Hazardzcy Bogowie

Choć hazardzki panteon składa się z kilkorga bogów, to najważniejszą spośród nich jest zdecydowanie Sandarel. Sandarel była pierwszą z bogów. Narodziła się z ciemności jako pierwszy promień życia i w ten sposób dała początek całemu światu. Wszystkie żywe istoty to dzieci Sandarel. Sandarel jako pierwszym dała życie pozostałym bogom, którzy są jej pierwotnymi dziećmi. Przez to, że Sandarel narodzona jest z ciemności, każde z jej dzieci okazało się okrutnym potworem o niezwykłej sile. Choć Sandarel kochała swoje dzieci, to wiedziała, że nie może pozwolić, aby wszystkie istoty na świecie rodziły się jako monstra.

Sandarel zeszła na świat, który stworzyła i odnalazła Drzewo Świtu, które narodziło się z iskry towarzyszącej jej narodzinom. Drzewo to przeznaczone być miało dla jej dzieci, aby napełniać je światłem i siłą, jednak żadne z nich nie było wstanie skosztować błogosławionego owocu ze względu na swoją naturę - światłość drzewa zabiłaby bowiem potwornych bogów. Sandarel skosztowała więc sama owocu z Drzewa Świtu - każdy kolejny kęs sprawiał jej ogromny ból i coraz mocniej wiązał jej duchową, świetlistą formę ze światem, który ta stworzyła. Sandarel zjadła sześć owoców - po jednym za każdego potwora, którego zrodziła. Drzewo Świtu oczyściło część ciemności, która w niej tkwiła, sprawiając, że od tej pory dzieci zrodzone przez Sandarel nie będę już monstrami. Miało to jednak swoje konsekwencje - Sandarel została związana ze światem, a jej duch zamknięty w fizycznej formie, która od tej pory miała płacić za każde nowe życie. Drzewo Świtu natomiast wypełniło się ciemnością Sandarel, stając się naczyniem przerażającej, mrocznej mocy i od tej pory nosi miano Drzewa Zmierzchu. Wieszczka przepowiedziała, że kto skosztuje jego owocu, pozna piękne przekleństwo.

Sandarel nazywana jest Matką Nieba i Ziemi. Jest pierwszą z bogów, od których powstało całe życie. Pierwotnie Sandarel była mistyczną istotą stworzoną z czystego światła i kłębiącego się w nim mroku. Po skosztowaniu owoców z Drzewa Świtu zyskała jednak cielesną powłokę, która zamknęła jej świetlistego ducha, wiążąc go ze światem. Z tego powodu całe życie na świecie czerpie z Sandarel - każda żywa istota rodzi się z jej krwi. Z tego powodu za każdym razem, kiedy na świecie powstaje nowe życie, ciało Sandarel słabnie, co ostatecznie doprowadza do jego śmierci. Wraz ze śmiercią Sandarel świat słabnie i nadchodzi zima - jest to czas, kiedy jej świetlisty duch schodzi do Podziemi, aby tam pożywić się duszami istot, które zmarły w czasie, kiedy Sandarel kroczyła po świecie. Dusze zmarłych dają Sandarel siły, które pozwalają jej odbudować ciało i odrodzić się - wtedy też nadchodzi wiosna, która przynosi nowe życie na świat. Z tego powodu Hazardczycy dbają o to, aby przez cały rok dostarczyć Sandarel jak najwięcej istnień, aby mogła powstać w pełni sił.

Hazardczycy wierzą, że kiedy Sandarel kroczy po świecie, napełnia go siłą. Pogoda sprzyja, a życie kwitnie. Wtedy to jest dobry czas na łupieżcze wyprawy, uprawę roli oraz rozbudowę miast i osad. Zima natomiast jest czasem pecha. Pod nieobecność Sandarel życie słabnie, a świat spowija się w mroku. Na świat wychodzą wtedy Bogowie Podziemia, których nie trzyma już na uwięzi obecność matki - biada każdemu, kto natknie się na jednego z nich. Zimą Hazardczycy nie organizują rajdów i zostają w osadach z rudzianami, aby zadbać o swoich i przetrwać do ponownych narodzin bogini.

Sandarel, jako stworzycielka świata, jest boginią zarówno życia, jak i śmierci. Jako matka życia pozwala naturze kwitnąć, zapewniając owocne plony, a także opiekuje się nowo narodzonymi i chorymi. Jako pierwsza z bogów jest także boginią władzy i to do niej zwracają się hazardzcy przywódcy.

