Historia Hintervoldu

W okresie upadku Królestwa Eldëvir w rejonie Cieśniny Mew zaczęły formować się niezależne księstwa - miasta kupieckie roszczące sobie prawa do przyległych ziem. Granice między tymi księstwami były częstym przedmiotem sporów, prowadzących do licznych konfliktów. Każde księstwo rządzone było przez diuka wywodzącego się z bogatej rodziny kupieckiej, a polityka skupiała się wokół interesów tych rodów.

Hintervold, położony na zachodzie Cieśniny Mew, był jednym z takich księstw. Rządziła nim rodzina de Volaille, która bogaciła się na handlu towarami z zachodu Amarantu oraz wydobyciu surowców z lokalnego wulkanu Brasieron. Bliskość potężnego Kedronu pozwalała Hintervoldowi na prężny rozwój - kedrońskie wpływy widoczne były szczególnie w upodobaniu do sztuki, które przejęli de Volaille'owie.

Po upadku Królestwa Eldëvir do Hintervoldu przybyła grupa Starożytnych Elfów pod przywództwem Aíwëlan'ty, pochodzącej z rodów Välorów, szlachty Starożytnych Elfów. Diuk Bertran de Volaille udzielił im schronienia, a nawet pojął Aíwëlan'tę za żonę. To małżeństwo wprowadziło do rodu de Volaille charakterystyczne białe włosy, typowe dla Starożytnych Elfów.

W 2:85 roku wybuch wulkanu Brasieron zniszczył część księstwa i uniemożliwił dalsze wydobycie. Na szczęście w tym samym czasie powstała Kompania Lazurowa, do której przystąpił Hintervold. Dzięki pośrednictwu w handlu między innymi księstwami a Kedronem, Hintervold szybko odbudował swoją pozycję.

W 2:109 roku diukiem Hinteroldu został Corbin de Volaille. Ambicje diuka Corbina wykroczyły poza jego własne księstwo - chciał stworzyć potężne państwo wzorem Kedronu. W trakcie Wojny Mew podbił sąsiednie księstwa Picardie i Camlès, rozpoczynając ekspansję terytorialną Hintervoldu. Kiedy Corbin, pragnąc kontynuować ekspansję, wykorzystał atak Tzaratu Vuldaarskiego na księstwo Ablaincourt i również uderzył na nie od północy, jego brat Léon, niezadowolony z polityki Corbina, wzniecił rebelię zwaną Wojną Białego Jelenia, która zakończyła się śmiercią Corbina i przejęciem władzy w Hintervoldzie przez Léona de Volaille.

Jako nowy diuk Léon de Volaille natychmiast skupił się na walce z Tzaratem Vuldarskim, tworząc koalicję z innymi księstwami z regionu i stając się częścią I Wojny Vuldarskiej. Kluczowym momentem wojny stała się Bitwa w Dolinie Echa, gdzie Léon zastosował genialny podstęp taktyczny. Wykorzystując ukształtowanie terenu, sprowokował vuldarską armię do ataku na pozorowany odwrót sił Ablaincourt, po czym zniszczył wroga gradem strzał i wywołanymi lawinami skalnymi. Choć zwycięstwo to rozbiło główne siły Tzaratu, to także doprowadziło do upadku księstwa Ablaincourt, którego ostatni diuk, Franc Baillieu, poległ w bitwie. Léon przejął kontrolę nad jego terytoriami, znacznie powiększając obszar Hintervoldu.

Po zakończeniu wojny Léon kontynuował ekspansję, zmuszając księstwa Lorraine i Charentes do złożenia hołdu lennego. W przypadku Lorraine, małżeństwo z córką diuka Tristrama Marceau, Arienne, przypieczętowało sojusz i zapewniło pokojowe podporządkowanie księstwa. Charentes, widząc rosnącą potęgę Hintervoldu, dobrowolnie uznało zwierzchnictwo Léona. Te posunięcia polityczne uczyniły z Hintervoldu dominującą siłę w regionie.

W 2:129 roku, po konsolidacji nowych terytoriów, Léon de Volaille ogłosił się Arcydiukiem Hintervoldu, oficjalnie podkreślając swoją pozycję jako zwierzchnika podległych księstw. Tytuł ten miał podkreślać jego wyższość nad zwykłymi diukami i legitymizować rozszerzone wpływy. Jego władza opierała się na sieci sojuszy i wasalnych zależnościach, które zapewniały Hintervoldowi stabilność i możliwość dalszego rozwoju.

