Ród Pyke

Ród Pyke wywodzi się z Południowców, dawnych żeglarzy i najeźdźców, którzy przez stulecia dominowali na wodach Morza Południowego. Jego założycielem był Yorun var Pyke, wojownik i kapitan floty, który około pięćset lat temu zjednoczył klany zamieszkujące Wyspy Południowe. Yorun zasłynął jako niepokonany żeglarz i dowódca, który odparł pierwsze wielkie najazdy Normanów z Hazardu i wzniósł twierdzę na Wyspie Seaxholm, ustanawiając tam centrum władzy rodu Pyke.

Pod rządami Yoruna i jego następców Południowcy prowadzili ekspansję morską, organizując rajdy na wybrzeża Amarantu i rozbudowując swoją flotę. Ich społeczność opierała się na niezależności, lojalności wobec własnych tradycji oraz władzy wyspiarskich klanów. Przez wieki ród Pyke pozostawał główną siłą polityczną Wysp Południowych, kształtując ich kulturę, gospodarkę i strategię obronną.

Odwiecznym wrogiem Południowców byli Normanowie z Hazardu, piraci i najeźdźcy, którzy przez wieki pustoszyli wybrzeża i łupili południowe osady. Choć Południowcy sami byli znani z grabieży i rajdów, nigdy nie pozwolili Normanom osiedlić się na swych ziemiach.

Przez długie lata trwała brutalna wojna o panowanie na morzu. Normanowie mieli przewagę liczebną i technologicznie bardziej zaawansowane drakkary, lecz Południowcy, dowodzeni przez ród Pyke, byli mistrzami morskiej walki. Bitwy morskie rozgrywały się w zdradliwych cieśninach i na otwartym morzu, gdzie ród Pyke wypracował unikalną strategię niespodziewanych rajdów i nagłych odwrotów, które siały zamęt w szeregach Normanów.

Mimo nieustannych starć, żadna ze stron nigdy nie zdobyła pełnej dominacji. Normanowie nauczyli się unikać otwartej wojny z rodem Pyke, a Południowcy zaakceptowali niekończący się cykl walk i zemsty jako część swojego życia.

Podczas II Wojny Arauleńskiej, Araulen, pod wodzą Ecberta Zdobywcy, postanowił podporządkować sobie Wyspy Południowe. Hogbert var Pyke, ówczesny władca Wysp, stanął do walki, mobilizując flotę i obrońców.

Mimo heroicznego oporu, Południowcy nie mieli szans – Araulen był o wiele bardziej zaawansowany technologicznie, posiadał lepszą broń, dyscyplinowaną armię i znacznie większe zasoby. Po dwuletniej wojnie Wyspy Południowe ugięły się przed potęgą Ecberta.

Jednak Ecbert, zamiast zniszczyć ród Pyke, uznał lojalność Hogberta i pozwolił mu pozostać władcą Wysp jako wasal Araulenu. Było to rozwiązanie korzystne dla obu stron – Araulen zyskał kontrolę nad kluczowym morskim szlakiem, a Wyspy uniknęły całkowitej zagłady. W ten sposób Wyspy Południowe stały się prowincją Araulenu, a Pykowie jej hrabiami.

Choć przynależność do Araulenu wyszła Wyspom na dobre – przyniosła rozwój gospodarczy, technologie i większą stabilność – Południowcy nigdy nie pozwolili, by ich kultura zanikła. Izolacjonizm i dystans wobec kontynentalnej polityki stały się fundamentem ich polityki – lojalni wobec korony, lecz zawsze myślący najpierw o własnym dobru.

Podczas Wielkiej Inwazji Hazardu ród Pyke stanął przed największym zagrożeniem w swojej historii. Rządząca wtedy hrabina Riley var Pyke dowodziła obroną Wysp Południowych, lecz po upadku Westfold i splądrowaniu miasta przez Hazardczyków, Południowcy znaleźli się w krytycznej sytuacji. Córka hrabiny, Avery var Pyke, została pojmana i pohańbiona przez Argantosa Laofera, co stało się jednym z najtragiczniejszych wydarzeń w dziejach rodu.

Aby odpowiedzieć na klęskę, łupieżcy z Pykport, działając samodzielnie, przeprowadzili rajd na Briocraig, siedzibę klanu Laofer, niszcząc farmy i dokonując odwetowych grabieży. Wściekły Argantos zaatakował Pykeport, ale hrabina Riley przygotowała zasadzkę – jej ludzie podpalili hazardzkie drakkary, gdy ci byli na lądzie. Thorley Pontfield stanął do walki z Laoferem i ostatecznie go pokonał, czym przechylił szalę zwycięstwa na stronę Południowców.

