Historia Srebrnych Marchii

Starożytna historia Srebrnych Marchii sięga czasów Dratagranii, rdzennych mieszkańców tych ziem, którzy zamieszkiwali region na długo przed podbojem przez klan Bähr. Dratagranie jako pierwsi odkryli złoża srebra w Srebrnych Marchiach i opracowali złożoną kulturę opartą na wierzeniach związanych z bogiem wilkiem, Dermotem. W ich społeczeństwie myśliwi, szamani i rzemieślnicy odgrywali kluczową rolę, a srebro było centralnym elementem gospodarki i magii.

Religia i rytuały Dratagran skupiały się wokół krwawych ofiar składanych bogu Dermotowi, który miał chronić ich kopalnie srebra. Magia Srebra była wyjątkową zdolnością, którą Dratagranie rozwijali, umożliwiając kontrolowanie tego surowca w niezwykły sposób. Choć ta sztuka z czasem zanikła, współcześnie badacze, tacy jak Josephine Hailey, próbują ją ponownie odkryć, badając pozostałości ich kultury.

Dratagranie ulegli jednak podbojowi klanu Bähr, a ich społeczeństwo upadło pod naporem najeźdźców. Ci, którzy przetrwali, zostali zepchnięci do lasów lub wchłonięci przez nowo powstające społeczeństwa. Mimo upadku, ich dziedzictwo przetrwało, wpływając na kulturę współczesnych Srebrnych Marchii, a ich osady stały się fundamentami dzisiejszych miast.

Pierwsza Wojna Arauleńska wybuchła w wyniku agresywnej ekspansji Królestwa Hazardu. Armia hazardzka, pod dowództwem Sebastiana Hahna, wyruszyła na podbój centralnych księstw Amarantu, co zmusiło książąt do zjednoczenia się w obliczu zagrożenia.

Wojna trwała kilkanaście lat i zakończyła się, kiedy to Król Henry Założyciel, lider nowo powstałego Królestwa Araulenu, ostatecznie pokonał Hazard. Na mocy paktu pokojowego, Hazard musiał uznać suwerenność Araulenu oraz oddać Srebrne Marchie, które zostały formalnie włączone do nowego królestwa. Region ten stał się ważnym elementem zarówno gospodarki, jak i strategii obronnej Araulenu.

Pierwsza inwazja na Srebrne Marchie miała miejsce wkrótce po zakończeniu I Wojny Arauleńskiej. Hazard, nie mogąc pogodzić się z utratą tych terytoriów, zaatakował ponownie, wysyłając armię przez góry, by odzyskać kontrolę nad bogatymi w srebro terenami. Armie hazardzkie z łatwością pokonały lokalne siły obronne i szybko przejęły ważne fortyfikacje, takie jak Fort Stokley oraz portowe miasto Merton.

W wyniku inwazji, Srebrne Marchie zostały na krótko zajęte przez Hazard, co stanowiło cios dla Królestwa Araulenu. Jednak Arauleńczycy nie poddali się i w kolejnych latach zorganizowali kampanię mającą na celu odzyskanie utraconych ziem.

Druga Wojna Arauleńska rozpoczęła się po śmierci Króla Tristana Budowniczego, kiedy to jego młody syn, Ecbert Zdobywca, objął tron w trudnych czasach. Król Ecbert natychmiast rozpoczął zbrojenia, aby odzyskać utracone podczas poprzednich konfliktów terytoria, w tym Srebrne Marchie i Reingard, które były pod kontrolą Hazardu.

Wojna trwała dwanaście lat i była jednym z najbardziej krwawych konfliktów w historii Araulenu. Mimo wsparcia ze strony Leśnych Elfów oraz innych sojuszników, kampania była trudna, a epidemia trądu, która wybuchła podczas walk, zdziesiątkowała zarówno wojska, jak i ludność cywilną. Ostatecznie, po długich i wyczerpujących bitwach, Araulen odzyskał Srebrne Marchie, co stanowiło ogromny sukces, choć wojna wyniszczyła region i pozostawiła go w stanie chaosu.

Druga Inwazja na Srebrne Marchie miała miejsce w czasach, gdy Arauleńczycy byli osłabieni epidemią trądu. Baugulf Bähr, władca Północnej Marchii Hazardu, widząc słabość Araulenu, rozpoczął inwazję na Srebrne Marchie. Jego armie przekroczyły góry i zaatakowały od strony morza, siejąc zniszczenie i terror.