Bastien de Volaille, syn Léona de Volaille, objął władzę w Hintervoldzie w 2:150 roku po śmierci ojca. Jako głęboko wierzący wyznawca Goddejki, uczynił z jej kultu religię państwową, rozpowszechniając ją na podbitych przez ojca terenach Ablaincourt, Lorraine i Charentes. Szczególną rolę w jego rządach odgrywała współpraca z Kościołem Goddejki - Bastien wydzielił dawne ziemie Ablaincourt jako lenno kościelne i sfinansował budowę Wysokiej Katedry w Donvauye, która stała się główną siedzibą Kościoła w Hintervoldzie.

W 2:156 roku Bastien rozpoczął wojnę z ostatnim wolnym księstwem w Cieśninie Mew - Kervalioux, rządzonym przez oligarchiczny ród Sault. Wykorzystując legendę o swoim ojcu jako wyzwolicielu, zyskał poparcie ludności Kervalioux. W przygotowaniach do wojny rozbudował flotę hintervoldzką, tworząc Pierwszą Armadę Hintervoldzką, budowaną w ufortyfikowanym Rivemar. Zawarł też sojusz z gildiami magicznymi, łagodząc restrykcyjne przepisy Paktu Magicznych Arkan poprzez jego nowelizację - Drugi Pakt Magicznych Arkan.

Dzięki wsparciu Revedissimy Ursy Foscari, Bastien uzyskał uznanie swojej władzy przez króla Kedronu Umberto Magdallena. W 2:161 roku został koronowany na króla Hintervoldu przez Revedissimę, a następnie poślubił córkę Umberto, Catalinę Magdalleńską, cementując sojusz obu królestw. Koronacja ta przekształciła Hintervold z księstwa w królestwo.

W 2:201 roku Bastien poparł dążenia Gildii Półwyspu Vuldarskiego do oderwania się od Tzaratu Vuldarskiego, co doprowadziło do II Wojny Vuldarskiej. W odpowiedzi na atak Pierwszej Armii Żywych Trupów, Bastien wystawił nowo utworzone Rycerstwo Hintervoldzkie, które rozgromiło vuldarskie siły w Bitwie Pierwszej Szarży. Po negocjacjach zawarto zawieszenie broni, uznając niezależność Gildii.

W 2:206 roku Tzarat złamał porozumienie, atakując ponownie Gildię. Rozpoczęła się III Wojna Vuldarska, jednak Bastien, skupiony na konflikcie z Casterville, którego księżna, Lynn Harper, odrzuciła jego starania o rękę, wycofał wojska z terenów gildii, pozwalając Tzaratowi na ich ponowne podbicie. Król zmarł nagle w 2:208 roku, prawdopodobnie na zawał, choć nie wykluczano otrucia. Jego śmierć zapobiegła planowanej wojnie z Casterville, którą przejął jego syn Matthias.

Matthias de Volaille objął tron Hintervoldu w 2:208 roku po śmierci swojego ojca, Bastiena de Volaille. Jego rządy rozpoczęły się w trudnym momencie, gdyż musiał naprawić błędy poprzednika, który doprowadził do konfliktu z Casterville i Araulenem. Matthias wykazał się talentem dyplomatycznym, odwracając niekorzystną sytuację i nawiązując sojusz z Casterville - ponoć miał nawet romans z księżną Lynn Harper, z którą zawarł bardzo bliskie relacje.

Najważniejszym osiągnięciem Matthiasa było wprowadzenie Kanonu Królewskiego - kompleksowego zbioru reform, które zreorganizowały strukturę państwa. Kanon wprowadził podział na landy, określił role diuków i seneszali, stworzył okręgi miejskie z gubernatorami oraz ustrukturyzował sądownictwo. Utworzył on także Radę Ministrów.

W landzie Stary Hintervold Matthias nadał lenno swojemu młodszemu bratu, Guibertowi de Volaille, który założył ród de Cerf. Kiedy okazało się, że najstarszy syn Matthiasa, Marcel, ma zdolności magiczne i nie może dziedziczyć tronu, został on wydziedziczony na rzecz młodszego brata Félixa. Marcel założył wówczas własny ród Lambert i zaangażował się w działalność handlową, stając się ważną postacią w rodzącej się Federacji Kupieckiej.

