Rebelia Emmanuela Meserve

Rządy Grégory'ego Fay, znanego później jako Król Uzurpator, rozpoczęły się w atmosferze nadziei, lecz szybko przerodziły się w jeden z najbardziej kontrowersyjnych okresów w historii Hintervoldu. Po przejęciu tronu król podjął radykalne działania, które miały odbudować państwo wyniszczone przez liczne wojny i wewnętrzne konflikty. Zamiast jednak przywrócić Hintervoldowi dawną świetność jako handlowego giganta, skoncentrował się na rozbudowie militarnej potęgi, zaniedbując tradycyjne filary gospodarki królestwa, takie jak eksport wina. W jego wizji dominującą rolę odgrywały przemysł ciężki i manufaktury zbrojeniowe, które miały napędzać machinę wojenną państwa.

Król Grégory Fay prowadził liczne rajdy na sąsiednie terytoria, takie jak Imperium Kalladańskie czy Tzarat Vuldarski. Choć przyniosły one krótkoterminowe korzyści finansowe, stały się również źródłem napięć międzynarodowych. Sąsiedzi Hintervoldu zaczęli postrzegać królestwo jako agresora, co osłabiło jego pozycję dyplomatyczną. Wewnątrz kraju narastały niepokoje. Brak inwestycji w przemysł winiarski, stanowiący od wieków podstawę gospodarki Hintervoldu, wywoływał niezadowolenie wśród arystokracji, która opierała swoje fortuny na handlu tym cennym towarem. Dodatkowo, rosnące podatki i przymusowe rekwizycje bogactw na potrzeby zbrojeń wywoływały sprzeciw szlachty i kupców.

Pierwsze głosy sprzeciwu wobec polityki Grégory’ego Fay zaczęły pojawiać się już na początku jego panowania. Z czasem coraz więcej szlachciców i urzędników otwarcie krytykowało królewską wizję rozwoju kraju. Szczególnie znaczącym wydarzeniem była publiczna krytyka króla przez ministra handlu, Jean-Louisa Nicolliera, który wskazywał na degradację gospodarki państwa i ignorowanie potrzeb społeczeństwa. Król odpowiedział brutalnie, pozbawiając ministra tytułu, a następnie rozkazując jego aresztowanie. Egzekucja Nicolliera, który został odnaleziony martwy w lasach otaczających Auvet, wywołała falę oburzenia, ale także strachu wśród szlachty.

Grégory Fay zaczął umacniać swoją władzę, sprowadzając oddziały wojskowe do Auvet i rozsyłając mniejsze garnizony do majątków nieprzychylnych mu arystokratów. Odmowa przyjęcia żołnierzy wiązała się z natychmiastowym oskarżeniem o zdradę stanu, co skutecznie uciszało głosy sprzeciwu. W tym czasie zaczęła narastać atmosfera napięcia i niepewności, a szlachta przestała otwarcie wyrażać swoje niezadowolenie, obawiając się represji.

Decyzja Grégory’ego Fay o odbudowie Wielkiej Armady Hintervoldzkiej i przygotowaniach do rajdu na Państwa Gregoriańskie wprowadziła kolejne napięcia. Król potrzebował ogromnych funduszy, które zamierzał pozyskać dzięki sojuszowi z Silmaroonem. Propozycja małżeństwa członka Wielkiej Czwórki Arthura Waldenfeiera z córką jednego z hintervoldzkich szlachciców miała podkreślić bliskość między państwami, ale stała się przyczyną jednego z kluczowych wydarzeń prowadzących do rebelii. Podczas balu organizowanego przez króla, Grégory Fay wybrał Myrcellę Meserve, córkę Emmanuela Meserve, diuka Camlès, jako kandydatkę do zaślubin z silmaaroońskim władcą.

Kiedy Myrcella została uprowadzona na rozkaz króla, diuk Emmanuel Meserve, zrozpaczony stratą jedynego dziecka, rozpoczął jej poszukiwania. Chociaż zdołał ustalić, że dziewczyna została przetransportowana do Silmaroonu, wkrótce dowiedział się, że została brutalnie stracona na rozkaz Grégory’ego Fay. Strata Myrcelli była ostatnią kroplą, która przelała czarę goryczy i pchnęła Meserve do otwartego buntu przeciwko królowi.

W odpowiedzi na śmierć córki i pogłębiającą się tyranię Grégory’ego Fay, Emmanuel Meserve podjął decyzję o otwartym wystąpieniu przeciwko królowi. Jego pierwszym krokiem było zgromadzenie sojuszników wśród diuków Hintervoldu. Rozesłał poselstwa, w których wzywał do buntu przeciwko królowi, oskarżając go o nieprzemyślane rządy, które doprowadziły do zubożenia królestwa i utraty jego handlowej potęgi. Choć na początku odpowiedział mu jedynie diuk Veulettes, Godefroy Brazier, z czasem do buntu zaczęli dołączać inni niezadowoleni arystokraci.

