Wielka Inwazja Hazardzka

Hazard był w złotym okresie swojej historii, będąc bardzo silnym państwem, którego mieszkańcy byli złaknieni krwi i chwały. Odwieczny spór między Hazardem a Araulenem i wzajemna nienawiść narodów również odegrały kluczową rolę. Król Araulenu, Sawyer Krótki, uchodził w Hazardzie za słabego władcę, co jeszcze bardziej zmotywowało Hazardczyków do ataku.

W czasie III Wojny Arauleńskiej Hazard otrzymał ogromny cios od Araulenu, co pozostawiło głębokie rany i chęć zemsty. Decyzja o inwazji była także motywowana pragnieniem odzyskania podbitych przez Araulen Północnej oraz Zachodniej Marchii, utraconych przez Królową Raylę Zwycięską. Okazja do zemsty i odbudowy dawnej potęgi była zbyt kusząca, by ją przegapić.

Ard-Rígh Hazardu, Alwyn Hanwyn, wykorzystał słabą sytuację Araulenu, najeżdżając od południa, gdy armia Araulenu była skoncentrowana na wschodzie. Rozpoczął się okres czterech lat licznych rajdów i grabieży, zakończony podbiciem Briocraig. W wyniku tego Zachodnia Marchia ponownie znalazła się pod kontrolą Hazardu.

Hazardczycy kontynuowali inwazję, napotykając coraz większy opór. Mimo trudności, udało im się przesunąć front aż do Dún Tealach, które zaczęli oblegać. Oblężenie trwało kilka dni, ale zakończyło się niepowodzeniem, zmuszając Hazardczyków do wycofania. Ard-Rígh postanowił przegrupować swoje siły i umocnić pozycje w Zachodniej Marchii oraz w odzyskanej części Północnej Marchii.

Po kilku latach walk w Północnej Marchii, Hazard zdecydował się na niespodziewany ruch. Zmobilizowane wojska Uvaranów oraz klanu Laofer zaatakowały niczego niespodziewającą się kirlańską wyspę Blackwatch. Uderzenie wojsk było gwałtowne, paląc okoliczne wsie. Wieśniaczka imieniem Wylie przeżyła masakrę w swoim rodzinnym mieście Chesterfield i, odziana w skórznię i uzbrojona, przemierzała wyspę, ostrzegając o ataku i pomagając w ewakuacji do bezpiecznego Kirlan. W międzyczasie toczyły się walki na Wyspach Południowych.

Po udanej ewakuacji do Kirlan, hrabia Sigeweard I var Langver wcielił Wylie do swojej armii. Zajęcie Wyspy Blackwatch pozwoliłoby Hazardczykom zamknąć stolicę Araulenu, Stary Armekt, od strony morza. Stało się jasne, że to miasto jest ich następnym celem. W odpowiedzi Langverowie zwołali wszystkich chorążych i zaczęli przygotowywać się do obrony. Hrabia wysłał do stolicy poselstwo z prośbą o pomoc.

Flota Langverów i wojska Pathissów, dowodzone przez króla Sawyera Krótkiego, dotarły do brzegu Blackwatch, rozpoczynając roczną, krwawą bitwę o wyspę. Starcie to było niezwykle brutalne, zacięte walki toczyły się zarówno na lądzie, jak i na morzu. Mimo wysokich kosztów i wielu ofiar, bitwa uniemożliwiła Hazardczykom obleganie i paraliżowanie Starego Armektu.

Bitwa o portowe miasto Burnsley, odbywająca się zarówno na lądzie, jak i na morzu, była jednym z najbardziej krwawych starć tej wojny. W wyniku tej brutalnej walki portowe miasto Burnsley zostało zniszczone i nigdy nie odbudowane. Udało się jednak wypchnąć Hazardczyków w głąb wyspy. Podczas odwrotu wojsk hazardzkich, Aedán Uvaran, najmłodszy syn lorda, oddał strzał z łuku z drakkaru, trafiając króla Sawyera var Ecta w oko, co go zabiło.

