Hector var Lustinn

Hector var Lustinn to postać ukształtowana przez wojnę i osobiste tragedie, której charakter jest mieszanką determinacji, gniewu i głębokich ran psychicznych. Wychowany w cieniu konfliktów i okupacji, stał się człowiekiem działającym pod wpływem emocji, często podejmującym ryzykowne decyzje bez pełnego rozważenia konsekwencji. Jego dzieciństwo, choć początkowo pełne względnego spokoju, zostało brutalnie przerwane przez wydarzenia, które uczyniły z niego „dziecko wojny” – osobę, dla której przemoc i walka stały się codziennością.

Hectora cechuje upór i nieustępliwość, ale także głęboko zakorzeniona trauma. Śmierć matki na jego oczach oraz zniewolenie ojca przez Jimmy’ego Cenwulfa pozostawiły w nim niezatarte piętno. Choć stara się działać jako przywódca, często ulega impulsom, co prowadzi do konfliktów z sojusznikami, takimi jak Renée Clagon czy Rayla var Crawforde. Jego działania bywają chaotyczne i nieprzemyślane, a brak cierpliwości w dążeniu do celu sprawia, że wielokrotnie naraża siebie i swoich ludzi na niepotrzebne niebezpieczeństwo.

Mimo że Hector jest zdolny do lojalności i oddania, jego relacje z innymi są naznaczone nieufnością. Zdrada Scarlet Baker, jego dawnej kochanki, która przeszła na stronę Smoczego Korpusu, jeszcze bardziej pogłębiła jego przekonanie, że nie można polegać na nikim poza sobą. Nawet w momentach, gdy znajduje sojuszników – jak Nash var Wyndhame – jego podejście pozostaje pełne rezerwy, a czasem wręcz destrukcyjne.

Jego charakter to także mieszanka sprzeczności: z jednej strony pragnie sprawiedliwości i zemsty za krzywdy swojej rodziny, z drugiej – jego metody często prowadzą do cierpienia niewinnych. Choć uważa się za bojownika o wolność, wielu postrzega go po prostu jako bandytę. Jego radykalizm i brak skrupułów w walce z okupantem sprawiają, że nawet ci, którzy podzielają jego cele, nie zawsze są gotowi iść za nim aż tak daleko.

Hector to człowiek, który stracił wiarę nie tylko w bogów – odrzucając Aglosa po śmierci ojca – ale także w instytucje i autorytety. Jego wolnowiaryzm to nie tylko filozofia, ale też wyraz głębokiego rozczarowania światem, który zawiódł go na każdym kroku. Mimo to wciąż walczy, choć często nie wie już, czy robi to dla sprawy, czy po prostu z przyzwyczajenia.

Hector var Lustinn od najmłodszych lat był szkolony w sztuce dowodzenia i strategii. Jego ojciec, Daranis var Lustinn, zadbał o to, by syn poznał zasady taktyki wojskowej i zarządzania prowincją. Szkolenie to kontynuowała baronessa Rayla var Crawforde, która udzieliła mu schronienia po upadku Haltal. Dzięki temu Hector stał się skutecznym przywódcą, potrafiącym organizować i prowadzić oddziały w trudnych warunkach.

Jego doświadczenia z Pomiotami Ormontu pokazały, że potrafi motywować ludzi do walki, nawet w sytuacjach beznadziejnych. Umiejętność adaptacji i szybkiego podejmowania decyzji w warunkach polowych uczyniły z niego groźnego przeciwnika dla Drakarii. Jego metody były często brutalne, ale skuteczne – co przysporzyło mu zarówno zwolenników, jak i wrogów.

Hector od dziecka był uczony sztuki walki, zarówno w konfrontacji jeden na jeden, jak i w większych starciach. Jego styl walki jest agresywny i bezkompromisowy, co wynika z jego charakteru oraz doświadczeń z czasów partyzantki. Specjalizuje się w walce mieczem, choć potrafi posługiwać się również innymi rodzajami broni.

Jego pobyt w górach Ormont i późniejsze działania w Revnarze nauczyły go sztuki przetrwania w trudnych warunkach. Potrafi organizować zasadzki, poruszać się niezauważonym oraz wykorzystywać teren do własnych celów. Te umiejętności pozwoliły mu przetrwać wieloletnie polowanie ze strony Smoczego Korpusu.

Hector nauczył się skutecznie wpływać na ludzi. Jego charyzma i zdolność przekonywania pozwoliły mu zjednać sobie wielu zwolenników, w tym mulvarystów i innych przeciwników Drakarii. Potrafił wykorzystywać nastroje społeczne i niezadowolenie wobec okupantów do swoich celów.

Jego doświadczenia z Virgilem Mediną i Scarlet Baker pokazały jednak, że bywał zbyt pewny siebie w grach politycznych, co czasem kończyło się dla niego dotkliwymi porażkami. Mimo to, jego zdolność do odbudowywania sił po klęskach świadczy o determinacji i umiejętności wyciągania wniosków z błędów.

