Starzy Bogowie

Religia Starych Bogów opiera się na przekonaniu o istnieniu dwóch światów: Zemlji, krainy życia, oraz Noci, krainy śmierci. Światy te współistnieją w równowadze, lecz są nieustannie zagrożone przez nadchodzący Kraj Svijeta – dzień, w którym Svanterlag, Śpiący Bóg, przebudzi się, zniszczy dotychczasowy porządek i odmieni losy świata.

Podstawą wierzeń jest cykliczność życia i śmierci, a bogowie Starych Bogów pełnią role strażników tej równowagi. Kuterlog, Pan Śmierci, rządzi Nocią i przyjmuje dusze zmarłych, podczas gdy jego siostra Holka sprawuje pieczę nad narodzinami i płodnością. Ich wieczna rywalizacja znajduje odzwierciedlenie w rytuałach, w których Vuldarowie starają się utrzymać stabilność między tymi dwoma sferami.

Wiara w Starych Bogów jest surowa i nierozerwalnie związana z krwią, poświęceniem oraz honorem. Ofiary – zarówno zwierzęce, jak i ludzkie – stanowią centralny element wielu obrzędów, co sprawiło, że religia ta była przez wieki uważana za brutalną i barbarzyńską. W czasach rządów nekromantów w Tzaracie Vuldarskim kult Starych Bogów przeplótł się z nekromancją, co wzmocniło jego mroczny charakter i powiązanie ze śmiercią.

Współcześnie religia Starych Bogów nadal stanowi istotny element tożsamości Vuldarów, mimo licznych prób jej wyplenienia przez okupacyjne siły Araulenu i Hintervoldu. Nadal pozostaje dominującą wiarą na wschodnich ziemiach Półwyspu Vuldarskiego, gdzie tradycja i przekonanie o nadchodzącym Kraju Svijeta są najmocniejsze.

Svanterlag jest jednym z trzech Pierwotnych. Stał się panem życia oraz śmierci. Stworzył wszystkie żyjące istoty według swoich upodobań. Jednakże odwrócił się od nich, widząc ich niedoskonałość. Władzę nad życiem przekazał córce, Holce, a nad śmiercią synowi, Kuterlogowi. Sam pogrążył się we śnie, nie mogąc dłużej patrzeć na swoje twory.

Według legendy nadejdzie dzień Kraj Svijeta, kiedy Svanterlag obudzi się ze snu i wypowie wojnę swoim tworom, kończąc wszelkie życie na świecie. Istoty żywe starają się zapobiec jego obudzeniu się, składając codziennie ofiary, aby zaspokoić jego potrzeby i utrzymać go we śnie. Svanterlag stworzył ludzi, elfy i krasnoludy, a Ognjen Gnomy. Pozostałe rasy nie zostały stworzone przez Starych Bogów.

Svanterlag jest reinterpretacją bóstwa Oona z panteonu Bogów Śmiertelnego Świata. Tak samo jak Oona jest nadrzędnym stwórcą o ogromnej mocy, od którego zależne są losy świata. Na przestrzeni wieków i pod wpływem brutalnej rzeczywistości Półwyspu Vuldarskiego, stał się jednak dużo mroczniejszą wersją swojego odpowiednika.

Kuterlog, syn Svanterlaga, brat Holki, jest władcą śmierci i zamieszkuje krainę zwaną Noć. W tej ponurej krainie znajduje się Szpiczasty Gród, gdzie Kuterlog uroczyście gości dusze tych, którzy za życia osiągnęli swoje cele. Jednak poza Grodem cała Noć jest ponura, a dusze niegodziwców krążą bez celu.

Zazdrosny rolą, która przypadła jej siostrze, Kuterlog stworzył Margolina, Namiestnika Śmierci, który miał zebrać armię niegodziwców i odebrać Holce to, co kocha. W obawie przed tym Holka zbudowała tamę oddzielającą świat żywych od umarłych. Legenda głosi, że podczas Kraju Svijeta Svanterlag zniszczy tę tamę, wywołując chaos w obu światach.

Kuterlog odgrywa istotną rolę w życiu i śmierci. Rodzice proszą go o długie życie dla dziecka lub szybką śmierć, jeśli matka nie przeszła rytuału Holki. Podczas pogrzebów ciała są palone, co uwalnia dusze, a rodzina modli się, aby dusza trafiła do Szpiczastego Grodza. Niektórzy modlą się do Kuterloga w przypadku choroby lub rannych, prosząc o opiekę nad duszą.