W 2:212 roku wybuchła Wojna Avenzka, gdy Matthias zgłosił roszczenia do tronu Kedronu po wymarciu dynastii Magdallenów. Konflikt skupił się również wokół spornego miasta Avenzio, do którego prawa rościli sobie zarówno Hintervold, jak i Kedron. Po dwóch latach walk Kościół Goddejki wystąpił jako mediator, co zaowocowało podpisaniem Umów Avenzkich w 2:214 roku. Na ich mocy Hintervold zrzekł się pretensji do tronu Kedronu, ale uzyskał dostęp do ważnego szlaku po rzece Magdallenie, który zapoczątkował rozwój Hintervoldzkiej Sieci Handlowej. Oba państwa zrzekły się też praw do Avenzio na rzecz Kościoła Goddejki, który ustanowił tam swoją stolicę. Umowy te dały też początek Hintervoldzkiej Federacji Kupieckiej.

Matthias kontynuował rozwój instytucji państwowych, w tym rycerstwa, systematyzując jego struktury i organizując coroczne turnieje w Veulettes. Jego rządy przyniosły stabilizację i rozwój Hintervoldu, choć nie obyło się bez konfliktów wewnętrznych, takich jak Wojna Tristańska w 2:216 roku czy późniejsza Wojna Krwi. Reformy i wizja Matthisa przyniosły mu przydomek Oświeconego. Matthias zmarł w 2:241 roku, pozostawiając kraj w rękach swojego syna Félixa.

Król Félix de Volaille objął władzę w Hintervoldzie, przejmując państwo w trudnym okresie. Jego rządy przypadły na czas Wojny Czarnych Żagli oraz III Wojny Arauleńskiej, która wybuchła rok po jego koronacji. Młody władca musiał zmierzyć się z wyzwaniami zarówno na morzu, jak i na lądzie, gdzie ekspansjonistyczne ambicje królowej Rayli Zwycięskiej z Araulenu stanowiły poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa Hintervoldu.

W odpowiedzi na działania Araulenu w Vuldarze, król Félix rozpoczął intensywne zbrojenia, przekierowując ogromne środki na rozwój wojska i floty. Ta polityka militarnego wzmacniania państwa, choć zrozumiała w kontekście zagrożenia arauleńskiego, szybko zaczęła odbijać się negatywnie na innych dziedzinach życia królestwa. Gospodarka Hintervoldu, dotąd stabilna, zaczęła wykazywać pierwsze oznaki osłabienia.

Sytuacja dramatycznie pogorszyła się w 2:252 roku, kiedy to na kontynencie wybuchła Epidemia Trupiego Oddechu. Choć do Hintervoldu dotarła ona stosunkowo późno, to osłabione już państwo nie było w stanie skutecznie się jej przeciwstawić. W 2:253 roku kraj pogrążył się w Wielkim Kryzysie - gospodarka załamała się, w niektórych regionach zapanowała bieda, a epidemia zbierała swoje żniwo. W tym trudnym czasie znaczącą rolę odegrała powstała wtedy niezależna organizacja Krewniaków, niosąca pomoc tam, gdzie władza królewska nie była w stanie skutecznie działać.

Napięcie społeczne, narastające przez lata ciężarów wojennych i kryzysu, w 2:255 roku osiągnęło punkt kulminacyjny w postaci buntu zwanego L'Éclat. Powstanie objęło zarówno diuków i szlachtę, jak i zwykłych mieszkańców, stając się poważnym zagrożeniem dla stabilności królestwa. Początkowo Félix próbował stłumić bunt siłą, ale szybko zrozumiał bezcelowość takich działań.

Król wykazał się wówczas polityczną mądrością, wydając dekret znoszący podatki na cele wojenne i rozpoczynając pokojowe rozmowy z buntownikami. Kluczowym posunięciem było zaangażowanie w mediacje Kościoła Goddejki, z którym rodzina królewska miała dobre relacje dzięki małżeństwu Félixa z Régine Clair. Starsza siostra królowej-małżonki, Beatrix Clair, jako Matriarchini Kościoła Goddejki, odegrała kluczową rolę w ugaszeniu konfliktu, pełniąc funkcję mediatora między koroną a zbuntowanymi diukami.

Po zawarciu pokoju z diukami, Félix wygłosił pamiętne orędzie "Reconstruire Notre Maison", w którym skruszony przyznał się do błędów i obiecał odbudowę dobrobytu. Mowa ta stała się początkiem szeroko zakrojonej akcji propagandowej, mającej podnieść morale narodu i przygotować grunt pod reformy gospodarcze. Wizerunkowo król odciął się od niepopularnych decyzji, przerzucając odpowiedzialność na Ministra Handlu Antoine'a Nicollier'a, który miał przeprowadzić trudne reformy.