Sandarel, zanim skosztowała owocu z Drzewa Świtu, miała szóstkę dzieci. Przez ciemność kłębiącą się w Sandarel narodziły się one jako potwory, jednak nieskrępowana światłość Sandarel uczyniła ich niezwykle potężnymi, dając im boską moc. Mroczna natura pierwszych dzieci Sandarel nie pozwalała im jednak współistnieć z resztą jej potomstwa - sprowadzały one zniszczenie i śmierć wszędzie, gdzie poszły. Choć Sandarel pękało serce, to zesłała swoje boskie dzieci do Podziemia i zapieczętowała przejście. W ten sposób żadne z nich nie mogło już niszczyć świata. Choć ich fizyczne formy są odcięte od świata na powierzchni, to Bogowie Podziemia nauczyli się oddzielać ducha od swojego ciała i w ten sposób mogą kroczyć po świecie w niematerialnej formie. Nie mają bezpośredniego kontaktu ze światem, jednak mogą na niego wpływać poprzez swoich wyznawców, z którymi często spajają się całkowicie lub w części, dzieląc się swoja mocą.

Thalrog jest bogiem o nienasyconym apetycie, jednak jego pokarm stanowią dusze. Pragnie on ich mrocznej, cuchnącej śmiercią esencji. Thalrog ma swoje leże u bram Podziemia, gdzie czyha na nadchodzące dusze, które pożera - z tego powodu jest on zagrożeniem dla wiecznego cyklu Sandarel. Thalroga można jednak oszukać, składając mu krwawe ofiary - zapach posoki miesza mu się bowiem z zapachem dusz i chłepcze ją równie chętnie. Hazardczycy często składają mu ofiary ze zwierząt, a raz do roku, w równonoc jesienną, obchodzą Święto Paszczy - w jego trakcie składają Thalrogowi ofiary z ludzi, aby u uśpić boga u kresu wędrówki Sandarel. W Święto Paszczy składa się w ofierze pięcioro jeńców i pięcioro ochotników - ci pierwsi dostarczają Thalrogowi krwi przesiąkniętej strachem, podczas gdy ci drudzy takiej przesiąkniętej odwagą. Poza ofiarami Hazardczycy nie modlą się do Thalroga, nie chcąc zwracać uwagi nienasyconego boga - kontaktami z nim zajmują się jedynie specjalnie wyszkoleni Kapłani Paszczy.

Brothra to najpopularniejszy, zaraz po Sandarel, hazardzki bóg. Kiedy Bogowie Podziemi chodzili jeszcze po świecie, wszyscy skupiali się na bezmyślnym sianiu śmierci poza Brothrą, który w zniszczeniu odnalazł sens. To właśnie on jako pierwszy zorganizował rajd, nie tylko zabijając, ale również łupiąc miejsca, w które się zapuścił. Brothra jest patronem wojowników - Hazardczycy wierzą, że w szale bitwy Brothra prowadzi ich ostrza i chroni ich od haniebnej śmierci. Brothra przychylnie patrzy tylko na odważnych, a tchórze są przez niego wyklinani i obarczani nieszczęściem. To właśnie dlatego Hazardczycy nigdy nie cofają się przed wyzwaniem i nie uciekają od walki. Z tego samego powodu broń jest dla Hazardczyka świętością - wojownik, który utraci swoje ostrze, wpada w niełaskę Borthry.

Przed każdym rajdem łupieżcy składają Brothrze ofiary z drapieżnych zwierząt i malują na twarzach jego symbole - ma to zapewnić pomyślny rajd.

Khythor to najgwałtowniejszy z bogów. W jego ciele znajdują się niezliczone dusze, których wirowanie stale napełnia go gniewem. Ze względu na to, że Khythor ma wiele duchowych postaci, może pojawiać się w wielu miejscach na raz - każdy taki duch ma w sobie część siły Khythora. Hazardczycy wierzą, że jeden z duchów Khythora może wejść w wojownika, aby napełnić go siłą i żądzą mordu - wojownik taki nie zważa na odniesione rany i walczy jak natchniony. Siła wojownika zależna jest jednak od jego wewnętrznego gniewu - im brutalniejszy jest wojownik, tym silniej wzmocni go Khythor. Najsławniejszymi wyznawcami Khythora są Berserkerzy.

Yghris jest boginią magii i arkan tajemnych - wyznają ją głównie hazardzcy magowie, a jej kapłani znają zwykle tajemne techniki magiczne. Yghris jako jedyna nie zrodziła się z ciała Sandarel, a z jej ducha, dlatego też zimą, kiedy całe życie słabnie, magia nadal pozostaje potężna. Z tego samego powodu Yghris nie posiada również fizycznej postaci. Sandarel, aby powstrzymać swoją córkę, musiała uwiązać ją wśród korzeni Drzewa Zmierzchu, które nie pozwala jej opuścić więzienia. Wierzy się, że obecność Yghris zwiększa straszliwą moc drzewa, napełniając tego, kto zje owoce z niego mroczną magią.