Meserve rozpoczął rebeliancką kampanię od serii małych, lecz dobrze zaplanowanych ataków na królewskie garnizony. Początkowe sukcesy pozwoliły mu zgromadzić zapasy broni i jedzenia oraz wzmocnić morale swoich wojsk. Jednak Grégory Fay szybko zareagował, wysyłając swoje siły, które zmusiły Meserve do przejścia do defensywy.

Jednym z kluczowych momentów początkowej fazy rebelii było oblężenie Lévesque. Informacje, jakie Meserve zebrał od swoich szpiegów, sugerowały, że jego córka była przetrzymywana w zamku diuka Harloynusa Stuarta, lojalnego sojusznika króla. W ciągu tygodnia Emmanuel zebrał swoje wojska i rozpoczął oblężenie miasta. Lévesque, dobrze ufortyfikowane i strategicznie położone, przez kilka miesięcy skutecznie odpierało ataki rebeliantów. Kiedy jednak Meserve w końcu przełamał obronę miasta, okazało się, że Myrcella nigdy tam nie była. Informacja ta zmusiła Meserve do wycofania się i przegrupowania sił w Périsir, stolicy Camlès.

Po powrocie do Périsir Meserve dowiedział się, że jego córka została przetransportowana do Silmaaroonu, a następnie odesłana z powrotem do Hintervoldu, gdzie została brutalnie stracona na rozkaz Grégory’ego Fay. Ta wiadomość, która ostatecznie przekonała go do kontynuowania walki, przyciągnęła również uwagę wielu niezadowolonych diuków. W obliczu tyranii króla szlachta zaczęła rozważać dołączenie do rebelii, widząc w Meserve symbol oporu wobec despotyzmu.

Decydującym momentem dla rebelii była bitwa pod Trzema Wierzbami, stoczona niedaleko Périsir. Zima była wyjątkowo surowa, a oddziały królewskie zniszczyły niemal wszystkie zapasy jedzenia w obozie Meserve, licząc na to, że głód zmusi go do kapitulacji. Wtedy jednak do obozu rebeliantów przybył Jepetto Boye, przedstawiciel frakcji handlowej Balbuzard Pêcheur. Zaoferował dostawy jedzenia oraz wsparcie finansowe w zamian za obietnicę stworzenia Hintervoldzkiej Federacji Kupieckiej po zakończeniu wojny. Dzięki tej pomocy armia Meserve odzyskała siły, a w kluczowej bitwie zdołała rozbić królewskie siły, zmuszając Grégory’ego Fay do odwrotu.

Kolejnym ważnym wydarzeniem była narada w Thanvillé, gdzie Emmanuel Meserve spotkał się z diukiem Geoffroy’em Frère, który do tej pory zachowywał neutralność. Diuk Frère, posiadający potężną armię, zgodził się przyłączyć do rebelii pod warunkiem, że Meserve poślubi jego córkę, Liliane. Ceremonia odbyła się szybko, a wzmocnione wojska rebeliantów wyruszyły w kierunku Auvet, stolicy Hintervoldu.

Pod Auvet Meserve stanął naprzeciw armii Grégory’ego Fay. Mimo że jego siły były liczniejsze, Emmanuel zdawał sobie sprawę, że oblężenie stolicy pochłonie wiele ofiar i zniszczy kraj, który pragnął odbudować. Dlatego zaproponował królowi rozstrzygnięcie konfliktu poprzez pojedynek między ich przedstawicielami. Ku zaskoczeniu wszystkich Grégory Fay zgodził się, ale zamiast wystawić swojego rycerza, postanowił walczyć osobiście. Jako doświadczony wojownik, znany z brutalnej skuteczności, był pewien swojego zwycięstwa.

Meserve wybrał na swojego reprezentanta Daranisa Clagona, jednego z Krewniaków, który w zamian za amnestię i odzyskanie rodzinnych ziem zgodził się stawić czoła królowi. Pojedynek był długi i brutalny, lecz ostatecznie Clagon zdołał pokonać Grégory’ego Fay, kończąc czteroletnią wojnę domową.

Śmierć Grégory’ego Fay oznaczała zwycięstwo rebelii. Emmanuel Meserve został koronowany na króla Hintervoldu. Jego pierwszym dekretem było wygnanie rodziny byłego króla oraz zniszczenie wszystkich zapisów dotyczących jego panowania, co miało wymazać pamięć o Królu Uzurpatorze z historii królestwa. Rebelia przyniosła również znaczne zmiany polityczne, w tym powstanie Hintervoldzkiej Federacji Kupieckiej, która miała odbudować pozycję państwa na rynku międzynarodowym.

