Alrys var Pyke

Alrys var Pyke był człowiekiem pełnym pasji, surowym, ale sprawiedliwym władcą, który ponad wszystko cenił rodzinę, honor i wolność. Butny, wojowniczy i nieustępliwy, od najmłodszych lat przejawiał naturę zdobywcy, której nie osłabił nawet ciężar odpowiedzialności za całe Wyspy Południowe. W młodości przejawiał skłonności do impulsywnych i agresywnych działań, lecz z wiekiem nauczył się równoważyć swój temperament pragmatyzmem. Był nie tylko wojownikiem i żeglarzem, ale także strategiem i politykiem, który doskonale rozumiał mechanizmy władzy.

Alrys słynął z nieustępliwości – gdy coś sobie postanowił, dążył do celu bez względu na konsekwencje. Był oddanym ojcem i mężem, choć jego uczucia nie zawsze podążały za obowiązkiem. Kochał swoje dzieci. Jego relacje z żoną, Alveną var Pyke z domu Pontfield, były poprawne, lecz bardziej polityczne niż oparte na miłości – prawdziwą więź odnalazł w swojej syreniej córce, Nimuë, której istnienie było dla niego dowodem na niezwykłość losu.

Dla Południowców Alrys był symbolem siły i niezłomności, władcą, który potrafił przetrwać burze zarówno te dosłowne, jak i polityczne. Dla wrogów – był niebezpiecznym i bezlitosnym przeciwnikiem, który nie przebaczał zdrady i odpłacał za każdą zniewagę z nawiązką.

Alrys var Pyke był wszechstronnym i doświadczonym wojownikiem oraz doskonałym dowódcą morskim. Władał bronią białą z imponującą skutecznością, preferując topory bojowe oraz kordelasy, które idealnie nadawały się do walk na pokładach statków. Był silny fizycznie, co czyniło go groźnym przeciwnikiem w bezpośrednim starciu.

Jako żeglarz dorównywał największym kapitanom Południowców – znał każdy prąd, każdą mieliznę i każdy sztorm Morza Południowego. Jego wiedza na temat nawigacji i taktyki morskiej pozwoliła mu wygrać niezliczone bitwy, a jego zdolność do prowadzenia rajdów na aspińskie statki sprawiła, że jego imię budziło strach wśród kupców Aspin.

Choć w młodości bardziej ufał sile niż polityce, z czasem nauczył się subtelniejszych metod władzy. Posiadał zdolność do budowania sojuszy i umacniania pozycji swojego rodu, co udowodnił poprzez małżeństwo z Alveną Pontfield oraz skuteczne rządy nad Wyspami Południowymi.

Nie był magiem, lecz dzięki edukacji w Uniwersytecie Whisperhout posiadał podstawową wiedzę na temat magii i jej działania, co pozwalało mu na bardziej pragmatyczne podejście do polityki Kapituły Amarantu i decyzji podejmowanych przez jego syna Alcreda.

Alrys var Pyke urodził się jako pierworodny syn Esegara var Pyke i Hereswith var Pyke z domu Merenar. Miał młodszego brata, Helprica, oraz siostrę, Leofwynn. Wychowywał się w czasach rządów swojej babki, hrabiny Estrid var Pyke, która władała Wyspami Południowymi żelazną ręką.

Gdy miał zaledwie pięć lat, jego ojciec i babka zginęli w potężnym sztormie, co stworzyło kryzys sukcesyjny. Jako następca tronu był za młody, by objąć władzę, a Rada Lordów zamierzała przejąć kontrolę nad Wyspami poprzez ustanowienie własnej regencji. Sprzeciwiła się temu jego matka, Hereswith, która przekonała Błękitnych Kapłanów, bardzo poważanych kapłanów Barahira, by wsparli jej roszczenia. Ostatecznie to ona została regentką, a Alrys dorastał pod jej surową opieką.

W młodości przejawiał skłonność do agresji i brawury. Chciał walczyć, grabić i łupić, podobnie jak jego przodkowie. Obawiając się, że pójdzie śladami dzikich Południowców, Hereswith oraz Błękitni Kapłani wysłali go do szkoły oficerskiej w Uniwersytecie Whisperhout, gdzie zdobył wykształcenie wojskowe, polityczne i ekonomiczne.

Po powrocie na Wyspy Południowe Alrys rozpoczął budowę własnej floty i szybko dostrzegł rosnący wpływ aspińskich towarów na lokalną gospodarkę. Postanowił potajemnie atakować statki Aspin pod fałszywą flagą, co skutecznie odstraszyło aspińskich kupców od podróży przez Morze Południowe.

Podczas jednej z rajz natknął się na syrenę Shanesse, która urzekła go swoim śpiewem i aurą tajemnicy. Ich romans był krótki, lecz intensywny, a Alrys nie zdawał sobie sprawy, że Shanesse zaszła z nim w ciążę. Dopiero lata później dowiedział się o istnieniu ich córki, Nimuë.