Margolin był niegdyś jedną z najbardziej okrutnych dusz błąkających się po Noci, ale Kuterlog przekształcił ją w Boga Wojny. Jako Namiestnik Śmierci, zachęcał istoty żyjące do honorowej walki o swoje racje, a po śmierci zbierał najbardziej honorowe dusze do swojej świty. Margolin dowodził armią dusz niegodziwców, by walczyć z Holką, ale ta z pomocą tamy uniemożliwiła im wejście do Zemlji. Od tamtego czasu Margolin próbuje zniszczyć tę tamę, lecz bezskutecznie.

W ikonografii przedstawiany jest jako starszy, brodaty mężczyzna, a jego oczy płoną ogniem wojny. Trzyma dwa topory skąpane we krwi wrogów. Ludzie modlą się do niego przed bitwą, a dowódcy organizują modlitwy wojska, ofiarowując w ofierze najpotężniejszego wojownika. Po bitwie dusze wędrują do hali Szpiczastego Grodu, gdzie Margolin organizuje pojedynek między nimi, przyjmując duszę zwycięzcy do swojej świty.

Holka, córka Svanterlaga, jest boginią płodności, życia i rodzin. Przedstawiana jest z trzema białymi gołębiami na głowie, symbolizującymi porządek w rodzinach i pomoc w rozwiązywaniu trudności. Jej wizerunek często znajduje się na obrazach, ścianach i rzeźbach - ma błękitne włosy i zwykle nosi przewiewne, białe tuniki. W jednej ręce trzyma dziecko, a w drugiej chleb.

Była bardzo skromna i nie chciała konfliktów z bratem, Kuterlogiem. Pomimo jej starań wojna była nieunikniona, co zmusiło ją do zbudowania tamy oddzielającą świat żywych od zmarłych, obawiając się, że Kuterlog zniszczy ją lub że Svanterlag obudzi się ze snu. Wiedząc, że tama nie zapewni wiecznego pokoju wybrała najszlachetniejszego człowieka spośród szlachetnych, który stał się Bogiem i obrońcą życia.

Radomir, po przeprowadzeniu rytuału namaszczenia przez boginię życia, przekształcił się w Obrońcę. Jego ciało otrzymało olśniewającą zbroję i miecz większy od niego samego, a jego oczy zaczęły świecić błękitnym blaskiem. Na jego hełmie wygrawerowane zostały trzy białe gołębie, symbole wyboru przez Holkę i drogi, którą przeszedł w rytuale stając się bogiem.

Modlą się do niego rycerze, oficerowie i giermkowie, którzy, choć nie są wojownikami, posiadają szlachetne serca i chcą bronić ojczyzny, rodziny i bliskich. Jego przysłowie, "Cel wojny może być sprawiedliwy, ale środki nigdy", przypomina im o etyce wojennej i wartościach, które powinni reprezentować.

W przyszłości Radomir ma być tarczą istot żywych, gdy Svanterlag obudzi się ze snu, a tama zostanie zniszczona. Legenda głosi, że polegnie w dniu Kraju Svijeta, pokonany w pojedynku przez Kuterloga, po tym jak pokona Margolina w bitwie między żywymi a umarłymi.

Radomir jest bardzo podobny do Velizara - jednego z Bogów Śmiertelnego Świata, który należy do najpopularniejszych w panteonie. Prawdopodobnie jest on pozostałością z naleciałości z tej religii, która utkwiła wyjątkowo mocno w pamięci wiernych i znalazła nowe miejsce wśród Starych Bogów.

Zvonka, drugi z Bogów Pierwotnych, jest personifikacją Natury i Żywiołów. Jest patronką rolnictwa i rolników, którzy zgodnie z zasadami natury uprawiają plony i korzystają z darów, jakie bogini sprowadza do Zemlji. Jej postać często jest utożsamiana z kwiatami, które symbolizują piękno i siłę życia.

W przeciwieństwie do Svanterlaga, Zvonka dostrzega w istotach żywych potencjał i wierzy, że potrzebują one jedynie nauki, aby korzystać ze świata w harmonii. Pomagała ludziom i innym istotom poprzez naukę magii, rolnictwa i polowania. Jest pod ogromnym wrażeniem dokonań Holki i bezgranicznie ją wspiera.

Zvonka romantycznie kocha się w Kuterlogu, jednak ich przynależność do dwóch różnych światów uniemożliwia im bycie razem, co nie przeszkodziło im mieć wspólne dziecko - Ognjena. Według legendy, w czasie Kraju Svijeta Zvonka zabije ukochanego, aby w końcu sama zostać pożartą przez Svanterlaga.