Na ratunek przybył Aiken Torug, lokalny wojskowy, który ogłosił się generałem i zjednoczył siły obronne Marchii. Zebrał lordów i chłopów, tworząc Pakt Toruga, który miał na celu obronę regionu przed najeźdźcami. Pod jego dowództwem, Srebrne Marchie stawiły opór najeźdźcom, a kluczową rolę odegrała heroiczna obrona na Wzgórzu Tarcz. Mała grupa ochotników, zwana Brygadą Samobójców, broniła wzgórza przed przeważającymi siłami Hazardu przez półtora dnia, dając czas reszcie armii na przegrupowanie się.

Choć ostatecznie Srebrne Marchie zostały ponownie zajęte przez Hazard, Pakt Toruga i heroiczna obrona wzgórza stały się symbolem niepodległościowego ducha regionu. Działania Toruga, choć zakończone porażką, spowolniły dalszą ekspansję Hazardu, a epidemia trądu, którą Srebrnomarchijczycy celowo wywołali w szeregach wroga, przyczyniła się do osłabienia ich sił.

Królowa Rayla Zwycięska, zaniepokojona sytuacją w Srebrnych Marchiach, które wciąż znajdowały się pod hazardzką okupacją, podjęła decyzję o zbrojnej interwencji. Epidemia trądu, która wcześniej dziesiątkowała zarówno najeźdźców, jak i miejscową ludność, osłabiła Hazardczyków, co Rayla postanowiła wykorzystać. Armia arauleńska, pod dowództwem Gwardii Królewskiej, na czele z Johnem var Taulerem, ruszyła na odsiecz Silver City. Po odbiciu miasta, var Tauler skierował swoje siły na Merton, a po rocznych walkach udało się oczyścić całe Srebrne Marchie z hazardzkich wojsk.

Mimo sukcesów, Rayla zdawała sobie sprawę, że konflikt nie został zakończony. Aby uniknąć dalszej destabilizacji regionu, mianowała Johna var Taulera namiestnikiem Srebrnych Marchii, oddając mu kontrolę administracyjną. Tauler przekazał władzę lokalnym rodom, a także stworzył nowe lenna, w tym domenę Srebrnej Bramy, którą powierzył Ronaldowi Berkleya, bohaterowi poprzednich wojen. Wzmocniono południową granicę Marchii, budując potężne fortyfikacje – Brokerly, Fort Stokley i Fosę Despair.

Hazardczycy podjęli kontratak, który został jednak skutecznie odparty przez zjednoczone siły Marchii. Choć główne starcia miały miejsce w Dolinie Głodu, inne obszary Srebrnych Marchii padły ofiarą najazdów i działalności bandyckiej, co doprowadziło do powstania Highlanderów, pierwszych ochotników oferujących pomoc potrzebującym.

Królowa Rayla kontynuowała ekspansję, jednak większa część armii została zaangażowana w kampanię przeciwko Vuldarowi, gdzie starcia z nekromantami i pogańskimi kapłanami wymagały pomocy Paladynów oraz magów Kapituły Czarodziejów. W międzyczasie, Hazardczycy pod wodzą generała Jürgena Möllera na nowo zagrozili Srebrnym Marchiom, zdobywając większość Doliny Głodu. Bohaterska obrona Fosy Despair przez kapitana Edwina Reevesa powstrzymała hazardzką ofensywę, choć dolina pozostała pod wrogą kontrolą.

W kolejnych latach Rayla zdołała podbić północny Hazard, jednak śmierć królowej przerwała dalsze plany ekspansji, kończąc III Wojnę Arauleńską.

W czasie, gdy Srebrne Marchie znajdowały się pod okupacją Hazardu, Morberg, będący główną siłą wydobywczą Araulenu, zazdrościł im dostępu do cennego srebra. Morberczycy żyli w przekonaniu, że część bogactw Srebrnych Marchii im się należy, co doprowadziło do wzrostu napięć między tymi regionami. Po zakończeniu III Wojny Arauleńskiej, Kościół Arauleński podjął próbę narzucenia swojej wiary w Srebrnych Marchiach, gdzie wierzono w tego samego boga, Aglosa, lecz na swój własny unikatowy sposób, który według niektórych uchodził za herezję. Kościół wysyłając Inkwizycję, która spotkała się z silnym oporem lokalnej ludności, co zakończyło się masakrą na Podhalu.

Hrabia Becket var Morberg wykorzystał zamieszanie religijne, by zebrać armię i zaatakować Srebrne Marchie, licząc na poparcie Kościoła. Jego wojska spustoszyły wiele terenów, lecz baron Emerson var Horn, wraz z Namiestnikiem Johnem var Taulerem, podjęli skuteczną obronę. Zimą partyzanckie ataki Srebrnomarchijczyków osłabiły siły Morberczyków, którzy nie byli przygotowani na trudne warunki i brak zaopatrzenia.

