Wojna Srebrnomarchijsko-Morberska

Wojna Srebrnomarchijsko-Morberska miała swoje korzenie w długotrwałych napięciach gospodarczych i religijnych między regionami. Morberg, będący ważnym ośrodkiem wydobycia stali w Araulenie, zazdrościł Srebrnym Marchiom ich bogactwa pochodzącego z eksploatacji czystego srebra. Zazdrość ta przerodziła się w przekonanie, że część srebrnomarchijskich zasobów powinna należeć się Morbergowi. Ten ekonomiczny konflikt był dodatkowo wzmacniany przez rosnącą frustrację Morberczyków, którzy uważali, że byli traktowani gorzej przez króla, będąc południową granicą królestwa, w porównaniu do Srebrnych Marchii, które cieszyły się większym wsparciem.

Do tych napięć ekonomicznych doszedł konflikt religijny. Srebrnomarchijski odłam wiary w Aglosa, przesiąknięty elementami pogańskich wierzeń, stał się celem Kościoła Arauleńskiego, który dążył do jego wyplenienia. Wysłanie Inkwizycji zakończyło się krwawą porażką – mieszkańcy Srebrnych Marchii stanęli w obronie swoich kapłanów, co zakończyło się masakrą Inkwizytorów. Wykorzystując tę sytuację, Becket var Morberg zebrał swoją armię, aby w imię religii i interesów Morbergu zaatakować Srebrne Marchie, co stało się bezpośrednią przyczyną wybuchu wojny.

Wstępna faza wojny była niezwykle brutalna. Wojska morberskie, pod sztandarami złotego słońca, wkroczyły do Srebrnych Marchii, niszcząc wioski, plądrując i burząc świątynie. Żołnierze palili kapłanów na stosach, a podbój miał na celu nie tylko zdobycie terytorium, ale również zniszczenie srebrnomarchijskiej wiary, którą Kościół Arauleński uznał za heretycką.

Początkowo armia Srebrnych Marchii była w stanie chaosu. Szybka ofensywa zaskoczyła lokalnych lordów, a oddziały morberskie dotarły głęboko na terytorium marchii. Baron Emerson var Horn zebrał swoich chorążych oraz pozostałych baronów i zorganizował opór. Siły srebrnomarchijskie stanęły do walki z najeźdźcami w otwartej bitwie, jednak po ciężkich walkach zostały zmuszone do odwrotu do Greyhaven. Choć była to porażka, zyskany czas pozwolił leciwemu Namiestnikowi Johnowi var Taulerowi na dołączenie do Horna w obronie miasta.

Zima, która przyszła wcześniej, pokrzyżowała plany Becketa var Morberga, który liczył na szybkie zajęcie Greyhaven przed pierwszymi śniegami, unikając konieczności stoczenia bitwy z doświadczonym Namiestnikiem. Morberczycy, nieprzygotowani na długotrwałą kampanię w trudnych warunkach, założyli obóz w zajętym Podhalu, gdzie zamierzali przeczekać zimę. W międzyczasie Namiestnik Tauler rozpoczął działania partyzanckie, atakując karawany z żywnością i sabotując zaopatrzenie Morbergu. Srebrnomarchijczycy, doskonale znający teren, skutecznie zakłócali linie zaopatrzeniowe, co doprowadziło do przymierania głodem w obozach Morberczyków.

Wiosną, gdy wojska Morbergu były już wyczerpane, Becket var Morberg przygotowywał się do oblężenia Greyhaven. Jednak działania te zostały przerwane przez interwencję króla Ealhmunda Wielkiego, który przybył, aby położyć kres bratobójczej wojnie. Król nie był w stanie zareagować wcześniej zajęty Wojną Domową na Riggë. Zaniepokojony zarówno wojną między prowincjami, jak i zagrożeniem ze strony Hazardu, który czaił się na granicy, król zwołał narady, na których Namiestnik Tauler oskarżył Becketa var Morberga o zdradzieckie działania. Tauler posunął się nawet do groźby wypowiedzenia posłuszeństwa królestwu i otwarcia wrót Hazardczykom, co mogłoby doprowadzić do ich marszu na Morberg.

W obliczu tych gróźb oraz narastającego chaosu w regionie, król Ealhmund zdecydował się na kompromis, który zakończył wojnę. Becket var Morberg został zmuszony do wycofania swoich wojsk z Srebrnych Marchii oraz sfinansowania odbudowy zniszczonych wiosek i świątyń. Dodatkowo Kościół Arauleński, który wspierał inwazję, został zmuszony do uznania niezależności religijnej Srebrnomarchijczyków, co doprowadziło do powstania Srebrnomarchijskiego Kościoła Aglosa. W zamian za to Srebrne Marchie zgodziły się wesprzeć Kościół w niszczeniu pozostałości kultów Starych Bogów na swoich terenach.

Po zakończeniu wojny Namiestnik John var Tauler przeszedł na emeryturę, polecając barona var Horna na swojego następcę. Król zaakceptował jego decyzję, co zapoczątkowało dynastię var Hornów w Srebrnych Marchiach. Wydarzenia te pozostawiły jednak trwałe ślady, a stosunki między Srebrnymi Marchiami a Morbergiem pozostały pełne wzajemnej niechęci i napięć, które nie zostały w pełni zażegnane przez wieki.

Skutki wojny Srebrnomarchijsko-Morberskiej były szerokie i długotrwałe. Po zakończeniu konfliktu, Srebrne Marchie zyskały większą autonomię religijną, co doprowadziło do powstania Srebrnomarchijskiego Kościoła Aglosa, niezależnego od Kościoła Arauleńskiego. Król Ealhmund Wielki, zaniepokojony bratobójczą wojną, zmusił Becketa var Morberga do wycofania swoich wojsk i sfinansowania odbudowy zniszczeń, jednak Morberg nigdy nie zwrócił pełnych kosztów, co tylko pogłębiło wzajemną niechęć między tymi regionami.

Dla Srebrnych Marchii wojna zakończyła się sukcesem, nie tylko w obronie przed najazdem, ale także politycznym zyskaniem większej samodzielności. Po wojnie namiestnik John var Tauler, kluczowy w obronie Marchii, przeszedł na emeryturę, a na jego miejsce wybrano barona var Horna, co zapoczątkowało dynastię var Hornów. Morberg natomiast poniósł znaczne straty finansowe i militarne, a prestiż Becketa var Morberga uległ osłabieniu. Król Ealhmund, chcąc uniknąć dalszych konfliktów religijnych, rozwiązał Arauleńską Inkwizycję i złagodził prawo dotyczące religii, aby w przyszłości podobne konflikty nie miały miejsca.