Erys Tyran

Król Erys Tyran to człowiek, którego wygląd od razu zdradzał jego skomplikowany charakter i wewnętrzne konflikty. Miał długie, ciemne włosy, które swobodnie opadały na ramiona, nadając mu nieco dzikiego, lecz arystokratycznego wyglądu. Jego twarz, choć młoda i przystojna, wyrażała coś więcej niż tylko szlachetne pochodzenie. Było w niej coś rozpieszczonego, sadystycznego i wiecznie znudzonego.

Jego ciemne oczy były często półprzymknięte, jakby nieustannie analizował i oceniał otaczający go świat z mieszaniną znudzenia i pogardy. Jego spojrzenie było intensywne i przenikliwe, a na jego ustach często igrał lekki, sardoniczny uśmieszek, który zdradzał jego sadystyczne skłonności.

Erys nosił bogato zdobioną zbroję, wykonaną z błyszczącego metalu i ozdobioną misternymi wzorami. Zbroja była symbolem jego statusu i władzy, ale także jego miłości do luksusu i przepychu. Widać, że cenił sobie wygodę i estetykę, co w połączeniu z jego postawą sugeruje, że był przyzwyczajony do dostawania tego, czego pragnie - bez względu na koszty.

Jego postawa była pełna nonszalancji i pewności siebie. Często przybierał pozę, w której wyglądał na znudzonego i niezainteresowanego, jakby wszystko, co się wokół niego dzieje, było dla niego mało interesujące i niewystarczająco ekscytujące. Mimo tego jego obecność budziła respekt i obawę, głównie ze względu na jego nieprzewidywalność i skłonność do okrucieństwa.

Król Erys Tyran to postać, która łączyła w sobie elegancję i zepsucie, luksus i sadystyczne skłonności. Jego wygląd i sposób bycia odzwierciedlały wewnętrzną pustkę i nieustanne poszukiwanie nowych doznań, co czyni go królem zarówno fascynującym, jak i budzącym strach.

Król Erys przeżył trudne dzieciństwo, które było naznaczone zaniedbaniem ze strony rodziców oraz przemocą ojca. Obserwując brutalność ojca, sam wykazywał skłonności do agresji i sadystycznych zachowań, czerpiąc przyjemność z cierpienia innych. Dramatyczny zwrot wydarzeń nastąpił, gdy sprowokował psy do ataku na służącą - jednakże zamiast jej, ofiarą stała się jego własna matka. Po tym traumatycznym wydarzeniu jego psychika uległa znacznemu pogorszeniu. Powtarzające się konflikty z ojcem, królem Robertem Walecznym, eskalowały nawet do fizycznych starć, w tym jednego na publicznej biesiadzie w towarzystwie hrabiów.

Po Arauleńskiej Wojnie Domowej oraz upadku rodu Ectów na tronie zasiadł Robert var Lustinn, który rządził pięćdziesiąt dwa lata i zmarł w wieku aż siedemdziesięciu pięciu lat. Choć był wielkim wojownikiem i wywalczył sobie tron, to prawda jest taka, że król był z niego nienajlepszy. Nie interesował się zbytnio odbudową arauleńskiej potęgi z czasów III Wojny Arauleńskiej, a zamiast tego wolał organizować huczne zabawy i podnosić podatki. Jako król nie był tragiczny, lecz kiedy zasiadał na tronie, obiecał powrót do dawnej potęgi oraz rozwój królestwa - jedynie drugą obietnicę udało mu się spełnić niebezpośrednio. Nieudane rządy dwóch ostatnich Ectów doprowadziły królestwo na skraj upadku i po zmianie władzy każdy chciał jak najlepiej zadbać o interes swojej prowincji, co doprowadziło do rozkwitu wielu z nich.