W Starym Armekcie odbył się pogrzeb króla Sawyera Krótkiego, co wywołało problem sukcesji, ponieważ jego jedyny syn, Wymond, miał zaledwie piętnaście lat. Hrabiowie postanowili nie korzystać z prawa ustanowienia Namiestnika, wierząc w potencjał młodego króla. Na szczęście dla Araulenu, Wymond okazał się być dobrym władcą, pełnym innowacyjnych pomysłów, które zawsze konsultował z radą i Hrabiami. Spędzał wiele czasu z Hrabią Hildredem var Pathissem, dyskutując nawet najdrobniejsze plany, co umocniło jego pozycję jako króla. Uczynił Hildreda swoim Wicekrólem.

Po tym jak Hazardczycy zostali wypchnięci w głąb wyspy Blackwatch, Argantos Laofer zdecydował się na wycofanie swoich sił z wyspy. Mobilizując swoje drakkary, pełną siłą swojego klanu uderzył na Wyspy Południowe, gdzie wywiązał się szereg bitew morskich. Południowcy bronili się zaciekle, lecz wsparcie jedynie z Haltal okazało się niewystarczające. Hrabina Riley var Pyke, władca Wysp Południowych, postanowił umocnić swoją pozycję w Westfold na wyspie Ullos, aby zwabić tam Hazardczyków i odeprzeć ich w warownym mieście.

Bitwa o Westfold trwała bardzo długo. Hazardczycy w pierwszych godzinach zdobyli port, ale napotkali silny opór. Oblężenie miasta trwało dwa tygodnie i zakończyło się przełamaniem obrony Południowców. Po dostaniu się do zamku, Argantos znalazł tam córkę hrabiny, Avery, którą zgwałcił, ale zostawił przy życiu. Hazardczycy splądrowali miasto, a następnie pływali po Morzu Południowym, jakby należało do nich. Duch Południowców został złamany i zaczęły krążyć legendy o nadludzkiej sile Argantosa, jakoby był dzieckiem bogów. Rodzina Pyków nie może podnieść się po tym, co stało się Avery, która była brzemienna z ich największych wrogiem.

W największej spelunie w Pykport, “Leżu Krakena”, kilku przywódców łupieżców upija się i podejmuje najbardziej ryzykownego, brawurowego planu. Mobilizują małą flotę, która niespostrzeżenie omija hazardzkie drakkary i uderza na siedzibę rodową Laoferów - Briocraig. Argantos, pewny siebie, nigdy nie spodziewał się takiego ruchu. Łupieżcy Południowców palą farmy i łupią miasto, a następnie wracają na Wyspy Południowe, gdzie ich śmiały czyn tchnie w Południowców nadzieję. Rozgniewany Laofer popełnia swój największy błąd - atakuje Pykport.

Oblężenie Pykport trwało krótko, dzięki zuchwałemu planowi Hrabiny Riley var Pyke. Przed bitwą wysłała łupieżców, aby spalili drakkary hazardczyków od tyłu, gdy ci byli na lądzie. Argantos, wpadając w furię, ruszył w pierwszej linii, aby osobiście zabić hrabinę. Na polu walki Hrabina nie mogła mierzyć się z Argantosem, wtedy między nimi stanął Thorley Pontfield. Dzięki harpunowi i hakowi zdołał zabić Laofera. Gdy ciało Argantosa wywieszono na murach, morale hazardczyków upadły, prowadząc do ich rozbicia.

Niestety ze względu na wysokie straty Pykowie nigdy nie odzyskali podbitych wysp, za wyjątkiem Ullos. Podczas tej wojny zginęła większość chorążych Pyków, co zmusiło hrabinę do zmiany układu sił w regionie, utworzenia nowych rodów oraz powołania nowych baronów. Południowcy, którzy zawsze mieli wysokie poczucie niezależności, jeszcze bardziej utwierdzili się w przekonaniu, że muszą radzić sobie sami, bez względu na okoliczności. Owoc haniebnego czynu Argantosa, Eardwulf, rodzi się kilka tygodni po jego śmierci. Rodzina Pyków wychowuje go jak swojego i w przyszłości staje się wielkim łupieżcą, który zakłada ród Black. Thorley za swoje zasługi w trakcie bitwy oraz podczas odbudowy Wysp Południowych otrzymuje tytuł szlachecki oraz ziemie - zostaje Baronem, zakładając ród Pontfield.