Wiosną król Ealhmund Wielki, zaniepokojony bratobójczą wojną i ciągłym zagrożeniem ze strony Hazardu, wezwał na naradę Namiestnika i hrabiego Morberga. W wyniku negocjacji król poparł ultimatum Namiestnika, nakazując hrabiemu Morbergu wycofać wojska i sfinansować odbudowę zniszczeń, a Kościół Arauleński uznał niezależność srebrnomarchijskiego odłamu wiary w Aglosa, tworząc w ten sposób Srebrnomarchijski Kościół Aglosa.

Po zakończeniu konfliktu Namiestnik var Tuler przeszedł na emeryturę, a baron var Horn został mianowany nowym hrabią Srebrnych Marchii, co rozpoczęło dynastię var Hornów. Morberg do dziś nie zrekompensował wyrządzonych krzywd, co tylko pogłębia wzajemną niechęć między Morbergiem a Srebrnymi Marchiami.

Wielka Inwazja Hazardu rozpoczęła się w wyniku osłabienia Araulenu, który prowadził wojnę z Vuldarem w trakcie I Wojny Amarantu. Hazardczycy pod wodzą króla Alfwina Hahna wykorzystali ten moment, by odzyskać utracone terytoria. Inwazja była skierowana na Zachodnią i Północną Marchię, a jej celem było przejęcie strategicznych pozycji oraz osłabienie arauleńskiego władcy, Sawyera Krótkiego.

Po zdobyciu Zachodniej Marchii, Hazardczycy skierowali swoje siły na Srebrne Marchie. Walki trwały sześć lat, a Araulen, mimo poważnych strat, zdołał ostatecznie odbić Merton i zadać Hazardowi poważne ciosy. Król Alfwin Hahn został pojmany i zmuszony do podpisania rozejmu, co zakończyło inwazję. Mimo to, napięcia na granicy Srebrnych Marchii pozostały, a rajdy hazardzkich łupieżców na wybrzeża były częstym zjawiskiem.

Czwarta Inwazja Hazardu na Srebrne Marchie była próbą ostatecznego zdobycia kontroli nad regionem. Główne siły hazardzkie skoncentrowały się wokół Doliny Głodu, jednak zjednoczone wojska Srebrnych Marchii oraz Haltal zdołały odeprzeć atak.

W tym okresie kluczową rolę odegrała Fosa Despair, strategicznie położona twierdza na bagnach, której obrona okazała się jednym z najważniejszych momentów kampanii. Mimo wyczerpania wojsk srebrnomarchijskich, ich determinacja i znajomość terenu pozwoliły im na skuteczną obronę. Samozwańczy kapitan Marc Butler, dawny złoczyńca, odegrał istotną rolę w przygotowaniach obronnych Fosy, wykorzystując trudne warunki terenowe, aby zatrzymać hazardzkie wojska.

II Wojna Amarantu była konfliktem na szeroką skalę, w którym Imperium Kalladańskie próbowało podbić Amarant, na którym znajdują się Srebrne Marchie. Srebrne Marchie były zaangażowane w ten konflikt jako część Araulenu, który walczył z siłami Imperium.

Podczas II Wojny Amarantu, wojownicy srebrnomarchijscy odegrali kluczową rolę w wielu bitwach, stanowiąc istotne wsparcie dla zjednoczonych sił Amarantu. Jednym z najbardziej znaczących starć, w którym się wyróżnili, była legendarna Bitwa pod Azmarin. Srebrnomarchijczycy, znani ze swojej waleczności i umiejętności walki w trudnym terenie, stali się niezastąpieni w obronie strategicznych punktów oraz przeprowadzaniu skutecznych ataków.

W Bitwie pod Azmarin ich udział był szczególnie widoczny, gdy towarzyszyli siłom Araulenu, Federacji Państw Gregoriańskich oraz Hazardu w starciu z armiami Imperium Kalladańskiego. Ich doświadczenie w wojnie partyzanckiej i umiejętność szybkiego reagowania na zmieniającą się sytuację bojową pomogły w przełamaniu przewagi liczebnej Imperium i doprowadziły do zwycięstwa aliantów.

Srebrnomarchijczycy szczególnie zasłynęli z wykorzystania miejscowego terenu do organizacji zasadzek i ataków z zaskoczenia, co osłabiło imperialne linie zaopatrzeniowe. Ich działania w Bitwie pod Azmarin na stałe zapisały się w historii wojny, przyczyniając się do zmniejszenia ofensywy Imperium Kalladańskiego i zahamowania jego dalszej ekspansji w regionie.

