Renée Clagon

Renée Clagon to władczyni o niezwykle silnej woli i determinacji, której działania są zawsze precyzyjnie zaplanowane i ukierunkowane na osiągnięcie konkretnych celów. Jej charakter kształtowały trudne doświadczenia z czasów okupacji drakarańskiej, kiedy musiała lawirować między lojalnością a oporem, co wykształciło w niej zdolność do zachowania zimnej krwi nawet w najbardziej napiętych sytuacjach.

Jest mistrzynią dworskich intryg, potrafiącą wykorzystać każdą słabość przeciwnika, jednocześnie zachowując pozory niewinności. Jej spryt i umiejętność przewidywania ruchów innych czynią z niej niebezpiecznego gracza w Hintervoldzkiej Grze Luster. Renée nie waha się łamać konwenansów, jeśli widzi w tym korzyść dla siebie lub królestwa, co pokazuje jej decyzja o uznaniu nieślubnego syna za dziedzica.

Choć na zewnątrz prezentuje się jako charyzmatyczna i pewna siebie władczyni, w głębi duszy nosi blizny po latach manipulacji i przymusowych układów z okupantami. Jej relacje z najbliższymi, takimi jak sir Raynald de Villiers czy syn Félix, pokazują jednak, że potrafi być lojalna i oddana wobec tych, którzy zdobyli jej zaufanie.

Jako królowa konsekwentnie dąży do wzmocnienia władzy monarszej kosztem wpływów szlachty, co budzi zarówno podziw, jak i opór wśród możnych. Jej polityka wobec ludu, oparta na kreowaniu wizerunku "królowej ludu", przyniosła jej ogromną popularność wśród zwykłych obywateli Hintervoldu.

Renée Clagon to mistrzyni dworskich intryg, która przez lata rządów pod drakarańską okupacją doskonale opanowała sztukę gry pozorów. Jej umiejętności w zakresie manipulacji i przewidywania ruchów przeciwników są legendarne wśród hintervoldzkiej szlachty. Potrafi czytać intencje rozmówców z niezwykłą precyzją, co zawdzięcza zarówno wrodzonemu talentowi, jak i doświadczeniu zdobytemu w czasie trudnych lat okupacji.

Jej specjalnością jest składanie obietnic, które zawsze dotrzymuje - choć często w sposób zaskakujący lub nieoczekiwany dla adresata. Ta umiejętność, połączona z niezwykłą zdolnością do zachowywania pozorów, sprawia, że jest niebezpiecznym graczem w tak zwanej Hintervoldzkiej Grze Luster - skomplikowanej sieci dworskich intryg i sojuszy.

Renée znakomicie posługuje się mieczem - od młodości szkoliła się w sztuce walki, chcąc dorównać dawnym królom Hintervoldu. Jej umiejętności fechtunku są na tyle wysokie, że mogłaby konkurować z zawodowymi żołnierzami. Dodatkowo doskonale radzi sobie z jazdą konną, co w połączeniu z szermierczą wprawą czyni z niej groźnego przeciwnika w walce konnej.

Posiada również solidne wykształcenie w dziedzinie taktyki wojskowej, choć nie dorównuje w tej materii najwybitniejszym dowódcom. Jej wiedza pozwala jednak na branie udziału w planowaniu operacji wojskowych i skuteczne współdziałanie z generałami podczas kampanii.

Renée wykazuje niezwykły talent w budowaniu sieci sojuszy i zarządzaniu skomplikowanymi relacjami międzynarodowymi. Jej działania w Hodoperku, gdzie zorganizowała szczyt vuldarskich państw, pokazują zdolność do przewidywania konsekwencji politycznych i wykorzystywania słabości przeciwników. Potrafi skutecznie negocjować nawet w najtrudniejszych sytuacjach i znajdować niecodzienne rozwiązania, co przejawia się w jej współpracy w ramach Wspólnoty Nowych Ziem.

