Wojna Czterech Sztandarów

Król Erys Tyran, syn Roberta Walecznego, bardziej przypominał bachora niż króla, często opuszczał biesiady, skazywał ludzi na śmierć za "krzywe" spojrzenia i miał obsesję na punkcie waleczności ojca. Skupiał się głównie na nauce walki, zaniedbując politykę, co przyczyniło się do niewłaściwych decyzji, które doprowadziły do kolejnego kryzysu. Z czasem coraz więcej lordów krytykowało jego rządy, a gdy ujawnił swoje tyrańskie oblicze, wprowadził okrutną represję, organizując makabryczne zabawy dla skazanych. Takie barbarzyństwo było zakazane w kraju od lat.

Tyrania trwała aż do dnia urodzin Erysa w 3:136 roku, na które zostali zaproszeni wszyscy hrabowie. Niestety ze względu na ważne sprawy handlowe hrabia Dervo var Pathiss nie mógł uczestniczyć w uroczystości - zamiast tego wysłał na nią swoją żonę Katherine oraz syna Lincolna. Króla rozgniewała nieobecność hrabiego i twierdząc, że to spisek przeciwko niemu, wtrącił Lincolna var Pathissa do lochów, a Katherine przywiązał do kręcącej się tarczy, do której mieli strzelać jego gwardziści w ramach urodzinowej zabawy. Kilka strzał trafiło kobietę, która zmarła na miejscu, na oczach wszystkich hrabiów. Następnego dnia król var Lustinn urządził igrzyska podczas, których nieuzbrojony Lincoln miał stanąć w szranki z niedźwiedziem.

Decyzji króla o igrzyskach sprzeciwił się jego wuj oraz dużo młodszy brat Roberta, hrabia William var Lustinn, który domagał się zakończenia barbarzyństwa oraz skazania Lincolna jak przystało na syna hrabiego. Rozgniewany Erys wtrącił swojego wuja do lochów oraz zapowiedział, że po walkach odbędzie się jego egzekucja. Lincoln pokonał niedźwiedzia, lecz po zwycięstwie został zastrzelony z kuszy przez samego króla, który zezłościł się, że ten nie umarł na igrzyskach, tak jak tego chciał. Podczas trwania walki z areny wyszedł hrabia Victor var Langver, który wraz ze swoimi ludźmi uwolnił Williama - wszyscy wsiedli na statek i udali się do bezpiecznego Kirlan.

Kiedy Dervo wrócił do Armektu i usłyszał, co się stało z jego rodziną, zaczął zbroić swoją armię - przybyli jednak posłańcy króla, którzy poinformowali go, że król domaga się wyjaśnień jego zdrady w stolicy. Dervo na czele wiernych sobie ludzi wyruszył do Kirlan, gdzie razem z hrabiami Langverem i Lustinnem zaczęli spiskować przeciwko królowi. Do spiskowców dołączyła Linley var Maravel, księżna Casterville. Wspólnie ustalili plan według którego Kirlańska Flota miałaby dostarczyć hrabiego var Pathissa oraz hrabiego var Lustinna do Srebrnych Marchii, gdzie będą ubiegać się o bezpieczne przejście do Haltal - tam William jako głowa rodu zbierze chorążych i na czele armii ruszy na stolicę. Hrabia var Leavold, nie chcąc mieszać się w wojnę domową, zagwarantował armii Pathissów bezpieczne przeprawienie się przez rzeki Srebrnych Marchii w asyście III Batalionu Tarczowników. 

Kiedy William var Lustinn dotarł do Haltal, od razu zebrali się jego chorążowie, który nie chcieli służyć królowi Erysowi - wyruszyli w stronę Starego Armektu. W Whisperhout do zbuntowanej armii dołączyła armia Maravelów. Tam też napotkali pierwszy opór - ich armie zostały zatrzymane w Przesmyku, który prowadził do Starego Armektu przez armie hrabiego Prestona var Sabelrota oraz hrabiego var Morberga. W wyniku walk armia Sabelrotów wycofała się do Josaborough, a Morbergowie do Whisperhout. Hrabia var Sabelrot został wezwany do stolicy, gdzie za swoją przegraną, jako głównodowodzący armii, został skazany na śmierć poprzez igrzyska. Nowym hrabiom mianowany został Nihisa var Windglooma z Vretogoru. Morbergowie wycofali się do Morbergu, skąd pomaszerowali do Starego Armektu. W międzyczasie hrabia var Langver zdominował arauleńskie morza oraz zablokował wrogie porty, paraliżując handel. Pozostali trzej hrabowie przejęli władzę w całej prowincji Whisperhout, gdzie starali się przekonać pozostałe prowincje do swojej sprawy - niestety wyprzedził ich Król Erys, który został wsparty przez armie Nowego Silmaaroonu oraz księstw Riggë i Birchton.

