Mitologia Amarantiańska

Na początku istniała tylko Próżnia. Próżnia nie miała początku, ani końca i nie dało się jej przebyć w całości. Wypełniona była ona wszelkiego rodzaju materią, która unosiła się i wirowała bez celu. W Próżni żyli bogowie. Ishatar był z nich najmądrzejszy, Kespion najbardziej spostrzegawczy, a Goddejka miała największe umiłowanie do stworzenia.

Kespion podróżował po Próżni, szukając jej końca i początku, i starając się zrozumieć prawa nią rządzące - Próżnia dostrzegła jego przenikliwość i dała mu cząstkę materii, aby nosił ją w sobie, i aby nie ograniczały go prawa, które rządzą wszystkim innym.

Goddejka oddała się szukaniu i gromadzeniu najpiękniejszych i najcenniejszych fragmentów materii, z których utworzyła Skarbiec - Próżnia dostrzegła jej zamiłowanie do piękna i dała jej Pierwszą Gwiazdę, aby stała się cudownym światłem w jej Skarbcu, który nie przypomina niczego, co istnieje.

Ishatar poświęcił się kontemplowaniu Próżni, próbując zrozumieć jej cel oraz to, co ze sobą niesie - Próżnia dostrzegła jego mądrość i dała mu swoje serce przepełnione niezwykłą mocą, aby mógł z nim uczynić to, co uzna za słuszne.

Kespion i Goddejka niezwykle cenili dary otrzymane od Próżni. Kespion zaczął testować swoje ograniczenia, przemieniając zarówno materię, jak i siebie samego. Goddejka natomiast zachwycała się nad Pierwszą Gwiazdą, która była jedynym światłem w całej Próżni.

Ishatar długo zastanawiał się, co uczynić ze swoim darem. Chociaż był wdzięczny Próżni, to dostrzegał jej niedoskonałość. Wirująca materia była wszystkim i jednocześnie niczym. Ishatar zdecydował się więc, że wykorzysta serce Próżni do nadania jej nowego kształtu. Wykorzystując najczystsze fragmenty materii, jakie udało mu się znaleźć, ulepił Golema, w którym umieścił serce Próżni. Następnie nakazał Golemowi, aby ten stworzył coś z niczego i przekształcił materię wirującą bez celu tak, aby takowy jej nadać.

Golem zaczął więc gromadzić przeróżną materię ze wszystkim zakątków Próżni. Na prośbę Ishatara pomagał mu Kespion, który był bardzo ciekawy tego, co Golemowi uda się stworzyć. Kiedy Golem zgromadził dosyć materii, ulepił z niej świat. Świat był jednak ciemny i pusty, i nie mogło istnieć na nim życie. Golem zasmucił się wielce, jednak nie zamierzał porzucić zadania, które dał mu Ishatar. Aby ożywić świat, włamał się do Skarbca Goddejki i wykradł z niego Pierwszą Gwiazdę. Światło Pierwszej Gwiazdy przyniosło na świat życie, a materia, z której był stworzony, zaczęła wirować w harmonii - tak narodziły się z niej wszystkie żywe istoty.

Kiedy Goddejka odkryła kradzież Pierwszej Gwiazdy, uniosła się gniewem. Pragnęła, aby na powrót rozświetlała ona jej Skarbiec i nie obchodził jej projekt Ishatara. Kiedy Golem dowiedział się, że bogini pragnie odebrać światu życie, owinął się wokół Pierwszej Gwiazdy, tworząc pierwsze pasmo górskie, które ukryło ją przed wzrokiem Goddejki. Zanim jednak to zrobił, oddzielił jej kawałek i rzucił go na niebo, aby jej światło rozświetłao świat zarówno od środka, jak i na zewnątrz - w ten sposób powstały słońce, księżyce i gwiazdy na niebie. Choć bogini usilnie jej szukała, nie mogła jej znaleźć. Kazała Kespionowi odszukać jej dar, jednak bogu podobał się świat zbudowany przez Golema i pragnął, aby takim pozostał. Goddejka, bezsilna wobec utraty Pierwszej Gwiazdy, zapałała nienawiścią do obydwu bogów i zamknęła się w swoim Skarbcu, aby rozpaczać nad utratą daru Próżni.

Świat rozrastał się i kwitł dalej, a zarówno Ishatar, jak i Kespion zamieszkali w nim, aby podziwiać wspaniałe dzieło Golema. Kespion pokochał niezjednaną naturę, podczas gdy Ishatarowi bliżej było do zamieszkujących świat istot rozumnych. Pomagał im więc rosnąć w siłę, dając im wiedzę o uprawianiu roli, hodowli bydła i budowaniu miast. Nauczył ich, jak rozniecać ogień, aby się ogrzać i przyrządzać sycące jedzenie, a także jak tworzyć dla siebie odzienie i broń, która ochroni ich przed dzikimi zwierzętami. Z płomieni pierwszego ognia narodziła się boska córka Ishatara, Linka, która oddała się pomaganiu wszystkiemu, co żyje. Kespion, któremu bardzo podobały się działania Ishatara, nauczył istoty rozumne, jak rozróżniać jadalne i trujące dary lasu, a także jak polować, ale i jak oswajać zwierzęta.

W międzyczasie Goddejka, która pozostała sama w Próżni, rozpaczała nad utratą Pierwszej Gwiazdy. Jej łzy kapały na świat, a było ich tak dużo, że utworzyły one rzekę, która przepływa cały Amarant. Z tęsknoty i pragnienia Goddejki zrodziła się bogini rzeki, Midra, od której imienia nazwano rzekę - Midr.