Nicollier rozpoczął realizację Wielkiego Planu Odbudowy, który trwał ponad pięć lat. Jego działania, choć początkowo niepopularne, stopniowo zaczęły przynosić efekty. Minister nie tylko odbudował gospodarkę, ale także stworzył podwaliny pod przyszły hintervoldzki przemysł winiarski, który miał stać się wizytówką królestwa. W 2:261 roku, kiedy plan był już na ukończeniu, król Félix podjął bezprecedensową decyzję o abdykacji na rzecz swojego najstarszego syna, Alfreda de Volaille, kończąc tym samym okres Wielkiego Kryzysu i otwierając nowy rozdział w historii Hintervoldu.

Wielki Plan Odbudowy, zainicjowany przez Ministra Handlu Antoine'a Nicollier'a w 2:256 roku, stanowił kluczowy moment w historii Hintervoldu. Po latach kryzysu spowodowanego nadmiernymi wydatkami na zbrojenia, Epidemią Trupiego Oddechu oraz buntem L'Éclat, plan ten miał na celu odbudowę gospodarki królestwa.

To właśnie w tym czasie rozkwitł hintervoldzki przemysł winny. W ramach planu odbudowy Nicollier wyprzedawał w ręce prywatne tereny, które nie nadawały się pod uprawę zboża. Rody Marceau i Frère odkryły jednak unikalne właściwości gleb w Dorzeczu, o których nie wiedział Minister Handlu - gleby te były doskonałe pod uprawę winorośli. Ich sukces zachęcił innych do inwestowania w uprawę winorośli, a różne regiony Hintervoldu zaczęły wypracowywać własne metody produkcji. Dzięki temu hintervoldzkie wina zyskały niepowtarzalny charakter i uznanie na arenie międzynarodowej.

Po kilkunastu latach królestwo wprowadziło ścisłe regulacje dotyczące hodowli winorośli i produkcji wina, co zapewniło najwyższą jakość trunków. Mistrzowie Szczepiarze specjalizowali się w uprawie konkretnych szczepów, a każdy region wypracował własne techniki fermentacji. W efekcie hintervoldzkie wina stały się synonimem luksusu i doskonałości, a ich eksport przynosił królestwu ogromne zyski.

Dochody z handlu winem pozwoliły królowi Alfredowi na realizację ambitnych projektów, takich jak założenie kolonii Primatole. Era wina przyniosła też rozkwit w kulturze i sztuce - w Auvet i innych większych miastach powstawały teatry, galerie i salony winne, gdzie spotykała się elita intelektualna królestwa. Wino stało się nie tylko towarem, ale i elementem tożsamości narodowej Hintervoldu, symbolem jego odrodzenia i potęgi.

Hintervoldzkie Imperium Kolonialne powstało za panowania króla Alfreda de Volaille. Hintervold jako pierwszą założył swoją kolonię Primatole. Inicjatywa ta była wspólnym przedsięwzięciem korony i rodu Jacquemin, który odgrywał kluczową rolę w rozwoju hintervoldzkiego handlu zamorskiego. Kolonie szybko stały się istotnym elementem gospodarki królestwa, dostarczając surowców i otwierając nowe rynki zbytu dla hintervoldzkich towarów.

Kontynuatorem polityki kolonialnej został syn Alfreda, król Bénédict de Volaille, który objął tron w 2:292 roku. Bénédict inwestował znaczne środki w rozwój kolonii, widząc w nich szansę na wzmocnienie pozycji Hintervoldu na arenie międzynarodowej. Za jego rządów powstały kolejne osady i frakcje handlowe, a hintervoldzcy kupcy zaczęli penetrować nowe obszary, zawierając sojusze z lokalnymi władcami.

Bénédict wprowadził system zarządzania koloniami poprzez mianowanych przez koronę gubernatorów, którzy odpowiadali bezpośrednio przed królem. W zamian za lojalność i dostarczanie surowców, kolonie otrzymywały ochronę militarną oraz dostęp do hintervoldzkich technologii i dóbr luksusowych.

Najważniejszym osiągnięciem Bénédicta w polityce kolonialnej było ustanowienie monopolu handlowego na szlakach morskich prowadzących do kolonii. Dzięki temu Hintervold kontrolował przepływ towarów i mógł dyktować korzystne dla siebie ceny. Rozwój floty handlowej i wojennej pozwolił na zabezpieczenie interesów królestwa na odległych wodach.

Rządy Bénédicta przyniosły również pierwsze poważne problemy związane z ekspansją kolonialną. Wojna Księżycowych Łez, konflikt zbrojny wywołany przez hintervoldzkich osadników w jednej z kolonii, zakończyła się wywołaniem Klątwy Księżyca na Naggathorze i znacząco nadszarpnęła reputację króla. Pomimo tego incydentu, Imperium Kolonialne pozostawało kluczowym elementem potęgi Hintervoldu przez dziesiątki lat.