Ich wkład w zwycięstwa na wielu frontach II Wojny Amarantu sprawił, że stali się symbolem wytrwałości i odwagi, umacniając ich pozycję jako jednych z najtwardszych i najbardziej doświadczonych wojowników Amarantu.

Wojny Drakarańskie to seria konfliktów, które miały kluczowe znaczenie dla powstania i ekspansji Drakarii, jednego z najpotężniejszych mocarstw w Amarancie. Pod wodzą Jimmy’ego Cenwulfa, Drakaria z małego państwa rozrosła się w militarną i polityczną potęgę, zmieniając układ sił na kontynencie. Cenwulf, były Magister Arauleńskiej Kapituły, wykorzystał swoje magiczne zdolności, aby podporządkować sobie inne regiony, rozpoczynając agresywną kampanię podbojów. Kluczowymi konfliktami były wojna z Haltal, w której drakarańska armia zniszczyła stolicę wrogiego państwa, a także wojna ze Srebrnymi Marchiami, gdzie lokalni wojownicy stawili opór, ale ostatecznie musieli uznać zwierzchnictwo Cenwulfa. Drakaria doprowadziła również do upadku Araulenu.

Drakaria stała się silnym mocarstwem dzięki sprytnej polityce sojuszy oraz wykorzystaniu swojego technologicznego i militarnego potencjału. W ramach tych wojen Jimmy Cenwulf podbił m.in. Silmaaroon oraz Riggë, a jego armia pokonała także Hintervold, dzięki czemu Drakaria kontrolowała kluczowe szlaki handlowe i strategiczne tereny. Drakaria, mimo że dominowała na kontynencie, musiała jednak mierzyć się z narastającą opozycją wewnętrzną, szczególnie ze strony Srebrnych Marchii, które buntowały się przeciw narzuconej władzy i politycznym decyzjom Dragmaaroonu.

Piąta Inwazja Hazardu stanowiła jeden z najkrwawszych konfliktów między Hazardem a Srebrnymi Marchiami. Hazard, znany ze swojej nieustannej rywalizacji o bogate w srebro tereny Marchii, zaatakował Dolinę Głodu, naruszając integralność Drakarii, której Srebrne Marchie były wówczas częścią. Choć Hazard był sojusznikiem Drakarii, atak na te tereny wywołał ogromne napięcie. Srebrnomarchijczycy, których finanse zostały osłabione przez konieczność płacenia trybutu Drakarii, nie byli w stanie sfinansować pełnej obrony swoich ziem, a prośby o wsparcie od Drakarii zostały zignorowane.

Do Srebrnych Marchii przybył generał Szepczący Varvossi, który zamiast pomagać w walce z Hazardem, prowadził ekspedycje, co zostało uznane za obrazę przez miejscowych lordów. W wyniku tego narastającego napięcia, doszło do Bitwy na Wzgórzu Tarcz, w której zginął Varvossi i wielu jego oficerów. Drakaria wysłała swoich Stanowicieli, którzy byli królewskimi sędziami, aby oskarżyć lokalne władze o zdradę stanu, co ostatecznie doprowadziło do decyzji Lordów Srebrnych Marchii o wypowiedzeniu posłuszeństwa Drakarii. Marchie zamknęły granice i przerwały dostawy srebra do Drakarii, co dodatkowo skomplikowało sytuację.

Niemniej Inwazję Hazardu przerwała śmierć ich króla, która doprowadziła do Hazardzkiej Wojny Domowej, podczas której jarlowie zaczęli walczyć między sobą o władzę w Hazardzie.

Niepodległość Srebrnych Marchii była wynikiem długotrwałych napięć z Drakarią oraz rosnącego niezadowolenia z ich rządów. Srebrnomarchijczycy, znani ze swojej waleczności i niezależności, coraz bardziej sprzeciwiali się wysokiemu trybutowi, który musieli płacić Drakarii w postaci srebra. Sytuacja stała się krytyczna, kiedy Hazard najechał Dolinę Głodu, a Drakaria zignorowała ich prośby o wsparcie. W efekcie, Srebrnomarchijczycy zorganizowali bunt, który zakończył się wygnaniem drakarańskich stanowicieli po śmierci generała Varvossiego w Bitwie na Wzgórzu Tarcz.

