Rebelia Emmanuela Meserve

Rebelia Emmanuela Meserve, która wstrząsnęła Hintervoldem, miała swoje korzenie w wydarzeniach sięgających znacznie wcześniej niż sam wybuch buntu. Upadek dynastii de Volaille, która przez lata utrzymywała silne rządy, zapoczątkował okres destabilizacji. Po ich obaleniu wybuchła długa Wielka Wojna Koronna, w której szlachta spokrewniona z de Volaille'ami walczyła o władzę. Wojnę zakończył Adam Lambert, który objął tron i dążył do wzmocnienia władzy królewskiej, odsuwając stare rody szlacheckie od wpływów. Jego rządy przerwała jednak hazardzka inwazja, w której zginął wraz z rodziną, co doprowadziło do Rozbicia Dzielnicowego. W tym czasie landy stały się niezależnymi organizmami, a szlachta, zwłaszcza Federacja Kupiecka, znacząco zyskała na znaczeniu.

Kiedy Grégory Fay zjednoczył Hintervold, próbował kontynuować politykę Adama Lamberta, dążąc do ograniczenia wpływów szlachty i Federacji Kupieckiej. Jego rządy charakteryzowały się wysokimi podatkami nakładanymi na szlachtę i kupców, które finansowały rozbudowę armii i liczne rajdy wojenne. Król skupiał się na militaryzacji państwa, co budziło niezadowolenie wśród elit, zwłaszcza że jego działania utrudniały handel i destabilizowały gospodarkę. Federacja Kupiecka, która w czasie Rozbicia Dzielnicowego stała się potęgą, widziała w nim zagrożenie dla swoich interesów i zaczęła spiskować przeciwko niemu.

Jednym z kluczowych momentów, który pogłębił konflikt między królem a szlachtą, był rajd na Imperium Kalladańskie. Grégory, będący zagorzałym przeciwnikiem niewolnictwa, zaatakował Imperium Kalladańskie, mimo że było ono ważnym partnerem handlowym Hintervoldu. Rajd ten zerwał relacje handlowe na lata i zaszkodził wizerunkowi królestwa na arenie międzynarodowej. Jean-Louis Nicollier, Minister Handlu i zaufany doradca króla, odradzał tę decyzję, ale Grégory go zignorował. Decyzja ta pchnęła Nicolliera do dołączenia do spisku Federacji Kupieckiej przeciwko królowi. Na jednej z uczt królewskich załamany Nicollier, pod wpływem alkoholu, publicznie upokorzył króla, ubolewając nad rajdem, za co został aresztowany. Sprawa przeszłaby bez większych konsekwencji, gdyby Federacja nie ujawniła udziału Nicolliera w spisku, od którego jej przedstawiciele się odcięli - w tej sytuacji Nicollier został skazany na śmierć za zdradę. Śmierć Nicolliera, który był ostatnią osobą trzymającą króla w ryzach, stała się dla Federacji narzędziem propagandy, przedstawiającym Grégory'ego jako tyrana, choć tak naprawdę wymusili na nim taką decyzję.

Najważniejszą przyczyną rebelii była jednak sprawa lekarstwa na Plagę Galahada. Król Grégory Fay powołał sztab medyczny pod kierownictwem Céleste Diune, który pracował nad wynalezieniem skutecznego i ogólnodostępnego leku. Federacja Kupiecka, która zarabiała ogromne sumy na prowadzonych przez siebie Azylach Galahadzkich, nie chciała dopuścić do powstania takiego lekarstwa, gdyż uczyniłoby to ich biznes bezużytecznym. Gdy sztab był bliski sukcesu, Federacja postanowiła działać, szukając sposobu na obalenie króla.

Bezpośrednim pretekstem do wybuchu rebelii stała się sprawa Myrcelli Meserve, córki diuka Emmanuela Meserve. Król Grégory, szukając sojuszu z Silmaaroonem, który miałby zasponsorować jego kolejny, planowany rajd, zaproponował małżeństwo członka Wielkiej Czwórki, Arthura Waldenfeiera, z Myrcellą. Mimo że sama Myrcella wyraziła zgodę, jej ojciec, pod naciskiem Federacji, odmówił. Kiedy król zignorował jego decyzję i zabrał Myrcellę do Silmaaroonu, Federacja wykorzystała to jako propagandowy argument, przedstawiając Grégory'ego jako tyrana, który porwał córkę szlachcica. To wydarzenie stało się iskrą, która zapaliła rebelię, choć prawdziwym celem Federacji było powstrzymanie powstania lekarstwa na Plagę Galahada i usunięcie niewygodnego króla.