Kiedy król Bénédict niespodziewanie zginął w trakcie polowania, tron przejął jego syn, Léonide de Volaille. Młody władca, wychowany przez nadopiekuńczą matkę Adelę, okazał się całkowicie nieprzygotowany do sprawowania władzy. Jego rządy charakteryzowały się niekompetencją i brakiem szacunku ze strony diuków, którzy lekceważyli jego decyzje. Léonide, przyzwyczajony do życia w luksusie i spełniania wszystkich zachcianek, nie potrafił słuchać rad ministrów ani podejmować trudnych decyzji państwowych.

Sytuacja ta doprowadziła do otwartego buntu ze strony wuja króla, Ernesta de Volaille, który uważał, że to on powinien dziedziczyć tron zgodnie z dawną wolą Bénédicta. W 2:322 roku Ernest wypowiedział posłuszeństwo Léonide'owi, rozpoczynając krwawą wojnę domową zwaną Rzezią Jeleni. Większość diuków opowiedziała się po stronie Ernesta, widząc w nim silniejszego i bardziej kompetentnego władcę. Po serii bitew Ernest pokonał bratanka i przejął władzę w Hintervoldzie, kończąc tym samym nieudolne rządy Léonide'a.

Choć Ernest okazał się lepszym królem niż jego poprzednik, jego panowanie nie trwało długo. W 2:329 roku wybuchła IV Wojna Vuldarska, gdy Tzarat Vuldarski najechał osłabiony wojną domową Hintervold. Mimo zwycięstwa w konflikcie, dynastia de Volaille zapłaciła najwyższą cenę - w walkach zginął zarówno król Ernest, jak i jego dwaj synowie, Pierre i Edgard. Śmierć całej męskiej linii rodu oznaczała definitywny koniec dynastii de Volaille, która przez wieki kształtowała historię Hintervoldu.

Wielka Wojna Koronna wybuchła w 2:331 roku po śmierci ostatniego przedstawiciela dynastii de Volaille, króla Ernesta, który zginął wraz z synami podczas IV Wojny Vuldarskiej. Brak legalnego następcy tronu doprowadził do walki o władzę między dwoma potężnymi rodami wywodzącymi się od de Volaille'ów - de Cerf i Lambert.

Evrart de Cerf, potomek Guiberta de Cerf, młodszego brata króla Matthiasa, oraz Perrenet Lambert, przedstawiciel rodu założonego przez Marcela de Volaille, syna króla Matthiasa, zgłosili roszczenia do tronu Hintervoldu. Oba rody miały silne poparcie wśród diuków i szlachty, co zapoczątkowało trwający ponad pięćdziesiąt lat konflikt. W wyniku wojny nowym królem został Adam Lambert, syn Perreneta Lamberta.

Wojna pozostawiła Hintervold w ciężkim stanie, jednak nowy król szybko przystąpił do odbudowy kraju, wprowadzając szereg reform i wzmacniając pozycję korony kosztem diuków. Adam Lambert okazał się władcą wybitnym, który nie tylko zjednoczył kraj po długim konflikcie, ale także zapoczątkował okres dobrobytu i rozwoju kulturowego, tworząc hintervoldzkie La Relance.

Adam Lambert, który objął tron Hintervoldu po zakończeniu Wielkiej Wojny Koronnej, okazał się władcą o niezwykłej wizji. Wraz ze swoją żoną Marie Lambert zainicjowali okres głębokich przemian kulturowych, które stworzyły współczeną hintervoldzką kulturę znaną jako La Relance. Para królewska dążyła do odbudowy prestiżu Hintervoldu nie tylko poprzez reformy gospodarcze, ale także przez całkowitą przemianę sztuki, architektury i mody.

Niestety, ten okres rozkwitu został brutalnie przerwany w 3:71 roku, kiedy Hazard przeprowadził zbrojną inwazję na Hintervold. W jej wyniku zginął zarówno król Adam Lambert, jak i królowa Marie, a wraz z nimi wszystkie ich dzieci. Śmierć pary królewskiej i zniszczenia wojenne doprowadziły do upadku reform Adama Lamberta i Rozbicia Dzielnicowego w Hintervoldzie.

Rozbicie Dzielnicowe to okres w historii Hintervoldu, który nastąpił po śmierci króla Adama Lamberta. Królestwo pogrążyło się w chaosie, gdyż nie pozostał żaden dziedzic z dynastii Lambertów, która dopiero co zaczęła umacniać swoją pozycję. Władza centralna przestała istnieć, a poszczególne landy zaczęły funkcjonować jako odrębne jednostki polityczne, zarządzane przez swoich diuków.