Dzięki przywiązaniu do Drzewa Zmierzchu Yghris jest połączona ze światem w podobny sposób co Sandarel - połączenie to ma jednak mniejszą siłę. Kiedy jednak rodzi się nowe życie, Yghris może zdecydować o obdarowaniu rodzącej się istoty Dotykiem Yghris, który zapewnia mu silny talent magiczny - z tego powodu Hazardczycy wierzą, że wielcy magowie rodzą się z cząstką ducha Yghris.

Kráknir to uosobienie dzikiej i nieokiełznanej natury oraz bóg mórz. Kráknir zawsze kochał wolność - w czasach gdy Bogowie Podziemia chodzili po świecie, zawędrował najdalej z nich wszystkich. Kiedy Sandarel spętała swoje boskie dzieci w Podziemiu, Kráknir nie mógł przeboleć uwięzienia - raz za razem próbuje się uwolnić z Podziemia, a jego chaotyczne próby wywołują trzęsienia ziemi i dzikie sztormy.

Z całej dzikiej natury Kráknir najmocniej związany był z morzem - z tego powodu, nawet pomimo uwięzienia, zachował na nie wpływ. To właśnie Kráknir panuje nad sztormami i ulewami, on zsyła pomyślny wiatr i ciszę na morzu. Hazardzcy żeglarze modlą się o łaskę Kráknira, wypływając w morze. Każda żegluga jest niczym rzut monetą - nigdy nie wiadomo, kiedy bóg uwolni swój gniew w kierunku statków, które śmiały naruszyć jego domenę.

Hazardczycy malują również swoje statki jego symbolami, a na dziobach swoich drakkarów często umieszczają galiony z podobizną krakena, licząc, że pozwoli im bezpiecznie dopłynąć do celu. Kraken jest symbolem Kráknira. Hazardczycy wierzą, że w tym potężnych morskich potworach żyje cząstka boga mórz - to poprzez nie niszczy tych, których nie dosięgnęły sztormy.

Fride narodziła się z Sandarel jako pierwsza, dlatego nosi w sobie najwięcej jej blasku - pozwala on jej wglądać w przyszłość. To właśnie od Wieszczki pochodzą wszystkie wielkie, hazardzkie przepowiednie - przede wszystkim Proroctwo Zmierzchu Bogów, które zwiastuje kres Sandarel. Kapłankami Fride są Ślepe Córy - są to kobiety, które zostają natchnione przez Wieszczkę i otrzymują dar widzenia przyszłości. Aby móc jednak otrzymywać wizje, kobiety te muszą wypalić swoje własne oczy - rozpala to w ich umysłach wieczne płomienie, które dają im wgląd w to, co będzie. Przepowiednie Ślepych Cór są jednak bardzo trudne do zinterpretowania, a źle odebrane mogą sprowadzać nieszczęście na tych, którzy ich słuchają.

Hazardczycy wierzą, że Fride, kiedy Sandarel zamykała Bogów Podziemi, wygłosiła proroctwo, mówiące o jej końcu. Zgodnie z nim nadejdzie kiedyś moment, kiedy Hazardczykom wydarte zostanie prawo do tradycji ich przodków. Znany świat nie będzie już dla nich przyjazny i każe im wybierać między domem a zwyczajem. Wybuchnie wtedy wojna, która rozedrze Hazard na pół, a w jej wyniku krew dla Thalroga przestanie spływać. Pożre on wtedy wszystkie nadchodzące do Podziemia dusze, przerywając odwieczny cykl Sandarel - na koniec pożre również osłabionego ducha samej bogini. Spowije to znany świat w wiecznym smutku, a Bogowie Podziemi znowu będą wolni. Khythor i Yghris, targani rozpaczą po Sandarel, rzucą Thalrogowi wyzwanie. Khythor zostanie przez niego pożarty, jednak rozetnie go od środka, wydzierając mu serce, a Yghris spopieli je przedwieczną magią, zabijając Pożeracza Dusz. Wysiłek zabije jednak obydwoje bogów.

Podczas Zmierzchu Bogów świat stanie się dziki i nieprzyjazny - wiedziony chaosem. Uwolniony Kráknir wzburzy morza, wściekły na Hazardczyków, którzy żeglowali po nich przez te wszystkie lata. Drakkary pójdą w drzazgi, a woda zaleje lądy.

Wtedy jednak Brothra stanie na czele Hazardczyków - rzuci wyzwanie Kráknirowi, którego pokona w bitwie wstrząsającej niebiem i ziemią. Następnie Brothra poprowadzi Hazardczyków na Rajd, który odkryje przed nimi nowe ziemie, które zechcą przyjąć ich zwyczaje. Nie wiadomo jedynie, co po Zmierzchu Bogów stanie się z samą Wieszczką.