Nocą w wodach Midru odbijało się światło księżyców, a z ich odbicia narodził się bóg Luni, bliźniak Midry. Luni był odbiciem Midry, stanowiąc jej całkowite przeciwieństwo i darząc delikatną, niewinną miłością całe stworzenie.

W końcu Goddejka miała dość samotności i również ona przybyła na świat, którego, pomimo swojej złości, była ciekawa. Świat Ishatara pełen był piękna - zdecydowała więc, że należy jej się ono, jako że świat powstał dzięki jej Pierwszej Gwieździe. Swoje spojrzenie zwróciła ku królestwom istot rozumnych, które do tego czasu zdążyły już urosnąć w siłę. Wciąż będąc wściekłą na Ishatara i pragnąć zmusić go do zwrócenia jej Pierwszej Gwiazdy, Goddejka zaczęła poprzez sny szeptać do uszu władców, budząc w nich ambicję do poszerzania swojej władzy. Z szeptów Goddejki zrodziły się Wiary - boginie snów i proroctw. Władcy, kuszeni podszeptami Goddejki, zaczęli toczyć ze sobą wojny, aby zająć królestwa swoich rywali.

Ishatar widząc to, kazał Goddejce przestać, jednak ta odmówiła, żądając zwrócenia Pierwszej Gwiazdy. Ishatar nie zamierzał jednak ulegać szantażowi - zażądał od istot rozumnych, którym dał wszystko, aby zaprzestali walki, jednak manipulacje Goddejki sprawiały, że oddalali się oni od Ishatara.

Kespion próbował zatrzymać konflikt, jednak nie był ani tak silny jak Ishatar, ani tak złotousty jak Goddejka. Wiedząc to, wykorzystał swój dar otrzymany od Próżni, aby z gniewu Ishatara i Goddejki oraz swojego opanowania stworzyć nowego boga - Kespiona nie obowiązywały bowiem prawa Próżni. W ten sposób narodził się Bojmir, który był silny jak Ishatar i przekonujący niczym Goddejka. Stanął on między bogami i stał się mediatorem w ich konflikcie. Ishatar, który widział, ile zła na świat sprowadza ta zwada, zgodził się na zawarcie pokoju, jednak Goddejka chciała czegoś w zamian. Skoro nie mogła odzyskać Pierwszej Gwiazdy, to chciała czegoś nowego. Powiedziała Bojmirowi, że zaprzestanie swoich działań, jeśli ten uda się do Próżni i przyniesie jej nowy dar. Goddejka, która otrzymała już Pierwszą Gwiazdę, nie mogła liczyć na nic więcej, jednak Bojmir nie otrzymał jeszcze swojego daru Próżni.

Bojmir zgodził się i udał się przed oblicze Próżni. Próżnia poznała się na jego celu oraz intencjach - choć dar był przeznaczony dla Goddejki, to Próżnia dostrzegła czystość jego intencji oraz głębokie pragnienie pokoju, dlatego dała mu Iskrę, która była zarzewiem mocy Próżni. Powiedziała, że dar ten zadowoli Goddejkę, jednak nie będzie mogła go zatrzymać. Tak też się stało. Kiedy tylko Goddejka dotknęła Iskry, ta rozpadła się, a z jej wnętrza narodziła się bogini magii, Dara. Goddejka otrzymała więc córkę oraz moc, jako że Iskra stała się początkiem magii na świecie. Ukontentowało to boginię, która przestała wchodzić Ishatarowi w drogę i skupiła się na poszerzaniu swojej władzy nad światem, stając się patronką tych, którzy jej pragną.

Bogowie zaczęli działać na świecie, a Próżnia stała się pusta jak nigdy. Zachowanie Goddejki bardzo ją zasmuciło i zrozumiała, że świat zmienił jej dzieci, które nie są już takie jak wtedy, kiedy mieszkały w Próżni. Próżnia ze smutku i samotności zrodziła więc swoje ostatnie dziecko, w którym zaszyła to samo światło, które umieściła w Pierwszej Gwieździe. Tak narodził się bóg Blavek, który został jedynym towarzyszem Próżni. Blavek podzielał smutek Próżni, dlatego oddzielił ją od świata Ishatara tak, że żadna żywa istota, łącznie z innymi bogami, nie mogła już postawić swojej stopy w Próżni. Blavek otworzył również Skarbiec, na powrót wypełniając go światłem, jednak odebrał Goddejce prawa do niego. Kiedy Blavek odciął świat od Próżni, sprowadził na świat śmierć, jako że całe życie pochodziło od Próżni i musiało do niej powrócić. Blavek stał się więc przewodnikiem dla umarłych, wpuszczając ich do Próżni. Dobrych wpuszczał do Skarbca, gdzie czekała ich wieczność wśród piękna i szczęścia. Złych natomiast pozostawiał na zewnątrz, skazując się na wieczne błąkanie się po Próżni wśród ciemności i żalu.

Także pozostali bogowie, odcięci od Próżni, utracili swoją wieczność. Pewnego dnia nadejdzie więc również ich koniec, a wraz z Ishatarem skończy się świat. Wtedy Blavek osądzi również bogów i zdecyduje, czy Próżnia przyjmie ich z powrotem, czy czeka ich nicość.

• Choć Kespion często przedstawiany jest jako groźny i humorzasty, to jest najrozważniejszym z pierwotnej trójki bogów;

• Dara jest uważana za córkę Goddejki i Bojmira, pomimo że nie narodziła się bezpośrednio z nich;

• Linka to dobra i łaskawa bogini - ci, którzy rozgniewali Ishatara, często szukają jego przebaczenia właśnie poprzez jego córkę;

• Kamienni Ludzie to właśnie Golema uznają na stworzyciela świata, odbierając ten tytuł Ishatarowi i uznając go za największego z bogów.