Jej umiejętności dyplomatyczne obejmują również zdolność do szybkiego rozpoznawania motywacji rozmówców i dostosowywania własnej strategii do zmieniających się okoliczności. Ta elastyczność w połączeniu z żelazną wolą stanowi podstawę jej sukcesów na arenie międzynarodowej.

Renée Clagon urodziła się w 3:195 roku jako jedyne dziecko króla Beartona Odnowiciela i jego pierwszej żony Ealwyn Clagon. Wychowywała się w pałacu królewskim w Veulettes, otoczona luksusem i troską rodziców. Jej dzieciństwo zostało jednak naznaczone tragedią, gdy w 3:199 roku jej matka zmarła podczas komplikacji przy drugiej ciąży. Śmierć Ealwyn głęboko wpłynęła na młodą Renée, która straciła nie tylko matkę, ale także nienarodzonego brata.

W 3:203 roku król Bearton ożenił się ponownie z Juliette Charron, córką wpływowego diuka z landu Charentes. Małżeństwo to miało charakter polityczny, mając na celu wzmocnienie pozycji króla wobec Wysokich Rodów. W 3:204 roku para doczekała się bliźniąt - Célestina i Maelle. Mimo pojawienia się przyrodniego rodzeństwa, Renée pozostała ulubienicą ojca, który w 3:206 roku ogłosił ją swoją oficjalną dziedziczką, zmieniając tym samym prawo wykluczającą kobiety z linii sukcesyjnej. Decyzja ta spotkała się ze sprzeciwem Juliette, która pragnęła, aby tron przypadł jej synowi. Bearton jednak pozostał nieugięty, widząc w Renée cechy prawdziwej władczyni i kontynuatorki swoich reform. Choć Juliette zawsze nienawidziła swoją pasierbicę, to Renée miała dobre relacje z rodzeństwem, o które bardzo dbała.

Wczesne lata Renée kształtowały jej charakter - wychowana w cieniu straty matki i w atmosferze dworskich intryg, nauczyła się już jako dziecko rozpoznawać prawdziwe intencje otaczających ją ludzi. Szczególna więź z ojcem i jego bezwzględne poparcie dały jej pewność siebie, która później zaowocowała w jej rządach. Jednocześnie konflikt z macochą uświadomił jej, jak kruche mogą być rodzinne relacje w świecie władzy.

W roku 3:208 Drakaria rozpoczęła inwazję na Hintervold. Wojska drakarańskie szybko przełamały obronę graniczną, zmuszając króla Beartona do wycofania się w głąb kraju. W ciągu dwóch lat systematycznego podboju Drakaria zajęła kluczowe miasta i twierdze. W roku 3:210, po upadku ostatnich punktów oporu, król Bearton zaginął podczas obrony Dorzecza, a jego żona Juliette wraz z dziećmi uciekła na Aspin pod opieką Revana Reitza, dziadka Renée. Sama Renée nie zdecydowała się jednak uciec z Revanem - jako dziedziczka swojego ojca czuła się odpowiedzialna za Hintervold i pragnęła zostać ze swoim ludem.

Po zakończeniu wojny Najwyższy Król Drakarii mianował generała Ralpha Wattsa ze Smoczego Korpusu na stanowisko Namiestnika Hintervoldu. Watts rozpoczął rozbudowę struktur okupacyjnych, wprowadzając drakarańskie prawo i ściągając podatki, jednak jego rządy były stosunkowo łagodne - pozwalał Federacji Kupieckiej na kontynuowanie działalności i nie ingerował nadmiernie w lokalne zwyczaje. W roku 3:211, wbrew prawu wymagającemu ustanowienia regenta dla dziedziczki, która nie miała jeszcze 21 lat, Namiestnik koronował szesnastoletnią Renée Clagon na królową Hintervoldu i zmusił ją do podpisania oficjalnej kapitulacji, czyniąc z niej marionetkową władczynię. Oficjalnie Renée wypełniała wszystkie polecenia Drakarii, jednak potajemnie rozpoczęła budowę rozległej siatki szpiegowskiej.