Hector var Lustinn urodził się jako jedyny syn hrabiego Daranisa var Lustinna i Ealhild var Lustinn z domu Crawforde, długo wyczekiwany dziedzic władzy w prowincji Haltal. Jego narodziny miały znaczenie nie tylko osobiste dla rodziców, ale także polityczne – stanowiły potwierdzenie ciągłości rodu Lustinnów po burzliwym okresie Wojny Morza Południowego, gdy władza hrabiego była kwestionowana. Przyjście na świat potomka scementowało również sojusz między rodami Lustinnów i Crawforde'ów, wzmacniając pozycję obu rodzin w Araulenie.

Dzieciństwo Hectora upływało w atmosferze dyscypliny i przygotowań do przyszłej roli władcy. Ojciec, Daranis, wpajał mu wartości honoru, odpowiedzialności i lojalności wobec poddanych, podczas gdy matka, Ealhild, dbała o jego edukację oraz bezpieczeństwo. Wychowywany był w przekonaniu, że władza to przede wszystkim służba, a nie przywilej – lekcja, którą wyniósł zarówno z surowych nauk ojca, jak i łagodniejszych, lecz równie stanowczych wskazówek matki.

Mimo względnego spokoju, który panował w Haltal w pierwszych latach życia Hectora, jego dzieciństwo naznaczone było narastającym napięciem między Hrabiami Araulenu a wpływami Aspinu. Atmosfera niepewności i przygotowań na trudne czasy kształtowała charakter młodego Lustinna, ucząc go zarówno ostrożności, jak i determinacji – cech, które miały zdefiniować jego późniejsze życie.

Katastrofa w Starym Armekcie stała się punktem zwrotnym w historii Araulenu. Magiczna anomalia, która zniszczyła stolicę królestwa, pozbawiła życia króla Alberta Zawodnego oraz członków Wysokiej Rady. Wydarzenie to pogrążyło kraj w chaosie, rozpadając dotychczasową strukturę władzy i pozostawiając prowincje same sobie.

Dla rodziny Lustinnów katastrofa oznaczała początek okresu niepewności. Hrabia Daranis var Lustinn, który do tej pory sprawował władzę w Haltal w ramach arauleńskiego systemu feudalnego, nagle znalazł się w sytuacji wymagającej samodzielnych decyzji. Jego syn Hector był świadkiem, jak ojciec przejmuje coraz większą odpowiedzialność za bezpieczeństwo prowincji, przygotowując się na możliwość całkowitego rozpadu królestwa.

Wydarzenia te głęboko wpłynęły na młodego Hectora. Świadectwo upadku centralnej władzy i obserwacja determinacji ojca w utrzymaniu porządku ukształtowały w nim przekonanie o konieczności silnego, niezależnego przywództwa. Jednocześnie trauma związana z nagłą zmianą sytuacji politycznej i groźbą chaosu stała się fundamentem jego późniejszej nieufności wobec wszelkich form scentralizowanej władzy, co w przyszłości miało przełożyć się na jego konflikt z Drakarią.

Gdy Jimmy Cenwulf ogłosił powstanie Drakarii i wezwał arauleńskich możnych do złożenia hołdu, Daranis var Lustinn jako pierwszy publicznie odmówił. Hrabia Haltal nie tylko odrzucił żądania byłego przyjaciela, ale uczynił to w sposób celowo upokarzający, nazywając go "zdrajcą i niegodnym psionikiem". Ta jawna demonstracja nieposłuszeństwa miała charakter zarówno polityczny, jak i osobisty - Daranis pamiętał bowiem dawne przyjaźnie i zdrady sprzed lat.

Reakcja Drakarii była natychmiastowa i brutalna. Haltal, jako pierwsza prowincja otwarcie sprzeciwiająca się nowemu porządkowi, stał się przykładem dla innych. Armie Jimmy'ego spaliły stolicę prowincji, a ziemię posypały solą, by uniemożliwić odrodzenie. Daranis zdołał zbiec wraz z żoną Ealhild i synem Hectorem do Hintervoldu, gdzie schronienia udzielił im jego brat, król Bearton Clagon. Ta decyzja stała się pretekstem do późniejszej inwazji Drakarii na to królestwo.

Najtragiczniejszy cios spotkał rodzinę Lustinna podczas specjalnej operacji Smoczego Korpusu. Jimmy Cenwulf osobiście poprowadził oddział, który wdarł się do kryjówki Daranisa. Na oczach młodego Hectora żołnierze zamordowali jego matkę, Ealhild var Lustinn, a samego Daranisa pojmano i poddano psionicznej kontroli - potwornej magii umysłu, która przekształciła dumnego władcę w bezwolną marionetkę. Śmierć matki i zniewolenie ojca na zawsze zmieniły Hectora, stając się iskrą jego przyszłej krucjaty przeciw Drakarii.

Wydarzenia związane z psionicznym zniewoleniem ojca, Daranisa i śmiercią matki, Ealhild, na zawsze zmieniły życie młodego Hectora. Hector, który ledwie uszedł z życiem, dotarł do Doliny Crawforde'ów pod opiekę baronessy Rayli var Crawforde, kuzynki zamordowanej matki i ciotki młodzieńca. Trauma tych wydarzeń odcisnęła głębokie piętno na psychice młodzieńca. Stracił nie tylko rodziców, ale także świadomość, że jego ojciec - wzór honoru i odwagi - istnieje jako żywy trup pod kontrolą dawnego przyjaciela rodziny. Rayla, choć sama pogrążona w żałobie po stratach wojennych, zapewniła mu schronienie i wykształcenie, przedstawiając światu jako Hectora Steela, domniemanego bękarta nieznanego lorda.