Kadar, trzeci z Bogów Pierwotnych, jest postacią wyjątkowo enigmatyczną. Jest patronem wiedzy tajemnej, ale także oszustw i złodziejstwa. Pod różnymi przebraniami podróżuje po Zemlji i Noci, angażując się w różne zakłady i wygrywając zawsze dzięki swojej sprytnej manipulacji.

Jego działania często mają charakter zaskakujący i podstępny. W przeszłości udało mu się nawet wygrać podstępem zakład z Margolinem, który w ramach przegranej musiał ujawnić mu ukrytą drogę do Szpiczastego Grodu. Wykorzystując tę wiedzę, Kadar pod różnymi postaciami podburzał Kuterloga do konfliktu z siostrą. Jego manipulacje przyczyniły się do wielu ważnych wydarzeń w historii Zemlji i Noci.

Ognjen, syn Zvonki i Kuterloga, był owocem tajemniczego związku między Boginią Natury a Panem Śmierci. Zvonka zawsze ukrywała prawdę o jego ojcostwie, obawiając się konsekwencji i chcąc uchronić syna przed rozczarowaniem oraz potencjalnym zagrożeniem ze strony Radomira. Jednakże Ognjen odziedziczył po obu rodzicach niezwykłe moce i zdolności.

Mimo że urodził się niski, Ognjen wykorzystał swoje zdolności do tworzenia, aby stworzyć nowe istoty - Gnomy, które były do niego podobne. Nauczył ich rzemiosła i wspólnie z nimi wznosili imponujące budowle. Jego pracowitość i talent zostały docenione przez społeczność, która zaczęła oddawać mu cześć jako bogu rzemieślników i ciężko pracujących.

Gdy pojawiło się zagrożenie ze strony Kuterloga, Holka poprosiła Ognjena o stworzenie tamy, która miała powstrzymać istoty Noci przed wtargnięciem do świata żywych.

Podczas Kraju Svijeta, Svanterlag ujawnia Ognjenowi prawdę o jego ojcu, co wywoła burzę emocji w sercu boga. W przypływie gniewu i żalu zniszczy tamę, co doprowadzi do wybuchu wojny między światem żywych a martwych. Śmierć rodziców Ognjena pogrąży go w nieopisanym smutku i rozpaczy, a jego serce pęknie na pół. Z żalu i cierpienia zamieni się w kamień, stając się jednym z symboli tragedii Kraju Svijeta.

Kraj Svijeta to mityczne wydarzenie w świecie Starych Bogów, które odnosi się do czasu, gdy Svanterlag, Śpiący Bóg, przebudzi się ze snu i zmieni bieg historii Zemlji, czyli świata, w którym żyją istoty żywe.

Legenda głosi, że Kraj Svijeta nadejdzie w momencie, gdy Svanterlag wyjdzie ze snu, by ocenić swoje stworzenia i zadecydować o ich losach. Według przekazu ludowego, w dniu Kraj Svijeta Svanterlag wyzwoli chaos i unicestwi wszelkie życie na Zemlji, co oznaczać będzie koniec świata, takiego jakiego znają jego mieszkańcy.

W trakcie Kraju Svijeta ludzie i istoty żywe będą starać się przetrwać lub przeciwdziałać nieuniknionemu końcowi. Dla wielu wiernych Svanterlagowi jest to czas modlitw i ofiar, w których próbują przekonać boga do oszczędzenia ich lub ich bliskich. Niektórzy wierzą, że Kraj Svijeta może być odroczony lub złagodzony poprzez zbiorową akcję lub pokutę za grzechy.

To wydarzenie jest pełne dramatycznych opowieści, mitycznych symboli i emocji. Wielu wierzy, że losy całego świata zależą od decyzji Svanterlaga podczas Kraju Svijeta, co czyni tę legendę jednym z najważniejszych mitów w kulturze Vuldarów.

Religia Starych Bogów przez wiele lat była uznawana przez wyznawców innych amarantiańskich religii za herezję ze względu na mnogość praktyk religijnych, które uchodzą za barbarzyńskie, a czasami nieludzkie - wliczając w to krwawe ofiary ze zwierząt oraz ludzi. Największym przeciwnikiem Starych Bogów byli wyznawcy Aglosa, którzy ogłosili przeciwko nim Drogę Słońca w czasie III Wojny Arauleńskiej. Wyznawanie Kuterloga lub Margolina było bardzo popularne za czasów rządów nekromantów w Tzaracie Vuldarskim.

Dopiero po wielu latach religia zyskała częściową akceptację, chociaż w wielu miejscach nadal uchodzi za herezję lub powód niechęci.