Rebelia Emmanuela Meserve rozpoczęła się od otwartego wystąpienia Emmanuela Meserve, wspieranego przez potężną Federację Kupiecką, przeciwko królowi Grégory'emu Fay. Choć początkowo uchodził za mało znaczącego diuka Camlès, to Meserve szybko stał się narzędziem w rękach Federacji, która widziała w nim szansę na obalenie niewygodnego władcy. Pierwszym krokiem rebeliantów było rozesłanie poselstw do wszystkich diuków Hintervoldu, w których Meserve przedstawiał się jako obrońca tradycji królestwa przed tyranią Grégory'ego. W swoich pismach podkreślał, że król odszedł od dawnych wartości Hintervoldu – neutralności i dobrobytu opartego na handlu – na rzecz agresywnej militaryzacji. Była to oczywiście czysta propaganda, ale skuteczna, zwłaszcza wśród szlachty niezadowolonej z wysokich podatków na cele wojenne.

Początkowo odpowiedź na wezwanie Meserve była chłodna. Tylko diuk landu Alsace, Ilbert Pascal, zdecydował się przyłączyć do rebelii, widząc w niej szansę na zwiększenie własnych wpływów. Pozostali diukowie zachowali ostrożność, obserwując rozwój sytuacji. Meserve, mimo skromnych sił, rozpoczął kampanię wojenną, odnosząc kilka mniejszych zwycięstw, które przyniosły mu pewien prestiż. Wkrótce do buntu przyłączył się land Charentes, co wzmocniło pozycję rebeliantów. Jednak król Grégory, początkowo zaskoczony śmiałością Meserve, szybko zebrał swoje siły i przystąpił do kontrofensywy. Kilka porażek zepchnęło armię rebeliantów do defensywy, a sytuacja Meserve wydawała się beznadziejna. W tym momencie wielu obserwatorów sądziło, że bunt upadnie, a diuk Camlès spotka go surowa kara za zdradę.

Przełomem okazała się Bitwa pod Trzema Wierzbami, stoczona w pobliżu Vignedor podczas wyjątkowo srogiej zimy. Wojska królewskie, wykorzystując przewagę, zniszczyły zapasy żywności rebeliantów, spodziewając się, że głód zmusi ich do kapitulacji. Król Grégory postanowił przeciągać oblężenie, licząc na szybki upadek wroga. Wtedy jednak do obozu Meserve przybył niespodziewany sojusznik – Jepetto Boye, przywódca Rybołowców, niezależnej frakcji handlowej zajmującej się dystrybucją ryb. Boye zaoferował zaopatrzenie armii rebeliantów w żywność, w zamian za obietnicę przyjęcia Rybołowców do Federacji Kupieckiej na korzystnych warunkach po wojnie. Meserve, mimo obaw przed reakcją Federacji, przystał na tę propozycję, ratując swoją armię przed klęską głodu.

Gdy król, przekonany o wygłodzeniu przeciwnika, zdecydował się na atak, jego wojska natrafiły nie na osłabionych rebeliantów, lecz na wypoczętych i dobrze odżywionych żołnierzy. Bitwa zakończyła się druzgocącym zwycięstwem Meserve, które zmusiło króla do wycofania się do stolicy, Auvet. Zwycięstwo to odbiło się szerokim echem w królestwie i przyciągnęło nowych zwolenników do sprawy rebelii. Meserve, choć wzmocniony, wciąż nie miał jednak wystarczających sił, by zagrozić stolicy. W obawie przed szukaniem pomocy u obcych potęg, które mogłyby później wykorzystać osłabienie Hintervoldu, zdecydował się na radykalny krok – ogłosił amnestię dla wszystkich skazańców ukaranych przez króla Grégory'ego, którzy przyłączą się do jego armii. Tysiące zbiegłych więźniów, banitów i przeciwników króla zasiliło szeregi rebeliantów, pozwalając Meserve na zdobycie kolejnych miast.

Niedługo potem odbyła się narada sił rebelii w mieście Thanvillé w landzie Kervalioux - mieście rządzonym przez diuka Geoffroy'a Frère, którzy przez całą wojnę jako jedyny pozostał neutralny. Diuk Kervalioux posiadał dużą armię, która mogła przesądzić o losach rebelii - jego przyłączenie się do Meserve zapewniłoby siły potrzebne do oblegania Auvet, natomiast stanięcie po stronie króla byłoby ostatnim gwoździem do trumny dla diuka Camlès.

Diuk Frère zgodził się wspomóc Meserve pod warunkiem, że ten pojmie za żonę jego córkę Éliane, na co ten się zgodził. Ceremonia odbyła się dzień później, a w dwa dni potem wzmocniona armia rebeliantów wyruszyła w kierunku stolicy.

Ostateczne starcie rebelii Emmanuela Meserve przeciwko królowi Grégory'emu Fay miało miejsce pod murami stolicy Hintervoldu, Auvet. Gdy wzmocniona armia rebeliantów dotarła pod miasto, napotkała poselstwo królewskie, które w ostatniej próbie nakłaniało Emmanuela Meserve do złożenia broni. Diuk Camlès, choć dysponujący liczniejszymi siłami, zdawał sobie sprawę z wysokich kosztów oblężenia i rosnących nacisków Federacji Kupieckiej, która coraz śmielej ingerowała w jego decyzje. W obliczu tych czynników Meserve zaproponował niecodzienne rozwiązanie – pojedynek wojowników, który miał rozstrzygnąć losy wojny i wyłonić nowego władcę Hintervoldu.