Pod okiem najlepszych nauczycieli wybranych przez Raylę, Hector przeszedł intensywne szkolenie obejmujące sztukę wojenną, taktykę, fechtunek i dowodzenie. Uczył się również dyplomacji, prawa i gospodarki, przygotowując się do przyszłej roli władcy. Rayla kładła szczególny nacisk na rozwój jego umiejętności przywódczych i politycznego wyczucia, zdając sobie sprawę, że jako potomek rodu Lustinnów może kiedyś odzyskać Haltal. Mimo traumatycznych przeżyć, Hector okazał się pojętnym uczniem, szybko przyswajając wiedzę.

Z czasem między opiekunką a podopiecznym zaczęły narastać poważne różnice zdań. Podczas gdy Rayla preferowała metody podziemnego oporu - sabotaż gospodarczy, tworzenie siatek informatorów i pomoc uchodźcom - Hector domagał się otwartej walki. Oskarżał ciotkę o bierność i tchórzostwo, planując zwołanie dawnych chorążych ojca i wzniecenie powstania. Rayla, świadoma przewagi militarnej Drakarii, stanowczo sprzeciwiała się takim planom, grożąc nawet zerwaniem kontaktów, jeśli Hector ujawni swoje prawdziwe pochodzenie. Po trzech latach napiętej współpracy, młody Lustinn opuścił dolinę, by szukać innych dróg walki z okupantem.

Hector var Lustinn przybył do Hintervoldu pod przybranym nazwiskiem Hector Steel, wykorzystując tożsamość nadaną mu przez baronessę Raylę var Crawforde. W kraju rządzonym nominalnie przez jego kuzynkę Renée Clagon, lecz faktycznie kontrolowanym przez generała Smoczego Korpusu Ralpha Wattsa, szybko nawiązał kontakt z marionetkową królową. Renée wyjawiła mu istnienie tajnej siatki oporu działającej pod przykrywką lojalności wobec okupanta. Choć ich metody różniły się zasadniczo - Hector preferował otwartą konfrontację, podczas gdy Renée stawiała na stopniowe podkopywanie władzy Drakarii - młody Lustinn uznał jej plan za rozsądny. Zgodnie z ustaleniami, miał zorganizować grupę bojową atakującą konkretne cele: hintervoldzkie rody kolaborujące z okupantem, przejęte przez Drakarię gildie handlowe oraz drakarańskich urzędników.

W górach Ormontu Hector znalazł podatny grunt dla swoich idei, szybko gromadząc wokół siebie ludzi gotowych na walkę z okupantem. Tak narodziły się Pomioty Ormontu - początkowo niewielka grupa partyzantów, która w krótkim czasie przekształciła się w groźną organizację bojową. Ich metody były bezkompromisowe: podpalanie drakarańskich farm, porwania urzędników dla okupu, krwawe zamachy na przedstawicieli władz okupacyjnych. Dla jednych stali się symbolami oporu, dla innych - zwykłymi bandytami. Sam Hector prowadził swoich ludzi z żelazną determinacją, nie oglądając się na konsekwencje czy koszt ludzki swoich działań. Góry Ormontu, trudno dostępne i dobrze znane miejscowym, stały się idealną kryjówką, a drakarańskie oddziały wysyłane przeciwko nim często znikały bez śladu.

Z czasem różnice w podejściu Hectora i Renée zaczęły prowadzić do coraz poważniejszych napięć. Podczas gdy królowa-marionetka obawiała się zbyt gwałtownych działań, które mogłyby zdemaskować jej podwójną grę i ściągnąć represje na cywilną ludność, Hector coraz śmielej działał na własną rękę. Ignorował ostrzeżenia kuzynki, podejmując ryzykowne akcje bez konsultacji, narażając tym samym całą strukturę podziemia. Jego radykalizm i niechęć do jakichkolwiek kompromisów sprawiały, że nawet wspólny cel walki z okupantem przestawał wystarczać jako spoiwo ich sojuszu. Renée, jako formalna władczyni mająca najwięcej do stracenia, coraz wyraźniej dostrzegała, że niepohamowana żądza zemsty Hectora może zniweczyć lata ostrożnie budowanej konspiracji.

Hector var Lustinn podjął jedną z najbardziej ryzykownych decyzji w swoim życiu - zaatakował Fort Durzwag, najpilniej strzeżone więzienie Drakarii, gdzie przetrzymywano jego ojca Daranisa var Lustinna. Pomimo wyraźnego sprzeciwu swojej kuzynki Renée Clagon, która jako królowa marionetkowego Hintervoldu ostrzegała przed konsekwencjami takiej akcji, Hector zebrał swoich Pomiotów Ormontu i przeprowadził brawurowy atak. Fort, położony na wyspie pośrodku Jeziora Różanego, był uważany za niemożliwy do zdobycia, a jego załoga składała się z najlepszych żołnierzy Smoczego Korpusu.