Po śmierci Roberta, w 3:132 roku, na tronie zasiadł jego syn Erys var Lustinn, który słynął z tego, że bardziej przypominał rozwydrzonego bachora niż króla. Bardzo często opuszczał biesiady, czując urazę do hrabiów oraz lordów. Często skazywał ludzi za to, że źle na niego spojrzeli oraz miał obsesję na punkcie waleczności swojego ojca. Robert był jednym z najlepszych wojowników Araulenu i niemalże sam wyrżnął sobie drogę do tronu, a jego syn za wszelka cenę chciał być tak potężny jak on. Większość dni spędzał na nauce walki, co według różnych podań nie szło mu najlepiej, a politykę zawsze odkładał na później, mimo wielu naglących spraw. Bardzo często podejmował decyzje z punktu widzenia wojskowego, które zwyczajnie nie miały prawa się sprawdzić w czasach pokoju i odbudowy. Król zachowywał się, jakby cały czas pomiędzy wszystkimi w państwie trwała wojna, mimo że wszystkie prowincje tak bardzo chciały się rozwinąć i nadrobić straty poniesione podczas I Wojny Amarantu.

Im więcej czasu mijało, tym więcej lordów otwarcie mówiło, że król Erys jest mlekożłopem, który myli rządzenie królestwem z zabawą żołnierzykami. Właśnie wtedy nowy król pokazał swoje prawdziwe oblicze i zaprowadził tyranię, podczas której każdy, kto nie popierał jest chorych, amoralnych wizji rządzenia wszystkimi, został skazany na śmierć. Aby umilić sobie egzekucje, król organizował w stolicy zawody, w których nieuzbrojeni skazani lordowie musieli walczyć dzikimi niedźwiedziami. Było to uznane za jawne barbarzyństwo, które zostało w Araulenie zakazane wiele lat wcześniej.

Tyrania trwała aż do dnia urodzin Erysa w 3:136 roku, na które zostali zaproszeni wszyscy hrabiowie. Niestety ze względu na ważne sprawy handlowe hrabia Dervo var Pathiss nie mógł uczestniczyć w uroczystości - zamiast tego wysłał na nią swoją żonę Katherine oraz syna Lincolna. Króla rozgniewała nieobecność hrabiego i twierdząc, że to spisek przeciwko niemu, wtrącił Lincolna var Pathissa do lochów, a Katherine przywiązał do kręcącej się tarczy, do której mieli strzelać jego gwardziści w ramach urodzinowej zabawy. Kilka strzał trafiło kobietę, która zmarła na miejscu na oczach wszystkich hrabiów. Następnego dnia król var Lustinn urządził igrzyska, podczas których nieuzbrojony Lincoln miał stanąć w szranki z niedźwiedziem.

Decyzji króla o igrzyskach sprzeciwił się jego wuj oraz dużo młodszy brat Roberta, hrabia William var Lustinn, który domagał się zakończenia barbarzyństwa oraz skazania Lincolna jak przystało na syna hrabiego. Rozgniewany Erys wtrącił swojego wuja do lochów oraz zapowiedział, że po walkach odbędzie się jego egzekucja. Lincoln pokonał niedźwiedzia, lecz po zwycięstwie został zastrzelony z kuszy przez samego króla, który zezłościł się, że ten nie umarł na igrzyskach, tak jak tego chciał. Podczas trwania walki z areny wyszedł hrabia Victor var Langver, który wraz ze swoimi ludźmi uwolnił Williama - wszyscy wsiedli na statek i udali się do bezpiecznego Kirlan.

Te wydarzenia rozpoczęły Wojnę Czterech Sztandarów - najbardziej krwawą wojnę domową w historii Araulenu. W jej wyniku zginął Erys, a władzę po nim przejęła Rada Regencyjna.

• Choć rzadko się o tym wspomina, Erys był świetnym strategiem, o czym świadczy toczenie wojny z buntownikami przez prawie 2 lata mimo ich miażdżącej przewagi. Jego wuj, William var Lustinn, na jego pogrzebie określił go jako "zmarnowały potencjał".

• Królowie Robert Waleczny i Erys Tyran są nawiązaniem do Roberta oraz Joffreya Baratheon z serii "Pieśń Lodu i Ognia" G. R. R. Martina.