Siatka Renée skupiała się początkowo na sabotażu działań okupantów - niszczeniu zapasów, dezorganizacji transportów i wywiadzie. Królowa wykazywała się niezwykłym talentem do konspiracji, osobiście rekrutując zaufanych współpracowników spośród zarówno mieszczan i drobnej szlachty, jak i prostych ludzi. Po każdym udanym sabotażu oferowała Drakarii "pomoc" w rozwiązaniu problemów, budując w ten sposób swoją wiarygodność w oczach Najwyższego Króla.

W 3:212 roku do Hintervoldu przybył kuzyn Renée, Hector var Lustinn, ukrywający się pod pseudonimem Hector Steel. Po ucieczce z Araulenu i śmierci rodziców, Hector postanowił założyć w Hintervoldzie bandę partyzancką zwaną Pomiotami Ormontu. Renée, widząc w nim potencjalnego sojusznika, włączyła jego grupę do swojej rozwijającej się siatki szpiegowskiej. Wspólnie prowadzili działania sabotażowe przeciwko drakarańskim okupantom, choć metody Hectora były bardziej bezpośrednie i brutalne niż preferowane przez królową taktyki.

W 3:214 roku sytuacja gwałtownie się zaostrzyła, gdy Hector dowiedział się, że w Forcie Durzwag więziony jest jego ojciec, Daranis var Lustinn. Pomimo wyraźnego sprzeciwu Renée, Pomioty Ormontu przeprowadziły brawurowy atak na więzienie, uwalniając ojca Hectora. Ta akcja wywołała gwałtowną reakcję Drakarii - do Hintervoldu przybył generał Émilien Chéreau, który początkowo działa w ukryciu, rozbijając większość siatki szpiegowskiej Renée. Następnie oficjalnie zastąpił dotychczasowego łagodnego namiestnika Ralpha Wattsa, wprowadzając znacznie surowsze rządy. Chéreau zaostrzył represje wobec szlachty i Federacji Kupieckiej, przejmując kontrolę nad kluczowymi obszarami gospodarki.

W obliczu nowej sytuacji Renée rozpoczęła ryzykowną grę - wdała się w romans z Chéreau, licząc na możliwość manipulowania nim. Choć oboje zdawali sobie sprawę z prawdziwych intencji drugiej strony, ten układ pozwalał Renée zachować pewną swobodę działania. Jednocześnie królowa coraz bardziej zbliżała się do swojego rycerza-protektora, sir Raynalda de Villiers, w którym znajdowała prawdziwe oparcie emocjonalne w tych trudnych czasach.

W 3:215 roku, pod presją trudnej sytuacji politycznej i emocjonalnego wyczerpania związanego z manipulacyjną relacją z Namiestnikiem Émilienem Chéreau, Renée zwróciła się ku jedynej osobie, której całkowicie ufała – sir Raynaldowi de Villiers, swojemu rycerzowi-protektorowi. Romans ten stał się dla królowej azylem przed dworskimi intrygami i drakarańską okupacją. Sir Raynald, znany z lojalności i dyskrecji, zapewniał Renée wsparcie emocjonalne w tych trudnych czasach.

W 3:119 roku Renée zaszła w ciążę z sir Raynaldem, co stanowiło poważne zagrożenie dla jej pozycji. Gdy ciąża stała się zbyt widoczna, by ją ukryć, na prośbę królowej sir Raynald potajemnie opuścił dwór, chroniąc się przed gniewem Chéreau. Po kilku kolejnych miesiącach Renée urodziła syna, Félixa - podczas porodu, na który Namiestnikowi nie pozwolono wejść. Natychmiast po narodzinach dziecko zostało przekazane zaufanej służce, która uciekła z pałacu i dotarła do ukrywającego się w Loinvent sir Raynalda. Kościół Goddejki odegrał kluczową rolę w ochronie ojca i dziecka, pomagając im zmieniać kryjówki, gdy Chéreau zbliżał się do ich tropu.