Akcja, choć zakończona sukcesem militarnym, przyniosła tragiczne konsekwencje. Daranis, od lat poddany psionicznej kontroli Jimmy'ego Cenwulfa, nie rozpoznał własnego syna. Jego zdrowie było poważnie nadwyrężone przez lata więzienia i magicznej manipulacji - zmarł zaledwie trzy dni po uwolnieniu, nie odzyskawszy świadomości. Dla Hectora, który ryzykował wszystko dla ratunku ojca, była to druzgocąca porażka emocjonalna, pogłębiająca jego nienawiść do Drakarii.

Polityczne i militarne konsekwencje akcji okazały się katastrofalne dla sytuacji w Hintervoldzie. Jimmy Cenwulf, wściekły z powodu utraty ważnego więźnia i naruszenia prestiżu Drakarii, zdymisjonował dotychczasowego komendanta okupacyjnego Ralpha Wattsa, zastępując go znacznie bardziej bezwzględnym Émilienem Chéreau. Nowy zarządca rozpoczął brutalne represje - rozbił siatkę wywiadowczą Renée, zwiększył kontyngenty wojskowe i wprowadził drakońskie kary za jakiekolwiek przejawy oporu. Plany powolnego budowania podłoża dla przyszłej rewolucji legły w gruzach, a sytuacja ludności Hintervoldu znacząco się pogorszyła. Renée, której pozycja jako marionetkowej władczyni została poważnie nadwyrężona, wyparła się Hectora, oznajmiając, że ma nigdy nie wracać do Hintervoldu.

Po ucieczce z Hintervoldu Hector var Lustinn osiadł w Revnarze, strategicznym regionie położonym na szlaku handlowym między stolicą Drakarii, Dragmaaroonem, a Czarnym Nurtem. Jego taktyka polegała na systematycznym atakowaniu karawan przewożących towary dla Drakarii, co miało osłabić gospodarkę okupanta. Pomioty Ormontu specjalizowały się w szybkich, zaskakujących napadach, wykorzystując znajomość terenu i wsparcie miejscowej ludności, która widziała w nich obrońców przed drakarańskim wyzyskiem. To tutaj poznał Scarlet Baker, która stała się jego prawą ręką i kochanką. Była pierwszą osobą, którą Hector po wielu latach starty prawdziwie pokochał.

Virgil Medina, kapitan Smoczego Korpusu, który został wysłany do Revanaru na osobisty rozkaz Jimmiego Cenwulfa, okazał się wyjątkowo skutecznym przeciwnikiem Hectora. Zamiast polegać wyłącznie na sile militarnej, Medina zastosował taktykę psychologiczną i ekonomiczną. Zebrał poszkodowanych przez Pomioty kupców i stworzył z nich zorganizowaną koalicję, która finansowała jego działania. Analizując metody Hectora, Medina przewidywał jego ruchy i organizował zasadzki, stopniowo ograniczając pole manewru Pomiotom. Jego inteligencja i zdolność adaptacji czyniły go szczególnie niebezpiecznym - potrafił rozgrywać wewnętrzne konflikty wśród ludzi Hectora, jak w przypadku zdrady Scarlet Baker.

Medina zrozumiał, że kluczem do pokonania Hectora jest odcięcie go od lokalnego poparcia. Wprowadził system nagród za informacje, zwiększył patrole na szlakach handlowych i systematycznie niszczył bazy zaopatrzeniowe Pomiotów. Hector rozumiejąc, że kapitan Medina ma nad nim przewagę zawiązał bardzo ryzykowany sojusz z mulvarystami - radykalnymi wyznawcami Mulvara, którzy przyłączyli się do jego grupy.

Kluczowym momentem w życiu Hectora var Lustinna stała się zdrada jego najbliższej współpracowniczki i ukochanej, Scarlet Baker. Virgil Medina, kapitan Smoczego Korpusu, od początku traktował sprawę Pomiotów Ormontu jako osobiste wyzwanie. Jego metody okazały się niekonwencjonalne – zamiast ślepej przemocy, postawił na psychologiczną rozgrywkę. Zebrał wszystkich poszkodowanych przez bandę Hectora, tworząc koalicję finansującą jego działania. To pozwoliło mu na zwiększenie liczby patroli i lepsze rozpoznanie terenu.

Medina doskonale rozgryzał psychikę przeciwników. W przypadku Scarlet dostrzegł jej ukryte wątpliwości co do radykalnych metod Hectora oraz pragnienie stabilności. Przez wiele tygodni prowadził z nią subtelne rozmowy, przedstawiając wizję życia poza ciągłą ucieczką. Oferował nie tylko amnestię, ale i pozycję w Smoczym Korpusie. Punktem przełomowym stała się obietnica ochrony dla jej rodziny w Revnarze, którą Hector mimowolnie narażał swoimi działaniami.

Zdrada Scarlet miała druzgocące skutki. Nie tylko znała wszystkie kryjówki i plany Pomiotów, ale też potrafiła przeciągnąć na stronę Mediny niemal połowę ludzi Hectora. W wyniku wewnętrznego konfliktu większość oddziałów została rozbita, a sam Hector ledwo uszedł z życiem. Emocjonalnie złamało go nie tylko poczucie zdrady, ale fakt, że Scarlet osobiście poprowadziła pościg za nim. Straty były tak dotkliwe, że Pomioty Ormontu przestały istnieć jako znacząca siła, a Hector musiał uciekać do Araulenu z garstką ocalałych towarzyszy.