Wykorzystując skupienie klanu Laofer na Wyspach Południowych, Langverowie przeprowadzili dobrze zorganizowany atak, odzyskując Wyspę Blackwatch. Utworzyli tam nowy baronat, powierzając władzę Wylie, która podczas wojny wielokrotnie wykazała się w boju, pokazując swoją niezwykłą wartość. Hrabia Langver pozwolił jej wybrać nazwisko, nadając jej tytuł szlachecki. Wylie przybrała nazwisko Balen, rozpoczynając historię nowego, kirlańskiego rodu, który na zawsze zapisał się w historii.

W ciągu kilku następnych lat Ard-Rígh Alwyn Hanwyn skoncentrował się na przygotowaniach oraz przeprowadzaniu mniejszych rajdów na Wyspy Południowe i Północną Marchię. W międzyczasie zebrał armię całego Hazardu i poprowadził ją na północ, aby podbić Dún Tealach. Ze względu na mnogość punktów do obrony i rozległą linię frontu, Araulen przegrał starcie z przeciwnikiem, co pozwoliło Hazardowi trwale odzyskać Północną Marchię.

Ard-Rígh Alwyn Hanwyn, przekonany o swojej wyższości nad Araulenem, najechał Srebrne Marchie. Król Wymond Mężny przewidział ten ruch, co pozwoliło przygotować skuteczny opór. Hazardczycy przekroczyli góry i zdobyli Merton, ale dalsze sukcesy im się nie udały. Przez sześć lat toczyły się krwawe walki w Srebrnych Marchiach. Król Wymond Mężny zasłynął jako świetny strateg, zyskując przydomek za sukcesu w boju. Słynie też z wykorzystania miejscowych wojowników do walki partyzanckiej i szybkich zasadzek, które przerywały hazardzkie łańcuchy dostaw. Dzięki cierpliwości i strategii osłabił hazardczyków, pomimo ich trzykrotnej przewagi liczebnej.

Wojna w Srebrnych Marchiach zakończyła się odbiciem Merton przez Araulenczyków oraz pochwyceniem Ard-Rígh Hanwyna, który w niewoli został zmuszony do podpisania rozejmu. Król Wymond Mężny został okrzyknięty bohaterem Srebrnych Marchii, stawiony na równi z Johnem var Taulerem. Od tego momentu relacje między królestwami stały się napięte. Na granicy Srebrnych Marchii i Północnej Marchii zaczęły się regularne potyczki. Łupieżcy organizowali rajdy na wybrzeża Srebrnych Marchii i Haltal, lecz zgodnie z rozkazem Króla, unikali innych prowincji Araulenu, koncentrując się na zamorskich wyprawach.

W wyniku inwazji, Araulen poniósł ogromne straty, zarówno w ludziach, jak i terytorium. Podpisano rozejm po sześciu latach krwawych walk, ale relacje między królestwami pozostały napięte. Hazardczycy, mimo sukcesów, bardzo ubolewali nad porażką w Srebrnych Marchiach, która pozostawiła głęboki ślad w ich historii. Zdobyte tereny pozostały w ich rękach, co miało długotrwałe konsekwencje dla układu sił w regionie. Ard-Rígh Alwyn Hanwyn zmarł rok po podpisaniu rozejmu, a jego syn Ailillan kontynuował gromadzenie zasobów i wojska, przygotowując się do kolejnych działań, choć nie doszło do natychmiastowej agresji.

• Mimo porażki w podboju Srebrnych Marchii jest to najbardziej udana i obfita w łupy inwazja jaka miała miejsce;

• Zdobyte, a właściwie odbite przez Hazard włości pozostały w rękach hazardyczków po dziś dzień;

• To właśnie po tej inwazji wybudowano legendarną Srebrną Bramę;

• Historycy do dzisiaj uważają, ze przez to, że Araulen przegrał tę inwazję Hazardu, przegrał później I Wojnę Amarantu;

• Syn Avery var Pyke oraz Argantosa Laofera, Eardwulf, kiedy dorasta, zostaje najlepszym łupieżcą z Wysp Południowych i zakłada własny ród Black;

• Łupieżcy z “Leża Krakena” po wojnie utworzyli elitarną jednostkę Łupieżców z Pykeport.

• Thorley Pontfield za swoje zasługi zostaje baronem i zakłada ród Pontfield.