Diukowie, choć formalnie uznawali się za część Hintervoldu, w praktyce rządzili swoimi ziemiami niezależnie, prowadząc własną politykę wewnętrzną i zagraniczną. Współpraca między landami była ograniczona i odbywała się głównie w sprawach absolutnie niezbędnych. Brak silnej władzy królewskiej doprowadził do osłabienia pozycji Hintervoldu na arenie międzynarodowej i utraty wpływów w regionie.

Hintervoldzka Federacja Kupiecka, która dotychczas działała pod władzą królewską, szybko odnalazła się w nowej rzeczywistości. Brak zwierzchnictwa nad Dyrektoriatem i pozwolił Federacji znacznie się rozwinąć - znacznie się ona uniezależniła, a brak podatków wpłynął na znaczne wzbogacenie się frakcji handlowych. Brak władzy centralnej w Hintervoldzie miał też również negatywne strony - ochrona szlaków handlowych stała się bardziej problematyczna, jak również koordynowanie działalności Federacji w poszczególnych landach.

Sytuacja pogorszyła się, gdy w 3:79 roku Tzarat Vuldarski wykorzystał osłabienie Hintervoldu i rozpoczął V Wojnę Vuldarską. Bez zjednoczonej armii królewskiej poszczególne landy nie były w stanie skutecznie przeciwstawić się agresji, co doprowadziło do utraty Ablaincourt, Lorraine i Kervalioux.

Rozbicie Dzielnicowe trwało aż do momentu, gdy Grégory Fay zjednoczył landy i koronował się na króla, kończąc tym samym okres chaosu i przywracając władzę centralną. Jego rządy rozpoczęły się od przewrotu w landzie Charentes, gdzie jako kuzyn diuka Laurentina Faya przejął władzę siłą, mordując dotychczasowego władcę. Grégory szybko udowodnił swoje talenty militarne, odnosząc szereg zwycięstw nad vuldarskimi wojskami i wypierając je z zajętych terenów.

Po wyzwoleniu okupowanych landów Grégory nie złożył broni, lecz wykorzystał moment, by koronować się na króla Hintervoldu. Następnie siłą podporządkował sobie land Picardie, demonstrując bezwzględność wobec opornych diuków. W obliczu tej demonstracji siły landy Alsace i Camlès dobrowolnie uznały jego władzę - tym sposobem wszystkie landy wróciły do Hintervoldu.

Głównym celem rządów Grégory'ego stało się odbudowanie militarnej potęgi Hintervoldu. Inwestował ogromne środki w armię i flotę, prowadząc liczne wojny łupieżcze przeciwko sąsiednim państwom. Choć przyniosły one królestwu znaczne bogactwa, to jednocześnie izolowały Hintervold na arenie międzynarodowej i nadszarpnęły jego reputację. Szczególnie dotkliwie odczuła to Federacja Kupiecka, której interesy handlowe były systematycznie torpedowane przez agresywną politykę króla.

Konflikt z Federacją Kupiecką i Kościołem Goddejki, któremu król nie zwrócił należnego im lenna w landzie Ablaincourt, stał się przyczyną upadku Grégory'ego. W 3:150 roku wybuchła Rebelia Emmanuela Meserve, wspierana przez Federację Kupiecką. Grégory, opuszczony przez większość diuków, został obalony. Rządy Króla Uzurpatora, choć skutecznie zjednoczyły Hintervold, ostatecznie doprowadziły do głębokiego kryzysu wewnętrznego i utraty międzynarodowej pozycji królestwa.

Emmanuel Meserve, które po rebelii wiele zawdzięczał Federacji Kupieckiej, stał się jej marionetkowym władcą, mającym realizować przede wszystkim interesy kupieckie.

Po przejęciu władzy Meserve przeprowadził czystkę wśród szlachty, eliminując rody lojalne poprzedniemu królowi, w tym ród Durant rządzący Ablaincourt. Federacja Kupiecka wymogła na nim zwrócenie władzy w Ablaincourt Kościołowi Goddejki, co miało na celu poprawę relacji z Avenzio po konflikcie wywołanym przez Grégory'ego. Nową Matriarchinią i diukiem Ablaincourt została Auizia Lavillant.

Rządy Meserve'a charakteryzowały się coraz większym uzależnieniem od Federacji Kupieckiej, która stopniowo przejmowała kontrolę nad kluczowymi aspektami państwa. Król skupiał się głównie na zabezpieczaniu interesów kupieckich, zaniedbując przy tym inne dziedziny. Wpływy Federacji sięgały tak daleko, że to ona w zasadzie podejmowała wiele decyzji politycznych, podczas gdy Meserve pełnił głównie funkcję reprezentacyjną.