Król Grégory, pewny swoich sił, przystał na tę propozycję, wystawiając do walki swojego najlepszego rycerza – sir Baraka Sefu, zwanego Attykańskim Lwem ze względu na swoje pochodzenie, imponującą posturę i legendarną zawziętość w boju. Meserve, świadomy że żaden z jego ludzi nie zdoła pokonać doświadczonego wojownika, sięgnął po niekonwencjonalny ruch – wybrał na swojego przedstawiciela Daranisa Clagona, członka Krewniaków. Decyzja ta spotkała się z dezaprobatą wielu doradców Meserve, jednak twardo się jej trzymał. Daranis, który niegdyś był szlachcicem, zgodził się na udział w pojedynku, gdyż Meserve obiecał mu nie tylko amnestię, ale także przywrócenie praw do rodzinnych ziem.

Pojedynek między Attykańskim Lwem a Daranisem Clagonem okazał się jednym z najbardziej pamiętnych starć w historii Hintervoldu. Walka była długa i brutalna, pełna finezyjnych uników i krwawych ciosów. Mimo przewagi fizycznej sir Baraka, Daranis wykorzystał swoją znajomość ludzkiej natury i taktykę walki charakterystyczną dla Krewniaków, opartą na cierpliwości i wykorzystaniu słabości przeciwnika. W kulminacyjnym momencie, tracąc oko, Clagon zadał decydujący cios, pokonując królewskiego czempiona.

Tego samego dnia Emmanuel Meserve został koronowany na króla Hintervoldu, podczas gdy Grégory Fay, nazwany odtąd Królem Uzurpatorem, został publicznie stracony.

Po objęciu tronu przez Emmanuela Meserve nastąpiły daleko idące zmiany w królestwie Hintervoldu. Jednym z pierwszych dekretów nowego króla było przemianowanie obalonego władcy Grégory'ego Fay na "Króla Uzurpatora", systematyczne niszczenie wszelkich zapisków historycznych dotyczących jego panowania oraz wygnanie jego żony i córki. Grégory i jego rodzina zostali wymazani z oficjalnej historii, a wspominanie o nich stało się tematem tabu.

Kolejną konsekwencją rebelii było unieważnienie małżeństwa córki Meserve, Myrcelli, z Arthurem Waldenfeierem z Wielkiej Czwórki Silmaaroonu. Meserve wykorzystał wpływy w Kościele Goddejki, by uzyskać unieważnienie ślubu, a następnie sprowadził córkę z powrotem do Hintervoldu. Powrót Myrcelli okazał się traumatycznym przeżyciem - w wyniku stresu straciła dziecko, które nosiła. Choć sprawa została zatuszowana, to Myrcella nigdy nie wybaczyła ojcu.

Nowy król stał się całkowicie zależny od Federacji Kupieckiej, która finansowała jego rebelię. W zamian za utrzymanie władzy Meserve musiał spełniać żądania Federacji, w tym wprowadzać korzystne dla nich regulacje podatkowe i handlowe. Federacja zyskała niemal nieograniczony wpływ na politykę królestwa, podczas gdy pozycja prostego ludu znacznie się pogorszyła. Meserve nie dotrzymał również słowa danego podczas wojny Rybołowcom, gdyż Federacja nie zgadzała się na przyjęcie ich w swoje szeregi na obiecanych warunkach - zamiast tego zmusili Meserve do podniesienia podatków od żywności, co pogrążyło Rybołowców i przy okazji wywołało trwającą prawie rok klęskę głodu w Hintervoldzie, która najmocniej dotknęła najbiedniejszych. Federacja przejęła ich rynek, a sam Jepetto Boye popełnił samobójstwo, a przynajmniej tak było to przedstawione.

Jednym z najtragiczniejszych skutków rebelii było wstrzymanie prac nad lekarstwem na Plagę Galahada. Na rozkaz Meserve zamordowano większość członków sztabu badawczego, w tym prowadzącą badania alchemiczkę Céleste Diune. Tylko jednemu naukowcowi udało się przeżyć, ale kontynuacja badań stała się niemożliwa. Federacja Kupiecka mogła nadal czerpać zyski z prowadzonych przez siebie Azylów Galahadzkich, podczas gdy biedota umierała na Plagę Galahada.

Panowanie Meserve pogłębiło nierówności społeczne w Hintervoldzie. Podczas gdy szlachta i bogaci mieszczanie bogacili się, prosty lud cierpiał nędzę i choroby. Jedynym pozytywnym aspektem rządów Meserve była odbudowa relacji handlowych z Imperium Kalladańskim i poprawa wizerunku Hintervoldu na arenie międzynarodowej - Meserve poświęcił tej materii większość swoich rządów i osiągnął w niej sukces. Królestwo w oczach międzynarodowego rynku odzyskało reputację stabilnego partnera handlowego, choć wewnętrznie było państwem głęboko podzielonym i niesprawiedliwym.