Szeptuchy stanowią ważny element kultu Starych Bogów, pełniąc rolę pośredników między ludźmi a boską mocą. Ich tajemnicze umiejętności oraz niezwykłe zdolności magiczne budzą szacunek i respekt w społecznościach, w których działają. Jednakże ich praktyki są często otoczone kontrowersjami i tajemnicą, co buduje ich reputację jako postaci niebezpiecznych i potężnych.

Szeptuchy nie tylko oferują pomoc w rozwiązywaniu problemów ludzi, ale również wymagają odpowiedniej zapłaty za swoje usługi. Cena, którą wyznaczają, jest proporcjonalna do trudności problemu i musi być uregulowana, aby uniknąć konsekwencji związanych z niezaspokojeniem żądania Szeptuchy. Istnieje jednak pewne ryzyko, które towarzyszy odwiedzinom u Szeptuchy, a to, co się daje w zamian, może również zostać odebrane, jeśli umowa nie zostanie spełniona.

Jednym z najbardziej kontrowersyjnych aspektów praktyk Szeptuch jest prośba o pierwszą córkę w zamian za udzieloną pomoc. To niezwykłe żądanie, które może wydawać się krzywdzące i moralnie wątpliwe, budzi wiele pytań i wątpliwości. Jednak uczennice wybierane spośród tych dziewcząt mają szansę na zdobycie potężnych zdolności magicznych i kontynuację dziedzictwa Szeptuchy, co przyciąga wiele osób gotowych poddać się takiemu wymogowi.

Proces wyboru następczyni Szeptuchy jest otoczony tajemnicą, co sprawia, że jest to jeszcze bardziej enigmatyczne i fascynujące dla społeczności. Brak jasnych informacji na ten temat buduje atmosferę tajemnicy i magii wokół praktyk Szeptuch, co dodatkowo wzmacnia ich pozycję jako postaci zasługujących na szacunek i cześć w społeczności.

Wołchowie różnią się od Szeptuch w jednym znaczącym aspekcie: władają oni wyjątkowym rodzajem magii, który umożliwia im zaglądanie w przyszłość. Przepowiednie, jakie otrzymują, są jednak często niejasne i mylące, dlatego potrzebują one pomocy kobiety, która została wyszkolona przez Szeptuchę, aby móc trafniej przewidywać przyszłość. Zazwyczaj są to młode dziewczyny, które także posiadają dar jasnowidzenia. Wołch odbywa stosunek seksualny ze swoją kobietą, podczas którego oboje doświadczają wizji, które są znacznie bardziej wyraźne i dokładne.

Każdy Wołch musi znaleźć swoją przeznaczoną kobietę - kiedy udaje się do Szeptuchy, ta przedstawia mu wszystkie dziewczęta, a następnie musi nadejść moment, kiedy jedna z nich musi uznać Wołcha za swego partnera. Zdarza się, że Wołch odchodzi od Szeptuchy z pustymi rękami. Kapłani ci nie szkolą swoich następców, gdyż wybieraniem Wołchów zajmują się sami bogowie. Aby poznać ich wyrok przy narodzinach dziecka, odprawiany jest obrzęd mający na celu przewidzenie przeznaczenia dziecka. Wtedy modli się do Holki oraz składa specjalne ofiary przygotowane przez rodziców dziecka. Wtedy to, w wizji jednego z kapłanów, ukazuje się znak obwieszczający, że to dziecko należy do bogów i będzie w przyszłości Wołchem.

Wołchowie często pełnią służbę na dworach szlacheckich. Co ciekawe, Wołchowie są częścią Srebrnomarchijskiego odłamu wiary w Aglosa jako element zapożyczony z religii Starych Bogów.

Noc Kupały w religii Starych Bogów jest jednym z najważniejszych i najbardziej uroczystych świąt obchodzonych przez wyznawców tej wiary. To święto obchodzone jest zazwyczaj na przełomie Junis i Jullah, w czasie letniego przesilenia, kiedy noc jest najkrótsza, a dzień najdłuższy. Noc Kupały jest czasem pełnym magii, radości oraz obrzędów mających na celu przyciągnięcie obfitości, ochrony i płodności.

Podczas Nocy Kupały, ludność zwykle zbiera się na polach, w lesie lub nad rzeką, gdzie przygotowuje wielkie ogniska. Ogniska te mają symbolizować siłę Słońca, które w tym dniu osiąga swoje szczytowe ciepło i siłę. Ludzie tańczą wokół ogniska, śpiewają pieśni, a czasem wykonują obrzędy o charakterze magicznym.

