Rada Regencyjna

Po pokonaniu króla Erysa Tyrana w 3:137 roku w trakcie Wojny Czterech Sztandarów, Araulen stanął przed kolejnym wyzwaniem - od czasów zakończenia I Wojny Amarantu utracił on swoją pozycją wśród królestw Amarantu, a do tej pory władzy nie objął żaden dobry król. W trakcie panowania czterech władców zakończyła się trzystuletnia dynastia Ectów oraz wybuchły dwie wojny domowe. Potrzebny był silny król, ale przede wszystkim szereg reform i odbudowanie państwa od podstaw.

Arauleńscy władcy, którzy pokonali szalonego króla, czyli księżna Linley var Maravel, hrabia Victor var Langver, hrabia Dervo var Pathiss oraz hrabia William var Lustinn, zdecydowali, że żaden z nich nie nadaje się na króla, za to wszyscy są świetnymi hrabiami. Araulenowi potrzeba było świeżej krwi - król musiał być młody i zdolny, ale przede wszystkim wolny od błędów poprzedników. Hrabowie uradzili, że zamiast wybierać króla, stworzą Radę Regencyjną złożoną z nich samych, a swoje dzieci wychowają tak, aby w przyszłości spośród nich wybrać nowego władcę.

Zamysł Rady Regencyjnej był taki, aby maksymalnie zwiększyć autonomię hrabstw, w których hrabiowie zaczęliby odbudowę królestwa od najmniejszej jednostki. Królewski Skarbiec stał się natomiast wspólnym budżetem, z którego hrabiowie otrzymywali swoją część. Wszystkie decyzje, które normalnie podejmowałby król, podejmowała czwórka hrabiów tworząca Radę Regencyjną.

Oczywiście taki stan rzeczy nie wzbudził aprobaty reszty hrabiów, którym nie podobało się, że część z nich wywyższyła się nad resztę. W tamtym czasie hrabiowie Rady Regencyjnej posiadali jednak większą armię niż cała reszta razem wzięta - nie wliczając w to Srebrnych Marchii, które do tej pory pozostawały neutralne w każdej wojnie domowej. Niektórzy hrabiowie próbowali przekonać hrabiego Konrada var Hoorna, aby potępił utworzenie Rady, jednak ta ich wyprzedziła, dogadując się z nim pierwsza.

Srebrne Marchie oficjalnie poparły utworzenie Rady oraz wsparły królewski skarbiec swoim srebrem - to znacznie ostudziło temperament reszty władców, którzy po otrzymaniu pieniędzy zamiast doszukiwać się sporu zaczęli odbudowywać swoje ziemie. Niestety handel Araulenu był martwy - próbowano ożywić go, obniżając cła, co podniosło go z kolan, jednak nie wystarczyło to, aby na powrót uczynić z Araulenu finansową potęgę. Swoje starania Rada zaczęła od ponownego obsadzenia wszystkich kluczowych urzędów w królestwie.

Największą bolączką Araulenu było zamknięcie silmaaroońskich granic zgodnie z nałożonym w 3:108 roku embargiem, spowodowanym odmową spłaty długów poprzednika, którą wystosował Robert var Lustinn. Hrabia Victor var Langver wraz z żoną w 3:139 roku udał się do Silmaaroonu, aby negocjować zdjęcie embarga oraz przywrócenie dawnych relacji. Wielka Czwórka gotowa była umorzyć arauleński dług oraz zdjąć embargo w zamian za jedną, bardzo małą arauleńską prowincję - Nowy Silmaaroon. Dla Arauleńczyków był to praktycznie nic nieznaczący kawałek ziemi, który niegdyś należał do Łabędziej Przystani, ale został w Araulenie po odzyskaniu przez Silmaaroon niepodległości po I Wojnie Amarantu. Ten niezagospodarowany teren Wielka Czwórka mogła przekształcić w wielkie pola uprawne, które zaopatrywałyby miasto. Sami Silmaaroończycy zaś uważali, że te ziemie powinny należeć do nich - była to dla nich sprawa honoru. Podczas negocjacji żona Victora, Lilith, prowadziła bardzo udane rozmowy z Wielką Czwórką.

Hrabia var Langver wrócił do Araulenu i zorganizował spotkanie Rady Regencyjnej. W teorii oddać tak spore ziemie mógłby tylko król, natomiast z drugiej strony nie było nikogo, kto mógłby im się przeciwstawić - szczególnie że ta decyzja znalazłaby poparcie w Silmaaroonie. Uradzono jednak, że bez obecności króla taka decyzja musi zostać podjęta w gronie wszystkich hrabiów, aby rządy Rady Regencyjnej były sprawiedliwe. To był ważny krok, bowiem umocnił pozycję Rady w oczach pozostałych hrabiów. Zdecydowano też, na prośbę Victora var Langvera, że Lilith powinna uczestniczyć w obrada Rady Regencyjnej, aby królestwo mogło skorzystać na jej talentach. Od tej pory była odpowiedzialna za reprezentowanie królestwa za granicą.