Choć Meserve zyskał tron, jego rządy były naznaczone trudnościami wynikającymi z długów wobec frakcji handlowych, które wsparły jego bunt. Rebelia nie tylko zmieniła układ sił w Hintervoldzie, ale również ukształtowała przyszłość królestwa jako państwa handlowego, którego losy pozostawały związane z wpływami Federacji Kupieckiej.

Rebelia Emmanuela Meserve miała dalekosiężne skutki dla Hintervoldu, zarówno polityczne, społeczne, jak i gospodarcze. Choć zakończyła się zwycięstwem rebeliantów i koronacją Meserve, wydarzenia, które rozegrały się w latach konfliktu, na zawsze odmieniły strukturę władzy oraz kształt królestwa.

Koronacja Emmanuela Meserve zapoczątkowała nowy etap w historii Hintervoldu. Pierwszym krokiem nowego króla było wyeliminowanie wszelkich śladów panowania Grégory’ego Fay, znanego od tej pory w Hintervoldzie jako Król Uzurpator. Wszystkie zapiski historyczne, dokumenty i kroniki dotyczące jego rządów zostały zniszczone, a samo jego imię wymazane z pamięci publicznej. Król Meserve wydał również dekret o wygnaniu rodziny byłego władcy, obawiając się, że mogą oni stać się symbolem kontrrewolucji.

Jednak polityczna stabilizacja była trudna do osiągnięcia. Rebelia nie tylko osłabiła autorytet królewski, ale także wzmocniła znaczenie diuków i szlachty, którzy wsparli Meserve w jego walce. Wielu z nich oczekiwało nagród za lojalność, co zmusiło króla do nadania licznych przywilejów, osłabiając centralizację władzy. To doprowadziło do częściowej decentralizacji Hintervoldu, gdzie diukowie uzyskali większą autonomię w zarządzaniu swoimi ziemiami.

Jednym z najważniejszych skutków rebelii było powstanie Hintervoldzkiej Federacji Kupieckiej, organizacji, która na stałe zmieniła układ sił w królestwie. Emmanuel Meserve, który podczas konfliktu korzystał ze wsparcia frakcji handlowych, takich jak Balbuzard Pêcheur czy Hirondelle Rouge, musiał spełnić obietnice złożone swoim sponsorom. Federacja otrzymała liczne przywileje, w tym zwolnienia podatkowe, prawo do organizowania własnych sił zbrojnych oraz wpływ na politykę handlową państwa.

Federacja Kupiecka stała się potężnym graczem na arenie wewnętrznej i międzynarodowej. Jej członkowie dominowali na dworze królewskim, wywierając ogromny wpływ na decyzje Meserve. To sprawiło, że jego rządy były często postrzegane jako zależne od interesów handlowych, co budziło niezadowolenie wśród części szlachty i ludu.

Jednym z głównych celów Meserve było przywrócenie Hintervoldowi dawnej potęgi jako giganta handlu i światowej stolicy wina. Po zakończeniu rebelii król rozpoczął program odbudowy gospodarki, który obejmował inwestycje w infrastrukturę handlową, winnice oraz porty. Powstanie Federacji Kupieckiej umożliwiło szybkie wznowienie międzynarodowego handlu, co przyczyniło się do wzrostu dochodów królestwa.

Jednak gospodarka Hintervoldu wciąż zmagała się z trudnościami. Wojna domowa pozostawiła wiele miast i wsi w ruinie, a liczne manufaktury i huty, które powstały za rządów Grégory’ego Fay, wymagały przekształcenia lub zamknięcia. Meserve zmuszony był balansować między interesami handlowymi a potrzebami odbudowy rolnictwa, co spowalniało proces reform.

Rebelia pozostawiła głębokie blizny w społeczeństwie Hintervoldu. Wojna domowa podzieliła ludność na zwolenników i przeciwników Meserve, co prowadziło do licznych lokalnych konfliktów nawet po zakończeniu walk. Król starał się łagodzić te napięcia, wprowadzając amnestię dla tych, którzy podczas rebelii wspierali Grégory’ego Fay, ale wielu lojalistów nadal żywiło urazę do nowego władcy.

Dodatkowo wzrost wpływów Federacji Kupieckiej wpłynął na strukturę społeczną królestwa. Kupcy i przedsiębiorcy zaczęli odgrywać ważniejszą rolę w polityce i gospodarce, co zagrażało tradycyjnej dominacji szlachty. To doprowadziło do napięć między arystokracją a rosnącą klasą średnią, co w kolejnych dekadach stało się źródłem dalszych konfliktów.