Działania Alrysa wywołały polityczny kryzys – królewscy oficjele oraz ród Trahern z Wyspy Ullos, który czerpał zyski z handlu z Aspin, wszczęli bunt przeciwko Pykom. W akcie zemsty Trahernowie uprowadzili jego młodszego brata, Helprica.

Alrys, nie zważając na sprzeciw matki, objął stanowisko admirała i zebrał flotę, domagając się uwolnienia brata. Rozpoczęła się wojna domowa, w której Pyke odniósł zwycięstwo, zdobywając Westfold, stolicę Ullos. Helpric został jednak zamordowany przez Trahernów. W gniewie Alrys zażądał całkowitej eksterminacji rodu, co osobiście wykonał, przeciągając każdego członka rodu pod podkładem.

Po tym triumfie Rada Lordów uznała go za wystarczająco dojrzałego do objęcia władzy, i w Westfold został koronowany na hrabiego Wysp Południowych. Nowymi władcami Ullos ustanowił ród Maldwynów, którzy złożyli mu hołd.

Aby wzmocnić swoją pozycję, Alrys ożenił się z Alveną Pontfield, z którą miał trzech synów: Alfreda, Arthura i Alcreda. Ich małżeństwo było jednak bardziej politycznym sojuszem niż prawdziwą więzią.

Jego rządy były brutalne, lecz skuteczne – uspokoił królewskie władze, oficjalnie zakazując napadów na aspińskie statki, ale potajemnie zezwalając na ich kontynuację. Zainwestował w rozwój rolnictwa i cydrowni, czyniąc rodzimą Wyspę Seaxholm centrum produkcji niszowych cydrów.

Po latach rządów zmarła jego matka, Hereswith var Pyke, co było dla niego ogromnym ciosem. Choć ich relacja bywała burzliwa, to właśnie ona wprowadziła go w świat władzy i uczyniła tym, kim się stał.

Po jej śmierci Alrys zapragnął zadbać o swoją siostrę, Leofwynn, której losy przez lata były związane z matką. Chcąc zapewnić jej godną pozycję, uczynił ją komesą portu Narahort, jednej z kluczowych placówek morskich Wysp Południowych.

Mimo że jego małżeństwo z Alveną było polityczne, z czasem nauczył się ją szanować. Była dla niego filarem stabilności, zajmując się wychowaniem dzieci, podczas gdy on rządził Wyspami.

Alrys nie zapomniał o swojej córce Nimuë, którą urodziła syrena Shanesse. Choć jego żona tego nie akceptowała, Alrys zawsze traktował ją jako pełnoprawną część rodziny.

Kiedy wojska Drakarii pokonały siły Araulenu i zajęły Silmaaroon, Alrys stanął przed kluczową decyzją – podjąć walkę z najeźdźcą lub złożyć hołd i ocalić Wyspy Południowe przed nieuniknioną zagładą. Wiedział, że Południowcy nie są w stanie samodzielnie przeciwstawić się potędze nowego państwa, a otwarty bunt oznaczałby koniec jego ludu.

Po negocjacjach z rodem Langverów z Kirlan, który podjął podobną decyzję, Alrys oficjalnie podporządkował się Najwyższemu Królowi Jimmy’emu Cenwulfowi, stając się wasalem Drakarii. W zamian za lojalność zachował tytuł hrabiego, ale musiał płacić wysokie daniny oraz dostarczać drakary i żołnierzy na potrzeby Drakarii.

Okupacja drakarańska była ciężkim okresem – Południowcy czuli się upokorzeni, zmuszeni do współpracy z, w ich oczach, drakarańskim uzurpatorem. Alrys musiał balansować między lojalnością wobec Drakarii a ochroną własnego ludu, starając się nie doprowadzić do bezpośredniego konfliktu. Jednocześnie Południowcy potajemnie wznowili rajdy na hazardzkie wybrzeża, co prowadziło do narastających napięć między nimi a Drakarią.

Mimo ciężkich warunków okupacji Alrys nie pozwolił, aby jego synowie dorastali w poczuciu klęski. Wiedział, że przyszłość rodu Pyke i Wysp Południowych zależy od ich wychowania.

Alfred var Pyke, jako najstarszy, od dziecka był przygotowywany do roli hrabiego i wodza. Alrys szkolił go w strategii, żeglarstwie i sztuce wojennej, chcąc, aby był równie silnym i nieustraszonym przywódcą, jak on sam.

Arthur var Pyke, choć mniej skory do wojaczki niż brat, miał odegrać kluczową rolę polityczną – Alrys planował wydać go za córkę jednego z lojalnych chorążych, aby umocnić więzi z możnymi Południowcami.