Jednak dla obcych spoza kręgu kulturowego, święto to może wyglądać bardziej jak orgia niż obrządki. Ludzie uprawiają seks na potęgę, dosłownie każdy z każdym, co jest integralną częścią rytuału. Wierzono, że akty miłosne podczas Nocy Kupały mają szczególną moc, przynoszącą płodność, szczęście i ochronę przed złem.

Ważnym aspektem obchodów Nocy Kupały jest również skakanie przez ogień. Wierzono, że przechodzenie przez płomienie zapewni oczyszczenie z grzechów, ochronę przed złymi duchami oraz przyniesie szczęście w nadchodzącym roku. Większość osób wierzyła, że odwaga i determinacja w skakaniu przez ogień przyczyniają się także do siły i zdrowia w przyszłości.

Oprócz tego, podczas Nocy Kupały odbywają się różnego rodzaju obrzędy wróżebne, mające przewidzieć przyszłość, szczególnie w kwestiach miłosnych. Ludzie także wspólnie spożywają posiłki przygotowane z plonów rolnych, aby podziękować bogom za obfitość.

Noc Kupały w religii Starych Bogów jest więc czasem radości, wspólnoty oraz kontaktu z naturą i siłami nadprzyrodzonymi, mającymi wpływ na ludzkie życie i losy, choć dla obcych może jawić się jako wyrazista orgia seksualna.

Hangarok to jedno z najważniejszych świąt obchodzonych w kulcie Starych Bogów. To uroczystość, która symbolizuje nowy rok oraz nadchodzące zmiany. Święto to jest okazją do świętowania, wspólnego biesiadowania i refleksji nad mijającym rokiem, a także przyszłymi wyzwaniami.

Podczas Hangaroku ludność zbiera się na wielkich biesiadach organizowanych na polach lub w wielkich salach, bogato nakrytych stołach. Spożywane są wykwintne posiłki, a kielichy wina krążą wesoło między uczestnikami. Muzyka, taniec i śpiew tworzą radosną atmosferę, w której ludzie cieszą się z nowych początków i nadziei na przyszłość.

Jednak zwieńczeniem Hangaroku jest grupowa kołysanka, która ma głębokie znaczenie symboliczne. W trakcie tego symbolicznego obrzędu wszyscy uczestnicy spotkania zatrzymują się na chwilę z biesiadowaniem, by stanąć w okręgu i zacząć wspólnie śpiewać kołysankę. Ta kołysanka ma przypominać o przyszłym dniu, który według legendy oznaczać będzie Kraj Svijeta, czyli dzień, w którym Svanterlag obudzi się ze snu, a świat dobiegnie końca. Jest to moment refleksji nad nietrwałością życia i przypomnienie o potrzebie zachowania pokory wobec sił nadprzyrodzonych.

Hangarok jest więc nie tylko okazją do radości i świętowania nowego roku, ale również czasem głębszej refleksji nad przemijaniem i znaczeniem życia w kontekście mitycznych wierzeń Starych Bogów.

Święto Boskiego Narodzenia, obchodzone w środku Jullah, jest jednym z najważniejszych świąt w kulturze vuldarskiej. To dzień, w którym według legendy narodził się Radomir Obrońca, bóg stworzony przez boginię Holkę w celu ocalenia ludzkości podczas nadchodzącego Kraju Svijeta.

Obchody rozpoczynają się zazwyczaj od uroczystej ceremonii w świątyniach poświęconych Starym Bogom, gdzie kapłani i wierni modlą się i składają ofiary dla bogów, dziękując za dar życia i nadzieję na przyszłość. Następnie odbywają się uroczyste procesje, w których ludzie śpiewają hymny ku czci Radomira oraz innych bogów.

Podczas tego święta społeczności zwykle organizują wspólne ucztowanie i biesiadowanie, na którym podawane są wykwintne potrawy i napoje. To czas, gdy rodziny zbierają się razem, aby celebrować narodziny Radomira i wspólnie cieszyć się z obecności swoich bliskich.

W niektórych regionach Boskiego Narodzenia to również czas wyjątkowych widowisk teatralnych, tańców i przedstawień, które opowiadają historie związane z życiem Radomira i jego bohaterskimi czynami.

Ogólnie rzecz biorąc, Boskie Narodzenie jest dniem radości, nadziei i wspólnoty, gdy ludzie celebrują narodziny Obrońcy i wierzą, że jego przybycie przynosi im nadzieję na lepszą przyszłość i ochronę przed nadchodzącym Kraj Svijeta.

• Starzy Bogowie inspirowani są bogami słowiańskimi;

• Boskie Narodzenie inspirowane jest bożym narodzeniem.