Pomioty Ormontu

Pomioty Ormontu powstały w Hintervoldzie w okresie okupacji Drakarii, gdy Hector var Lustinn, pozbawiony dziedzictwa i rodziny, postanowił zorganizować opór przeciwko najeźdźcom. Początkowo grupa składała się z garstki uchodźców i innych ziem zajętych przez Drakarię, którzy szukali schronienia w górach Ormont. Ich pierwsze działania miały charakter rabunkowy – atakowali słabo strzeżone konwoje zaopatrzeniowe, by zdobyć żywność i broń.

W miarę upływu czasu Pomioty zaczęły przyciągać coraz więcej osób niezadowolonych z drakarańskich rządów. Dołączyli do nich chłopi, którym odebrano ziemie, dezerterzy z armii okupacyjnej, a nawet niektórzy mulvaryści, widzący w Hectorze narzędzie zemsty. W tym okresie formacja nie miała jasnej struktury ani celów poza przetrwaniem i zadawaniem strat wrogowi. Ich metody były brutalne – palenie gospodarstw współpracujących z okupantem, porwania dla okupu i egzekucje bez sądu.

Przełomem w historii Pomiotów stało się nawiązanie współpracy z Renée Clagon, marionetkową królową Hintervoldu. Dzięki temu sojuszowi Hector zyskał dostęp do lepszego uzbrojenia i informacji wywiadowczych. Pomioty zaczęły działać bardziej metodycznie, choć nadal zachowały swój bandycki charakter. Ich największą operacją z tego okresu był atak na Fort Durzwag, gdzie więziono ojca Hectora. Akcja zakończyła się częściowym sukcesem – Daranis var Lustinn został uwolniony, lecz zmarł trzy dni później.

Po śmierci ojca Hector stał się jeszcze bardziej nieprzewidywalny. Jego działania zaczęły zagrażać nie tylko Drakarii, ale i lokalnej ludności. Konflikt z Renée Clagon doprowadził do rozłamu wśród mulvarystów, a część z nich opuściła Pomioty. W tym trudnym okresie Hector nawiązał współpracę z Nashem var Wyndhame, który dostrzegł w nim potencjalnego sojusznika w walce z Drakarią. Wspólnie uczestniczyli w III Wojnie Amarantu, gdzie Pomioty wykazały się skutecznością w walkach partyzanckich.

Po zakończeniu wojny i odzyskaniu niezależności Araulenu król Edgar var Langver odmówił Hectorowi należnych mu praw do Haltal. Rozczarowany Lustinn opuścił kraj i przez pewien czas działał jako najemnik w służbie księżnej Shirley var Lynnford. W tym okresie Pomioty Ormontu przekształciły się w profesjonalną formację najemną, choć zachowały wiele ze swojej dawnej brutalności. Ich ostatnim rozdziałem stało się wsparcie buntu Tarona var Wyndhame’a przeciwko królowi Edgarowi, gdzie walczą do dziś, mając nadzieję na odzyskanie Haltalu.

Pomioty Ormontu nigdy nie wykształciły formalnej struktury organizacyjnej, charakterystycznej dla regularnych armii czy szlacheckich oddziałów. Ich sposób funkcjonowania przypominał raczej luźną konfederację band, złączonych osobistą lojalnością wobec Hectora var Lustinna oraz wspólnym celem walki z Drakarią. Na szczycie hierarchii stał sam Hector, którego autorytet opierał się na charyzmie, osobistym męstwie i mitologii otaczającej jego postać. Nie istniała żadna rada doradcza ani system wyboru dowódców – wszelkie decyzje podejmował sam Lustinn, często bez konsultacji z podwładnymi.

W przeciwieństwie do tradycyjnych armii, Pomioty nie posiadały struktur logistycznych ani zaplecza medycznego. Zaopatrzenie zdobywano poprzez grabież, a ranni musieli liczyć na pomoc towarzyszy lub miejscowych uzdrowicieli. Jedynym wyjątkiem były "skrytki" – tajne magazyny w górach Ormont, gdzie przechowywano broń i żywność na wypadek oblężenia. Nawet te jednak były zarządzane w sposób chaotyczny, często padając łupem zdrajców lub lokalnych bandytów.

Pomioty Ormontu, dawniej walczące z okupacją Drakarii, obecnie zaangażowane są w Wojnę Dwóch Koron po stronie Tarona var Wyndhame. Ich głównym obszarem działań są tereny Moorhaven i okoliczne ziemie, gdzie wspierają siły Tarona w konflikcie z królem Edgarem var Langverem. Formacja zachowała swój charakter mobilnych oddziałów, specjalizujących się w szybkich atakach i działaniach dywersyjnych.