W wyniku ustaleń wszystkich hrabiów Araulen zgodził się na taką wymianę, pod warunkiem że Silmaaroon wykupi te ziemie za bardzo korzystną cenę. Dodatkowo dotychczasowy hrabia Nowego Silmaaroonu, Wulfgar var Avieron, miałby zostać przyjęty do Wielkiej Czwórki. Władze Silmaaroonu zgodziły się na taką wymianę, jednocześnie stawiając swój warunek - hrabia var Avieron musiał się zrzec swojego arauleńskiego tytułu szlacheckiego oraz wszelkich dotychczasowych powiązań z władzą arauleńską. Hrabia zgodził się, a transakcja doszła do skutku. W międzyczasie księżna var Maravel negocjowała odnowienie umów handlowych z hintervoldzkim królem Emmanuelem Meserve, co udało jej się za pierwszym razem. Handel w Araulenie ożył, a państwo powoli zaczęło stawać się potęgą jak dawniej.

Sielankę przerwała nasilająca się agresja Hazardu w Srebrnych Marchiach, co ograniczyło dostęp do tamtejszego srebra. Nad królestwem zawisła groźba wojny, która była mu bardzo niepotrzebna. W przypadku wybuchu wojny konieczny byłby wybór króla, na co państwo nie było jeszcze gotowe. Rada Regencyjna musiała działać szybko i prawnie, więc wprowadziła szereg reform: otworzyła się na zagraniczne gildie kupieckie oraz aspińskie inwestycje, oczywiście w rozsądnych ilościach. W 3:142 roku zdecydowali się też wziąć pożyczkę w Aspińskim Narodowym Banku. Szereg inwestycji pozwolił spłacić tę pożyczkę jeszcze w 3:154 roku. Właśnie ten rok został uznany się za moment, w którym Araulen na powrót stał się jednym z najpotężniejszych państw Amarantu.

Warto również wspomnieć, że Rada Regencyjna, poza wprowadzeniem szeregu reform, zainwestowała ogromne sumy pieniędzy w Kapitułę Magów oraz Czarodziejów, których ekologowie opracowali najwydajniejszy program rolnictwa oraz stworzyli nową, szybkorosnącą odmianę zboża. Sama organizacja przeszła gruntowne zmiany, tworząc Piątą Kapitułę.

Reformom poddano również wojsko, które, wzorem tego sprzed III Wojny Arauleńskiej, było dobrze wyszkolone, dowodzone przez wykwalifikowanych dowódców oraz dobrze wyposażone. Dzięki wieloletniej pracy Araulen w tamtym okresie mógł się poszczycić jedną z najnowocześniejszych armii na świecie, a na pewno na całym kontynencie. Dodatkowo Rada Regencyjna dawała dotację dla pozostałych władców na organizacje turniejów rycerskich, które pozwoliły arauleńskiemu rycerstwu znacznie się rozwinąć, a sam Araulen odzyskał utracony prestiż.

Wszystko zmieniło powstanie w 3:157 roku Imperium Kalladańskiego, które sprowokowało II Wojnę Amaratnu, najeżdżając ziemie Zakonu Gregoriańskiego i sukcesywnie je podbijając. W wojnę został wciągnięty przez lata neutralny Silmaaroon, który uległ całkowitemu zniszczeniu w 3:158 roku. Na południu natomiast wybuchła wojna z Hazardem. Nastały bardzo ciężkie czasy, które wymagały silnego przywódcy.

Rada Regencyjna spotkała się - choć planowali odwlec to jeszcze w czasie, to uznali, że ich rola jako rady rządzącej Araulenem dobiegła końca i nadeszła pora wybrać króla. W wyniku obrad i głosowania nowym królem został Henry var Lagnver, syn Victora. Wziął on za żonę Atię var Pathiss, łącząc oba rody silnym sojuszem. Połączona ze ślubem koronacja króla rozpoczęła rządy jednego z najlepszych królów w historii Araulenu.

Jednocześnie dobiegły końca rządy Rady Regencyjnej, której członkowie przeszli do historii jako odnowiciele państwa oraz wizjonerzy. Niestety sukcesu rady nie dożyła księżna Linley var Maravel, która zmarła w 3:155 roku, a jej miejsce w radzie zajęła jej córka - Roswitha var Maravel. Zajęła to miejsce zamiast swojej siostry, Rylee, która jako księżna skupiła się na rozwoju ziem Casterville - jako spichlerz królestwa miało ono kluczowe znaczenie.

• Za najlepszego członka Rady Regencyjnej uważa się hrabiego Victora var Langvera, któremu nierzadko przypisuje się postawienie syna na tronie.

• Hrabia Dervo var Pathiss po latach jest krytykowany za bardzo mały udział w Radzie Regencyjnej. Bardzo często jego zaangażowanie było mniejsze niż nieoficjalnej członkini ugrupowania - Lilith var Langver, żony Victora.

• Po III Wojnie Amarantu Rada Wojenna rozważała postawienie nowej Rady Regencyjnej, lecz zrezygnowano z tego pomysłu.

• Okres rządów Rady Regencyjnej nazywany jest również Arauleńskim Odrodzeniem.