Po ucieczce z Revnaru, Hector var Lustinn wraz z resztkami swoich Pomiotów Ormontu znalazł schronienie w Lesie Dunsworoth – neutralnym terytorium zarządzanym przez Wielki Krąg Druidów. Mimo ich niechęci do obecności bandyckiej grupy, druidzi nie podjęli otwartej walki, ograniczając się do prób wyparcia intruzów. Hector wykorzystał ten czas na odbudowę sił, prowadząc ograniczone akcje przeciwko drakarańskim patrolom i urzędnikom w Dolinie Midru. Jego działania były jednak ostrożniejsze niż wcześniej, gdyż zdawał sobie sprawę, że Smoczy Korpus śledzi jego ruchy. Działał na mniejszą skalę w Birchton, Casterville oraz Whisperhout.

Przełomem okazało się spotkanie z Nashem var Wyndhame, byłym lordem, który stracił władzę na rzecz rodu Windbloomów. Nash, choć nie zgadzał się z brutalnymi metodami Hectora, dostrzegł w nim potencjalnego sojusznika przeciwko wspólnemu wrogowi – hrabiemu Whisperhout, Cuthbertowi var Windbloomowi. Nash ostrzegł Hectora przed nadciągającą zasadzką, lecz nie mógł otwarcie dołączyć do walki, gdyż Windbloomowie przetrzymywali jego syna, Tarona, jako zakładnika. Hector, po raz pierwszy w życiu wykazując się strategiczną cierpliwością, postanowił współpracować z Nashem, koordynując ataki bez bezpośredniego łączenia sił.

Sytuacja zmieniła się radykalnie, gdy Taron zdołał uciec z niewoli. Wówczas Nash i Hector połączyli swoje oddziały, tworząc znaczną siłę zdolną przeciwstawić się zarówno Windbloomom, jak i Smoczemu Korpusowi. Szczególnym zagrożeniem był kapitan Virgil Medina – doświadczony dowódca, który wcześniej niemal zniszczył Pomioty w Revnarze, a teraz został wyzwany do Whisperhout przez hrabiego. Medina nie tylko dysponował przewagą liczebną, ale także doskonale rozumiał taktykę Hectora, potrafiąc przewidywać jego ruchy. Kluczowa bitwa rozegrała się pod Whisperhout, gdzie połączone siły Hectora i Nasha zadały druzgocącą klęskę oddziałom Smoczego Korpusu. W trakcie walki Nash śmiertelnie zranił Medinę, a Hector osobiście zabił swoją dawną towarzyszkę, Scarlet Baker, która zdradziła go na rzecz wroga. Zwycięstwo to otworzyło drogę do dalszych walk w ramach III Wojny Amarantu i stało się punktem zwrotnym w wysiłkach na rzecz wyzwolenia Araulenu. Nash stał się pierwszą osobą od dłuższego czasu, którą Hector mógł nazwać przyjacielem.

Hector var Lustinn odegrał kluczową rolę w wyzwoleniu Whisperhout podczas III Wojny Amarantu, współpracując z Nashem var Wyndhame. Po ucieczce pokonaniu Virgila Mediny, obaj przywódcy połączyli swoje siły, tworząc znaczącą armię powstańczą. Wkrótce połączyli się również z siłami wyzwoleńczymi Araulenu, które od dwóch lat wyzwalały całe królestwo oraz wspólnie zdobyli Miasto Studenckie Whisperhout, które było stolicą ostatniej niewyzwolonej prowincji. To zwycięstwo było symbolicznym przywróceniem niepodległości Araulenu.

Po koronacji Edgara var Langvera na króla, Hector zgłosił się do niego z żądniem o przywrócenie mu dziedzicznego tytułu hrabiego Haltal. Król Edgar zgodził się, a następnie Araulen wraz z sojusznikami, w tym Hectorem, wyruszli zdobyć ostatni bastion Drakarii - jej stolicę, Dragmaaroon.

Bitwa o Whisperhout, choć stanowiła wielkie zwycięstwo Araulenu, była kolejnym ciosem dla już pojmanego Hectora — podczas walk zginęły dwie osoby, które znaczyły dla niego najwięcej: Rayla var Crawforde, kobieta, która go wychowała, oraz Nash var Wyndhame, jego jedyny przyjaciel.

W takie, kiedy Araulen walczył o własną niepodległość w Hintervoldzie wybuchła Wielka Rewolucja przeciwko Drakarii, pod przywództwem kuzynki Hectora, Renée Clagon. Podczas gdy siły Araulenu prowadziły decydujące oblężenie Dragmaaroonu, stolicy Drakarii. W kluczowym momencie konfliktu, gdy uwagę króla Edgara var Langvera i jego armii pochłaniała walka o serce imperium Jimmy'ego Cenwulfa, Renée podjęła kontrowersyjną decyzję o inwazji na Casterville – wasalne wobec Araulenu księstwo. Ten akt agresji, dokonany w czasie gdy Araulen walczył o swoje wyzwolenie, został powszechnie uznany za zdradziecki cios w plecy, szczególnie bolesny ze względu na dawne sojusze.