Alcred var Pyke-Pontfield, najmłodszy, od początku przejawiał ogromny talent magiczny. Wbrew własnym przekonaniom Alrys zgodził się na jego wyjazd do Aspin, gdzie miał studiować magię i zdobyć wykształcenie, które w przyszłości mogło wzmocnić ród Pyke.

Poświęcił szczególną uwagę edukacji swoich dzieci. Z pomocą Błękitnych Kapłanów zapewnił im najlepszych nauczycieli, ucząc ich historii, ekonomii, zarządzania i dyplomacji. Nawet w czasach okupacji Alrys myślał o przyszłości, dbając, by jego synowie mieli umiejętności potrzebne do odbudowy potęgi Wysp Południowych.

W tym okresie jeszcze bardziej zbliżył się do swojej córki Nimuë. Choć jej istnienie przez lata było tajemnicą, Alrys otwarcie uznał ją za pełnoprawną część swojej rodziny. W przeciwieństwie do synów, którzy podążali ścieżką wojowników i polityków, Nimuë była jedną z nielicznych syren mających kontakt z ludźmi.

Alrys widział w niej coś wyjątkowego – była uosobieniem tajemnicy Morza Południowego, istotą zawieszoną między światem ludzi a głębinami oceanu. Często rozmawiał z nią na wybrzeżu, słuchając jej śpiewu i rad, które płynęły z pradawnej mądrości syren. Była jedną z niewielu osób, przy których czuł się naprawdę sobą.

Relacja ta nie podobała się jego żonie, Alvenie, która nigdy nie zaakceptowała Nimuë i traktowała ją jak bękarta. Mimo to Alrys nigdy nie pozwolił jej zostać odsuniętą na margines – choć nie mogła pełnić oficjalnych funkcji w rodzie, zapewnił jej ochronę i szacunek, który należał się jego córce.

Gdy w Araulenie zaczęły się formować ruchy oporu przeciwko Drakarii, Alrys zachowywał ostrożność – wiedział, że otwarty bunt oznaczałby zagładę jego ludu. Jednak wśród Południowców rosła nienawiść do okupantów, a jego synowie, szczególnie Alfred, pragnęli walczyć.

Ostatecznie, gdy wybuchła III Wojna Amarantu, Alrys pozwolił Alfredowi i Arthur’owi wyruszyć na front, powierzając im flotę Południowców. Sam jednak pozostał na Wyspach, starając się utrzymać stabilność i dostarczać zapasy rebeliantom w sposób, który nie ściągnąłby natychmiastowej zemsty Drakarii.

Alcred miał inne zadanie – jego ojciec wysłał go, by wsparł Radę Wojenną w odbudowie Kapituły Amarantu, organizacji, która miała zapewnić przyszłość magii i ujednolicenie prawa magicznego w Amarancie. Choć Alrys nie do końca rozumiał magię, ufał zdolnościom swojego najmłodszego syna i wiedział, że jego sukces może przynieść rodowi potężne korzyści.

Największy cios dla Alrysa przyszedł, gdy Alfred var Pyke, jego ukochany pierworodny, został pojmany przez Heledd Nest, generał Smoczego Korpusu. Po brutalnych torturach zmuszono go do walki na arenie, gdzie zginął.

Gdy tylko Południowcy odbili swoje ziemie, Arthur pochwycił Nest i przywiózł ją przed oblicze ojca. Alrys skazał ją na okrutną śmierć, każąc przykuć ją łańcuchami do kamienia na wybrzeżu, gdzie umierała w męczarniach, pożerana przez ptaki i wystawiona na łaskę morza.

Był to akt zemsty, ale i symbol – Południowcy nie zapominali swoich krzywd i nie przebaczali zdrady.

Decydujący moment wojny nastąpił w Bitwie o Dragmaaroon. Wraz z rebeliantami Alrys poprowadził flotę Południowców, by pomóc zdobyć stolicę Drakarii. Podczas starcia został jednak trafiony młotem w głowę, co, choć nie zabiło go od razu, rozpoczęło jego powolny upadek.

W kolejnych miesiącach jego stan się pogarszał – jego ciało było silne, ale umysł zaczął gasnąć. Coraz częściej pogrążał się w ciszy, zapominał twarzy bliskich i nie potrafił podejmować decyzji. Choć formalnie nadal był hrabią Wysp Południowych, jego obowiązki stopniowo przejmował syn i nowy dziedzic, Arthur, jako regent.

Upadek ojca i śmierć Alfreda zachwiały pozycją rodu Pyke. Arthur, choć lojalny i sprawiedliwy, nie miał tej samej charyzmy co jego brat, przez co część możnych podważała jego autorytet.

Alrys nigdy nie odzyskał pełni sił. Ostatecznie wycofał się z życia publicznego, spędzając resztę dni w ciszy, patrząc na morze, które niegdyś było jego domem.