Choć ród Pyke nie odzyskał wszystkich utraconych wysp, Thorley Pontfield za swoje zasługi otrzymał tytuł barona zakładając ród Pontfield, a Eardwulf, syn Avery i Argantosa, zapoczątkował nową linię rodu Black, który później zyskał sławę jako jedni z najgroźniejszych łupieżców Morza Południowego.

Gdy upadł Araulen, Alrys var Pyke stanął przed trudnym wyborem. Wiedział, że opór przeciwko Drakarii oznacza zagładę Wysp, dlatego w porozumieniu z rodem Langverów z Kirlan złożył hołd Jimmy’emu Cenwulfowi.

Okupacja Drakarii była dla Południowców ciężkim czasem – musieli płacić wysokie daniny, dostarczać drakary i żołnierzy. Ich ziemie ubożały, ale Alrys trzymał Wyspy przy życiu, utrzymując balans między lojalnością a cichym oporem. W tym czasie Południowcy na nowo zaczęli najeżdżać hazardzkie wybrzeża – wbrew woli Cenwulfa, co doprowadziło do napięć między Południowcami a Drakarią.

Podczas III Wojny Amarantu, ród Pyke odegrał kluczową rolę w walce o wyzwolenie Araulenu spod okupacji Drakarii. Na czele rodu stał nadal hrabia Alrys var Pyke, władca Wysp Południowych, wraz ze swoją żoną, hrabiną Alveną var Pyke z domu Pontfield. Małżeństwo to połączyło dwie potężne rodziny wyspiarskie – wojowniczych Pyków i wpływowych Pontfieldów. Mieli trzech synów: Alfreda var Pyke, który był dziedzicem i głównodowodzącym floty Wysp Południowych, Arthura var Pyke, walczącego u jego boku jako pierwszy oficer, oraz najmłodszego Alcreda var Pyke-Pontfield, który posiadał niezwykły talent magiczny i został oddelegowany do współpracy z Radą Wojenną. Ich rodzinę dopełniała również przyrodnia siostra, syrena Nimuë, córka Alrysa z poprzedniego związku.

Flota Alfreda i Arthura początkowo odnosiła sukcesy w wojnie morskiej, zadając drakarańskiej marynarce poważne straty. Jednak sytuacja zmieniła się, gdy generał Heledd Nest, dowódczyni drakarańskiego Smoczego Korpusu, przejęła kontrolę nad kampanią na południu. W jednej z bitew zwabiła Południowców w pułapkę, co doprowadziło do pojmania Alfreda. Jego śmierć na drakarańskiej arenie była ciosem dla całego rodu. Gdy wojna odwróciła się na korzyść buntowników, Arthur osobiście doprowadził do schwytania Nest i przekazał ją ojcu. Alrys, w akcie zemsty, skazał ją na śmierć poprzez przywiązanie do skał wybrzeża, gdzie umierała z głodu i pragnienia.

Niedługo później miała miejsce Bitwa o Dragmaaroon, w której Alrys został ciężko ranny. Choć przeżył, jego stan zdrowia stale się pogarszał. Tymczasem Alcred var Pyke-Pontfield, który podczas wojny odbudowywał Kapitułę Amarantu, zyskał poparcie nowego władcy Araulenu, Edgara var Langvera, i został wybrany na jej Przewodniczącego. Kapituła stała się niezależną organizacją magiczną, mającą wpływ na losy całego kontynentu.

Po zakończeniu wojny ród Pyke znalazł się w trudnej sytuacji. Śmierć Alfreda oraz choroba Alrysa var Pyke, który nigdy nie odzyskał pełni zdrowia po odniesionych ranach, osłabiły pozycję Południowców. Obowiązki głowy rodu przejął jego drugi syn, Arthur var Pyke, który został nowym dziedzicem Wysp Południowych oraz rządził jako regent. Mimo doświadczenia wojennego nie posiadał charyzmy swojego starszego brata, co sprawiło, że część możnych – zwłaszcza Carmag var Black, dawny towarzysz Alfreda – początkowo kwestionowała jego autorytet.

W tym samym czasie Alcred var Pyke-Pontfield, jako Przewodniczący Kapituły Amarantu, skupił się na umacnianiu pozycji magów w nowym porządku politycznym. Kapituła Amarantu stała się organizacją niezależną od państw, mającą na celu ochronę magii i stabilności kontynentu. Jego wizja wywołała kontrowersje, jednak dzięki wsparciu Edgara var Langvera, nowego króla Araulenu, Alcred zyskał coraz większy wpływ na politykę międzynarodową. Mimo wcześniejszych napięć jego relacje z Arthurem zaczęły się poprawiać – obaj zdali sobie sprawę, że bez jedności ród Pyke może nie przetrwać.