Podczas III Wojny Amarantu przeciwko Drakarii, wybuchły liczne bunty, a imperium osłabło. W tym momencie Srebrne Marchie oficjalnie wypowiedziały lojalność Drakarii na posiedzeniu Lordów, zorganizowanym przez hrabiego var Howarda. Wygnano drakarańskich żołnierzy, a Marchie rozpoczęły przygotowania do samodzielnej obrony przed wciąż atakującym Hazardem. Srebrne Marchie, bogate dzięki swoim złożom srebra, skutecznie wzmocniły swoje siły zbrojne i nawiązały tajne porozumienie z Araulenem, który dostarczył im najemników w zamian za dostęp do srebra.

Kluczowym wydarzeniem, które wzmocniło pozycję niepodległych Srebrnych Marchii, była śmierć króla Hazardu oraz wybuch wojny domowej w Hazardzie. Z powodu wewnętrznych walk o władzę, Hazardczycy musieli wycofać swoje siły z granic Marchii, co dało Srebrnomarchijczykom czas na konsolidację i rozwój. Choć Marchie wciąż koncentrowały się na obronności, sytuacja polityczna pozwoliła im skupić się na rozbudowie infrastruktury i wzmacnianiu gospodarki, co przyczyniło się do ich szybkiego rozwoju.

Podczas Pierwszego Szczytu w Silmaaroonie, niepodległość Srebrnych Marchii została oficjalnie uznana, a Liga Srebrnomarchijska zyskała międzynarodowe poparcie. Sojusz z Araulenem zagwarantował im stabilność polityczną, a także dostęp do wynajmowanych wojsk, co pozwoliło na dalsze wzmacnianie obronności i rozwój gospodarczy kraju. Marchie szybko zaczęły się bogacić, stając się jednym z najważniejszych graczy na kontynencie.

Krwawica, znana również jako Czerwona Śmierć, to śmiertelna i niezwykle zaraźliwa choroba, która po raz pierwszy pojawiła się pod koniec III Wojny Amarantu. Z biegiem lat choroba zdołała przetrwać i zmutować w jaskiniach Marchii Dunham, leżącej na terenie Srebrnych Marchii. Uważa się, że Krwawica przetrwała w uśpionej formie po opanowaniu epidemii w Hintervoldzie, a magiczne zjawisko Koniunkcji Żywej Magii, które miało miejsce w Marchii Dunham, spowodowało gwałtowną mutację patogenu. W ten sposób powstała nowa, bardziej zjadliwa i odporna na dotychczasowe metody leczenia wersja Krwawicy.

Ta zmutowana wersja choroby była trudniejsza do opanowania, co doprowadziło do wybuchu nowej epidemii w Dunham. Pierwsze przypadki pojawiły się w jednej z lokalnych osad, gdy osadnik imieniem Henry, przypadkowo napotkał zainfekowaną wodę w jaskiniach Dunham. Wkrótce choroba zaczęła rozprzestrzeniać się po całej Marchii, prowadząc do wybuchu paniki i szeroko zakrojonych działań zaradczych. Srebrnomarchijskie władze, obawiając się powtórzenia katastrofy, jaką Krwawica wywołała w Hintervoldzie, wprowadziły surowe strefy kwarantanny w regionie Dunham, izolując cały teren i podejmując desperackie próby opanowania sytuacji.

Skutki epidemii w Dunham miały znaczący wpływ na Srebrne Marchie, zarówno w kontekście gospodarczym, jak i społecznym. Srebrne Marchie były już w trakcie odbudowy swojej niepodległości po uzyskaniu wolności od Drakarii, a Krwawica okazała się kolejnym wyzwaniem dla tego młodego państwa. Epidemia ograniczyła działalność w regionie Dunham, który posiadał strategiczne złoża srebra, co wpłynęło na produkcję i handel tego cennego kruszcu. Władze Srebrnych Marchii musiały inwestować znaczne środki w badania nad chorobą oraz próby jej opanowania, co dodatkowo obciążyło młode państwo.

Pomimo wyzwań, Srebrnomarchijczycy pokazali swoją niezłomność w obliczu kryzysu. Choć Marchia Dunham pozostaje częściowo odizolowana, a Krwawica nadal stanowi zagrożenie, Srebrne Marchie zdołały uniknąć katastrofy na większą skalę. Epidemia stała się także katalizatorem współpracy z innymi państwami i organizacjami medycznymi, które wspierają badania nad nowymi sposobami walki z Krwawicą. W ten sposób Srebrne Marchie, mimo trudności, zyskały okazję do rozwoju wiedzy medycznej i współpracy międzynarodowej, co mogło wzmocnić ich pozycję na kontynencie.