Dla Hectora var Lustinna działania kuzynki stały się osobistą tragedią i polityczną katastrofą. Jego związki z Renée – zarówno rodzinne, jak i wynikające z okresu współpracy podczas okupacji Hintervoldu – zostały wykorzystane przeciwko niemu przez Radę Wojenną Araulenu. W atmosferze podejrzeń i narastającego napięcia, Rada wywierała presję na królu Edgarze, by odmówił Hectorowi prawa do dziedzictwa Haltal. Argumentowano zarówno jego bandycką przeszłość jako przywódcy Pomiotów Ormontu, jak i potencjalne zagrożenie wynikające z jego powiązań z "zdrajczynią" Renée. Ostateczną decyzją było ustanowienie w Haltal Rady Baronów – rozwiązania bezprecedensowego w historii prowincji, która od wieków rządzona była dziedzicznie przez ród Lustinnów.

Decyzja ta wywołała burzę w arauleńskich kręgach władzy. Regent Wysp Południowych, Arthur var Pyke, otwarcie potępili to posunięcie, wskazując na wielowiekową tradycję dziedzicznego władztwa Lustinnów w Haltal. Ich zdaniem, nawet jeśli Hector miał być ukarany za swoje metody walki z okupantem, pozbawienie go dziedzictwa było nadużyciem przekraczającym prawowitość. Sprawę dodatkowo skomplikowała interwencja Kościoła Aglosa, który oskarżył Hectora o herezję mulvarystyczną – powołując się na obecność wyznawców Mulvara wśród jego żołnierzy. W świecie, gdzie religia i polityka były nierozerwalnie splecione, takie oskarżenie stanowiło potężny cios w wiarygodność pretendenta do hrabstwa.

Król Edgar, ulegając naciskom Rady Wojennej i duchownych, ostatecznie odmówił Hectorowi prawa do Haltal. Ta decyzja spotkała się jednak z nieoczekiwanym sprzeciwem części arystokracji. Liga Srebrnomarchijska – zrzeszenie dawnych Srebrnych Marchii mających bliskie związki z ojcem Hectora – otwarcie wystąpiła w jego obronie. Szczególnie znaczące było poparcie barona Egerwalda var Crawforde, syna Rayli var Crawforde, która niegdyś ukrywała i wychowywała młodego Lustinna, który jednocześnie został członkiem Rady Baronów Haltal. Te głosy wsparcia nie zmieniły jednak decyzji króla, co doprowadziło do głębokiego rozczarowania i gniewu Hectora. Odrzucony przez kraj, za którego wolność walczył, postanowił opuścić Araulen, zabierając ze sobą wiernych mu Pomiotów Ormontu – gotów szukać sprawiedliwości na własną rękę.

Po odmowie przywrócenia mu praw do Haltal przez króla Edgara var Langvera, Hector var Lustinn opuścił Araulen w akcie protestu. Skierował się do ogarniętego wojną domową księstwa Casterville, gdzie zaoferował swoje usługi księżnej Lynnford, walczącej z wojskami Hintervoldu. Jako doświadczony dowódca i przywódca Pomiotów Ormontu, Hector szybko stał się cennym sojusznikiem, prowadząc skuteczne rajdy przeciwko siłom swojej kuzynki Renée Clagon.

W tym okresie Hector kontynuował swoją działalność w charakterze najemnika, choć jego metody pozostawały brutalne i bezkompromisowe. Wykorzystując znajomość terenu, organizował zasadzki na hintervoldzkie oddziały, niszczył linie zaopatrzeniowe i siał zamęt na tyłach wroga. Mimo osobistej urazy do Renée, unikał jednak bezpośredniego z nią starcia, zachowując resztki rodzinnych więzi.

Ostateczną decyzją Hectora było przyłączenie się do buntu Tarona var Wyndhame'a, syna zmarłego przyjaciela Hectora, Nasha, przeciwko królowi Edgarowi. Dla zgorzkniałego i pozbawionego dziedzictwa Lustinna była to szansa na odzyskanie pozycji i zemstę na tych, którzy go odrzucili. Pomioty Ormontu stały się jednym z filarów rebelii, a sam Hector - kluczowym doradcą wojskowym Tarona. W Araulenie wybucha konfilt między Edgarem a Taronem zwany Wojną Dwóch Koron.

Hector var Lustinn jako przywódca Pomiotów Ormontu stworzył formację, która ewoluowała od bandyckiej szajki po oddział rewolucyjny, a w końcu najemników. Jego styl zarządzania był bezpośredni i oparty na charyzmie oraz osobistym zaangażowaniu. Hector nie był typowym strategiem czy administratorem – jego siłą była umiejętność inspirowania ludzi do walki, często poprzez dzielenie z nimi trudów i niebezpieczeństw. Nie tworzył skomplikowanych struktur dowodzenia; zamiast tego polegał na małych, mobilnych grupach, które działały samodzielnie, lecz w ramach ogólnego planu. Jego decyzje były szybkie, często impulsywne, a dyscyplinę utrzymywał poprzez lojalność i strach – nagradzając oddanych towarzyszy, ale surowo karząc zdrajców lub tych, którzy kwestionowali jego autorytet.