Sytuacja w kraju pogarszała się stopniowo - podczas gdy Federacja i związane z nią rody bogaciły się, zwykli mieszkańcy Hintervoldu cierpieli z powodu rosnących podatków i zaniedbań w infrastrukturze. Brak silnej ręki królewskiej i nadmierne wpływy kupieckie doprowadziły do narastającego niezadowolenia społecznego, które ostatecznie wybuchło w 3:158 roku w postaci Rebelii Cyphera Clagona.

Rebelia Cyphera Clagona wybuchła jako odpowiedź na korupcję i cierpienie ludu pod rządami króla Emmanuela Meserve oraz Federacji Kupieckiej. Cypher, pochodzący ze szlachty koronnej, doświadczył osobistych tragedii - śmierci matki na Plagę Galahada oraz wydziedziczenia na rzecz przybranego brata. Punktem zwrotnym było spotkanie z Régisem Gauthierem, który ujawnił mu sabotaż prac nad lekarstwem na plagę przez Federację Kupiecką. Rebelia Cypher krwawo zakończyła korupcję i niesprawiedliwość - jako król Cypher rozprawił się z wieloma rodami i frakcjami handlowymi odpowiedzialnymi za wyzysk.

Jako władca Cypher musiał zmierzyć się z inwazją Vuldaru, sojusznika Imperium Kalladańskiego. Po odparciu zagrożenia pokonał ród Frère w Bitwie w Złotych Sadach przy wsparciu Araulenu. W polityce wewnętrznej wprowadził reformy znane jako Hintervoldyzacja, które przez jednym były uważane za konieczność, a przez innych za brutalność.

W II Wojnie Amarantu Hintervold pod przywództwem Cyphera stanął po stronie koalicji antykalladańskiej. Po zwycięstwie królestwo zajęło część Vuldaru, a Normanom król Cypher przekazał land Kervalioux, gdzie diukiem został Sigurd z klanu Anmärr. Wpływy Federacji Kupieckiej zostały znacząco ograniczone na rzecz bezpośredniej kontroli korony nad handlem.

Bearton Odnowiciel, wnuk króla Cyphera Clagona, od dziadka przejął królestwo zjednoczone ale jednocześnie zaniedbane. Za cel obrał więc sobie odbudowę i reformy w Hintervoldzie.

Jednym z pierwszych i najważniejszych aktów prawnych wprowadzonych przez Beartona był Dekret Clagonów, który znacząco wpłynął na rozwój oraz samowystarczalność Hintervoldu. Wiele innych reform Beartona miało także służyć zwiększeniu bezpieczeństwa oraz sprawiedliwości - walczył z rozwarstwieniem społecznym. Bearton znacząco zmienił również system dziedziczenia w Hintervoldzie. Nowe prawo pozwalało kobietom dziedziczyć tron, co było przełomową zmianą w tradycyjnie patriarchalnym społeczeństwie. Bearton wykorzystał tę reformę, aby ustanowić swoją córkę, Renée Clagon, oficjalną dziedziczką tronu.

Bearton ściśle współpracował z Hintervoldzką Federacją Kupiecką, która odgrywała kluczową rolę w gospodarce królestwa. Dzięki tej współpracy udało się odbudować handel i przywrócić stabilność finansową państwa. Federacja, choć wcześniej związana z reżimem Meserve, uznała autorytet Beartona i wsparła jego reformy, widząc w nich szansę na rozwój i zwiększenie zysków, oraz na poprawę własnego wizerunku.

Rządy Beartona charakteryzowały się również dbałością o sprawiedliwość społeczną i poprawę warunków życia ludu. Król wprowadził szereg ułatwień dla rolników i rzemieślników, a także zadbał o rozwój infrastruktury, w tym dróg i mostów, co przyczyniło się do ożywienia gospodarczego. Jego polityka wewnętrzna skupiała się na integracji wszystkich warstw społecznych i budowaniu silnego, zjednoczonego królestwa.

Niestety, spokojne i dostatnie rządy Beartona przerwały Wojny Drakarańskie, które doprowadziły do podboju Hintervoldu przez Drakarię w 3:210 roku.