Wojna trwała bardzo długo, mimo znacznej buntowników. Erys, poza tyranem okazał się świetnym strategiem - zręcznie unikał bitew, walcząc jedynie na własnych zasadach. Potrafił wyprowadzić w pole wielu doświadczonych generałów i zaskoczyć swoją myślą taktyczną. Erys nie mógł jednak przeciągać wojny w nieskończoność, a jego przegrana była kwestią wyłącznie jednego błędu.

Hrabiowie zdecydowali się na obleganie Josaborough, którego z rozkazu króla miał bronić hrabia Nihis var Windgloom na czele armii Whisperhout, która miała po paru dniach zostać wsparta przez resztę królewskiej armii. Hrabia zdecydował się jednak pertraktować z buntownikami. Będąc świadomy tyrańskiej władzy Erysa i mając na uwadze jak skończył jego poprzednik wyraził chęć przyłączenia się do buntu. Zbuntowani hrabiowie zgodzili się, a Windgloomowie otworzyli dla nich bramy, co zakończyło bitwę o Josaborough bez przelewu krwi. Whisperhoutczycy zostali wcieleni do armii buntowników, a lojaliści króla odesłani z hrabią Windgloomem do Whisperhout, gdzie ten miał objąć władzę, kiedy Wojna Domowa dobiegnie końca. Nieświadomy tego, co się wydarzyło, król Erys maszerował dalej do Josaborough, aż obie armie spotkały się na polach w połowie drogi między Starym Armektem a Josaborough. Erys, rozwścieczony zdradą var Windglooma, powiesił co drugiego zwiadowcę oraz przystąpił do walki, mimo że nieprzyjaciel miał przewagę. Król uważał, że nie mogą go zabić, ponieważ jest kimś więcej niż człowiekiem. Wywiązała się krwawa bitwa, w wyniku której król Erys został zabity przez włócznika Pathissów, który ranił go w plecy. Podobno jego ostatnimi słowami było:

król zabity przez śmiecia

W trakcie bitwy wojska Riggë zarządziły odwrót, zostawiając króla na pastwę buntowników, a plecy królewskiej armii zostały zaatakowane przez Langverów, który zeszli na ląd w okolicach Nowego Armektu. Król var Lustinn pod koniec przegrał wszystko.

Czterej Hrabowie weszli do Starego Armektu w jako zwycięzcy i zaczęli obradować - ustalili, że za czasów Roberta dobrze sprawdził się system, w którym każdy hrabia pracował na swoją prowincję. Sami byli już zbyt leciwi, aby zostać królami, dlatego ustanowili siebie jako Radę Regencyjną - od tej pory jeśli jakakolwiek sprawa wymagała interwencji “króla”, Rada miała spotykać się i wspólnie podejmować decyzje.

Obiecali sobie jednak, że kiedy ich dzieci dorosną, wybiorą spośród nich demokratycznie nowego króla. Reszta hrabiów, w tym ci, którzy stanęli po stronie króla, zaakceptowała taki stan rzeczy, a Rada Regencyjna nie wyciągnęła konsekwencji z tego, że stanęli po przeciwnej stronie - odpowiedzieli bowiem na wezwanie swojego króla, spełniając przysięgę, którą złożyli jemu lub Robertowi. Kilku hrabiów stanęło po stronie Erysa, ponieważ ten trzymał ich rodziny jako zakładników.

Zdecydowali się zorganizować elekcję w Whisperhout - zdaniem rady Sabelrotowie bardzo dobrze rządzili prowincją, a decyzja Erysa nie powinna być wiążąco. Baronowie i Lordowie myśleli tak samo, dlatego też Sabelrotowie ponownie zasiedli na tronie prowincji.

W Araulenie w końcu nastały pokojowe czasy, które każdy hrabia wykorzystał na rozwój oraz umocnienie swojej pozycji - hrabiowie dogadywali się jak nigdy wcześniej. Parę lat później wojna domowa została okrzyknięta Wojną Czterech Hrabiów, aby nie mylić jej w wcześniejszą Wojną Domową.