Początkowo Pomioty Ormontu działały jak typowa banda rabunkowa, atakując zarówno drakarańskie konwoje, jak i lokalnych kupców, bez wyraźnego rozróżnienia między wrogiem a cywilami. Ich metody były brutalne: podpalanie farm, porwania dla okupu i egzekucje bez sądu. Z czasem, pod wpływem sojuszy z mulvarystami i innymi grupami oporu, Hector starał się nadać swoim działaniom bardziej polityczny charakter, przedstawiając się jako rewolucjoniści walczący z okupantem. Mimo to, nawet w okresie współpracy z Renée Clagon czy później z Nashem var Wyndhame, Pomioty zachowały swój bandycki charakter – ich akcje często przynosiły więcej chaosu niż strategicznych korzyści, a łupy dzielono między członków grupy, co utrzymywało ich morale.

Jako najemnicy w służbie księżnej Lynnford, a później Tarona var Wyndhame, Pomioty Ormontu zachowały swoją elastyczność i bezwzględność. Hector dostosował swoje taktyki do potrzeb pracodawców, lecz nie porzucił ulubionych metod: zasadzek, podkładania podpaleń i terroryzowania przeciwników. W przeciwieństwie do tradycyjnych najemników, Pomioty nie były zwykłymi żołdakami – wielu z nich wciąż wierzyło w ideę walki z Drakarią lub osobistą lojalność wobec Hectora. Sam Lustinn traktował służbę u Lynnford i Tarona jako tymczasową konieczność, mając nadzieję, że zwycięstwo w Wojnie Dwóch Koron otworzy mu drogę do odzyskania Haltal.

Największą słabością Hectora jako przywódcy był brak długofalowej wizji. Pomioty Ormontu nigdy nie stały się zdyscyplinowaną armią, pozostając zbieraniną fanatyków, oportunistów i zwykłych bandytów. Ich siłą była mobilność i determinacja, ale też nieprzewidywalność – nawet sojusznicy, jak Renée czy Taron, musieli liczyć się z tym, że Hector może działać na własną rękę, ignorując szersze konsekwencje. Mimo to, w oczach swoich ludzi pozostawał silnym przywódcą, który nigdy nie zawahał się przed walką, nawet gdy szanse były nikłe. To połączenie mitologii osobistej i bezkompromisowej przemocy uczyniło z Pomiotów Ormontu jedną z najgroźniejszych – i najbardziej kontrowersyjnych – formacji w historii Amarantu.

Hector var Lustinn to postać budząca skrajne emocje wśród mieszkańców Amarantu. Jego działania, choć motywowane chęcią walki z okupacją drakarańską, często przekraczały granice akceptowalności nawet dla sojuszników. Wielu uważa go za bohatera oporu, inni zaś widzą w nim bezwzględnego bandytę, który poświęcał niewinnych dla własnych celów.

Największe kontrowersje wzbudza jego okres działalności w Revnarze, gdzie Pomioty Ormontu pod jego przywództwem atakowały nie tylko drakarańskich urzędników, ale także lokalnych kupców i zwykłych mieszkańców. Metody Hectora – porwania dla okupu, podpalenia i zamachy – budziły sprzeciw nawet wśród tych, którzy sprzeciwiali się reżimowi Jimmy'ego Cenwulfa. Szczególnie bolesna była zdrada Scarlet Baker, która pokazała, jak bardzo radykalne działania Hectora dzieliły nawet jego najbliższych współpracowników.

Kolejnym punktem zapalnym była akcja odbicia jego ojca z Fortu Durzwag. Choć heroiczna w zamyśle, doprowadziła do zaostrzenia represji w Hintervoldzie i zrujnowała plany rewolucyjne Renée Clagon. Wielu uważa, że Hector działał wówczas wyłącznie pod wpływem emocji, nie licząc się z konsekwencjami dla tysięcy ludzi. Sam fakt, że jego ojciec zmarł trzy dni po uwolnieniu, dodatkowo podważa sensowność tej desperackiej misji. Pojawiają się nawet tacy, który uważają, że to przez działania Hectora jego kuzynka, Renée, tak bardzo się zradykalizowała, co widać w jej dzisiejszych działaniach, takich jak zdrada sojuszników.

Po zakończeniu III Wojny Amarantu kontrowersje wokół Hectora tylko przybrały na sile. Jego domaganie się hrabstwa Haltal spotkało się z ostrym sprzeciwem Kościoła Aglosa, który oskarżył go o sympatyzowanie z mulvarystami – heretyckim ruchem odrzucającym jakikolwiek autorytet. Fakt, że wielu jego żołnierzy wyznawało Mulvara, stał się pretekstem do odmowy przyznania mu dziedzictwa, co z kolei wywołało konflikt z częścią arauleńskiej szlachty.