Polityczna sytuacja na Morzu Południowym pozostaje napięta. Normanowie z Hazardu nadal stanowią zagrożenie dla szlaków handlowych, a Imperium Kalladańskie na północy rośnie w siłę. Arthur var Pyke pracuje nad umocnieniem władzy i odbudową pozycji Południowców, lecz przyszłość Wysp Południowych w nowym porządku Amarantu wciąż pozostaje niepewna.

Południowcy z rodu Pyke to ludzie dumni, niezależni i lojalni wobec swojej społeczności. Są świetnymi żeglarzami i strategami morskim, wychowanymi na sztuce nawigacji i walki na wodzie. Ich flota należy do najlepszych w Amarancie, a Południowcy od pokoleń prowadzą łupieżcze rajdy na wrogie wybrzeża.

Są wojowniczy, ale zarazem pragmatyczni – cenią spryt, szybkość działania i skuteczność, unikając niepotrzebnych strat. Wolność jest dla nich najwyższą wartością, dlatego trudno ich podporządkować obcym rządom. Nawet jako wasale Araulenu, myślą przede wszystkim o dobru własnych ziem.

Południowcy niechętnie angażują się w kontynentalną politykę, preferując izolację i samowystarczalność. Mimo to, ich odwaga, zdolności przywódcze i bezwzględność w walce przyniosły im reputację jednych z najtwardszych ludzi Araulenu.

Ród Pyke jest jednym z najstarszych i najbardziej szanowanych rodów Araulenu, lecz poza Morzem Południowym nie cieszy się wielką rozpoznawalnością. Południowcy rzadko opuszczają swoje wyspy, a ich polityczna neutralność przez lata sprawiała, że w oczach kontynentalnych możnych byli traktowani jako osobny, niemal odrębny lud.

Choć ród Pyke zawsze miał silną pozycję na Wyspach Południowych, śmierć Alfreda var Pyke w III Wojnie Amarantu osłabiła jego prestiż. Arthur var Pyke, choć doświadczony i pragmatyczny, musiał zmagać się z nieufnością części południowych możnych, którzy widzieli w nim bardziej dyplomatę niż wojownika.

Największą sławę rodowi przyniósł jednak Alcred var Pyke-Pontfield, który jako Przewodniczący Kapituły Amarantu stał się postacią wpływową w całym Amarancie. Jego działania przyczyniły się do odbudowy pozycji rodu po wojnie, co sprawiło, że nazwisko Pyke zaczęło być kojarzone nie tylko z morzem i wojną, ale także z magią i polityką.

Najcenniejszym symbolem potęgi rodu Pyke jest czaszka krakena, zawieszona w Sali Tronowej Twierdzy Pykeport. Legenda głosi, że praprzodek rodu, Yorun var Pyke, zabił morską bestię, kiedy ta zagroziła jego flocie. Drugim symbolem ich władzy jest Korona Mórz, wykonana z czarnego złota i pereł, noszona przez władców Wysp Południowych podczas ceremonii. Legenda głosi, że została podarowana Pykom przez syreny.

Ród Pyke, jako jeden z najstarszych i najbardziej wpływowych rodów Wysp Południowych, słynie z produkcji niszowych i wyjątkowych cydrów, które są cenione wśród Południowców. Wszystkie cydry Pyków wytwarzane są wyłącznie na Wyspie Seaxholm, gdzie warunki klimatyczne oraz tradycyjne metody fermentacji nadają im unikalny charakter.

ajbardziej ekskluzywnym trunkiem jest Cydr Czarnych Głębin, produkowany w warownej twierdzy Pyków i przeznaczony wyłącznie dla lordów Wysp Południowych. To ciemny, mocny cydr o intensywnym, niemal dymnym smaku, z nutami palonych jabłek, soli morskiej i gorzkich ziół. Jego ograniczona dostępność sprawia, że jest symbolem statusu i władzy.

Wichrowy Cydr, dojrzewający na morskich wiatrach w beczkach z wyspiarskiego dębu, wyróżnia się surowym, lekko cierpkim smakiem z wyczuwalnymi nutami dzikich jabłek i górskich ziół. To ulubiony trunek żeglarzy i wojowników, często spożywany przed wyprawami i ucztami.

Najbardziej tajemniczym trunkiem jest Mglisty Cydr, wytwarzany przez Błękitnych Kapłanów, lecz jego sprzedaż kontrolują Pykowie. Jest delikatny, gładki, o subtelnym smaku kwiatów i leśnych owoców, z lekko eterycznym aromatem. Południowcy wierzą, że posiada właściwości uspokajające i wzmacniające umysł, dlatego często spożywany jest w czasie rytuałów i ważnych spotkań.

Choć cydry Pyków są trudno dostępne i nie trafiają na szeroki rynek, ich renoma sięga daleko poza Morze Południowe, stanowiąc dumę rodu i część jego dziedzictwa.

