąć bardzo drastyczne kroki i wypowiedzieć otwartą wojnę Starym Bogom oraz z pomocą specjalnie powołanej Inkwizycji zatrzymać tworzenie się pogańskiego, w ich mniemaniu, odłamu wiary. Dochodzi do Wojny Srebrnomarchijsko-Morberskiej, w której Morberg z poparciem Kościoła atakuje Srebrne Marchie na tle religijnym.

Srebrnomarchijczycy odpowiedzieli w bardzo jasny sposób: postawili ultimatum królowi Ealhmundowi Wielkiemu - jeśli Arauleński Kościół nie uzna oficjalnie ich odłamu religijnego i nie zaniecha swoich planów “zaprowadzania światła” na ich terytoriach, odłączą się od Araulenu, aby utworzyć własne państwo. Wyodrębnienie Srebrnych Marchii jako osobnego królestwa zakończyłoby się Drogą Słońca, która na długi czas pozbawiłaby Araulenu dostępu do zasób tamtejszych kopalni oraz osłabiła pozycję całego Królestwa, co okazałoby się ogromnym utrudnieniem przed nieuchronną wojną z Hazardem. Król, nie zgadzając się z decyzją Kościoła Arauleńskiego, zmusił ich do spełnienia prośby Srebrnomarchijczyków, lecz w zamian zobowiązał ich do całkowitej delegalizacji kultu Starych Bogów oraz walki z nim. Tak powstał Srebrnomarchijski Kościół Aglosa.

Najwyraźniejszą różnicą względem Arauleńskiego Kościoła jest uznanie przez lud oraz władców Srebrnych Marchii części kapłanów Starych Bogów - przede wszystkim Szeptuch oraz Wołchów. Srebrnomarchijski Kościół toleruje ich obecność w hrabstwie, lecz potępia ich, jednocześnie uznając za część srebrnomarchijskiego społeczeństwa. Warto zaznaczyć, że między innymi ten fakt jest kością niezgody wobec dwóch stron kłótni.

Na dobrą sprawę odłam ten wyróżnia się przede wszystkim kilkoma świętami oraz tradycjami, które zaczerpnięte są z kultu Starych Bogów. Pierwszą z owych tradycji są Pierwsze Siewy, które odbywają się wiosną, kiedy rolnicy oficjalnie zaczynają nowy sezon. Wydawana jest huczna biesiada, podczas której krew zwierząt, z których przygotowywane są potrawy, zlewana jest do naczyń, a następnie mieszana z ziołami oraz popiołem z paproci. Taką mieszanką skrapia się pola, a następnie rolnicy modlą się do Aglosa o pobłogosławienie tych pól. Zebranie ziół na mieszankę symbolizuje pracę, a oddanie krwi oznacza podzielenie się “jadłem” z Aglosem na znak szacunku oraz wiary. Sama biesiada ma charakter uczczenia nowego sezonu rolnego.

Inną naleciałością z kultu Starych Bogów jest oddawanie części zbiorów i łowów jako ofiarę dla Aglosa. Kiedyś w zwyczaju było ich palenie, jednak zmieniono ten zwyczaj na taki, w którym Kapłani zbierają dary oddane Aglosowi i w imię braterskiej miłości rozdają je biednym oraz potrzebującym.

Kolejną ogromną kością niezgody Srebrnomarchijskiego i Arauleńskiego Kościoła jest fakt, że część srebrnomarchijczyków składa jeszcze w ofierze zwierzęta, zgodnie z tradycjami Starych Bogów. Kościół Srebrnomarchijski surowo tego zabrania ze względu na to, że jest to oficjalnie uznawane przez religię za herezję, lecz w przypadku składania ofiary zwierzęcych Aglosowi karane jest to jedynie pracami społecznymi na rzecz okolicznej świątyni, podczas których kapłani tłumaczą wyznawcy, dlaczego jest to złe. Jeśli ta sama osoba zostanie złapana na tym procesie drugi raz, jest uznawana za heretyka. Takie ustępstwo jest oczywistym ukłonem w stronę srebrnomarchijskiej kultury jedności oraz rodziny.

Kościół Srebrnomarchijski, tak jak srebrnomarchijskie prawo, traktuje czasem z pobłażliwością wykroczenia, które zostały popełnione dla dobra rodziny sądzonego. Jest to kolejny przykład bardzo wyraźnej różnicy pomiędzy Arauleńskim a Srebrnomarchijskim Kościołem.

Srebrnomarchisjki Kościoł posiada dwa swoje święta, które są zapożyczone z kultu Starych Bogów.

Bardzo ważnym srebrnomarchijskim świętem jest Noc Kupały - święto ognia, wody, słońca i księżyca, urodzaju, płodności, radości i miłości. Święto to, potocznie zwane Przesileniem Letnim, obchodzone jest w czerwcu w najkrótszą noc roku. Lud srebrnomarchijski biesiaduje wtedy i oddaje się cielesnym rozkoszom. Bękarty spłodzone w Noc Kupały otrzymują specjalne nazwisko, Sunbless, które oznacza, że zostali pobłogosławieni przez Aglosa. Sunblessowie są pod opieką swoich lordów. Srebrnomarchijczycy wierzą, że drzemie w nich boska moc - dzieje się tak, ponieważ dzień, w który odbywa się święto, jest najdłuższy i tego dnia Aglos ma największą moc. Tej nocy pali się bagienne ziele oraz wypuszcza lampiony w powietrze - wierzy się, że tej nocy dusza staje się jednością ze światłem, a ono oczyszcza ją z grzechów.

Hangarok to święto potocznie zwane Świętem Nowego Roku. Srebrnomarchijczycy wierzą, że jest to dzień, w którym ciemność przegrała ze światłością. Przez pięć dni przed świętem obowiązuje post - nie je się mięsa, dozwolone są tylko ryby. Kościoły, zakony, miasta oraz wsie składają ofiarę z tegorocznych plonów, aby nakarmić duchy poległych w walce z ciemnością. Na koniec dnia odbywa się Wieczna Warta - ognisko, w którym uczestniczą wszyscy okoliczni mieszkańcy i podczas którego wydawana jest biesiada na część wszystkich poległych w tym roku. Ognisko ma też rozproszyć wszelkie ciemności, aby na początek roku przypomnieć Elfrit, że wyznawcy Aglosa będę walczyć i nigdy się nie poddadzą. Tradycja mówi, że ogniska zawsze musi pilnować jakiś wyznawca - jeśli wszyscy zasną, złe duchy wypaczą ognisko, czego efektem będzie katastrofalny rok. Srebrnomarchijczycy pilnują ogniska do upadłego - zaśnięcie podczas ogniska zanim wstanie nowy dzień jest ogromną hańbą i nie spotyka się z aprobatą społeczną.

Warto zaznaczyć, że wszystkie wymienione organizacje pochodzą oryginalnie z kościoła arauleńskiego oraz kultu Starych Bogów. Członkowie tych organizacji podlegają pod srebrnomarchijski kościół tylko na terenach Ligii Srebrnomarchijskiej.

• Kapłani Słońca

• Zakon Oświeconego Ojca Hazora

• Wołchowie

• Szeptuchy