Ostatecznie decyzja o przyłączeniu się do buntu Tarona var Wyndhame przeciwko królowi Edgarowi var Langverowi utwierdziła wielu w przekonaniu, że Hector kieruje się bardziej osobistą zemstą niż dobrem królestwa. Choć niektórzy wciąż widzą w nim mściciela krzywd swojej rodziny, dla innych stał się przykładem tego, jak walka z tyranią może przerodzić się w kolejną formę tyranii.

Relacje Hectora var Lustinna z rodziną stanowią splot głębokich uczuć, traum i skomplikowanych zależności, które ukształtowały jego życie i charakter. Najważniejszą postacią w jego życiu była bez wątpienia matka, Ealhild var Lustinn z domu Crawforde, którą kochał ponad wszystko. Ich więź była wyjątkowa – podczas gdy ojciec, Daranis, skupiał się na przygotowaniu syna do przyszłych obowiązków władcy, Ealhild dbała o jego emocjonalne bezpieczeństwo i rozwój. To ona była dla młodego Hectora ostoją ciepła i zrozumienia w surowym świecie polityki i obowiązków. Do dziś śnią mu się koszmary z dnia jej śmierci, kiedy to na jego oczach żołnierze Smoczego Korpusu zamordowali ją strzałem z kuszy. Te wspomnienia pozostają niezagojoną raną, a jej postać pojawia się w jego snach jako duchowe obciążenie i niewypowiedziane poczucie winy, że nie zdołał jej uratować.

Z ojcem, Daranisem var Lustinnem, Hector również miał silną więź, choć wyraźnie inną niż z matką. Hrabia Haltal był dla syna wzorem honoru i poświęcenia, człowiekiem, który nauczył go znaczenia lojalności i odpowiedzialności za poddanych. Ich relacja opierała się na wzajemnym szacunku i wspólnym zrozumieniu politycznych realiów. Tragedia psionicznego zniewolenia Daranisa przez Jimmy'ego Cenwulfa pozostawiła w Hectorze nie tylko żal, ale i poczucie niespełnionego obowiązku – mimo brawurowej akcji odbicia ojca z Fortu Durzwag, nie zdołał przywrócić mu świadomości ani godności. Śmierć Daranisa jako psychicznej marionetki stała się dla Hectora kolejnym dowodem na okrucieństwo świata, który odebrał mu oboje rodziców.

Rodzinne relacje po stronie matki skupiały się wokół postaci Rayli var Crawforde, kuzynki Ealhild, która po upadku Haltal przyjęła pod swój dach młodego Hectora. Mimo że Rayla nigdy nie zastąpiła mu matki, stała się najbliższą rzeczniczką rodziny Crawforde'ów w jego życiu. Ich relacja była pełna napięć – podczas gdy Rayla widziała w nim spadkobiercę rodu Lustinn, Hector coraz bardziej buntował się przeciwko jej ostrożnym metodom walki z okupantem. Ostateczna rozłąka po trzech latach wspólnego życia pozostawiła w obojgu uczucie niewypowiedzianego żalu, choć Rayla do końca swoich dni starała się wpływać na losy wychowanka, nawet gdy ten odrzucił jej rady. Jej śmierć podczas Wojny o Whisperhout była dla Hectora kolejnym ciosem, przypominającym, jak bardzo osamotniony stał się w świecie pozbawionym rodzinnych więzi.

Po stronie ojca kluczową postacią był wuj Bearton Clagon, król Hintervoldu, który udzielił schronienia rodzinie Lustinnów po upadku Haltal. Hector pamięta go jednak tylko jak przez mgłę – podobnie zresztą jak jego dzieci z drugiego małżeństwa: Maelle i Célestina. Z tego rodzeństwa najważniejsza w życiu Hectora okazała się Renée, z którą połączyły go skomplikowane relacje sojuszu i rywalizacji. Ich współpraca podczas okupacji Hintervoldu, choć początkowo oparta na rodzinnej lojalności, szybko przerodziła się w serię konfliktów wynikających z różnic charakterów i metod walki. Podczas gdy Renée preferowała podziemne działania i długofalowe plany, Hector dążył do otwartej konfrontacji, co ostatecznie doprowadziło do ich rozłamu po akcji w Forcie Durzwag. Późniejsza inwazja Renée na Casterville i zdrada sojuszników z Araulenu nadszarpnęły resztki rodzinnych więzi, zamieniając kuzynków we wrogów. Dziś Hector postrzega Renée przez pryzmat jej działań, które – jak uważa – zdradzają pamięć ich wspólnych rodziców i ideały, dla których zginęli.

Rodzinna trauma Hectora sięga głębiej niż tylko relacje z żyjącymi krewnymi. Śmierć rodziców i późniejsze wydarzenia sprawiły, że stracił nie tylko najbliższych, ale także dziedzictwo, które miało być pomostem między przeszłością a przyszłością rodu Lustinnów. Jego walka o Haltal to nie tylko pragnienie władzy, ale i desperacka próba przywrócenia ciągłości rodzinnej historii, która została brutalnie przerwana. Nawet teraz, u boku Tarona var Wyndhame'a, Hector w głębi duszy pozostaje samotnym dzieckiem wojny, które nigdy nie pogodziło się z utratą świata, w którym rodzice byli jego najważniejszymi przewodnikami, a dom – bezpieczną przystanią.