Pierwszym namiestnikiem Drakarii w Hintervoldzie został Ralph Watts, były generał arauleński, który przeszedł na służbę Drakarii. Jego rządy charakteryzowały się względną łagodnością - zachował większość lokalnych struktur władzy, ograniczając się do ściągania trybutu i wprowadzania drakarańskich praw. Watts starał się nie ingerować w lokalne zwyczaje i kulturę, co pozwoliło mu utrzymać względny spokój w podbitym królestwie.

Formalną władzę w Hintervoldzie sprawowała Renée Clagon, córka zaginionego króla Beartona, koronowana przez Drakarię na marionetkową monarchinię. Mimo młodego wieku Renée potrafiła wykorzystywać swoją pozycję do subtelnego sabotowania okupantów. Działała poprzez sieć zaufanych dworzan, w tym swojego kuzyna Hectora var Lustinna i jego Pomioty Ormontu, tworząc równoległe struktury władzy. Oficjalnie współpracowała z namiestnikiem, a nieoficjalnie budowała siatkę szpiegowską i przygotowywała grunt pod przyszłe powstanie.

Sytuacja zmieniła się radykalnie w 3:214 roku, kiedy, w wyniku radykalnego ataku Pomiotów Ormontu na Fort Durzwag, Wattsa zastąpił Émilien Chéreau. Nowy namiestnik wprowadził twarde rządy okupacyjne - zwiększył kontrybucje, rozbroił lokalną szlachtę i rozpoczął systematyczne niszczenie hintervoldzkiej kultury.

W 3:231 roku, wykorzystując zaangażowanie Drakarii w walki z Araulenem, Renée rozpoczęła Wielką Rewolucję Hintervoldzką.

Wielka Rewolucja Hintervoldzka stanowiła jeden z epizodów III Wojny Amarantu, i była zbrojnym powstaniem Hintervoldczyków przeciwko drakarańskiej okupacji. Wybuchła w wyniku wspólnych działań królowej Renée Clagon i diuk Kervalioux Erici Anamarueux, które sprowokowały Émiliena Chéreau do ataku. Rewolucja skupiła się wokół trzech przywódczyń nazywanych Matkami Rewolucji: królowej Renée Clagon, diuki Erici Anamarueux oraz twarzy Hintervoldzkiej Federacji Kupieckiej Naomi Roux. Decydującym starciem rewolucji była tak zwana Zagłada Różana, gdzie połączone siły hintervoldzkie wsparte przez króla Kresów, Verisława Vovkivka, rozgromiły drakarańskie wojska.

Rewolucja nie tylko przywróciła niezależność Hintervoldu, ale także znacząco osłabiła pozycję Drakarii w regionie, przyczyniając się do ostatecznego upadku Jimmy'ego Cenwulfa podczas III Wojny Amarantu.

Renée Clagon objęła faktyczną władzę w Hintervoldzie po udanej Wielkiej Rewolucji Hintervoldzkiej, która obaliła drakarańską okupację. Jako córka Beartona Odnowiciela, od początku swoich rządów wykazywała się sprytem politycznym i determinacją w odbudowie pozycji królestwa. Jej panowanie przypadło na trudny okres po III Wojnie Amarantu, kiedy to Hintervold musiał odzyskać stabilność po latach obcej dominacji.

Jednym z pierwszych znaczących posunięć królowej była okupacja Casterville. Renée osadziła na tronie Casterville sprzymierzoną z Hintervoldem Leah var Flagelan, co doprowadziło do wybuchu wojny domowej w księstwie. Ten agresywny krok spotkał się z ostrym sprzeciwem Araulenu, seniora lennego Casterville, i zapoczątkował tak zwaną Wojnę Szeptaną między obydwoma państwami.

Renée aktywnie uczestniczyła w Pierwszym Szczytu Państw Amarantu, gdzie ustalano nowy porządek na kontynencie po upadku Drakarii. Królowa zabiegała o wzmocnienie pozycji Hintervoldu w regionie, wykorzystując osłabienie innych mocarstw. Jednocześnie starała się odbudować dawne szlaki handlowe i nawiązać współpracę z byłymi koloniami poprzez Wspólnotę Nowych Ziem, co miało przywrócić Hintervoldowi dawną pozycję gospodarczą.

Obecnie królowa Renée nadal prowadzi aktywną politykę, balansując między konfliktem z Araulenem a budową sojuszy na arenie międzynarodowej - dobrym przykładem tego jest niedawny Szczyt Państw Vuldarskich przeprowadzony z jej inicjatywy, który pozwolił jej zagarnąć w granice Hintervoldu żyzne ziemie Hodoperku. Jej rządy zapisały się w historii Hintervoldu jako okres odbudowy potęgi królestwa po latach zawirowań, choć ostateczne efekty jej działań dopiero się okażą.