Finansowanie działalności opiera się głównie na łupach wojennych i wsparciu sojuszników. Część środków pochodzi z wymuszonych kontrybucji na terenach kontrolowanych przez siły Tarona. Pomioty nie prowadzą regularnej gospodarki, a ich struktura pozostaje luźna, oparta na osobistych lojalnościach wobec Hectora.

Działalność formacji jest częściowo jawna – prowadzą otwarte walki w imieniu Tarona, ale równocześnie stosują taktykę partyzancką, atakując linie zaopatrzenia przeciwnika i przeprowadzając zasadzki. Ich metody wciąż budzą kontrowersje, nawet wśród sojuszników, ze względu na brutalność i brak poszanowania dla konwencji wojennych.

Pomioty Ormontu od początku istnienia opierały swoje działania na szybkości, zaskoczeniu i bezwzględności, specjalizując się w nagłych napadach na słabo strzeżone cele, takie jak drakarańskie konwoje czy izolowane garnizony. Wykorzystując znajomość lokalneo terenu, atakowali o świcie lub zmierzchu, by następnie szybko się rozproszyć, unikając otwartej konfrontacji. Ich metody ewoluowały od podpalania magazynów i mostów, przez zasadzki i porwania ważnych osobistości, aż po współpracę z mulvarystami, która wprowadziła elementy propagandy i mrocznych rytuałów, służących zastraszaniu wroga.

Jako najemnicy w służbie księżnej Lynnford i Tarona var Wyndhame, Pomioty dostosowały swoje taktyki do potrzeb pracodawców, prowadząc działania dywersyjne, takie jak zatruwanie studni czy niszczenie upraw. Choć unikały otwartych bitew, zachowały charakterystyczną bezwzględność, a finansowanie opierało się głównie na grabieży i wsparciu sojuszników. Brak scentralizowanego zaopatrzenia zmuszał ich do rekwizycji żywności, co stopniowo nadszarpywało ich reputację wśród lokalnej ludności.

Pomioty Ormontu od samego początku budziły skrajne emocje wśród mieszkańców Amarantu. Dla jednych byli bohaterami oporu przeciwko drakarańskiej okupacji, dla innych zwykłymi bandytami, którzy pod płaszczykiem walki o wolność dopuszczali się grabieży i morderstw. Sam Hector var Lustinn twierdził, że jego ludzie działają w obronie uciśnionych, jednak metody, jakimi się posługiwali, często pozostawiały za sobą zgliszcza i trupy niewinnych.

Jedną z najcięższych zarzutów wobec Pomiotów były masakry cywilów podczas najazdów na drakarańskie osady. Choć Hector tłumaczył te akcje jako konieczność wojenną, świadkowie opisywali sceny bestialstwa – palenie żywcem, torturowanie jeńców, gwałty na kobietach. Szczególnie haniebną kartą w historii formacji stała się rzeź w wiosce w Revnarze, gdzie wymordowano całą populację, w tym dzieci, pod pretekstem współpracy z okupantem. Nawet sojusznicy Pomiotów, jak Renée Clagon, potępiali te praktyki, nazywając je barbarzyństwem.

Kolejną kontrowersją była współpraca Pomiotów z mulvarystami – wyznawcami boga zemsty, których kult oficjalnie potępiał Kościół Aglosa. Wspólne akcje sabotażowe i zamachy na drakarańskich urzędników często przybierały formę rytualnych mordów, co jeszcze bardziej nadszarpnęło reputację Hectora. Choć sam Lustinn nigdy nie przyznał się do wyznawania Mulvara, jego tolerancja dla tych praktyk budziła wątpliwości co do rzeczywistych motywacji przywódcy.

Wewnątrz samej organizacji również dochodziło do konfliktów. Część dawnych towarzyszy broni oskarżała Hectora o despotyzm i nieuzasadnione okrucieństwo wobec własnych ludzi. Najgłośniejszy był przypadek Oswalda Draytona, który publicznie sprzeciwił się rozkazowi spalenia miasta. W odpowiedzi Hector kazał go stracić, co doprowadziło do buntu części oddziałów. Te wewnętrzne czystki sprawiły, że Pomioty z czasem stały się bardziej sektą fanatyków niż armią wyzwoleńczą.

Nawet po przyłączeniu się do Wojny Dwóch Koron pod sztandarem Tarona var Wyndhame, Pomioty nie zmieniły swojego stylu działania. Ich najemnicza służba u księżnej Lynnford obfitowała w przypadki łamania prawa wojennego – od grabieży po bezprawne egzekucje jeńców. Mieszkańcy regionów, przez które przemaszerowały oddziały Hectora, długo pamiętali ich obecność, nazywając ją „nawiedzeniem”. Dla wielu Arauleńczków Pomioty Ormontu pozostaną na zawsze symbolem tego, jak łatwo walka o słuszną sprawę może przerodzić się w bezmyślną przemoc.

• Hector var Lustinn
• Oswald Drayton
• Scarlet Baker