Wściekły Namiestnik, nie mogąc udowodnić królowej zdrady ani odnaleźć dziecka, postanowił ukarać Renée w inny sposób. Niedługo po narodzinach jej syna zmusił ją do małżeństwa z prodrakarańskim szlachcicem Astorem Villeneuve. Renée, choć formalnie poślubiła Villeneuve'a, konsekwentnie odmawiała współżycia z nim, wykorzystując swoje stanowisko królowej do uniknięcia nacisków. To małżeństwo pozostało bezdzietne i czysto formalne aż do śmierci Astora podczas Wielkiej Rewolucji Hintervoldzkiej.

W 3:231 roku, wykorzystując osłabienie Drakarii w trakcie III Wojny Amarantu, Renée Clagon rozpoczęła otwartą rebelię przeciwko okupantom. Punktem zapalnym stało się Zgromadzenie Koronne w Veulettes, podczas którego diuk Erica Anamarueux publicznie wezwała do powstania. Choć początkowo jej słowa zostały zignorowane, Renée i Erica potajemnie wykorzystały je jako prowokację dla generała Chéreau do ataku na Thanvillé, co stało się pretekstem do otwartego buntu. W bitwie pod Thanvillé, w trakcie której Renée zdradziła Namiestnika, siły drakarańskie zostały rozbite, a sam Chéreau dostał się do niewoli. W trakcie walk Renée osobiście zabiła swojego męża Astora Villeneuve, uznając go za zdrajcę i symbol drakarańskiej dominacji. Akt ten miał wymiar zarówno osobisty, jak i polityczny, symbolizując zerwanie z okupacją.

Renée oficjalnie zerwała z Drakarią i po zajęciu przez rewolucjonistów Półwyspu Hintervoldzkiego została oficjalnie, i tym razem zgodnie z prawem, koronowana w Veulettes na królową Hintervoldu w obecności Kościoła Goddejki reprezentowanego przez Białą Panią Évelyne Clair - po zakończeniu III Wojny Amarantu koronacja ta została również uprawomocniona przez Revedissimę Francescę D'Orsi.

Po początkowych sukcesach Renée stanęła przed poważnym wyzwaniem, gdy arauleńska ofensywa Kyree'ego de Byrda załamała się, a Drakaria wzmocniła swoje siły w Hintervoldzie. W krytycznym momencie królowa zawarła sojusz z Verisławem Vovkivem, władcą Kresów, który przysłał swoje wojska na pomoc rewolucjonistom. Rewolucja zakończyła się w 3:233 roku po strategicznym zwycięstwie w tzw. Zagładzie Różanej, gdzie połączone siły Hintervoldu i Kresów zniszczyły armię drakarańską na zamarzniętym Jeziorze Różanym. Renée odzyskała pełną kontrolę nad królestwem.

Po rewolucji Renée szybko umocniła swoją pozycję, organizując Wiec Trzech z Ericą Anamarueux i Naomi Roux, gdzie ustalono nowy porządek polityczny. Jej bezwzględność objawiła się podczas Dnia Odnowy, gdy osobiście ścięła generała Chéreau - na jej rozkaz powieszonych lub ściętych zostało również wielu przedstawicieli rodów szlacheckich, które wspierały okupantów. Jednocześnie nagrodziła lojalnych sojuszników, rozdając skonfiskowane majątki i cementując swoją władzę.

Po zakończeniu wojny Renée Clagon odnalazła swojego syna Félixa i sir Raynalda de Villiers. Królowa postanowiła oficjalnie sprowadzić swojego jedynego potomka na dwór. Félix, wychowywany dotąd w ukryciu przez rycerza-protektora, został przywieziony do stolicy wraz z sir Raynaldem. Renée, choć początkowo obawiała się reakcji szlachty na bękarta, zdecydowała się na ten krok, by zapewnić sukcesję i zabezpieczyć dynastię Clagonów.

