Niepodległość Srebrnych Marchii

Przyczyny niepodległości Ligi Srebrnomarchijskiej sięgają czasów, gdy region ten był częścią arauleńskiego systemu prowincji. Srebrne Marchie były znane ze swoich bogatych złóż srebra, co czyniło je cennym zasobem dla Araulenu. Po wojnach drarańskich, Drakaria, jako nowa siła w regionie, podbiła Srebrne Marchie i narzuciła swoją władzę. Od początku relacje między Srebrnymi Marchiami a Drakarią były trudne. Drakaria centralizowała władzę, a Srebrnomarchijczycy czuli się marginalizowani, odczuwając brak wsparcia od swoich nowych władców. Polityka wymiany lokalnych przywódców na ludzi z Drakarii wywołała dodatkowe napięcia. Kluczowym punktem konfliktu było przymusowe wcielanie srebrnomarchijskich wojowników do drakarańskich armii, które brały udział w kampaniach z dala od ojczyzny, co stało w sprzeczności z ich poczuciem obowiązku wobec własnych ziem.

Niezadowolenie osiągnęło punkt krytyczny, kiedy Hazardczycy zaatakowali Dolinę Głodu, terytorium Srebrnych Marchii. Drakaria, pomimo swoich zobowiązań, nie udzieliła wsparcia, co spotkało się z oburzeniem Srebrnomarchijczyków. To wydarzenie, połączone z narastającą niechęcią wobec drakarańskiego zwierzchnictwa, przygotowało grunt pod dążenia do niepodległości.

Decydujący moment w walce o niepodległość Srebrnych Marchii nastąpił, kiedy generał Varvossi, wysłannik Drakarii, przybył do Marchii, nie w celu wsparcia w wojnie z Hazardem, ale aby prowadzić badania i ekspedycje. Jego pobyt stał się symbolem ignorowania potrzeb Srebrnych Marchii przez Drakarię, a wkrótce po tym wydarzeniu doszło do Bitwy na Wzgórzu Tarcz, gdzie drakarańskie siły, w tym Nieśmiertelni, zostały pokonane przez zakładników generała. W starciu tym zginął generał Varvossi, o co zostali obarczeni winą lordowie Srebrnych Marchii. Sytuacja stała się sygnałem do ogłoszenia nieposłuszeństwa wobec Drakarii.

W reakcji na te wydarzenia rada lordów, zwołana przez hrabiego Dextera var Howarda, zebrała się i zdecydowała o wypowiedzeniu posłuszeństwa Drakarii. Wszyscy lojalni Drakarii lordowie zostali wygnani, a mieszkańcy Marchii wyrazili swoje poparcie dla decyzji o secesji. Srebrne Marchie przekształciły się w konfederację autonomicznych marchii, tworząc Ligę Srebrnomarchijską. Mimo to Drakaria nie zamierzała łatwo oddać kontroli nad bogatą prowincją, planując zebrać armię i stłumić bunt. Jednak III Wojna Amarantu, odwróciła uwagę Drakarii. Arauleńska armia rozpoczęła własne działania wojenne, co umożliwiło Srebrnym Marchiom skuteczniejsze opieranie się drakarańskim wpływom.

Upadek Drakarii przyniósł decydujący moment na arenie dyplomatycznej. Podczas Pierwszego Szczytu w Silmaaroonie, Srebrne Marchie oficjalnie ogłosiły swoją niezależność, a Arauleńczycy, dostrzegając korzyści z silnego sojuszu z Ligą, uznali ich suwerenność. Ustalono warunki współpracy, w tym możliwość wynajmowania części Arauleńskiej armii jako najemników, co miało wspierać obronność młodego państwa.

Niepodległość przyniosła Srebrnym Marchiom zarówno korzyści, jak i wyzwania. Kluczowym efektem było stworzenie jednego z najbogatszych państw Amarantu, dzięki kontroli nad własnymi zasobami srebra oraz rozwinięciu eksportu surowców i wyrobów rzemieślniczych. Otwarcie granic dla imigrantów z Amarantu pozwoliło na przyspieszenie rozwoju przemysłowego, szczególnie w górnictwie i rzemiośle.

Liga wzmocniła swoją pozycję militarną, zakładając Międzynarodowy Ośrodek Militarny w Cardend, co uczyniło z Srebrnomarchijczyków ekspertów w szkoleniu wojsk i dowódców na arenie międzynarodowej. Niemniej, w wyniku epidemii Krwawicy, która wybuchła w marchii Dunham, gospodarka Srebrnych Marchii została poważnie osłabiona. Choroba spowodowała zamknięcie kopalni, ograniczenie wydobycia srebra i destabilizację regionu, co zmusiło Radę Szambelanów do cięć kosztów i zwiększenia wydatków na opracowanie lekarstwa.

Pomimo tych trudności, Liga Srebrnomarchijska pozostała jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych graczy politycznych i gospodarczych w Amarancie, ciesząc się stabilnością dzięki silnym przywódcom, bogactwu naturalnemu i wsparciu międzynarodowemu.