Alcred var Pyke-Pontfield jest Przewodniczącym Kapituły Amarantu – międzynarodowej organizacji regulującej magię i kształtującej prawo magiczne. Po zakończeniu III Wojny Amarantu został wybrany na jej lidera, a jego reformy uczyniły Kapitułę bardziej niezależną i wpływową.

Pod jego rządami organizacja rozszerzyła działalność, promując edukację magiczną, certyfikując magów i prowadząc badania na zlecenie władców. Jego ambicje i rosnące wpływy sprawiły, że ród Pyke stał się znany w całym Amarancie, a on sam – jedną z kluczowych postaci w polityce magicznej kontynentu.

Dzięki Alcredowi duża część kontynentu miała okazję poznać ród Pyke oraz samych Południowców. Jego pochodzenie i pozycja sprawiły, że kultura i tradycje Wysp Południowych zaczęły budzić zainteresowanie wśród arystokracji oraz uczonych. Choć Południowcy od wieków żyli na uboczu wielkiej polityki, teraz, za sprawą Alcreda, ich styl życia, wierzenia oraz historia stały się częścią szerszej dyskusji wśród elit Amarantu.

Pykeport jest drugim największym miastem Wysp Południowych i główną twierdzą rodu Pyke, ulokowaną na Wyspie Seaxholm. Miasto, choć niewielkie w porównaniu do kontynentalnych metropolii Araulenu, jest sercem południowej floty i siedzibą najważniejszych południowych kupców i rzemieślników. Jego port to jeden z największych ośrodków stoczniowych w regionie, gdzie budowane i remontowane są okręty Południowców.

Nad miastem góruje Twierdza Pyków, położona na wzgórzu i zaprojektowana tak, by była niemal niezdobyta. Do wnętrza fortecy prowadzą tylko dwa wejścia: winda wodna, napędzana siłą morskich fal, oraz ukryty tunel, biegnący przez okoliczne góry. Dzięki tym rozwiązaniom Pykeport jest dobrze zabezpieczony przed potencjalnymi atakami.

Otaczające miasto ziemie, choć ograniczone, są wykorzystywane pod uprawę sadów i pastwisk, co zapewnia podstawowe zapasy żywności. Mimo strategicznego znaczenia, Pykeport pozostaje surowym, nieco odizolowanym miastem, typowym dla wyspiarskiej kultury Południowców.

Ród Pyke, jako Południowcy, od pokoleń wyróżnia się niezwykłymi umiejętnościami żeglarskimi. Pykowie są odważni, posiadają ogromne poczucie niezależności i instynkt przetrwania na morzu, który przekazywany jest z pokolenia na pokolenie. W ich żyłach płynie krew łupieżców, co sprawia, że są z natury zwinni, wytrzymali i odporni na trudne warunki życia na wyspach.

W przeciwieństwie do innych wielkich rodów Araulenu, ród Pyke nie posiada bardzo silnie zaznaczonych cech dziedzicznych w wyglądzie, które mogłyby jednoznacznie identyfikować ich przynależność do rodu. Jednakże większość Pyków cechuje się dużym wzrostem i imponującą siłą fizyczną. Ich ciała są zwykle dobrze zbudowane, przystosowane do trudów życia na morzu i walki wręcz, co czyni ich doskonałymi wojownikami.

Jeśli chodzi o cechy charakterystyczne wyglądu, większość członków rodu Pyke ma ciemne, często kruczoczarne włosy, co jest jedną z niewielu dominujących cech dziedzicznych w rodzinie. Natomiast kolor oczu nie jest jednoznacznie określony i zależy głównie od genów rodziców – wśród Pyków można znaleźć zarówno oczy ciemnobrązowe, bursztynowe, jak i niebieskie czy szare.

Silne, wytrzymałe organizmy, odporność na chłód i zmienne warunki pogodowe to kolejne cechy, które przez wieki utrwaliły się w rodzie. Dzięki temu Pykowie mogą przetrwać długie rejsy i trudne, morskie warunki, co sprawia, że są uznawani za jednych z najlepszych żeglarzy w Amarancie.

• Aelfgyth var Pyke
• Alcred var Pyke-Pontfield
• Alfred var Pyke
• Alrys var Pyke
• Alvena var Pyke-Pontfield
• Arthur var Pyke
• Avery var Pyke
• Baldric Seasmoke
• Cuthsige Blackwater
• Einhard Blackwater
• Esegar var Pyke
• Estrid var Pyke
• Ethne Blackwater
• Helpric var Pyke
• Hereswith var Pyke
• Hogbert var Pyke
• Leofwynn ver Pyke
• Rayla var Pyke
• Riley var Pyke
• Wyneue var Pyke
• Yorun var Pyke

• Legenda Yoruna var Pyke