W roku 4:2 Renée poślubiła sir Raynalda de Villiers, swojego długoletniego kochanka i ojca Félixa. Ślub ten miał charakter zarówno osobisty, jak i polityczny - legalizował pozycję Félixa jako dziedzica tronu, co spotkało się z mieszanymi reakcjami wśród szlachty. Oficjalne uznanie syna za następcę tronu wzmocniło pozycję królowej, choć część rodów uważała to za naruszenie tradycji. Sir Raynald, jako nowy król-małżonek, zyskał wpływ na dworskie sprawy, pozostając jednak w cieniu żony, która nadal sprawowała pełnię władzy.

Po odzyskaniu pełnej władzy Renée Clagon konsekwentnie dążyła do umocnienia swojej pozycji jako władczyni absolutnej, ograniczając wpływy szlachty. Wykorzystując doświadczenia z okresu drakarańskiej okupacji, gdzie nauczyła się skutecznie prowadzić podwójną grę, królowa stopniowo budowała własne wpływy kosztem Wysokich Rodów.

Rządy Renée Clagon charakteryzują się dążeniem do władzy autorytarnej, z wyraźnym osłabianiem pozycji szlachty na rzecz umocnienia monarchii. Królowa jest znana ze swojej sprytnej i bezczelnej polityki, która często zaskakuje przeciwników. Każde jej działanie jest starannie przemyślane i ma na celu zdobycie przewagi, co czyni ją niebezpiecznym graczem w Hintervoldzkiej Grze Luster.

Jednym z najważniejszych osiągnięć Renée było wykorzystanie III Wojny Amarantu do zajęcia Księstwa Casterville. Jej działania w tym konflikcie pokazały, jak skutecznie potrafi wykorzystać sytuację międzynarodową dla wzmocnienia pozycji Hintervoldu. Podobnie postąpiła w przypadku Vuldarskiej Burzy, organizując szczyt, na którym uznała nielegalność rozbiorów Vuldaru, jednocześnie izolując Kresy i utrudniając sojusz Araulenu z tym państwem. Choć działania Renée zawsze są częścią większego planu, to niejednokrotnie przysparzają jej również wrogów, co odbija się w burzliwej polityce wewnętrznej Hintervoldu.

W polityce wewnętrznej Renée stara się ograniczać wpływy potężnych postaci, takich jak Erica Anamarueux czy Naomi Roux, jednocześnie budując silne relacje z Kościołem Goddejki i innymi państwami, takimi jak Nebrazza czy Liga Srebrnomarchijska. Jej działania na rzecz ludu sprawiły, że cieszy się ogromną popularnością wśród zwykłych obywateli, co wzmacnia jej pozycję jako władczyni.

Renée Clagon to królowa, która potrafi grać wieloma maskami – z jednej strony jest charyzmatyczną przywódczynią ludu, z drugiej bezwzględnym graczem politycznym, gotowym na wszystko, by umocnić swoją władzę. Jej rządy są oceniane różnie – przez lud uwielbiana, przez szlachtę i zagranicznych władców postrzegana jest często jako tyranka. Jednak niezależnie od ocen, jej wpływ na historię Hintervoldu jest niezaprzeczalny.

Opozycja wobec Renée Clagon skupia się głównie wśród Wysokich Rodów, które stopniowo tracą wpływy na rzecz umacnianej przez królową władzy centralnej. Tradycyjna szlachta, przyzwyczajona do autonomii i znaczącej roli diuków w zarządzaniu landami, z niechęcią obserwuje, jak Renée systematycznie wzmacnia pozycję królewskich seneszali, ograniczając przywileje możnych. To budzi frustrację, zwłaszcza że królowa, będąca mistrzynią intryg, często przechytrza szlachtę w ich własnych gierkach politycznych, wykorzystując ich metody przeciwko nim. Jej talent do składania wieloznacznych obietnic, które później realizuje w zaskakujący sposób, zyskał jej wśród przeciwników przydomek "Królewskiej Żmiji", choć nikt nie odważy się wypowiedzieć tego głośno na dworze. Wysokie Rody, choć niezadowolone, nie są w stanie zjednoczyć się przeciwko niej, gdyż Renée zręcznie wykorzystuje ich wewnętrzne podziały i rywalizację.

Naomi Roux, wpływowa członkini Dyrektorii Federacji Kupieckiej, stała się kolejnym poważnym przeciwnikiem Renée. Po rewolucji Naomi zyskała znaczną autonomię w ramach Federacji, co stoi w sprzeczności z autorytarnymi zapędami królowej. Renée, choć popiera rozwój handlu i bogactwo kupców, dąży do zwiększenia kontroli nad Federacją, widząc w jej niezależności potencjalne zagrożenie dla swojej władzy. Doświadczona w polityce Naomi, obserwując los Eriki Anamaroux, która została odsunięta od władzy, szybko zwietrzyła, że sama może być następna. W odpowiedzi zaczęła budować opozycję wśród kupców, zmuszając Renée do ostrożnego manewrowania między frakcjami. Królowa musi teraz zabiegać o poparcie innych członków Dyrektoriatu, aby osłabić pozycję Naomi bez wywoływania otwartego buntu, który mógłby zaszkodzić gospodarce królestwa.

Erika Anamaroux, jedna z Matek Rewolucji, stała się przypadkiem szczególnym wśród rozgrywek królowej. W przeciwieństwie do Naomi, Erica nie posiadała politycznej przenikliwości, co pozwoliło królowej skutecznie odsunąć ją od wpływu na sprawy państwa, jednocześnie utrzymując pozory przyjaźni. Renée zręcznie manipulowała Ericą, która do dziś wierzy w lojalność królowej, nie zdając sobie sprawy, że została zepchnięta na polityczny margines. Ta naiwność stała się powodem cichych kpin wśród szlachty, choć ze względu na dawną rolę Eriki w rewolucji nikt nie ośmiela się wyrażać tego otwarcie. Renée wykorzystała brak politycznego instynktu Eriki, aby pozbyć się niewygodnej rywalki, nie tracąc jednocześnie sojuszniczki.

Mimo tych wyzwań, Renée skutecznie utrzymuje przewagę nad opozycją, wykorzystując podziały wśród Wysokich Rodów, rywalizację w Federacji Kupieckiej i brak spójnego przywództwa wśród swoich przeciwników. Jej strategia polega na stopniowym osłabianiu każdego zagrożenia z osobna, unikając konfrontacji na wielu frontach jednocześnie. Dzięki temu, nawet jeśli poszczególne frakcje są niezadowolone, nie są w stanie zjednoczyć się przeciwko niej, co pozwala królowej kontynuować proces centralizacji władzy i umacniania swojej pozycji. Renée doskonale zdaje sobie sprawę, że otwarty konflikt z którąkolwiek z grup mógłby zachwiać stabilnością królestwa, dlatego preferuje subtelne, choć bezwzględne metody eliminowania przeciwników.

Relacja Renée z ojcem była wyjątkowa. Od najmłodszych lat była jego oczkiem w głowie, a on – jej największym wsparciem i mentorem. Bearton, choć kochał wszystkie swoje dzieci, darzył Renée szczególnym uczuciem, widząc w niej nie tylko córkę, ale i spadkobierczynię swoich idei. Była dla niego żywym wspomnieniem ukochanej pierwszej żony, Ealwyn, której śmierć pozostawiła w nim niezatarte piętno. To właśnie ojciec nauczył Renée pewności siebie, hartu ducha i strategicznego myślenia – cech, które później stały się jej znakiem rozpoznawczym. Jego nagłe zniknięcie podczas drakarańskiej inwazji było dla niej ogromnym ciosem. Do dziś nie wie, czy zginął, został pojmany, czy może uciekł, a ta niewiedza pozostaje niezagojoną raną w jej sercu.

Matkę Renée pamięta jedynie we fragmentach.. Zmarła, gdy Renée była jeszcze dzieckiem. Renée tęskniła za nią, jednak Bearton stanął na wysokości zadania, wypełniając pustkę po matce. Renée zachowała w pamięci obraz ojca, który u boku Ealwyn był bardzo szczęśliwy - stało się to dla niej słodko-gorzkim wspomnieniem. Choć nie miała szansy poznać matki lepiej, to jej cechy stały się częścią tożsamości Renée równie mocno co wychowanie ojca.

Zupełnie inaczej wyglądały relacje Renée z macochą, Juliette Clagon. Od samego początku Juliette nienawidziła Renée i nigdy nie dała jej szansy znaleźć w sobie matczynej miłości. Juliette nigdy nie zaakceptowała faktu, że Bearton nigdy nie pokochał jej tak, jak Ealwyn, a Renée była żywym symbolem tej porażki. Konflikt zaostrzył się, gdy Bearton ogłosił Renée swoją dziedziczką, odbierając tę szansę synowi Juliette. Młoda Renée początkowo unikała konfrontacji, lecz z czasem, gdy nabrała charakteru, postawiła macochę do pionu – i to Juliette zaczęła jej unikać, ukrywając swój strach pod pozorami wyniosłości. W głębi duszy była tchórzem, który bał się stanowczości pasierbicy.

Pomimo zatrutych relacji z macochą, Renée utrzymywała ciepłe stosunki z przyrodnim rodzeństwem – Célestinem i Maelle. Oboje darzyli siostrę podziwem, a ona, choć starsza, starała się być dla nich oparciem. Juliette próbowała nastawić ich przeciwko Renée, zwłaszcza po ogłoszeniu jej dziedziczką, lecz Bearton szybko ukrócił te manipulacje. Dla Renée rodzeństwo zawsze było ważne - kiedy w trakcie Wojen Drakarańskich wyjechali na Aspin, dla Renée było to bardzo trudne, gdyż po raz pierwszy poczuła się samotna.

Szczególną relację łączyła Renée z kuzynem, Hectorem var Lustinnem, który pod pseudonimem Hector Steel przybył do Hintervoldu, by walczyć z okupantami. Mimo że ich współpraca bywała burzliwa, to byli oni prawdziwymi partnerami w swojej misji walki z Drakarią - często niezgodni, ale bliscy sobie. Renée widziała w Hectorze nie tylko sojusznika, ale i członka rodziny, za którego była gotowa wiele poświęcić. To właśnie dlatego po tym jak Hector zaatakował Fort Durzwag, Renée zorganizowała dla niego ucieczkę z Hintervoldu, ryzykując własne bezpieczeństwo - pomimo tego, że kuzyn zignorował jej rozkazy Renée nadal chciała go chronić.

Obecna rodzina Renée – mąż, sir Raynald de Villiers, i syn, Félix – to jej największe skarby, które chroni z niemal desperacką determinacją. Raynald, jej rycerz-protektor i późniejszy król-małżonek, był jedyną osobą, której całkowicie ufała w czasach drakarańskiej okupacji. Ich romans stał się dla niej azylem, a małżeństwo – dopełnieniem lojalności i uczucia, które ich łączyło. Félix, początkowo ukrywany jako bękart, został ostatecznie uznany za dziedzica, a Renée, choć rzadko okazuje emocje publicznie, darzy go bezgraniczną miłością. Stara się chronić obu przed politycznymi intrygami, gotowa poświęcić wszystko, by zapewnić im bezpieczeństwo. Renée Clagon, mimo wszystkich zawirowań i trudnych relacji, jest osobą głęboko rodzinną. Choć rzadko mówi o tym wprost, jej działania pokazują, że dla bliskich jest gotowa na największe poświęcenia. Rodzina zawsze była dla niej ostoją, nawet gdy świat wokół niej płonął.